Psyche
alle pijlers
er moet iets gebeuren
woensdag 13 januari 2010 om 13:30
Geen idee of ik hier goed zit.
Ik ben eind 30, heb een man en zoontje van ruim 9 maanden en werk niet.
Een paar jaar geleden heb ik mijn baan opgegeven. Ik ben er weggepest door een vrouwelijke manager. Daarvoor wat banen gehad, maar nooit echt het gevoel dat ik meetelde, tot nut was. Komt door mijn eigen onzekerheid.
Ik heb de afgelopen jaren wat parttime baantjes gehad. Voornamelijk winkelwerk want dat kan ik, is makkelijk etc etc..
Nu heb ik dus geen baan. Toen ik zwanger werd van mijn kindje ben ik gestopt. Met het idee, straks lekker moederen, we gaan een lekkere tijd tegemoet, heerlijk alles rustig aan doen en na een jaar zien we wel verder. Financieel redden we het wel. Mijn man heeft een zeer drukke baan, staat onder stress met een nieuwe belangrijke functie en heeft nauwelijks tijd om zich te bekommeren om zijn vaderschap. Hij doet wat hij kan, is heel lief en behulpzaam.
Ik heb er de afgelopen 9 maanden van stress, frustratie en angst ruim 20 kg aan gegeten. Het moederschap heeft me zo overweldigd dat ik weinig plek heb voor andere dingen. De dag doorkomen vind ik zo vermoeiend dat alleen eten me nog kan opvrolijken. Er is niemand anders in de buurt, iedereen werkt of heeft andere dingen. Mijn zoontje is erg lief, maar moeilijk met eten. Voor mijn gevoel gaat daar uren inzitten (terwijl dat waarschijnlijk niet eens zo is). Ik voel me opgesloten, tot niets in staat, een slechte moeder. Soms denk ik wel eens dat we een vergissing gemaakt hebben, maar als ik dan naar mijn zoontje kijk dan kan ik zo blij worden...
Ik weet dat ik moet afvallen. Ik weet dat ik werk moet zoeken, ik weet dat er dingen moeten veranderen. Maar hoe? Wat pak ik aan, waar begin ik? Ik weet het gewoon niet meer, en voel me een zeur en probeer voor iedereen de schone schijn op te houden.
Maar lang moet het niet meer duren. Waar eindigt dit? Wie helpt me een klein beginnetje te vinden?
Monique
Ik ben eind 30, heb een man en zoontje van ruim 9 maanden en werk niet.
Een paar jaar geleden heb ik mijn baan opgegeven. Ik ben er weggepest door een vrouwelijke manager. Daarvoor wat banen gehad, maar nooit echt het gevoel dat ik meetelde, tot nut was. Komt door mijn eigen onzekerheid.
Ik heb de afgelopen jaren wat parttime baantjes gehad. Voornamelijk winkelwerk want dat kan ik, is makkelijk etc etc..
Nu heb ik dus geen baan. Toen ik zwanger werd van mijn kindje ben ik gestopt. Met het idee, straks lekker moederen, we gaan een lekkere tijd tegemoet, heerlijk alles rustig aan doen en na een jaar zien we wel verder. Financieel redden we het wel. Mijn man heeft een zeer drukke baan, staat onder stress met een nieuwe belangrijke functie en heeft nauwelijks tijd om zich te bekommeren om zijn vaderschap. Hij doet wat hij kan, is heel lief en behulpzaam.
Ik heb er de afgelopen 9 maanden van stress, frustratie en angst ruim 20 kg aan gegeten. Het moederschap heeft me zo overweldigd dat ik weinig plek heb voor andere dingen. De dag doorkomen vind ik zo vermoeiend dat alleen eten me nog kan opvrolijken. Er is niemand anders in de buurt, iedereen werkt of heeft andere dingen. Mijn zoontje is erg lief, maar moeilijk met eten. Voor mijn gevoel gaat daar uren inzitten (terwijl dat waarschijnlijk niet eens zo is). Ik voel me opgesloten, tot niets in staat, een slechte moeder. Soms denk ik wel eens dat we een vergissing gemaakt hebben, maar als ik dan naar mijn zoontje kijk dan kan ik zo blij worden...
Ik weet dat ik moet afvallen. Ik weet dat ik werk moet zoeken, ik weet dat er dingen moeten veranderen. Maar hoe? Wat pak ik aan, waar begin ik? Ik weet het gewoon niet meer, en voel me een zeur en probeer voor iedereen de schone schijn op te houden.
Maar lang moet het niet meer duren. Waar eindigt dit? Wie helpt me een klein beginnetje te vinden?
Monique
woensdag 13 januari 2010 om 13:36
Volgens mij is het heel normaal wat jij voelt. Ik werk parttime en put veel voldoening uit mn werk, het is iets van mezelf, en ik hoef even niet te zorgen voor mn kindje. Juist daarom geniet ik extra van de dagen dat ik wel bij mn kindje ben. Als je werk zou vinden (meld je aan bij uitzendbureau's) dan val je misschien ook iets af. Je hebt dan minder gelegenheden om te eten, of je denkt er minder aan omdat je het gewoon druk hebt op je werk. Twee vliegen in een... lijkt me. Maar de eerste stap geeft vaak al een enorm goed gevoel. Een eerste stap is misschien inschrijven bij uitzendbureau of bij een sportschool als je dit leuk zou vinden. Succes in ieder geval!
woensdag 13 januari 2010 om 13:45
In jouw geval zou ik ook werk gaan zoeken, misschien vrijwilligerswerk als je er echt voldoening uit wilt halen. Die knop moet om, anders blijf je thuis zitten eten en je rot voelen. Verder sluit ik me ook helemaal aan bij De Siep. Ook wat betreft sporten. Sommige sportscholen hebben kinderopvang. Ga ook eens 's avonds wat doen met vriendinnen of zoek een oppas en ga met je man een avondje weg. Je ziet er misschien even tegenop, maar ik denk dat je je daarna veel beter voelt.
woensdag 13 januari 2010 om 13:46
hallo monique.
meid wat een verhaal. je hebt het moeilijk. om te beginnen, hou op met de schone schijn op te houden. daar doe je niemand goed mee. de mensen om je heen houden van je, en zouden graag willen dat je eerlijk bent in hoe het met je gaat.
ik denk dat je het jezelf te moeilijk maakt. je moet dit..je moet dat..het enige wat je "moet" is van het leven genieten!
waarom denk je dat je een slechte moeder bent? zoals ik het lees ben je het niet hoor. je zoontje is een lastige eter, en voor jouw gevoel zitten daar uren in. dat zegt mij dat jij het geduld hebt om voor je gevoel uren met dat lastige eten van je zoontje bezig te zijn. slechte moeders doen dat niet hoor!
je wilt af vallen en je wilt werk zoeken, ik weet dat je van lange tijd thuis zitten en meer eten, je aan komt. ik denk dat als je aan het werk bent, die kilo's er wel af gaan. en zo niet, dan kun je altijd nog gaan sporten. ga eens praten met een arbeidsconsulent bij het cwi. die kunnen je verder helpen qua werk.
verder, als je je opgesloten voelt overdag, ga wandelen. ga naar de winkel. ga iets doen waardoor je wat uit de dagelijkse sleur komt. en leid jezelf af van eten. en anders, zolang je nog geen betaald werk hebt, meld je aan als overblijfmoeder op een school. of knutselmoeder. kom je weer in contact met andere mensen, denk dat het wel mogelijk is je zoontje mee te nemen. vertel je man, of familie of aan wie je het ook wilt vertellen maar denk om te beginnen je man, dat je niet tevreden bent met het leven dat je nu leid. is niks mis mee hoor! ik zou er ook niet tegen kunnen dag in dag uit alleen maar met een baby bezig te zijn en geen andere mensen te zien. je hoeft je echt niet schuldig te voelen tegenover wie dan ook, ook niet tegenover je man of kind, dat je dit hebt. je zeurt niet.
succes.
groetjes
meid wat een verhaal. je hebt het moeilijk. om te beginnen, hou op met de schone schijn op te houden. daar doe je niemand goed mee. de mensen om je heen houden van je, en zouden graag willen dat je eerlijk bent in hoe het met je gaat.
ik denk dat je het jezelf te moeilijk maakt. je moet dit..je moet dat..het enige wat je "moet" is van het leven genieten!
waarom denk je dat je een slechte moeder bent? zoals ik het lees ben je het niet hoor. je zoontje is een lastige eter, en voor jouw gevoel zitten daar uren in. dat zegt mij dat jij het geduld hebt om voor je gevoel uren met dat lastige eten van je zoontje bezig te zijn. slechte moeders doen dat niet hoor!
je wilt af vallen en je wilt werk zoeken, ik weet dat je van lange tijd thuis zitten en meer eten, je aan komt. ik denk dat als je aan het werk bent, die kilo's er wel af gaan. en zo niet, dan kun je altijd nog gaan sporten. ga eens praten met een arbeidsconsulent bij het cwi. die kunnen je verder helpen qua werk.
verder, als je je opgesloten voelt overdag, ga wandelen. ga naar de winkel. ga iets doen waardoor je wat uit de dagelijkse sleur komt. en leid jezelf af van eten. en anders, zolang je nog geen betaald werk hebt, meld je aan als overblijfmoeder op een school. of knutselmoeder. kom je weer in contact met andere mensen, denk dat het wel mogelijk is je zoontje mee te nemen. vertel je man, of familie of aan wie je het ook wilt vertellen maar denk om te beginnen je man, dat je niet tevreden bent met het leven dat je nu leid. is niks mis mee hoor! ik zou er ook niet tegen kunnen dag in dag uit alleen maar met een baby bezig te zijn en geen andere mensen te zien. je hoeft je echt niet schuldig te voelen tegenover wie dan ook, ook niet tegenover je man of kind, dat je dit hebt. je zeurt niet.
succes.
groetjes
woensdag 13 januari 2010 om 13:48
Ik zou precies hetzelfde hebben als ik niet zou werken.
Dit klinkt een beetje alsof je energiebalans niet goed is. Klinkt zweverig, maar ik bedoel gewoon dit;
Het 24-uur per dag alleen maar moeder zijn geeft je te weinig voldoening. Je krijgt er dus te weinig energie van terug. Uit onvrede ga je eten. (emo-eten)
Dus: zoek iets wat energie kost, maar tegelijkertijd ook energie geeft. Dat kan werk zijn, of een hobby, of een cursus, een opleiding, vrijwilligerswerken, een sport.
Ik werk zelf twee dagen (voor de klas, middelbare school) en merk dat ik die twee dagen heerlijk vind. Lekker werken, onder de mensen, contact met de leerlingen. De voldoening van iets belangrijks doen, iets doen waar je goed in bent. De rest van de week ben ik thuis bij mijn kinderen. Ik ben over een week of twee afgestudeerd en dan begin ik met zangles. Daar heb ik heel veel zin in, ik weet dat ik daarvan echt een boost krijg. Iets helemaal voor mezelf doen, omdat ik het zo leuk vindt.
Vorig jaar werkte ik nog drie dagen en dat kon wel, maar ik zat minder goed in mijn vel. Op dit moment (jonge kinderen, man druk met zijn werk) is twee dagen perfect.
succes!
Dit klinkt een beetje alsof je energiebalans niet goed is. Klinkt zweverig, maar ik bedoel gewoon dit;
Het 24-uur per dag alleen maar moeder zijn geeft je te weinig voldoening. Je krijgt er dus te weinig energie van terug. Uit onvrede ga je eten. (emo-eten)
Dus: zoek iets wat energie kost, maar tegelijkertijd ook energie geeft. Dat kan werk zijn, of een hobby, of een cursus, een opleiding, vrijwilligerswerken, een sport.
Ik werk zelf twee dagen (voor de klas, middelbare school) en merk dat ik die twee dagen heerlijk vind. Lekker werken, onder de mensen, contact met de leerlingen. De voldoening van iets belangrijks doen, iets doen waar je goed in bent. De rest van de week ben ik thuis bij mijn kinderen. Ik ben over een week of twee afgestudeerd en dan begin ik met zangles. Daar heb ik heel veel zin in, ik weet dat ik daarvan echt een boost krijg. Iets helemaal voor mezelf doen, omdat ik het zo leuk vindt.
Vorig jaar werkte ik nog drie dagen en dat kon wel, maar ik zat minder goed in mijn vel. Op dit moment (jonge kinderen, man druk met zijn werk) is twee dagen perfect.
succes!
woensdag 13 januari 2010 om 13:53
Je bent in ieder geval geen zeur. Een dergelijke situatie lijkt mij ook heel vervelend. Je hebt volgens mij al wel zelf het antwoord gegeven: er moet iets gebeuren. Wat dat is maakt volgens mij niet zoveel uit. Zoek een baan, ga naar een sportschool, vraag aan je man om wat taken over te nemen. Elke stap in de goede richting is in potentie de stap die de negatieve spiraal omzet in een positieve spiraal. Succes!
woensdag 13 januari 2010 om 13:54
Sosofie, ik denk dat je gelijk hebt. Het is een neerwaartse cirkel waarin ik zit. Door die te doorbreken, al is het maar een uur per dag, heb ik ook het idee dat het weer beter kan gaan...
Ik moet iets vinden wat mij energie oplevert. Het maakt me niet uit of dit betaald werk is, een nieuwe hobby of opleiding. Ik zing heel graag, en zit op een koor. Dat is op maandagavond en het voelt als een avondje uit.
Het voelt enorm goed dat jullie reageren. En niet oordelend, maar echt meedenken.
Het is een begin!
Ik moet iets vinden wat mij energie oplevert. Het maakt me niet uit of dit betaald werk is, een nieuwe hobby of opleiding. Ik zing heel graag, en zit op een koor. Dat is op maandagavond en het voelt als een avondje uit.
Het voelt enorm goed dat jullie reageren. En niet oordelend, maar echt meedenken.
Het is een begin!
