Psyche
alle pijlers
Egoistisch? graag julie mening
dinsdag 17 november 2009 om 21:11
Hallo forumgenoten.
Ik heb een vraag waar ik graag jullie mening op krijg.
Ik heb dus last van paniek en hypochondrie..Ik heb een hele grote angst voor kanker . Ik ben er eigenlijk zo bang voor dat ik er gewoon niets over wil horen.
Nu heeft een tante van mij borstkanker, ze heeft al een amputatie achter de rug en is nu aan het kuren. Mijn oma heeft terminale darmkanker en nu moet mijn schoonmoeder deze week naar het ziekenhuis voor een punctie in haar borst, waar ze een knobbel hebben gevonden.
Ik ben alleen bang dat ik nog niet zover ben om met haar mee te kunnen leven en praten over wat er momenteel gebeurd met haar.
Ze is zelf niet op de hoogte van mijn situatie. Is het egoïstisch als ik haar uitleg dat ik er niet kan zijn voor haar vanwege mijn psychische gesteldheid?
Ik voel me zo lullig dat ik er alleen al over nadenk maar ik ben bang dat ik nog meer last krijg van angst en de gevolgen daar weer van
Ik heb een vraag waar ik graag jullie mening op krijg.
Ik heb dus last van paniek en hypochondrie..Ik heb een hele grote angst voor kanker . Ik ben er eigenlijk zo bang voor dat ik er gewoon niets over wil horen.
Nu heeft een tante van mij borstkanker, ze heeft al een amputatie achter de rug en is nu aan het kuren. Mijn oma heeft terminale darmkanker en nu moet mijn schoonmoeder deze week naar het ziekenhuis voor een punctie in haar borst, waar ze een knobbel hebben gevonden.
Ik ben alleen bang dat ik nog niet zover ben om met haar mee te kunnen leven en praten over wat er momenteel gebeurd met haar.
Ze is zelf niet op de hoogte van mijn situatie. Is het egoïstisch als ik haar uitleg dat ik er niet kan zijn voor haar vanwege mijn psychische gesteldheid?
Ik voel me zo lullig dat ik er alleen al over nadenk maar ik ben bang dat ik nog meer last krijg van angst en de gevolgen daar weer van
woensdag 18 november 2009 om 01:46
Oei meid, Dat is echt heel lastig als je nu in je omgeving met je grote angst word geconfronteerd.
Ik onderschat hypochondrie en angst absoluut niet.
Mijn zoon heeft smetvrees gehad waar angst om ziek te worden de grondlegger was.
En dat was dagelijks echt vreselijk heftig omdat bacterieen overal zitten(en hij dat ook dacht) was die angst niet te vermijden.
De paniekaanvallen,nachtmerries en reddeloosheid waren vreselijk
Het is niet een kwestie van zet je er maar even overheen.
Hij is er nu vanaf met veel inspanning,hij moest wel want zijn angst was niet te vermijden.
Jij hebt misschien jou angst wel al die tijd kunnen vermijden maar loopt nu toch steeds meer tegen de angst aan en heel dichtbij.
Vermijden gaat ook voor jou eigenlijk niet meer denk ik, en daar heb je dubbel last van.
Van je angst,en het feit dat je niet naast je schoonmoeder kan staan.
Ik weet niet wat je aan je angst en hypochondrie doet.
Nu is denk ik wel heel duidelijk dat er aan gewerkt moet worden.
Goed nieuws is dat therapieen voor angsten goede resultaten boeken.
Ik zou dan ook snel een goede therapeut opzoeken en aan de slag gaan.
Verder denk ik dat je op een andere manier er heel goed kan zijn voor haar.
Misschien is het een idee je probleem in een brief uit te leggen aan haar.
En tevens te schrijven hoe erg je dit vind en nu dus therapie gaat zoeken om in de toekomst er beter voor haar te kunnen zijn.
Dat je tot die tijd op een andere manier haar wil steunen.
Je kan natuurlijk wel regelmatig een kopje koffie bij haar drinken en over andere dingen praten.
Een kaartje sturen,bloemetje,een cake bakken etc.
Er zijn vast dingen te verzinnen die wel mogelijk zijn toch?
Dus nee,ik vind het niet egoistisch,maar wel noodzakelijk actief je probleem te bestrijden.
Ik onderschat hypochondrie en angst absoluut niet.
Mijn zoon heeft smetvrees gehad waar angst om ziek te worden de grondlegger was.
En dat was dagelijks echt vreselijk heftig omdat bacterieen overal zitten(en hij dat ook dacht) was die angst niet te vermijden.
De paniekaanvallen,nachtmerries en reddeloosheid waren vreselijk
Het is niet een kwestie van zet je er maar even overheen.
Hij is er nu vanaf met veel inspanning,hij moest wel want zijn angst was niet te vermijden.
Jij hebt misschien jou angst wel al die tijd kunnen vermijden maar loopt nu toch steeds meer tegen de angst aan en heel dichtbij.
Vermijden gaat ook voor jou eigenlijk niet meer denk ik, en daar heb je dubbel last van.
Van je angst,en het feit dat je niet naast je schoonmoeder kan staan.
Ik weet niet wat je aan je angst en hypochondrie doet.
Nu is denk ik wel heel duidelijk dat er aan gewerkt moet worden.
Goed nieuws is dat therapieen voor angsten goede resultaten boeken.
Ik zou dan ook snel een goede therapeut opzoeken en aan de slag gaan.
Verder denk ik dat je op een andere manier er heel goed kan zijn voor haar.
Misschien is het een idee je probleem in een brief uit te leggen aan haar.
En tevens te schrijven hoe erg je dit vind en nu dus therapie gaat zoeken om in de toekomst er beter voor haar te kunnen zijn.
Dat je tot die tijd op een andere manier haar wil steunen.
Je kan natuurlijk wel regelmatig een kopje koffie bij haar drinken en over andere dingen praten.
Een kaartje sturen,bloemetje,een cake bakken etc.
Er zijn vast dingen te verzinnen die wel mogelijk zijn toch?
Dus nee,ik vind het niet egoistisch,maar wel noodzakelijk actief je probleem te bestrijden.
woensdag 18 november 2009 om 08:58
Ik vind je niet egoistisch.
Mijn schoonmoeder had trouwens ook borstkanker en zij wilde er zelf bijna niet over praten, dus wie weet valt het mee.Eigenlijk is mijn ervaring dat veel mensen die ziek zijn er het liefst zo min mogelijk over praten.
Ik zou het aan haar uitleggen en bijvoorbeeld wel iets anders liefs doen maar het praten over haar ziekte aan je vriend over laten. Het is tenslotte ook zijn moeder. Er zijn heus manieren om haar te steunen zonder er over te praten. Denk daar over na en breng het op die manier. Misschien kun je haar ook een brief schrijven?
Veel sterkte, ook met je tante en oma!
Mijn schoonmoeder had trouwens ook borstkanker en zij wilde er zelf bijna niet over praten, dus wie weet valt het mee.Eigenlijk is mijn ervaring dat veel mensen die ziek zijn er het liefst zo min mogelijk over praten.
Ik zou het aan haar uitleggen en bijvoorbeeld wel iets anders liefs doen maar het praten over haar ziekte aan je vriend over laten. Het is tenslotte ook zijn moeder. Er zijn heus manieren om haar te steunen zonder er over te praten. Denk daar over na en breng het op die manier. Misschien kun je haar ook een brief schrijven?
Veel sterkte, ook met je tante en oma!
Het is zoals het is
woensdag 18 november 2009 om 09:00
Trouwens, als je hier iedereen zo leest lijkt het of de meeste mensen de deur plat lopen bij hun zieke familieleden, maar ik mijn ervaring valt dat vaak best tegen. En zeker praten over ziek zijn is lang niet altijd makkelijk, dat weet de zieke zelf ook wel. Zolang je maar niet uit angst helemaal niets laat horen.
Het is zoals het is
woensdag 18 november 2009 om 09:51
quote:Youk79 schreef op 18 november 2009 @ 09:00:
Trouwens, als je hier iedereen zo leest lijkt het of de meeste mensen de deur plat lopen bij hun zieke familieleden, maar ik mijn ervaring valt dat vaak best tegen.
Ik heb beide ouders aan kanker verloren en ben tot het einde bij ze geweest. Mijn zus heeft leukemie gehad en is 8 jaar ziek geweest. Mijn schoonmoeder heeft nu 2 soorten kanker.
Je kunt wel stellen dat ik de deur plat heb gelopen bij bovengenoemde personen. Ik vind het nogal een aanname dat jij denkt te weten hoe degenen die hier posten met ziekte en zieken omgaan.
Trouwens, als je hier iedereen zo leest lijkt het of de meeste mensen de deur plat lopen bij hun zieke familieleden, maar ik mijn ervaring valt dat vaak best tegen.
Ik heb beide ouders aan kanker verloren en ben tot het einde bij ze geweest. Mijn zus heeft leukemie gehad en is 8 jaar ziek geweest. Mijn schoonmoeder heeft nu 2 soorten kanker.
Je kunt wel stellen dat ik de deur plat heb gelopen bij bovengenoemde personen. Ik vind het nogal een aanname dat jij denkt te weten hoe degenen die hier posten met ziekte en zieken omgaan.
woensdag 18 november 2009 om 11:36
Niet hoe de mensen die hier posten met zieken omgaan, ik geloof best dat iedereen die hier reageert zich ook naar zijn mening gedraagt. Maar mensen in het algemeen doen dat lang niet altijd, en dat schrijft ik ook: 'de meeste mensen'. Ik bedoelde dat dus algemener dan dit topic.
Ik vind het heel verdrietig voor je dat je zoveel met kanker te maken hebt gehad en heel fijn dat jij er zo goed mee om kon gaan. Echt waar. Maar niet iedereen kan dat en als je het dan op een andere manier probeert ben je nog niet perse egoistisch.
Ik vind het heel verdrietig voor je dat je zoveel met kanker te maken hebt gehad en heel fijn dat jij er zo goed mee om kon gaan. Echt waar. Maar niet iedereen kan dat en als je het dan op een andere manier probeert ben je nog niet perse egoistisch.
Het is zoals het is
woensdag 18 november 2009 om 11:58
Een eerste bedenking: wil je schoonmoeder dat je meegaat? Misschien is dit niet het geval, en wil ze ook niet persé praten over kanker, en dan is er dus geen probleem.
Ten tweede: doe wat aan je probleem. Als je zelf ziek was zou jij het ook niet kunnen appreciëren dat een naaste tegen jou zegt: erg voor jou, maar ik vind het erger voor mezelf om te moeten omgaan met het idee van kanker, dus ik steun je niet??!
Ten tweede: doe wat aan je probleem. Als je zelf ziek was zou jij het ook niet kunnen appreciëren dat een naaste tegen jou zegt: erg voor jou, maar ik vind het erger voor mezelf om te moeten omgaan met het idee van kanker, dus ik steun je niet??!
woensdag 18 november 2009 om 13:08
quote:Youk79 wrote on 18 November 2009 @ 11:36:
Niet hoe de mensen die hier posten met zieken omgaan, ik geloof best dat iedereen die hier reageert zich ook naar zijn mening gedraagt. Maar mensen in het algemeen doen dat lang niet altijd, en dat schrijft ik ook: 'de meeste mensen'. Ik bedoelde dat dus algemener dan dit topic.
Ik vind het heel verdrietig voor je dat je zoveel met kanker te maken hebt gehad en heel fijn dat jij er zo goed mee om kon gaan. Echt waar. Maar niet iedereen kan dat en als je het dan op een andere manier probeert ben je nog niet perse egoistisch.Ben ik het mee eens. En ik ben helaas ook zijlijnervaringsdeskundige (3x woordwaarde!), mijn moeder is bezweken aan kanker en nu heeft een van mijn schoonouders twee soorten kanker, dus ik weet hoe zwaar het kan zijn (niet om het te hebben, hè?). Het is nu eenmaal zo dat mensen zich er vaak geen raad mee weten, zich geen houding kunnen geven, bang zijn en veelal wegblijven. De radiostiltes die zulke ziektes met zich meebrengen, zijn confronterend, maar wel realiteit. En egoïstisch zal iedereen op een zeker punt zijn, ook de zieke zelf. Of dat nu gerecthvaardigd is of dat de een meer recht heeft voor zichzelf te mogen kiezen dan de ander, maakt uiteindelijk niet uit. TO, ik hoop dat je op een andere manier een steun kunt zijn, Dana's post zou je daar enorm bij kunnen helpen, denk ik...
Niet hoe de mensen die hier posten met zieken omgaan, ik geloof best dat iedereen die hier reageert zich ook naar zijn mening gedraagt. Maar mensen in het algemeen doen dat lang niet altijd, en dat schrijft ik ook: 'de meeste mensen'. Ik bedoelde dat dus algemener dan dit topic.
Ik vind het heel verdrietig voor je dat je zoveel met kanker te maken hebt gehad en heel fijn dat jij er zo goed mee om kon gaan. Echt waar. Maar niet iedereen kan dat en als je het dan op een andere manier probeert ben je nog niet perse egoistisch.Ben ik het mee eens. En ik ben helaas ook zijlijnervaringsdeskundige (3x woordwaarde!), mijn moeder is bezweken aan kanker en nu heeft een van mijn schoonouders twee soorten kanker, dus ik weet hoe zwaar het kan zijn (niet om het te hebben, hè?). Het is nu eenmaal zo dat mensen zich er vaak geen raad mee weten, zich geen houding kunnen geven, bang zijn en veelal wegblijven. De radiostiltes die zulke ziektes met zich meebrengen, zijn confronterend, maar wel realiteit. En egoïstisch zal iedereen op een zeker punt zijn, ook de zieke zelf. Of dat nu gerecthvaardigd is of dat de een meer recht heeft voor zichzelf te mogen kiezen dan de ander, maakt uiteindelijk niet uit. TO, ik hoop dat je op een andere manier een steun kunt zijn, Dana's post zou je daar enorm bij kunnen helpen, denk ik...
woensdag 18 november 2009 om 15:38
Allereerst heel veel sterkte!!
Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat het niet zomaar een kwestie is van je er even overheen zetten.
Het hebben van hypochondrie is geen keuze. Het is een nare psychische ziekte die je overkomt. Helaas is het in dit land nog steeds zo dat lichamelijke ziektes veel meer geaccepteerd worden als psychische ziektes. Als TO twee gebroken benen had en zou zeggen dat ze het zo naar vond dat ze haar familie niet kon helpen zou niemand zeggen dat het egoistisch is en ze zich maar over de gebroken benen heen moet zetten. Waarom nu dan wel?? Ik ben inmiddels ruim 8 jaar "genezen" en nog steeds doen me dit soort opmerkingen erg veel pijn.
Nogmaals veel sterkte TO!!!
Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat het niet zomaar een kwestie is van je er even overheen zetten.
Het hebben van hypochondrie is geen keuze. Het is een nare psychische ziekte die je overkomt. Helaas is het in dit land nog steeds zo dat lichamelijke ziektes veel meer geaccepteerd worden als psychische ziektes. Als TO twee gebroken benen had en zou zeggen dat ze het zo naar vond dat ze haar familie niet kon helpen zou niemand zeggen dat het egoistisch is en ze zich maar over de gebroken benen heen moet zetten. Waarom nu dan wel?? Ik ben inmiddels ruim 8 jaar "genezen" en nog steeds doen me dit soort opmerkingen erg veel pijn.
Nogmaals veel sterkte TO!!!
woensdag 18 november 2009 om 15:43
Hmmm, het staat er botter dan ik bedoelde. Ik onderschat hypochondrie overigens niet, maar weet niet in welke mate jij daaraan lijdt. Als je angst zo extreem is, zul je hiervoor behandeld moeten worden, want je zult dit soort situaties vaker in het leven tegenkomen en misschien ook nog wel dichterbij dan een tante.
woensdag 18 november 2009 om 15:46
Hypochondrie op zich lijkt me al een kenmerk van een egocentrische persoonlijkheid, waarbij men zich obsessief richt op de eigen (on)gezondheid.
Dus ja, het getuigt van ongezond egocentrisme.
Alleen jij kunt de keuze maken of jouw obsessie de aandacht voor het ziek zijn van je schoonmoeder mag bepalen.
Dus ja, het getuigt van ongezond egocentrisme.
Alleen jij kunt de keuze maken of jouw obsessie de aandacht voor het ziek zijn van je schoonmoeder mag bepalen.
woensdag 18 november 2009 om 15:51
voor dikkiedik en BeeBee.
BeeBee, ik hoop dat je nog meeleest! Ik denk echt dat er een goede manier is om met je schoonmoeder om te gaan zonder onaardig te zijn. Een beetje egoisme zo nu en dan kan helemaal geen kwaad, zeker niet als je het aan haar uitlegt. Zonder bericht niets laten horen is heel wat anders.
Laat je weten of je hier nog leest?
BeeBee, ik hoop dat je nog meeleest! Ik denk echt dat er een goede manier is om met je schoonmoeder om te gaan zonder onaardig te zijn. Een beetje egoisme zo nu en dan kan helemaal geen kwaad, zeker niet als je het aan haar uitlegt. Zonder bericht niets laten horen is heel wat anders.
Laat je weten of je hier nog leest?
Het is zoals het is
vrijdag 20 november 2009 om 09:32
Ik heb meegelezen. Schoonmoeder is gisteren geweest voor de punctie. Heb tot de avond ervoor zitten dubben maar uiteindelijk toch gevraagd of ze me nodig was. Maar dat was in eerste instantie niet het geval aangezien haar dochter mee ging. Heb gezegt dat als er iets was dat ik er zo zou zijn. Gelukkig bleek de knobbel een cyste en is alles goed. We zijn dus enorm opgelucht.
zaterdag 21 november 2009 om 13:40
vrijdag 27 november 2009 om 12:26
Ik heb mijn beide ouders al vroeg verloren aan kanker. Vooral tijdens de ziekte van mijn vader haakten er mensen af waar hij zijn hele leven voor had klaargestaan. Een echtpaar waar hij al 30 jaar mee bevriend was, de vrouw zat in een rolstoel, hij had haar jaren lopen tillen en sjouwen omdat haar echtgenoot een slechte rug had. Zij vonden het vreemd dat hij, net klaar met een zware chemo en doodziek van de bestraling, geen interesse kon opbrengen voor de dure luxe cruise die ze net achter de rug hadden. Exit vriendschap.
Ik kan niet invoelen wat is het is om te leven met hypochondrie. Ik weet dus wel hoe het voelt (als tiener!) als je ouders zo in de kou blijven staan. Het is goed dat deze "vrienden" allang dood zijn. Want als ik ze ooit voor mijn wielen had gekregen had ik de turboknop omgezet, en gaan...
Ik kan niet invoelen wat is het is om te leven met hypochondrie. Ik weet dus wel hoe het voelt (als tiener!) als je ouders zo in de kou blijven staan. Het is goed dat deze "vrienden" allang dood zijn. Want als ik ze ooit voor mijn wielen had gekregen had ik de turboknop omgezet, en gaan...
vrijdag 27 november 2009 om 12:36
Egoistisch zal ik het niet noemen, maar ik zou het als ik jou was wel anders aanpakken.
Ik herken veel in wat je schrijft. Mijn moeder heeft borstkanker gehad (is gelukkig genezen) en mijn oma is onlangs - binnen 5 weken - overleden aan darmkanker. Zelf ben ik bang om ooit kanker te krijgen. Ik heb veel pijn (word binnenkort op reumatische aandoeningen onderzocht; want zit in de familie), en denk soms: o, als ik maar geen kanker heb.
Ik heb onlangs (naar aanleiding van het overlijden van Emmy) via uitzending gemist 'over mijn lijk' gekeken. Dat heeft heel veel indruk gemaakt. Omdat ik met ze meeleefde, maar ook omdat ik bang was dat de pijn die ik heb misschien wel meer is dan alleen reuma. Ben overigens nuchter genoeg om te weten dat ik me kan aanstellen en ik laat me er dus niet door leiden. Maar het gaat dus wel door mijn hoofd.
Wat wil ik hiermee zeggen? Ik herken wat je voelt. Maar ik handel anders. Ik steek mijn kop niet in het zand. Wil er voor anderen zijn. Als ik dus al de neiging heb om te hypochondrisch te reageren, dan denk ik: a) eerst aan de ander (wat kan ik voor hem/haar betekenen), b) zijn de gedachten die ik heb reeel (zo niet, dan moet ik me al helemaal niet aanstellen), c) aan mezelf (en vraag ik hulp als ik het even niet trek).
Ik herken veel in wat je schrijft. Mijn moeder heeft borstkanker gehad (is gelukkig genezen) en mijn oma is onlangs - binnen 5 weken - overleden aan darmkanker. Zelf ben ik bang om ooit kanker te krijgen. Ik heb veel pijn (word binnenkort op reumatische aandoeningen onderzocht; want zit in de familie), en denk soms: o, als ik maar geen kanker heb.
Ik heb onlangs (naar aanleiding van het overlijden van Emmy) via uitzending gemist 'over mijn lijk' gekeken. Dat heeft heel veel indruk gemaakt. Omdat ik met ze meeleefde, maar ook omdat ik bang was dat de pijn die ik heb misschien wel meer is dan alleen reuma. Ben overigens nuchter genoeg om te weten dat ik me kan aanstellen en ik laat me er dus niet door leiden. Maar het gaat dus wel door mijn hoofd.
Wat wil ik hiermee zeggen? Ik herken wat je voelt. Maar ik handel anders. Ik steek mijn kop niet in het zand. Wil er voor anderen zijn. Als ik dus al de neiging heb om te hypochondrisch te reageren, dan denk ik: a) eerst aan de ander (wat kan ik voor hem/haar betekenen), b) zijn de gedachten die ik heb reeel (zo niet, dan moet ik me al helemaal niet aanstellen), c) aan mezelf (en vraag ik hulp als ik het even niet trek).
vrijdag 27 november 2009 om 12:43
Beebee, wat goed dat je je over je angst hebt heengezet en je schoonmoeder je hulp hebt aangeboden. Ik weet zeker dat ze dat zeer kon waarderen. En het is voor jou ook een stap richting genezing. Nu doorgaan he. Ga inderdaad je therapie weer oppakken, blijf moedig je angsten onder ogen zien en dan kun je hoplelijk over een tijd zeggen dat je er niet bang meer voor bent.
En fijn dat je schoonmoeder geen kanker bleek te hebben.
En fijn dat je schoonmoeder geen kanker bleek te hebben.
