Psyche
alle pijlers
Eh... medicatie?
vrijdag 19 december 2008 om 12:51
Mijn psychotherapeute heeft me de laatste keer voorgesteld om na te denken over medicatie, omdat het allemaal toch wel erg heftig en veel is, en er nu al (behandeling is net pas gestart) veel angst en spanning loskomt. Inmiddels heeft ze (met mijn toestemming) al contact gehad met de huisarts en ik kan een afspraak maken met hem om erover te praten. Vrijblijvend, ik moet niets.
Ik was dus altijd erg bang voor de bijwerkingen. Ik wil niet dat ik weer niets ga voelen, of dat alles afgedempt wordt, of dat ik dik word. Bovendien heb ik geen enkel idee van middelen. Ik ga praten met de huisarts, maar wat zijn jullie ervaringen? Info? Namen van medicatie? Bijwerkingen? Hielp het? Makkelijk om weer te stoppen na een tijdje? Is het echt 'een steuntje in de rug' zoals mijn therapeute zegt?
Ik was dus altijd erg bang voor de bijwerkingen. Ik wil niet dat ik weer niets ga voelen, of dat alles afgedempt wordt, of dat ik dik word. Bovendien heb ik geen enkel idee van middelen. Ik ga praten met de huisarts, maar wat zijn jullie ervaringen? Info? Namen van medicatie? Bijwerkingen? Hielp het? Makkelijk om weer te stoppen na een tijdje? Is het echt 'een steuntje in de rug' zoals mijn therapeute zegt?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 21:48
Ik heb een tijdje citalopram geslikt, was overspannen en vrij depri had echt van die pieken en dalen.
Ik moet zeggen het heeft mij goed geholpen en ik had weinig last van bij werkingen alleen dat ik s morgens badend in het zweet wakker werdt.
Maar dat woog niet af tegen de baat die ik er bij had.
Ik ben ook weer na een jaar of twee gestopt en heb daar ook geen last van ondervonden.
Ik had ook maatschappelijkke hulp daarbij.
Dat is wel nodig want het gaat niet over met alleen een pillentje
natuurlijk
Ik was ook niet zo voor medicatie maar het heeft mij wel geholpen en mijn grootste zorg was dat ik niet als een kasplantje op de bank zou belanden heb ook nog een klein kind en was alleen maar dat is zeker niet het geval geweest
Kijk samen met je arts na de klachten en kijk wat je als hulp kunt gebruiken
succes ermee
Ik moet zeggen het heeft mij goed geholpen en ik had weinig last van bij werkingen alleen dat ik s morgens badend in het zweet wakker werdt.
Maar dat woog niet af tegen de baat die ik er bij had.
Ik ben ook weer na een jaar of twee gestopt en heb daar ook geen last van ondervonden.
Ik had ook maatschappelijkke hulp daarbij.
Dat is wel nodig want het gaat niet over met alleen een pillentje
natuurlijk
Ik was ook niet zo voor medicatie maar het heeft mij wel geholpen en mijn grootste zorg was dat ik niet als een kasplantje op de bank zou belanden heb ook nog een klein kind en was alleen maar dat is zeker niet het geval geweest
Kijk samen met je arts na de klachten en kijk wat je als hulp kunt gebruiken
succes ermee
zondag 28 december 2008 om 23:15
Elmervrouw, tijdens mijn postnatale depressie is medicatie ook ter sprake gekomen en ik heb heel bewust gekozen om dat NIET te gaan gebruiken. In eerste instantie voelde ik eigenlijk helemaal niets, dus vervlakking leek me niet nodig en zelfs onwenselijk. Maar toen ik eenmaal mijn emoties begon te voelen, vond ik het juist wel fijn om ze ook volledig te voelen. Tijdens mijn depressie kwam er ook een groot stuk verwerking van oud leed en recenter leed (de zwangerschap en de periode daarna) aan bod en ik vond het juist prettig om die emoties wél toe te laten en wél te voelen. Mijn gedachte daarachter was dat als ik die gevoelens doorleefd had, ik ze ook echt achter me kon laten.
Ik heb wel gebruik gemaakt van meditatieoefeningen en mijn therapeut heeft ook wel mindfulness toegepast, om mijn angst en spanning wat af te kunnen voeren. Niet dat ik daardoor ineens niet meer verkrampt was, maar met steentje voor steentje afbreken krijg je die muur ook wel weg.
Op een bepaald moment heb ik wél getwijfeld over medicatie. Dat was op het moment dat ik mezelf en mijn eigen handelen niet meer onder controle had, alsof er echt kortsluiting in mijn hoofd ontstond. Toen dat een paar keer was voorgekomen (en ik zat echt héél diep in de depressie op dat moment), heb ik besloten dat als dat nog een keer zou gebeuren, ik wel om medicatie zou vragen. Ik was ontzettend bang voor mezelf, voor waartoe ik in staat zou zijn op zo'n moment waarin ik mezelf totaal niet meer in de hand had. Maar gelukkig is het niet meer gebeurd.
Als het echt gaat om de emoties zelf, dan ben ik zelf geneigd om te zeggen: voel ze maar eens. Als je af durft te zakken naar de bodem van de put, dan vind je daar namelijk vaste grond om weer naar boven te gaan. Juist door je emoties te voelen (emoties die in jouw geval, net als bij mij, gewoon reële emoties zijn, die verwerkt moeten worden), kun je ze echt doorleven en in mijn overtuiging helpt dat je bij de verwerking ervan.
In mijn persoonlijke geval heeft het doorleven van de angst en het toelaten ervan er juist voor gezorgd dat ik 'm voor het eerst in mijn leven eens voorzichtig aan durf los te laten. En let wel: de situatie die mijn angst opriep is dus niet veranderd, ik heb net zo veel reden om bang te zijn en grote zorgen te hebben als hiervoor. Alleen de mate waarin ik die angst voel op dit moment, de mate waarin het mijn leven en mijn levenskeuzes bepaalt, de mate waarin het mij ontwricht en de mate waarin ik er tegenaan loop zijn aanmerkelijk verminderd. Het heeft me lucht gegeven, lucht en ruimte om te léven.
Ik denk dat als ik mijn emoties op chemische wijze afgekapt zou hebben, ik in mijn verwerkingsproces ervan een stuk minder ver zou zijn geweest dan ik nu ben. Zeker als het gaat om iets doodordinairs als rouw, verlies van toekomstdromen, vertrouwen in mensen (wat wellicht in jouw geval een rol speelt) of vertrouwen in je eigen lichaam (wat bij mij aan de orde is), denk ik dat het gezond en normaal is om vanwege dit soort heftige situaties zoals die plaats hebben gevonden in jouw leven of zoals die plaats hebben gevonden (zullen vinden) in mijn leven, de bijbehorende emoties ook zo sterk te voelen en ervaren. Ja, dat verlamt. Zeker als je er voor het eerst aan toe gaat geven. Maar in mijn ogen is dat een gezonde reactie op een extreme situatie. Ik heb er precies om die reden voor gekozen om die emoties juist niet te onderdrukken, maar om er juist mee aan de slag te gaan. Ook om dat gewoon eens te léren voelen en te accepteren dat dit soort extreme gevoelens er nu eenmaal bij horen.
Het scheelt daarbij in mijn geval ook dat ik in de toekomst wel vaker te maken zal krijgen met situaties die dit soort extreme emoties op zullen roepen. Dan maar liever de grondige aanpak, vanuit mezelf dus. Dat ruimt de volgende keer waarschijnlijk (hopelijk) een stuk makkelijker op.
Ik heb wel gebruik gemaakt van meditatieoefeningen en mijn therapeut heeft ook wel mindfulness toegepast, om mijn angst en spanning wat af te kunnen voeren. Niet dat ik daardoor ineens niet meer verkrampt was, maar met steentje voor steentje afbreken krijg je die muur ook wel weg.
Op een bepaald moment heb ik wél getwijfeld over medicatie. Dat was op het moment dat ik mezelf en mijn eigen handelen niet meer onder controle had, alsof er echt kortsluiting in mijn hoofd ontstond. Toen dat een paar keer was voorgekomen (en ik zat echt héél diep in de depressie op dat moment), heb ik besloten dat als dat nog een keer zou gebeuren, ik wel om medicatie zou vragen. Ik was ontzettend bang voor mezelf, voor waartoe ik in staat zou zijn op zo'n moment waarin ik mezelf totaal niet meer in de hand had. Maar gelukkig is het niet meer gebeurd.
Als het echt gaat om de emoties zelf, dan ben ik zelf geneigd om te zeggen: voel ze maar eens. Als je af durft te zakken naar de bodem van de put, dan vind je daar namelijk vaste grond om weer naar boven te gaan. Juist door je emoties te voelen (emoties die in jouw geval, net als bij mij, gewoon reële emoties zijn, die verwerkt moeten worden), kun je ze echt doorleven en in mijn overtuiging helpt dat je bij de verwerking ervan.
In mijn persoonlijke geval heeft het doorleven van de angst en het toelaten ervan er juist voor gezorgd dat ik 'm voor het eerst in mijn leven eens voorzichtig aan durf los te laten. En let wel: de situatie die mijn angst opriep is dus niet veranderd, ik heb net zo veel reden om bang te zijn en grote zorgen te hebben als hiervoor. Alleen de mate waarin ik die angst voel op dit moment, de mate waarin het mijn leven en mijn levenskeuzes bepaalt, de mate waarin het mij ontwricht en de mate waarin ik er tegenaan loop zijn aanmerkelijk verminderd. Het heeft me lucht gegeven, lucht en ruimte om te léven.
Ik denk dat als ik mijn emoties op chemische wijze afgekapt zou hebben, ik in mijn verwerkingsproces ervan een stuk minder ver zou zijn geweest dan ik nu ben. Zeker als het gaat om iets doodordinairs als rouw, verlies van toekomstdromen, vertrouwen in mensen (wat wellicht in jouw geval een rol speelt) of vertrouwen in je eigen lichaam (wat bij mij aan de orde is), denk ik dat het gezond en normaal is om vanwege dit soort heftige situaties zoals die plaats hebben gevonden in jouw leven of zoals die plaats hebben gevonden (zullen vinden) in mijn leven, de bijbehorende emoties ook zo sterk te voelen en ervaren. Ja, dat verlamt. Zeker als je er voor het eerst aan toe gaat geven. Maar in mijn ogen is dat een gezonde reactie op een extreme situatie. Ik heb er precies om die reden voor gekozen om die emoties juist niet te onderdrukken, maar om er juist mee aan de slag te gaan. Ook om dat gewoon eens te léren voelen en te accepteren dat dit soort extreme gevoelens er nu eenmaal bij horen.
Het scheelt daarbij in mijn geval ook dat ik in de toekomst wel vaker te maken zal krijgen met situaties die dit soort extreme emoties op zullen roepen. Dan maar liever de grondige aanpak, vanuit mezelf dus. Dat ruimt de volgende keer waarschijnlijk (hopelijk) een stuk makkelijker op.
maandag 29 december 2008 om 11:14
quote:qwertu schreef op 28 december 2008 @ 23:15:
Ik denk dat als ik mijn emoties op chemische wijze afgekapt zou hebben, ik in mijn verwerkingsproces ervan een stuk minder ver zou zijn geweest dan ik nu ben. Zeker als het gaat om iets doodordinairs als rouw, verlies van toekomstdromen, vertrouwen in mensen (wat wellicht in jouw geval een rol speelt) of vertrouwen in je eigen lichaam (wat bij mij aan de orde is), denk ik dat het gezond en normaal is om vanwege dit soort heftige situaties zoals die plaats hebben gevonden in jouw leven of zoals die plaats hebben gevonden (zullen vinden) in mijn leven, de bijbehorende emoties ook zo sterk te voelen en ervaren. Ja, dat verlamt. Zeker als je er voor het eerst aan toe gaat geven. Maar in mijn ogen is dat een gezonde reactie op een extreme situatie. Ik heb er precies om die reden voor gekozen om die emoties juist niet te onderdrukken, maar om er juist mee aan de slag te gaan. Ook om dat gewoon eens te léren voelen en te accepteren dat dit soort extreme gevoelens er nu eenmaal bij horen.
Quertu, erg bedankt voor je uitgebreide reactie waarin ik me echt kan vinden. Al die tijd dat ik nu met de vraag 'wel of geen medicatie' bezig ben, heb ik steeds ergens gevoeld dat ik dit niet wil; dat ik niet chemisch weer wil gaan onderdrukken wat eindelijk naar boven aan het komen is, en vooral ben ik heel erg bang om 'mezelf' kwijt te raken door medicatie.
Ik vind het ook fijn dat je dingen benoemt, want dat maakt het voor mij ook weer concreet: ja, ik zit in een verwerkingsproces van rouw, verlies van vertrouwen in mensen, familie, mijn lijf.. verlies van toekomstdromen, eigenlijk heel veel verlies.
Eigenlijk heel normaal dat ik zulke heftige emoties heb. Ik moet me er niet voor schamen en het zeker niet blijven onderdrukken (wat ik sowieso al teveel doe, laat staan met medicatie), het hoort bij wie ik nu ben.
Ik denk dat als ik mijn emoties op chemische wijze afgekapt zou hebben, ik in mijn verwerkingsproces ervan een stuk minder ver zou zijn geweest dan ik nu ben. Zeker als het gaat om iets doodordinairs als rouw, verlies van toekomstdromen, vertrouwen in mensen (wat wellicht in jouw geval een rol speelt) of vertrouwen in je eigen lichaam (wat bij mij aan de orde is), denk ik dat het gezond en normaal is om vanwege dit soort heftige situaties zoals die plaats hebben gevonden in jouw leven of zoals die plaats hebben gevonden (zullen vinden) in mijn leven, de bijbehorende emoties ook zo sterk te voelen en ervaren. Ja, dat verlamt. Zeker als je er voor het eerst aan toe gaat geven. Maar in mijn ogen is dat een gezonde reactie op een extreme situatie. Ik heb er precies om die reden voor gekozen om die emoties juist niet te onderdrukken, maar om er juist mee aan de slag te gaan. Ook om dat gewoon eens te léren voelen en te accepteren dat dit soort extreme gevoelens er nu eenmaal bij horen.
Quertu, erg bedankt voor je uitgebreide reactie waarin ik me echt kan vinden. Al die tijd dat ik nu met de vraag 'wel of geen medicatie' bezig ben, heb ik steeds ergens gevoeld dat ik dit niet wil; dat ik niet chemisch weer wil gaan onderdrukken wat eindelijk naar boven aan het komen is, en vooral ben ik heel erg bang om 'mezelf' kwijt te raken door medicatie.
Ik vind het ook fijn dat je dingen benoemt, want dat maakt het voor mij ook weer concreet: ja, ik zit in een verwerkingsproces van rouw, verlies van vertrouwen in mensen, familie, mijn lijf.. verlies van toekomstdromen, eigenlijk heel veel verlies.
Eigenlijk heel normaal dat ik zulke heftige emoties heb. Ik moet me er niet voor schamen en het zeker niet blijven onderdrukken (wat ik sowieso al teveel doe, laat staan met medicatie), het hoort bij wie ik nu ben.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 29 december 2008 om 12:02
Lieve Elmer,
Eerst even een knuffel voor jou! Ik vind het zo knap dat je je zo staande houdt met alles wat er in je gebeurt.
Ik heb ook het gevoel dat Qwertu's visie aansluit bij de jouwe. Het past niet bij jou, denk ik, om de gevoelens die nu naar buiten komen weer weg te stoppen of te dempen. Het is (eindelijk) je eigen stem die roept dat het niet goed is wat jou is overkomen. Alle gevoelens die je lang hebt weggedrukt, komen nu langzaam aan naar de oppervlakte.
Ik denk dat je de afweging moet maken of en hoe je het nu en in de toekomst redt. Hoe gaat het nu met je? Lukt het je te functioneren? Heb je manieren gevonden om met de gevoelens die loskomen om te gaan? Kun je die manieren nog verder uitwerken of uitbreiden, behalve met medicijnen?
Je behandeling is net begonnen. Het is misschien wel te verwachten dat er juist aan het begin veel loskomt. Het lijkt me dat je therapeut dit in de behandeling ook kan doseren door in te schatten hoeveel jij kan hebben. Waarschijnlijk doseer je zelf automatisch ook al dingen, doordat je intuïtief aanvoelt hoeveel je aankan.
Er zijn ook andere manieren om angst- en depressieve gevoelens tegen te gaan. Sport bijvoorbeeld. Mijn psychotherapeut heeft mij destijds gevraagd of ik medicijnen wilde of wandelen. Eén, liefs anderhalf uur per dag stevig wandelen doet endorfinen vrijkomen waardoor je ontspant en een prettig gevoel krijgt. Dat is een natuurlijke manier om de chemische balans in je lichaam positief te beïnvloeden.
Ik heb toen voor wandelen gekozen. Dat had een heel weldadige werking, niet alleen vanwege de endorfinen, maar ook vanwege de buitenlucht, de lichamelijke vermoeidheid achteraf, de voldoening (!), de natuur, de rustgevende kadans van het lopen. Soms bouwde ik een mantra in dat ik in mijn hoofd op het ritme van het lopen herhaalde.
Later werd mijn situatie (ik had ook geen klinische depressie maar gewoon veel problemen) nog zwaarder. Toen ben ik uiteindelijk in overleg met de psychiater 'preventief' met cypramil begonnen. De medicijnen hebben nl. een week of 2/3 nodig om effect te hebben en ik was bang dat ik er echt doorheen zat.
Helaas werd ik heel beroerd van cypramil (erge hoofdpijn, misselijk, moe), terwijl ik nog maar een halve tablet nam. Ik ben er na 2,5 week mee gestopt. Na twee weken moeten de bijwerkingen wegtrekken, maar dat gebeurde bij mij niet. Het middel was letterlijk erger dan de kwaal, want ik voelde me veel beroerder dan daarvoor. Ik lag de hele dag op bed. Het duurde nog eens 1,5 week voor de bijwerkingen wegtrokken en ik ben er dus een maand ziek van geweest. Baat het niet, dan schaadt niet niet geldt dus niet altijd.
Heb je een idee hoe je de spanning en angsten zelf te lijf kan gaan? Zijn er dingen die je in het verleden geholpen hebben (praten, schrijven, schilderen, tekenen, dansen, sporten)? Of dingen die je altijd al hebt willen doen, maar om de een of andere reden nog niet hebt gedaan? Misschien heb je er baat bij activiteiten van vroeger of nu verder te verdiepen en/of nieuwe activiteiten aan te gaan die energie en aandacht vragen (maar ook energie geven)? Of zie je dat nu niet zo zitten?
liefs,
dubio
Eerst even een knuffel voor jou! Ik vind het zo knap dat je je zo staande houdt met alles wat er in je gebeurt.
Ik heb ook het gevoel dat Qwertu's visie aansluit bij de jouwe. Het past niet bij jou, denk ik, om de gevoelens die nu naar buiten komen weer weg te stoppen of te dempen. Het is (eindelijk) je eigen stem die roept dat het niet goed is wat jou is overkomen. Alle gevoelens die je lang hebt weggedrukt, komen nu langzaam aan naar de oppervlakte.
Ik denk dat je de afweging moet maken of en hoe je het nu en in de toekomst redt. Hoe gaat het nu met je? Lukt het je te functioneren? Heb je manieren gevonden om met de gevoelens die loskomen om te gaan? Kun je die manieren nog verder uitwerken of uitbreiden, behalve met medicijnen?
Je behandeling is net begonnen. Het is misschien wel te verwachten dat er juist aan het begin veel loskomt. Het lijkt me dat je therapeut dit in de behandeling ook kan doseren door in te schatten hoeveel jij kan hebben. Waarschijnlijk doseer je zelf automatisch ook al dingen, doordat je intuïtief aanvoelt hoeveel je aankan.
Er zijn ook andere manieren om angst- en depressieve gevoelens tegen te gaan. Sport bijvoorbeeld. Mijn psychotherapeut heeft mij destijds gevraagd of ik medicijnen wilde of wandelen. Eén, liefs anderhalf uur per dag stevig wandelen doet endorfinen vrijkomen waardoor je ontspant en een prettig gevoel krijgt. Dat is een natuurlijke manier om de chemische balans in je lichaam positief te beïnvloeden.
Ik heb toen voor wandelen gekozen. Dat had een heel weldadige werking, niet alleen vanwege de endorfinen, maar ook vanwege de buitenlucht, de lichamelijke vermoeidheid achteraf, de voldoening (!), de natuur, de rustgevende kadans van het lopen. Soms bouwde ik een mantra in dat ik in mijn hoofd op het ritme van het lopen herhaalde.
Later werd mijn situatie (ik had ook geen klinische depressie maar gewoon veel problemen) nog zwaarder. Toen ben ik uiteindelijk in overleg met de psychiater 'preventief' met cypramil begonnen. De medicijnen hebben nl. een week of 2/3 nodig om effect te hebben en ik was bang dat ik er echt doorheen zat.
Helaas werd ik heel beroerd van cypramil (erge hoofdpijn, misselijk, moe), terwijl ik nog maar een halve tablet nam. Ik ben er na 2,5 week mee gestopt. Na twee weken moeten de bijwerkingen wegtrekken, maar dat gebeurde bij mij niet. Het middel was letterlijk erger dan de kwaal, want ik voelde me veel beroerder dan daarvoor. Ik lag de hele dag op bed. Het duurde nog eens 1,5 week voor de bijwerkingen wegtrokken en ik ben er dus een maand ziek van geweest. Baat het niet, dan schaadt niet niet geldt dus niet altijd.
Heb je een idee hoe je de spanning en angsten zelf te lijf kan gaan? Zijn er dingen die je in het verleden geholpen hebben (praten, schrijven, schilderen, tekenen, dansen, sporten)? Of dingen die je altijd al hebt willen doen, maar om de een of andere reden nog niet hebt gedaan? Misschien heb je er baat bij activiteiten van vroeger of nu verder te verdiepen en/of nieuwe activiteiten aan te gaan die energie en aandacht vragen (maar ook energie geven)? Of zie je dat nu niet zo zitten?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 2 januari 2009 om 17:56
quote:dubiootje schreef op 29 december 2008 @ 12:02:
Ik denk dat je de afweging moet maken of en hoe je het nu en in de toekomst redt. Hoe gaat het nu met je? Lukt het je te functioneren? Heb je manieren gevonden om met de gevoelens die loskomen om te gaan? Kun je die manieren nog verder uitwerken of uitbreiden, behalve met medicijnen?
Het is een beetje later geworden, Dubio, sorry.
Als ik nu je vragen lees, kan ik eigenlijk alleen maar zeggen dat het niet goed gaat op het moment. De laatste tijd. En zeker in deze feestmaand-tijd en vakantieperiode, man thuis, ik werk wel, maar minder uren; nu merk ik hoe ik mijn werk ook gebruik om alles wat thuis zo op me afkomt te ontvluchten en even met andere mensen bezig te zijn.
Eigenlijk ben ik, als ik een film kijk, een boek lees, op internet rondhang, steeds bezig met de levens van andere mensen. Ik kijk toe. En als ik weer naar mijn eigen leven kijk, ben ik moe, moedeloos, en misschien ook wel depressief. De dingen die ik net noemde, leiden me wel af, maar confronteren me tegelijkertijd met alles waar ik nu zoveel bij voel. Dat is de laatste tijd zo overweldigend. Ik weet niet hoe ik het moet reguleren, alles raakt me, ik voel onrust in mijn lijf, alsof het een soort tijdbom is. Ik moet bewegen en dingen gaan doen om het te hanteren, zeg maar. Diepe, diepe zucht.......
De medicatie heb ik dan wel geweigerd, en mijn therapeute begreep het ook, maar ik ben toch aan het overwegen of ik bijv. St. Janskruid zou kunnen gaan gebruiken om het allemaal wat draaglijker te maken. Valdispert-tabletjes heb ik ook, en neem ik weleens, maar daar merk ik dus echt helemaal niets van. Eigenlijk is het nu ook heel weinig, een keer in de week een gesprek van drie kwartier en dat is het dan. Maar ja, wat anders? Dagbehandeling? Ik heb wel nog mijn werk en dat wil ik zo houden. Ik weet het even allemaal niet, alleen dat ik het zo veel en zo overweldigend vind, en er niet goed raad mee weet.
Ik denk dat je de afweging moet maken of en hoe je het nu en in de toekomst redt. Hoe gaat het nu met je? Lukt het je te functioneren? Heb je manieren gevonden om met de gevoelens die loskomen om te gaan? Kun je die manieren nog verder uitwerken of uitbreiden, behalve met medicijnen?
Het is een beetje later geworden, Dubio, sorry.
Als ik nu je vragen lees, kan ik eigenlijk alleen maar zeggen dat het niet goed gaat op het moment. De laatste tijd. En zeker in deze feestmaand-tijd en vakantieperiode, man thuis, ik werk wel, maar minder uren; nu merk ik hoe ik mijn werk ook gebruik om alles wat thuis zo op me afkomt te ontvluchten en even met andere mensen bezig te zijn.
Eigenlijk ben ik, als ik een film kijk, een boek lees, op internet rondhang, steeds bezig met de levens van andere mensen. Ik kijk toe. En als ik weer naar mijn eigen leven kijk, ben ik moe, moedeloos, en misschien ook wel depressief. De dingen die ik net noemde, leiden me wel af, maar confronteren me tegelijkertijd met alles waar ik nu zoveel bij voel. Dat is de laatste tijd zo overweldigend. Ik weet niet hoe ik het moet reguleren, alles raakt me, ik voel onrust in mijn lijf, alsof het een soort tijdbom is. Ik moet bewegen en dingen gaan doen om het te hanteren, zeg maar. Diepe, diepe zucht.......
De medicatie heb ik dan wel geweigerd, en mijn therapeute begreep het ook, maar ik ben toch aan het overwegen of ik bijv. St. Janskruid zou kunnen gaan gebruiken om het allemaal wat draaglijker te maken. Valdispert-tabletjes heb ik ook, en neem ik weleens, maar daar merk ik dus echt helemaal niets van. Eigenlijk is het nu ook heel weinig, een keer in de week een gesprek van drie kwartier en dat is het dan. Maar ja, wat anders? Dagbehandeling? Ik heb wel nog mijn werk en dat wil ik zo houden. Ik weet het even allemaal niet, alleen dat ik het zo veel en zo overweldigend vind, en er niet goed raad mee weet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 3 januari 2009 om 03:31
Meisje meisje,
Ik respecteer je mening om niet aan de medicatie gaan.
Maar het doet mij verdriet je zo te zien worstelen terwijl ik van mening ben dat een lichte dosis medicatie je koppie wat tot rust kan brengen.
Net dat kleine windje mee in plaats van tegen de storm in te blijven lopen.
Waarom wil je alles zo diep voelen?
Ik ben van mening dat dat helemaal niet nodig is voor je verwerkingproces.
Verwerken doe je door alles op een rijtje te krijgen.deels met je verstand (helder kunnen denken) deels met je gevoel (maar moet het zo vreselijk ondraaglijk zijn zodat je het blijft ontvluchten? angst? waarom heb je die? omdat de pijn weleens te heftig kan zijn...kan je daarom niet bij je eigen ikje komen?)
Er zit nog een enorme wereld tussen jezelf compleet te sederen met medicatie,of net de scherpe randjes eraf te halen....
Als je je een grote steile berg af moet dalen ...durf je dat zonder hulpmiddelen te doen?
Wat denk je ? ga je.... of blijf je bovenaan staan.
En als je jezelf laat zekeren,de juiste uitrusting je aangereikt wordt.....ga je dan wel....ook eng,maar met iets meer vertrouwen?
Ik ben echt niet pro medicatie (of in dit soort gevallen misschien wel),maar je hoeft het jezelf niet het moeilijkst te maken.
Waarom laat je je niet goed voorlichten door een goede psychiater?
Ik praat vanuit mijn eigen referentie kader,en juist daarom adviseer ik je om wel lichte ondersteuning te nemen.
Het is nogal heftig wat je in je leventje voor je kiezen hebt gehad,dat hoef je allemaal niet zo intens te voelen.
Dat heb je namelijk allemaal al gevoeld...mag het nu een beetje makkelijker?.
Of weerhoud het je omdat je vindt dat je dat niet verdient?
Lieve schat,je verdient het wel!!
Ontneem jezelf nu niets.
Ik respecteer je mening om niet aan de medicatie gaan.
Maar het doet mij verdriet je zo te zien worstelen terwijl ik van mening ben dat een lichte dosis medicatie je koppie wat tot rust kan brengen.
Net dat kleine windje mee in plaats van tegen de storm in te blijven lopen.
Waarom wil je alles zo diep voelen?
Ik ben van mening dat dat helemaal niet nodig is voor je verwerkingproces.
Verwerken doe je door alles op een rijtje te krijgen.deels met je verstand (helder kunnen denken) deels met je gevoel (maar moet het zo vreselijk ondraaglijk zijn zodat je het blijft ontvluchten? angst? waarom heb je die? omdat de pijn weleens te heftig kan zijn...kan je daarom niet bij je eigen ikje komen?)
Er zit nog een enorme wereld tussen jezelf compleet te sederen met medicatie,of net de scherpe randjes eraf te halen....
Als je je een grote steile berg af moet dalen ...durf je dat zonder hulpmiddelen te doen?
Wat denk je ? ga je.... of blijf je bovenaan staan.
En als je jezelf laat zekeren,de juiste uitrusting je aangereikt wordt.....ga je dan wel....ook eng,maar met iets meer vertrouwen?
Ik ben echt niet pro medicatie (of in dit soort gevallen misschien wel),maar je hoeft het jezelf niet het moeilijkst te maken.
Waarom laat je je niet goed voorlichten door een goede psychiater?
Ik praat vanuit mijn eigen referentie kader,en juist daarom adviseer ik je om wel lichte ondersteuning te nemen.
Het is nogal heftig wat je in je leventje voor je kiezen hebt gehad,dat hoef je allemaal niet zo intens te voelen.
Dat heb je namelijk allemaal al gevoeld...mag het nu een beetje makkelijker?.
Of weerhoud het je omdat je vindt dat je dat niet verdient?
Lieve schat,je verdient het wel!!
Ontneem jezelf nu niets.
zaterdag 3 januari 2009 om 05:50
quote:Elmervrouw schreef op 02 januari 2009 @ 17:56:
[...]
Eigenlijk ben ik, als ik een film kijk, een boek lees, op internet rondhang, steeds bezig met de levens van andere mensen. Ik kijk toe. En als ik weer naar mijn eigen leven kijk, ben ik moe, moedeloos, en misschien ook wel depressief. De dingen die ik net noemde, leiden me wel af, maar confronteren me tegelijkertijd met alles waar ik nu zoveel bij voel. Dat is de laatste tijd zo overweldigend. Ik weet niet hoe ik het moet reguleren, alles raakt me, ik voel onrust in mijn lijf, alsof het een soort tijdbom is. Ik moet bewegen en dingen gaan doen om het te hanteren, zeg maar. Diepe, diepe zucht.......
Lieve EV, als ik dit gedeelte uit je posting lees, dan schrik ik. Omdat het voor mij zo herkenbaar is (geweest). En ik vind het erg als je jezelf een medicijn ontneemt, terwijl het je zo kan helpen. Ja, zonder AD gaat het uiteindelijk ook over, maarre als je lichamelijk ziek bent en medicatie aangeboden krijgt, dan weiger je toch ook niet?
Ik wil je niet overhalen om alsnog naar de dokter te rennen voor AD hoor, hou me ten goede. Maar ik wil je wel graag iets over mijn ervaring met AD vertellen. Ik slik op dit moment Efexor, 150 mg per dag. (Heb het eerder geslikt, kreeg toen 75 mg). Ik ben hier rond eind oktober mee begonnen, na een paar weken begon ik echt verschil te merken. M'n onverschillige "zombie-modus" begon te verdwijnen, ik kreeg rust en ruimte in m'n hoofd en was langzaamaan ook weer werkelijk aanwézig, in plaats van ergens alleen fysiek te zijn maar totaal niet het gevoel te hebben dat ik er ook daadwerkelijk wás, dat ik in m'n lichaam en in m'n leven zat zeg maar. Ik kreeg de innerlijke rust weer om me een paar uur te vermaken met een goed boek, the good old forum, Photoshoppen, of gewoon lekker zitten met m'n diertjes. De onrust en het opgejaagde verdween, en slapen was geen vlucht meer, maar iets om lekker in uit te rusten.
En ja, ik heb last van de bijwerkingen (gehad), deze zijn in de eeste weken het heftigst maar sommige merk ik nog steeds. Dit zijn niet altijd leuk (niet goed kunnen plassen is héél irritant) maar voor mij zijn te verwaarlozen t.o.v. de positieve effecten. Van deze kant een successtory vwb AD dus, hoewel ik uiteraard je beslissing respecteer om deze medicatie te weigeren.
[...]
Eigenlijk ben ik, als ik een film kijk, een boek lees, op internet rondhang, steeds bezig met de levens van andere mensen. Ik kijk toe. En als ik weer naar mijn eigen leven kijk, ben ik moe, moedeloos, en misschien ook wel depressief. De dingen die ik net noemde, leiden me wel af, maar confronteren me tegelijkertijd met alles waar ik nu zoveel bij voel. Dat is de laatste tijd zo overweldigend. Ik weet niet hoe ik het moet reguleren, alles raakt me, ik voel onrust in mijn lijf, alsof het een soort tijdbom is. Ik moet bewegen en dingen gaan doen om het te hanteren, zeg maar. Diepe, diepe zucht.......
Lieve EV, als ik dit gedeelte uit je posting lees, dan schrik ik. Omdat het voor mij zo herkenbaar is (geweest). En ik vind het erg als je jezelf een medicijn ontneemt, terwijl het je zo kan helpen. Ja, zonder AD gaat het uiteindelijk ook over, maarre als je lichamelijk ziek bent en medicatie aangeboden krijgt, dan weiger je toch ook niet?
Ik wil je niet overhalen om alsnog naar de dokter te rennen voor AD hoor, hou me ten goede. Maar ik wil je wel graag iets over mijn ervaring met AD vertellen. Ik slik op dit moment Efexor, 150 mg per dag. (Heb het eerder geslikt, kreeg toen 75 mg). Ik ben hier rond eind oktober mee begonnen, na een paar weken begon ik echt verschil te merken. M'n onverschillige "zombie-modus" begon te verdwijnen, ik kreeg rust en ruimte in m'n hoofd en was langzaamaan ook weer werkelijk aanwézig, in plaats van ergens alleen fysiek te zijn maar totaal niet het gevoel te hebben dat ik er ook daadwerkelijk wás, dat ik in m'n lichaam en in m'n leven zat zeg maar. Ik kreeg de innerlijke rust weer om me een paar uur te vermaken met een goed boek, the good old forum, Photoshoppen, of gewoon lekker zitten met m'n diertjes. De onrust en het opgejaagde verdween, en slapen was geen vlucht meer, maar iets om lekker in uit te rusten.
En ja, ik heb last van de bijwerkingen (gehad), deze zijn in de eeste weken het heftigst maar sommige merk ik nog steeds. Dit zijn niet altijd leuk (niet goed kunnen plassen is héél irritant) maar voor mij zijn te verwaarlozen t.o.v. de positieve effecten. Van deze kant een successtory vwb AD dus, hoewel ik uiteraard je beslissing respecteer om deze medicatie te weigeren.
zaterdag 3 januari 2009 om 11:26
quote:Elmervrouw schreef op 02 januari 2009 @ 17:56:
[...]
Het is een beetje later geworden, Dubio, sorry.
Als ik nu je vragen lees, kan ik eigenlijk alleen maar zeggen dat het niet goed gaat op het moment. De laatste tijd. En zeker in deze feestmaand-tijd en vakantieperiode, man thuis, ik werk wel, maar minder uren; nu merk ik hoe ik mijn werk ook gebruik om alles wat thuis zo op me afkomt te ontvluchten en even met andere mensen bezig te zijn.
Eigenlijk ben ik, als ik een film kijk, een boek lees, op internet rondhang, steeds bezig met de levens van andere mensen. Ik kijk toe. En als ik weer naar mijn eigen leven kijk, ben ik moe, moedeloos, en misschien ook wel depressief. De dingen die ik net noemde, leiden me wel af, maar confronteren me tegelijkertijd met alles waar ik nu zoveel bij voel. Dat is de laatste tijd zo overweldigend. Ik weet niet hoe ik het moet reguleren, alles raakt me, ik voel onrust in mijn lijf, alsof het een soort tijdbom is. Ik moet bewegen en dingen gaan doen om het te hanteren, zeg maar. Diepe, diepe zucht.......
De medicatie heb ik dan wel geweigerd, en mijn therapeute begreep het ook, maar ik ben toch aan het overwegen of ik bijv. St. Janskruid zou kunnen gaan gebruiken om het allemaal wat draaglijker te maken. Valdispert-tabletjes heb ik ook, en neem ik weleens, maar daar merk ik dus echt helemaal niets van. Eigenlijk is het nu ook heel weinig, een keer in de week een gesprek van drie kwartier en dat is het dan. Maar ja, wat anders? Dagbehandeling? Ik heb wel nog mijn werk en dat wil ik zo houden. Ik weet het even allemaal niet, alleen dat ik het zo veel en zo overweldigend vind, en er niet goed raad mee weet.
Geeft niet dat je niet meteen reageerde hoor. Het is jouw topic
Ik begrijp dat je het moeilijk vindt een beslissing hierover te nemen. Ik ben niet voor antidepressiva, ik heb ze zelf ook pas echt willen nemen toen ik dacht dat het anders niet verantwoord was (ik was bang dat ik in zou storten en dat kon ik me met twee kinderen niet permitteren). Ik denk dat Iry een goede suggestie heeft om eens met een psychiater te gaan praten. Tenzij je echt al vastbesloten bent, verlies je daar toch niets mee? Die kun je uitleggen hoe het nu met je gaat en die kan je dan adviseren over de diverse mogelijkheden. Dan hoef je daar nog steeds niets mee te doen, maar misschien helpen kennis en informatie je wel een besluit te nemen of bij je besluit te blijven.
Je moet in beweging komen, zeg je? Hoe kijk je daar zelf tegenaan? Zie je dat zitten, heb je een idee hoe je dat kan doen? Heb je het gevoel dat je die stappen kan nemen, of voelt het meer alsof je vastzit in een moeras en weet dat je daaruit moet komen, maar moeilijk in beweging kan komen?
Als het het laatste is, is medicatie misschien toch een optie om rust te krijgen, en vandaaruit weer nieuwe energie.
Je zwaait heen en weer tussen dingen die je met je eigen leven confronteren en dingen die over het leven van anderen gaan. Kun je bedenken welke dingen echt met jou te maken kunnen hebben? Met jou als mens, niet met alle bagage die je meetorst? Iets waarbij je je helemaal op je lichaam richt, bijvoorbeeld (sporten, massage)? Of iets wat je volle concentratie eist (zoals schilderen, dansen, een heel nieuwe activiteit leren)?
Ik weet niet of daar ruimte voor is, of je de energie voor zoiets kan opbrengen? Misschien kun je één ding bedenken waar je je energie op zou willen richten?
Ik vind het nogal negatief klinken dat je je werk een vlucht noemt. Waarom zeg je niet dat werken structuur geeft aan je leven? Dat is toch ook zo? En een invulling van je dagelijkse routine? En een gevoel van voldoening, financiële onafhankelijkheid, meedoen aan de maatschappij? Ik denk dat je werk juist heel belangrijk voor je is, ook al is het soms zwaar. Kun je jezelf niet een schouderklopje geven dat je het toch maar flikt? Ik denk juist dat het een van de dingen is die jou op de been houden. En dat is toch alleen maar goed? Als je nu aan de drank was gegaan zou ik zeggen, nee, geen gezonde oplossing. Maar werken is toch geen vlucht? Dat is een gezonde keuze, een moedige keuze ook. Ik zou dat juist proberen te behouden!
Jij ontvlucht helemaal niets lieffie, jij gaat de realiteit vol aan. Dat is volgens mij wat zo pijn doet en wat je zo in de war brengt. Je zit, denk ik, in een tussenfase. Op een bepaald moment kun je de realiteit, je verleden en het gemis van je kinderen, een plek geven. Je hebt heel lang alles weggedrukt en als al die gevoelens (tegelijk!) naar boven komen, is het begrijpelijk dat je een chaos voelt van binnen. Maar ik ben ervan overtuigd dat je op de goede weg bent, dat je over een tijdje de zaken veel beter kunt plaatsen en meer rust zal vinden. Je bent zo'n sterke vrouw, dat kan gewoon niet anders. En tot het zover is, is het een kwestie van de dag doorkomen, elke keer weer kleine stapjes nemen. Je voelt niet dat je vooruitkomt, maar dat doe je wel!
liefs,
dubio
[...]
Het is een beetje later geworden, Dubio, sorry.
Als ik nu je vragen lees, kan ik eigenlijk alleen maar zeggen dat het niet goed gaat op het moment. De laatste tijd. En zeker in deze feestmaand-tijd en vakantieperiode, man thuis, ik werk wel, maar minder uren; nu merk ik hoe ik mijn werk ook gebruik om alles wat thuis zo op me afkomt te ontvluchten en even met andere mensen bezig te zijn.
Eigenlijk ben ik, als ik een film kijk, een boek lees, op internet rondhang, steeds bezig met de levens van andere mensen. Ik kijk toe. En als ik weer naar mijn eigen leven kijk, ben ik moe, moedeloos, en misschien ook wel depressief. De dingen die ik net noemde, leiden me wel af, maar confronteren me tegelijkertijd met alles waar ik nu zoveel bij voel. Dat is de laatste tijd zo overweldigend. Ik weet niet hoe ik het moet reguleren, alles raakt me, ik voel onrust in mijn lijf, alsof het een soort tijdbom is. Ik moet bewegen en dingen gaan doen om het te hanteren, zeg maar. Diepe, diepe zucht.......
De medicatie heb ik dan wel geweigerd, en mijn therapeute begreep het ook, maar ik ben toch aan het overwegen of ik bijv. St. Janskruid zou kunnen gaan gebruiken om het allemaal wat draaglijker te maken. Valdispert-tabletjes heb ik ook, en neem ik weleens, maar daar merk ik dus echt helemaal niets van. Eigenlijk is het nu ook heel weinig, een keer in de week een gesprek van drie kwartier en dat is het dan. Maar ja, wat anders? Dagbehandeling? Ik heb wel nog mijn werk en dat wil ik zo houden. Ik weet het even allemaal niet, alleen dat ik het zo veel en zo overweldigend vind, en er niet goed raad mee weet.
Geeft niet dat je niet meteen reageerde hoor. Het is jouw topic
Ik begrijp dat je het moeilijk vindt een beslissing hierover te nemen. Ik ben niet voor antidepressiva, ik heb ze zelf ook pas echt willen nemen toen ik dacht dat het anders niet verantwoord was (ik was bang dat ik in zou storten en dat kon ik me met twee kinderen niet permitteren). Ik denk dat Iry een goede suggestie heeft om eens met een psychiater te gaan praten. Tenzij je echt al vastbesloten bent, verlies je daar toch niets mee? Die kun je uitleggen hoe het nu met je gaat en die kan je dan adviseren over de diverse mogelijkheden. Dan hoef je daar nog steeds niets mee te doen, maar misschien helpen kennis en informatie je wel een besluit te nemen of bij je besluit te blijven.
Je moet in beweging komen, zeg je? Hoe kijk je daar zelf tegenaan? Zie je dat zitten, heb je een idee hoe je dat kan doen? Heb je het gevoel dat je die stappen kan nemen, of voelt het meer alsof je vastzit in een moeras en weet dat je daaruit moet komen, maar moeilijk in beweging kan komen?
Als het het laatste is, is medicatie misschien toch een optie om rust te krijgen, en vandaaruit weer nieuwe energie.
Je zwaait heen en weer tussen dingen die je met je eigen leven confronteren en dingen die over het leven van anderen gaan. Kun je bedenken welke dingen echt met jou te maken kunnen hebben? Met jou als mens, niet met alle bagage die je meetorst? Iets waarbij je je helemaal op je lichaam richt, bijvoorbeeld (sporten, massage)? Of iets wat je volle concentratie eist (zoals schilderen, dansen, een heel nieuwe activiteit leren)?
Ik weet niet of daar ruimte voor is, of je de energie voor zoiets kan opbrengen? Misschien kun je één ding bedenken waar je je energie op zou willen richten?
Ik vind het nogal negatief klinken dat je je werk een vlucht noemt. Waarom zeg je niet dat werken structuur geeft aan je leven? Dat is toch ook zo? En een invulling van je dagelijkse routine? En een gevoel van voldoening, financiële onafhankelijkheid, meedoen aan de maatschappij? Ik denk dat je werk juist heel belangrijk voor je is, ook al is het soms zwaar. Kun je jezelf niet een schouderklopje geven dat je het toch maar flikt? Ik denk juist dat het een van de dingen is die jou op de been houden. En dat is toch alleen maar goed? Als je nu aan de drank was gegaan zou ik zeggen, nee, geen gezonde oplossing. Maar werken is toch geen vlucht? Dat is een gezonde keuze, een moedige keuze ook. Ik zou dat juist proberen te behouden!
Jij ontvlucht helemaal niets lieffie, jij gaat de realiteit vol aan. Dat is volgens mij wat zo pijn doet en wat je zo in de war brengt. Je zit, denk ik, in een tussenfase. Op een bepaald moment kun je de realiteit, je verleden en het gemis van je kinderen, een plek geven. Je hebt heel lang alles weggedrukt en als al die gevoelens (tegelijk!) naar boven komen, is het begrijpelijk dat je een chaos voelt van binnen. Maar ik ben ervan overtuigd dat je op de goede weg bent, dat je over een tijdje de zaken veel beter kunt plaatsen en meer rust zal vinden. Je bent zo'n sterke vrouw, dat kan gewoon niet anders. En tot het zover is, is het een kwestie van de dag doorkomen, elke keer weer kleine stapjes nemen. Je voelt niet dat je vooruitkomt, maar dat doe je wel!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 3 januari 2009 om 13:43
hallo elmervrouw,
Wat een zware tijd als ik het zo lees en ik begrijp dat je veel voor je kiezen hebt gehad. Ik kan je alleen vanuit mijzelf en mijn ervaring adviseren, dat kan voor jou weer heel anders zijn, maar misschien heb je er wat aan. Zelf moest ik ook dealen met een hoop en ik kwam helemaal op bij mijn huisarts die mij efexor voorschreef. Zelf ben ik in therapie gegaan, waar ik aangezet werd tot het regie nemen over mijn leven, dit heeft mij erg goed geholpen. Van de medicatie had ik in het begin veel last van de bijwerkinegn, ook heb ik nu het idee dat ik wat meer afgestompt ben, wat vlakker, is natuurlijk ook de bedoeling van ad, om de scherpe kantjes er af te halen bij een depressie. Alleen heb ik zelf het gevoel dat het gevoel dat er uit moet er nu juist niet meer uitkomt. Ik vind dat sommige gevoelens eruit moeten en dat je soms verdriet moet ervaren om juist de dingen een plek te kunnen geven, net als met rouw, soms is rouw niet alleen om mensen die zijn overleden, maar ook om dingen die je bent kwijtgeraakt, daar moet je ook om kunnen rouwen. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar ik heb zelf ervaren dat het heel veel rust kan geven om dit te doen. Ik heb ook veel positieve ervaringen gehoord over anti depressiva, het kan soms ok erg goed helpen om je net even dat zetje in de rug te geven. Ik ben zelf ook aan het overwegen om sint jans kruid te gaan nemen, heb het advies gekregen om dat kira forte te nemen, omdat dit een verhoogde dosering is. Maar denk niet bij deze tabletjes, baat het niet, schaad het niet, het schijnt ook wel wat bijwerkingen te hebben, vooral met werkzaamheid van de pil. (je kan mijn topic over st janskruid even bekijken). Daarnaast heb zelf ik bij mijn ad erge last van slaapeloosheid, wat de mentale weerstand ook niet echt bevorderd! Heb je trouwens wel mensen met wie je kan praten? ik lees iets van dat je man veel weg is, krijg je wel steun vanuit jouw omgeving? Nogmaals, ik weet niet precies in wat voor situatie jij zit, dus misschien heb je helemaal niets aan mijn advies, maar ik hoop het wel. In ieder geval heel veel sterkte!!
Wat een zware tijd als ik het zo lees en ik begrijp dat je veel voor je kiezen hebt gehad. Ik kan je alleen vanuit mijzelf en mijn ervaring adviseren, dat kan voor jou weer heel anders zijn, maar misschien heb je er wat aan. Zelf moest ik ook dealen met een hoop en ik kwam helemaal op bij mijn huisarts die mij efexor voorschreef. Zelf ben ik in therapie gegaan, waar ik aangezet werd tot het regie nemen over mijn leven, dit heeft mij erg goed geholpen. Van de medicatie had ik in het begin veel last van de bijwerkinegn, ook heb ik nu het idee dat ik wat meer afgestompt ben, wat vlakker, is natuurlijk ook de bedoeling van ad, om de scherpe kantjes er af te halen bij een depressie. Alleen heb ik zelf het gevoel dat het gevoel dat er uit moet er nu juist niet meer uitkomt. Ik vind dat sommige gevoelens eruit moeten en dat je soms verdriet moet ervaren om juist de dingen een plek te kunnen geven, net als met rouw, soms is rouw niet alleen om mensen die zijn overleden, maar ook om dingen die je bent kwijtgeraakt, daar moet je ook om kunnen rouwen. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar ik heb zelf ervaren dat het heel veel rust kan geven om dit te doen. Ik heb ook veel positieve ervaringen gehoord over anti depressiva, het kan soms ok erg goed helpen om je net even dat zetje in de rug te geven. Ik ben zelf ook aan het overwegen om sint jans kruid te gaan nemen, heb het advies gekregen om dat kira forte te nemen, omdat dit een verhoogde dosering is. Maar denk niet bij deze tabletjes, baat het niet, schaad het niet, het schijnt ook wel wat bijwerkingen te hebben, vooral met werkzaamheid van de pil. (je kan mijn topic over st janskruid even bekijken). Daarnaast heb zelf ik bij mijn ad erge last van slaapeloosheid, wat de mentale weerstand ook niet echt bevorderd! Heb je trouwens wel mensen met wie je kan praten? ik lees iets van dat je man veel weg is, krijg je wel steun vanuit jouw omgeving? Nogmaals, ik weet niet precies in wat voor situatie jij zit, dus misschien heb je helemaal niets aan mijn advies, maar ik hoop het wel. In ieder geval heel veel sterkte!!
vrijdag 9 januari 2009 om 12:10
quote:dubiootje schreef op 03 januari 2009 @ 11:26:
Je moet in beweging komen, zeg je? Hoe kijk je daar zelf tegenaan? Zie je dat zitten, heb je een idee hoe je dat kan doen? Heb je het gevoel dat je die stappen kan nemen, of voelt het meer alsof je vastzit in een moeras en weet dat je daaruit moet komen, maar moeilijk in beweging kan komen?
..........
Je zwaait heen en weer tussen dingen die je met je eigen leven confronteren en dingen die over het leven van anderen gaan. Kun je bedenken welke dingen echt met jou te maken kunnen hebben? Met jou als mens, niet met alle bagage die je meetorst? Iets waarbij je je helemaal op je lichaam richt, bijvoorbeeld (sporten, massage)? Of iets wat je volle concentratie eist (zoals schilderen, dansen, een heel nieuwe activiteit leren)?
............
Ik vind het nogal negatief klinken dat je je werk een vlucht noemt. Waarom zeg je niet dat werken structuur geeft aan je leven? Dat is toch ook zo? En een invulling van je dagelijkse routine? En een gevoel van voldoening, financiële onafhankelijkheid, meedoen aan de maatschappij? Ik denk dat je werk juist heel belangrijk voor je is, ook al is het soms zwaar. Kun je jezelf niet een schouderklopje geven dat je het toch maar flikt?
Jij ontvlucht helemaal niets lieffie, jij gaat de realiteit vol aan. Dat is volgens mij wat zo pijn doet en wat je zo in de war brengt. Je zit, denk ik, in een tussenfase. Op een bepaald moment kun je de realiteit, je verleden en het gemis van je kinderen, een plek geven. Je hebt heel lang alles weggedrukt en als al die gevoelens (tegelijk!) naar boven komen, is het begrijpelijk dat je een chaos voelt van binnen. Maar ik ben ervan overtuigd dat je op de goede weg bent, dat je over een tijdje de zaken veel beter kunt plaatsen en meer rust zal vinden. Je bent zo'n sterke vrouw, dat kan gewoon niet anders. En tot het zover is, is het een kwestie van de dag doorkomen, elke keer weer kleine stapjes nemen. Je voelt niet dat je vooruitkomt, maar dat doe je wel!
De dag doorkomen, dat is wat ik doe...
ik kan niet vooruit kijken, helemaal niet.
Ja, het werk geeft inderdaad een structuur, en vooral: contact. Zorgt dat ik contact houd met de werkelijkheid van hier-en-nu, en dat is goed. Thuiszitten moet ik niet doen, ook al klinkt het nu aanlokkelijk en veilig.
Ik zit nu wel te denken om iets lichamelijk-gerichts te gaan doen. In het verleden heb ik wel holistic pulsing-behandelingen gehad, en dat was iets wat me echt kalm maakte van binnen, beter dan welke ontspanningsoefening ook. Misschien toch weer eens doen (het is alleen wel duur..). Iemand noemde ook t'ai chi, heeft iemand van jullie daar ervaring mee?
Het klopt echt dat dit een tussenfase is, eentje waarin alles in beweging is. Alsof je in een grote cooking-pot roert, en dingen komen naar boven die lang op de bodem vastzaten. Ik zie alleen niet waar het heen gaat, of het een keer beter gaat worden.. ik voel me alleen niet-lekker in mijn lijf iedere dag en hou nog teveel in merk ik, daar zal dat niet-lekker ook wel vandaan komen.
En toch, als ik aan medicatie denk, is het nog steeds nee, wat ik voel.
Je moet in beweging komen, zeg je? Hoe kijk je daar zelf tegenaan? Zie je dat zitten, heb je een idee hoe je dat kan doen? Heb je het gevoel dat je die stappen kan nemen, of voelt het meer alsof je vastzit in een moeras en weet dat je daaruit moet komen, maar moeilijk in beweging kan komen?
..........
Je zwaait heen en weer tussen dingen die je met je eigen leven confronteren en dingen die over het leven van anderen gaan. Kun je bedenken welke dingen echt met jou te maken kunnen hebben? Met jou als mens, niet met alle bagage die je meetorst? Iets waarbij je je helemaal op je lichaam richt, bijvoorbeeld (sporten, massage)? Of iets wat je volle concentratie eist (zoals schilderen, dansen, een heel nieuwe activiteit leren)?
............
Ik vind het nogal negatief klinken dat je je werk een vlucht noemt. Waarom zeg je niet dat werken structuur geeft aan je leven? Dat is toch ook zo? En een invulling van je dagelijkse routine? En een gevoel van voldoening, financiële onafhankelijkheid, meedoen aan de maatschappij? Ik denk dat je werk juist heel belangrijk voor je is, ook al is het soms zwaar. Kun je jezelf niet een schouderklopje geven dat je het toch maar flikt?
Jij ontvlucht helemaal niets lieffie, jij gaat de realiteit vol aan. Dat is volgens mij wat zo pijn doet en wat je zo in de war brengt. Je zit, denk ik, in een tussenfase. Op een bepaald moment kun je de realiteit, je verleden en het gemis van je kinderen, een plek geven. Je hebt heel lang alles weggedrukt en als al die gevoelens (tegelijk!) naar boven komen, is het begrijpelijk dat je een chaos voelt van binnen. Maar ik ben ervan overtuigd dat je op de goede weg bent, dat je over een tijdje de zaken veel beter kunt plaatsen en meer rust zal vinden. Je bent zo'n sterke vrouw, dat kan gewoon niet anders. En tot het zover is, is het een kwestie van de dag doorkomen, elke keer weer kleine stapjes nemen. Je voelt niet dat je vooruitkomt, maar dat doe je wel!
De dag doorkomen, dat is wat ik doe...
ik kan niet vooruit kijken, helemaal niet.
Ja, het werk geeft inderdaad een structuur, en vooral: contact. Zorgt dat ik contact houd met de werkelijkheid van hier-en-nu, en dat is goed. Thuiszitten moet ik niet doen, ook al klinkt het nu aanlokkelijk en veilig.
Ik zit nu wel te denken om iets lichamelijk-gerichts te gaan doen. In het verleden heb ik wel holistic pulsing-behandelingen gehad, en dat was iets wat me echt kalm maakte van binnen, beter dan welke ontspanningsoefening ook. Misschien toch weer eens doen (het is alleen wel duur..). Iemand noemde ook t'ai chi, heeft iemand van jullie daar ervaring mee?
Het klopt echt dat dit een tussenfase is, eentje waarin alles in beweging is. Alsof je in een grote cooking-pot roert, en dingen komen naar boven die lang op de bodem vastzaten. Ik zie alleen niet waar het heen gaat, of het een keer beter gaat worden.. ik voel me alleen niet-lekker in mijn lijf iedere dag en hou nog teveel in merk ik, daar zal dat niet-lekker ook wel vandaan komen.
En toch, als ik aan medicatie denk, is het nog steeds nee, wat ik voel.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 januari 2009 om 12:12
quote:pennylane schreef op 03 januari 2009 @ 13:43:
Alleen heb ik zelf het gevoel dat het gevoel dat er uit moet er nu juist niet meer uitkomt. Ik vind dat sommige gevoelens eruit moeten en dat je soms verdriet moet ervaren om juist de dingen een plek te kunnen geven, net als met rouw, soms is rouw niet alleen om mensen die zijn overleden, maar ook om dingen die je bent kwijtgeraakt, daar moet je ook om kunnen rouwen. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar ik heb zelf ervaren dat het heel veel rust kan geven om dit te doen.
Nee, dat klinkt niet raar, PennyLane, dat is wat ik meer zou moeten doen, gevoelens laten stromen. Maar vaak ben ik nog veel te bang om zo eerlijk te zijn tegen mijn omgeving.
Ik ben wel in therapie overigens; psychotherapie, drie kwartier per week. En mijn man is een grote steun.
Ik heb je topic nu nog niet gelezen; ben je begonnen met St. Janskruid en zo ja, bevalt het? Ik ga nu in je topic kijken.
Alleen heb ik zelf het gevoel dat het gevoel dat er uit moet er nu juist niet meer uitkomt. Ik vind dat sommige gevoelens eruit moeten en dat je soms verdriet moet ervaren om juist de dingen een plek te kunnen geven, net als met rouw, soms is rouw niet alleen om mensen die zijn overleden, maar ook om dingen die je bent kwijtgeraakt, daar moet je ook om kunnen rouwen. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar ik heb zelf ervaren dat het heel veel rust kan geven om dit te doen.
Nee, dat klinkt niet raar, PennyLane, dat is wat ik meer zou moeten doen, gevoelens laten stromen. Maar vaak ben ik nog veel te bang om zo eerlijk te zijn tegen mijn omgeving.
Ik ben wel in therapie overigens; psychotherapie, drie kwartier per week. En mijn man is een grote steun.
Ik heb je topic nu nog niet gelezen; ben je begonnen met St. Janskruid en zo ja, bevalt het? Ik ga nu in je topic kijken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 24 januari 2009 om 19:44
Ik heb ervaring met oxazepam,het is een middel dat tijdelijk de spannigsboog minder strak doet staan.Je kan d'r verslaafd aan raken als je het 3 a4 weken achter elkaar slikt dus je moet daar wel op letten.Maar het is een spierverslapper die goed helpt bij spanningsklachten.Je raakt echt niet verslaafd als je er zo nu en dan eentje slikt ,in gevallen dat het je net eens eventjes teveel wordt/is.Volgens mij kan het in jouw situatie best goed zijn.Er is een verschil tussen jezelfcompleet sederen en een tabletje slikken,je hoeft het voor jezelf niet zwaarder maken dan dat het is hoor EV.Ik wil je niet persee aan de pillen hebben hoor begrijp me niet verkeerd.Maar het is echt niet zo dat je jezelf verliest als je zo'n tabletje genomen hebt,het maakt alles net iets zachter,draaglijker
Anders probeer je er gewoon 1,kijk wat het met je doet en kijk je daarna weer verder...Wat heb je teverliezen?Je raakt echt niet direct verslaafd,ze zijn tegenwoordig juist extra streng bij het voorschrijven van deze middelen dus je huisarts doet dat niet zonder reden denk ik.Probeer daar maar op te vertrouwen
Groetjes spongebabe
Anders probeer je er gewoon 1,kijk wat het met je doet en kijk je daarna weer verder...Wat heb je teverliezen?Je raakt echt niet direct verslaafd,ze zijn tegenwoordig juist extra streng bij het voorschrijven van deze middelen dus je huisarts doet dat niet zonder reden denk ik.Probeer daar maar op te vertrouwen
Groetjes spongebabe
zaterdag 24 januari 2009 om 21:24
Hoi Elmervrouw,
Buiten dat er in alle posts al heel veel waarheden en (in mijn ogen) goede (en wat minder goede) adviezen zijn gegeven, toch nog even een berichtje van een 'professional'. Ik zal me alleen focussen op de medicamenteuze kant, aan de rest heb ik weinig toe te voegen......
Er zijn ontzettend veel anti-depressiva. Ik lees hier dat veel mensen baat hebben gehad bij Cipramil, maar helaas werkt dat niet bij iedereen even goed. Mede daarom zijn er dus zoveel verschillende AD's. Mocht je dus toch beginnen aan een AD (bij voorkeur voorgeschreven door een psychiater, zoals al eerder in dit topic gesuggereerd), geef dan niet meteen op als de hoofdwerking niet meteen optreed (dit kan sowieso vaak tot 6 weken duren) of als je veel last van bijwerkingen hebt, maar ga opnieuw in overleg met je arts en vraag een ander middel.
Oxazepam is verslavend, maar echt niet zo snel. Het is prima om te beginnen met een half tabletje van 10 mg, maar schroom niet om hier een hele van te maken als je je daardoor beter/meer ontspannen gaat voelen. Misschien moet je je zelfs de vraag stellen of 'afkicken' omdat je heel lang oxa hebt gebruikt erger is dan maanden te lang doorlopen met spanningen en angsten. (Alhoewel dit momenteen nog lang niet voor jou aan de orde lijkt.)
Mocht je trouwens feitelijke informatie over medicatie willen hebben, dan kun je alle bijsluiters op het internet vinden. Een goede apotheek kan ze je vlgs. mij ook verstrekken, zonder dat het middel al voorgeschreven is. Staar je echter niet blind op alle mogelijke bijwerkingen die genoemd worden..... Deze hoeven zeker niet allemaal op jou van toepassing te zijn.
Ik wens je ontzettend veel sterkte (en wijsheid)!
Buiten dat er in alle posts al heel veel waarheden en (in mijn ogen) goede (en wat minder goede) adviezen zijn gegeven, toch nog even een berichtje van een 'professional'. Ik zal me alleen focussen op de medicamenteuze kant, aan de rest heb ik weinig toe te voegen......
Er zijn ontzettend veel anti-depressiva. Ik lees hier dat veel mensen baat hebben gehad bij Cipramil, maar helaas werkt dat niet bij iedereen even goed. Mede daarom zijn er dus zoveel verschillende AD's. Mocht je dus toch beginnen aan een AD (bij voorkeur voorgeschreven door een psychiater, zoals al eerder in dit topic gesuggereerd), geef dan niet meteen op als de hoofdwerking niet meteen optreed (dit kan sowieso vaak tot 6 weken duren) of als je veel last van bijwerkingen hebt, maar ga opnieuw in overleg met je arts en vraag een ander middel.
Oxazepam is verslavend, maar echt niet zo snel. Het is prima om te beginnen met een half tabletje van 10 mg, maar schroom niet om hier een hele van te maken als je je daardoor beter/meer ontspannen gaat voelen. Misschien moet je je zelfs de vraag stellen of 'afkicken' omdat je heel lang oxa hebt gebruikt erger is dan maanden te lang doorlopen met spanningen en angsten. (Alhoewel dit momenteen nog lang niet voor jou aan de orde lijkt.)
Mocht je trouwens feitelijke informatie over medicatie willen hebben, dan kun je alle bijsluiters op het internet vinden. Een goede apotheek kan ze je vlgs. mij ook verstrekken, zonder dat het middel al voorgeschreven is. Staar je echter niet blind op alle mogelijke bijwerkingen die genoemd worden..... Deze hoeven zeker niet allemaal op jou van toepassing te zijn.
Ik wens je ontzettend veel sterkte (en wijsheid)!
anoniem_79987 wijzigde dit bericht op 24-01-2009 21:30
Reden: Aanvullingen
Reden: Aanvullingen
% gewijzigd
zondag 25 januari 2009 om 11:56
Dank je wel Pandeiro, voor je info. Tot nu toe heb ik twee keer een half tabletje Oxa genomen, meer niet.quote:Misschien moet je je zelfs de vraag stellen of 'afkicken' omdat je heel lang oxa hebt gebruikt erger is dan maanden te lang doorlopen met spanningen en angsten.Hier heb ik wel veel last van en ook al heel lang..
Een vraagje heb ik nog, daar heb ik geen antwoord op kunnen vinden op internet, of op de bijsluiter: als je maar een half tabletje gebruikt, mag je daar dan wel mee autorijden?
Een vraagje heb ik nog, daar heb ik geen antwoord op kunnen vinden op internet, of op de bijsluiter: als je maar een half tabletje gebruikt, mag je daar dan wel mee autorijden?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 25 januari 2009 om 15:50
Of je al dan niet mag autorijden met een bepaalde hoeveelheid oxa in je lijf hangt er eigenlijk helemaal vanaf hoe jij je voelt. Voel je je goed en acht je jezelf in staat om veilig auto te rijden, dan moet je dat gewoon doen. Ben je heel suf of voel je je een beetje alsof je dronken of aangeschoten bent dan dus niet.
Bepaal dus gewoon voor jezelf of je het verantwoord acht of niet.
Bepaal dus gewoon voor jezelf of je het verantwoord acht of niet.
maandag 26 januari 2009 om 10:53
Vanmorgen heb ik het aan de huisarts gevraagd. Het antwoord was nee. Zelfs niet met een half tabletje. Je kunt wel dénken dat je hetzelfde reageert, maar dat is niet zo. Ik moest meteen denken aan die tests die ik weleens op tv heb gezien, waar ze mensen alcohol laten drinken en dan in zo'n simulator laten autorijden. Die denken ook dat ze alles gewoon hetzelfde doen als anders, maar als kijker zie je dat ze meer risico's nemen.
Dus toch maar niet doen, denk ik.
Dus toch maar niet doen, denk ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 2 maart 2009 om 23:10
W 54,
Er loopt al een ander topic over citalopram en het opbouwen. Zoek dat even op (zoeken kan het beste met google: viva forum en citalopram). De zoekfunctie van het vivaforum zelf is een ramp.
Ik heb er overigens ervaring mee (positief: geen vervelende bijwerkingen en wel positief effect vanaf ong. 4 weken). Maar helaas zegt dat voor een ander niet zoveel. De reacties op AD zijn voor elk individu weer anders. Zowel voor bijwerkingen als voor de positieve werking. Het is belangrijk dat je goed wordt begeleid door een arts (bij voorkeur een psychiater en anders huisarts).
Er loopt al een ander topic over citalopram en het opbouwen. Zoek dat even op (zoeken kan het beste met google: viva forum en citalopram). De zoekfunctie van het vivaforum zelf is een ramp.
Ik heb er overigens ervaring mee (positief: geen vervelende bijwerkingen en wel positief effect vanaf ong. 4 weken). Maar helaas zegt dat voor een ander niet zoveel. De reacties op AD zijn voor elk individu weer anders. Zowel voor bijwerkingen als voor de positieve werking. Het is belangrijk dat je goed wordt begeleid door een arts (bij voorkeur een psychiater en anders huisarts).
dinsdag 3 maart 2009 om 18:28
Ik heb niet alle reacties gelezen, wel de eerste (van PrinsesOpDeErwt) en daar sluit ik me helemaal bij aan. Laat je door je huisarts voorlichten.
Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat ik paroxetine (wordt o.a. verkocht onder de naam Seroxat) heb gebruikt en nu weer gebruik.
Het is zeer zeker een steun in de rug. Ik heb niets gemerkt van gewichtstoename. Afbouwen doe je in overleg met de huisarts. Laat je niet gek maken door allerlei verhalen op internet. Niet alle mensen lezen de bijsluiter denk ik soms.
Het duurt 4 tot 6 weken voordat je volle profijt van het medicijn hebt. In die tijd kun je last krijgen van bijwerkingen (ik had wat last van zweten, trillen, droge mond, slapeloosheid (alleen eerste week maar)) en lijk je je misschien soms slechter te voelen dan voorheen. Maar dat gaat echt over, geloof me. Dat zegt de bijsluiter ook. Het enige nadeel (voor mij dan) wat erna overblijft is het verminderde libido en je gevoel wordt iets afgevlakt, de scherpe kantjes gaan ervanaf. De dipjes maar ook de hoogtepuntjes. Ik heb het er voor over!
Ik wens je sterkte met alles. Blijf nuchter en laat je adviseren door je huisarts!
Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat ik paroxetine (wordt o.a. verkocht onder de naam Seroxat) heb gebruikt en nu weer gebruik.
Het is zeer zeker een steun in de rug. Ik heb niets gemerkt van gewichtstoename. Afbouwen doe je in overleg met de huisarts. Laat je niet gek maken door allerlei verhalen op internet. Niet alle mensen lezen de bijsluiter denk ik soms.
Het duurt 4 tot 6 weken voordat je volle profijt van het medicijn hebt. In die tijd kun je last krijgen van bijwerkingen (ik had wat last van zweten, trillen, droge mond, slapeloosheid (alleen eerste week maar)) en lijk je je misschien soms slechter te voelen dan voorheen. Maar dat gaat echt over, geloof me. Dat zegt de bijsluiter ook. Het enige nadeel (voor mij dan) wat erna overblijft is het verminderde libido en je gevoel wordt iets afgevlakt, de scherpe kantjes gaan ervanaf. De dipjes maar ook de hoogtepuntjes. Ik heb het er voor over!
Ik wens je sterkte met alles. Blijf nuchter en laat je adviseren door je huisarts!
