Eh... medicatie?

Hoi Elmervrouw,

Ik snap je vraag, maar ik denk dat het in 'deze fase' moeilijk is om antwoord op je vragen te geven. Het lijkt me verstandig het gesprek met de huisarts aan te gaan, te vertellen wat jij zou willen dat het effect van medicatie is (ik noem maar iets: minder piekeren, beter slapen, minder angstig voelen, etc), waar je bang voor bent qua bijwerkingen (dik worden, gevoelsvervlakking, afhankelijkheid), en dan eerst van je huisarts te horen wat hij adviseert. Je kunt er dan alsnog over nadenken, informeren naar de veel voorkomende bijwerkingen van medicatie, en dán pas je besluit nemen.



Succes!

Erwt

Hoi Elmervrouw,

Wil je iets weten over anti-depressiva?



Ik slik zelf Citalopram. Een halfje per dag, tegen een angststoornis. Voor mij echt een geweldige steun. Voel me er goed bij. Met deze lage dosis minder bijwerkingen, maar die zijn er helaas wel. Ik ben aangekomen, ben iets vergeetachtiger en in het begin ging ik er erg van transpireren. Ik neem ze voor lief, omdat ik me niet de hele dag angstig wil voelen.

Daarom is stoppen voor mij geen optie.....

Waarschijnlijk is jouw verhaal anders dan het mijne, maar voel je vrij iets te vragen.

Elmervrouw,



ik heb nog nooit gereageerd in één van de topics waar je schrijft, maar nu dan voor het eerst.



De allerbelangrijkste vraag is of je zelf medicatie wilt.

Ik vind dat er tegenwoordig wel heel makkelijk wordt aangeraden om wat chemische hulp te slikken als het leven zwaar is. Nu weet ik van je topics dat jouw leven extreme dieptepunten heeft gekend en ik snap dan ook dat therapie heel moeilijke gevoelens oproept. Maar ben je daarmee ook ziek, en heb je dus ook medicatie nodig?



De vraag is of je beter af bent door medicatie te slikken: zolang je het op de natuurlijke weg nog trekt vind ik het heel gevaarlijk om met de chemische balans in je hoofd te experimenteren.

Er zitten aan bijvoorbeeld anti-depressiva ook nogal wat nadelen verbonden, variërend van emotionele afvlakking tot afkickverschijnselen als je er weer mee wilt stoppen.

Mijn eigen mening is overigens gebaseerd op ervaringen met mijn broer en vader, die beide jarenlang anti-depressiva hebben geslikt/nog slikken. Ik ben er zelf, ondanks aanraden van mijn eigen huisarts toen het in mijn leven heel erg slecht ging, nooit aan begonnen.

Ik ben nu blij dat ik het zonder heb gedaan.



Als je overweegt om er mee te beginnen, stel dan de volgende vragen aan jezelf en de behandelend arts:

- waarom medicatie als je niet ziek bent?

- wil je pillen slikken die invloed hebben op zoiets belangrijks als je geestelijke toestand?

- ben je eerlijk en volledig voorgelicht over de voordelen en de bijwerkingen?



Als je op al die vragen antwoord hebt kun je denk ik een afweging maken die voor jou goed voelt.

Begin er alleen niet te makkelijk aan: dat is echt de boodschap die ik je wil meegeven.



Ik wens je alle sterkte toe;

liefs!

Hoi Elmer,



Hier iemand die heel veel medicatie heeft geslikt. Van sommige medicatie kom je aan, van sommige medicatie word je (tijdelijk) misselijk, de meeste medicatie zorgt voor een verstoord libido. Maar het heeft me wel vaak door menig depressie heen getrokken, dus ik heb het er voor over gehad. Nu slik ik Efexor en Solian (respectievelijk een AD en een AP). De werking ervan bemerk ik (nog) niet. Je moet de voors en tegens afwegen. Wat Robo zegt "je bent niet ziek", vind ik niet kloppen. Je bent wel ziek, het is een aandoening in de hersenen (als we hier spreken over depressie bijvoorbeeld). In een zware depressie voel ik me leeg en onverschillig, en met medicatie is het beter. Het haalt de scherpe randjes eraf, maar vervlakking heb ik nooit gehad.



Sterkte met je beslissing!

Als je depressief bent ben je inderdaad ziek, Digitalis.

Maar wat de psychotherapeute van Elmervrouw zei, tenminste zoals het in de openingspost staat, is dat er veel angst en spanning loskomt. Daarvoor biedt ze medicatie aan.

En die situatie is NIET hetzelfde als een depressie, waar je inderdaad medicatie voor moet slikken als het uit de klauwen loopt.

Toevoeging: angst, verdriet, verwarring en spanning zijn in de situatie van Elmervrouw volgens mij heel gezonde en normale reacties op haar vreselijk moeilijke situatie.

Daarmee bagatelliseer ik die gevoelens overigens helemaal niet (integendeel!), maar de emoties die bij een verwerkingsproces horen zijn niet hetzelfde als een klinische depressie.

Je kunt het proberen, en zien of het middel erger is dan de kwaal.



Dat is meestal mijn standpunt geweest nadat ik er over na had gedacht. Ooit heb ik antidepressiva geslikt (ook citalopram geloof ik) en de eerste twee weken voelde ik me wat misselijk (vaag hoor, niet dat ik moest overgeven). Het was voor mij zeker een steuntje in de rug en ik ben blij dat ik toen gekozen heb om het te proberen.

Helaas valt moeilijk te zeggen hoe je er op reageert. Dat is een kwestie van uitproberen denk ik.



Ik kan me niet herinneren last te hebben gehad van een afgevlakt gevoel. Ik had een depressie en was van mezelf al afgevlakt. Afkickverschijnselen heb ik niet gehad. Ik weet ook niet meer of ik het afgebouwd heb (zoals het officieel 'hoort') of dat ik ineens gestopt ben.



Er is kans dat de behandelend arts/ psychiater je een soort antidepressiva gaat voorschrijven (als jij dat wil uiteraard) die wel gebruikt wordt bij angststoornissen. Maar misschien ook wel iets anders.

Ondanks dat het voor mij al een aantal jaren geleden is hier mijn ervaringen met medicatie.

IK heb zelf een tijdje zoloft , oxazepam en seroxat gehad.

Belangrijkste van de medicatie is dat je het niet gaat zien als wondermiddel.

Het is een ondersteuning om zelf aan je problemen te kunnen werken.

Je vergt ook even wat doorzettingsvermogen omdat het wel een aantal weken duurt voordat je merkt dat het werkt en ondertussen wel al de bijwerkingen kan hebben.

Had zelf voornamelijk last van misselijkheid,hoofdpijn en erg veel zweten.

Het is een afweging die je voor jezelf moet maken als je maar enigszins denkt dat je er zonder medicatie uit kan komen dan zou ik dat doen gezien de effecten vind ik dat je het echt moet zien als laatste middel.



Afkickverschijnselen met stoppen heb ik nooit gehad trouwens.

Hoi lieve EV, we kennen elkaar al van andere topics. Ik heb daar gelezen dat je dit topic had geopend en ik wil even reageren.



Je hebt angst en paniekgevoelens als gevolg van heftige gebeurtenissen. Door therapie komt er gevoel naar boven en dat heeft zijn weerslag op je dagelijks functioneren.



Het is goed dat je met je huisarts gaat overleggen of medicatie een optie is. Hij kan je informeren over het eea. Zelf wil je geen afvlakking en ook niet aankomen.



Je hebt verschillende soorten middelen:

- anxiolytica: dat zijn angstremmers (vaak benzodiazepines als oxazepam/diazepam/temazepam)

- anti-depressiva: dat zijn middelen die tegen depressie en soms ook paniekstoornissen worden voorgeschreven

- antipsychotica: wordt voorgeschreven voor mensen die psychotisch zijn, maar kan in lage dosering ook angst en onrust remmen.



Je moet rekening houden met het feit dat je ivm je werk uit moet kijken met middelen die je reactievermogen beinvloeden.

Veel middelen vallen daardoor af.



Ik heb ervaring met het slikken van medicijnen. Antidepressiva heb ik geslikt, maar ben dat pas gaan doen toen ik langdurig en ernstig depressief was. Ik ben er heel wat kilo's van aangekomen en het afkicken vorig jaar was ook geen pretje. Ik had het er voor over, omdat het destijds noodzakelijk was om ze te slikken.



In het begin van mijn behandeling (ik slikte toen nog geen medicijnen) namen angst, schrikachtigheid en paniek toe. Ik heb toen -op aanraden van het traumacentrum- een poosje een middel van Weleda geslikt: hyosciamus valeriana. Dat heeft de zgn. arousal destijds een stuk draaglijker gemaakt.



Normaal ben ik niet zo voor alternatieve geneesmiddelen, maar het heeft me destijds wel geholpen.



Qua zelfzorg ben je goed bezig vind ik. Je houdt je grenzen in de gaten, probeert zoveel mogelijk te ontspannen als je thuis bent. Ik kan je alleen maar adviseren om goed met je huisarts te overleggen. Misschien is een medicatieconsult bij een psychiater ook een idee. Zelf ben ik er niet zo voor om via de huisarts aan de psychofarmaca te gaan. Kortdurend anxiolytica van hem krijgen is tot daar aan toe, maar grondige kennis van medicamenteuze ondersteuning van een ptss, dat heeft een huisarts vaak niet in huis.



Een virtuele knuffel van hanke!

Ik heb vanaf 2002 het antidepressivum Amitriptyline gebruikt, oorspronkelijk voorgeschreven tegen heftige zenuwpijn. Behalve als antidepressivum en angstremmer heeft het namelijk nog een aantal bruikbare eigenschappen, waaronder het remmen van pijn, vandaar. Vanaf een zeer geringe dosis van 10 mg per dag werkt het ook erg goed als slaapmiddel.



Ik ben overigens geminderd naar nog maar 10 mg per dag. Het is een goed middel; ik heb nog nooit iets van het afvlakken van de emoties gemerkt.



Wel is het zo dat ik depressief wordt als ik probeer verder te minderen dan 10 mg. Ik kan het wel doen, maar kennelijk was ik depressiever voor ik het middel nam dan nu en kom ik in die toestand terug als ik minder neem.



Ik ben nooit dikker geworden van het middel, maar als je dezelfde hoeveelheid calorieën blijft gebruiken als vroeger dan kan dat ook niet.



PS: ik heb nooit enige bijwerking gezien, tenminste geen vervelende bijwerkingen, integendeel.

Ik ben ooit begonnen met anafranyl (oude generatie AD) in een verschrikkelijke periode waarbij ik zeer veel angst en spanning had en daar ook zeer somber en ongelukkig van werd. Later overgestapt op citalopram.



Ik heb in het begin wel bijwekingen gehad maar die gingen na tijdje over. Klachten waren wat hoofdpijn en raar gevoel, droge mond, wat toename van angst in het begin en minder libido. Ik heb die bijwerkingen echter nooit een seconde als probleem gezien, sterker nog ze gaven me het gevoel dat ze tenminste werkten en dat er dus iets aan mijn klachten ging gebeuren. Ik voelde me zo rot, dat die bijwerkingen me echt niets konden schelen.



De medicijnen waren flinke steun in de rug waardoor ik ook op eigen kracht weer verder aan mezelf kon werken. Ik heb me niet afgevlakt gevoeld, echte emoties kwamen juist meer los. Hooguit kan ik mbt afvlakking zeggen, dat toen alles eenmaal weer lekker ging bepaalde dingen me iets minder konden schelen, ik maak me niet druk om kleine dingen en als het goed met mij gaat, huil ik eigenlijk nooit.



Ik heb wel moeite gehad om te stoppen. Sterker dat is mij nooit gelukt. Ik ben drie keer gestopt maar na meerdere maanden kreeg ik een terugval en kwam mijn angst terug. Het waren dus geen afkickverschijnselen (het goede woord is onttrekkingsverschijnselen want deze medicijnen zijn niet verslavend). Ik vergelijk het nu maar met een middel dat een ander bijvoorbeeld voor hoge bloeddruk slikt. Het helpt, maar als je er mee stopt gaat je bloeddruk weer omhoog (bij mij dan). Overigens zegt mijn omgeving geen verschil aan mij te merken in die maanden dat ik geen medicijnen gebruikte (totdat het natuurlijk weer bergafwaarts ging, maar dat is bij mij in een paar dagen bekeken).



Ik functioneer eigenlijk al jaren achter elkaar prima met medicijnen. Heb geen enkele last van bijwerkingen en ben een positieve vrouw met een goede en zware baan waar ik goed in functioneer.



Dat laatste moet ik op dit moment overigens even nuanceren. Ik ben op dit moment - ondanks de medicijnen wel in een dip geraakt. Overspannen van werk en toch ook wel een soort dertigerscrisis. Die pilletjes zijn geen wondermiddel dat ze me tegen dat soort gebeurtenissen beschermen. Maar ik trek het redelijk goed nu... heb wel angst en spanning maar niet meer zo beangstigend als ik wel heb meegemaakt. Of dat door mijn onderhoudsdosering medicijnen komt of door het feit dat ik nu ouder ben en door schade en schande dit soort periodes en mijn eigen gevoelens beter kan hanteren, durf ik niet te zeggen. Ik weet dus niet of de pillen minder zijn gaan werken of niet.

Wel weet ik dat psychische klachten mijn zwakke punt zijn en dat ik daar gevoelig voor ben.



Ik ben wel te dik. In slechte periodes zonder pillen at ik van ellende niets en viel ik veel af. Voel ik me goed dan smaakt alles lekker en ja dan kom ik (teveel) aan. Citalopram staat niet bekend om enorme gewichtstoename... maar het zal bij mij vast ook geen positief effect hebben.

Soms is het beter om een tijdje AD te slikken. Je moet het zien Elmervrouw dat je een toch door het moeras (je verleden, je angsten etc) en dat het makkelijker is om grote houten planken onder je voeten te binden (de AD). Als je uit dat moeras bent kun je weer proberen het zonder die planken te doen...

Komt mijn AD lijst: Anafranil.....veel klachten, hielp geen bal.

Fevarin....Geen bijwerkingen, ook geen werking.

Daarna verschillende geslikt in psychiatrisch ziekenhuis maar weet zelf niet welke.... geen bijwerkingen maar ook geen werking.

Daarna een moderne MAO remmer (Aurorix)....hielp prima, geen bijwerkingen en sloeg zowaar aan. Na een tijdje Trazolan erbij, ging nog beter.

Deze heb ik zo'n 6 jaar geslikt, ben na 5 jaar opgehouden met de Trazolan. De Aurorix (moclemibide) begon ook qua werking te minderen en er werd voorgesteld om met de lexapro te beginnen. Deze slik ik nu 2 jaar, geen bijwerkingen en met 10 mg per dag voel ik me helemaal top. Ik moet mijn leven lang AD slikken vanwege chronische depressies.

Ik ben dus nooit, never dikker geworden met AD.

helemaal eens met het verhaal van bosaapje. ik heb zelf vijf jaar efexor geslikt en was voor mij ook steuntje in de rug..had zelf ook niet specifiek depressie, was vooral angstenremmer weinig bijwerkingen gehad, zeker niet dikker geworden, want was ook mijn angst.en moeite.

nu sinds anderhalve week zit ik op nul, afbouwen valt me zwaar maar niet onoverkomelijk.

Pillen slikken is natuurlijk het laatste wat je wil Elmer maar soms..... soms is het nodig. Denk bijvoorbeeld aan suiker- en hartpatienten.... Jouw voordeel is dat jij die AD niet blijvend hoeft te slikken. Zolas ik eerder schreef, de AD helpt je er doorheen en op een gegeven moment ben je sterk genoeg om het zelf weer te kunnen.

Hoe zou je reageren als een vriendin in jouw situatie zou zitten en zij zou van haar psychotherapeute het advies krijgen om AD te slikken en zij zou jou om je mening vragen.

Is het niet heel belangrijk om beter in je vel te komen zitten zodat je het verleden, je angsten en trauma's kunt verwerken?

Sterkte



Ps: Persoonlijk slik ik liever mijn leven lang AD dan helemaal niet en dat ik zwaar depressief zou zijn.... Nu kan ik het beter handelen en mijn verleden beter een plaatsje geven. Ik kan weer LEVEN, genieten, geven en NEMEN.

Ja, St. Janskruid helpt je meer in je kracht te staan, maakt je centrum (zonnevlecht) wat meer helder/ zonniger.

Het helpt mij wel wat, maar het is niet echt gemaakt om angst te dempen, het versterkt je wel.

maar: let op: de betrouwbaarheid van de pil wordt er minder door ! (dit komt omdat st. Janskruid de werking van je lever stimuleert)



Je kan het eens proberen, of het iets voor je is.



Wat voor angst ook moet kunnen helpen is magnesium bijslikken. (hoeveel en hoe weet ik helaas niet..)

He lieverd.



Ik vang her en der op dat je erg twijfelt over medicatie en wil besluiten het niet te doen.



Ik wil je graag een paar dingen meegeven.



Ik heb al verschillende medicatie gebruikt in de loop der tijd.



Ik zou terughoudend zijn bij kalmeringstabletten ( de meest voorgeschreven eindigen op -pam).

Deze werken verslavend en je hebt in de loop der tijd steeds een hogere dosis nodig voor hetzelfde effect.

Deze zijn eerder voor korte tijd in te zetten in echte crisissituatie's



Antipsychosetabletten worden ook voorgeschreven in zeer lage dosis omdat deze angsten kunnen dempen en de wisselende stemmingen wat kunnen vervlakken.

Deze hebben wat vaker bijwerkingen maar in een hele lage dosis in verminderde vorm.

Persoonlijk ben ik tot nu toe nog geen ap tegengekomen waar ik enthousiast van werd (kortom het effect was niet bevredigend),ik heb 4 verschillende gehad en heb nu een seroquel xr.Deze heb ik pas kort.



Ad heb ik cypramil en daar ben ik wel enthousiast over.

Lees, ik dank god op mijn knieen want zonder ervaar ik veel meer last van mijzelf.

Het maakt mij wat minder stemmig en de angsten zijn meer te dragen.

Ik ben minder explosief.



Veel lezen over alle bijwerkingen geeft idd twijfel,maar let wel,deze zijn getoetst bij grotere groepen mensen en elke bijwerking die gemeld is word genoteerd.

Dat wil niet zeggen dat jij deze per definitie krijgt maar dat er een kans aanwezig is.

Sommige bijwerkingen komen vaker voor en zijn meestal onschuldig en van voorbij gaande aard.

Zodra je afbouwt zullen deze ook verdwijnen.



Mijn advies is een consult aan te vragen bij een psychiater.

Die is beter op de hoogte,heeft veel meer ervaring met patienten die dergelijke medicatie neemt en kan je daardoor ook beter voorlichten en samen met je in overleg gaan.



Belangrijk!

Medicatie en de werking ervan is ook afhankelijk van je bmi.

Gezien jij ook een lichtgewichtje bent moet je dosis daarop afgestemd worden.

Een goede psych zal hier rekening mee houden,maar niet verkeerd om daar op te attenderen.



Ik ben niet promedicatie,maar zeker ook niet tegen.

Het bestaat tenslotte om psyche en biologische ontregeling te ondersteunen.

Jezelf onnodig kwellen lijkt mij dan ook nutteloos als er middelen aangereikt kunnen worden.



Mijn ervaringen met cypramil zijn dus heel positief.

nagenoeg geen bijwerkingen.

Alleen meer transpiratie,wat duizeligheid en een moeizaam orgasme.

Deze waren allemaal van voorbij gaande aard.

Ik heb een lange tijd op een dosis van 40 mg gezeten en deze werd achteraf naar mijn gevoel iedere keer klakkeloos overgenomen (mijn beleving dan).

Het hielp goed tegen mijn wisselende stemmingen maar ik voelde mij erg suf.

Dit vond ik zeer onprettig en stopte met regelmaat (en begon weer als het met mij uit de hand liep)



Nu ben ik op eigen verzoek op 20 mg gestart en dat bleek achteraf gezien met mijn gewicht ook beter te zijn.

En nu voelt dat heel goed.

De uitwerking is net zo positief,maar minder suf.



Voordat je je jezelf zo inleest zou ik eerst een advies aangaan.

Er bestaan namelijk zoveel middelen dat je de bomen het bos niet ziet en bovendien maak je jezelf alleen maar onzeker.



Een paar goede vragen kunnen zijn:

Waarom aan medicatie beginnen?

Wat kan ik verwachten?

Waarom wordt er voor dit middel gekozen.

Wat zijn alternatieve medicatie?

Hoe gaan de controles in het begin verlopen en waaraan gaan we het effect toetsen ( of wel,wat is de doelstelling om aan te gaan toetsen of het middel het gewenste effect heeft).

Zijn er lichamelijke controles nodig om dit middel veilig te kunnen starten.



Ik vind het advies niet gek,gezien je een kwestbare tijd ingaat door je therapie.



Belangrijk is dat je zelf keuzes kan maken en baas blijft over wat er in je lichaam komt en of jij de effecten daarvan postief genoeg vindt.

Of je angsten het verloop van je therapie in de weg staan en je daarom ook een noodzaak ziet in extra ondersteuning.



Keuzes kan je denk ik het beste maken als je ervaring hebt wat het voor jou doet.

Anders weet je niet of je de juiste keuze maakt.

Hoe het zonder met je gaat weet je,maar met medicatie niet.

Je hoeft niet te kiezen voor een blijvende voorschrijving van medicatie ( of voor langere termijn).

Maar je kan ook kiezen voor een korte probeer periode.

Je kan er ook weer mee stoppen toch als het je niet bevalt?

Jeetje ,hoe lang kan je een post maken om een korte boodschap in te verpakken.



Ik wil dus eigenlijk zeggen:

Ik heb goed ervaring met cypramil.

Vraag een consult aan bij een psychiater.

Niet teveel op internet lezen.

Probeer het voor een korte periode (drie maanden) en beslis dan of het je ondersteuning geeft en je door wil gaan.

Stoppen is altijd een keuze die je mag maken!!



Wat heb je te verliezen om het gewoon te proberen?



Sterkte lieverd!

quote:robo schreef op 19 december 2008 @ 15:31:

Toevoeging: angst, verdriet, verwarring en spanning zijn in de situatie van Elmervrouw volgens mij heel gezonde en normale reacties op haar vreselijk moeilijke situatie.

Daarmee bagatelliseer ik die gevoelens overigens helemaal niet (integendeel!), maar de emoties die bij een verwerkingsproces horen zijn niet hetzelfde als een klinische depressie.

Mee eens. EV heeft volgens mij geen stoornis.

Ik denk dat Medicatie wel even kan ondersteunen maar uiteindelijk zal je de gevoelens, die je niet wilt voelen, toch moeten doorleven. Ook al krijg je nu ondersteuning met bv AD, het moment dat je er weer stopt ( is geen pretje, vond ik ook angstig) krijg je die gevoelens toch echt wel weer te voelen helaas. In mij ogen lost het niets op. Maar ik besef me wel degelijk dat ik absoluut niet blanco sta in dit verhaal en misschien te veel projecteer. Toch is dit mijn ervaring en ik heb het zo`n 10 jaren geslikt. Dus toch wel een ervaringsdeskundige. Oja ik kreeg ze in eerste instantie, AD dus, omdat ik de deur niet meer uit durfde en in een zware depressie zat, ik kon niets meer.



EV veel succes,sterkte en wijsheid bij het maken van je besluit.

Ik lees en onthoud wel eens wat ev!



Vraag een consult aan bij een psychiater ev,dat is de persoon om vragen te stellen ,te overleggen en je twijfel te bespreken.

Dan kan je wellicht een goede keuze maken of je het wel of niet doet.