Enorme spijt, hoe mee om te gaan?

Ik ben iemand die heel lang twijfelt bij het nemen van beslissingen, daar kunnen soms echt maanden overheen gaan. Ik neem beslissingen nooit halsoverkop, maar ik heb in het verleden wel beslissingen genomen waar ik achteraf spijt van had. Misschien ken je dat wel, dat gevoel van heimwee naar iets wat ooit was, een situatie waar je afscheid van hebt genomen waarvan je na verloop van tijd niet meer weet wat er nou eigenlijk mis was.

Dat heb ik nu. Ik wilde al jaren zelfstandig worden, maar ik durfde de stap nooit te zetten. Maar toch was ik ook nooit gelukkig in mijn banen, voelde me er altijd opgesloten en ik heb veel moeite met autoriteit en/of collega's die vinden dat ze meer rechten hebben en/of een werkgever die daar in meegaat. Het is om die reden datik de afgelopen jaren een paar keer van baan ben gewisseld, hoewel ik het meestal nog vrij lang heb uitgehouden: 7 jaar en 3 jaar.

Uiteindelijk heb ik in november de knoop doorgehakt. Ik was echt niet gelukkig op mijn werk, ging er iedere dag met een knoop in mijn maag naartoe en ervaarde veel stress. Los daarvan was het werk totaal niet uitdagend en verveelde ik me dood. Door Covid was reizen ook niet mogelijk, iets waarvoor ik in eerste instantie die baan graag wilde hebben: het vele reizen. In de 3 jaar dat ik er was hebben we dat nauwelijks kunnen doen. Pas dit jaar kwam het een beetje op gang, maar ik merkte dat mijn baas terughoudend was en mij vaak niet uitkoos. Ik deed mijn werk goed, dat weet ik. Mijn collega's blinkten niet speciaal uit en ze hadden vaak redenen om niet op het werk te verschijnen. Vaak lang- of kortdurig ziek, regelmatig doktersafspraken tijdens het werk, niet functioneren, etc. Ik ving veel op, ik was er als laatste bijgekomen dus dat werd ook van me verwacht. Ik deed mijn werk goed en werd daardoor ook vaker ingezet. Ik werkte daardoor vaak meer uren en dat werd ook vanzelfsprekend gevonden.

Ik had een hoop frustraties: het werk was niet uitdagend, ik vond mijn collega's stom en ik voelde me niet gewaardeerd. Voor mijn gevoel was ik alleen goed voor de "rot"-klusjes en kregen collega's die niet functioneerden en vaak ziek waren de kersen op de taart.

Om bovenstaande redenen heb ik ontslag genomen. Ik wilde weer met plezier naar mijn werk, iets doen wat ik leuk vind en vooral me omringen met mensen die me positieve energie geven en me waarderen.

De praktijk is wel iets anders. Uiteindelijk ben ik op een hele nare manier vertrokken, zonder afscheid of wat dan ook en mijn baas vond het nodig me nog even een sneer na te geven. Ik ging met een heel naar gevoel weg en daardoor was de opluchting en blijdschap die ik aanvankelijk voelde weg.

Dit is nu 2 maanden geleden en ik ben nog steeds erg verdrietig en ook wel wat boos. Gisteren hoorde ik van een collega dat er over een paar maanden weer veel gereisd gaat worden, iets wat ik nou juist zo graag wilde maar wat ik nu dus niet meer ga doen. Ook het laatste gesprek met mijn baas zit me nog erg dwars. Voor zover ik weet waren er geen problemen, ik was er altijd en deed wat ik moest doen. Maar tijdens ons laatste gesprek vond hij het nodig om te vermelden dat mijn andere collega's super functioneerden nu ik er niet meer was, alles ging perfect en ik werd niet gemist.
Ik had dit totaal niet verwacht en was echt flabbergasted, daardoor wist ik er ook niets op te zeggen. Maar het blijft zeuren en nu ik weet dat er net nu ik er weg ben wel weer veel gereisd gaat worden doet dat echt pijn. Ik ben er gewoon misselijk van.

Ik heb spijt van hoe het allemaal gegaan is en spijt dat ik niet nét iets langer heb gewacht met mijn ontslag. Maar weg is weg en mijn baas heeft me ook subtiel duidelijk gemaakt dat ik nooit meer terug hoef te komen. Onbegrijpelijk na al mijn werk en inzet, maar goed. Hij wilde me graag een trap na geven en dat is goed gelukt.

Ik ben nu zelfstandig en werk zonder baas, maar dit alles blijft me nog altijd bezig houden. Ik had verwacht/gehoopt dat ik me vrijer zou voelen, blij en gelukkig met datgene wat ik doe. Maar de klussen liggen niet voor het oprapen en al zit er wel schot in de zaak ben ik nog lang niet waar ik wil zijn. En ik vind het ook lastig om te focussen op mijn nieuwe leven omdat ik nog altijd twijfel of ik wel de juiste beslissing heb genomen. En dat terwijl ik er zo lang en ik dacht goed over na heb gedacht. Maar soms kun je niet voorspellen hoe iets uitpakt of gaat zijn als het eindelijk zo ver is.

Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

Mijn werkgever heeft ons in een vergadering openlijk beoordeeld. "Jij doet dat en dat goed, jij doet dit goed maar dat kan beter, jij bent goed in dit maar waardeloos in dat", etc.. Hij beoordeelde mij toen als "excellent". Maar ik wist ook dat ik vaker ingezet werd omdat ik snel en efficiënt werkte.

Juf joke, spijt dat ik niet iets langer heb gewacht, maar zoals jij al aangeeft: ik wacht al jaren. Spijt dat ik niet beter met de situatie ben omgegaan. Dat ik kon accepteren dat de dingen weliswaar niet perfect waren, maar dat er ook goede dingen waren aan mijn werk en ik in de toekomst waarschijnlijk wel veel zou morgen reizen (lees: wanneer die collega's met pensioen gaan). Dat ik blijkbaar niet in staat ben binnen bedrijf te werken wat zoveel mensen wél gewoon kunnen en doen. Ik ben daar weleens jaloers op hoor. Ik heb ook spijt van dat laatste gesprek met mijn baas. MIsschien was ik inderdaad wel een slechte werknemer, maar ik heb daar nooit wat van gemerkt. Ik ga wel aan mezelf twijfelen hoor. Ik heb zoveel tekens gemist ofzo, hoe kon dat gebeuren?

Maar het leven als zelfstandige heb ik iets rooskleuriger in gezien. Ik ben pas 2 maanden bezig en er is wel vooruitgang, maar ik had gedacht dat het makkelijker zou zijn. Nou heb ik financieel gezien een enorme buffer en ook mijn vriend steunt me, maar ik wil toch wel weer meer gaan werken zeg maar.

dubbel