Psyche
alle pijlers
En nu?
zaterdag 27 december 2008 om 11:32
Ik zit voor de verandering met een luxeprobleem.
5 jaar geleden ben ik erg ziek geworden; ME met immuundeficienty. Net daarvoor had ik iets traumatisch meegemaakt, en ik denk dat mijn PTSS (door psych. gediagnosteerd) mijn herstel in de weg stond. Ik heb er hard aan gewerkt, zowel aan het verwerken van mijn trauma, als allerlei lichamelijke therapieën, en dat heeft nu resultaat opgeleverd.
De laatste tijd is het razendsnel gegaan. Ik heb mijn energie terug, mijn ontstekingsgevoeligheid en mijn intolerantie voor voedingsstoffen zijn gaandeweg verminderd.
5 jaar geleden was ik zo ziek dat ik voor ongeveer 90% bedlegerig was. Ik was zo uitgeput dat ik aan het einde van een zin niet eens meer wist wat ik nu eigenlijk wilde zeggen. Ik ben toen noodgedwongen gestopt met werken. En ik had geen energie meer voor mijn vrienden, te uitgeput voor een sociaal leven (en ik vond het te moeilijk "patiënt" te zijn, ik wilde niet door hen verzorgd worden .)
Langzaamaan krabbelde ik wat op, ik ben toen aan het werk gegaan in een branche waarvoor ik normaal gesproken niet zou hebben gekozen, maar nu was het roeien met de riemen die ik had. Ik ben artikelen gaan schrijven voor periodieken. Ik kon hierin helemaal mijn eigen tijd indelen, dat was handig ivm ziekte. Maar ik vind het vrij eenzaam werk.
Mijn vrienden bleek ik niet te zijn kwijtgeraakt (het zijn dus échte vrienden ), en ik liet ze weer meer in mijn leven toe, maar ze hielden en houden veel rekening met "de patiënt" (mij dus...). Ze merkten bijvoorbeeld dat ik niet meer tegen onverwachte dingen kon, en het werd een stilzwijgende afspraak dat ik degene was die de initiatieven nam, zodat ik het heft in handen hield. Ik waardeer het enorm dat ze zoveel rekening met mijn klachten hielden.
Mijn leven is compleet ingericht naar de lichamelijke klachten die ik heb had.
Ik zou nooit voor deze manier van leven hebben gekozen als ik niet ziek was geworden. Ik ben eigenlijk een mensen-mens. Ik krijg energie van mensen om me heen, ik vind het fijn wat voor mensen te betekenen en vind het ook fijn als mensen iets voor mij betekenen. Ik houd wél van wat leven in de brouwerij en onverwachte dingen, maar vanwege ziekte had ik de boel zo ingericht dat bijna elk moment zo voorspelbaar mogelijk is.
En hier zit ik dan, inmiddels klachtvrij en bordenvol energie
En ik voel me fucking alleen. Ik weet niet goed welke stappen ik moet nemen om weer een normaal leven te krijgen. "Normaal" is natuurlijk een ruim begrip, maar ik bedoel hier een leven waarin ik me thuis voel, een leven wat mij gelukkig maakt. Ik ben hartstikke blij met dit probleem , want een jaar geleden was het nog vooral overleven wat ik deed, en was ik al blij dat ik wat uren kon werken enzo.
Ik weet ook niet precies wat mijn vraag aan jullie is. Ik hoop op tips en herkenning.
5 jaar geleden ben ik erg ziek geworden; ME met immuundeficienty. Net daarvoor had ik iets traumatisch meegemaakt, en ik denk dat mijn PTSS (door psych. gediagnosteerd) mijn herstel in de weg stond. Ik heb er hard aan gewerkt, zowel aan het verwerken van mijn trauma, als allerlei lichamelijke therapieën, en dat heeft nu resultaat opgeleverd.
De laatste tijd is het razendsnel gegaan. Ik heb mijn energie terug, mijn ontstekingsgevoeligheid en mijn intolerantie voor voedingsstoffen zijn gaandeweg verminderd.
5 jaar geleden was ik zo ziek dat ik voor ongeveer 90% bedlegerig was. Ik was zo uitgeput dat ik aan het einde van een zin niet eens meer wist wat ik nu eigenlijk wilde zeggen. Ik ben toen noodgedwongen gestopt met werken. En ik had geen energie meer voor mijn vrienden, te uitgeput voor een sociaal leven (en ik vond het te moeilijk "patiënt" te zijn, ik wilde niet door hen verzorgd worden .)
Langzaamaan krabbelde ik wat op, ik ben toen aan het werk gegaan in een branche waarvoor ik normaal gesproken niet zou hebben gekozen, maar nu was het roeien met de riemen die ik had. Ik ben artikelen gaan schrijven voor periodieken. Ik kon hierin helemaal mijn eigen tijd indelen, dat was handig ivm ziekte. Maar ik vind het vrij eenzaam werk.
Mijn vrienden bleek ik niet te zijn kwijtgeraakt (het zijn dus échte vrienden ), en ik liet ze weer meer in mijn leven toe, maar ze hielden en houden veel rekening met "de patiënt" (mij dus...). Ze merkten bijvoorbeeld dat ik niet meer tegen onverwachte dingen kon, en het werd een stilzwijgende afspraak dat ik degene was die de initiatieven nam, zodat ik het heft in handen hield. Ik waardeer het enorm dat ze zoveel rekening met mijn klachten hielden.
Mijn leven is compleet ingericht naar de lichamelijke klachten die ik heb had.
Ik zou nooit voor deze manier van leven hebben gekozen als ik niet ziek was geworden. Ik ben eigenlijk een mensen-mens. Ik krijg energie van mensen om me heen, ik vind het fijn wat voor mensen te betekenen en vind het ook fijn als mensen iets voor mij betekenen. Ik houd wél van wat leven in de brouwerij en onverwachte dingen, maar vanwege ziekte had ik de boel zo ingericht dat bijna elk moment zo voorspelbaar mogelijk is.
En hier zit ik dan, inmiddels klachtvrij en bordenvol energie
En ik voel me fucking alleen. Ik weet niet goed welke stappen ik moet nemen om weer een normaal leven te krijgen. "Normaal" is natuurlijk een ruim begrip, maar ik bedoel hier een leven waarin ik me thuis voel, een leven wat mij gelukkig maakt. Ik ben hartstikke blij met dit probleem , want een jaar geleden was het nog vooral overleven wat ik deed, en was ik al blij dat ik wat uren kon werken enzo.
Ik weet ook niet precies wat mijn vraag aan jullie is. Ik hoop op tips en herkenning.
zaterdag 27 december 2008 om 11:46
Ja, hier veel herkenning. Ook bij mij was het jarenlang overleven. Niet ik was ziek, maar mijn partner. Omdat het zo belastend was voor mij, werd ik ook ziek. Dat was helemaal drama.... Na jaren krabbelt hij eindelijk op. Nu ziet het er eindelijk wat zonniger uit en nu kan ik m'n draai he-le-maal niet vinden. Weet gewoon niet waar ik moet beginnen en hoe ik het moet aanpakken. Normaal leven, hoe doe je dat?!
Tips zijn ook hier heel welkom!
Tips zijn ook hier heel welkom!
zaterdag 27 december 2008 om 11:56
Pink, klein beetje herkenning in de zin dat ik tijdens mijn huwelijk langzaam uitgeblust raakte en na mijn scheiding energie voor 10 kreeg. Maar vooral vind ik dat je hier zo sterk uit bent gekomen. Je bent op weg, maar je ziet ergens die eindstreep al in zicht en je wilt daar zo graag naar toe..... ik denk dat dat je vraag is. Je voelt je nu zo goed, dat je de dingen in een stroomversnellng zou willen brengen en dat gaat nog even niet. Begrijpelijk, zoals je dat voelt. Maar neem de tijd, ga niet overhaasten. Je energie is er, maar hij kan nog wat broos zijn. Je bent hartstikke goed bezig, hoor!
zaterdag 27 december 2008 om 12:06
Pink, mijn complimenten voor wat je hebt bereikt. Het geeft mij hoop dat er toch een echte uitweg mogelijk is uit PTSS.
Hartstikke fijn dat je je nu zoveel beter voelt!
En ik wens je toe dat je mooie nieuwe fijne dingen op je pad krijgt... verder geen tips. Ik lees belangstellend mee.
(PS. Mag ik vragen wat voor therapieën je hebt gedaan?)
Hartstikke fijn dat je je nu zoveel beter voelt!
En ik wens je toe dat je mooie nieuwe fijne dingen op je pad krijgt... verder geen tips. Ik lees belangstellend mee.
(PS. Mag ik vragen wat voor therapieën je hebt gedaan?)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 27 december 2008 om 12:17
Hmm, ik herken het voor een deel. Ik ben sinds 8 jaar heftig ziek en ben er nog niet bovenop. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe dat was, niet ziek.... De vraag is of ik er uberhaupt ooit uit kom. Maar ik ga er vooralsnog vanuit dat ik nog veel te winnen heb en dat het dus wel stukken beter kan zijn dan waar ik nu ben. En ik bén al een heel eind verder dan een jaar geleden. Dankzij een heel intense revalidatie.
Ook ik ben veel bedlegerig geweest, en sommige periodes nog wel. Het is inderdaad puur overleven. Voor mij voelde het vaak (of voelt) alsof ik enkel bestond, niet leefde.
Ik vind het super om te lezen Pink, dat je nu zo vol energie weer bent, wauw! Dat is echt super. Maar ik kan me ook voorstellen dat je bang bent nu in een gat te vallen dat 'oude patronen' draagt. Dat je zo ingesteld bent te leven zoals het moest (en niet zoals je wilde) dat dat gewoon is geworden, maar nu eigenlijk niet meer bij je past. Ik heb dit een aantal jaar terug zelf erg gehad. Het ging toen een heel stuk beter maar ik wist echt niet wat ik met mijn nieuwe ik aanmoest. Ik vrees dat dat ook hetgene is geweest waardoor ik uiteindelijk toch weer zieker ben geworden.
Ik denk dat het goed is heel rustig en eerlijk na te denken wat jij nu eigenlijk echt belangrijk vind en graag wilt in je leven. Waar word je blij van als je er aan denkt? Waar zou je je qua werk goed bij voelen? Niet gelijk denken: ik wil weer fulltime werken, maar bijvoorbeeld: ik zou het al erg super vinden als ik 20 uur per week zou gaan werken, dat is al heel wat, maar ook niet zo veel dat ik twijfel of het wel kan. Middenwegen zoeken dus. Sociaal kun je met jezelf afspreken dat je 1 keer per week 'sociaal aktief' bent. Dus met iemand ergens gaat lunchen, of thuis thee drinken of wat dan ook. En dan die dingen langzaam aan opbouwen. Dat je over een maand of 3 bijvoorbeeld 2 dagen in de week iets leuks doet. Of er een dag alleen op uittrekt om ergens te gaan winkelen of museum bezoeken of in een bos te wandelen ofzo.
Zo is hoe ik het eigenlijk doe nu. En met sommige dingen merk ik dat het toch echt steeds meer wordt, wat ik kan. Zo kon ik vorig jaar om deze tijd 200 meter lopen, maximaal. Ik heb dit bij wijze van spreken meter voor meter uitgebreid (ja met een stappenteller
) en ik kan nu op een redelijk goede dag ongeveer anderhalve kilometer achter elkaar lopen.
De weg erheen is lang, maar als je achteraf terugkijkt, zie je dat je veel bereikt hebt.
Ik raad jou dan ook aan niet te veel te willen meteen, maar klein te beginnen. En probeer te genieten van het gevoel dat datgene je gelukt is en dat dat weer hoop geeft voor de toekomst. En die toekomst kan al volgende week zijn, want dan kun je misschien al een klein schepje erboven op doen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt,
Ik vind het super dat je dit al bereikt hebt!! (en hoop stiekem voor mezelf hetzelfde..)
Ook ik ben veel bedlegerig geweest, en sommige periodes nog wel. Het is inderdaad puur overleven. Voor mij voelde het vaak (of voelt) alsof ik enkel bestond, niet leefde.
Ik vind het super om te lezen Pink, dat je nu zo vol energie weer bent, wauw! Dat is echt super. Maar ik kan me ook voorstellen dat je bang bent nu in een gat te vallen dat 'oude patronen' draagt. Dat je zo ingesteld bent te leven zoals het moest (en niet zoals je wilde) dat dat gewoon is geworden, maar nu eigenlijk niet meer bij je past. Ik heb dit een aantal jaar terug zelf erg gehad. Het ging toen een heel stuk beter maar ik wist echt niet wat ik met mijn nieuwe ik aanmoest. Ik vrees dat dat ook hetgene is geweest waardoor ik uiteindelijk toch weer zieker ben geworden.
Ik denk dat het goed is heel rustig en eerlijk na te denken wat jij nu eigenlijk echt belangrijk vind en graag wilt in je leven. Waar word je blij van als je er aan denkt? Waar zou je je qua werk goed bij voelen? Niet gelijk denken: ik wil weer fulltime werken, maar bijvoorbeeld: ik zou het al erg super vinden als ik 20 uur per week zou gaan werken, dat is al heel wat, maar ook niet zo veel dat ik twijfel of het wel kan. Middenwegen zoeken dus. Sociaal kun je met jezelf afspreken dat je 1 keer per week 'sociaal aktief' bent. Dus met iemand ergens gaat lunchen, of thuis thee drinken of wat dan ook. En dan die dingen langzaam aan opbouwen. Dat je over een maand of 3 bijvoorbeeld 2 dagen in de week iets leuks doet. Of er een dag alleen op uittrekt om ergens te gaan winkelen of museum bezoeken of in een bos te wandelen ofzo.
Zo is hoe ik het eigenlijk doe nu. En met sommige dingen merk ik dat het toch echt steeds meer wordt, wat ik kan. Zo kon ik vorig jaar om deze tijd 200 meter lopen, maximaal. Ik heb dit bij wijze van spreken meter voor meter uitgebreid (ja met een stappenteller
) en ik kan nu op een redelijk goede dag ongeveer anderhalve kilometer achter elkaar lopen. De weg erheen is lang, maar als je achteraf terugkijkt, zie je dat je veel bereikt hebt.
Ik raad jou dan ook aan niet te veel te willen meteen, maar klein te beginnen. En probeer te genieten van het gevoel dat datgene je gelukt is en dat dat weer hoop geeft voor de toekomst. En die toekomst kan al volgende week zijn, want dan kun je misschien al een klein schepje erboven op doen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt,
Ik vind het super dat je dit al bereikt hebt!! (en hoop stiekem voor mezelf hetzelfde..)
zaterdag 27 december 2008 om 13:10
Eerst wil ik zeggen dat ik geen ervaring of kennis van jouw ziektebeeld heb.
Als je inderdaad weer bruist van de energie zoals je zelf zegt, is het dan niet een leuk idee om al je vrienden en de mensen die je dierbaar zijn eens uit te nodigen voor een borreltje en daar een toespraakje te houden waarbij je aangeeft hoe dankbaar je bent voor alle steun en dat je vanaf nu weer zo graag deel wilt uitmaken van het 'normale' sociale leven? Waarschijnlijk verwacht iedereen nog steeds van je dat je zelf het initiatief neemt. Zolang je zelf niet aangeeft dat je het anders wilt zal dat ook niet veranderen.
Als je inderdaad weer bruist van de energie zoals je zelf zegt, is het dan niet een leuk idee om al je vrienden en de mensen die je dierbaar zijn eens uit te nodigen voor een borreltje en daar een toespraakje te houden waarbij je aangeeft hoe dankbaar je bent voor alle steun en dat je vanaf nu weer zo graag deel wilt uitmaken van het 'normale' sociale leven? Waarschijnlijk verwacht iedereen nog steeds van je dat je zelf het initiatief neemt. Zolang je zelf niet aangeeft dat je het anders wilt zal dat ook niet veranderen.
zaterdag 27 december 2008 om 13:13
zaterdag 27 december 2008 om 15:31
Bedankt voor alle reakties.
@Twurly, ik hoop dat je ook iets aan de reakties zult hebben.
@Muis66, je hebt gelijk. Ik wil een stroomversnelling. Ik verwacht eis bijna van mezelf dat het nu ik me zo goed voel, het ook direct maar afgelopen moet zijn met het geklungel, en dat mijn leven er binnen no-time zo uitziet als voordat ik ziek werd. Ik besef nu ineens dat het niet zo werkt. Dank je, het geeft me wat rust.
@Elmervrouw, bedankt voor je complimenten. De therapie die mij veel heeft geholpen bij mijn PTSS, is NLP. Ik heb een stukje over mijn ervaringen in het topic over NLP geschreven. Ik heb hem voor je ge-upt.
Als je er nog vragen over hebt stel je ze maar, per mail (via de angels) of op deze topic.
@Kozoo, je begrijpt me helemaal. Heb je ook ME, of zijn jouw klachten ontstaan door een andere ziekte?
Jouw boodschap is dus ook stapje voor stapje, en mezelf gelukkig prijzen met iedere stap.
Wat mij gelukkig maakt? Als ik antwoord geef zonder na te denken, type ik: schilderen en mensen. Voordat ik ziek werd werkte ik als zelfstandige in de kunst, en daarnaast werkte ik een aantal uren per week als werktherapeute/activiteitenbegeleidster in loondienst.
Schrijven levert veel meer geld op. En juist omdat ik niet fulltime kon werken, maar wel graag van mijn arbeidsongeschiktheidsuitkering af wilde, leek het me logisch werkzaam te blijven als schrijfster. Maar het maakt me dus niet gelukkig.
Dit jaar heb ik voor het eerst weer met nieuw werk geëxposeerd en ik voelde me toen helemaal "compleet".
Ik heb er deze week aan gedacht vrijwilligerswerk te zoeken voor een aantal uren. Misschien iets bij een non profit organisatie, in een functie waar ik voor en met mensen kan werken. Maar het strookt niet met zo gauw mogelijk onafhankelijk zijn van mijn aanvullende uitkering. (Waarschijnlijk maak ik het allemaal ingewikkelder dan het is).
Ik heb al vrij veel opgebouwd. Een paar jaar geleden was ik blij dat ik 10 uur per week kon werken, dit jaar is het gemiddeld ongeveer 24 uur per week geweest. Ik heb het sporten weer opgepakt. De eerste jaren was ik blij als ik lopend naar de supermarkt kon (ongeveer 7 minuten lopen). Nu zwem ik kilometers per week, en ik Pilates gemiddeld drie keer per week een uurtje. Ik heb daar geen vaste tijdstippen voor, ik doe het wanneer ik er zin, energie en tijd heb. Met vrienden/vriendinnen afspreken doe ik gemiddeld anderhalf keer per week. Ik vind dat zelf heel weinig. Maar misschien leg ik bij iedere activiteit de lat te hoog, en vergeet ik tevreden te zijn met wat ik allemaal wél al doe.
Jouw reaktie helpt me ook te relativeren en te beseffen dat ik niet teveel van mezelf moet eisen. Ik wens voor jou dat je in 2009 heel veel stappen vooruit mag gaan.
@Groll, de diagnose ME blijft een verzamellabel.
Ik voldeed aan de kenmerken van een klassieke ME-er, en had dezelfde afwijkende bloedwaarden. Ik heb zeker geluk gehad, maar het was ook hard werken en nooit opgeven. Laatst voor iemand op een rijtje gezet welke therapieën ik allemaal heb gedaan, volgens mij waren het er meer dan 30. Iedere therapie die ooit een ME-er vooruit heeft geholpen, heb ik geprobeerd, en ik ben ervoor naar allerlei uithoeken van Nederland gereisd. De meeste mensen in mijn omgeving (+ huisarts) geloofden er niet meer in dat ik beter zou worden. Elk normaal mens had denk ik al opgegeven. Ik denk dat ik de enige was die erin bleef geloven. Ik weigerde te twijfelen, maar het was niet alleen kracht, het was ook lafheid. Ik had geen keuze, mijn ziekte accepteren lukte me niet.
Nu ben ik blij dat ik nooit heb opgegeven.
Ik vind je stukje over vleugeltjes ontkreukelen prachtig. Iets om uit te printen en op te hangen, om mezelf eraan te herinneren dat ik niet meteen alles van mezelf hoef te vragen.
@Tinus, op zich een goed idee van die toespraak enzo, maar de drempel is te hoog. Ten eerste is het so not me om een toespraak te houden. Ten tweede denk ik dat stapje voor stapje nu de sleutelwoorden voor mij zijn.
@Elninjoo, idem
Ik belde net spontaan een vriendin om te vragen of ze zin had vanmiddag de stad in te gaan, maar ze was niet thuis. Voor morgenavond heb ik afgesproken met een vriend. Niets spannends ofzo, koffie drinken bij hem thuis. Meestal wordt het dan heel laat. Gezellig.
Er is nog een schilderij dat af "moet", omdat ik er in 2009 mee wil exposeren, en ik heb nog wat administratiedingen te doen dit weekend.
@Twurly, ik hoop dat je ook iets aan de reakties zult hebben.
@Muis66, je hebt gelijk. Ik wil een stroomversnelling. Ik verwacht eis bijna van mezelf dat het nu ik me zo goed voel, het ook direct maar afgelopen moet zijn met het geklungel, en dat mijn leven er binnen no-time zo uitziet als voordat ik ziek werd. Ik besef nu ineens dat het niet zo werkt. Dank je, het geeft me wat rust.
@Elmervrouw, bedankt voor je complimenten. De therapie die mij veel heeft geholpen bij mijn PTSS, is NLP. Ik heb een stukje over mijn ervaringen in het topic over NLP geschreven. Ik heb hem voor je ge-upt.
Als je er nog vragen over hebt stel je ze maar, per mail (via de angels) of op deze topic.
@Kozoo, je begrijpt me helemaal. Heb je ook ME, of zijn jouw klachten ontstaan door een andere ziekte?
Jouw boodschap is dus ook stapje voor stapje, en mezelf gelukkig prijzen met iedere stap.
Wat mij gelukkig maakt? Als ik antwoord geef zonder na te denken, type ik: schilderen en mensen. Voordat ik ziek werd werkte ik als zelfstandige in de kunst, en daarnaast werkte ik een aantal uren per week als werktherapeute/activiteitenbegeleidster in loondienst.
Schrijven levert veel meer geld op. En juist omdat ik niet fulltime kon werken, maar wel graag van mijn arbeidsongeschiktheidsuitkering af wilde, leek het me logisch werkzaam te blijven als schrijfster. Maar het maakt me dus niet gelukkig.
Dit jaar heb ik voor het eerst weer met nieuw werk geëxposeerd en ik voelde me toen helemaal "compleet".
Ik heb er deze week aan gedacht vrijwilligerswerk te zoeken voor een aantal uren. Misschien iets bij een non profit organisatie, in een functie waar ik voor en met mensen kan werken. Maar het strookt niet met zo gauw mogelijk onafhankelijk zijn van mijn aanvullende uitkering. (Waarschijnlijk maak ik het allemaal ingewikkelder dan het is).
Ik heb al vrij veel opgebouwd. Een paar jaar geleden was ik blij dat ik 10 uur per week kon werken, dit jaar is het gemiddeld ongeveer 24 uur per week geweest. Ik heb het sporten weer opgepakt. De eerste jaren was ik blij als ik lopend naar de supermarkt kon (ongeveer 7 minuten lopen). Nu zwem ik kilometers per week, en ik Pilates gemiddeld drie keer per week een uurtje. Ik heb daar geen vaste tijdstippen voor, ik doe het wanneer ik er zin, energie en tijd heb. Met vrienden/vriendinnen afspreken doe ik gemiddeld anderhalf keer per week. Ik vind dat zelf heel weinig. Maar misschien leg ik bij iedere activiteit de lat te hoog, en vergeet ik tevreden te zijn met wat ik allemaal wél al doe.
Jouw reaktie helpt me ook te relativeren en te beseffen dat ik niet teveel van mezelf moet eisen. Ik wens voor jou dat je in 2009 heel veel stappen vooruit mag gaan.
@Groll, de diagnose ME blijft een verzamellabel.
Ik voldeed aan de kenmerken van een klassieke ME-er, en had dezelfde afwijkende bloedwaarden. Ik heb zeker geluk gehad, maar het was ook hard werken en nooit opgeven. Laatst voor iemand op een rijtje gezet welke therapieën ik allemaal heb gedaan, volgens mij waren het er meer dan 30. Iedere therapie die ooit een ME-er vooruit heeft geholpen, heb ik geprobeerd, en ik ben ervoor naar allerlei uithoeken van Nederland gereisd. De meeste mensen in mijn omgeving (+ huisarts) geloofden er niet meer in dat ik beter zou worden. Elk normaal mens had denk ik al opgegeven. Ik denk dat ik de enige was die erin bleef geloven. Ik weigerde te twijfelen, maar het was niet alleen kracht, het was ook lafheid. Ik had geen keuze, mijn ziekte accepteren lukte me niet.
Nu ben ik blij dat ik nooit heb opgegeven.
Ik vind je stukje over vleugeltjes ontkreukelen prachtig. Iets om uit te printen en op te hangen, om mezelf eraan te herinneren dat ik niet meteen alles van mezelf hoef te vragen.
@Tinus, op zich een goed idee van die toespraak enzo, maar de drempel is te hoog. Ten eerste is het so not me om een toespraak te houden. Ten tweede denk ik dat stapje voor stapje nu de sleutelwoorden voor mij zijn.
@Elninjoo, idem
Ik belde net spontaan een vriendin om te vragen of ze zin had vanmiddag de stad in te gaan, maar ze was niet thuis. Voor morgenavond heb ik afgesproken met een vriend. Niets spannends ofzo, koffie drinken bij hem thuis. Meestal wordt het dan heel laat. Gezellig.
Er is nog een schilderij dat af "moet", omdat ik er in 2009 mee wil exposeren, en ik heb nog wat administratiedingen te doen dit weekend.
zaterdag 27 december 2008 om 15:39
zaterdag 27 december 2008 om 17:57
quote:pink11 schreef op 27 december 2008 @ 15:31:
Elk normaal mens had denk ik al opgegeven. Ik denk dat ik de enige was die erin bleef geloven. Ik weigerde te twijfelen, maar het was niet alleen kracht, het was ook lafheid. Ik had geen keuze, mijn ziekte accepteren lukte me niet.
Nu ben ik blij dat ik nooit heb opgegeven.
Ik vind het bewonderenswaardig dat je zo enorm doorgezet hebt. Knap hoor!
Heb je enig idee wat kan maken dat je dat onbestendige gevoel los zou kunnen laten? Zit de bottleneck niet vooral in werk doen dat niet (meer) bij je/jouw situatie past?
Je geeft al aan dat je je compleet voelde toen je met nieuw werk exposeerde. En ook geef je aan dat het sociale aspect belangrijk voor je is. Heb je er ook aan gedacht om je schrijfactiviteiten te verminderen en weer wat meer betaald sociaal werk te gaan doen? (eventueel als zelfstandige zodat je de voordelen van je eigen tijd kunnen indelen houdt)
Elk normaal mens had denk ik al opgegeven. Ik denk dat ik de enige was die erin bleef geloven. Ik weigerde te twijfelen, maar het was niet alleen kracht, het was ook lafheid. Ik had geen keuze, mijn ziekte accepteren lukte me niet.
Nu ben ik blij dat ik nooit heb opgegeven.
Ik vind het bewonderenswaardig dat je zo enorm doorgezet hebt. Knap hoor!
Heb je enig idee wat kan maken dat je dat onbestendige gevoel los zou kunnen laten? Zit de bottleneck niet vooral in werk doen dat niet (meer) bij je/jouw situatie past?
Je geeft al aan dat je je compleet voelde toen je met nieuw werk exposeerde. En ook geef je aan dat het sociale aspect belangrijk voor je is. Heb je er ook aan gedacht om je schrijfactiviteiten te verminderen en weer wat meer betaald sociaal werk te gaan doen? (eventueel als zelfstandige zodat je de voordelen van je eigen tijd kunnen indelen houdt)
zaterdag 27 december 2008 om 19:03
Twurly, ik denk dat ik me inderdaad meer zou thuisvoelen in mijn leven als mijn werk meer bij mijn nieuwe situatie past.
Je hebt me wel aan het denken gezet wb sociaal werk als zelfstandige. Met de opleiding die ik heb gedaan zou ik zelf een dagcentrum mogen beginnen. Bijvoorbeeld een (ha, uiteraard!) atelier waar mensen die problemen hebben met hun dagstructuur kunnen komen schilderen en koffiedrinken. Ik zou het dan wel klein houden.
Wat mij ook leuk lijkt is mensen begeleiden bij hun terugkeer in de maatschappij. Ik ben inmiddels ervaringsdeskundige daarin. Een vriendin van me coacht als ZZP-er, wat zij doet heeft me ook altijd leuk geleken.
Toch heb ik een beetje faalangst/drempelvrees na vijf jaar. Misschien helpt vrijwilligerswerk me hier overheen te komen. Als je een periode hebt stilgestaan op een bepaald gebied, lijkt het allemaal veel ingewikkelder dan het is.
Je hebt me wel aan het denken gezet wb sociaal werk als zelfstandige. Met de opleiding die ik heb gedaan zou ik zelf een dagcentrum mogen beginnen. Bijvoorbeeld een (ha, uiteraard!) atelier waar mensen die problemen hebben met hun dagstructuur kunnen komen schilderen en koffiedrinken. Ik zou het dan wel klein houden.
Wat mij ook leuk lijkt is mensen begeleiden bij hun terugkeer in de maatschappij. Ik ben inmiddels ervaringsdeskundige daarin. Een vriendin van me coacht als ZZP-er, wat zij doet heeft me ook altijd leuk geleken.
Toch heb ik een beetje faalangst/drempelvrees na vijf jaar. Misschien helpt vrijwilligerswerk me hier overheen te komen. Als je een periode hebt stilgestaan op een bepaald gebied, lijkt het allemaal veel ingewikkelder dan het is.
zaterdag 27 december 2008 om 21:06
Die faalangst/drempelvrees kan ik me goed voorstellen. Aan de andere kant: je hebt niet stilgestaan in je ontwikkeling. Juist als ervaringsdeskundige heb je een hele hoop te bieden. Bovendien heb je al ervaring als zelfstandige. Die mentale hobbel van voor jezelf werken in plaats van in loondienst hoef je niet meer te nemen. Je zou het kunnen combineren met het schrijven, kijken hoe het bevalt en dan eventueel uitbouwen.
Vrijwilligerswerk of ergens een kijkje in de keuken nemen kan je over die drempel helpen, bijv. eerst de kunst afkijken bij een soort van atelier en het daarna zelf doen? Of eens een dagje met die vriendin meelopen?
Ik werk trouwens ook als zelfstandig coach (ook begeleiding van mensen bij terugkeer in de maatschappij). Zo'n atelier zou voor mijn doelgroep welkom zijn, dus ik vind het een goed plan!
Kortom, als je wel zo'n beetje weet waar je interesse naar uit gaat: ga het gewoon eens verder onderzoeken.
En voor je het weet zit je in je eigen atelier met cliënten kopjes koffie te drinken.
Vrijwilligerswerk of ergens een kijkje in de keuken nemen kan je over die drempel helpen, bijv. eerst de kunst afkijken bij een soort van atelier en het daarna zelf doen? Of eens een dagje met die vriendin meelopen?
Ik werk trouwens ook als zelfstandig coach (ook begeleiding van mensen bij terugkeer in de maatschappij). Zo'n atelier zou voor mijn doelgroep welkom zijn, dus ik vind het een goed plan!
Kortom, als je wel zo'n beetje weet waar je interesse naar uit gaat: ga het gewoon eens verder onderzoeken.
En voor je het weet zit je in je eigen atelier met cliënten kopjes koffie te drinken.
zondag 28 december 2008 om 11:03
Ik herken het faalangst verhaal ook heel erg. Dat is iets waar ik nu best mee worstel. Ik wil namelijk langzamerhand mijn studie, waar ik mee heb moeten stoppen, weer oppakken. Momenteel doe ik dit 2 uurtjes in de week. Vanaf februari zou ik dit heel graag naar 3 a 4 uurtjes in de week uitbreiden. Maar, zoals met alles wat ik doe, ben ik bang dat het me niet lukt. Ook ben ik bang dat ik het niet meer kan. De vakken die ik misschien ga volgen, zijn de leukste soort die je kunt bedenken in het kader van mijn studie. Maar ik wordt zo onzeker als ik eraan denk... dan moet ik veel huiswerk maken, hard leren, presteren, vaker aanwezig zijn etc. En ik ben bang dat ik het niet kan. Speelt ook mee dat ik de laatste 3 maanden erg slecht zit qua gezondheid, dus die 2 uurtjes die ik de afgelopen tijd probeerden, lukte vaker niet dan wel. En een hoop pech en mislukking op de andere vlakken van mijn leven, nemen mijn geloof en hoop weg.
Maar ik vind het zo erg, dat het gene dat mijn eerder zoveel vreugde schonk, en me zo zeker maakte (want ik was er echt wel goed in) , me nu zoveel angst geeft. Zo onzeker maakt.
En niet alleen op dit vlak. Pink (en twurly), misschien herken je dat ook wel... ik vind mijn karakter soms zo veranderd, en dat doet eigenlijk pijn... Ik was altijd zo stoer, vond avontuur geweldig en ging alleen op reis, was zeker van mezelf, dingen lukte me altijd. en nu.... ik durf amper nog alleen met de trein of bus, ook al weet ik de weg. Het voelt alsof ik mezelf niet meer ben.
Ik kan hier echt heel verdrietig van worden.
Ik hou mezelf nu wel voor dat je soms toch ook wel risico's moet nemen (kleintjes, dat wel) en soms een stap iets groter moet proberen om verder te komen. In mijn geval zou dat dus zijn toch die 3 a 4 uur proberen.
Zeg Pink, dat idee wat je met Twurly bekokstooft, klinkt erg goed!
Krijg je daar geen lekkere hoopvolle enthousiaste kriebels van?
OH nog even terugkomen op jouw vraag, ik heb geen ME. Ik heb een chronische ziekte waardoor ik 24/7 vreselijk veel pijn heb. In de behandelingen tegen deze pijn ben ik door de medici 'verknalt' en hierdoor is mijn centrale zenuwstelsel aangetast, met als gevolg.. meer pijn. En verlies van conditie en belastbaarheid met alle gevolgen van dien. Ik ben dan ook helemaal afgekeurd en kan dus eigenlijk op geen enkele manier functioneren vanwege het invaliderende karakter van mijn aandoening. Dit klinkt erg triest en ik vind het ook moeilijk om zoiets 'toe te geven' maar zo zijn de feiten. Mensen zien niks aan mij, btw. Tenzij ze me beter kennen, dan zie je wel aan mijn ogen hoe het ervoor staat (betere of slechtere dag). Of ze zien me helemaal niet... als het echt niet gaat.
Maar ik blijf vechten!
Maar ik vind het zo erg, dat het gene dat mijn eerder zoveel vreugde schonk, en me zo zeker maakte (want ik was er echt wel goed in) , me nu zoveel angst geeft. Zo onzeker maakt.
En niet alleen op dit vlak. Pink (en twurly), misschien herken je dat ook wel... ik vind mijn karakter soms zo veranderd, en dat doet eigenlijk pijn... Ik was altijd zo stoer, vond avontuur geweldig en ging alleen op reis, was zeker van mezelf, dingen lukte me altijd. en nu.... ik durf amper nog alleen met de trein of bus, ook al weet ik de weg. Het voelt alsof ik mezelf niet meer ben.
Ik kan hier echt heel verdrietig van worden.
Ik hou mezelf nu wel voor dat je soms toch ook wel risico's moet nemen (kleintjes, dat wel) en soms een stap iets groter moet proberen om verder te komen. In mijn geval zou dat dus zijn toch die 3 a 4 uur proberen.
Zeg Pink, dat idee wat je met Twurly bekokstooft, klinkt erg goed!
Krijg je daar geen lekkere hoopvolle enthousiaste kriebels van?
OH nog even terugkomen op jouw vraag, ik heb geen ME. Ik heb een chronische ziekte waardoor ik 24/7 vreselijk veel pijn heb. In de behandelingen tegen deze pijn ben ik door de medici 'verknalt' en hierdoor is mijn centrale zenuwstelsel aangetast, met als gevolg.. meer pijn. En verlies van conditie en belastbaarheid met alle gevolgen van dien. Ik ben dan ook helemaal afgekeurd en kan dus eigenlijk op geen enkele manier functioneren vanwege het invaliderende karakter van mijn aandoening. Dit klinkt erg triest en ik vind het ook moeilijk om zoiets 'toe te geven' maar zo zijn de feiten. Mensen zien niks aan mij, btw. Tenzij ze me beter kennen, dan zie je wel aan mijn ogen hoe het ervoor staat (betere of slechtere dag). Of ze zien me helemaal niet... als het echt niet gaat.
Maar ik blijf vechten!
zondag 28 december 2008 om 11:32
quote:pink11 schreef op 27 december 2008 @ 15:31:
De therapie die mij veel heeft geholpen bij mijn PTSS, is NLP. Ik heb een stukje over mijn ervaringen in het topic over NLP geschreven. Ik heb hem voor je ge-upt.Dank je wel. Ik ken NLP wel, het was onderdeel van een opleiding die ik twee jaar geleden volgde (mee gestopt). Fijn dat het je zo goed heeft geholpen. Mij leek het toen wat 'rationeel en intellectueel', maar dat kwam misschien ook door de manier waarop zij ermee omgingen binnen de opleiding.
De therapie die mij veel heeft geholpen bij mijn PTSS, is NLP. Ik heb een stukje over mijn ervaringen in het topic over NLP geschreven. Ik heb hem voor je ge-upt.Dank je wel. Ik ken NLP wel, het was onderdeel van een opleiding die ik twee jaar geleden volgde (mee gestopt). Fijn dat het je zo goed heeft geholpen. Mij leek het toen wat 'rationeel en intellectueel', maar dat kwam misschien ook door de manier waarop zij ermee omgingen binnen de opleiding.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 14:10
@ Kozoo: heavy verhaal zeg. Dat is niet niks. Die twijfels en onzekerheid kan ik me in jouw situatie goed voorstellen zeg. Dapper van je dat je blijft doorvechten. Ik vraag me af of je in je omgeving iemand hebt die je steunt? Zou je bijvoorbeeld iets hebben aan bijv. een personal coach (of iets dergelijks)? Bijvoorbeeld vanuit je opleiding? Iemand die je mentaal steunt, je moed inpraat op momenten dat je bang bent dat je het niet kan, je opvangt als het tegenzit, het met je viert als dingen wel lukken enz.? Dus gewoon iemand die naast je staat en er voor je is als je het nodig hebt.
zondag 28 december 2008 om 15:54
@Twurl, wat is jouw werkgebied? Dan kun je je cliënten naar me doorsturen.
@Kozoo, wat jij met je studie hebt, had ik ook met schilderen. Vroeger leek het als vanzelf te gaan. Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen ik voor het eerst olieverf gebruikte, het was alsof ik zelf bijna niks hoefde te doen (om met de woorden van wijlen Bob Ross te spreken: je kwast maakt prachtige dingen als je hem maar de kans geeft .- ben overigens verder geen fan van hem, maar ik vond zijn relaxte houding wel leuk.)
Na vijf jaar niet te hebben geschilderd, dacht ik dat ik op hetzelfde niveau zou zitten als waar ik stopte. Mooi niet. Het leek of ik het opnieuw moest leren.
Als je je studie-uren opbouwt, is het dan niet hetzelfde als met lopen, dat je voordat je het weet steeds meer kunt?
Ik besef trouwens ook dat ik de periode van voordat ik ziek werd heb geidealiseerd. Op die manier werkt het frustrerend als ik vergelijk met toen. Ik ben blij dat ik het heb ontdekt. Herken je dat, dat idealiseren van je leven voor je ziekte?
Wat erg trouwens dat je door een fout van een ander nu zo ziek bent.
Over positieve enthousiaste kriebels: ja, ook wel, maar ook stresskriebels. Ik heb gewerkt met gehandicapten die gedragsgestoord waren. Het kaliber verschilde per groep, maar er waren cliënten bij die andere cliënten (en/of mij) naar hun keel vlogen als je even niet oplette (ik heb toen noodgedwongen aan blaastraining gedaan, want naar de wc gaan en de groep alleen laten was onverantwoord). Er waren cliënten die zichzelf verwondden, en ook die je goed in de gaten moest houden omdat ze epileptisch waren. In sommige groepen kwam je niet aan acitiviteiten toe, maar was je vooral bezig ze uit elkaar te houden en moest je er tegelijkertijd op letten dat degene met de drang naar automutilatie niet van de gelegenheid gebruik maakte zich te verwonden.
Ik zou niet als zelfstandige een doelgroep van dit kaliber willen begeleiden. Ik zou die verantwoording niet willen, zeker nu niet. Maar er zijn ook andere doelgroepen, moet me eerst verdiepen in wat en hoe ik het precies zou willen.
Ik heb vorige week gekeken op de vrijwilligerssite van mijn woonplaats. Ze hebben nu vakantie, en zijn 5 januari weer open.
Ik heb me ingeschreven bij nieuwemensenlerenkennen. Heb het gevoel dat mijn wereldje op dit moment te klein voor me is. Ik besef dat dat wel een heel goed teken is dat ik dat nu zo voel.
@Elmervrouw, ik heb NLP-therapie op een heel andere manier ervaren. Ik vond juist dat je dmv NLP op een heel warme, betrokken manier met je onderbewuste gevoelens kunt omgaan.
Ik vond RET daarentegen erg rationeel en koud. Hoewel het me ooit ook wel heeft geholpen bepaalde overtuigingen los te laten. Maar toen leek het alsof ik met mezelf omging alsof ik een machine was, oid. En zo reageerde ik af en toe ook op mijn omgeving. Ik reageerde niet meer vanuit mijn gevoel. Nu ik NLP doe juist wel, en heb ik ook geleerd dat mijn gevoel goed is.
Edit: @Kozoo, dat van die karakterverandering herken ik ook goed. Des te beter het met me gaat, des te meer ik mijn oude karakter terugkrijg.
O, als ik "born to be wild" op radio hoorde, dacht ik.. ik ook, ik ook!!!! Maar door hoe mijn lichaam er toen aan toe was, was een middagje naar de stad met een vriendin het wildste wat ik kon ondernemen (en dan nog de dag ervoor energie moeten sparen en de dag erna de hele dag slapen) Dat deed wel pijn, ja. En altijd degene zijn die aan de rare dieten was, omdat ik geen suiker, eiwitten, alcohol, etc meer verdroeg. Daarrmee viel ik op, op een manier waarop ik juist helemaal geen aandacht wilde. Alsof ik een zielige versie was van wat ik ooit was geweest.
@Kozoo, wat jij met je studie hebt, had ik ook met schilderen. Vroeger leek het als vanzelf te gaan. Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen ik voor het eerst olieverf gebruikte, het was alsof ik zelf bijna niks hoefde te doen (om met de woorden van wijlen Bob Ross te spreken: je kwast maakt prachtige dingen als je hem maar de kans geeft .- ben overigens verder geen fan van hem, maar ik vond zijn relaxte houding wel leuk.)
Na vijf jaar niet te hebben geschilderd, dacht ik dat ik op hetzelfde niveau zou zitten als waar ik stopte. Mooi niet. Het leek of ik het opnieuw moest leren.
Als je je studie-uren opbouwt, is het dan niet hetzelfde als met lopen, dat je voordat je het weet steeds meer kunt?
Ik besef trouwens ook dat ik de periode van voordat ik ziek werd heb geidealiseerd. Op die manier werkt het frustrerend als ik vergelijk met toen. Ik ben blij dat ik het heb ontdekt. Herken je dat, dat idealiseren van je leven voor je ziekte?
Wat erg trouwens dat je door een fout van een ander nu zo ziek bent.
Over positieve enthousiaste kriebels: ja, ook wel, maar ook stresskriebels. Ik heb gewerkt met gehandicapten die gedragsgestoord waren. Het kaliber verschilde per groep, maar er waren cliënten bij die andere cliënten (en/of mij) naar hun keel vlogen als je even niet oplette (ik heb toen noodgedwongen aan blaastraining gedaan, want naar de wc gaan en de groep alleen laten was onverantwoord). Er waren cliënten die zichzelf verwondden, en ook die je goed in de gaten moest houden omdat ze epileptisch waren. In sommige groepen kwam je niet aan acitiviteiten toe, maar was je vooral bezig ze uit elkaar te houden en moest je er tegelijkertijd op letten dat degene met de drang naar automutilatie niet van de gelegenheid gebruik maakte zich te verwonden.
Ik zou niet als zelfstandige een doelgroep van dit kaliber willen begeleiden. Ik zou die verantwoording niet willen, zeker nu niet. Maar er zijn ook andere doelgroepen, moet me eerst verdiepen in wat en hoe ik het precies zou willen.
Ik heb vorige week gekeken op de vrijwilligerssite van mijn woonplaats. Ze hebben nu vakantie, en zijn 5 januari weer open.
Ik heb me ingeschreven bij nieuwemensenlerenkennen. Heb het gevoel dat mijn wereldje op dit moment te klein voor me is. Ik besef dat dat wel een heel goed teken is dat ik dat nu zo voel.
@Elmervrouw, ik heb NLP-therapie op een heel andere manier ervaren. Ik vond juist dat je dmv NLP op een heel warme, betrokken manier met je onderbewuste gevoelens kunt omgaan.
Ik vond RET daarentegen erg rationeel en koud. Hoewel het me ooit ook wel heeft geholpen bepaalde overtuigingen los te laten. Maar toen leek het alsof ik met mezelf omging alsof ik een machine was, oid. En zo reageerde ik af en toe ook op mijn omgeving. Ik reageerde niet meer vanuit mijn gevoel. Nu ik NLP doe juist wel, en heb ik ook geleerd dat mijn gevoel goed is.
Edit: @Kozoo, dat van die karakterverandering herken ik ook goed. Des te beter het met me gaat, des te meer ik mijn oude karakter terugkrijg.
O, als ik "born to be wild" op radio hoorde, dacht ik.. ik ook, ik ook!!!! Maar door hoe mijn lichaam er toen aan toe was, was een middagje naar de stad met een vriendin het wildste wat ik kon ondernemen (en dan nog de dag ervoor energie moeten sparen en de dag erna de hele dag slapen) Dat deed wel pijn, ja. En altijd degene zijn die aan de rare dieten was, omdat ik geen suiker, eiwitten, alcohol, etc meer verdroeg. Daarrmee viel ik op, op een manier waarop ik juist helemaal geen aandacht wilde. Alsof ik een zielige versie was van wat ik ooit was geweest.
zondag 28 december 2008 om 16:43
quote:pink11 schreef op 28 december 2008 @ 15:54:
@Elmervrouw, ik heb NLP-therapie op een heel andere manier ervaren. Ik vond juist dat je dmv NLP op een heel warme, betrokken manier met je onderbewuste gevoelens kunt omgaan.
Het was ook vanuit mijn ervaringen met die opleiding, dat ik dat zei. Op mij kwam het over als 'een truc' die je toepast op iemand. Volg deze regeltjes, en dan krijg je dit resultaat. Zo werd het ons geleerd. Dat vond ik heel zakelijk. Alsof een uitkomst voorspelbaar is. En ik liep er dus in vast, omdat mijn problemen wel wat diepgaander waren (understatement).
Ik vond dat ze dit alles binnen deze opleiding (was nb. een vierjarige HBO-opleiding hypnotherapie) niet goed aanpakten, maar dat is dus puur mijn eigen ervaring.
Alleen maar fijn om te horen dat het dus ook anders kan.
@Elmervrouw, ik heb NLP-therapie op een heel andere manier ervaren. Ik vond juist dat je dmv NLP op een heel warme, betrokken manier met je onderbewuste gevoelens kunt omgaan.
Het was ook vanuit mijn ervaringen met die opleiding, dat ik dat zei. Op mij kwam het over als 'een truc' die je toepast op iemand. Volg deze regeltjes, en dan krijg je dit resultaat. Zo werd het ons geleerd. Dat vond ik heel zakelijk. Alsof een uitkomst voorspelbaar is. En ik liep er dus in vast, omdat mijn problemen wel wat diepgaander waren (understatement).
Ik vond dat ze dit alles binnen deze opleiding (was nb. een vierjarige HBO-opleiding hypnotherapie) niet goed aanpakten, maar dat is dus puur mijn eigen ervaring.
Alleen maar fijn om te horen dat het dus ook anders kan.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 17:18
quote:Elmervrouw schreef op 28 december 2008 @ 16:43:
[...]
Op mij kwam het over als 'een truc' die je toepast op iemand. Volg deze regeltjes, en dan krijg je dit resultaat. Zo werd het ons geleerd. Dat vond ik heel zakelijk. Alsof een uitkomst voorspelbaar is.
Ik ben hierbij ook meestal uitzondering op de regel. Door een ptss zaten er allerlei "knopen" in mijn onderbewustzijn. Dat waren eigenlijk overlevingsmechanismes van mij(n onderbewustzijn). Ik reageer hierdoor ook niet standaard op behandelingen.
Ik heb geleerd zelf contact te maken met mijn onderb. en er op die manier zelf achter te komen wat er speelt en wat er opgelost moet worden. Volgens mij -ik denk niet of ik hier trots op moet zijn - zit ik te complex in elkaar voor een gemiddelde psych. De enige die mij echt kon helpen was ik, maar wel nadat een NLP-therapeute mij op weg had geholpen. Ik had de kunst van het NLP-en van haar afgekeken en ging het zelf toepassen. Het duurde wel even voordat ik mezelf echt kende en wist waarop ik moest inspelen met oefeningen.
Raar dat er in zo'n boek staat dat er bepaalde resultaten te verwachten zijn van bepaalde trucs. Want het is sowieso per individu verschillend, lijkt me.
Er zit een heel goede in Goirle. Ze heeft me o.a. geleerd van mezelf te houden, en van binnen uit voor mezelf op te komen, in één sessie. Voor de sessie dacht ik dat "houden van jezelf" alleen voor narcisten en zweefteven was weggelegd (misschien hoor ik wel bij de laatste categorie ).
Ik weet niet of je toe bent aan een nieuwe therapeute, en ook niet of het voor jou te reizen is.
[...]
Op mij kwam het over als 'een truc' die je toepast op iemand. Volg deze regeltjes, en dan krijg je dit resultaat. Zo werd het ons geleerd. Dat vond ik heel zakelijk. Alsof een uitkomst voorspelbaar is.
Ik ben hierbij ook meestal uitzondering op de regel. Door een ptss zaten er allerlei "knopen" in mijn onderbewustzijn. Dat waren eigenlijk overlevingsmechanismes van mij(n onderbewustzijn). Ik reageer hierdoor ook niet standaard op behandelingen.
Ik heb geleerd zelf contact te maken met mijn onderb. en er op die manier zelf achter te komen wat er speelt en wat er opgelost moet worden. Volgens mij -ik denk niet of ik hier trots op moet zijn - zit ik te complex in elkaar voor een gemiddelde psych. De enige die mij echt kon helpen was ik, maar wel nadat een NLP-therapeute mij op weg had geholpen. Ik had de kunst van het NLP-en van haar afgekeken en ging het zelf toepassen. Het duurde wel even voordat ik mezelf echt kende en wist waarop ik moest inspelen met oefeningen.
Raar dat er in zo'n boek staat dat er bepaalde resultaten te verwachten zijn van bepaalde trucs. Want het is sowieso per individu verschillend, lijkt me.
Er zit een heel goede in Goirle. Ze heeft me o.a. geleerd van mezelf te houden, en van binnen uit voor mezelf op te komen, in één sessie. Voor de sessie dacht ik dat "houden van jezelf" alleen voor narcisten en zweefteven was weggelegd (misschien hoor ik wel bij de laatste categorie ).
Ik weet niet of je toe bent aan een nieuwe therapeute, en ook niet of het voor jou te reizen is.
zondag 28 december 2008 om 17:28
Pink, het was niet uit een boek of zo, maar een echte opleiding (met school en les en praktijk, weet je wel ).
Goirle is voor mij te ver; bovendien ben ik net met psychotherapie begonnen en moet ik er niets anders bij doen, denk ik. Eerst maar eens kijken hoe dit allemaal gaat lopen.
Goirle is voor mij te ver; bovendien ben ik net met psychotherapie begonnen en moet ik er niets anders bij doen, denk ik. Eerst maar eens kijken hoe dit allemaal gaat lopen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 17:47
Elmervrouw, dat je een opleiding volgde, was me duidelijk hoor! Maar ik had de associatie opleiding-lesboeken.
Veel succes met je nieuwe therapie!
Ik liep daar best vaak tegenaan bij therapeuten, ook bij lichamelijke therapieën. Als mijn lichaam niet reageerde zoals ze hadden gedacht/gehoopt, werden ze bijna boos op me. En er waren er ook bij die dan volhielden dat ik genezen was, omdat dat volgens hun boeken zo hoorde. Dat ik nog dezelfde (aanwijsbare) klachten had die ik daarvoor had, dat telde niet.
Ik ben ook een aantal fijne, integere therapeuten tegengekomen die me verder hebben geholpen.
Veel succes met je nieuwe therapie!
Ik liep daar best vaak tegenaan bij therapeuten, ook bij lichamelijke therapieën. Als mijn lichaam niet reageerde zoals ze hadden gedacht/gehoopt, werden ze bijna boos op me. En er waren er ook bij die dan volhielden dat ik genezen was, omdat dat volgens hun boeken zo hoorde. Dat ik nog dezelfde (aanwijsbare) klachten had die ik daarvoor had, dat telde niet.
Ik ben ook een aantal fijne, integere therapeuten tegengekomen die me verder hebben geholpen.
zondag 28 december 2008 om 18:28
quote:pink11 schreef op 28 december 2008 @ 15:54:
@Twurl, wat is jouw werkgebied? Dan kun je je cliënten naar me doorsturen.
Mijn werkgebied is het oosten van Ned. Dus als je hier een atelier begint, dan hoor ik het wel. Verder heb ik 1-op-1 coachees te veel. Op zich is het een zware doelgroep, maar de dingen die jij hebt meegemaakt in je werk, maak ik gelukkig niet mee. Net als jij zegt: juist als zelfstandige wil ik dat ook niet. Betekent niet dat mijn werk saai is, ik maak genoeg leuke dingen mee
@Twurl, wat is jouw werkgebied? Dan kun je je cliënten naar me doorsturen.
Mijn werkgebied is het oosten van Ned. Dus als je hier een atelier begint, dan hoor ik het wel. Verder heb ik 1-op-1 coachees te veel. Op zich is het een zware doelgroep, maar de dingen die jij hebt meegemaakt in je werk, maak ik gelukkig niet mee. Net als jij zegt: juist als zelfstandige wil ik dat ook niet. Betekent niet dat mijn werk saai is, ik maak genoeg leuke dingen mee
maandag 29 december 2008 om 18:22
maandag 29 december 2008 om 20:52
Das dan weer een beetje ver om m'n cliënten naar je door te sturen Als het me lukt om ze van hier bij jou te krijgen, dan hebben ze ook geen coach meer nodig. Laten we dat maar niet doen, is niet zo goed voor m'n bedrijf.
Wel jammer, de afstand. Anders kon ik je hier wat wegwijs maken in het netwerk.
Ik hoop dat je verder komt met je oriëntatie! Wie weet geeft het je al wat rust nu je al wat concrete stappen gezet hebt. In ieder geval weet je al wel waar je enthousiast van wordt. Dat is al heel wat. En wellicht is het verder gewoon een kwestie van 'finetunen' en het wat tijd geven. Mocht je nog wat hulp nodig hebben bij je oriëntatie: misschien heb je iets aan het boek 'Welke kleur heeft jouw parachute?' van Richard Bolles. Soort van zelfhulpboek waarmee je gestructureerd aan de slag kunt om (hopelijk) precies het juiste te vinden.
Wel jammer, de afstand. Anders kon ik je hier wat wegwijs maken in het netwerk.
Ik hoop dat je verder komt met je oriëntatie! Wie weet geeft het je al wat rust nu je al wat concrete stappen gezet hebt. In ieder geval weet je al wel waar je enthousiast van wordt. Dat is al heel wat. En wellicht is het verder gewoon een kwestie van 'finetunen' en het wat tijd geven. Mocht je nog wat hulp nodig hebben bij je oriëntatie: misschien heb je iets aan het boek 'Welke kleur heeft jouw parachute?' van Richard Bolles. Soort van zelfhulpboek waarmee je gestructureerd aan de slag kunt om (hopelijk) precies het juiste te vinden.
