Psyche
alle pijlers
En wat als het mij wél iets doet?
zondag 15 november 2009 om 00:42
quote:Elmervrouw schreef op 10 november 2009 @ 19:50:
Ja, heb ik ook: overnemen. Ik heb dat taxibaantje dus echt onderschat. Dacht een beetje leuk van A naar B te rijden, maar er gebeurde in die taxi heel wat meer, wat me aangreep, wat me bergen energie kostte.. om het nog maar niet te hebben over die werkgevers van me, de sfeer en de te strakke planningen. Maar goed: hiervan heb ik geleerd dat ik beter niet kan gaan werken met doelgroepen als mensen met zware problematiek, zwaar verstandelijk gehandicapten, mensen met handicaps, jongeren, kinderen. Ik vind heel gauw mensen zielig, vooral als iets uitzichtloos of niet te behandelen is.
Je bent dus ook de oudste. Na mij kwamen nog drie kinderen en ze hebben mij altijd gebruikt als oppas, degene die alles bezighield en vermaakte, initiatief nam etc. en erger nog: als voorbeeld. Bah! Wanneer mocht ik kind zijn? Of gewoon puber? Niet dus.
Ik kan me inderdaad voorstellen dat taxirijden meer is dan met je autootje van A naar B gaan. t Is niet voor niets dat er hele TV programma's omheen gemaakt zijn.
Ik ben ook oudste van vier. Mijn moeder heeft bewust gezorgd dat ik niet altijd hoefde op te passen, luiers verschonen, e.d.
Zij heeft zelf heel veel gedaan voor haar 12 jaar jongere zusje en realiseerde zich dat dat niet de bedoeling kan zijn in een gezin.
Toch was het lastig om oudste te zijn. Mijn ouders zijn zelf soms nogal besluiteloos en er waren weinig regels... een beetje een onduidelijke situatie voor een kind. Wat dat betreft moest ik de weg een beetje banen voor de jongere broers.
Ook werd van mij vaak verwacht een stabiele factor te zijn. Broers vochten maar Moon stond daarboven (vonden ouders) Of broers moesten stoppen want anders was het voor Moon niet leuk. Nee, zeg dan dat je er zelf last van hebt, als volwassenen.
Ik heb deze dingen wel uitgesproken het afgelopen jaar. Dat met die regels niet zo, maar wel dat ik me voelde alsof ik stabiele factor moest zijn, rots in de branding. (in werksituaties etc kan ik dat ook goed, als het nodig is... jong geleerd etc)
Het werd niet geheel begrepen, wat ik precies bedoelde.
Opvallend is ook wel dat - toen ik extreem gedrag vertoonde - het hele gezin stond te wankelen. Als de rots in de branding verandert in een monster dan is de balans zoek.
Ik schrijf je hele topic vol zo op dit late uur
Ja, heb ik ook: overnemen. Ik heb dat taxibaantje dus echt onderschat. Dacht een beetje leuk van A naar B te rijden, maar er gebeurde in die taxi heel wat meer, wat me aangreep, wat me bergen energie kostte.. om het nog maar niet te hebben over die werkgevers van me, de sfeer en de te strakke planningen. Maar goed: hiervan heb ik geleerd dat ik beter niet kan gaan werken met doelgroepen als mensen met zware problematiek, zwaar verstandelijk gehandicapten, mensen met handicaps, jongeren, kinderen. Ik vind heel gauw mensen zielig, vooral als iets uitzichtloos of niet te behandelen is.
Je bent dus ook de oudste. Na mij kwamen nog drie kinderen en ze hebben mij altijd gebruikt als oppas, degene die alles bezighield en vermaakte, initiatief nam etc. en erger nog: als voorbeeld. Bah! Wanneer mocht ik kind zijn? Of gewoon puber? Niet dus.
Ik kan me inderdaad voorstellen dat taxirijden meer is dan met je autootje van A naar B gaan. t Is niet voor niets dat er hele TV programma's omheen gemaakt zijn.
Ik ben ook oudste van vier. Mijn moeder heeft bewust gezorgd dat ik niet altijd hoefde op te passen, luiers verschonen, e.d.
Zij heeft zelf heel veel gedaan voor haar 12 jaar jongere zusje en realiseerde zich dat dat niet de bedoeling kan zijn in een gezin.
Toch was het lastig om oudste te zijn. Mijn ouders zijn zelf soms nogal besluiteloos en er waren weinig regels... een beetje een onduidelijke situatie voor een kind. Wat dat betreft moest ik de weg een beetje banen voor de jongere broers.
Ook werd van mij vaak verwacht een stabiele factor te zijn. Broers vochten maar Moon stond daarboven (vonden ouders) Of broers moesten stoppen want anders was het voor Moon niet leuk. Nee, zeg dan dat je er zelf last van hebt, als volwassenen.
Ik heb deze dingen wel uitgesproken het afgelopen jaar. Dat met die regels niet zo, maar wel dat ik me voelde alsof ik stabiele factor moest zijn, rots in de branding. (in werksituaties etc kan ik dat ook goed, als het nodig is... jong geleerd etc)
Het werd niet geheel begrepen, wat ik precies bedoelde.
Opvallend is ook wel dat - toen ik extreem gedrag vertoonde - het hele gezin stond te wankelen. Als de rots in de branding verandert in een monster dan is de balans zoek.
Ik schrijf je hele topic vol zo op dit late uur
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 15 november 2009 om 00:47
quote:Elmervrouw schreef op 10 november 2009 @ 19:56:
Ik zie nu ook dat het gewoon los zand was bij ons thuis, dat niemand betrokkenheid met elkaar voelde, dat er constant afgekat werd (voorbeeld: moeder, tegen mijn jongere zus) en dat dat dus ook een sfeer van onveiligheid gaf - voor mij.
Beide ouders waren gewoon niet volwassen.
Eten en kleren, dat was er, maar dat was ook alles. Van opvoeden of begeleiden hadden ze nog nooit gehoord. Dat kinderen personen zijn, mensen met gevoel, idem dito.
En ik liep maar te bemiddelen, te redderen; dat het allemaal maar goed liep. Dat er niks mis ging. Ik schreef zelfs de soll.brieven voor mijn vader.
Eigenlijk begin ik nu pas echt te ontdekken dat het niet normaal was, zoals er bij ons met elkaar omgegaan werd. Nu ik voel dat het ook anders kan. Dat bijna iedereen anders met mij omgaat. Dat is nog heel erg verwarrend. En ik heb nog veel moeite om veiligheid te ervaren en mezelf te durven laten zien. Ik kan eigenlijk mijn zussen en broer niet eens kwalijk nemen dat ze me zo laten vallen nu mijn verhaal ze niet aanstaat, want eigenlijk weten ze niet beter. En mijn moeder ook niet. Ik denk dat ieder op zijn manier aan het overleven is.
Alleen is voor mij 'overleven' niet goed genoeg. Ik wil méér, en daar werk ik hard aan.
Ik had dit nog niet eens gelezen. Maar wat is dat lastig he, als je ouders zich niet gedragen als volwassenen.
Mijn ouders zijn voor de buitenwereld prima mensen, maar staan soms wel onzeker in hun schoenen, met name in de relatie.
Dan kunnen ze enorm zeuren over iets ontzettend onbelangrijks. Ik weet dan nooit wat ik moet doen: een oplossing aandragen, ze laten zeuren, ze erop wijzen dat ze zeuren.... het wordt één van de drie, meestal.
Verder is er weinig vergelijkbaars denk ik. Ik heb een goede jeugd gehad, maar de struikelblokken die er waren, daar ben ik afgelopen jaren ook keihard over gevallen en mee op mijn bek gegaan.
Leuk om af en toe te lezen dat je nu in een fase zit van mooie kleding kopen voor jezelf, etc. En terecht ook!
Ik was rond mijn 15e erg met kleding bezig, later werd dat minder, het moest goedkoop, etc.
Het is wel leuk om soms weer iets meer moeite te doen en echt goede aankopen te doen.
Gefeliciteerd nog. Beter laat dan nooit.
Ik zie nu ook dat het gewoon los zand was bij ons thuis, dat niemand betrokkenheid met elkaar voelde, dat er constant afgekat werd (voorbeeld: moeder, tegen mijn jongere zus) en dat dat dus ook een sfeer van onveiligheid gaf - voor mij.
Beide ouders waren gewoon niet volwassen.
Eten en kleren, dat was er, maar dat was ook alles. Van opvoeden of begeleiden hadden ze nog nooit gehoord. Dat kinderen personen zijn, mensen met gevoel, idem dito.
En ik liep maar te bemiddelen, te redderen; dat het allemaal maar goed liep. Dat er niks mis ging. Ik schreef zelfs de soll.brieven voor mijn vader.
Eigenlijk begin ik nu pas echt te ontdekken dat het niet normaal was, zoals er bij ons met elkaar omgegaan werd. Nu ik voel dat het ook anders kan. Dat bijna iedereen anders met mij omgaat. Dat is nog heel erg verwarrend. En ik heb nog veel moeite om veiligheid te ervaren en mezelf te durven laten zien. Ik kan eigenlijk mijn zussen en broer niet eens kwalijk nemen dat ze me zo laten vallen nu mijn verhaal ze niet aanstaat, want eigenlijk weten ze niet beter. En mijn moeder ook niet. Ik denk dat ieder op zijn manier aan het overleven is.
Alleen is voor mij 'overleven' niet goed genoeg. Ik wil méér, en daar werk ik hard aan.
Ik had dit nog niet eens gelezen. Maar wat is dat lastig he, als je ouders zich niet gedragen als volwassenen.
Mijn ouders zijn voor de buitenwereld prima mensen, maar staan soms wel onzeker in hun schoenen, met name in de relatie.
Dan kunnen ze enorm zeuren over iets ontzettend onbelangrijks. Ik weet dan nooit wat ik moet doen: een oplossing aandragen, ze laten zeuren, ze erop wijzen dat ze zeuren.... het wordt één van de drie, meestal.
Verder is er weinig vergelijkbaars denk ik. Ik heb een goede jeugd gehad, maar de struikelblokken die er waren, daar ben ik afgelopen jaren ook keihard over gevallen en mee op mijn bek gegaan.
Leuk om af en toe te lezen dat je nu in een fase zit van mooie kleding kopen voor jezelf, etc. En terecht ook!
Ik was rond mijn 15e erg met kleding bezig, later werd dat minder, het moest goedkoop, etc.
Het is wel leuk om soms weer iets meer moeite te doen en echt goede aankopen te doen.
Gefeliciteerd nog. Beter laat dan nooit.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 15 november 2009 om 16:47
Jeetje wat lastig met je relatie.
Wat dat betreft ben ik soms blij geen relatie te hebben. Ik maak ook nogal wat ontwikkelingen door (10 stappen vooruit, 8 terug, etc) en zou in deze fase niet de makkelijkste vriendin zijn. Het is voor mij ook prettig dat ik nu alle kanten op kan met mijn leven, zonder dat ik met iemand in het bijzonder rekening hoef te houden.
Maar ik mis ook wel dingen hoor. Het leven als vrijgezel is niet perfect, dat zeker niet.
Raar is dat he, als je op een gegeven moment 'verder' bent dan je ouders. Ik liep daar in mijn studententijd tegenaan, dat ik dacht: Op sommige punten ben ik nu verder dan zij ooit zullen komen. (bijv het loskomen uit oude patronen, het loskomen van familieverwachtingen). Toen was ik in het gezin het 'verst', nu maken mijn broers die ontwikkelingen ook door (of hebben ze al achter de rug).
Wat dat betreft ben ik soms blij geen relatie te hebben. Ik maak ook nogal wat ontwikkelingen door (10 stappen vooruit, 8 terug, etc) en zou in deze fase niet de makkelijkste vriendin zijn. Het is voor mij ook prettig dat ik nu alle kanten op kan met mijn leven, zonder dat ik met iemand in het bijzonder rekening hoef te houden.
Maar ik mis ook wel dingen hoor. Het leven als vrijgezel is niet perfect, dat zeker niet.
Raar is dat he, als je op een gegeven moment 'verder' bent dan je ouders. Ik liep daar in mijn studententijd tegenaan, dat ik dacht: Op sommige punten ben ik nu verder dan zij ooit zullen komen. (bijv het loskomen uit oude patronen, het loskomen van familieverwachtingen). Toen was ik in het gezin het 'verst', nu maken mijn broers die ontwikkelingen ook door (of hebben ze al achter de rug).
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 november 2009 om 09:31
hoi elmervrouw
ik kan me voorstellen dat je ander werk zoekt
maar ik ben op zoek naar een leuke collega en denk dus even in eigen belang. Ik denk dat wij wel goed kunnen samenwerken....
Ik hoop dat je eerst een leuke en ontspannende baan zult vinden
en daarna kan kijken wat echt je passie is.
Ik heb een paar leuke coachingsopdrachten liggen, om zaken voor jezelf helder te krijgen. Bij mij kwamen er verrassende dingen uit,
mocht je er behoefte aan hebben dan hoor ik het wel.
en weer zeg ik, tot binnenkort..ik ga ervan uit dat het dit jaar nog zal lukken
verentooi
ik kan me voorstellen dat je ander werk zoekt
maar ik ben op zoek naar een leuke collega en denk dus even in eigen belang. Ik denk dat wij wel goed kunnen samenwerken....
Ik hoop dat je eerst een leuke en ontspannende baan zult vinden
en daarna kan kijken wat echt je passie is.
Ik heb een paar leuke coachingsopdrachten liggen, om zaken voor jezelf helder te krijgen. Bij mij kwamen er verrassende dingen uit,
mocht je er behoefte aan hebben dan hoor ik het wel.
en weer zeg ik, tot binnenkort..ik ga ervan uit dat het dit jaar nog zal lukken
verentooi
maandag 16 november 2009 om 11:46
quote:Elmervrouw schreef op 15 november 2009 @ 17:39:
Je bent op jouw jonge leeftijd al een heel stuk verder dan ik was, Moon. Ik schaam me soms gewoon, dat ik op deze leeftijd nog zo in de knoei zit. Anderzijds is het ook gelopen zoals het is gelopen en zouden misschien dingen wel anders zijn gegaan als ik op jongere leeftijd al had kunnen beschikken over internet. Ik moet het mezelf niet verwijten, maar ik baal soms stevig als ik zie dat er al zo'n groot deel van mijn leven voorbij is en ik niet echt geleefd heb. En nu ook nog heel vaak erg negatief denk, iets waar mijn partner mij dagelijks op wijst en wat gewoon ook waar is.
Nouja, dat is niet iets waar ik zelf voor gekozen heb, om al zo 'ver' te zijn. Maar wanneer ik dingen lees over de dertigersdip enzo... dan denk ik: met die vragen heb ik allang geworsteld, ik kan me niet voorstellen dat ik op mijn 30e dat nog eens krijg.
Ik weet niet hoe het geweest zou zijn als mijn leven tot nu toe 'vanzelf' was gegaan. Dan was ik een andere Moon.
Jouw situatie is niet te benijden, denk ik. Zeker het drama met je kinderen niet.
Grappig is dat ik voor mijn buitenwereld helemaal niet ver ben. Wonend bij ouders, geen studie afgerond, geen echte baan... Ik ben blij dat de mensen op Viva kunnen zien dat er wel degelijk ontwikkelingen plaatsvinden hier, maar dan op een ander vlak.
EV, jij maakt nu ontzettend veel ontwikkelingen door. Ik denk dat er niet een bepaalde tijd of leeftijd voor staat dat mensen dit hebben. Sommigen gaan dood en gaan de kist in zonder zo'n fase gehad te hebbn.
Ik kan soms oude mensen zien en denken: wat zijn jullie simpel en kortzichtig. De meeste niet hoor... maar ze bestaan, de mensen die alles maar genomen hebben zoals het kwam en nooit een stapje dieper hebben kunnen / durven gaan.
Ik hoop dat jij in jouw proces steeds stappen vooruit mag gaan en dat het heftigste inmiddels achter de rug is.
Je bent op jouw jonge leeftijd al een heel stuk verder dan ik was, Moon. Ik schaam me soms gewoon, dat ik op deze leeftijd nog zo in de knoei zit. Anderzijds is het ook gelopen zoals het is gelopen en zouden misschien dingen wel anders zijn gegaan als ik op jongere leeftijd al had kunnen beschikken over internet. Ik moet het mezelf niet verwijten, maar ik baal soms stevig als ik zie dat er al zo'n groot deel van mijn leven voorbij is en ik niet echt geleefd heb. En nu ook nog heel vaak erg negatief denk, iets waar mijn partner mij dagelijks op wijst en wat gewoon ook waar is.
Nouja, dat is niet iets waar ik zelf voor gekozen heb, om al zo 'ver' te zijn. Maar wanneer ik dingen lees over de dertigersdip enzo... dan denk ik: met die vragen heb ik allang geworsteld, ik kan me niet voorstellen dat ik op mijn 30e dat nog eens krijg.
Ik weet niet hoe het geweest zou zijn als mijn leven tot nu toe 'vanzelf' was gegaan. Dan was ik een andere Moon.
Jouw situatie is niet te benijden, denk ik. Zeker het drama met je kinderen niet.
Grappig is dat ik voor mijn buitenwereld helemaal niet ver ben. Wonend bij ouders, geen studie afgerond, geen echte baan... Ik ben blij dat de mensen op Viva kunnen zien dat er wel degelijk ontwikkelingen plaatsvinden hier, maar dan op een ander vlak.
EV, jij maakt nu ontzettend veel ontwikkelingen door. Ik denk dat er niet een bepaalde tijd of leeftijd voor staat dat mensen dit hebben. Sommigen gaan dood en gaan de kist in zonder zo'n fase gehad te hebbn.
Ik kan soms oude mensen zien en denken: wat zijn jullie simpel en kortzichtig. De meeste niet hoor... maar ze bestaan, de mensen die alles maar genomen hebben zoals het kwam en nooit een stapje dieper hebben kunnen / durven gaan.
Ik hoop dat jij in jouw proces steeds stappen vooruit mag gaan en dat het heftigste inmiddels achter de rug is.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 november 2009 om 11:48
Oh en trouwens... Sara Kroos (ja daar kom ik op door je motto) die lijkt voor mij ook zoveel ouder dan ze is.
Ze is 1 of 2 jaar ouder dan ik maar t voelt alsof ze minimaal 10 jaar ouder is.
Heb jij dat ook bij haar, EV, dat je denkt: hoe kan dat nou dat ze nog maar 28 (?) is?
Ze is 1 of 2 jaar ouder dan ik maar t voelt alsof ze minimaal 10 jaar ouder is.
Heb jij dat ook bij haar, EV, dat je denkt: hoe kan dat nou dat ze nog maar 28 (?) is?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 november 2009 om 22:22
woensdag 18 november 2009 om 13:32
geen haast Elmervrouw,
jij hebt je grenzen
die moet je zelf bewaken
net als ik mijn grenzen
probeer te respecteren
Die flachbacks herken ik toen ik EMDR sessies had
om mijn trauma te verwerken.
Het kost erg veel energie, maar echt, ze worden minder.
Veel rust proberen te nemen en verder niets MOETEN
ook geen andere stress erbij (voor zover je dat in de hand hebt)
knuffel van mij
verentooi
jij hebt je grenzen
die moet je zelf bewaken
net als ik mijn grenzen
probeer te respecteren
Die flachbacks herken ik toen ik EMDR sessies had
om mijn trauma te verwerken.
Het kost erg veel energie, maar echt, ze worden minder.
Veel rust proberen te nemen en verder niets MOETEN
ook geen andere stress erbij (voor zover je dat in de hand hebt)
knuffel van mij
verentooi
