Psyche
alle pijlers
Eigen huis : Moeder bemoeit zich overal mee.
zaterdag 26 augustus 2017 om 10:09
Ik las ooit eens hier op het forum een discussie over het feit dat wanneer je als kind van je ouders nog geen (vaste) relatie en eigen gezin hebt opgebouwd, dat je dan vaak ziet dat je echt nog ''het kind van je ouders'' blijft wat betreft de manier waarop ze met je om gaan.
Momenteel moet ik helaas bekennen dat ik dit erg herken. Ik heb gewoon een goede studie afgerond, heb een fulltime baan en onlangs mijn eerste eigen appartement gekocht.
Nu ben ik bezig om meubels, spullen enzo uit te zoeken. Ook moet er geschilderd worden, een keuken geplaatst, een vloer uitgezocht. Nu waardeer ik natuurlijk hulp en tips, maar mijn moeder gaat daarin iets te ver : zij wil echt haar mening doordrammen, behandelt mij nog altijd als ''haar kind''.
En hoewel ik natuurlijk haar kind ook ben, ben ik inmiddels wel een zelfstandige volwassen vrouw die een eigen kijk heeft op dingen. Dat lijkt op de een of andere manier nog niet helemaal bij mijn moeder binnen te komen. Op al mijn ideeën heeft zij wel een weerwoord:
- Ik wil mijn appartement bijvoorbeeld zelf gaan schilderen. Ja dat is zwaar, ja dat kost tijd, nee ik heb nog nooit eerder een heel appartement geschilderd. Maar ik wil het wel proberen. De bouwsector trekt aan, werklui vragen bijna woekerprijzen, en die wil ik niet gaan neerleggen. Ik ga me een paar dagen goed inlezen op internet, mijzelf laten adviseren in een bouwmarkt en vervolgens ga ik netjes en gestructureerd ter werk, en dan ben ik ervan overtuigd dat dit tot een goed resultaat zal leiden. Nou mijn moeder is het daar niet mee eens. En het probleem is dat ze er ook niet over ophoudt en zich er niet bij neerlegt : Volgens haar moet ik een schilderbedrijf inhuren, want ik kan dat niet, dat is te zwaar en ik weet niet waar ik het over heb en ik onderschat het werk. Ze wil zelfs zelf het schilderwerk betalen.
Maar ik wil dat simpelweg niet. Ik wil het zelf doen.
En zo met nog veel meer dingen : mijn tafel, mijn vloer, mijn keuken. Zelfs als ik nieuwe schoenen heb gekocht, zegt zij ''Die kunnen nooit lekker zitten, jij hebt veel te brede voeten daarvoor. Kijk hoe smal die schoenen zijn''. Maar ik kan in de maanden daarna honderd keer zeggen dat ik ze lekker vind zitten en dat ze goed bevallen, mijn moeder blijft gewoon bij haar mening : Nee, deze schoenen zijn te smal voor jou, je hebt een miskoop gedaan.
Zo enorm vermoeiend dit. Mijn moeder is echt een lieve vrouw, heeft het beste met mij voor, alleen ze lijkt sommige dingen niet te snappen of te volgen. Ook als ik rustig mijn mening uitleg, dan heb ik niet het idee dat het bij haar aan komt. Ze begint dan een paar dagen later gewoon weer dezelfde dingen te zeggen.
Wat moet ik hier nu mee?
Momenteel moet ik helaas bekennen dat ik dit erg herken. Ik heb gewoon een goede studie afgerond, heb een fulltime baan en onlangs mijn eerste eigen appartement gekocht.
Nu ben ik bezig om meubels, spullen enzo uit te zoeken. Ook moet er geschilderd worden, een keuken geplaatst, een vloer uitgezocht. Nu waardeer ik natuurlijk hulp en tips, maar mijn moeder gaat daarin iets te ver : zij wil echt haar mening doordrammen, behandelt mij nog altijd als ''haar kind''.
En hoewel ik natuurlijk haar kind ook ben, ben ik inmiddels wel een zelfstandige volwassen vrouw die een eigen kijk heeft op dingen. Dat lijkt op de een of andere manier nog niet helemaal bij mijn moeder binnen te komen. Op al mijn ideeën heeft zij wel een weerwoord:
- Ik wil mijn appartement bijvoorbeeld zelf gaan schilderen. Ja dat is zwaar, ja dat kost tijd, nee ik heb nog nooit eerder een heel appartement geschilderd. Maar ik wil het wel proberen. De bouwsector trekt aan, werklui vragen bijna woekerprijzen, en die wil ik niet gaan neerleggen. Ik ga me een paar dagen goed inlezen op internet, mijzelf laten adviseren in een bouwmarkt en vervolgens ga ik netjes en gestructureerd ter werk, en dan ben ik ervan overtuigd dat dit tot een goed resultaat zal leiden. Nou mijn moeder is het daar niet mee eens. En het probleem is dat ze er ook niet over ophoudt en zich er niet bij neerlegt : Volgens haar moet ik een schilderbedrijf inhuren, want ik kan dat niet, dat is te zwaar en ik weet niet waar ik het over heb en ik onderschat het werk. Ze wil zelfs zelf het schilderwerk betalen.
Maar ik wil dat simpelweg niet. Ik wil het zelf doen.
En zo met nog veel meer dingen : mijn tafel, mijn vloer, mijn keuken. Zelfs als ik nieuwe schoenen heb gekocht, zegt zij ''Die kunnen nooit lekker zitten, jij hebt veel te brede voeten daarvoor. Kijk hoe smal die schoenen zijn''. Maar ik kan in de maanden daarna honderd keer zeggen dat ik ze lekker vind zitten en dat ze goed bevallen, mijn moeder blijft gewoon bij haar mening : Nee, deze schoenen zijn te smal voor jou, je hebt een miskoop gedaan.
Zo enorm vermoeiend dit. Mijn moeder is echt een lieve vrouw, heeft het beste met mij voor, alleen ze lijkt sommige dingen niet te snappen of te volgen. Ook als ik rustig mijn mening uitleg, dan heb ik niet het idee dat het bij haar aan komt. Ze begint dan een paar dagen later gewoon weer dezelfde dingen te zeggen.
Wat moet ik hier nu mee?
zaterdag 26 augustus 2017 om 11:22
Ik denk dat het juist heel goed is om naar je eigen aandeel te kijken, actie is reactie. Als je een meer volwassen relatie met je moeder wil, moet je beginnen met je eigen inbreng te veranderen, anders zal er niets veranderen.Rooss4.0 schreef: ↑26-08-2017 11:13Een moeder dochter relatie zit vaak toch wat ingewikkeld in elkaar, goedkeuring van je moeder willen hebben is niet gek, hoe zelfstandig je ook bent. Ik heb een bijzonder goede band met mijn moeder, hou van haar het meest, juist daarom zou ze me kunnen raken met onaardige opmerkingen.
Het is gewoon heel fijn om juist wél met haar te kunnen overleggen en daarin gehoord te worden, ik vind het niet vreemd dat TO dat probeert.
TO, je ziet het vrij helder denk ik, het is inderdaad haar eigen onzekerheid die ze op jou projecteert, waarschijnlijk bedoelt ze het best goed allemaal maar het komt niet lekker haar mond uit.
Ik denk dat het wel echt tijd wordt dat je haar dit duidelijk gaat maken.
zaterdag 26 augustus 2017 om 11:23
Je moeder probeert je bewust klein te houden, in plaats van haar kind te stimuleren om zelfstandig te zijn en een eigen identiteit te ontwikkelen. Waarschijnlijk was dat in je jeugd ook zo? Hoe staat je vader hierin?
Ik vind het al een hele stap dat je zelf je appartement wil verven terwijl je dat nog nooit gedaan hebt. Waarschijnlijk zal je moeder de kleur verf ook nog eens spuuglelijk vinden.
Dat je ondanks je opvoeding toch je eigen keuzes bent gaan maken in zulke grote zaken. Supergoed man!
Ik herken het echter niet, omdat mijn ouders juist het tegenovergestelde waren, mij wel stimuleerden om zelfstandig te zijn, en ik eigenwijs genoeg ben om te zeggen dat ik het ergens niet mee eens ben. Ik zal altijd het kind van mijn ouders blijven, maar ik word behandeld naar mijn leeftijd en mijn keuzes worden gerespecteerd en gesteund.
Ik vind het al een hele stap dat je zelf je appartement wil verven terwijl je dat nog nooit gedaan hebt. Waarschijnlijk zal je moeder de kleur verf ook nog eens spuuglelijk vinden.
Dat je ondanks je opvoeding toch je eigen keuzes bent gaan maken in zulke grote zaken. Supergoed man!
Ik herken het echter niet, omdat mijn ouders juist het tegenovergestelde waren, mij wel stimuleerden om zelfstandig te zijn, en ik eigenwijs genoeg ben om te zeggen dat ik het ergens niet mee eens ben. Ik zal altijd het kind van mijn ouders blijven, maar ik word behandeld naar mijn leeftijd en mijn keuzes worden gerespecteerd en gesteund.
zaterdag 26 augustus 2017 om 11:27
Yep, zij neemt de ruimte in die jij haar geeft.
"Fijn voor jou mam, dat jij dat zo doet, ik doe het op mijn manier."
En dan onverstoorbaar doorgaan met waarmee jij bezig bent.
highlander wijzigde dit bericht op 26-08-2017 11:27
0.13% gewijzigd
volg je verstand, gebruik je gevoel
zaterdag 26 augustus 2017 om 11:27
zaterdag 26 augustus 2017 om 11:34
Goed dat je dit zo uitlegt Lientjes. Het is erg manipulerend en zeker niet liefdevol. Het is TO omlaaghalen, zit geen liefde bij, alleen maar moeders eigen angsten.lientjes schreef: ↑26-08-2017 10:57
Dat 'ze bedoelt het goed' daar heb ik wat twijfel bij. Klinkt meer als'ze wil haar zin krijgen'. Als ze je echt iets zou willen geven zou ze ook kunnen aanbieden om de materialen voor je te betalen. Maar je krijgt alleen iets als je het op haar manier doet. Erg voorwaardelijk dus.
Vooral in het begin is het misschien makkelijker om haar niet te vertellen wat je van plan bent, ze ziet het vanzelf. Scheelt een hoop discussie. En als ze vraagt doe je gewoon een beetje vaag: weet ik nog niet, moet ik nog over nadenken...
En een appartement schilderen is niet zo moeilijk hoor, gewoon een klusje waar je even de tijd voor moet nemen. En het is zooo fijn als het dan klaar is, dat gevoel dat je dat helemaal zelf gedaan hebt!
Met de opmerkingen 'het ene ooor in, het andere uit' en 'laat maar gaan' ben ik het niet mee eens. Dit zou werken als het af en toe eens een opmerkig is, maar dit gaat veel verder dan dat. Dit is op groffe wijze iemand continue onderuit halen. Ik ben meer van de harde aanpak, want TO heeft hier al vaak genoeg iets van gezegd, maar bij deze vrouwen komt dit niet aan. Zelfs contact, op den duur, verbreken zou ik best snappen. Want het houdt een keertje op. Je hoeft niet alles te pikken omdat het je moeder is.
TO, ik vind het knap dat je zo lekker nuchter blijft, want je hele leven voortdurend dit soort opmerkingen horen, had voor hetzelfde van jou een enorm onzeker mens gemaakt. Wat ook niet vreemd zou zijn geweest.
Wat een rare redenatie heeft je moeder over de schilderen. Wil ze nou serieus dat haar dochter duizenden euro's aan schilders uitgeeft?
zaterdag 26 augustus 2017 om 12:02
Ik denk ook dat moeder haar eigen onzekerheid op haar dochter projecteert. We kunnen zo ook niet beoordelen of ze bewust onaardig doet of niet, en dat maakt het moeilijk om te zeggen of het zin heeft de confrontatie aan te gaan.
Ik denk dat ik het zelf ook niet zou doen. Mijn moeder zit ook vol met meningen en ongevraagde adviezen (dat houdt echt niet op als je een baan, een huis, een man en kinderen hebt!) en ze sluit zo ongeveer elke zin af met "maar dat moet je natuurlijk zelf weten hoor." En dan zeg ik maar: "dat klopt, dat moet ik zelf weten." Ik word er steeds beter in om mijn eigen plan te trekken. Mijn moeder vindt dat ook niet altijd leuk.
Ik zou moeder's opmerkingen gewoon blokkeren. Je klinkt als een zelfstandige, vastberaden vrouw wiens moeder het niet kan verkroppen dat er niet naar haar geluisterd wordt, maar dat is toch echt het probleem van je moeder. Geef haar geen opening, zeg gedecideerd dat het jouw keuze is en dat jij het zo aan gaat pakken, en ga de discussie verder niet aan. Als ze weer zeurt over je schoenen of wat dan ook, verander dan het onderwerp.
Ik denk dat ik het zelf ook niet zou doen. Mijn moeder zit ook vol met meningen en ongevraagde adviezen (dat houdt echt niet op als je een baan, een huis, een man en kinderen hebt!) en ze sluit zo ongeveer elke zin af met "maar dat moet je natuurlijk zelf weten hoor." En dan zeg ik maar: "dat klopt, dat moet ik zelf weten." Ik word er steeds beter in om mijn eigen plan te trekken. Mijn moeder vindt dat ook niet altijd leuk.
Ik zou moeder's opmerkingen gewoon blokkeren. Je klinkt als een zelfstandige, vastberaden vrouw wiens moeder het niet kan verkroppen dat er niet naar haar geluisterd wordt, maar dat is toch echt het probleem van je moeder. Geef haar geen opening, zeg gedecideerd dat het jouw keuze is en dat jij het zo aan gaat pakken, en ga de discussie verder niet aan. Als ze weer zeurt over je schoenen of wat dan ook, verander dan het onderwerp.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
zaterdag 26 augustus 2017 om 12:21
Héél herkenbaar. Het veranderd pas als je echt op je strepen gaat staan.
Mam, ik ben VOLWASSEN en ik stel je mening heus op prijs maar als je zo door
blijft drammen ga ik weg/moet je weg.
Bel je volgende week wel weer een keer.
En dan iedere keer als ze blijft drammen ook echt weggaan.
Vriendelijk blijven kijken alsof zij het kleine kind is dat je recht moet zetten.
Mam, ik ben VOLWASSEN en ik stel je mening heus op prijs maar als je zo door
blijft drammen ga ik weg/moet je weg.
Bel je volgende week wel weer een keer.
En dan iedere keer als ze blijft drammen ook echt weggaan.
Vriendelijk blijven kijken alsof zij het kleine kind is dat je recht moet zetten.
zaterdag 26 augustus 2017 om 12:35
Een patroon in gedrag doorbreek je niet zomaar.reisa1978 schreef: ↑26-08-2017 10:57Alleen al dat je niet weet hoe je hier op moet reageren laat zien dat je toch niet zo zelfstandig bent. Blijkbaar laat je haar moederen. Als echt zelfstandig bent zit je gewoon niet met deze opmerkingen en leg je ze zo naast je neer. Maar dan overleg je ook je plannen niet, als iemand er om vraagt deel je ze mee, je vraagt geen bevestiging. En dat zorgt ervoor dat je moeder minder gaat moederen, dan ziet ze je ook als zelfstandig. Het is hoe jij er zelf in staat.
Dan is het luchtig afwimpelen, bedanken en een grapje over haar bemoeienis maken nog niet zo makkelijk.
zaterdag 26 augustus 2017 om 13:22
Wat een klinkklare onzin! En wat een arrogantie! Als je echt volwassen bent, zit je niet met deze opmerkingen? Echt wie ben jij om dat zo zwart/wit te bepalen? Haar moeder?reisa1978 schreef: ↑26-08-2017 10:57Alleen al dat je niet weet hoe je hier op moet reageren laat zien dat je toch niet zo zelfstandig bent. Blijkbaar laat je haar moederen. Als echt zelfstandig bent zit je gewoon niet met deze opmerkingen en leg je ze zo naast je neer. Maar dan overleg je ook je plannen niet, als iemand er om vraagt deel je ze mee, je vraagt geen bevestiging. En dat zorgt ervoor dat je moeder minder gaat moederen, dan ziet ze je ook als zelfstandig. Het is hoe jij er zelf in staat.
Interviewer: And you see an equivalence between the idea of god and the idea of a fairy or a Leprechaun??? Dawkins: The evidence of both is equally poor! 
zaterdag 26 augustus 2017 om 13:57
Ik zou wat doorstuderen op moeder-kindrelaties. Je redenering is veel te kort door de bocht, het gedrag van een ander is beslist niet altijd het rechtstreekse gevolg van hoe jij je opstelt, en al zeker niet als die ander je vader of moeder is. Ik vind je post wijsneuzerige onzin, die terechtwijzing in de eerste drie zinnen komt naar over.reisa1978 schreef: ↑26-08-2017 10:57Alleen al dat je niet weet hoe je hier op moet reageren laat zien dat je toch niet zo zelfstandig bent. Blijkbaar laat je haar moederen. Als echt zelfstandig bent zit je gewoon niet met deze opmerkingen en leg je ze zo naast je neer. Maar dan overleg je ook je plannen niet, als iemand er om vraagt deel je ze mee, je vraagt geen bevestiging. En dat zorgt ervoor dat je moeder minder gaat moederen, dan ziet ze je ook als zelfstandig. Het is hoe jij er zelf in staat.
zaterdag 26 augustus 2017 om 14:42
Ooo zo herkenbaar en aanspreken gaat hem bij mij niet worden, mijn moeder ziet totaal niet in dat ze fout zit. Komt niet eens in der op en als je der aanspreekt is het echt een mega ruzie.
Ik ben 44 en inderdaad niet getrouwd of partner maar wel een kind. En mijn moeder behandeld me alsof ik 16 ben. Zeker vanaf de geboorte van mijn kind van nu 9. Gevolg is ook dat ons contact ook zeer nihil is op info basis, ik vertel haar bijna niets meer. Zeker niet over mijn dochter die adhd en odd heeft. Want dat heeft mijn dochter niet naar haar zeggen, het is allemaal mijn opvoeding en dat ik geen goede moeder ben. Letterlijk zei ze dat. Later bood ze wel der excuses aan want ze had zelf ook wel door dat ze heel fout zat maar het is wel gezegd.
TO je hebt nog een lange weg te gaan voordat je je weg hier in kan vinden, ik heb die gedeeltelijk gevonden. Maar soms kan ze me nog zo kwetsen. Helemaal geen contact meer is bij mij te drastisch want dat wil ik ook niet, het is niet alleen kommer en kwel. En aanspreken kan bij mij echt niet. Dus vind je weg, kijk wat bij jouw past met reageren maar blijf wel doen wat je zelf wil en zeg regelmatig dat je nu volwassen ben en je eigen beslissingen neemt. Hopelijk zal ze na heeeeel veel keren horen het uiteindelijk snappen. Die van mij snapt het nog steeds niet jammer genoeg
Ik ben 44 en inderdaad niet getrouwd of partner maar wel een kind. En mijn moeder behandeld me alsof ik 16 ben. Zeker vanaf de geboorte van mijn kind van nu 9. Gevolg is ook dat ons contact ook zeer nihil is op info basis, ik vertel haar bijna niets meer. Zeker niet over mijn dochter die adhd en odd heeft. Want dat heeft mijn dochter niet naar haar zeggen, het is allemaal mijn opvoeding en dat ik geen goede moeder ben. Letterlijk zei ze dat. Later bood ze wel der excuses aan want ze had zelf ook wel door dat ze heel fout zat maar het is wel gezegd.
TO je hebt nog een lange weg te gaan voordat je je weg hier in kan vinden, ik heb die gedeeltelijk gevonden. Maar soms kan ze me nog zo kwetsen. Helemaal geen contact meer is bij mij te drastisch want dat wil ik ook niet, het is niet alleen kommer en kwel. En aanspreken kan bij mij echt niet. Dus vind je weg, kijk wat bij jouw past met reageren maar blijf wel doen wat je zelf wil en zeg regelmatig dat je nu volwassen ben en je eigen beslissingen neemt. Hopelijk zal ze na heeeeel veel keren horen het uiteindelijk snappen. Die van mij snapt het nog steeds niet jammer genoeg
