Eetstoornis of gewoon een eetprobleem?

Durfde niet echt een topic te openen, maar moet nogmaals mijn verhaal even kwijt. Blijkbaar blijven er nog wat dingen in mijn hoofd rond spoken, waar ik niet echt weet mee om te gaan.

Afgelopen dinsdag ben ik nogmaals bij de psycholoog geweest. In november doorverwezen door de huisarts, omdat het al een tijd niet lekker gaat.
Er is hulp onderweg, maar wil mijn verhaal even kwijt, zodat het toch een beetje oplucht.

Heb sinds vorig jaar last van stemmingswisselingen, maar heb nu het gevoel dat ik er een beetje in blijf hangen.
En ik kan er maar niet achter komen waarom ik mij slecht voel.
Ik heb een laag zelfbeeld en ben best onzeker terwijl dat voor de buitenwereld niet zo lijkt. Terwijl het eerst een lange tijd goed ging.

Maar wat ik precies voel? Dat weet ik soms niet.
Soms merk ik dat er nog opgekropte emoties van binnen zitten.
Heb soms te dwang om mezelf te snijden, dst probeer ik uit stellen steeds, maar toch geef ik er regelmatig aan toe. soms lukt het mij met moeite om dat een week niet te doen. daarnaast heb ik soms last van suïcide gedachten en dan speel ik in mijn hoofd een film af hoe ik het voor mij zie, soms maakt mij dat bang.
Maar wat ik wel weet is, dat ik nooit een eind aan mijn leven zou maken, omdat ik ergens weet dat het toch nog goed kan komen. Maar dat terzijde. Psycholoog weet hiervan af.

Afgelopen dinsdag dus bij de psycholoog geweest. Het was een her intake. Ik hoefde gelukkig niet alles te vertellen omdat ze bijna alle informatie nog hadden van mij. Ben daar eerder namelijk geweest. Alleen ik voelde mij best ongemakkelijk, het gesprek ging best snel, soms het gevoel dat ik niet alles heb verteld. Wel over dat snijden en gedachtes. Soms wist ik even geen antwoord te geven. Had ook het gevoel dat de psycholoog wat snel ging. En ik was best zenuwachtig, en wist gewoon niet hoe ik mij moest uiten. Er werd wel gevraagd of ik nog wat kwijt wou, nog wat wou vertellen, maar door de zenuwen dacht ik er weinig aan.

Totdat er ook een vraag werd gesteld of ik veel of weinig eetlust had en gezond at. Op dat moment zei ik dat ik gezond at. Maar thuis, zat ik na te denken, wat is nou echt gezond eten? Dacht altijd dat als je een eetstoornis heb, dat het anorexia is.
Maar toch ben ik best onzeker mijn lichaam, walg soms van mezelf, vind mij te dik en wil afvallen. Ik ben een perfectionist in veel dingen. Heb niet zozeer het gevoel dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen ben, maar weet ook niet wat ik daar onder kan verstaan. Eén eetstoornis is bij mij anorexia, dat heb ik altijd gedacht.

Even in het kort: In 2016 begonnen met een koolhydraatarm dieet. 20 kilo afgevallen. Daarna nam ik regelmatig gewoon wel eens wat lekkers. Maar de laatste tijd ben ik echt bezig met wat ik eet. Met gezond eten, wat ik mag eten. Hoeveel ik mag eten etc. Ik eet wel gewoon 3 maaltijden per dag. Niet echt super veel. Tussen de maaltijden door eet ik vrijwel niets of een klein beetje. Bij het avond eten, let ik er op dat ik niet teveel eet. Als ik honger heb, stel ik het uit. Vaak gaat dat hongergevoel over of ik ga wat doen zodat ik er niet aan hoef te denken. Ik eet geen aardappelen en pasta etc. En als ik ben aangekomen, al is het maar 200 gram voel ik mij gelijk slecht. Als ik wat ben afgevallen dan geeft mij dat een fijn gevoel. Sta daarom ook elke dag op de weegschaal. als ik een dag iets slechts eet voel ik mij gelijk weer dik en slecht. En kan ik daar over piekeren. Wat weer resulteert in een week heel weinig eten en weer streng diëten. Moet soms zo lang over nadenken, wat zal ik eten? Zal ik wel of niet dat eten? Zo ben ik weer een uur verder.

Op het moment dat de psycholoog vroeg of ik wel eetlust had en gezond at, stond ik er niet bij stil en antwoordde ik ja. Want ik eet immers nog wel en ik braak niet. Dus dat zal allemaal wel meevallen. Durf het niet te herkennen, omdat ik gewoon even wat minder eet. Maar achteraf ben ik er zo obsessief mee bezig, met mijn gewicht en alles dat ik het niet wou herkennen. Pas toen ik thuis was, dacht ik er over na. Bij mij is dat toch dat stukje controle kunnen houden.

Ik merk gewoon dat het mij heel erg moe naakt  Elke ochtend heel vroeg wakker, rond 5 uur en dan nog moe. Kan savonds gerust al om half 9 slapen. Uit bloedonderzoek kwam niks uit.

Voor de buitenwereld lijk ik vrolijk, ik lach altijd. Zet ik een masker op en iedereen denk dat het goed gaat. Ik werk gelukkig wel en dat is voor mij een beetje afleiding. Op het werk weet niemand van mijn problemen en dat hoeft ook niet. Als er wordt gevraagd, hoe het gaat, zeg ik volmondig ja het gaat goed. Maar van binnen...

Heb zoveel meegemaakt in het leven waarbij ik denk was dit het?

Volgende week heb ik nog een gesprek met een psychiater. Moet ook een vragenlijst invullen omtrent mijn klachten. Vanuit daar wordt gekeken welke therapie bij mij past.
Alleen ik weet gewoon niet wat ik allemaal aan de psychiater moet vertellen. Ik durf mijn gevoel niet te eten. Met mijn eetgedrag ook, hoe zal ik dat aankaarten? Mijn hoofd zegt het is niet zo erg, stemmetje in mij zegt, di1018700684360t is niet gezond.En toch weet ik niet hoe ik het moet aanpakken.

Maar het is soms zo frustrerend, dat ik het soms niet meer weet. Mijn verhaal hier schrijven, is voor mij wel een beetje opluchting... omdat ik het nu gewoon even van mij af kan schrijven.

Doordat ik zoveel bezig ben met eten, snij ik mezelf ook niet meer. Ben zo obsessief bezig dat ik daar weinig aan denk. Dit is voor mij een manier om gedachten te verzetten...

Alleen ik ben laatste tijd zo moe en bekaf... elke ochtend ben ik rond 5 uur wakker, soms 4 uur. Maar kan daarna gewoon de slaap niet meer vatten. Lig savonds soms ook al om.half 9 in bed, soms later..

Overdag gaat het soms wel met energie als ik het aan het werk ben, als ik thuis op de bank zit overvalt mij de vermoeidheid weer. Terwijl ik voorheen altijd wel tot half 7/7 uur kan slapen.
Het maakt niet uit hoe laat ik ga slapen, ben altijd heel vroeg wakker