Psyche
alle pijlers
En nu?
zaterdag 27 december 2008 om 11:32
Ik zit voor de verandering met een luxeprobleem.
5 jaar geleden ben ik erg ziek geworden; ME met immuundeficienty. Net daarvoor had ik iets traumatisch meegemaakt, en ik denk dat mijn PTSS (door psych. gediagnosteerd) mijn herstel in de weg stond. Ik heb er hard aan gewerkt, zowel aan het verwerken van mijn trauma, als allerlei lichamelijke therapieën, en dat heeft nu resultaat opgeleverd.
De laatste tijd is het razendsnel gegaan. Ik heb mijn energie terug, mijn ontstekingsgevoeligheid en mijn intolerantie voor voedingsstoffen zijn gaandeweg verminderd.
5 jaar geleden was ik zo ziek dat ik voor ongeveer 90% bedlegerig was. Ik was zo uitgeput dat ik aan het einde van een zin niet eens meer wist wat ik nu eigenlijk wilde zeggen. Ik ben toen noodgedwongen gestopt met werken. En ik had geen energie meer voor mijn vrienden, te uitgeput voor een sociaal leven (en ik vond het te moeilijk "patiënt" te zijn, ik wilde niet door hen verzorgd worden .)
Langzaamaan krabbelde ik wat op, ik ben toen aan het werk gegaan in een branche waarvoor ik normaal gesproken niet zou hebben gekozen, maar nu was het roeien met de riemen die ik had. Ik ben artikelen gaan schrijven voor periodieken. Ik kon hierin helemaal mijn eigen tijd indelen, dat was handig ivm ziekte. Maar ik vind het vrij eenzaam werk.
Mijn vrienden bleek ik niet te zijn kwijtgeraakt (het zijn dus échte vrienden ), en ik liet ze weer meer in mijn leven toe, maar ze hielden en houden veel rekening met "de patiënt" (mij dus...). Ze merkten bijvoorbeeld dat ik niet meer tegen onverwachte dingen kon, en het werd een stilzwijgende afspraak dat ik degene was die de initiatieven nam, zodat ik het heft in handen hield. Ik waardeer het enorm dat ze zoveel rekening met mijn klachten hielden.
Mijn leven is compleet ingericht naar de lichamelijke klachten die ik heb had.
Ik zou nooit voor deze manier van leven hebben gekozen als ik niet ziek was geworden. Ik ben eigenlijk een mensen-mens. Ik krijg energie van mensen om me heen, ik vind het fijn wat voor mensen te betekenen en vind het ook fijn als mensen iets voor mij betekenen. Ik houd wél van wat leven in de brouwerij en onverwachte dingen, maar vanwege ziekte had ik de boel zo ingericht dat bijna elk moment zo voorspelbaar mogelijk is.
En hier zit ik dan, inmiddels klachtvrij en bordenvol energie
En ik voel me fucking alleen. Ik weet niet goed welke stappen ik moet nemen om weer een normaal leven te krijgen. "Normaal" is natuurlijk een ruim begrip, maar ik bedoel hier een leven waarin ik me thuis voel, een leven wat mij gelukkig maakt. Ik ben hartstikke blij met dit probleem , want een jaar geleden was het nog vooral overleven wat ik deed, en was ik al blij dat ik wat uren kon werken enzo.
Ik weet ook niet precies wat mijn vraag aan jullie is. Ik hoop op tips en herkenning.
5 jaar geleden ben ik erg ziek geworden; ME met immuundeficienty. Net daarvoor had ik iets traumatisch meegemaakt, en ik denk dat mijn PTSS (door psych. gediagnosteerd) mijn herstel in de weg stond. Ik heb er hard aan gewerkt, zowel aan het verwerken van mijn trauma, als allerlei lichamelijke therapieën, en dat heeft nu resultaat opgeleverd.
De laatste tijd is het razendsnel gegaan. Ik heb mijn energie terug, mijn ontstekingsgevoeligheid en mijn intolerantie voor voedingsstoffen zijn gaandeweg verminderd.
5 jaar geleden was ik zo ziek dat ik voor ongeveer 90% bedlegerig was. Ik was zo uitgeput dat ik aan het einde van een zin niet eens meer wist wat ik nu eigenlijk wilde zeggen. Ik ben toen noodgedwongen gestopt met werken. En ik had geen energie meer voor mijn vrienden, te uitgeput voor een sociaal leven (en ik vond het te moeilijk "patiënt" te zijn, ik wilde niet door hen verzorgd worden .)
Langzaamaan krabbelde ik wat op, ik ben toen aan het werk gegaan in een branche waarvoor ik normaal gesproken niet zou hebben gekozen, maar nu was het roeien met de riemen die ik had. Ik ben artikelen gaan schrijven voor periodieken. Ik kon hierin helemaal mijn eigen tijd indelen, dat was handig ivm ziekte. Maar ik vind het vrij eenzaam werk.
Mijn vrienden bleek ik niet te zijn kwijtgeraakt (het zijn dus échte vrienden ), en ik liet ze weer meer in mijn leven toe, maar ze hielden en houden veel rekening met "de patiënt" (mij dus...). Ze merkten bijvoorbeeld dat ik niet meer tegen onverwachte dingen kon, en het werd een stilzwijgende afspraak dat ik degene was die de initiatieven nam, zodat ik het heft in handen hield. Ik waardeer het enorm dat ze zoveel rekening met mijn klachten hielden.
Mijn leven is compleet ingericht naar de lichamelijke klachten die ik heb had.
Ik zou nooit voor deze manier van leven hebben gekozen als ik niet ziek was geworden. Ik ben eigenlijk een mensen-mens. Ik krijg energie van mensen om me heen, ik vind het fijn wat voor mensen te betekenen en vind het ook fijn als mensen iets voor mij betekenen. Ik houd wél van wat leven in de brouwerij en onverwachte dingen, maar vanwege ziekte had ik de boel zo ingericht dat bijna elk moment zo voorspelbaar mogelijk is.
En hier zit ik dan, inmiddels klachtvrij en bordenvol energie
En ik voel me fucking alleen. Ik weet niet goed welke stappen ik moet nemen om weer een normaal leven te krijgen. "Normaal" is natuurlijk een ruim begrip, maar ik bedoel hier een leven waarin ik me thuis voel, een leven wat mij gelukkig maakt. Ik ben hartstikke blij met dit probleem , want een jaar geleden was het nog vooral overleven wat ik deed, en was ik al blij dat ik wat uren kon werken enzo.
Ik weet ook niet precies wat mijn vraag aan jullie is. Ik hoop op tips en herkenning.
dinsdag 30 december 2008 om 11:00
zondag 25 januari 2009 om 19:16
Ik kan niet kiezen en krijg de zenuwen van mezelf. Heb het idee dat ik een beetje aan het paniekvoetballen ben met alle keuzes die er zijn.
Op 5 januari ben ik naar de vrijwilligerscentrale gegaan, en ik werd blij verrast door het aanbod. Ze hebben zulke leuke klussen; van radioprogramma's maken tot en met buitenlandse kunstenaars opvangen en surveilleren bij de exposities, en er wordt een vormgeefster gevraagd bij een museum om de tentoonstellingen in te richten! Ik had geen idee dat er zoveel leuks te doen was via hen. Diezelfde week kreeg ik de griep maar ik heb wel direct doorgegeven welke vacatures mijn interesse hadden, en ik zou er over teruggebeld worden door de coördinatoren van desbetreffende organisaties. Ik ben nog niet teruggebeld dus ik moet er nog eens achteraan, maar omdat ik de griep had heb ik het nog even uitgesteld.
Dit weekend zat ik te denken over wat ik zou willen als het vrijwilligerswerk niets zou worden (eerst maar eens contact met hen zien te krijgen, daarna gesprek, etc.) Ik besef dat ik vooral graag met mensen samen iets wil doen, naast mijn andere bezigheden, en dat ik iets extraverts wil gaan doen naast het schilderen en schrijven, want bij die activiteiten ben ik vooral naar binnen gericht natuurlijk. Ik merkte eind vorig jaar dat ik daar moeite mee had gekregen, en sociale dingen soms moeilijk ben gaan vinden, terwijl ik weet dat ik ook behoorlijk wat spontaniteit en lef kan hebben, maar ik moet het wel trainen (snappen jullie het nog? net als wanneer je een tijdje niet sport, je spieren verschrompelen. Nu, eind vorig jaar had ik de angst dat dat wegens omstandigheden met mijn sociale vaardigheden aan het gebeuren was).
Ik herinnerde me dat ik ooit, nadat ik een opleiding had gedaan waarin vakken als toneellessen ed thuishoorden, had voorgenomen dat wanneer ik me niet meer op mijn gemak zou voelen in allerlei situaties, ik weer iets aan toneel zou gaan doen. Het is echt een heel goede manier om weer los te komen! Ik heb vandaag info gezocht over theatersport en een toneelvereniging in mijn stad. De toneelvereniging is sowieso een optie, je kunt daar altijd lid van worden.
Na vanmiddag een paar borrels tegen alle stress gedronken te hebben, zag ik het zo voor me: stel dat ik een keer in de week naar de toneelvereniging ga, en een keer in de week naar het open atelier (daar ging ik al eens eerder naar toe, leuke groep, goede sfeer) dan heb ik ook een weekstructuur en doe ik ook "dingen met mensen". Tussendoor kan ik mijn freelance klussen doen.
Ik werd direct bekropen door schuldgevoel omdat toneelspelen en het open atelier vooral voor "leuk" is, en ik daarmee geen nuttige bijdrage lever aan de maatschappij. Aan de andere kant moet ik misschien eens stoppen met het mezelf misgunnen als ik met mijn herwonnen energie iets doe waar ik gewoon blij van word zonder dat het nut heeft (alleen dan voor mijn gezondheid).
Tja, daarbij komt dat ik eigenlijk alles wat ik na zo'n lange tijd niet te hebben gedaan nu weer wil gaan doen, gewoon rete-eng vind. Maar omdat ik zo aan nieuwe stappen toe ben, kan ik me niet weer terugtrekken. Ik moet de confrontaties aangaan, de keuzes maken en de drempels over enzo.
*schenkt nog een borrel in*
Volgens mij klinkt al het bovenstaande vooral heel erg leuk, maar ik ben een beetje de kluts kwijt. Het lijkt nu of ik in plaats van een stap vooruit, juist een paar stappen achteruit ben gegaan. Maar volgens mij hoort dat er af en toe bij.
Ik ben bang een verkeerde keuze te maken, en bang om terug te vallen. Maar veilig blijven waar ik nu ben, is geen optie.
*maakt fles leeg*
Misschien eis ik sowieso veelheelveel van mezelf. Ik had mezelf eind december voorgenomen alles wat ik eng vond, maar eigenlijk wel wilde doen, gewoon te doen. Ik heb de afgelopen maand al een en ander overwonnen op dat vlak. Tussendoor ben ik nog steeds bezig met NLP bepaalde trauma's te verwerken, omdat al die "enge" dingen doen ook weer een en ander losmaakt aan traumatische herinneringen. Ben denk ik nog niet helemaal van mijn ptss af.
Ik neem het mezelf kwalijk dat er de afgelopen weken zo weinig schot in de zaak zit, maar misschien vergis ik me.
Nah, tot zover mijn klaagzang, morgen zie ik het waarschijnlijk weer zonniger in.
Op 5 januari ben ik naar de vrijwilligerscentrale gegaan, en ik werd blij verrast door het aanbod. Ze hebben zulke leuke klussen; van radioprogramma's maken tot en met buitenlandse kunstenaars opvangen en surveilleren bij de exposities, en er wordt een vormgeefster gevraagd bij een museum om de tentoonstellingen in te richten! Ik had geen idee dat er zoveel leuks te doen was via hen. Diezelfde week kreeg ik de griep maar ik heb wel direct doorgegeven welke vacatures mijn interesse hadden, en ik zou er over teruggebeld worden door de coördinatoren van desbetreffende organisaties. Ik ben nog niet teruggebeld dus ik moet er nog eens achteraan, maar omdat ik de griep had heb ik het nog even uitgesteld.
Dit weekend zat ik te denken over wat ik zou willen als het vrijwilligerswerk niets zou worden (eerst maar eens contact met hen zien te krijgen, daarna gesprek, etc.) Ik besef dat ik vooral graag met mensen samen iets wil doen, naast mijn andere bezigheden, en dat ik iets extraverts wil gaan doen naast het schilderen en schrijven, want bij die activiteiten ben ik vooral naar binnen gericht natuurlijk. Ik merkte eind vorig jaar dat ik daar moeite mee had gekregen, en sociale dingen soms moeilijk ben gaan vinden, terwijl ik weet dat ik ook behoorlijk wat spontaniteit en lef kan hebben, maar ik moet het wel trainen (snappen jullie het nog? net als wanneer je een tijdje niet sport, je spieren verschrompelen. Nu, eind vorig jaar had ik de angst dat dat wegens omstandigheden met mijn sociale vaardigheden aan het gebeuren was).
Ik herinnerde me dat ik ooit, nadat ik een opleiding had gedaan waarin vakken als toneellessen ed thuishoorden, had voorgenomen dat wanneer ik me niet meer op mijn gemak zou voelen in allerlei situaties, ik weer iets aan toneel zou gaan doen. Het is echt een heel goede manier om weer los te komen! Ik heb vandaag info gezocht over theatersport en een toneelvereniging in mijn stad. De toneelvereniging is sowieso een optie, je kunt daar altijd lid van worden.
Na vanmiddag een paar borrels tegen alle stress gedronken te hebben, zag ik het zo voor me: stel dat ik een keer in de week naar de toneelvereniging ga, en een keer in de week naar het open atelier (daar ging ik al eens eerder naar toe, leuke groep, goede sfeer) dan heb ik ook een weekstructuur en doe ik ook "dingen met mensen". Tussendoor kan ik mijn freelance klussen doen.
Ik werd direct bekropen door schuldgevoel omdat toneelspelen en het open atelier vooral voor "leuk" is, en ik daarmee geen nuttige bijdrage lever aan de maatschappij. Aan de andere kant moet ik misschien eens stoppen met het mezelf misgunnen als ik met mijn herwonnen energie iets doe waar ik gewoon blij van word zonder dat het nut heeft (alleen dan voor mijn gezondheid).
Tja, daarbij komt dat ik eigenlijk alles wat ik na zo'n lange tijd niet te hebben gedaan nu weer wil gaan doen, gewoon rete-eng vind. Maar omdat ik zo aan nieuwe stappen toe ben, kan ik me niet weer terugtrekken. Ik moet de confrontaties aangaan, de keuzes maken en de drempels over enzo.
*schenkt nog een borrel in*
Volgens mij klinkt al het bovenstaande vooral heel erg leuk, maar ik ben een beetje de kluts kwijt. Het lijkt nu of ik in plaats van een stap vooruit, juist een paar stappen achteruit ben gegaan. Maar volgens mij hoort dat er af en toe bij.
Ik ben bang een verkeerde keuze te maken, en bang om terug te vallen. Maar veilig blijven waar ik nu ben, is geen optie.
*maakt fles leeg*
Misschien eis ik sowieso veelheelveel van mezelf. Ik had mezelf eind december voorgenomen alles wat ik eng vond, maar eigenlijk wel wilde doen, gewoon te doen. Ik heb de afgelopen maand al een en ander overwonnen op dat vlak. Tussendoor ben ik nog steeds bezig met NLP bepaalde trauma's te verwerken, omdat al die "enge" dingen doen ook weer een en ander losmaakt aan traumatische herinneringen. Ben denk ik nog niet helemaal van mijn ptss af.
Ik neem het mezelf kwalijk dat er de afgelopen weken zo weinig schot in de zaak zit, maar misschien vergis ik me.
Nah, tot zover mijn klaagzang, morgen zie ik het waarschijnlijk weer zonniger in.
