Psyche
alle pijlers
Elke avond kut voelen, waarom?
zondag 16 februari 2020 om 21:40
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed wat ik met dit forum moet maar ik wil het toch even kwijt. Ik heb sinds een paar maanden (volgensmij nu 3 maanden) dat ik me gewoon kut voel. Het rare is, dit is alleen in de avond rond een bepaald tijdstip (dus bijv. tussen 6 en 9), het gaat dus elke avond wel weer weg en overdag heb ik er ook niet echt last van.
Maar dit neemt niet weg dat ik het heel vervelend vind.
Nu moet ik er ook wel bij zeggen dat er niks is waar ik me kut om moet voelen. Ik heb een goede band met mijn ouders, leuke vriendinnen en naar mijn zin op school. Ook heb ik een vriend waar ik heel blij mee ben.
Was naar de huisarts geweest die me doorstuurde naar iemand van de GGZ, waar ik een gesprek mee had.
Hij zei eigenlijk alleen maar dat er niks mis met me was en dat ik het niet moet ontwijken maar juist het ‘moet gaan voelen’. Maar ik wil er zo graag vanaf.
Aan het begin ook wel een paniekaanval gehad omdat ik bang ben dat ik er niet meer vanaf kom (wat eigenlijk onzin is, maar wil me gewoon niet altijd zo blijven voelen). Nu is het wel wat minder en kan ik er beter mee omgaan.
Iemand die misschien tips heeft of ervaring? Herkenning zou ook fijn zijn.
Groetjes.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit forum moet maar ik wil het toch even kwijt. Ik heb sinds een paar maanden (volgensmij nu 3 maanden) dat ik me gewoon kut voel. Het rare is, dit is alleen in de avond rond een bepaald tijdstip (dus bijv. tussen 6 en 9), het gaat dus elke avond wel weer weg en overdag heb ik er ook niet echt last van.
Maar dit neemt niet weg dat ik het heel vervelend vind.
Nu moet ik er ook wel bij zeggen dat er niks is waar ik me kut om moet voelen. Ik heb een goede band met mijn ouders, leuke vriendinnen en naar mijn zin op school. Ook heb ik een vriend waar ik heel blij mee ben.
Was naar de huisarts geweest die me doorstuurde naar iemand van de GGZ, waar ik een gesprek mee had.
Hij zei eigenlijk alleen maar dat er niks mis met me was en dat ik het niet moet ontwijken maar juist het ‘moet gaan voelen’. Maar ik wil er zo graag vanaf.
Aan het begin ook wel een paniekaanval gehad omdat ik bang ben dat ik er niet meer vanaf kom (wat eigenlijk onzin is, maar wil me gewoon niet altijd zo blijven voelen). Nu is het wel wat minder en kan ik er beter mee omgaan.
Iemand die misschien tips heeft of ervaring? Herkenning zou ook fijn zijn.
Groetjes.
zondag 16 februari 2020 om 21:44
Doe ik al 2 avonden per week, ik zit op voetbal.
zondag 16 februari 2020 om 21:49
Misschien heeft het iets te maken met je avondeten, of drinken.
Er zijn bvb mensen die niet goed tegen aardappels kunnen en zich een paar uur na het eten daarvan slecht voelen.
Ik noem maar wat, het kan natuurlijk heel iets anders zijn, maar omdat je schrijft dat het elke avond rondom een bepaald tijdstip is dacht ik even aan zoiets.
Er zijn bvb mensen die niet goed tegen aardappels kunnen en zich een paar uur na het eten daarvan slecht voelen.
Ik noem maar wat, het kan natuurlijk heel iets anders zijn, maar omdat je schrijft dat het elke avond rondom een bepaald tijdstip is dacht ik even aan zoiets.
zondag 16 februari 2020 om 21:51
Je doet het jezelf dus aan. De arts heeft gelijk: er is eigenlijk niks aan de hand
Zoek vaker afleiding, ga meer sporten.
En neem een paracetamolletje: helpt echt. Helpt ook tegen psychische pijn
zondag 16 februari 2020 om 21:52
Kan het een winterdip zijn?
Ik had het de tweede week na mijn bevalling, dat kwam dan natuurlijk door de hormonen, maar het was wel in de donkere dagen en inderdaad rond dat tijdstip 's avonds. Toen ik me realiseerde dat ik me de volgende ochtend altijd wel weer oké voelde kon ik me er beetje aan over geven, dan ging ik ook maar wat vroeger naar bed want dan was het gewoon klaar voor mij met die dag. Morgen weer een dag.
Mijn zus heeft ook wat psychische klachten in de winter, die heeft zo'n zonlicht apparaat en dat helpt wel iets.
Ik had het de tweede week na mijn bevalling, dat kwam dan natuurlijk door de hormonen, maar het was wel in de donkere dagen en inderdaad rond dat tijdstip 's avonds. Toen ik me realiseerde dat ik me de volgende ochtend altijd wel weer oké voelde kon ik me er beetje aan over geven, dan ging ik ook maar wat vroeger naar bed want dan was het gewoon klaar voor mij met die dag. Morgen weer een dag.
Mijn zus heeft ook wat psychische klachten in de winter, die heeft zo'n zonlicht apparaat en dat helpt wel iets.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
zondag 16 februari 2020 om 21:52
Is het niet misschien het idee dat je niet bezig bent?
Overdag werk/studeer je waarschijnlijk, tijdens voetbal heb je het niet, maar de wat rustiger avonden wel als ik het goed begrijp. Wat voor gevoel is het precies? Een soort gevoel van “is dit alles” of echt down zonder reden?
Denk dat het misschien fijn kan zijn om er met een psycholoog over te praten, om er misschien achter te komen waar het vandaan komt, maar ook om ermee om te leren gaan. Sterkte!
Overdag werk/studeer je waarschijnlijk, tijdens voetbal heb je het niet, maar de wat rustiger avonden wel als ik het goed begrijp. Wat voor gevoel is het precies? Een soort gevoel van “is dit alles” of echt down zonder reden?
Denk dat het misschien fijn kan zijn om er met een psycholoog over te praten, om er misschien achter te komen waar het vandaan komt, maar ook om ermee om te leren gaan. Sterkte!
zondag 16 februari 2020 om 21:52
Het erge is dat ik dat ook ergens wel weet. Maar ik kom er gewoon niet uit/het blijft. Super irritant.
Maar paracetemolletje ga ik proberen thanks
zondag 16 februari 2020 om 21:55
Ik kan het niet heel goed omschrijven, ik weet nou niet precies wat het is maar zou het meer omschrijven als down/een soort angst (waarschijnlijk voor dat het niet weggaat)Panda1987 schreef: ↑16-02-2020 21:52Is het niet misschien het idee dat je niet bezig bent?
Overdag werk/studeer je waarschijnlijk, tijdens voetbal heb je het niet, maar de wat rustiger avonden wel als ik het goed begrijp. Wat voor gevoel is het precies? Een soort gevoel van “is dit alles” of echt down zonder reden?
Denk dat het misschien fijn kan zijn om er met een psycholoog over te praten, om er misschien achter te komen waar het vandaan komt, maar ook om ermee om te leren gaan. Sterkte!
Dankjewel!
zondag 16 februari 2020 om 21:55
Hey,
Wat vervelend voor je, ik snap heel goed dat je er vanaf wil. Ik zou trouwens echt niks kunnen met die opmerking van de psycholoog. Het is namelijk super eng om het te voelen en heeft mij totaal niet geholpen.
Ik heb het ook gehad, bij mij kwam het uit vermoeidheid. Naast de GGZ werd ik begeleid door een Caesar therapeut, die ontspanningstherapie gaf. Bij haar leerde ik dat ik, vooral als ik moe was, verkeerd adem haal. Daarmee gaf ik m'n lichaam stress signalen, waardoor m'n gedachtes op hol sloegen. Ik ging verklaringen zoeken voor het stress gevoel, maar die verklaringen kon ik niet vinden. Daardoor ging ik twijfelen over vanalles, waardoor ik alleen maar meer stress kreeg. De therapie heeft me vooral geleerd hoe ik mezelf rustig kan krijgen en dus m'n gedachtes ook.
Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou hetzelfde is, maar misschien heb je er wat aan? Met mij gaat het inmiddels veel beter en ik ben echt blij dat ik na (te) lang wachten, hulp heb gezocht. Het blijft een valkuil, maar nu herken ik hem in ieder geval eerder.
Wat vervelend voor je, ik snap heel goed dat je er vanaf wil. Ik zou trouwens echt niks kunnen met die opmerking van de psycholoog. Het is namelijk super eng om het te voelen en heeft mij totaal niet geholpen.
Ik heb het ook gehad, bij mij kwam het uit vermoeidheid. Naast de GGZ werd ik begeleid door een Caesar therapeut, die ontspanningstherapie gaf. Bij haar leerde ik dat ik, vooral als ik moe was, verkeerd adem haal. Daarmee gaf ik m'n lichaam stress signalen, waardoor m'n gedachtes op hol sloegen. Ik ging verklaringen zoeken voor het stress gevoel, maar die verklaringen kon ik niet vinden. Daardoor ging ik twijfelen over vanalles, waardoor ik alleen maar meer stress kreeg. De therapie heeft me vooral geleerd hoe ik mezelf rustig kan krijgen en dus m'n gedachtes ook.
Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou hetzelfde is, maar misschien heb je er wat aan? Met mij gaat het inmiddels veel beter en ik ben echt blij dat ik na (te) lang wachten, hulp heb gezocht. Het blijft een valkuil, maar nu herken ik hem in ieder geval eerder.
wennn wijzigde dit bericht op 16-02-2020 21:56
0.24% gewijzigd
zondag 16 februari 2020 om 21:55
zondag 16 februari 2020 om 21:56
Jawel hoor
Kan geen kwaad en helpt echt
zondag 16 februari 2020 om 21:59
Wat die GGZ-man zei. Goed idee van hem om gevoelens serieus te nemen, je krijgt ze niet voor niets. Als het opkomt, rustig gaan zitten ergens waar je niet wordt afgeleid, en dan voelen wat het precies is. Verdriet, walging, boosheid, teleurstelling, verwarring...? Kun je je herinneren dat je je eerder zo voelde in je leven? Wat voor situaties waren dat? En afhankelijk van wat er dan komt bovendrijven, kun je handelen: uithuilen, boos zijn, iets doen wat je al de hele tijd had willen doen, een gesprek aangaan met iemand, etc. etc. etc.
zondag 16 februari 2020 om 21:59
Ik zou overigens wel met iemand anders praten dan die flapdrol van de GGZ die zegt dat je “het maar moet voelen”. Een goede psycholoog hoor je daarbij te helpen en begeleiden, dus lekker zoeken naar een ander.
Een paracetamol kan op zich geen kwaad om te proberen (mits je die vaker neemt en hier niks van krijgt) maar doe het niet elke avond, paracetamol is niet gemaakt voor angst. Daar is eventueel andere medicatie voor die veel beter werkt, maar uiteraard alleen op recept van de huisarts.
Een paracetamol kan op zich geen kwaad om te proberen (mits je die vaker neemt en hier niks van krijgt) maar doe het niet elke avond, paracetamol is niet gemaakt voor angst. Daar is eventueel andere medicatie voor die veel beter werkt, maar uiteraard alleen op recept van de huisarts.
zondag 16 februari 2020 om 22:00
Bedankt voor je reactie. Ik herken me er wel wat in. Probeer ook als ik het heb verklaringen te zoeken voor wat het is, waardoor het eigenlijk alleen maar erger was.Wennn schreef: ↑16-02-2020 21:55Hey,
Wat vervelend voor je, ik snap heel goed dat je er vanaf wil. Ik zou trouwens echt niks kunnen met die opmerking van de psycholoog. Het is namelijk super eng om het te voelen en heeft mij totaal niet geholpen.
Ik heb het ook gehad, bij mij kwam het uit vermoeidheid. Naast de GGZ werd ik begeleid door een Caesar therapeut, die ontspanningstherapie gaf. Bij haar leerde ik dat ik, vooral als ik moe was, verkeerd adem haal. Daarmee gaf ik m'n lichaam stress signalen, waardoor m'n gedachtes op hol sloegen. Ik ging verklaringen zoeken voor het stress gevoel, maar die verklaringen kon ik niet vinden. Daardoor ging ik twijfelen over vanalles, waardoor ik alleen maar meer stress kreeg. De therapie heeft me vooral geleerd hoe ik mezelf rustig kan krijgen en dus m'n gedachtes ook.
Ik weet natuurlijk niet of dat bij jou hetzelfde is, maar misschien heb je er wat aan? Met mij gaat het inmiddels veel beter en ik ben echt blij dat ik na (te) lang wachten, hulp heb gezocht. Het blijft een valkuil, maar nu herken ik hem in ieder geval eerder.
Heb de laatste paar dagen ook geprobeerd wat beter adem te halen, omdat ik mezelf erop betrapte dat ik heel kort adem / soms gewoon even stop. Voel nog niet gelijk verschil maar misschien moet ik wat ademhalingsoefeningen gaan proberen of dat helpt?
