Psyche
alle pijlers
En toen wist ik...
donderdag 6 november 2008 om 03:39
Een stressvolle tijd op het werk. Ongemerkt sluipt het erin, net dat uurtje langer blijven. Consequent. Dan nog een uurtje. En nog één. Maar dat geeft niet. Ik vind mijn werk leuk en ik leer er ontzettend veel. (Eigenlijk is het ook meer een combinatie werk en studie - ik doe het vooral voor mezelf.) Een debiel aantal werkuren, geen probleem. Zo lang ik het gevoel maar heb alles onder controle te hebben.
Opeens merk je het dan. Het wordt te veel. Ik doe mijn werk graag, maar toch zit er blijkbaar ergens een grens. Die verleg je dan, tijdelijk. Totdat opeens blijkt dat tijdelijk niet zo tijdelijk is en dat je zelfs met die extra werkuren niet gedaan krijgt wat je gedaan moet krijgen. Elke keer is er wel iets onverwachts, iets wat nog even af moet. Een paar korte nachten. Minder alert. Nog meer korte nachten, want: druk. Van moe naar minder efficiënt, naar langer doorwerken, naar nog moe-er, nog langer doorwerken. Afijn, een vicieuze cirkel dus, waarbij slapen nu een op zichzelf staand probleem is geworden.
Dat gaat wel over, zo dacht ik. Gewoon, wat meer beweging (maar wanneer?), minder computer, een boek voor het slapen. Zoiets. Voorlopig lijkt het daar echter niet op. Die vrolijke collega werd zo moe dat ze minder sociaal werd, tegen iedereen die het wilde horen klaagde dat ze zo moe was. Geïrriteerd ook, om de kleinste dingen. Ergernissen werden uitvergroot en de frustraties zaten hoog. Kortom, ik was mezelf niet meer. Om erger te voorkomen maakte ik een doktersafspraak. Hoera.
Mijn hele achtergrond werd erbij doorgelicht (nee, mijn ouders zijn niet depressief). De oplossing bleek simpel. Zen. Ofzo. En minder koffie. Geen computer op de slaapkamer. En over drie weken terug. Oh, en minder werken.
Leuk, maar allevier geen opties. Die Zenstem alleen al levert een gevaar op voor mijn gezondheid. Ligt het aan mij, of is het enigszins vreemd dat een huisarts je zoiets aanraadt? Minder koffie gaat moeilijk worden, die heb ik juist nodig om nog een beetje met m'n hoofd erbij te blijven. Een eigen woonruimte heb ik niet, ik deel mijn huis. Alleen een kamer dus. Geen computer op mijn kamer is geen computer at all, ook al geen goed idee. En minder werken, tja, iets met verantwoordelijkheidsgevoel enzo. Zoals ik al zei, altijd is er wel iets.
Ja, ik zit er wel een beetje doorheen. Op de raarste momenten moet ik grote moeite doen niet in huilen uit te barsten. En hoewel ik gewoon even mijn schouders eronder wil zetten, kost alles net dat beetje meer moeite. Pak dingen minder snel op. Sneller geïrriteerd, onstabieler. Gewoon, heel moe dus en bijslapen lukt niet. Ik wil gewoon weer de vrolijke, oude, niet-uitgeputte mezelf weer zijn. En bovenal: ervoor zorgen dat de situatie niet uit de hand loopt.
De huisarts vond ik al een stap (want: toegeven het niet te trekken en het gevoel hebben te falen zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden). Maar veel heb ik aan haar adviezen niet. Of ben ik nu te skeptisch?
Vanavond had ik mezelf "getrakteerd" op een avondje niks. Maar nu al kijk ik op tegen het naar-bed-gaanmoment. En toen wist ik... Dit moet echt veranderen. En wel snel. Maar hoe? Hoe word ik minder verantwoordelijk, pieker ik minder? Hoe ga ik beter om met stress? Hoe laat ik de boel de boel als er morgen mensen komen wier vooruitgang van mij afhangt? Hoe?
Opeens merk je het dan. Het wordt te veel. Ik doe mijn werk graag, maar toch zit er blijkbaar ergens een grens. Die verleg je dan, tijdelijk. Totdat opeens blijkt dat tijdelijk niet zo tijdelijk is en dat je zelfs met die extra werkuren niet gedaan krijgt wat je gedaan moet krijgen. Elke keer is er wel iets onverwachts, iets wat nog even af moet. Een paar korte nachten. Minder alert. Nog meer korte nachten, want: druk. Van moe naar minder efficiënt, naar langer doorwerken, naar nog moe-er, nog langer doorwerken. Afijn, een vicieuze cirkel dus, waarbij slapen nu een op zichzelf staand probleem is geworden.
Dat gaat wel over, zo dacht ik. Gewoon, wat meer beweging (maar wanneer?), minder computer, een boek voor het slapen. Zoiets. Voorlopig lijkt het daar echter niet op. Die vrolijke collega werd zo moe dat ze minder sociaal werd, tegen iedereen die het wilde horen klaagde dat ze zo moe was. Geïrriteerd ook, om de kleinste dingen. Ergernissen werden uitvergroot en de frustraties zaten hoog. Kortom, ik was mezelf niet meer. Om erger te voorkomen maakte ik een doktersafspraak. Hoera.
Mijn hele achtergrond werd erbij doorgelicht (nee, mijn ouders zijn niet depressief). De oplossing bleek simpel. Zen. Ofzo. En minder koffie. Geen computer op de slaapkamer. En over drie weken terug. Oh, en minder werken.
Leuk, maar allevier geen opties. Die Zenstem alleen al levert een gevaar op voor mijn gezondheid. Ligt het aan mij, of is het enigszins vreemd dat een huisarts je zoiets aanraadt? Minder koffie gaat moeilijk worden, die heb ik juist nodig om nog een beetje met m'n hoofd erbij te blijven. Een eigen woonruimte heb ik niet, ik deel mijn huis. Alleen een kamer dus. Geen computer op mijn kamer is geen computer at all, ook al geen goed idee. En minder werken, tja, iets met verantwoordelijkheidsgevoel enzo. Zoals ik al zei, altijd is er wel iets.
Ja, ik zit er wel een beetje doorheen. Op de raarste momenten moet ik grote moeite doen niet in huilen uit te barsten. En hoewel ik gewoon even mijn schouders eronder wil zetten, kost alles net dat beetje meer moeite. Pak dingen minder snel op. Sneller geïrriteerd, onstabieler. Gewoon, heel moe dus en bijslapen lukt niet. Ik wil gewoon weer de vrolijke, oude, niet-uitgeputte mezelf weer zijn. En bovenal: ervoor zorgen dat de situatie niet uit de hand loopt.
De huisarts vond ik al een stap (want: toegeven het niet te trekken en het gevoel hebben te falen zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden). Maar veel heb ik aan haar adviezen niet. Of ben ik nu te skeptisch?
Vanavond had ik mezelf "getrakteerd" op een avondje niks. Maar nu al kijk ik op tegen het naar-bed-gaanmoment. En toen wist ik... Dit moet echt veranderen. En wel snel. Maar hoe? Hoe word ik minder verantwoordelijk, pieker ik minder? Hoe ga ik beter om met stress? Hoe laat ik de boel de boel als er morgen mensen komen wier vooruitgang van mij afhangt? Hoe?
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
donderdag 6 november 2008 om 03:50
hmm, toen mijn vriend hier heel erg veel last van had, heb ik hem heel erg gepusht om met zijn leidinggevende te praten. en dat zou ik jou eigenlijk ook aanraden, je leidinggevende kan nl. niet raden dat het nu niet zo goed met je gaat, maar heeft er ook niets aan wanneer over een aantal weken je bent opgebrand en met een burn out thuis zit, dus die kan misschien met je meedenken welke taken wel prioriteit hebben en welke niet.
en wanneer je leeft op koffie om je hoofd erbij te houden.....dan denk ik idd dat je even goed moet luisteren naar het advies van je huisarts, die geeft dat niet voor niets! Het is jammer voor je werk, maar uiteindelijk is niemand echt onmisbaar (ook al denk je van wel), die drie weken thuis overleven ze op je werk heus wel...
en wanneer je leeft op koffie om je hoofd erbij te houden.....dan denk ik idd dat je even goed moet luisteren naar het advies van je huisarts, die geeft dat niet voor niets! Het is jammer voor je werk, maar uiteindelijk is niemand echt onmisbaar (ook al denk je van wel), die drie weken thuis overleven ze op je werk heus wel...
donderdag 6 november 2008 om 04:01
Gesprek met mijn leidinggevende. Tja, deze week twee gehad. Vooral in de laatste laten weten dat ik het niet meer trok zo.
Het is een combinatie. Denk ik. Hoge verwachtingen en (te?) veel verantwoordelijkheidsgevoel. Hard werken is een vereiste. Geen probleem. Maar het gevoel het niet meer aan te kunnen, dat maakt dat ik me zo rot voel. Alsof het tussen m'n vingers door glipt.
Het is een combinatie. Denk ik. Hoge verwachtingen en (te?) veel verantwoordelijkheidsgevoel. Hard werken is een vereiste. Geen probleem. Maar het gevoel het niet meer aan te kunnen, dat maakt dat ik me zo rot voel. Alsof het tussen m'n vingers door glipt.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
donderdag 6 november 2008 om 04:03
donderdag 6 november 2008 om 04:09
dat scheelt dan wel weer
Jammer dat dat gesprek niet echt zoden aan de dijk heeft gezet. Weet dat dat bij mijn vriend toen wel geholpen heeft.
Kan me voorstellen dat het heel rot voelt dat je er geen grip op lijkt te hebben. Lijkt dan erg alsof je iedere keer achter de feiten aanloopt lijkt me zo.
Misschien is het een idee dat wanneer je op je werkplek komt een lijstje maakt wat je voor die dag per se gedaan wil hebben, en wat morgen evt. ook nog kan. Moet je er wel voor zorgen dat je dat realistisch maakt , dus niet alles alsnog die dag gedaan willen hebben.
Ik denk dat het al scheelt wanneer de prioriteiten van je taken soms even verlegd worden.
Jammer dat dat gesprek niet echt zoden aan de dijk heeft gezet. Weet dat dat bij mijn vriend toen wel geholpen heeft.
Kan me voorstellen dat het heel rot voelt dat je er geen grip op lijkt te hebben. Lijkt dan erg alsof je iedere keer achter de feiten aanloopt lijkt me zo.
Misschien is het een idee dat wanneer je op je werkplek komt een lijstje maakt wat je voor die dag per se gedaan wil hebben, en wat morgen evt. ook nog kan. Moet je er wel voor zorgen dat je dat realistisch maakt , dus niet alles alsnog die dag gedaan willen hebben.
Ik denk dat het al scheelt wanneer de prioriteiten van je taken soms even verlegd worden.
donderdag 6 november 2008 om 04:25
Van de to do-lijstjes ben ik eigenlijk niet zo. Maar in het kader van: alles wat ik opschrijf hoef ik niet te onthouden (en echt, te weinig slaapt maakt van je hersenen een zeef) er toch maar mee begonnen.
Probleem is alleen dat er zich telkens onverwachte klusjes of problemen melden die "even" voorrang hebben. Is het op eens een uurtje of zes en heb ik vanalles gedaan, behalve wat ik wilde doen. Plak ik er maar weer een paar uur aan vast, want het moet nu eenmaal af.
Probleem is alleen dat er zich telkens onverwachte klusjes of problemen melden die "even" voorrang hebben. Is het op eens een uurtje of zes en heb ik vanalles gedaan, behalve wat ik wilde doen. Plak ik er maar weer een paar uur aan vast, want het moet nu eenmaal af.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
donderdag 6 november 2008 om 04:37
Ai dat is dan wel vervelend.
Wat er dus eigenlijk vooral een nadeel is zijn die onverwachte klusjes. Die kosten vaak toch meer tijd dan je denkt (denk ik), waardoor het idd ineens zes uur is. De vraag is dus met name hoe kun je die onverwachte klusjes ombuigen in verwachte klusjes.
Kan je bij onverwachte klusjes misschien aangeven van : sorry, ik heb het vandaag heel druk, dus ik kom daar morgen/overmorgen/van de week pas aan toe.
En dan moet het aantal klusjes toch wel wat minder worden, eigenlijk ben je nu nl. 2 jobs aan het doen: de ene met de "hoofdtaken", en de andere met de klusjes tussendoor....
Of kan je die onverwachte klusjes misschien delen met een collega? Als je dan iets half om half kan regelen, heb je er weer een halve werkdag voor ingeplande klussen bij.....T lastige hiervan is natuurlijk dat niemand daar zin/tijd voor heeft dus dat dat wel moeilijk realiseerbaar is.
hmm...ga nog even verder brainstormen....
Wat er dus eigenlijk vooral een nadeel is zijn die onverwachte klusjes. Die kosten vaak toch meer tijd dan je denkt (denk ik), waardoor het idd ineens zes uur is. De vraag is dus met name hoe kun je die onverwachte klusjes ombuigen in verwachte klusjes.
Kan je bij onverwachte klusjes misschien aangeven van : sorry, ik heb het vandaag heel druk, dus ik kom daar morgen/overmorgen/van de week pas aan toe.
En dan moet het aantal klusjes toch wel wat minder worden, eigenlijk ben je nu nl. 2 jobs aan het doen: de ene met de "hoofdtaken", en de andere met de klusjes tussendoor....
Of kan je die onverwachte klusjes misschien delen met een collega? Als je dan iets half om half kan regelen, heb je er weer een halve werkdag voor ingeplande klussen bij.....T lastige hiervan is natuurlijk dat niemand daar zin/tijd voor heeft dus dat dat wel moeilijk realiseerbaar is.
hmm...ga nog even verder brainstormen....
donderdag 6 november 2008 om 09:38
Uhm oke... naar de dokter gaan is al een hele stap maar met zijn advies doe je dan niks? huh? Waarom ben je dan naar de dokter gegaan? Dacht je dat hij je een happy-pill zou geven en alles weer back to normal?
Oke computer van je kamer is niet nodig, maar zet hem uit minstens een uur voor je gaat slapen. En ga een boek lezen... Geen tv.
Verantwoordelijkheidsgevoel voor je werk? Wat is er nou belangrijker? Je werk of je gezondheid? Kies voor jezelf!
En koffie minderen, hoeft niet in de ochtend maar na 3 uur smiddags geen koffie meer, zeker niet na de avond maaltijd.
Dan kun je dus wel zeggen dat dit allemaal niet haalbaar is, maar je lichaam geeft aan dat het op is! Luister naar je lichaam!
Voor je met een burnout thuis zit, niet meer kan werken!
Oke computer van je kamer is niet nodig, maar zet hem uit minstens een uur voor je gaat slapen. En ga een boek lezen... Geen tv.
Verantwoordelijkheidsgevoel voor je werk? Wat is er nou belangrijker? Je werk of je gezondheid? Kies voor jezelf!
En koffie minderen, hoeft niet in de ochtend maar na 3 uur smiddags geen koffie meer, zeker niet na de avond maaltijd.
Dan kun je dus wel zeggen dat dit allemaal niet haalbaar is, maar je lichaam geeft aan dat het op is! Luister naar je lichaam!
Voor je met een burnout thuis zit, niet meer kan werken!
donderdag 6 november 2008 om 09:38
Ik ben niet naar de huisarts geweest, ik ging naar de arbo-arts (die hebben we hier intern). Die heeft mijn leidinggevende verteld dat ik dringend een normale taskload moest hebben, gaf me een verbod op overwerken en raadde me aan om vooral mijn agenda leeg te maken. Niets meer moeten. Ook privé niet.
Maar ja, ik zit dan wel bij een Amerikaans bedrijf, maar dat staat wel in Nederland. Dus dat gaat dan wel makkelijker.
De belangrijkste quickwin die ik je mee kan geven is: lege agenda, niets meer moeten. Geen to do lijstjes. Geen extra klusjes, alleen dat waar je voor aangenomen bent. Je collega's zullen die tussendoortjes maar even moeten opvangen. Als jij je ziekmeldt, zijn ze verder van huis, dan moeten ze meer opvangen, dus het is ook in hun belang. Niet meer overwerken. Op tijd naar bed, en neem een uurtje langer (aan de avondkant). Zorg voor regelmaat. Eet groente en fruit. En die grens die je niet meer voelt, toch maar trekken. Het duurt heeeeeeel lang voor je hem niet meer voelt, maar als je dat niet doet, dan eindig je waar ik op een gegeven moment zat. Ik was op een gegeven moment zo op, dat ik letterlijk niet eens mijn eigen naam kon spellen. Ik zag dat ik het fout deed, ik wist hoe het moest, maar het kwam niet juist uit mijn vingers.
Maar ja, ik zit dan wel bij een Amerikaans bedrijf, maar dat staat wel in Nederland. Dus dat gaat dan wel makkelijker.
De belangrijkste quickwin die ik je mee kan geven is: lege agenda, niets meer moeten. Geen to do lijstjes. Geen extra klusjes, alleen dat waar je voor aangenomen bent. Je collega's zullen die tussendoortjes maar even moeten opvangen. Als jij je ziekmeldt, zijn ze verder van huis, dan moeten ze meer opvangen, dus het is ook in hun belang. Niet meer overwerken. Op tijd naar bed, en neem een uurtje langer (aan de avondkant). Zorg voor regelmaat. Eet groente en fruit. En die grens die je niet meer voelt, toch maar trekken. Het duurt heeeeeeel lang voor je hem niet meer voelt, maar als je dat niet doet, dan eindig je waar ik op een gegeven moment zat. Ik was op een gegeven moment zo op, dat ik letterlijk niet eens mijn eigen naam kon spellen. Ik zag dat ik het fout deed, ik wist hoe het moest, maar het kwam niet juist uit mijn vingers.
donderdag 6 november 2008 om 10:11
Volgens mij geef ij twee signalen af aan je werkgever:
1= het is allemaal teveel
2 = Oke ik doe het wel
Niet gek dat die leidinggevende alleen op het 2de reageert.
Och daffodil doet dat wel, en nog een extra complimentje zoals, jij kan het zo goed en we zitten echt in tijdnood , en jij hebt t altijd al zo goed gedaan.
Dus als jij niet als de wiederweerga voor jezelf op gaat komen, dan hebben we hier binnen een paar weken een een topic, : "ze missen me niet eens, nu ik thuis zit, en vroeger konden ze niks zonder mij"
Dus wat wil je?
1= het is allemaal teveel
2 = Oke ik doe het wel
Niet gek dat die leidinggevende alleen op het 2de reageert.
Och daffodil doet dat wel, en nog een extra complimentje zoals, jij kan het zo goed en we zitten echt in tijdnood , en jij hebt t altijd al zo goed gedaan.
Dus als jij niet als de wiederweerga voor jezelf op gaat komen, dan hebben we hier binnen een paar weken een een topic, : "ze missen me niet eens, nu ik thuis zit, en vroeger konden ze niks zonder mij"
Dus wat wil je?
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 6 november 2008 om 12:12
Soory als ik het niet begrijp maar dan ga je toch die uurtjes werk wat terugbrengen? Is toch ni zo moeilijk? Beetje leuke dingen doen in je vrije tijd, jee snap het probleem ni zo hoor, of vind je dat je een werkrobot moet zijn en hoezo "Hoe laat ik de boel de boel als er morgen mensen komen wier vooruitgang van mij afhangt? Hoe?" Wauw Denk je nu echt dat je zoooo onmisbaar bent? Jemig ...beetje teveel van het goede hoor, kom op voor jou wel weer een ander die het opknapt denk ik dan, en anders hebben ze pech je zet jezelf wel erg vast met zulke eissen..er is meer dan werk!!
donderdag 6 november 2008 om 13:20
Onmisbaar? Zeker niet.
Maar stel, ik heb iemand die ik begeleid. Ze heeft een strikte deadline, haar project moet over een maand af. Eigenlijk loopt ze al achter op schema. Morgen komt ze, maar voor ze verder kan, moet ik eerst iets doen. Of: ik heb een afspraak morgenvroeg. Maar ben er die dag niet aan toegekomen me voor te bereiden. Ja, dan voel ik me dus een soort van verplicht (naar mezelf toe) langer door te werken.
Tuurlijk, de wereld draait door zonder mij. Niemands leven hangt van mij af. Maar ik voel me wel verantwoordelijk. Niet eens omdat mijn leidinggevende vindt dat ik het moet doen, maar omdat ik dat zelf vind. Verantwoordelijkheidsgevoel dus. En ja: voor mij is het dus wél heel moeilijk om dan toch naar huis te gaan. Ik kan het gewoon niet. Heb het weleens geprobeerd hoor. Voelde ik me alsnog de hele avond slecht, omdat ik het niet even afgemaakt had.
Maar stel, ik heb iemand die ik begeleid. Ze heeft een strikte deadline, haar project moet over een maand af. Eigenlijk loopt ze al achter op schema. Morgen komt ze, maar voor ze verder kan, moet ik eerst iets doen. Of: ik heb een afspraak morgenvroeg. Maar ben er die dag niet aan toegekomen me voor te bereiden. Ja, dan voel ik me dus een soort van verplicht (naar mezelf toe) langer door te werken.
Tuurlijk, de wereld draait door zonder mij. Niemands leven hangt van mij af. Maar ik voel me wel verantwoordelijk. Niet eens omdat mijn leidinggevende vindt dat ik het moet doen, maar omdat ik dat zelf vind. Verantwoordelijkheidsgevoel dus. En ja: voor mij is het dus wél heel moeilijk om dan toch naar huis te gaan. Ik kan het gewoon niet. Heb het weleens geprobeerd hoor. Voelde ik me alsnog de hele avond slecht, omdat ik het niet even afgemaakt had.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
donderdag 6 november 2008 om 13:28
Die "extra" klusjes kunnen trouwens niet door collega's opgevangen worden. Het zijn echt dingen die bij mijn werk horen, maar die ik van tevoren niet had (kunnen) voorzien.
In principe komt het erop neer dat ik mijn eigen project draai. Er is niemand die het allemaal even van me kan overnemen; als ik er niet ben, ligt het ook echt stil. Als ik dan afspraken heb, zou ik me ontzettend schuldig voelen die niet na te komen...
In principe komt het erop neer dat ik mijn eigen project draai. Er is niemand die het allemaal even van me kan overnemen; als ik er niet ben, ligt het ook echt stil. Als ik dan afspraken heb, zou ik me ontzettend schuldig voelen die niet na te komen...
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
donderdag 6 november 2008 om 14:00
Misschien is timemanagement een oplossing? (Werd al eerder gesuggereerd). Een cursus, die je leidinggevende betaalt?
Ik heb een cursus gevolgd en ik heb er veel aan. Mijn werk is erg druk, maar ik heb het overzicht weer. Onder andere door lijstjes bij te houden van dingen die ik moet doen. Ik reserveer ook tijd voor ad hoc klussen, want daar werd ik altijd bloednerveus van. Dan had ik alles zo georganiseerd dat het nét kon, liep op mijn tandvlees om alles voor elkaar te krijgen en dan kwam er iemand tussendoor met 'Kun je misschien even...'- dan ontplófte ik zowat!
Je hoofd is om te denken, niet om te onthouden. Een goede agenda bijhouden en dingen die je niet mag vergeten, opschrijven, scheelt mij erg veel stress.
Wat doe je in je vrije tijd? Heb je genoeg tijd om te niksen, op de bank te liggen, voor je uit te staren, een boekje te bladeren? Het gaat om de balans tussen inspannen en ontspannen. Dus een dag hard werken, dan een avond ontspannen - door niks te doen of door lekker te gaan sporten.
Je schrijft ook dat je je schuldig voelt als je je werk niet op tijd af hebt. Dat hoeft niet. Mooi streven om alles op tijd af te hebben, maar soms lukt het niet. Dat kun je best tegen mensen zeggen. Het is fijner als je ze van tevoren al kunt laten weten: we hebben overmorgen een afspraak, maar ik voorzie dat ik niet genoeg tijd heb om alles voor te bereiden, kunnen we het naar volgende week verschuiven?
Ik heb een cursus gevolgd en ik heb er veel aan. Mijn werk is erg druk, maar ik heb het overzicht weer. Onder andere door lijstjes bij te houden van dingen die ik moet doen. Ik reserveer ook tijd voor ad hoc klussen, want daar werd ik altijd bloednerveus van. Dan had ik alles zo georganiseerd dat het nét kon, liep op mijn tandvlees om alles voor elkaar te krijgen en dan kwam er iemand tussendoor met 'Kun je misschien even...'- dan ontplófte ik zowat!
Je hoofd is om te denken, niet om te onthouden. Een goede agenda bijhouden en dingen die je niet mag vergeten, opschrijven, scheelt mij erg veel stress.
Wat doe je in je vrije tijd? Heb je genoeg tijd om te niksen, op de bank te liggen, voor je uit te staren, een boekje te bladeren? Het gaat om de balans tussen inspannen en ontspannen. Dus een dag hard werken, dan een avond ontspannen - door niks te doen of door lekker te gaan sporten.
Je schrijft ook dat je je schuldig voelt als je je werk niet op tijd af hebt. Dat hoeft niet. Mooi streven om alles op tijd af te hebben, maar soms lukt het niet. Dat kun je best tegen mensen zeggen. Het is fijner als je ze van tevoren al kunt laten weten: we hebben overmorgen een afspraak, maar ik voorzie dat ik niet genoeg tijd heb om alles voor te bereiden, kunnen we het naar volgende week verschuiven?
donderdag 6 november 2008 om 14:20
Ja sorry, begrijp je maar dan nog denk ik, hoeveel uren wil je maken? Wat staat in je contract? en als je je werk ni afkrijgt is het schijnbaar teveel voor een persoon? Ja ik weet het niet hoor..denk dat je je laat leven door je werk. ik werk puur de uren op mijn contract en als ik af en toe overwerk moet doen oke, maar dit moet echt geen standaard worden, want dan weiger ik dat gewoon of wil meer geld, of ze nemen maar iemand erbij aan! Ja ben daar heel strikt in , ben ni gek! denk dat je toch echt keuzes moet maken hierin en krijg jij al die overuren eigenlijk uitbetaald?
donderdag 6 november 2008 om 16:34
quote:Daffodil schreef op 06 november 2008 @ 13:20:
Onmisbaar? Zeker niet.
Maar stel, ik heb iemand die ik begeleid. Ze heeft een strikte deadline, haar project moet over een maand af. Eigenlijk loopt ze al achter op schema. Morgen komt ze, maar voor ze verder kan, moet ik eerst iets doen. Of: ik heb een afspraak morgenvroeg. Maar ben er die dag niet aan toegekomen me voor te bereiden. Ja, dan voel ik me dus een soort van verplicht (naar mezelf toe) langer door te werken.
.
en wie zijn schuld is het dat ze achterloopt?
de hare omdat ze te laat begonnen is, het te licht heeft ingeschat, of het gewoon vooruit heeft geschoven, of jouw schuld?
In het eerste geval, tsja dan gaat ze maar op haar bek, goeie leerschool, in het 2de geval ja dan heb jij wat in te halen.
maar een cursus prioriteiten stellen is wel de moeite waard voor jou
Onmisbaar? Zeker niet.
Maar stel, ik heb iemand die ik begeleid. Ze heeft een strikte deadline, haar project moet over een maand af. Eigenlijk loopt ze al achter op schema. Morgen komt ze, maar voor ze verder kan, moet ik eerst iets doen. Of: ik heb een afspraak morgenvroeg. Maar ben er die dag niet aan toegekomen me voor te bereiden. Ja, dan voel ik me dus een soort van verplicht (naar mezelf toe) langer door te werken.
.
en wie zijn schuld is het dat ze achterloopt?
de hare omdat ze te laat begonnen is, het te licht heeft ingeschat, of het gewoon vooruit heeft geschoven, of jouw schuld?
In het eerste geval, tsja dan gaat ze maar op haar bek, goeie leerschool, in het 2de geval ja dan heb jij wat in te halen.
maar een cursus prioriteiten stellen is wel de moeite waard voor jou
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 6 november 2008 om 18:48
Ik denk echt dat je dit serieuzer moet gaan nemen dan je dat nu op dit moment doet. Als ik jouw "symptomen" lees, steven je regelrecht af op een burn out. En als je daar eenmaal in zit, is de weg terug een hele lange. Niet eigenwijs zijn, niet denken dat je er wel komt met de schouders er onder zetten en niet klagen. Je moet nu de rem er op zetten en beter voor jezelf gaan zorgen. Niemand is onmisbaar en je baan is het niet waard om jezelf naar een burn out toe te werken.
donderdag 6 november 2008 om 22:55
Je zegt dat je heel erg verantwoordelijk voelt. Maar ik mis in je post de verantwoordelijkheid naar jezelf toe. Die moet er toch eerst zijn voor dat je je ergens anders druk over gaat maken.
Je gaat naar de huisarts, de adviezen staan je niet en je opent een topic waarin je om...wat? Wonderadviezen vraagt?
Zoals anderen terecht aanmerken: je stevent op een burn-out af en uit ervaring en kan ook ik zeggen dat dat een hele lange weg terug is.
Minder werk-afspraken op een dag. Agenda blokken om aan stukken te werken. Kijken of afspraken niet telefonisch afgehandeld kunnen worden. Thuiswerken voor een deel zodat je niet gestoord wordt met allerlei klusjes die tussendoor komen.
Minderen zal niet makkelik zijn. Het voelt aan als afkicken. Je leunt niet meer tegen die zware muur en dan ga je pas merken wat je je geest en lichaam aandoet. Door door te gaan zoals je nu doet zeg je eigenlijk tegen jezelf: val dood, ik ga hoe dan ook door!
Maar het lichaam is slim en kan wel een stootje hebben. Vandaar dat je ook zo lang door kan gaan ondanks dat je lichaam signalen geeft. Negeer die signalen 1x te veel en je lichaam trekt de stekker de eruit. Zo werkt en gelukkig maar.
Kies voor jezelf. Leuk dat je je werk zo leuk vindt en er plezier uit haalt maar laat het voor je in plaats van tegen je werken.
Assertiviteit, time-management, zelfinzicht, leren je lichaam te voelen en de signalen te herkennen, spannen en ontspannen regelmatig afwisselen, het zijn wat ideetjes maar allemaal dingen die je je eigen kunt maken (eigenlijk heb je ze al maar moet je je aanleren ze weer naar boven te halen)
Stap uit de vicieuze cirkel door elke dag 1 ding te laten vallen. Een klusje niet te doen. Minder met mate dan zal de klap niet zo groot zijn.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je hier snel uit komt!
Je gaat naar de huisarts, de adviezen staan je niet en je opent een topic waarin je om...wat? Wonderadviezen vraagt?
Zoals anderen terecht aanmerken: je stevent op een burn-out af en uit ervaring en kan ook ik zeggen dat dat een hele lange weg terug is.
Minder werk-afspraken op een dag. Agenda blokken om aan stukken te werken. Kijken of afspraken niet telefonisch afgehandeld kunnen worden. Thuiswerken voor een deel zodat je niet gestoord wordt met allerlei klusjes die tussendoor komen.
Minderen zal niet makkelik zijn. Het voelt aan als afkicken. Je leunt niet meer tegen die zware muur en dan ga je pas merken wat je je geest en lichaam aandoet. Door door te gaan zoals je nu doet zeg je eigenlijk tegen jezelf: val dood, ik ga hoe dan ook door!
Maar het lichaam is slim en kan wel een stootje hebben. Vandaar dat je ook zo lang door kan gaan ondanks dat je lichaam signalen geeft. Negeer die signalen 1x te veel en je lichaam trekt de stekker de eruit. Zo werkt en gelukkig maar.
Kies voor jezelf. Leuk dat je je werk zo leuk vindt en er plezier uit haalt maar laat het voor je in plaats van tegen je werken.
Assertiviteit, time-management, zelfinzicht, leren je lichaam te voelen en de signalen te herkennen, spannen en ontspannen regelmatig afwisselen, het zijn wat ideetjes maar allemaal dingen die je je eigen kunt maken (eigenlijk heb je ze al maar moet je je aanleren ze weer naar boven te halen)
Stap uit de vicieuze cirkel door elke dag 1 ding te laten vallen. Een klusje niet te doen. Minder met mate dan zal de klap niet zo groot zijn.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je hier snel uit komt!
vrijdag 7 november 2008 om 06:07
Eigenwijs? Wie? Ik?
Een cursus time management klinkt inderdaad zo slecht nog niet. Ik had voor volgende week ook al een stress management afspraak gepland.
Lange uren heb ik de laatste jaren non-stop gemaakt en daar zit denk ik het probleem ook niet echt. Het probleem is eerder dat ik lange uren maak en daarbij mijn werk niet afkrijg. Dat zorgt voor stress en inmiddels dus ook voor slaapproblemen, ook als ik een avond minder werk.
Een cursus time management klinkt inderdaad zo slecht nog niet. Ik had voor volgende week ook al een stress management afspraak gepland.
Lange uren heb ik de laatste jaren non-stop gemaakt en daar zit denk ik het probleem ook niet echt. Het probleem is eerder dat ik lange uren maak en daarbij mijn werk niet afkrijg. Dat zorgt voor stress en inmiddels dus ook voor slaapproblemen, ook als ik een avond minder werk.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
