Psyche
alle pijlers
eetprobleem? depressie? Wat is dat toch met mij :(
vrijdag 24 juli 2009 om 22:55
Hallo allemaal,
Ik ben 23 jaar en ik lees hier al een tijdje mee en heb besloten mijn verhaal hier eens te doen. In het echte leven weet niemand dit, en dan voel ik me zo'n aansteller of aandachttrekker. Hier op het forum lees ik dat iedereen heel open is en elkaar respecteert, vandaar.
Volgens mij sluimert dit al heel wat jaren. Ik denk wel dat ik een eetprobleem heb. Ik ben alleen maar met eten bezig. Ik sta ermee op. Het eerste wat ik doe is op de weegschaal gaan staan. Dat bepaald de rest van mijn dag. Ik vind mezelf zo dik. Tenminste, ik weet wel dat ik niet dik dik ben, ik heb een bmi van 17, maar als ik mezelf dan weer zie, en die benen, gadver. De hele dag ben ik ermee bezig, wat ik vooral niet mag eten. Vaak mislukt dit ook en eet ik werkelijk alles wat maar binnen handbereik is, soms tot 3000 kcal per keer. Dat gevoel dat ik voor zo'n eetbui heb is moeilijk te omschrijven. Ik moet er aan toe geven, anders wordt ik gewoon echt gek. Zo'n kutgevoel. Ik ben er al wel achter dat als ik zo vol zit ik niet meer kan voelen dus ook van dat gevoel af ben. Als ik samen met anderen eet, eet ik weinig tot normaal. Nooit heb ik me bij anderen laten gaan. Maar zodra ik 1 koekje bij vrienden op heb, weet ik dat als ik naar huis rij, ik bij de benzinepomp chips, chocola, ijs etc in ga slaan, en dat ik dat dezelfde avond nog opeet, in een half uurtje. Soms braak ik het eruit, niet altijd. Ik sport ook niet veel, ik vast vervolgens wel weer. Niet meer eten de dag erna. Als ik thuis kom van mijn werk ben ik weer de hele tijd met mezelf bezig. Ik sta echt de complete avond op de weegschaal, bij elke verandering (glas water, na de wc, met nat haar, trap gelopen).
Vrienden heb ik wel, alleen ik vind dat moeilijk. Ik voel me gewoon bijna altijd minder dan zij. Zij gaan een avond weg omdat ze het leuk vinden, ik ga mee omdat het een verplichting is. Ik vind het niet leuk, ik voel me onzeker, ik moet calorieen tot me nemen (cola op terras, mix bij uitgaan). Gezellig doen terwijl ik me zo niet voel. Ik probeer er vaak onder uit te komen met allerlei leugens. Zo lullig, want het zijn schatten van meiden en ik wil ook gewoon gezellig mee doen zonder heeeel de tijd met mezelf bezig te zijn en mezelf zo lelijk, dik en minder te vinden.
Ik voel me zo down. Soms gaat het een aantal dagen goed, heel goed wel te verstaan en het lijkt wel of ik dan al mijn positieve energie voor een aantal weken opmaak. Nu voel ik me al weer 2 weken zo depressief. Ik vraag me af, waar doe ik het voor, waarom nog verder. Ik voel geen geluk en ik voel geen liefde, het is gewoon allemaal zo somber en ik ben zo moe. Nu zul je denken, zeur niet zo: 2 weken?!! Ja 2 weken, maar het is elke keer. Dan zitten er 1 of 2 enorme goede dagen tussen en dan vervolgens weer een paar weken zoals ik nu ben.
Ik hoop dat iemand mij wat steun kan geven. Ik wordt zo radeloos van mijn leven, het blijft zo maar doorgaan. Ik wil gewoon lol kunnen maken en die gedachten kwijt en een leuke vriend. Hulp heb ik al wel een aantal keer gezocht, maar daar kan ik me ook niet geven, ik heb het gevoel alsof ik daar niks aan had en dat ze me niet begrepen.
What to do, helpppp? Mensen die iets hierin herkennen?
Ik ben 23 jaar en ik lees hier al een tijdje mee en heb besloten mijn verhaal hier eens te doen. In het echte leven weet niemand dit, en dan voel ik me zo'n aansteller of aandachttrekker. Hier op het forum lees ik dat iedereen heel open is en elkaar respecteert, vandaar.
Volgens mij sluimert dit al heel wat jaren. Ik denk wel dat ik een eetprobleem heb. Ik ben alleen maar met eten bezig. Ik sta ermee op. Het eerste wat ik doe is op de weegschaal gaan staan. Dat bepaald de rest van mijn dag. Ik vind mezelf zo dik. Tenminste, ik weet wel dat ik niet dik dik ben, ik heb een bmi van 17, maar als ik mezelf dan weer zie, en die benen, gadver. De hele dag ben ik ermee bezig, wat ik vooral niet mag eten. Vaak mislukt dit ook en eet ik werkelijk alles wat maar binnen handbereik is, soms tot 3000 kcal per keer. Dat gevoel dat ik voor zo'n eetbui heb is moeilijk te omschrijven. Ik moet er aan toe geven, anders wordt ik gewoon echt gek. Zo'n kutgevoel. Ik ben er al wel achter dat als ik zo vol zit ik niet meer kan voelen dus ook van dat gevoel af ben. Als ik samen met anderen eet, eet ik weinig tot normaal. Nooit heb ik me bij anderen laten gaan. Maar zodra ik 1 koekje bij vrienden op heb, weet ik dat als ik naar huis rij, ik bij de benzinepomp chips, chocola, ijs etc in ga slaan, en dat ik dat dezelfde avond nog opeet, in een half uurtje. Soms braak ik het eruit, niet altijd. Ik sport ook niet veel, ik vast vervolgens wel weer. Niet meer eten de dag erna. Als ik thuis kom van mijn werk ben ik weer de hele tijd met mezelf bezig. Ik sta echt de complete avond op de weegschaal, bij elke verandering (glas water, na de wc, met nat haar, trap gelopen).
Vrienden heb ik wel, alleen ik vind dat moeilijk. Ik voel me gewoon bijna altijd minder dan zij. Zij gaan een avond weg omdat ze het leuk vinden, ik ga mee omdat het een verplichting is. Ik vind het niet leuk, ik voel me onzeker, ik moet calorieen tot me nemen (cola op terras, mix bij uitgaan). Gezellig doen terwijl ik me zo niet voel. Ik probeer er vaak onder uit te komen met allerlei leugens. Zo lullig, want het zijn schatten van meiden en ik wil ook gewoon gezellig mee doen zonder heeeel de tijd met mezelf bezig te zijn en mezelf zo lelijk, dik en minder te vinden.
Ik voel me zo down. Soms gaat het een aantal dagen goed, heel goed wel te verstaan en het lijkt wel of ik dan al mijn positieve energie voor een aantal weken opmaak. Nu voel ik me al weer 2 weken zo depressief. Ik vraag me af, waar doe ik het voor, waarom nog verder. Ik voel geen geluk en ik voel geen liefde, het is gewoon allemaal zo somber en ik ben zo moe. Nu zul je denken, zeur niet zo: 2 weken?!! Ja 2 weken, maar het is elke keer. Dan zitten er 1 of 2 enorme goede dagen tussen en dan vervolgens weer een paar weken zoals ik nu ben.
Ik hoop dat iemand mij wat steun kan geven. Ik wordt zo radeloos van mijn leven, het blijft zo maar doorgaan. Ik wil gewoon lol kunnen maken en die gedachten kwijt en een leuke vriend. Hulp heb ik al wel een aantal keer gezocht, maar daar kan ik me ook niet geven, ik heb het gevoel alsof ik daar niks aan had en dat ze me niet begrepen.
What to do, helpppp? Mensen die iets hierin herkennen?
maandag 27 juli 2009 om 18:30
Concrete stappen gezet: Vandaag de dokter gebeld, mijn moed bij elkaar verzameld. Is hij een MAAND op vakantie. Eind augustus is hij pas weer terug. Naar een vervangende dokter gaan doe ik liever niet...
Ik heb het bijna een week vol gehouden en vandaag begon het (v)reten weer, gadver zeg, ik walg ervan, omdat ik 3 dropjes op mijn werk ophad en dan is de dag toch verknald he.... Als ik het een week volhoud is het echt een topprestatie, dat gebeurd maar 3 keer per jaar ofzo, hoe kan dat nou toch zo moeilijk zijn, en het is niet eens lekker ofzo, whyyyy. Ik snap er zo niks van. Er is zelfs geen fatsoenlijke reden die ik kan bedenken, echt helemaal niet.
Suus: jeetje, wat een verhaal zeg. Genoeg oud zeer, en zo naderhand waarschijnlijk heel erg duidelijk en bijna "logisch" (nooit logisch, maar toch he). Dat lijkt me wel zo moeilijk die situatie, voor alle partijen met jou in het midden. Zo knap dat je nu "vrij" kan zijn, gelukkig en zelf een kindje en waarschijnlijk een leuke vriend/man. Hechten en houden van is dan toch echt dichtbij, zo mooi! Ben trots op mensen zoals jij!
Heeft er trouwens iemand ervaring met Psyq?
Ik heb het bijna een week vol gehouden en vandaag begon het (v)reten weer, gadver zeg, ik walg ervan, omdat ik 3 dropjes op mijn werk ophad en dan is de dag toch verknald he.... Als ik het een week volhoud is het echt een topprestatie, dat gebeurd maar 3 keer per jaar ofzo, hoe kan dat nou toch zo moeilijk zijn, en het is niet eens lekker ofzo, whyyyy. Ik snap er zo niks van. Er is zelfs geen fatsoenlijke reden die ik kan bedenken, echt helemaal niet.
Suus: jeetje, wat een verhaal zeg. Genoeg oud zeer, en zo naderhand waarschijnlijk heel erg duidelijk en bijna "logisch" (nooit logisch, maar toch he). Dat lijkt me wel zo moeilijk die situatie, voor alle partijen met jou in het midden. Zo knap dat je nu "vrij" kan zijn, gelukkig en zelf een kindje en waarschijnlijk een leuke vriend/man. Hechten en houden van is dan toch echt dichtbij, zo mooi! Ben trots op mensen zoals jij!
Heeft er trouwens iemand ervaring met Psyq?
maandag 27 juli 2009 om 21:01
Ik sta op de wachtlijst bij Psyq. Heb er nog geen contact mee gehad, maar sta wel al maanden op de aanmeldingslijst voor hun eetpoli.
Hoezo deze vraag heb je het vermoeden dat je daar naar toe doorverwezen wordt?
Wat vervelend dat je huisarts een maand! (erg lang) op vakantie is net als jij zo dapper bent.
Hoezo deze vraag heb je het vermoeden dat je daar naar toe doorverwezen wordt?
Wat vervelend dat je huisarts een maand! (erg lang) op vakantie is net als jij zo dapper bent.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
dinsdag 28 juli 2009 om 06:09
quote:curv schreef op 27 juli 2009 @ 18:30:
Concrete stappen gezet: Vandaag de dokter gebeld, mijn moed bij elkaar verzameld. Is hij een MAAND op vakantie. Eind augustus is hij pas weer terug. Naar een vervangende dokter gaan doe ik liever niet...
Curv, wat ontzettend goed van je dat je contact hebt gezocht met de huisarts. Het zal vast moeilijk voor je zijn geweest en jij hebt jezelf toch maar mooi overwonnen. Staat er nu een afspraak voor wanneer hij terug is?
Staat je nickname overigens in verband met de problemen die je hebt?
Concrete stappen gezet: Vandaag de dokter gebeld, mijn moed bij elkaar verzameld. Is hij een MAAND op vakantie. Eind augustus is hij pas weer terug. Naar een vervangende dokter gaan doe ik liever niet...
Curv, wat ontzettend goed van je dat je contact hebt gezocht met de huisarts. Het zal vast moeilijk voor je zijn geweest en jij hebt jezelf toch maar mooi overwonnen. Staat er nu een afspraak voor wanneer hij terug is?
Staat je nickname overigens in verband met de problemen die je hebt?
dinsdag 28 juli 2009 om 13:59
ikbenikhetisnietanders: Nee heb juist het vermoeden dat ik wordt doorgestuurd naar een eerstelijns psycholoog. Gezien mijn eerdere ervaringen wil ik dat niet meer, want de kans dat ik ermee ophoud is dan weer erg hoog. Weet je al een beetje wat voor behandeling je gaat krijgen. Hoe lang is de wachttijd? Ik ben heel erg benieuwd en hoop dat dit wat is voor je.
Ben het een en ander gaan lezen. Je stemming, mijn gedachte, eigenlijk de manier waarop ik nu leef KAN helemaal anders omdat het zo beinvloed wordt. Ik herken best veel. Dit heeft mijn ogen wel geopend. Ik heb mijn leven wat dat betreft zelf in de hand, en ik wil gewoon een normaal leuk leven, en het kan dus blijkbaar ook echt anders (eigenlijk dacht ik dat ik gewoon zo was, maar er is zoveel verbetering mogelijk als ik alles zo lees). Ik wil weer echt leven!
Ik zag op de site van Psyq ook dat ze een online programma hebben. Dit leek me wel wat voor mij, omdat ik 5 dagen werk, en eigenlijk het geld niet heb om minder te gaan werken (ik werk bij uitzendbureau, minder werken = minder geld).
Toen sloeg mijn obsessieve karakter weer de kop op haha, dit keer positief. Ik dacht: als er een online programma is, waar je zelf de opdrachten thuis doet, zijn er vast ook zelfhulp boeken. En ja hoor, gevonden. Heeft iemand hier ervaring mee? Zal ik er eentje kopen? Het lijkt me echt wel wat voor mij. Als ik bij een psycholoog zit heb ik et gevoel dat ik heel veel onzin en leugens zit te verkopen, dat ik me aanstel en dan durf ik niet goed meer. Ik kan deze rare gedachtegang niet echt verklaren, maar vandaar dat zo'n zelfprogramma, waarin ik wel mezelf durf te zijn, misschien beter is. Iemand ervaring mee?
Liadan: ja gezien voorgaande tekst dacht ik inderdaad: en nu gewoon bellen, je hebt je leven zelf in de hand. Geen afspraak gemaakt, want ik kreeg een antwoordapparaat en kon alleen een vervangende dokter raadplegen. Mijn nickname heb ik toendertijd gekozen omdat het wel bij me paste, dat up en down,helemaal goed of helemaal slecht, dat steeds terugkerende. Dank je wel voor je roosje
Ben het een en ander gaan lezen. Je stemming, mijn gedachte, eigenlijk de manier waarop ik nu leef KAN helemaal anders omdat het zo beinvloed wordt. Ik herken best veel. Dit heeft mijn ogen wel geopend. Ik heb mijn leven wat dat betreft zelf in de hand, en ik wil gewoon een normaal leuk leven, en het kan dus blijkbaar ook echt anders (eigenlijk dacht ik dat ik gewoon zo was, maar er is zoveel verbetering mogelijk als ik alles zo lees). Ik wil weer echt leven!
Ik zag op de site van Psyq ook dat ze een online programma hebben. Dit leek me wel wat voor mij, omdat ik 5 dagen werk, en eigenlijk het geld niet heb om minder te gaan werken (ik werk bij uitzendbureau, minder werken = minder geld).
Toen sloeg mijn obsessieve karakter weer de kop op haha, dit keer positief. Ik dacht: als er een online programma is, waar je zelf de opdrachten thuis doet, zijn er vast ook zelfhulp boeken. En ja hoor, gevonden. Heeft iemand hier ervaring mee? Zal ik er eentje kopen? Het lijkt me echt wel wat voor mij. Als ik bij een psycholoog zit heb ik et gevoel dat ik heel veel onzin en leugens zit te verkopen, dat ik me aanstel en dan durf ik niet goed meer. Ik kan deze rare gedachtegang niet echt verklaren, maar vandaar dat zo'n zelfprogramma, waarin ik wel mezelf durf te zijn, misschien beter is. Iemand ervaring mee?
Liadan: ja gezien voorgaande tekst dacht ik inderdaad: en nu gewoon bellen, je hebt je leven zelf in de hand. Geen afspraak gemaakt, want ik kreeg een antwoordapparaat en kon alleen een vervangende dokter raadplegen. Mijn nickname heb ik toendertijd gekozen omdat het wel bij me paste, dat up en down,helemaal goed of helemaal slecht, dat steeds terugkerende. Dank je wel voor je roosje
dinsdag 28 juli 2009 om 15:05
Hoi Curv,
Psychologen zijn erg kippig, de mijne vond mij prima met een BMI van 18,2..nu vraag ik je. De wereld is vol mensen met overgewicht en lijkt mager zijn iets bewonderendswaardigs. Gezond is het echter niet. Een dietiste kan je hierover wat meer inzicht geven en je lichaamssamenstelling meten en je voedingsadviezen geven. Daarnaast een goede therapeut, misschien een vrijgevestigde psycholoog c.q. psychotherapeut. Het klinkt inderdaad als een depressie, misschien wel bipolair aangezien je schrijft dat je depressie afwisseld met euforie.
Het is alleen maar dapper dat je hier schrijft en verder hulp zoekt.
(bericht wat gewijzigd ivm mosterd:))
Psychologen zijn erg kippig, de mijne vond mij prima met een BMI van 18,2..nu vraag ik je. De wereld is vol mensen met overgewicht en lijkt mager zijn iets bewonderendswaardigs. Gezond is het echter niet. Een dietiste kan je hierover wat meer inzicht geven en je lichaamssamenstelling meten en je voedingsadviezen geven. Daarnaast een goede therapeut, misschien een vrijgevestigde psycholoog c.q. psychotherapeut. Het klinkt inderdaad als een depressie, misschien wel bipolair aangezien je schrijft dat je depressie afwisseld met euforie.
Het is alleen maar dapper dat je hier schrijft en verder hulp zoekt.
(bericht wat gewijzigd ivm mosterd:))
