Psyche
alle pijlers
Emetofobie - Wat te doen?
dinsdag 17 december 2024 om 11:08
Ik heb al zolang ik mij kan herinneren emetofobie. Oftewel een angst om over te geven. Hier heb ik cognitieve gedragstherapie voor gehad, EMDR en daarnaast schematherapie. Ik ben bevallen van een zoontje en na mijn bevalling zijn mijn angsten weer opgelopen. Ik heb er vooral last van als er iemand in mijn omgeving ziek is (en dit mogelijk buikgriep zou kunnen zijn), zoals nu ook het geval: partner ziek.
Ik loop dus eigenlijk al maanden rond met spanningsklachten, paniekaanvallen en continue angst om ziek te worden. Ik start in 2025 een nieuw GGZ-traject maar ik ben zo moe. Zo moe van de angst, ik wil zo graag weer "leven", vrij van angst. Het lijkt dus alsof therapie niet heeft geholpen.
Ik slik geen medicijnen al heeft de huisarts wel voorgesteld SSRI's te gaan gebruiken omdat ik al zo lang angsten heb. Ik weet niet goed wat ik met dit topic wil. Ik moet het even van me afschrijven. Ik merk dat ik steeds vaker overweeg medicatie te gaan gebruiken want ik kan niet meer maar ik wil het zonder kunnen.. Ik wil het niet nodig moeten hebben maar dit gaat niet zo..
Hebben jullie ervaringsverhalen? Kan je helemaal van angststoornissen afkomen? En hoe dan? Ik denk ook vaak aan hoe een "normaal" mens omgaat met zieke partner, met ziek kind, vast niet met zoveel angst en paniek?
Ik loop dus eigenlijk al maanden rond met spanningsklachten, paniekaanvallen en continue angst om ziek te worden. Ik start in 2025 een nieuw GGZ-traject maar ik ben zo moe. Zo moe van de angst, ik wil zo graag weer "leven", vrij van angst. Het lijkt dus alsof therapie niet heeft geholpen.
Ik slik geen medicijnen al heeft de huisarts wel voorgesteld SSRI's te gaan gebruiken omdat ik al zo lang angsten heb. Ik weet niet goed wat ik met dit topic wil. Ik moet het even van me afschrijven. Ik merk dat ik steeds vaker overweeg medicatie te gaan gebruiken want ik kan niet meer maar ik wil het zonder kunnen.. Ik wil het niet nodig moeten hebben maar dit gaat niet zo..
Hebben jullie ervaringsverhalen? Kan je helemaal van angststoornissen afkomen? En hoe dan? Ik denk ook vaak aan hoe een "normaal" mens omgaat met zieke partner, met ziek kind, vast niet met zoveel angst en paniek?
dinsdag 17 december 2024 om 11:17
Ik herken het wel een beetje wat je schrijft. Ik heb een aantal jaar geleden een angststoornis opgelopen, als in, dat ik bang was om buikgriep te krijgen. Ik ben 2x naar flauwgevallen en ik heb een aantal situaties daarna gehad waardoor 1 of meer mensen in ons huishouden afhankelijk was van mijn functioneren. Dat werd het moment dat ik angstig werd om uit te vallen. Ik kreeg daardoor paniekaanvallen in de nacht. Dus midden in de nacht wakker worden en mijn lijf stond dan in 'je gaat zometeen buikgriep krijgen' modus. Hoge hartslag, zweten, speekselaanmaak en hyperventileren. Het is bij mij in de loop van de jaren wat minder geworden omdat de kinderen niet meer compleet van mij afhankelijk zijn. Dat was voor mij kennelijk een enorme trigger. En daarbij probeer ik me zoveel mogelijk te ontspannen, want we maken helaas elk jaar wel traumatische dingen mee. Meer dan 24 uur werken is voor mij niet te doen. Als ik aanvoel komen dat ik een slechte nacht ga krijgen dan slik ik wel iets ontspannends om goed te slapen. Maar dat is alleen zonodig.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 17 december 2024 om 11:20
Mensen om mij heen die zeggen dat ze niet lekker zijn, last van hun maag, die trek ik overigens ook nog steeds heel erg slecht. Ik heb afgelopen winter wel een hoop aversie noodgedwongen moeten loslaten omdat mijn oudste zoon 3 weken in het ziekenhuis lag en zowat elke dag moest overgeven. Maar het opruimen en schoonmaken ervan, dan bevries ik in eerste instantie wel.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 17 december 2024 om 11:33
@Maleficent Naar zeg dat je dit ook hebt. Ik heb ook door de afhankelijkheid van mijn zoon ook een grotere angst gekregen. Iets als: ik moet altijd beschikbaar zijn er voor hem te kunnen zijn en dat kan niet als ik ziek ben. Beangstigende gedachte. Al weet ik ook dat mijn partner er ook is of andere naasten om bij te springen als het moet. Dat krijg ik niet uit mijn hoofd.
Naast mijn fobie heb ik ook een gegeneraliseerde angststoornis dus het zit sowieso in mijn systeem, die angst. Ik weet niet meer hoe het is om angstvrij te leven en dat raakt me heel erg, merk ik nu ik dit schrijf. Dat ik begin aan een nieuwe therapie geeft me moed maar ergens bevestigt het ook mijn angst: dat ik er nooit vanaf ga komen. Mijn hoofd lijkt gewoon direct naar angst te schieten, om moe van te worden.. Heb jij er wel hulp bij gehad?
Naast mijn fobie heb ik ook een gegeneraliseerde angststoornis dus het zit sowieso in mijn systeem, die angst. Ik weet niet meer hoe het is om angstvrij te leven en dat raakt me heel erg, merk ik nu ik dit schrijf. Dat ik begin aan een nieuwe therapie geeft me moed maar ergens bevestigt het ook mijn angst: dat ik er nooit vanaf ga komen. Mijn hoofd lijkt gewoon direct naar angst te schieten, om moe van te worden.. Heb jij er wel hulp bij gehad?
dinsdag 17 december 2024 om 11:49
Ja wel geprobeerd, maar ik merkte dat ik heel onrustig werd van de afspraken en dat ik dan moest praten over dingen die ik op dat moment niet voelde. Ik heb mijn eigen manieren gevonden om weer rustig te worden. Bovendien komen er steeds meer dingen bij die heel naar zijn. Ik heb een zoon met een hele heftige vorm van epilepsie. Hij gaat heel erg up en down al jaren, dus hele goede fases en fases waarin hij om de haverklap met de ambulance wordt ingestuurd. De zorg delen we met een zorginstelling, dus dat scheelt gelukkig ook al heel veel van dat 'ik ben onmisbaar' gevoel wat bij mij triggert, maar er komt wel steeds weer veel stress bij. Ik merk dat ik rustiger wordt door veel in de natuur te zijn dan te praten. Maar goed, dat werkt voor mij heel goed en voor anderen niet.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 17 december 2024 om 11:51
dinsdag 17 december 2024 om 12:07
Lang verhaal kort, je verhaal is erg herkenbaar. Ik leef met hetzelfde, maar de oorzaken zullen anders zijn. Ik heb toen een combinatie van gesprekken, emdr en exposure therapie gehad. Dat laatste vond ik verschrikkelijk, maar heeft wel het meest geholpen achteraf gezien. Ik zie het bij jou in het rijtje niet staan, dus misschien heb je daar nog iets aan. Zou er niet perse zelf thuis onbegeleid mee aan de slag gaan, maar misschien heb je er iets aan!
Ik heb in de ergste pieken wel medicatie gebruikt, voornamelijk inderdaad bij een zieke thuis en voor de therapieën. Ik stortte letterlijk in dus om nog enigszins te kunnen functioneren (jong gezin en huismoeder, dus grootste ‘zorgen’ daarvan kwamen op mijn schouders terecht) had ik op dat moment geen keus. Dit echter wel zeer kortdurend om door de grootste paniek heen te kunnen komen om het vervolgens zelf weer op te pakken. Het hoeft dus niet perse negatief te zijn om (kortdurend!!) medicatie te pakken.
Heel veel sterkte, ik weet hoe enorm moeilijk het is..! Je mag altijd een privé bericht sturen als je dat prettig vind.
Ik heb in de ergste pieken wel medicatie gebruikt, voornamelijk inderdaad bij een zieke thuis en voor de therapieën. Ik stortte letterlijk in dus om nog enigszins te kunnen functioneren (jong gezin en huismoeder, dus grootste ‘zorgen’ daarvan kwamen op mijn schouders terecht) had ik op dat moment geen keus. Dit echter wel zeer kortdurend om door de grootste paniek heen te kunnen komen om het vervolgens zelf weer op te pakken. Het hoeft dus niet perse negatief te zijn om (kortdurend!!) medicatie te pakken.
Heel veel sterkte, ik weet hoe enorm moeilijk het is..! Je mag altijd een privé bericht sturen als je dat prettig vind.
dinsdag 17 december 2024 om 12:36
Ja, hier veel ervaring met angststoornissen en ook emetofobie. Buikgriep krijgen is zo ongeveer mijn grootste angst. Ik heb ook een kleuter van 4 in huis. Als hij moet overgeven ga ik helemaal trillen van de spanning. Ik ben dan ook extreem bang dat ik het ook krijg en leef dagen in angst. Als ik zelf moet overgeven ben ik ook heel bang. Vaak houd ik mezelf voor dat het geen kwaad kan en vanzelf weer stopt. Het klinkt gek, maar met angsten moet alles normaal worden. Dus hoe vaker je eraan wordt blootgesteld, hoe beter het uiteindelijk zal gaan. Het is een beetje als weerstand opbouwen.
Troost je daar maar mee bij elke buikgriep die je doormaakt.
Troost je daar maar mee bij elke buikgriep die je doormaakt.
Groetjes!
dinsdag 17 december 2024 om 13:02
Herkenbaar. Dit heeft ook een groot deel van mijn volwassen leven gekleurd. Ik heb alle mogelijke soorten therapie gehad. Dat hielp soms een beetje, maar nooit genoeg.
Inmiddels zes jaar geleden heb ik me door de huisarts laten overhalen om antidepressiva te proberen. Daar had ik me altijd tegen verzet, o.a vanwege de angst om misselijk te worden als bijwerking (gebeurde niet), en het idiote idee dat de fobie een zwakte was die ik op eigen kracht moest overwinnen. Uiteindelijk is mijn leven met een heel lage dosering venlafaxine zoveel aangenamer geworden.
Helemaal over gaat het nooit, maar het is nu veel beter te doen, en de angst van het anticiperen is zelfs helemaal weg. Als dan toch eens misgaat is dat nog steeds echt niet fijn, maar de gierende paniek en de verlammende angst van vroeger heb ik niet meer. Ik had dit jaren eerder moeten doen, en ben niet van plan om ermee te stoppen.
Voor mij werkt het zo dat er een bepaalde chemische balans in mijn hoofd is hersteld, waardoor de irreële angsten op afstand blijven. Ik voel me nu meer mezelf dan voordat ik deze medicijnen gebruikte. Met therapie is dat me dat nooit gelukt.
Zeker als je huisarts je ssri's aanraadt zou ik zeker overwegen om het een kans te geven. Het werkt niet bij iedereen even goed, maar het kan je kwaliteit van leven echt enorm verbeteren.
Inmiddels zes jaar geleden heb ik me door de huisarts laten overhalen om antidepressiva te proberen. Daar had ik me altijd tegen verzet, o.a vanwege de angst om misselijk te worden als bijwerking (gebeurde niet), en het idiote idee dat de fobie een zwakte was die ik op eigen kracht moest overwinnen. Uiteindelijk is mijn leven met een heel lage dosering venlafaxine zoveel aangenamer geworden.
Helemaal over gaat het nooit, maar het is nu veel beter te doen, en de angst van het anticiperen is zelfs helemaal weg. Als dan toch eens misgaat is dat nog steeds echt niet fijn, maar de gierende paniek en de verlammende angst van vroeger heb ik niet meer. Ik had dit jaren eerder moeten doen, en ben niet van plan om ermee te stoppen.
Voor mij werkt het zo dat er een bepaalde chemische balans in mijn hoofd is hersteld, waardoor de irreële angsten op afstand blijven. Ik voel me nu meer mezelf dan voordat ik deze medicijnen gebruikte. Met therapie is dat me dat nooit gelukt.
Zeker als je huisarts je ssri's aanraadt zou ik zeker overwegen om het een kans te geven. Het werkt niet bij iedereen even goed, maar het kan je kwaliteit van leven echt enorm verbeteren.
dinsdag 17 december 2024 om 13:14
Bij mij was trouwens de angststoornis (ik had tussen mijn 16de en 25ste straatvrees en enorme angst om alleen te zijn) achteraf een combi van problemen uit mijn jeugd en hormonen die niet lekker liepen. Dat van die hormonen, daar kwam ik helaas pas jaren later achter toen ik de pil ging slikken, want toen was alles ineens meer in balans en ook mijn angsten verdwenen daardoor grotendeels. Ik ben nu 40 en de angststoornis is gelukkig grotendeels verdwenen. (Op emetofobie, vliegangst en angst om 's nachts alleen thuis te zijn en mijn naasten te verliezen na).
Groetjes!
dinsdag 17 december 2024 om 13:29
Ik heb ook diagnose gegeneraliseerde angststoornis en heb al zolang ik weet emetofobie. Sowieso van kind af aan altijd veel angsten gehad.
GAS ben ik goed van hersteld. Wat de emetofobie betreft, zolang het niet speelt heb ik geen angst of vermijding. Maar als ik 's nachts wakker word met buikpijn of misselijkheid kan de angst me nog altijd helemaal overnemen en raak ik ook in die blinde paniek, hartslag 180 en niet weten wat ik moet doen.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik eigenlijk zo goed als nooit ziek ben, alleen kom je er dan ook niet vanaf. De enkele keer dat ik wel moet overgeven levert het een soms urenlange strijd op want ik ga automatisch vechten tegen de reflex en uiteindelijk stik ik er zowat in.
Ik heb wel eens hypnotherapie overwogen, dat schijnt goed te kunnen helpen bij emetofobie. Ik denk dat er iets geherprogrammeerd moet worden. Exposure zie ik ab-so-luut niet zitten, al is dat ook een bewezen goede methode bij fobieën.
Cognitieve therapie zie ik ook niet zitten. Volgens mij zit deze angst dieper en kom ik er op die manier niet bij. Ik heb ook lichaamsgerichte therapie (haptotherapie) en dat heeft me enorm geholpen toen ik een keer onder narcose moest en angst had om misselijk wakker te worden. Daardoor heb ik me toen wel kunnen overgeven en geen centje pijn gehad, zelfs toen ik daadwerkelijk misselijk werd. Dus ik heb nog wel hoop, maar als ik alleen ben en ik word erdoor overvallen voel ik me altijd compleet terug bij af.
GAS ben ik goed van hersteld. Wat de emetofobie betreft, zolang het niet speelt heb ik geen angst of vermijding. Maar als ik 's nachts wakker word met buikpijn of misselijkheid kan de angst me nog altijd helemaal overnemen en raak ik ook in die blinde paniek, hartslag 180 en niet weten wat ik moet doen.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik eigenlijk zo goed als nooit ziek ben, alleen kom je er dan ook niet vanaf. De enkele keer dat ik wel moet overgeven levert het een soms urenlange strijd op want ik ga automatisch vechten tegen de reflex en uiteindelijk stik ik er zowat in.
Ik heb wel eens hypnotherapie overwogen, dat schijnt goed te kunnen helpen bij emetofobie. Ik denk dat er iets geherprogrammeerd moet worden. Exposure zie ik ab-so-luut niet zitten, al is dat ook een bewezen goede methode bij fobieën.
Cognitieve therapie zie ik ook niet zitten. Volgens mij zit deze angst dieper en kom ik er op die manier niet bij. Ik heb ook lichaamsgerichte therapie (haptotherapie) en dat heeft me enorm geholpen toen ik een keer onder narcose moest en angst had om misselijk wakker te worden. Daardoor heb ik me toen wel kunnen overgeven en geen centje pijn gehad, zelfs toen ik daadwerkelijk misselijk werd. Dus ik heb nog wel hoop, maar als ik alleen ben en ik word erdoor overvallen voel ik me altijd compleet terug bij af.
dinsdag 17 december 2024 om 19:54
Herkenbaar. Heb al mijn hele leven emetofobie. Jaar lang ggz heeft absoluut geholpen. Ook paniekaanvallen. Ik durfde niet meer naar buiten en was de hele dag angstig. Ook woog ik nog maar 37 kilo omdat ik niet meer durfde te eten. Door de therapie werd het dragelijk , niet de angst voor overgeven dat is er altijd, maar ik durf wel naar buiten en doe mijn dingen en heb een gezond gewicht. Ik slik wel antipsychotica om rustig te zijn en bij paniekaanvallen diazepam. Ook heb ik nog slaap tabletten zopiclon. Het is een rot fobie maar dat geld uiteraard voor alle fobieën. Waar ik wel mee gestopt ben is schrijven en lezen op het emetofobie forum, juist dat hield het in stand. Ik kan nu wel films kijken en als daar een braak chêne in zit dan ben ik niet meteen meer de hele avond of nacht overstuur. De angst is er maar gelukkig doe ik weer dingen weer. Exposure therapie was een onderdeel van de therapie. Sterkte 
woensdag 18 december 2024 om 08:36
Ja, dat vind ik ook het lastigste aan therapie. Je wil heel graag tijdens een therapiesessie voelen wat je voelt tijdens een paniek opwelling maar dat is best moeilijk op te roepen. Heftig wel, van je zoon. Ik vind het knap hoe je zelf manieren hebt gevonden er "mee om te gaan" en de paniek op die manier wat minder te laten zijn. Bij mij werken ontspanning en naar buiten niet, ik houd de hele dag een gespannen gevoel en die piekte op momenten. Vermoeiend.Maleficent schreef: ↑17-12-2024 11:49Ja wel geprobeerd, maar ik merkte dat ik heel onrustig werd van de afspraken en dat ik dan moest praten over dingen die ik op dat moment niet voelde. Ik heb mijn eigen manieren gevonden om weer rustig te worden. Bovendien komen er steeds meer dingen bij die heel naar zijn. Ik heb een zoon met een hele heftige vorm van epilepsie. Hij gaat heel erg up en down al jaren, dus hele goede fases en fases waarin hij om de haverklap met de ambulance wordt ingestuurd. De zorg delen we met een zorginstelling, dus dat scheelt gelukkig ook al heel veel van dat 'ik ben onmisbaar' gevoel wat bij mij triggert, maar er komt wel steeds weer veel stress bij. Ik merk dat ik rustiger wordt door veel in de natuur te zijn dan te praten. Maar goed, dat werkt voor mij heel goed en voor anderen niet.
woensdag 18 december 2024 om 08:38
Mag ik vragen welke vorm van exposure je hebt gehad? Ik heb wel filmpjes moeten kijken bijvoorbeeld. Welke medicatie heb je kort gebruikt? Ik sta opzich niet negatief tegenover langdurig gebruik als mijn kwaliteit van leven er beter door zal worden. Het lastige en enge vind ik dat ik niet wéét of het me gaat helpen. Hoe ga je nu met je angsten om?Yulia29 schreef: ↑17-12-2024 12:07Lang verhaal kort, je verhaal is erg herkenbaar. Ik leef met hetzelfde, maar de oorzaken zullen anders zijn. Ik heb toen een combinatie van gesprekken, emdr en exposure therapie gehad. Dat laatste vond ik verschrikkelijk, maar heeft wel het meest geholpen achteraf gezien. Ik zie het bij jou in het rijtje niet staan, dus misschien heb je daar nog iets aan. Zou er niet perse zelf thuis onbegeleid mee aan de slag gaan, maar misschien heb je er iets aan!
Ik heb in de ergste pieken wel medicatie gebruikt, voornamelijk inderdaad bij een zieke thuis en voor de therapieën. Ik stortte letterlijk in dus om nog enigszins te kunnen functioneren (jong gezin en huismoeder, dus grootste ‘zorgen’ daarvan kwamen op mijn schouders terecht) had ik op dat moment geen keus. Dit echter wel zeer kortdurend om door de grootste paniek heen te kunnen komen om het vervolgens zelf weer op te pakken. Het hoeft dus niet perse negatief te zijn om (kortdurend!!) medicatie te pakken.
Heel veel sterkte, ik weet hoe enorm moeilijk het is..! Je mag altijd een privé bericht sturen als je dat prettig vind.
woensdag 18 december 2024 om 08:40
Ik ben blij voor jou dat je in het dagelijks leven niet veel angst en vermijding hebt. De momenten dat het opsteekt zijn dan natuurlijk wel erg. Het klinkt wel alsof je je er doorheen slaat. Knap.bijtie schreef: ↑17-12-2024 13:29Ik heb ook diagnose gegeneraliseerde angststoornis en heb al zolang ik weet emetofobie. Sowieso van kind af aan altijd veel angsten gehad.
GAS ben ik goed van hersteld. Wat de emetofobie betreft, zolang het niet speelt heb ik geen angst of vermijding. Maar als ik 's nachts wakker word met buikpijn of misselijkheid kan de angst me nog altijd helemaal overnemen en raak ik ook in die blinde paniek, hartslag 180 en niet weten wat ik moet doen.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik eigenlijk zo goed als nooit ziek ben, alleen kom je er dan ook niet vanaf. De enkele keer dat ik wel moet overgeven levert het een soms urenlange strijd op want ik ga automatisch vechten tegen de reflex en uiteindelijk stik ik er zowat in.
Ik heb wel eens hypnotherapie overwogen, dat schijnt goed te kunnen helpen bij emetofobie. Ik denk dat er iets geherprogrammeerd moet worden. Exposure zie ik ab-so-luut niet zitten, al is dat ook een bewezen goede methode bij fobieën.
Cognitieve therapie zie ik ook niet zitten. Volgens mij zit deze angst dieper en kom ik er op die manier niet bij. Ik heb ook lichaamsgerichte therapie (haptotherapie) en dat heeft me enorm geholpen toen ik een keer onder narcose moest en angst had om misselijk wakker te worden. Daardoor heb ik me toen wel kunnen overgeven en geen centje pijn gehad, zelfs toen ik daadwerkelijk misselijk werd. Dus ik heb nog wel hoop, maar als ik alleen ben en ik word erdoor overvallen voel ik me altijd compleet terug bij af.
woensdag 18 december 2024 om 08:41
Ik lees inderdaad niet mee op fora over de fobie. Het triggert mij teveel omdat de vragen die gesteld worden, mijn eigen vragen ook zijn en het alleen maar meer angst oproept. Mag ik vragen welke antipsychotica je slikt en werkt dat goed om de fobie wat te temmen?Snowy schreef: ↑17-12-2024 19:54Herkenbaar. Heb al mijn hele leven emetofobie. Jaar lang ggz heeft absoluut geholpen. Ook paniekaanvallen. Ik durfde niet meer naar buiten en was de hele dag angstig. Ook woog ik nog maar 37 kilo omdat ik niet meer durfde te eten. Door de therapie werd het dragelijk , niet de angst voor overgeven dat is er altijd, maar ik durf wel naar buiten en doe mijn dingen en heb een gezond gewicht. Ik slik wel antipsychotica om rustig te zijn en bij paniekaanvallen diazepam. Ook heb ik nog slaap tabletten zopiclon. Het is een rot fobie maar dat geld uiteraard voor alle fobieën. Waar ik wel mee gestopt ben is schrijven en lezen op het emetofobie forum, juist dat hield het in stand. Ik kan nu wel films kijken en als daar een braak chêne in zit dan ben ik niet meteen meer de hele avond of nacht overstuur. De angst is er maar gelukkig doe ik weer dingen weer. Exposure therapie was een onderdeel van de therapie. Sterkte
woensdag 18 december 2024 om 08:42
Ik ken dit niet, daar ga ik eens meer over lezen. Dank je!
woensdag 18 december 2024 om 08:58
Dag Homesweethome, ik zou je willen adviseren nog eens na te denken over de SSRI’s die de huisarts aanraadt.
Mijn ervaring is daar zeer goed mee. Ik slik ook de laagste dosering Venlafaxine en heb sindsdien zoveel meer kwaliteit van leven! Ik slik het nu 7 jaar en wíl er niet eens meer van af.
Als iets zo in je verankerd zit, dan werkt een therapie nooit voldoende. Dan blijf je bezig. Ik was al 15 jaar zoekende.
Ik zie het nu echt als een stofje die ik blijkbaar mis in mijn hersenen en zo alsnog binnenkrijg, niks meer en niks minder. Er ligt soms zo’n taboe op medicatie voor psychische problemen, terwijl een diabetes patiënt toch ook niet twijfelt of hij/zij insuline moet spuiten?
Nu kan ik zelfs denken; waar maakte ik mij toen zo druk over? Heerlijk toch!
Mijn ervaring is daar zeer goed mee. Ik slik ook de laagste dosering Venlafaxine en heb sindsdien zoveel meer kwaliteit van leven! Ik slik het nu 7 jaar en wíl er niet eens meer van af.
Als iets zo in je verankerd zit, dan werkt een therapie nooit voldoende. Dan blijf je bezig. Ik was al 15 jaar zoekende.
Ik zie het nu echt als een stofje die ik blijkbaar mis in mijn hersenen en zo alsnog binnenkrijg, niks meer en niks minder. Er ligt soms zo’n taboe op medicatie voor psychische problemen, terwijl een diabetes patiënt toch ook niet twijfelt of hij/zij insuline moet spuiten?
Nu kan ik zelfs denken; waar maakte ik mij toen zo druk over? Heerlijk toch!
woensdag 18 december 2024 om 10:07
Ik denk er ook over na. De huisarts heeft aangeboden een oriënterend gesprek te hebben over welke opties er zijn. Wat mij tegenhoudt, is dat ik een kinderwens heb. Ik durf niet te starten aan SSRI's omdat het kan zijn dat een toekomstige baby er last van heeft. En dat dat dan mijn "schuld" is omdat ik niet wilde wachten met starten met antidepressiva tot na een mogelijke zwangerschap. Maar ik denk ook dat ik zo ook niet verder kan. Ik geniet nog wel van kleine momenten maar eigenlijk is 80% van de tijd spanning en angst aanwezig in mij. Dat is iets wat uitput en ook fysiek zijn weerslag heeft (gewichtsverlies, moe).barbabientje2 schreef: ↑18-12-2024 08:58Dag Homesweethome, ik zou je willen adviseren nog eens na te denken over de SSRI’s die de huisarts aanraadt.
Mijn ervaring is daar zeer goed mee. Ik slik ook de laagste dosering Venlafaxine en heb sindsdien zoveel meer kwaliteit van leven! Ik slik het nu 7 jaar en wíl er niet eens meer van af.
Als iets zo in je verankerd zit, dan werkt een therapie nooit voldoende. Dan blijf je bezig. Ik was al 15 jaar zoekende.
Ik zie het nu echt als een stofje die ik blijkbaar mis in mijn hersenen en zo alsnog binnenkrijg, niks meer en niks minder. Er ligt soms zo’n taboe op medicatie voor psychische problemen, terwijl een diabetes patiënt toch ook niet twijfelt of hij/zij insuline moet spuiten?
Nu kan ik zelfs denken; waar maakte ik mij toen zo druk over? Heerlijk toch!
Ik kan wel optimistisch worden van jouw bericht dat het voor jou zoveel voordelen heeft en je je zo goed voelt. Was het wennen aan medicatie bij jou erg aanwezig?
woensdag 18 december 2024 om 10:26
Ik heb ook angst voor het overgeven. Als ik iets lees over een buikgriep die rond gaat word ik al bang. Ook kan ik echt in paniek raken als ik misselijk ben.
Door therapie en emdr is het wel minder geworden.
Onlangs de diagnose generaliserende angststoornis gekregen en daar ga ik nu therapie voor starten.
Ik loop al jaren met klachten en wilde nooit over medicatie nadenken maar nu ik hier lees van sommige hoeveel dat kan helpen zet me dat wel aan het denken om ook te bespreken.
Door therapie en emdr is het wel minder geworden.
Onlangs de diagnose generaliserende angststoornis gekregen en daar ga ik nu therapie voor starten.
Ik loop al jaren met klachten en wilde nooit over medicatie nadenken maar nu ik hier lees van sommige hoeveel dat kan helpen zet me dat wel aan het denken om ook te bespreken.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
woensdag 18 december 2024 om 10:30
De behandeling bij Kindt clinics vind ik er ook wel goed uitzien. Merk bij mezelf dat alle levensangst/gegeneraliseerde angst wel goed te managen is voor mij maar als die fobie de kop op steekt voelt het precies zoals zij het beschrijven, oude verbindingen in de hersenen die geactiveerd worden waardoor je lichaam in fight/flight modus gaat. Dat gaat volledig buiten je eigen invloed en bewustzijn om.
Uit de literatuur weet ik dat je die idd kan veranderen door het soort behandeling dat zij doen.
Wellicht kan je iets combineren TO, met angst gaat het erom een cirkel te doorbreken, daar kunnen ssri's een aanzet in geven om je lichaam uit de angst te halen en gecombineerd met therapie leer je dan ook nieuwe denk- en gedragspatronen aan. Gebruik van een ssri of ander middel is dan in principe tijdelijk.
Angststoornissen hebben een hoge lijdensdruk maar zijn over het algemeen wel goed te behandelen.
Uit de literatuur weet ik dat je die idd kan veranderen door het soort behandeling dat zij doen.
Wellicht kan je iets combineren TO, met angst gaat het erom een cirkel te doorbreken, daar kunnen ssri's een aanzet in geven om je lichaam uit de angst te halen en gecombineerd met therapie leer je dan ook nieuwe denk- en gedragspatronen aan. Gebruik van een ssri of ander middel is dan in principe tijdelijk.
Angststoornissen hebben een hoge lijdensdruk maar zijn over het algemeen wel goed te behandelen.
woensdag 18 december 2024 om 10:33
Ik snap je overweging omtrent je kinderwens. Misschien kan zo’n oriënterend gesprek ook meer helderheid geven over de risico’s bij een zwangerschap. Ik ben pas gestart nadat mijn kinderen geboren waren dus ik heb mij daar nooit in verdiept.
Voor mij was het niet wennen. Het kán zijn dat de eerste 6 weken je klachten verergeren voordat de medicatie goed werkt. Hier heb ik gelukkig geen last van gehad en iemand anders die ik ken ook niet. Dus het hoeft zeker niet het geval te zijn maar kán wel. In dat geval lijkt mij het belangrijkst dat je partner je die weken goed ondersteunt en jullie beiden beseffen dat dit tijdelijk is.
Verder is de einge bijwerking die ik ervaar dat mijn dromen ‘s nachts intenser zijn. Maar dat vormt geen probleem.
Ik heb het idee (na veel gehoord en gelezen te hebben) dat bij Venlafaxine veel minder heftige bijwerkingen worden ervaren dan andere antidepressiva. En juist Venlafaxine wordt vaak gegeven bij angststoornissen.
Succes met alle overwegingen. Ik wens je vooral (op welke manier dan ook) een angstvrij leven!
Voor mij was het niet wennen. Het kán zijn dat de eerste 6 weken je klachten verergeren voordat de medicatie goed werkt. Hier heb ik gelukkig geen last van gehad en iemand anders die ik ken ook niet. Dus het hoeft zeker niet het geval te zijn maar kán wel. In dat geval lijkt mij het belangrijkst dat je partner je die weken goed ondersteunt en jullie beiden beseffen dat dit tijdelijk is.
Verder is de einge bijwerking die ik ervaar dat mijn dromen ‘s nachts intenser zijn. Maar dat vormt geen probleem.
Ik heb het idee (na veel gehoord en gelezen te hebben) dat bij Venlafaxine veel minder heftige bijwerkingen worden ervaren dan andere antidepressiva. En juist Venlafaxine wordt vaak gegeven bij angststoornissen.
Succes met alle overwegingen. Ik wens je vooral (op welke manier dan ook) een angstvrij leven!
woensdag 18 december 2024 om 10:54
Goed dat je daarmee bent gestopt. Ik had precies hetzelfde. Ik slik quetiapine. Ik heb een hoge dosering en ik meen te hebben gelezen in de bijsluiter dat het niet moet worden gebruikt tijdens zwangerschap en borstvoeding. Het punt is wel dat ik steeds een hogere dosering nodig heb en mijn libido is zo goed als weg. Ik wil er dan ook mee proberen te stoppen aangezien ik het gewoon niet meer wil. Er zijn overigens verschillende soorten antipsychotica medicijnen dus mischien heeft een andere soort geen invloed op de zwangerschap.Homesweethome schreef: ↑18-12-2024 08:41Ik lees inderdaad niet mee op fora over de fobie. Het triggert mij teveel omdat de vragen die gesteld worden, mijn eigen vragen ook zijn en het alleen maar meer angst oproept. Mag ik vragen welke antipsychotica je slikt en werkt dat goed om de fobie wat te temmen?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
