Psyche
alle pijlers
Enorme spijt, hoe mee om te gaan?
zondag 9 april 2023 om 16:38
Ik ben iemand die heel lang twijfelt bij het nemen van beslissingen, daar kunnen soms echt maanden overheen gaan. Ik neem beslissingen nooit halsoverkop, maar ik heb in het verleden wel beslissingen genomen waar ik achteraf spijt van had. Misschien ken je dat wel, dat gevoel van heimwee naar iets wat ooit was, een situatie waar je afscheid van hebt genomen waarvan je na verloop van tijd niet meer weet wat er nou eigenlijk mis was.
Dat heb ik nu. Ik wilde al jaren zelfstandig worden, maar ik durfde de stap nooit te zetten. Maar toch was ik ook nooit gelukkig in mijn banen, voelde me er altijd opgesloten en ik heb veel moeite met autoriteit en/of collega's die vinden dat ze meer rechten hebben en/of een werkgever die daar in meegaat. Het is om die reden datik de afgelopen jaren een paar keer van baan ben gewisseld, hoewel ik het meestal nog vrij lang heb uitgehouden: 7 jaar en 3 jaar.
Uiteindelijk heb ik in november de knoop doorgehakt. Ik was echt niet gelukkig op mijn werk, ging er iedere dag met een knoop in mijn maag naartoe en ervaarde veel stress. Los daarvan was het werk totaal niet uitdagend en verveelde ik me dood. Door Covid was reizen ook niet mogelijk, iets waarvoor ik in eerste instantie die baan graag wilde hebben: het vele reizen. In de 3 jaar dat ik er was hebben we dat nauwelijks kunnen doen. Pas dit jaar kwam het een beetje op gang, maar ik merkte dat mijn baas terughoudend was en mij vaak niet uitkoos. Ik deed mijn werk goed, dat weet ik. Mijn collega's blinkten niet speciaal uit en ze hadden vaak redenen om niet op het werk te verschijnen. Vaak lang- of kortdurig ziek, regelmatig doktersafspraken tijdens het werk, niet functioneren, etc. Ik ving veel op, ik was er als laatste bijgekomen dus dat werd ook van me verwacht. Ik deed mijn werk goed en werd daardoor ook vaker ingezet. Ik werkte daardoor vaak meer uren en dat werd ook vanzelfsprekend gevonden.
Ik had een hoop frustraties: het werk was niet uitdagend, ik vond mijn collega's stom en ik voelde me niet gewaardeerd. Voor mijn gevoel was ik alleen goed voor de "rot"-klusjes en kregen collega's die niet functioneerden en vaak ziek waren de kersen op de taart.
Om bovenstaande redenen heb ik ontslag genomen. Ik wilde weer met plezier naar mijn werk, iets doen wat ik leuk vind en vooral me omringen met mensen die me positieve energie geven en me waarderen.
De praktijk is wel iets anders. Uiteindelijk ben ik op een hele nare manier vertrokken, zonder afscheid of wat dan ook en mijn baas vond het nodig me nog even een sneer na te geven. Ik ging met een heel naar gevoel weg en daardoor was de opluchting en blijdschap die ik aanvankelijk voelde weg.
Dit is nu 2 maanden geleden en ik ben nog steeds erg verdrietig en ook wel wat boos. Gisteren hoorde ik van een collega dat er over een paar maanden weer veel gereisd gaat worden, iets wat ik nou juist zo graag wilde maar wat ik nu dus niet meer ga doen. Ook het laatste gesprek met mijn baas zit me nog erg dwars. Voor zover ik weet waren er geen problemen, ik was er altijd en deed wat ik moest doen. Maar tijdens ons laatste gesprek vond hij het nodig om te vermelden dat mijn andere collega's super functioneerden nu ik er niet meer was, alles ging perfect en ik werd niet gemist.
Ik had dit totaal niet verwacht en was echt flabbergasted, daardoor wist ik er ook niets op te zeggen. Maar het blijft zeuren en nu ik weet dat er net nu ik er weg ben wel weer veel gereisd gaat worden doet dat echt pijn. Ik ben er gewoon misselijk van.
Ik heb spijt van hoe het allemaal gegaan is en spijt dat ik niet nét iets langer heb gewacht met mijn ontslag. Maar weg is weg en mijn baas heeft me ook subtiel duidelijk gemaakt dat ik nooit meer terug hoef te komen. Onbegrijpelijk na al mijn werk en inzet, maar goed. Hij wilde me graag een trap na geven en dat is goed gelukt.
Ik ben nu zelfstandig en werk zonder baas, maar dit alles blijft me nog altijd bezig houden. Ik had verwacht/gehoopt dat ik me vrijer zou voelen, blij en gelukkig met datgene wat ik doe. Maar de klussen liggen niet voor het oprapen en al zit er wel schot in de zaak ben ik nog lang niet waar ik wil zijn. En ik vind het ook lastig om te focussen op mijn nieuwe leven omdat ik nog altijd twijfel of ik wel de juiste beslissing heb genomen. En dat terwijl ik er zo lang en ik dacht goed over na heb gedacht. Maar soms kun je niet voorspellen hoe iets uitpakt of gaat zijn als het eindelijk zo ver is.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Dat heb ik nu. Ik wilde al jaren zelfstandig worden, maar ik durfde de stap nooit te zetten. Maar toch was ik ook nooit gelukkig in mijn banen, voelde me er altijd opgesloten en ik heb veel moeite met autoriteit en/of collega's die vinden dat ze meer rechten hebben en/of een werkgever die daar in meegaat. Het is om die reden datik de afgelopen jaren een paar keer van baan ben gewisseld, hoewel ik het meestal nog vrij lang heb uitgehouden: 7 jaar en 3 jaar.
Uiteindelijk heb ik in november de knoop doorgehakt. Ik was echt niet gelukkig op mijn werk, ging er iedere dag met een knoop in mijn maag naartoe en ervaarde veel stress. Los daarvan was het werk totaal niet uitdagend en verveelde ik me dood. Door Covid was reizen ook niet mogelijk, iets waarvoor ik in eerste instantie die baan graag wilde hebben: het vele reizen. In de 3 jaar dat ik er was hebben we dat nauwelijks kunnen doen. Pas dit jaar kwam het een beetje op gang, maar ik merkte dat mijn baas terughoudend was en mij vaak niet uitkoos. Ik deed mijn werk goed, dat weet ik. Mijn collega's blinkten niet speciaal uit en ze hadden vaak redenen om niet op het werk te verschijnen. Vaak lang- of kortdurig ziek, regelmatig doktersafspraken tijdens het werk, niet functioneren, etc. Ik ving veel op, ik was er als laatste bijgekomen dus dat werd ook van me verwacht. Ik deed mijn werk goed en werd daardoor ook vaker ingezet. Ik werkte daardoor vaak meer uren en dat werd ook vanzelfsprekend gevonden.
Ik had een hoop frustraties: het werk was niet uitdagend, ik vond mijn collega's stom en ik voelde me niet gewaardeerd. Voor mijn gevoel was ik alleen goed voor de "rot"-klusjes en kregen collega's die niet functioneerden en vaak ziek waren de kersen op de taart.
Om bovenstaande redenen heb ik ontslag genomen. Ik wilde weer met plezier naar mijn werk, iets doen wat ik leuk vind en vooral me omringen met mensen die me positieve energie geven en me waarderen.
De praktijk is wel iets anders. Uiteindelijk ben ik op een hele nare manier vertrokken, zonder afscheid of wat dan ook en mijn baas vond het nodig me nog even een sneer na te geven. Ik ging met een heel naar gevoel weg en daardoor was de opluchting en blijdschap die ik aanvankelijk voelde weg.
Dit is nu 2 maanden geleden en ik ben nog steeds erg verdrietig en ook wel wat boos. Gisteren hoorde ik van een collega dat er over een paar maanden weer veel gereisd gaat worden, iets wat ik nou juist zo graag wilde maar wat ik nu dus niet meer ga doen. Ook het laatste gesprek met mijn baas zit me nog erg dwars. Voor zover ik weet waren er geen problemen, ik was er altijd en deed wat ik moest doen. Maar tijdens ons laatste gesprek vond hij het nodig om te vermelden dat mijn andere collega's super functioneerden nu ik er niet meer was, alles ging perfect en ik werd niet gemist.
Ik had dit totaal niet verwacht en was echt flabbergasted, daardoor wist ik er ook niets op te zeggen. Maar het blijft zeuren en nu ik weet dat er net nu ik er weg ben wel weer veel gereisd gaat worden doet dat echt pijn. Ik ben er gewoon misselijk van.
Ik heb spijt van hoe het allemaal gegaan is en spijt dat ik niet nét iets langer heb gewacht met mijn ontslag. Maar weg is weg en mijn baas heeft me ook subtiel duidelijk gemaakt dat ik nooit meer terug hoef te komen. Onbegrijpelijk na al mijn werk en inzet, maar goed. Hij wilde me graag een trap na geven en dat is goed gelukt.
Ik ben nu zelfstandig en werk zonder baas, maar dit alles blijft me nog altijd bezig houden. Ik had verwacht/gehoopt dat ik me vrijer zou voelen, blij en gelukkig met datgene wat ik doe. Maar de klussen liggen niet voor het oprapen en al zit er wel schot in de zaak ben ik nog lang niet waar ik wil zijn. En ik vind het ook lastig om te focussen op mijn nieuwe leven omdat ik nog altijd twijfel of ik wel de juiste beslissing heb genomen. En dat terwijl ik er zo lang en ik dacht goed over na heb gedacht. Maar soms kun je niet voorspellen hoe iets uitpakt of gaat zijn als het eindelijk zo ver is.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
zondag 9 april 2023 om 18:41
Ik herken het deels, ben niet vervelend weg gegaan maar had 5 jaar ergens gewerkt. Altijd veel inzet getoond en veel opgepakt toen er veel verloop en ziekte was. Regelde altijd uitgebreid een afscheid voor iedereen, cadeaus voor zzp’ers die we hadden. Toen ik wegging riep iedereen dat ik wel echt een afscheid moest krijgen.
Ben oa weg gegaan vanwege mijn manager en 0 betrokkenheid. Die voelde zich op zijn pik getrapt dat ik dat aankaartte bij de baas.
Uiteindelijk geen afscheid gehad, week na vertrek smsje gehad van mn baas en verder niks met dat er iets zou volgen. Niks volgde.
Wilde al een jaar weg en ik voelde ook geen opluchting die ik wel had verwacht. Ik was nog lang boos erover, tegelijkertijd ondersteunde het waarom ik weg ging maar toch. Nu een halfjaar later kan ik het wel loslaten.
Ben oa weg gegaan vanwege mijn manager en 0 betrokkenheid. Die voelde zich op zijn pik getrapt dat ik dat aankaartte bij de baas.
Uiteindelijk geen afscheid gehad, week na vertrek smsje gehad van mn baas en verder niks met dat er iets zou volgen. Niks volgde.
Wilde al een jaar weg en ik voelde ook geen opluchting die ik wel had verwacht. Ik was nog lang boos erover, tegelijkertijd ondersteunde het waarom ik weg ging maar toch. Nu een halfjaar later kan ik het wel loslaten.
zondag 9 april 2023 om 18:45
Grappig. Hier vergelijkbare dynamiek, m.b.t. verbroken relatie. Hij was niet goed voor me en had veel kritiek, ik deed mijn best maar kreeg niet veel liefde. Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt maar hij reageerde daar zo rot op, werd enorm boos en wil me nooit meer spreken of zien. Ik had ook meer opluchting verwacht, vind het zo oneerlijk en onterecht dat dat nog in de weg zit.Zomerkrab schreef: ↑09-04-2023 18:41Ik herken het deels, ben niet vervelend weg gegaan maar had 5 jaar ergens gewerkt. Altijd veel inzet getoond en veel opgepakt toen er veel verloop en ziekte was. Regelde altijd uitgebreid een afscheid voor iedereen, cadeaus voor zzp’ers die we hadden. Toen ik wegging riep iedereen dat ik wel echt een afscheid moest krijgen.
Ben oa weg gegaan vanwege mijn manager en 0 betrokkenheid. Die voelde zich op zijn pik getrapt dat ik dat aankaartte bij de baas.
Uiteindelijk geen afscheid gehad, week na vertrek smsje gehad van mn baas en verder niks met dat er iets zou volgen. Niks volgde.
Wilde al een jaar weg en ik voelde ook geen opluchting die ik wel had verwacht. Ik was nog lang boos erover, tegelijkertijd ondersteunde het waarom ik weg ging maar toch. Nu een halfjaar later kan ik het wel loslaten.
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
zondag 9 april 2023 om 18:49
Hahah ja herkenbaar, zeker als je ergens lang tegenaan hikt.Murgatroyd schreef: ↑09-04-2023 18:45Grappig. Hier vergelijkbare dynamiek, m.b.t. verbroken relatie. Hij was niet goed voor me en had veel kritiek, ik deed mijn best maar kreeg niet veel liefde. Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt maar hij reageerde daar zo rot op, werd enorm boos en wil me nooit meer spreken of zien. Ik had ook meer opluchting verwacht, vind het zo oneerlijk en onterecht dat dat nog in de weg zit.
zondag 9 april 2023 om 18:53
Ik snap dat je het zelf anders ervaart, maar ik zou denken dat bij de beschrijving eerder een gevoel van opluchting had gepast. Het klinkt helemaal niet zo leuk, of in elk geval niet gedurende jouw periode daar. Je kon nu eenmaal niet in de toekomst kijken.
Maar afgezien daarvan snap ik dat je soms terug kunt kijken en denkt: had ik maar dit of dat. Mijn manier om met dat soort gevoelens om te gaan is toch vooral; gebeurd is gebeurd, en van hieruit verder. Het is nooit te laat om ergens weer een positive draai en te geven. En dat steekje van spijt slijt op den duur wel weer.
Een les voor de toekomst lijkt wel te zijn dat je voortaan eerder aan de bel moet trekken, voor jezelf op moet komen en dingen (zoals die reisjes die naar andere collega’s gingen) naar je toe moet trekken. Misschien kun je daarin groeien.
Maar afgezien daarvan snap ik dat je soms terug kunt kijken en denkt: had ik maar dit of dat. Mijn manier om met dat soort gevoelens om te gaan is toch vooral; gebeurd is gebeurd, en van hieruit verder. Het is nooit te laat om ergens weer een positive draai en te geven. En dat steekje van spijt slijt op den duur wel weer.
Een les voor de toekomst lijkt wel te zijn dat je voortaan eerder aan de bel moet trekken, voor jezelf op moet komen en dingen (zoals die reisjes die naar andere collega’s gingen) naar je toe moet trekken. Misschien kun je daarin groeien.
zondag 9 april 2023 om 19:11
Het klinkt niet echt alsof je het bij die baan zo leuk had, en ook niet alsof je goed in het team paste misschien. Je hebt veel kritiek op alles, maar om heel eerlijk te zijn klink je niet als een fijne collega, je hebt zelfs kritiek op het ziekteverzuim van je vorige collega’s, maar dat gaat je toch helemaal niks aan? Ook hoe zij functioneren is toch helemaal jouw zaak niet? Ik verbaas me er een beetje over dat je je daar zo mee bezig hebt gehouden.
En als een van mijn collega’s zo over mijn ziekteverzuim zou praten zou ik echt zeggen: ‘joh dat is privé, bemoei je er niet mee, als er problemen mee zijn hoor ik dat wel van mijn leidinggevende.’
En als ik je leidinggevende was zou ik je er ook op aanspreken als ik het zou merken.
Als er aan jou werd gevraagd om werk over te nemen kan je ja of nee zeggen, en thats it, je had misschien beter je grenzen aan kunnen geven, als je het gevoel had dat het vanzelfsprekend was geworden.
De manier van afscheid nemen is natuurlijk raar, maar dat zegt alleen maar des te meer dat jij daar niet paste, dus wees blij dat je er weg bent, waarom zou je spijt hebben dat je zo’n plek hebt verlaten?
Ik zie het meer hoor, mensen die ergens met gedoe weg zijn gegaan en dan nog jarenlang daarover klagen en er mee zitten, maar dat is echt zo zonde van je tijd en je energie! Richt je toch alsjeblieft op je eigen bedrijfje, dat is pas net gestart dus logisch dat je nog rijd nodig hebt om eea op de rit te krijgen, zo gaat dat nou eenmaal. Maar al die energie verspillen aan negativiteit om iets wat al achter je ligt… zo zonde.
Je schrijft: ‘ik wil me me omringen met mensen die me positieve energie geven en me waarderen.’ Dus wees zélf die persoon, op je oude werk was je dat niet, en vond je dat je collega’s dat ook niet waren, dus wees dat nu zelf en ga ervoor!
Je ging met een knoop in je maag naar je werk, vond het werk stom, niet uitdagend, vond je collega’s stom, verveelde je dood en voelde je niet gewaardeerd. Dat is dus níet een plek met positieve energie voor jou.
En als een van mijn collega’s zo over mijn ziekteverzuim zou praten zou ik echt zeggen: ‘joh dat is privé, bemoei je er niet mee, als er problemen mee zijn hoor ik dat wel van mijn leidinggevende.’
En als ik je leidinggevende was zou ik je er ook op aanspreken als ik het zou merken.
Als er aan jou werd gevraagd om werk over te nemen kan je ja of nee zeggen, en thats it, je had misschien beter je grenzen aan kunnen geven, als je het gevoel had dat het vanzelfsprekend was geworden.
De manier van afscheid nemen is natuurlijk raar, maar dat zegt alleen maar des te meer dat jij daar niet paste, dus wees blij dat je er weg bent, waarom zou je spijt hebben dat je zo’n plek hebt verlaten?
Ik zie het meer hoor, mensen die ergens met gedoe weg zijn gegaan en dan nog jarenlang daarover klagen en er mee zitten, maar dat is echt zo zonde van je tijd en je energie! Richt je toch alsjeblieft op je eigen bedrijfje, dat is pas net gestart dus logisch dat je nog rijd nodig hebt om eea op de rit te krijgen, zo gaat dat nou eenmaal. Maar al die energie verspillen aan negativiteit om iets wat al achter je ligt… zo zonde.
Je schrijft: ‘ik wil me me omringen met mensen die me positieve energie geven en me waarderen.’ Dus wees zélf die persoon, op je oude werk was je dat niet, en vond je dat je collega’s dat ook niet waren, dus wees dat nu zelf en ga ervoor!
Je ging met een knoop in je maag naar je werk, vond het werk stom, niet uitdagend, vond je collega’s stom, verveelde je dood en voelde je niet gewaardeerd. Dat is dus níet een plek met positieve energie voor jou.
zondag 9 april 2023 om 19:18
Misschien ken je dat wel, dat gevoel van heimwee naar iets wat ooit was, een situatie waar je afscheid van hebt genomen waarvan je na verloop van tijd niet meer weet wat er nou eigenlijk mis was. Dat heb ik nu.
Uiteindelijk heb ik in november de knoop doorgehakt. Ik was echt niet gelukkig op mijn werk, ging er iedere dag met een knoop in mijn maag naartoe en ervaarde veel stress. Los daarvan was het werk totaal niet uitdagend en verveelde ik me dood.
Wadde? Ik geloof dat je zelf heel erg niet helder hebt wat je denkt en voelt.
Misschien een idee om eens wat hulp te zoeken hierbij? Niet zozeer om de situatie van nu, maar omdat je beschrijft dat je dit eigenlijk altijd hebt, dat je ongelukkig bent in je (werk)leven en altijd je blik hebt op 'iets' dat het hopelijk beter zal maken. Het zou mooi zijn als je je gelukkig zou kunnen voelen in de situatie waarin je zit. Dat wil niet zeggen dat je geen ambitie zou mogen hebben of wensen tot verandering, maar dat het je niet zo in beslag zou nemen. Ik vrees dat het anders altijd zo zal blijven, dat je je altijd ongelukkig zult voelen in de situatie waarin je zit en dat zou vreselijk zonde zijn.
zondag 9 april 2023 om 19:39
Ik vraag mij wel af wat jouw rol is geweest. Je kan je werk goed doen en alsnog niet zichtbaar zijn geweest. Dit heb ik onder andere geleerd afgelopen jaar. Ik dacht altijd, mensen zien wel hoe goed ik mijn werk doe, dat hoef ik hun niet te vertellen. Maar zo werkt dat niet. Je vind jouw collega's stom, zouden zij dat niet gemerkt hebben en jou daarom ook niet aardig gevonden hebben?
zondag 9 april 2023 om 19:40
Werk aan jezelf en laat los wat je niet kan veranderen.
Je baas wil je nog even een trap na geven? Boeien, dat zegt dus alles over hem en niets over hoe het nu loopt.
Jouw zelf-analyse over hoe jij alles oppakt en toch altijd achteraan staat is veel belangrijker.
Vergeet die snoepreisjes, blijkbaar komen die niet als beloning voor iemand die toch wel doorbuffelt.
Vergelijk het met ouders die hun aandacht en middelen richten op het probleemkind en niet op het brave kindje waar toch al alles goed gaat.
Bij het probleemkind is nog een hoop te verbeteren! En bij het brave kind kun je een hoop investeren maar het gaat al zo goed, er komt toch niet méér uit, want het gaat al goed. Ondertussen denkt het brave kind: 'als ik nou nog harder mijn best doe, dan merken ze mij wel op!'
Je baas wil je nog even een trap na geven? Boeien, dat zegt dus alles over hem en niets over hoe het nu loopt.
Jouw zelf-analyse over hoe jij alles oppakt en toch altijd achteraan staat is veel belangrijker.
Vergeet die snoepreisjes, blijkbaar komen die niet als beloning voor iemand die toch wel doorbuffelt.
Vergelijk het met ouders die hun aandacht en middelen richten op het probleemkind en niet op het brave kindje waar toch al alles goed gaat.
Bij het probleemkind is nog een hoop te verbeteren! En bij het brave kind kun je een hoop investeren maar het gaat al zo goed, er komt toch niet méér uit, want het gaat al goed. Ondertussen denkt het brave kind: 'als ik nou nog harder mijn best doe, dan merken ze mij wel op!'
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
zondag 9 april 2023 om 22:08
Even een metafoor. Als je vorige baan een relatie was, dan zou je terugverlangen naar een hork van een vent, alleen omdat hij nu op een all inclusive vakantie gaat en jij je tentharingen niet kunt vinden. Maar dat het opzetten van je tent nu wat moeizaam gaat, betekent natuurlijk niet dat je beter af was met je ex.
Dag is nooit zo nat of zun schient aaltied wat.
zondag 9 april 2023 om 22:18
Wat een goede, passende metafoor! Dat klopt precies.Anna75 schreef: ↑09-04-2023 22:08Even een metafoor. Als je vorige baan een relatie was, dan zou je terugverlangen naar een hork van een vent, alleen omdat hij nu op een all inclusive vakantie gaat en jij je tentharingen niet kunt vinden. Maar dat het opzetten van je tent nu wat moeizaam gaat, betekent natuurlijk niet dat je beter af was met je ex.
dinsdag 11 april 2023 om 10:41
Bedankt voor alles reacties. Het is gewoon even een lastige tijd nu. Het ging eigenlijk enorm goed, ik had veel energie en was volop bezig met het (zoeken naar) werk voor mijn eigen bedrijfje. En eigenlijk mag ik ook niet klagen na 2 maanden. Ik verdien al wat geld, het is zelfs al bijna genoeg om mijn huur te kunnen betalen, dus eigenlijk doe ik het helemaal niet slecht. Jullie hebben gelijk dat ik veel mee geduld moet hebben en als ik lees dat er een jaar voor staat dan is er nog helemaal geen man overboord.
Verder is het inderdaad als met een slechte/toxische relatie. Je verlangt terug naar iets dat op dat moment helemaal niet goed was, maar dat gevoel verdwijnt gek genoeg op de achtergrond. Het onbekende is zo eng en spannend dat je liever nog terug gaat naar die slechte situatie omdat dat bekend terrein was en in die zin veilig voelde. Net als in mijn laatste relatie heb ik nu ook spijt, maar om heel eerlijk te zijn zou ik ook niet meer terug willen naar hoe het was. Ik was er gewoon echt niet gelukkig.
Inderdaad was mijn ex ook heel haatdragend en boos toen ik hem verliet, net als mijn ex-baas vond hij het ook nodig me een trap na te geven, wat het allemaal nog veel moeilijker maakte. Maar daar ben ik ook overheen gekomen en ik ben nu heel gelukkig met mijn huidige vriend
Dus met mijn werk gaat het uiteindelijk ook goed komen.
Toen ik ontslag nam wist ik bepaalde dingen niet. Wellicht had ik een andere beslissing genomen, maar het is nou eenmaal zoals het is. Ik kon ook niet in de toekomst kijken.
En ik wilde helemaal niet over mijn werk praten met ex-collega's, dat heeft me echt even van slag gebracht. Ik kwam haar onverwachts tegen en in haar enthousiasme begon ze te praten over alle leuke dingen die de komende maanden gaan gebeuren en wellicht vergat ze even dat het voor mij wellicht niet zo leuk zou zijn om te horen. Ik denk dat ze zich ook niet realiseerde hoe moeilijk het allemaal is geweest, en nog steeds is. Toen ik wegging is niemand ingelicht namelijk en niemand weet daardoor eigenlijk hoe k*t het is afgelopen.
Maar hoe lastig het nu ook even is, het gaat goed komen!
Verder is het inderdaad als met een slechte/toxische relatie. Je verlangt terug naar iets dat op dat moment helemaal niet goed was, maar dat gevoel verdwijnt gek genoeg op de achtergrond. Het onbekende is zo eng en spannend dat je liever nog terug gaat naar die slechte situatie omdat dat bekend terrein was en in die zin veilig voelde. Net als in mijn laatste relatie heb ik nu ook spijt, maar om heel eerlijk te zijn zou ik ook niet meer terug willen naar hoe het was. Ik was er gewoon echt niet gelukkig.
Inderdaad was mijn ex ook heel haatdragend en boos toen ik hem verliet, net als mijn ex-baas vond hij het ook nodig me een trap na te geven, wat het allemaal nog veel moeilijker maakte. Maar daar ben ik ook overheen gekomen en ik ben nu heel gelukkig met mijn huidige vriend
Dus met mijn werk gaat het uiteindelijk ook goed komen.Toen ik ontslag nam wist ik bepaalde dingen niet. Wellicht had ik een andere beslissing genomen, maar het is nou eenmaal zoals het is. Ik kon ook niet in de toekomst kijken.
En ik wilde helemaal niet over mijn werk praten met ex-collega's, dat heeft me echt even van slag gebracht. Ik kwam haar onverwachts tegen en in haar enthousiasme begon ze te praten over alle leuke dingen die de komende maanden gaan gebeuren en wellicht vergat ze even dat het voor mij wellicht niet zo leuk zou zijn om te horen. Ik denk dat ze zich ook niet realiseerde hoe moeilijk het allemaal is geweest, en nog steeds is. Toen ik wegging is niemand ingelicht namelijk en niemand weet daardoor eigenlijk hoe k*t het is afgelopen.
Maar hoe lastig het nu ook even is, het gaat goed komen!
dinsdag 11 april 2023 om 12:48
Niet zo gek dus, je was even helemaal in de war gebracht en het oud zeer kwam omhoog.Mlous schreef: ↑11-04-2023 10:41En ik wilde helemaal niet over mijn werk praten met ex-collega's, dat heeft me echt even van slag gebracht. Ik kwam haar onverwachts tegen en in haar enthousiasme begon ze te praten over alle leuke dingen die de komende maanden gaan gebeuren en wellicht vergat ze even dat het voor mij wellicht niet zo leuk zou zijn om te horen. Ik denk dat ze zich ook niet realiseerde hoe moeilijk het allemaal is geweest, en nog steeds is. Toen ik wegging is niemand ingelicht namelijk en niemand weet daardoor eigenlijk hoe k*t het is afgelopen.
Hele normale gevoelens in een turbulente tijd, want dat is het nu eenmaal als je voor jezelf begint.
Veel geluk met je nieuwe avontuur!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
