Psyche
alle pijlers
Er moet iets van m'n hart..
zaterdag 16 november 2024 om 12:02
Mijn vriend en ik zijn al 5 jaar actief bezig met ons kinderwens. Zonder enig resultaat, zonder ooit een positieve zwangerschapstest. Ik zie vervolgens een verhaal van iemand die nooit een kinderwens had, dit ook uitsprak, toch een kinderwens kreeg, snel zwanger werd en een miskraam kreeg.
Begrijp me niet verkeerd, een miskraam gun ik helemaal niemand. Ik gun die persoon natuurlijk een gezonde zwangerschap. Maar het doet toch een beetje pijn als ik dan daarop de reacties lees over hoe oneerlijk het leven is, dat het onbegrijpelijk is dat het voor sommigen zo vanzelfsprekend is, etc.
Terwijl wij er al jaren voordat zij uberhaupt kinderen wilde, er al elke maand mee bezig waren. Het lijkt er voor mij soms op alsof je er alleen toe doet als je een miskraam hebt gehad. Omdat je dan iets verloren hebt.
Ik heb nooit zulke reacties gekregen met een 'sterkte' oid.
Nog een voorbeeld: iemand wordt zwanger, krijgt een kind, wordt een jaar later opnieuw zwanger maar bij 6 weken komt de miskraam. Wordt 2 maanden later opnieuw zwanger van een gezond kind dat ook geboren wordt. Die baby wordt vervolgens 'rainbowbaby' genoemd want het is zo bijzonder om na een miskraam
Echt, ik hoop dat ik nevernooit een miskraam zal krijgen.
Maar iemand die überhaupt niet zwanger wordt, niet weet hoe het voelt om zwanger te zijn, en dus ook nooit iets is verloren, mag niet meepraten. Dit soort berichten en steun vind ik nog pijnlijker dan de felicitaties voor een gezonde zwangerschap.
Begrijp me niet verkeerd, een miskraam gun ik helemaal niemand. Ik gun die persoon natuurlijk een gezonde zwangerschap. Maar het doet toch een beetje pijn als ik dan daarop de reacties lees over hoe oneerlijk het leven is, dat het onbegrijpelijk is dat het voor sommigen zo vanzelfsprekend is, etc.
Terwijl wij er al jaren voordat zij uberhaupt kinderen wilde, er al elke maand mee bezig waren. Het lijkt er voor mij soms op alsof je er alleen toe doet als je een miskraam hebt gehad. Omdat je dan iets verloren hebt.
Ik heb nooit zulke reacties gekregen met een 'sterkte' oid.
Nog een voorbeeld: iemand wordt zwanger, krijgt een kind, wordt een jaar later opnieuw zwanger maar bij 6 weken komt de miskraam. Wordt 2 maanden later opnieuw zwanger van een gezond kind dat ook geboren wordt. Die baby wordt vervolgens 'rainbowbaby' genoemd want het is zo bijzonder om na een miskraam
Echt, ik hoop dat ik nevernooit een miskraam zal krijgen.
Maar iemand die überhaupt niet zwanger wordt, niet weet hoe het voelt om zwanger te zijn, en dus ook nooit iets is verloren, mag niet meepraten. Dit soort berichten en steun vind ik nog pijnlijker dan de felicitaties voor een gezonde zwangerschap.
zaterdag 16 november 2024 om 12:16
Lieve vrouw, wie zegt dat je niet meetelt en van wie zegt dat mensen dat niet heel erg voor je vinden? Elk mens heeft zijn eigen verdriet en elk verdriet mag er wezen. Het helpt niet om jouw grote verdriet te vergelijken met day van een ander.
Een vrouw waarvan een kind overlijd aan kanker zal misschien ook anders naar een miskraam kijken terwijl het allebei heel erg is. En wat jou overkomt is ook ontzettend zwaar. Ik denk dat iedereen dat wel vindt.
Je mag je er echt rot om voelen. Je mag er ook met anderen over praten. De meeste mensen zullen echt wel invoelen dat het heel.erg naar is.
Een vrouw waarvan een kind overlijd aan kanker zal misschien ook anders naar een miskraam kijken terwijl het allebei heel erg is. En wat jou overkomt is ook ontzettend zwaar. Ik denk dat iedereen dat wel vindt.
Je mag je er echt rot om voelen. Je mag er ook met anderen over praten. De meeste mensen zullen echt wel invoelen dat het heel.erg naar is.
zaterdag 16 november 2024 om 12:33
Misschien social media deleten?
Je kan leed niet met elkaar vergelijken, nu ben je alleen maar jaloers op de aandacht die anderen krijgen.
Ik snap niet dat mensen op die manier aandacht vragen voor miskramen, kinderwens, ziekte etc. eigenlijk, het lijkt mij een privéaangelegenheid. Ik deel zulke zaken alleen met naaste familie en een enkele goede vriendin.
Je kan leed niet met elkaar vergelijken, nu ben je alleen maar jaloers op de aandacht die anderen krijgen.
Ik snap niet dat mensen op die manier aandacht vragen voor miskramen, kinderwens, ziekte etc. eigenlijk, het lijkt mij een privéaangelegenheid. Ik deel zulke zaken alleen met naaste familie en een enkele goede vriendin.
zaterdag 16 november 2024 om 12:49
zaterdag 16 november 2024 om 12:50
Het is naar om te zien. Maar als ik 1 ding geleerd heb in het leven is het wel om verdriet niet te gaan vergelijken. Het is normaal dat mensen empathisch reageren op dit soort gebeurtenissen. Als jij meer empathie van je omgeving verwacht zou ik daar met je naasten over praten. Wat het verdriet met je doet, en hoe het voor je voelt.
Het leven is helaas soms oneerlijk. En ik snap dat het voor jou erg zuur voelt als anderen wel een positieve test in handen hebben. Ik hoop dat jij ook snel een gezonde zwangerschap mee mag maken.
Het leven is helaas soms oneerlijk. En ik snap dat het voor jou erg zuur voelt als anderen wel een positieve test in handen hebben. Ik hoop dat jij ook snel een gezonde zwangerschap mee mag maken.
zaterdag 16 november 2024 om 13:19
Lieve TO,
Je verdriet mag er absoluut zijn!
Heb je professionele hulp om hiermee om te gaan? En zit je in een fertiliteitstraject? Het is mentaal echt heel zwaar, dus erover praten is wel belangrijk. En het helpt ook om stappen te zetten in de richting waar kansen liggen. Hoe staat je partner hierin? Kunnen jullie hier samen goed over praten?
Ik ben het wel eens met bijtie dat je leed/aandacht nooit met elkaar moet vergelijken. Ik snap de jaloezie zeker wel, en er moet ook aandacht zijn voor jouw gemis. Maar niemand wordt zwanger van de zwangerschap/miskraam van een ander. En het ene leed is niet zwaarder dan het andere. Bovendien; iets kan er vanaf de buitenkant heel anders uitzien dan de werkelijkheid.
En ik vroeg me af; praat je er zelf vaak over met je omgeving? Als zij het niet weten, dan is het ook moeilijk om er aandacht aan te geven natuurlijk. Ik hoop dat je de ruimte voelt om hier open over te zijn.
Sterkte
Je verdriet mag er absoluut zijn!
Heb je professionele hulp om hiermee om te gaan? En zit je in een fertiliteitstraject? Het is mentaal echt heel zwaar, dus erover praten is wel belangrijk. En het helpt ook om stappen te zetten in de richting waar kansen liggen. Hoe staat je partner hierin? Kunnen jullie hier samen goed over praten? Ik ben het wel eens met bijtie dat je leed/aandacht nooit met elkaar moet vergelijken. Ik snap de jaloezie zeker wel, en er moet ook aandacht zijn voor jouw gemis. Maar niemand wordt zwanger van de zwangerschap/miskraam van een ander. En het ene leed is niet zwaarder dan het andere. Bovendien; iets kan er vanaf de buitenkant heel anders uitzien dan de werkelijkheid.
En ik vroeg me af; praat je er zelf vaak over met je omgeving? Als zij het niet weten, dan is het ook moeilijk om er aandacht aan te geven natuurlijk. Ik hoop dat je de ruimte voelt om hier open over te zijn.
Sterkte
zaterdag 16 november 2024 om 13:19
Je hebt écht wel recht om verdriet te hebben en je verhaal te vertellen.
Hoe moeilijk om al vijf jaar telkens die wens, die hoop, die droom.. zien verpletteren. Kan me niet voorstellen hoeveel verdriet en boosheid je al gevoeld hebt en nog voelt.
Heel veel sterkte gewenst, een dikke knuffel. En ik duim mee dat je grote wens in vervulling mag gaan!
Hoe moeilijk om al vijf jaar telkens die wens, die hoop, die droom.. zien verpletteren. Kan me niet voorstellen hoeveel verdriet en boosheid je al gevoeld hebt en nog voelt.
Heel veel sterkte gewenst, een dikke knuffel. En ik duim mee dat je grote wens in vervulling mag gaan!
zaterdag 16 november 2024 om 13:20
Het gaat erom dat TO de erkenning mist. Maar die krijgt ze alleen als ze open is naar de buitenwereld, en dan moet je ook nog een omgeving hebben met een groot inlevingsvermogen.Taskmaster schreef: ↑16-11-2024 12:49Deel jij ook elke mislukte poging op social media dan? Ik denk dat je dan best steun zult krijgen.
Het is niet zo’n mooie kleur voor je, als je afgunstig bent op mensen die steun krijgen bij hun eigen verdriet. Het is geen wedstrijd wie het zieligst is.
zaterdag 16 november 2024 om 13:21
En menig mens op de wereld zou zich jouw woning wensen.
Natuurlijk is het vreselijk dat het bij jullie niet lukt. En daar zullen mensen heus ook mee meeleven als je jouw verhaal deelt. Een onvervulde kinderwens is vreselijk.
En andere mensen hebben hun eigen verdriet. Een miskraam, een kindje verloren, überhaupt geen relatie om een kindje mee te maken. En die mogen óók meedeleven ontvangen. Dat kan naast elkaar bestaan. Het zegt niks over hoe erg jouw verdriet en leed zijn.
Natuurlijk is het vreselijk dat het bij jullie niet lukt. En daar zullen mensen heus ook mee meeleven als je jouw verhaal deelt. Een onvervulde kinderwens is vreselijk.
En andere mensen hebben hun eigen verdriet. Een miskraam, een kindje verloren, überhaupt geen relatie om een kindje mee te maken. En die mogen óók meedeleven ontvangen. Dat kan naast elkaar bestaan. Het zegt niks over hoe erg jouw verdriet en leed zijn.
zaterdag 16 november 2024 om 13:43
zaterdag 16 november 2024 om 13:47
Ja heel herkenbaar helaas. Wij zijn na jaren medische molen met lege handen blijven staan, zonder reden en zonder ook maar 1x een positieve zwangerschapstest te hebben gehad.
Een vriendin van me heeft een miskraam gehad en toen hoorde ik weleens zeggen dat het voor haar dus nog erger was dan voor mij.
Het is echt totale onbegrip.
Sowieso kregen/krijgen wij de meest idiote opmerkingen te horen.
En je hebt inderdaad het idee dat je niet meedoet. Het leven gaat door voor iedereen, maar niet voor ons. Er wordt altijd over de kinderen gepraat, maar niemand vraagt ooit naar hoe het met ons gaat, met ons verdriet.
Heel veel sterkte Frost
Een vriendin van me heeft een miskraam gehad en toen hoorde ik weleens zeggen dat het voor haar dus nog erger was dan voor mij.
Het is echt totale onbegrip.
Sowieso kregen/krijgen wij de meest idiote opmerkingen te horen.
En je hebt inderdaad het idee dat je niet meedoet. Het leven gaat door voor iedereen, maar niet voor ons. Er wordt altijd over de kinderen gepraat, maar niemand vraagt ooit naar hoe het met ons gaat, met ons verdriet.
Heel veel sterkte Frost
zaterdag 16 november 2024 om 14:01
Wat een lieve reacties.. heb er tranen van in mijn ogen. Ik durfde dit topic niet te openen omdat ik bang was voor haat, wat ik ook ergens had begrepen omdat het misschien misgunnerig overkomt. Het is fijn dat jullie het begrijpen 
Ik zit inderdaad in een fertiliteitstraject. Social media deleten vind ik ook een goed idee. Het blijft zo confronterend. Natuurlijk vrouwen die deze verhalen delen, maar ook de talloze baby's/kinderen die voorbij komen. Vooral de dames die mij vroeger tot op het bot toe hebben gepest, en nu een vrolijk gezin hebben met twee kinderen, kan ik soms niet aan zien.
Ik zit inderdaad in een fertiliteitstraject. Social media deleten vind ik ook een goed idee. Het blijft zo confronterend. Natuurlijk vrouwen die deze verhalen delen, maar ook de talloze baby's/kinderen die voorbij komen. Vooral de dames die mij vroeger tot op het bot toe hebben gepest, en nu een vrolijk gezin hebben met twee kinderen, kan ik soms niet aan zien.
zaterdag 16 november 2024 om 14:02
Wat verdrietig voor jullie... zo naar dat dit jullie is overkomen.Cliopatra schreef: ↑16-11-2024 13:47Het is echt totale onbegrip.
Sowieso kregen/krijgen wij de meest idiote opmerkingen te horen.
En je hebt inderdaad het idee dat je niet meedoet. Het leven gaat door voor iedereen, maar niet voor ons. Er wordt altijd over de kinderen gepraat, maar niemand vraagt ooit naar hoe het met ons gaat, met ons verdriet.
Een oprechte vraag om dit beter te begrijpen: op welke manier zou je hier mee verder moeten? Je zegt dat het leven niet doorgaat voor jullie, maar zijn er voorwaarden/omstandigheden waardoor je het leven weer iets lichter zou kunnen zien? Hoe verdrietig dit ook is... Niet dat je het moet wegpoetsen, maar ik denk ook aan mensen die iemand verliezen en ook doormoeten met leven. Hoe doe je dat met een onvervulde kinderwens? Slijt zoiets, wordt het onderdeel van je identiteit, richt je je leven anders in, kan je door als je hele omgeving je verdriet erkent?
zaterdag 16 november 2024 om 14:03
Wat ontzettend heftig, ook voor jou heel veel sterkte.Cliopatra schreef: ↑16-11-2024 13:47Ja heel herkenbaar helaas. Wij zijn na jaren medische molen met lege handen blijven staan, zonder reden en zonder ook maar 1x een positieve zwangerschapstest te hebben gehad.
Een vriendin van me heeft een miskraam gehad en toen hoorde ik weleens zeggen dat het voor haar dus nog erger was dan voor mij.
Het is echt totale onbegrip.
Sowieso kregen/krijgen wij de meest idiote opmerkingen te horen.
En je hebt inderdaad het idee dat je niet meedoet. Het leven gaat door voor iedereen, maar niet voor ons. Er wordt altijd over de kinderen gepraat, maar niemand vraagt ooit naar hoe het met ons gaat, met ons verdriet.
Heel veel sterkte Frost
Hoe naar een miskraam ook is, ik heb liever in die 5 jaar een keer een miskraam gehad en vervolgens een gezond kind, dan na al die jaren nog helemaal niks en met de grote vraag blijven of ik überhaupt ooit zwanger zal worden.
zaterdag 16 november 2024 om 14:07
Wat ontzettend moeilijk voor je!
Ik kan me indenken dat je ook behoefte hebt aan die steun en dat medeleven. Erkenning.
Ik gun je dat ook.
Krijg je helemaal geen erkenning uit je omgeving? Heb je mensen die met jullie meeleven?
Ik kan me -misschien misplaatst, want ik sta niet in jouw schoenen en heb nooit in de situatie gezeten- ergens indenken dat dit ook een soort rouw is voor jullie?
Elke poging weer.
En net als bij 'gewone' rouw lijkt het of mensen dat na een maandje-jaartje weer 'vergeten' en door. Terwijl de achterblijvers misschien de rest van hun leven dagelijks met pijn en verdriet worstelen, is het voor de omgeving al 'klaar' en niet meer nieuw en zichtbaar.
Ik kan me indenken dat dit bij jou verdriet ook een beetje zo is? Misschien?
Maar correct me if i'm wrong.
Ik doe mijn best om me in te leven, maar wil absoluut niet pretenderen dat ik weet hoe het is of hoe jij je voelt!
Ik kan me indenken dat je ook behoefte hebt aan die steun en dat medeleven. Erkenning.
Ik gun je dat ook.
Krijg je helemaal geen erkenning uit je omgeving? Heb je mensen die met jullie meeleven?
Ik kan me -misschien misplaatst, want ik sta niet in jouw schoenen en heb nooit in de situatie gezeten- ergens indenken dat dit ook een soort rouw is voor jullie?
Elke poging weer.
En net als bij 'gewone' rouw lijkt het of mensen dat na een maandje-jaartje weer 'vergeten' en door. Terwijl de achterblijvers misschien de rest van hun leven dagelijks met pijn en verdriet worstelen, is het voor de omgeving al 'klaar' en niet meer nieuw en zichtbaar.
Ik kan me indenken dat dit bij jou verdriet ook een beetje zo is? Misschien?
Maar correct me if i'm wrong.
Ik doe mijn best om me in te leven, maar wil absoluut niet pretenderen dat ik weet hoe het is of hoe jij je voelt!
zaterdag 16 november 2024 om 14:26
Pimpelmeesje87 schreef: ↑16-11-2024 13:20Het gaat erom dat TO de erkenning mist. Maar die krijgt ze alleen als ze open is naar de buitenwereld, en dan moet je ook nog een omgeving hebben met een groot inlevingsvermogen.
Ja en wat is haar eigen aandeel daarin?
Iedereen heeft z’n eigen ellende. Wat schiet je er mee op om continu erkenning te krijgen voor de jouwe? Zonder dat je er zelf iets over zegt tegen anderen ook nog eens. Er is in mijn leven ook veel ellende waarover ik niks deel op social media. Dan zie ik niet in waarom ik dan verbolgen zou gaan zitten zijn over mensen die alles daar neerplempen en dan een paar reacties krijgen.
Ik heb t erover met vrienden en dan zijn ze er voor me. Dat is genoeg.
Waarom volg je überhaupt pesters van vroeger?
zaterdag 16 november 2024 om 14:26
Dit is pain shopping.
Niet lullig bedoeld, maar dit is iets wat je jezelf aandoet.
zaterdag 16 november 2024 om 14:31
Dat is inderdaad een beetje hoe het voelt. Bij een miskraam verlies je iets, je kindje, hoe klein die ook is. Iedereen begrijpt dat dat ontzettend naar is en iedereen erkent dat. Als je nooit zwanger wordt, ben je ook niets verloren en dat vinden mensen over het algemeen minder erg. Daar is zeker minder erkenning voor. Bovendien zijn er ook altijd mensen die roepen dat als je niet zwanger kunt worden, dan ben je waarschijnlijk ook niet geschikt als ouder en dan moet het maar zo zijn.Avocadeau schreef: ↑16-11-2024 14:07Wat ontzettend moeilijk voor je!
Ik kan me indenken dat je ook behoefte hebt aan die steun en dat medeleven. Erkenning.
Ik gun je dat ook.
Krijg je helemaal geen erkenning uit je omgeving? Heb je mensen die met jullie meeleven?
Ik kan me -misschien misplaatst, want ik sta niet in jouw schoenen en heb nooit in de situatie gezeten- ergens indenken dat dit ook een soort rouw is voor jullie?
Elke poging weer.
En net als bij 'gewone' rouw lijkt het of mensen dat na een maandje-jaartje weer 'vergeten' en door. Terwijl de achterblijvers misschien de rest van hun leven dagelijks met pijn en verdriet worstelen, is het voor de omgeving al 'klaar' en niet meer nieuw en zichtbaar.
Ik kan me indenken dat dit bij jou verdriet ook een beetje zo is? Misschien?
Maar correct me if i'm wrong.
Ik doe mijn best om me in te leven, maar wil absoluut niet pretenderen dat ik weet hoe het is of hoe jij je voelt!
Maar mensen beseffen niet dat infertiliteit iedereen kan overkomen. Ik ben geboren als meisje, altijd gezond geweest met een gezonde bmi. Na jaren zwanger proberen te worden blijk ik een aandoening te hebben waardoor mijn eileiders dicht zitten. Dat kan elke vrouw overkomen, kon ik niet weten en kon ik niets aan doen.
zaterdag 16 november 2024 om 14:35
Met buitenwereld bedoelde ik haar omgeving, niet de social media wereld. Ik denk dat iedereen graag eens erkenning wil, voor welke gebeurtenis dan ook. Van vrienden en familie bedoel ik dan.Taskmaster schreef: ↑16-11-2024 14:26Ja en wat is haar eigen aandeel daarin?
Iedereen heeft z’n eigen ellende. Wat schiet je er mee op om continu erkenning te krijgen voor de jouwe? Zonder dat je er zelf iets over zegt tegen anderen ook nog eens. Er is in mijn leven ook veel ellende waarover ik niks deel op social media. Dan zie ik niet in waarom ik dan verbolgen zou gaan zitten zijn over mensen die alles daar neerplempen en dan een paar reacties krijgen.
Ik heb t erover met vrienden en dan zijn ze er voor me. Dat is genoeg.
Waarom volg je überhaupt pesters van vroeger?
Mee eens dat je je niet moet laten leiden door mensen die selectieve informatie delen op social media. Dat zegt helemaal niets over jou en ook niet over hen.
zaterdag 16 november 2024 om 14:35
Het gaat er om dat er voor mijn gevoel een groep vrouwen 'vergeten' wordt, een groep waar ik ook toe behoor helaas. Iedereen begrijpt dat een miskraam of een kind verliezen vreselijk is. Maar die erkenning is er niet voor vrouwen die nooit zwanger worden, want er is nooit iets geweest, wat je hebt verloren.Taskmaster schreef: ↑16-11-2024 14:26Ja en wat is haar eigen aandeel daarin?
Iedereen heeft z’n eigen ellende. Wat schiet je er mee op om continu erkenning te krijgen voor de jouwe? Zonder dat je er zelf iets over zegt tegen anderen ook nog eens. Er is in mijn leven ook veel ellende waarover ik niks deel op social media. Dan zie ik niet in waarom ik dan verbolgen zou gaan zitten zijn over mensen die alles daar neerplempen en dan een paar reacties krijgen.
Ik heb t erover met vrienden en dan zijn ze er voor me. Dat is genoeg.
Waarom volg je überhaupt pesters van vroeger?
zaterdag 16 november 2024 om 14:42
Met mijn eigen netwerk praat ik er ook over, maar er is niet echt erkenning. Ik voel me hier zeker alleen in. Mensen hebben hun eigen issues, zoals de vriendin met een rainbowbaby. Heel naar natuurlijk dat ze een miskraam had, maar ze heeft wel in korte tijd 2 kinderen gekregen. Ik heb haar toen heel erg gesteund, meegegaan naar het ziekenhuis en haar uit eten genomen toen ze hersteld was. Mijn nest is leeg er lijkt geen reden te zijn om mij te steunen en vriendin is met haar kinderen bij de sinterklaasoptocht. Ik blijf achter.
Praten met lotgenoten heb ik ook veel gedaan. Dat is heel fijn, maar in al die jaren gebeurde altijd dat de ander zwanger werd en ik niet. Dan waren we plots geen lotgenoten meer en was elke keer weer confronterend.
Praten met lotgenoten heb ik ook veel gedaan. Dat is heel fijn, maar in al die jaren gebeurde altijd dat de ander zwanger werd en ik niet. Dan waren we plots geen lotgenoten meer en was elke keer weer confronterend.
zaterdag 16 november 2024 om 15:10
Waarom heb je haar toen zo gesteund? Ik zou denk ik mezelf beschermen voor zoveel 'babygeweld'. Of was dit ten tijde van de miskraam, of toen ze die kinderen al had? En eerlijk; ik denk dat je het Sinterklaasgebeuren niet persoonlijk moet nemen. Een gezin met twee kinderen is zwaar en daar gaat gewoon -zeker als ze de leeftijd van het geheim van Sinterklaas hebben- veel tijd en aandacht in zitten. Dat zegt niks over jou. Tenzij jij hebt gezegd "ik voel me superkut want het doet pijn dat iedereen met kinderen naar Sinterklaas gaat en ik niet omdat ik geen kinderen heb". Hoe moeilijk ook, jouw lege nest is niet per se punt van aandacht als mensen geleefd worden door hun eigen gezin.Frost schreef: ↑16-11-2024 14:42Met mijn eigen netwerk praat ik er ook over, maar er is niet echt erkenning. Ik voel me hier zeker alleen in. Mensen hebben hun eigen issues, zoals de vriendin met een rainbowbaby. Heel naar natuurlijk dat ze een miskraam had, maar ze heeft wel in korte tijd 2 kinderen gekregen. Ik heb haar toen heel erg gesteund, meegegaan naar het ziekenhuis en haar uit eten genomen toen ze hersteld was. Mijn nest is leeg er lijkt geen reden te zijn om mij te steunen en vriendin is met haar kinderen bij de sinterklaasoptocht. Ik blijf achter.
Praten met lotgenoten heb ik ook veel gedaan. Dat is heel fijn, maar in al die jaren gebeurde altijd dat de ander zwanger werd en ik niet. Dan waren we plots geen lotgenoten meer en was elke keer weer confronterend.
Kan me levendig voorstellen dat het superconfronterend is als je lotgenoten naar de andere kant ziet gaan.
Ik zit ook in een fertiliteitstraject en er is geen enkele garantie dat het iets oplevert. Als ik het moeilijk heb, blijf ik het benoemen. Ik blijf er aandacht voor vragen. Ik heb ook vriendinnen die kinderen hebben en soms ook klagen 'hoe zwaar het allemaal is'. Daar kan ik ook niet altijd begrip voor opbrengen. Maar ik probeer altijd vriendinnen ook mee te nemen in mijn proces. Dus maak ze deelgenoot van hoeveel naalden je al in je buik hebt gezet, stuur foto's van hoe bont en blauw je buik is, hoe hormonen met je spelen, hoeveel impact de teleurstelling op je heeft, hoeveel dubbel het voelt om gezinnen te zien. Soms zeg ik ook wel eens "nou heb ik wel genoeg foto's van je kind op de glijbaan gezien". Of "zullen we het over je werk hebben".
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
