Psyche
alle pijlers
En nu gebeurt er echt iets ergs
woensdag 14 oktober 2009 om 08:10
Ik hoor zojuist dat er bij de baby van mijn broertje aangeboren afwijkingen zijn gevonden. Onderzoeken zijn bezig, ziet er niet goed uit, ook niet mbt levensverwachting van het kindje.
Ik heb nog nooit ernstige ziektes of zo'n groot verdriet in mijn omgeving meegemaakt.
Ik open dit topic op psyche omdat ik weet dat ik mezelf nu in de gaten moet gaan houden. Ik ben net hersteld van een depressie. Ik ben sinds anderhalve maand weer fulltime aan het werk en ben ook nog eens 2 weken geleden overgestapt met mijn baas naar een nieuw kantoor.
Dat gaat goed maar is wel heftig en ik was dus al heel erg bezig met mijn grenzen bewaken en stress managen. En nu komt er dus iets heel erg heftigs bij. En ik wil uiteraard op de rit blijven.
De dag begint nu gewoon. Mijn broertje en zijn vrouw zijn in het ziekenhuis. Mijn moeder is bij hen thuis om voor hun oudere zoontje te zorgen. Ik kan (nog) niets doen. Mijn broertje wil nog niet dat ik nu al naar het ziekenhuis kom, ze gaan verdere onderzoeken in. Mijn moeder wil nog niet dat ik nu haar kom helpen, ze houdt zich nu sterk en zorgt dat het ritme daar zo goed mogelijk doorgaat en als ik er naast ga zitten wordt het natuurlijk samen treuren. Dat zal nog wel komen, maar nu nog niet.
Dus ik ga straks maar gewoon naar mijn werk.
Ik heb nog nooit ernstige ziektes of zo'n groot verdriet in mijn omgeving meegemaakt.
Ik open dit topic op psyche omdat ik weet dat ik mezelf nu in de gaten moet gaan houden. Ik ben net hersteld van een depressie. Ik ben sinds anderhalve maand weer fulltime aan het werk en ben ook nog eens 2 weken geleden overgestapt met mijn baas naar een nieuw kantoor.
Dat gaat goed maar is wel heftig en ik was dus al heel erg bezig met mijn grenzen bewaken en stress managen. En nu komt er dus iets heel erg heftigs bij. En ik wil uiteraard op de rit blijven.
De dag begint nu gewoon. Mijn broertje en zijn vrouw zijn in het ziekenhuis. Mijn moeder is bij hen thuis om voor hun oudere zoontje te zorgen. Ik kan (nog) niets doen. Mijn broertje wil nog niet dat ik nu al naar het ziekenhuis kom, ze gaan verdere onderzoeken in. Mijn moeder wil nog niet dat ik nu haar kom helpen, ze houdt zich nu sterk en zorgt dat het ritme daar zo goed mogelijk doorgaat en als ik er naast ga zitten wordt het natuurlijk samen treuren. Dat zal nog wel komen, maar nu nog niet.
Dus ik ga straks maar gewoon naar mijn werk.
woensdag 14 oktober 2009 om 08:19
Allereerst
Wat goed dat je er weer bovenop bent, en wat een verschrikkelijke klap voor de familie nu...
Zijn er professionals (psycholoog/psychiatrisch verpleegkundige) die je kunnen bijstaan in deze moeilijke tijd? Dan zou ik die namelijk snel bellen.
Wat goed dat je er weer bovenop bent, en wat een verschrikkelijke klap voor de familie nu...
Zijn er professionals (psycholoog/psychiatrisch verpleegkundige) die je kunnen bijstaan in deze moeilijke tijd? Dan zou ik die namelijk snel bellen.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
woensdag 14 oktober 2009 om 08:29
Ik ben erg aan het huilen nu. Dat is niet erg.
Ik moet zo gaan douchen en naar mijn werk. Ik moet rustig aan doen, was al moe en gespannen want had gister lange en zware dag. Denk dat ik eind van de middag wat eerder wegga en ga zwemmen om voor mezelf te zorgen..
Heb gelukkig baan met veel eigen verantwoordelijkheid en ook vrijheid en had gister lang avondprogramma, dus kan vandaag ook rustiger aandoen.
Ik moet zo gaan douchen en naar mijn werk. Ik moet rustig aan doen, was al moe en gespannen want had gister lange en zware dag. Denk dat ik eind van de middag wat eerder wegga en ga zwemmen om voor mezelf te zorgen..
Heb gelukkig baan met veel eigen verantwoordelijkheid en ook vrijheid en had gister lang avondprogramma, dus kan vandaag ook rustiger aandoen.
woensdag 14 oktober 2009 om 08:33
quote:EvyBlissy schreef op 14 oktober 2009 @ 08:19:
Allereerst
Wat goed dat je er weer bovenop bent, en wat een verschrikkelijke klap voor de familie nu...
Zijn er professionals (psycholoog/psychiatrisch verpleegkundige) die je kunnen bijstaan in deze moeilijke tijd? Dan zou ik die namelijk snel bellen.
Ja hoor. Ik heb nog gewoon gesprekken en er voor vrijdag eentje staan.
Ik geloof ook niet dat ik nu acuut in een psychische crisis zal raken. Ik heb verdriet en dat is een normale gezonde reactie. Ik weet gewoon alleen dat ik nu extra goed voor mezelf moet zorgen.
En ik weet niet zo goed wat ik moet en kan doen, maar dat zijn allemaal normale reacties. Lijkt me zo.
Allereerst
Wat goed dat je er weer bovenop bent, en wat een verschrikkelijke klap voor de familie nu...
Zijn er professionals (psycholoog/psychiatrisch verpleegkundige) die je kunnen bijstaan in deze moeilijke tijd? Dan zou ik die namelijk snel bellen.
Ja hoor. Ik heb nog gewoon gesprekken en er voor vrijdag eentje staan.
Ik geloof ook niet dat ik nu acuut in een psychische crisis zal raken. Ik heb verdriet en dat is een normale gezonde reactie. Ik weet gewoon alleen dat ik nu extra goed voor mezelf moet zorgen.
En ik weet niet zo goed wat ik moet en kan doen, maar dat zijn allemaal normale reacties. Lijkt me zo.
woensdag 14 oktober 2009 om 08:42
Heb je iemand op je werk waarbij je in ieder geval terecht kunt? Je baas bv... Lijkt me prettig om je moeilijkheden in ieder geval kenbaar te kunnen maken.
Je wilt wel gaan werken, dus ik hoop dat je daar een beetje afleiding vindt. Je kunt immers nu toch eigenlijk niks voor ze doen, waardoor piekeren alleen maar moeilijk is voor jezelf.
Sterkte Hiltje.
Je wilt wel gaan werken, dus ik hoop dat je daar een beetje afleiding vindt. Je kunt immers nu toch eigenlijk niks voor ze doen, waardoor piekeren alleen maar moeilijk is voor jezelf.
Sterkte Hiltje.
woensdag 14 oktober 2009 om 08:52
woensdag 14 oktober 2009 om 09:02
Ai wat erg.
Je broer en zijn vrouw zijn sterk, je moeder is sterk. Dat is fijn, want dat is nu nodig. Probeer met anderen te praten over je gevoelens en jouw verdriet. Wees ook sterk voor hen en stort in hier op viva, bij vriendinnen en bij de psycholoog en niet bij hen. Ik zeg dit voor je broer en zijn gezin, je moeder maar ook voor jou.
Heel veel sterkte
Je broer en zijn vrouw zijn sterk, je moeder is sterk. Dat is fijn, want dat is nu nodig. Probeer met anderen te praten over je gevoelens en jouw verdriet. Wees ook sterk voor hen en stort in hier op viva, bij vriendinnen en bij de psycholoog en niet bij hen. Ik zeg dit voor je broer en zijn gezin, je moeder maar ook voor jou.
Heel veel sterkte
woensdag 14 oktober 2009 om 09:03
woensdag 14 oktober 2009 om 09:04
Hoi,
Ik heb 3,5 jaar geleden iets soortgelijks meegemaakt (kindje van mijn zusje) en ben ook heel gevoelig voor depressies e.d.
Het enige advies dat ik je mee kan geven: wees er open over op je werk, zodat ze weten wat er speelt als je verdrietig bent. En geniet zoveel mogelijk van het kleintje van je broertje! Als de levensverwachting echt zo slecht is, is dit een heel kostbare tijd.
Heel veel sterkte
Ik heb 3,5 jaar geleden iets soortgelijks meegemaakt (kindje van mijn zusje) en ben ook heel gevoelig voor depressies e.d.
Het enige advies dat ik je mee kan geven: wees er open over op je werk, zodat ze weten wat er speelt als je verdrietig bent. En geniet zoveel mogelijk van het kleintje van je broertje! Als de levensverwachting echt zo slecht is, is dit een heel kostbare tijd.
Heel veel sterkte
woensdag 14 oktober 2009 om 09:06
Oeh,das heftig,ik merk bij dit soort heftige dingen dat ik in eerste instantie helemaal uit het lood geslagen ben,uit balans zeg maar..
Ik probeer nu omdat minder toe te laten,mn kop er bij te houden zeg maar,kan het niet goed uitleggen,maar mss lijkt het op relativeren?
Moeilijk uit te leggen iig voor me merk ik..
Wens jouw en je familie heel veel sterkte toe!!
liefs mormel
Ik probeer nu omdat minder toe te laten,mn kop er bij te houden zeg maar,kan het niet goed uitleggen,maar mss lijkt het op relativeren?
Moeilijk uit te leggen iig voor me merk ik..
Wens jouw en je familie heel veel sterkte toe!!
liefs mormel
woensdag 14 oktober 2009 om 09:09
Heb net mijn baas gebeld om het te vertellen en dat ik later kom. Alle begrip natuurlijk.
Ben al niet zo'n ochtendmens, maar kom nu helemaal niet vooruit.
Zoooo stom eigenlijk dat ik me afvraag of ik wel later kan komen, of ik wel eerder weg kan gaan. Alsof ik het er van neem en ervan profiteer door nu in mijn badjas op de bank te blijven zitten. Alsof ik het aangrijp als excuus om me aan te stellen en niet aan de eisen van het dagelijks leven te voldoen.
Terwijl ik het nu anderhalf uur weet en binnen een uur echt wel vertrek.
Ben al niet zo'n ochtendmens, maar kom nu helemaal niet vooruit.
Zoooo stom eigenlijk dat ik me afvraag of ik wel later kan komen, of ik wel eerder weg kan gaan. Alsof ik het er van neem en ervan profiteer door nu in mijn badjas op de bank te blijven zitten. Alsof ik het aangrijp als excuus om me aan te stellen en niet aan de eisen van het dagelijks leven te voldoen.
Terwijl ik het nu anderhalf uur weet en binnen een uur echt wel vertrek.
woensdag 14 oktober 2009 om 09:45
Natuurlijk ben je hier verdrietig van en moet je ervan huilen. Ik snap ook wel dat je bang bent dat je terugschiet in een depressie.
Ik zal wel weer heel hard zijn (en ja ik weet waar ik over praat met een neefje dat is overleden na 8 maanden en een nichtje dat een heel zwaar ongeluk ternauwernood heeft overleeft en een broer en zus die na ziekte overleden zijn) dit zijn dingen die bij het leven horen. Je hebt er pijn van (immens soms) en heel veel verdriet. je bent boos, machteloos en dan heb je weer schuldgevoelens. Het is enorm kut, maar dat is heel iets anders dan een depressie.
Wat ik wil zeggen is, verwar deze gevoelens niet met een depressie
En daarbij, je broer heeft jou nu nodig. Jouw steun, jouw hulp, dat hij in je gedachten is. Hij kan jouw angst om je depressie er niet bij hebben.
Ook belangrijk: zorg dat je leven doorgaat. Je werk, je hobby's, lachen, alles. Als je dit je leven laat beheersen kan dat hele vervelende gevolgen hebben (ook praktisch, je wilt je baan niet kwijt toch?)
Sterkte
Ik zal wel weer heel hard zijn (en ja ik weet waar ik over praat met een neefje dat is overleden na 8 maanden en een nichtje dat een heel zwaar ongeluk ternauwernood heeft overleeft en een broer en zus die na ziekte overleden zijn) dit zijn dingen die bij het leven horen. Je hebt er pijn van (immens soms) en heel veel verdriet. je bent boos, machteloos en dan heb je weer schuldgevoelens. Het is enorm kut, maar dat is heel iets anders dan een depressie.
Wat ik wil zeggen is, verwar deze gevoelens niet met een depressie
En daarbij, je broer heeft jou nu nodig. Jouw steun, jouw hulp, dat hij in je gedachten is. Hij kan jouw angst om je depressie er niet bij hebben.
Ook belangrijk: zorg dat je leven doorgaat. Je werk, je hobby's, lachen, alles. Als je dit je leven laat beheersen kan dat hele vervelende gevolgen hebben (ook praktisch, je wilt je baan niet kwijt toch?)
Sterkte
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 14 oktober 2009 om 10:25
Ook eens met HPL. Ik heb zelf aanleg voor onder andere depressie en heb ook het een en ander meegemaakt (neefje overleden, ander neefje met aangeboren afwijking, zelf een ongeluk gehad) en heb zelf ervaren dat dit een geheel andere emotie oproept dan de standaard depressie en dit mij niet depressief maakte. Het leven komt soms als een klap binnen en daarmee moet je omgaan omdat er gewoonweg geen keus is. Hou jezelf wat in de gaten maar maak je angst voor terugval niet te groot.
woensdag 14 oktober 2009 om 11:10
quote:hiltje schreef op 14 oktober 2009 @ 08:10:
Ik hoor zojuist dat er bij de baby van mijn broertje aangeboren afwijkingen zijn gevonden. Onderzoeken zijn bezig, ziet er niet goed uit, ook niet mbt levensverwachting van het kindje.
Ik heb nog nooit ernstige ziektes of zo'n groot verdriet in mijn omgeving meegemaakt.
Ik open dit topic op psyche omdat ik weet dat ik mezelf nu in de gaten moet gaan houden. Ik ben net hersteld van een depressie. Ik ben sinds anderhalve maand weer fulltime aan het werk en ben ook nog eens 2 weken geleden overgestapt met mijn baas naar een nieuw kantoor.
Dat gaat goed maar is wel heftig en ik was dus al heel erg bezig met mijn grenzen bewaken en stress managen. En nu komt er dus iets heel erg heftigs bij. En ik wil uiteraard op de rit blijven.
De dag begint nu gewoon. Mijn broertje en zijn vrouw zijn in het ziekenhuis. Mijn moeder is bij hen thuis om voor hun oudere zoontje te zorgen. Ik kan (nog) niets doen. Mijn broertje wil nog niet dat ik nu al naar het ziekenhuis kom, ze gaan verdere onderzoeken in. Mijn moeder wil nog niet dat ik nu haar kom helpen, ze houdt zich nu sterk en zorgt dat het ritme daar zo goed mogelijk doorgaat en als ik er naast ga zitten wordt het natuurlijk samen treuren. Dat zal nog wel komen, maar nu nog niet.
Dus ik ga straks maar gewoon naar mijn werk.
Goed dat je die 'gewone' dingen blijft doen.
Oh, ik post de OP... omdat dat het enige is wat ik tot nu toe gelezen heb. Als je wilt dat ik m weg haal doe ik dat, het is tegen de regels nl.
Weet je.. jij kunt niets veranderen aan deze situatie. Helemaal niets. Dus je kunt beter zorgen dat je zelf overeind blijft (toch al moeilijk nu het herfst is).
Steun broer op jouw manier, misschien met een SMSje, een kaartje, laat weten dat dit je aangrijpt en dat je ook op jezelf moet letten nu, om niet weer onderuit te gaan (spreekwoordelijk).
Dat voor nu, dit moment.
Als ze straks meer weten, zul je ze misschien wel moeten steunen, maar realiseer je steeds dat dat jouw enige rol is hierin. Hoe erg het ook is als het kindje misschien zal overlijden... daar verander jij niets aan, dus probeer dat op afstand te houden, gevoelsmatig.
Goed dat je naar je werk gaat. Heb je gezegd dat je niet in topvorm bent?
Ik hoor zojuist dat er bij de baby van mijn broertje aangeboren afwijkingen zijn gevonden. Onderzoeken zijn bezig, ziet er niet goed uit, ook niet mbt levensverwachting van het kindje.
Ik heb nog nooit ernstige ziektes of zo'n groot verdriet in mijn omgeving meegemaakt.
Ik open dit topic op psyche omdat ik weet dat ik mezelf nu in de gaten moet gaan houden. Ik ben net hersteld van een depressie. Ik ben sinds anderhalve maand weer fulltime aan het werk en ben ook nog eens 2 weken geleden overgestapt met mijn baas naar een nieuw kantoor.
Dat gaat goed maar is wel heftig en ik was dus al heel erg bezig met mijn grenzen bewaken en stress managen. En nu komt er dus iets heel erg heftigs bij. En ik wil uiteraard op de rit blijven.
De dag begint nu gewoon. Mijn broertje en zijn vrouw zijn in het ziekenhuis. Mijn moeder is bij hen thuis om voor hun oudere zoontje te zorgen. Ik kan (nog) niets doen. Mijn broertje wil nog niet dat ik nu al naar het ziekenhuis kom, ze gaan verdere onderzoeken in. Mijn moeder wil nog niet dat ik nu haar kom helpen, ze houdt zich nu sterk en zorgt dat het ritme daar zo goed mogelijk doorgaat en als ik er naast ga zitten wordt het natuurlijk samen treuren. Dat zal nog wel komen, maar nu nog niet.
Dus ik ga straks maar gewoon naar mijn werk.
Goed dat je die 'gewone' dingen blijft doen.
Oh, ik post de OP... omdat dat het enige is wat ik tot nu toe gelezen heb. Als je wilt dat ik m weg haal doe ik dat, het is tegen de regels nl.
Weet je.. jij kunt niets veranderen aan deze situatie. Helemaal niets. Dus je kunt beter zorgen dat je zelf overeind blijft (toch al moeilijk nu het herfst is).
Steun broer op jouw manier, misschien met een SMSje, een kaartje, laat weten dat dit je aangrijpt en dat je ook op jezelf moet letten nu, om niet weer onderuit te gaan (spreekwoordelijk).
Dat voor nu, dit moment.
Als ze straks meer weten, zul je ze misschien wel moeten steunen, maar realiseer je steeds dat dat jouw enige rol is hierin. Hoe erg het ook is als het kindje misschien zal overlijden... daar verander jij niets aan, dus probeer dat op afstand te houden, gevoelsmatig.
Goed dat je naar je werk gaat. Heb je gezegd dat je niet in topvorm bent?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 oktober 2009 om 11:13
Heb nu alles gelezen en zie dat ik wel een heel ander advies geef dan HPL.
Haal uit beide dingen datgene wat jou aanspreekt.
Overigens wil ik niet zeggen dat je hem niet moet steunen, absoluut niet, maar ik keek even per dag. Dus vandaag: houd de boel maar draaiende op de normale manier, probeer de klap op de vangen voor jezelf (want jij bent ook verdrietig).
Ze weten nog niet precies wat er aan de hand is... je kunt vandaag niet zoveel doen denk ik.
Haal uit beide dingen datgene wat jou aanspreekt.
Overigens wil ik niet zeggen dat je hem niet moet steunen, absoluut niet, maar ik keek even per dag. Dus vandaag: houd de boel maar draaiende op de normale manier, probeer de klap op de vangen voor jezelf (want jij bent ook verdrietig).
Ze weten nog niet precies wat er aan de hand is... je kunt vandaag niet zoveel doen denk ik.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 oktober 2009 om 11:14
Hiltje,wat heftig voor je!Ik leef met je mee en verder is het normaal dat je zo reageert.Begrijp zelf ook wat je meemaakt.
Mijn broer,die helemaal gezond was,heeft op zijn 6e een heftig
ongeval gehad,is nu gehandicapt en de vraag is ook hoe hoog
zijn levensverwachting is.Zal er niet teveel over uitwijden,dit topic gaat tenslotte over jou en niet over mij.Ik zal voor je duimen dat je goed nieuws krijgt al kan ik me je ongerustheid
goed voorstellen.Veel sterkte met de komende tijd en als het ff moelijk wordt dan kan jij hier gewoon je ei kwijt.
Mijn broer,die helemaal gezond was,heeft op zijn 6e een heftig
ongeval gehad,is nu gehandicapt en de vraag is ook hoe hoog
zijn levensverwachting is.Zal er niet teveel over uitwijden,dit topic gaat tenslotte over jou en niet over mij.Ik zal voor je duimen dat je goed nieuws krijgt al kan ik me je ongerustheid
goed voorstellen.Veel sterkte met de komende tijd en als het ff moelijk wordt dan kan jij hier gewoon je ei kwijt.
woensdag 14 oktober 2009 om 11:21
Ik vind je niet hard hoor HPL. Ik ervaar het nu zelf ook zo. Zit op mijn werk en het gaat naar omstandigheden goed. Ben ook niet heel erg bang voor een terugval naar aanleiding van de emoties zelf. Ik merk nu al dat dat echte emoties zijn, echt verdriet en boosheid etc. En hoe raar het ook klinkt maar dat voelt zo anders en beter dan een depressie.
Verdriet kan ik aan, dat kan zelfs een mooie emotie zijn want het komt voort uit 'houden van' en het medeleven met je dierbaren die zo'n groot verdriet hebben. En het verdriet om zo'n klein kindje... en dat het leven ook dit soort kanten heeft.
En met betrekking tot mijn angst voor depressie. Ik zit met die kantoorwisseling even in een heftige fase wat voor wat meer stress en vermoeidheid zorgt. Ik ben dus sowieso bezig met mijn grensen bewaken en zorgen dat ik genoeg ontspanning heb. Dat is ook onderdeel van de therapie die ik nu volg.
Dat doe ik dus nu maar even extra. Ben van plan om wat eerder weg te gaan en te gaan zwemmen. Dat doet me altijd veel goed. Daar ben ik de afgelopen dagen niet aan toe gekomen en is nu broodnodig.... Voel me nu ook niet schuldig meer dat ik vandaag wat meer ruimte voor mezelf opeis. Op mijn werk zijn ze begripvol en bovendien ben ik de afgelopen dagen al heel productief geweest.
Verdriet kan ik aan, dat kan zelfs een mooie emotie zijn want het komt voort uit 'houden van' en het medeleven met je dierbaren die zo'n groot verdriet hebben. En het verdriet om zo'n klein kindje... en dat het leven ook dit soort kanten heeft.
En met betrekking tot mijn angst voor depressie. Ik zit met die kantoorwisseling even in een heftige fase wat voor wat meer stress en vermoeidheid zorgt. Ik ben dus sowieso bezig met mijn grensen bewaken en zorgen dat ik genoeg ontspanning heb. Dat is ook onderdeel van de therapie die ik nu volg.
Dat doe ik dus nu maar even extra. Ben van plan om wat eerder weg te gaan en te gaan zwemmen. Dat doet me altijd veel goed. Daar ben ik de afgelopen dagen niet aan toe gekomen en is nu broodnodig.... Voel me nu ook niet schuldig meer dat ik vandaag wat meer ruimte voor mezelf opeis. Op mijn werk zijn ze begripvol en bovendien ben ik de afgelopen dagen al heel productief geweest.
woensdag 14 oktober 2009 om 11:25
Klinkt goed Hiltje, je plan voor vandaag.
Wat jij ervaart, heb ik een beetje ervaren toen ik liefdesverdriet had. Ik was compleet raar (niet slapen niet eten) maar deze keer heette het niet manisch of depressief... nee dit heette liefdesverdriet En daar kun je ook gewoon over praten met mensen in de omgeving.
Misschien gaat die vlieger bij jou nu ook op.
Geniet van het zwemmen en pas goed op jezelf.
Wat jij ervaart, heb ik een beetje ervaren toen ik liefdesverdriet had. Ik was compleet raar (niet slapen niet eten) maar deze keer heette het niet manisch of depressief... nee dit heette liefdesverdriet En daar kun je ook gewoon over praten met mensen in de omgeving.
Misschien gaat die vlieger bij jou nu ook op.
Geniet van het zwemmen en pas goed op jezelf.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 14 oktober 2009 om 12:01
Hiltje, sterkte meis!
Ik hoop dat je gewoon laat komen wat komt en dat je met jezelf een aantal afspraken maakt om een terugval te voorkomen.
Begin bij die basis grenzen, zoals genoeg slaap, goed eten en voor jezelf zorgen. Zelfde met afspraken (niet teveel, niet te weinig). Gewoon blijven monitoren en vinger aan de pols houden. Veel meer dan dat kun je voorlopig toch niet doen (ohja, blijf ondanks de ellende nog leukere dingen opzoeken, zoals een gezellige vriendin ofzo).
En heb jouw verdriet ook. Want dat hoort gewoon bij al deze onzekerheid. Goed van je dat je dat niet wegstopt.
Ik hoop dat jullie er als familie voor elkaar kunnen blijven zijn. Dat is jullie kracht.
Ik hoop dat je gewoon laat komen wat komt en dat je met jezelf een aantal afspraken maakt om een terugval te voorkomen.
Begin bij die basis grenzen, zoals genoeg slaap, goed eten en voor jezelf zorgen. Zelfde met afspraken (niet teveel, niet te weinig). Gewoon blijven monitoren en vinger aan de pols houden. Veel meer dan dat kun je voorlopig toch niet doen (ohja, blijf ondanks de ellende nog leukere dingen opzoeken, zoals een gezellige vriendin ofzo).
En heb jouw verdriet ook. Want dat hoort gewoon bij al deze onzekerheid. Goed van je dat je dat niet wegstopt.
Ik hoop dat jullie er als familie voor elkaar kunnen blijven zijn. Dat is jullie kracht.
