Psyche
alle pijlers
Er moet iets van m'n hart..
zaterdag 16 november 2024 om 12:02
Mijn vriend en ik zijn al 5 jaar actief bezig met ons kinderwens. Zonder enig resultaat, zonder ooit een positieve zwangerschapstest. Ik zie vervolgens een verhaal van iemand die nooit een kinderwens had, dit ook uitsprak, toch een kinderwens kreeg, snel zwanger werd en een miskraam kreeg.
Begrijp me niet verkeerd, een miskraam gun ik helemaal niemand. Ik gun die persoon natuurlijk een gezonde zwangerschap. Maar het doet toch een beetje pijn als ik dan daarop de reacties lees over hoe oneerlijk het leven is, dat het onbegrijpelijk is dat het voor sommigen zo vanzelfsprekend is, etc.
Terwijl wij er al jaren voordat zij uberhaupt kinderen wilde, er al elke maand mee bezig waren. Het lijkt er voor mij soms op alsof je er alleen toe doet als je een miskraam hebt gehad. Omdat je dan iets verloren hebt.
Ik heb nooit zulke reacties gekregen met een 'sterkte' oid.
Nog een voorbeeld: iemand wordt zwanger, krijgt een kind, wordt een jaar later opnieuw zwanger maar bij 6 weken komt de miskraam. Wordt 2 maanden later opnieuw zwanger van een gezond kind dat ook geboren wordt. Die baby wordt vervolgens 'rainbowbaby' genoemd want het is zo bijzonder om na een miskraam
Echt, ik hoop dat ik nevernooit een miskraam zal krijgen.
Maar iemand die überhaupt niet zwanger wordt, niet weet hoe het voelt om zwanger te zijn, en dus ook nooit iets is verloren, mag niet meepraten. Dit soort berichten en steun vind ik nog pijnlijker dan de felicitaties voor een gezonde zwangerschap.
Begrijp me niet verkeerd, een miskraam gun ik helemaal niemand. Ik gun die persoon natuurlijk een gezonde zwangerschap. Maar het doet toch een beetje pijn als ik dan daarop de reacties lees over hoe oneerlijk het leven is, dat het onbegrijpelijk is dat het voor sommigen zo vanzelfsprekend is, etc.
Terwijl wij er al jaren voordat zij uberhaupt kinderen wilde, er al elke maand mee bezig waren. Het lijkt er voor mij soms op alsof je er alleen toe doet als je een miskraam hebt gehad. Omdat je dan iets verloren hebt.
Ik heb nooit zulke reacties gekregen met een 'sterkte' oid.
Nog een voorbeeld: iemand wordt zwanger, krijgt een kind, wordt een jaar later opnieuw zwanger maar bij 6 weken komt de miskraam. Wordt 2 maanden later opnieuw zwanger van een gezond kind dat ook geboren wordt. Die baby wordt vervolgens 'rainbowbaby' genoemd want het is zo bijzonder om na een miskraam
Echt, ik hoop dat ik nevernooit een miskraam zal krijgen.
Maar iemand die überhaupt niet zwanger wordt, niet weet hoe het voelt om zwanger te zijn, en dus ook nooit iets is verloren, mag niet meepraten. Dit soort berichten en steun vind ik nog pijnlijker dan de felicitaties voor een gezonde zwangerschap.
zaterdag 16 november 2024 om 15:18
Ik denk dat het voor mensen sowieso lastiger te bevatten is om iets enorm te missen wat nooit is geweest, terwijl we vroeg of laat allemaal wel met verlies te maken krijgen. En meestal als je iets niet kan hebben in het leven dan maak je daar op enig moment vrede mee en ga je door. Ik ken mensen die ontzettend graag een bepaalde carrière wilden (bijv. piloot) en daarvoor werden afgekeurd.Frost schreef: ↑16-11-2024 14:35Het gaat er om dat er voor mijn gevoel een groep vrouwen 'vergeten' wordt, een groep waar ik ook toe behoor helaas. Iedereen begrijpt dat een miskraam of een kind verliezen vreselijk is. Maar die erkenning is er niet voor vrouwen die nooit zwanger worden, want er is nooit iets geweest, wat je hebt verloren.
Wat het extra lastig maakt voor jou is dat je hier continu mee bezig bent en blijft. En dan mag je verdriet er uiteraard zijn, maar ik herken wel dat je in dit soort situaties sneller vergeten of niet begrepen wordt door anderen.
zaterdag 16 november 2024 om 15:22
Dit is inderdaad jouw verdriet en hoe naar ook, het is iets wat mensen (in het algemeen) niet zien.
Ik denk dat dat in het algemeen ook wel zo is, dat veel mensen een groot verdriet hebben waar anderen aan voorbij leven.
Dat maakt eenzaam.
Tegelijk realiseer ik me ook dat er maar zoveel is wat een mens aankan, erbij kan hebben.
Er is zoveel leed in de wereld en via social media komt alles dichtbij en 'moet' je er iets mee.
Er is heel dichtbij al zoveel verdriet bij mensen om je heen en je daar écht in kunnen verplaatsen is moeilijk.
Dit is jouw verdriet en jouw eenzaamheid.
Ik denk dat dat in het algemeen ook wel zo is, dat veel mensen een groot verdriet hebben waar anderen aan voorbij leven.
Dat maakt eenzaam.
Tegelijk realiseer ik me ook dat er maar zoveel is wat een mens aankan, erbij kan hebben.
Er is zoveel leed in de wereld en via social media komt alles dichtbij en 'moet' je er iets mee.
Er is heel dichtbij al zoveel verdriet bij mensen om je heen en je daar écht in kunnen verplaatsen is moeilijk.
Dit is jouw verdriet en jouw eenzaamheid.
zaterdag 16 november 2024 om 15:24
Wat een intens gemene opmerking, dat je dan ook niet geschikt zou zijn als ouder. Dat is echt natrappen als iemand al op de grond ligt.Frost schreef: ↑16-11-2024 14:31Dat is inderdaad een beetje hoe het voelt. Bij een miskraam verlies je iets, je kindje, hoe klein die ook is. Iedereen begrijpt dat dat ontzettend naar is en iedereen erkent dat. Als je nooit zwanger wordt, ben je ook niets verloren en dat vinden mensen over het algemeen minder erg. Daar is zeker minder erkenning voor. Bovendien zijn er ook altijd mensen die roepen dat als je niet zwanger kunt worden, dan ben je waarschijnlijk ook niet geschikt als ouder en dan moet het maar zo zijn.
Maar mensen beseffen niet dat infertiliteit iedereen kan overkomen. Ik ben geboren als meisje, altijd gezond geweest met een gezonde bmi. Na jaren zwanger proberen te worden blijk ik een aandoening te hebben waardoor mijn eileiders dicht zitten. Dat kan elke vrouw overkomen, kon ik niet weten en kon ik niets aan doen.
En natuurlijk kon je dit niet weten, en er niets aan doen. Maar zelfs als je het wel had geweten (ik heb er altijd rekening mee gehouden dat er 'iets' van binnen 'kapot' was bij mij) had dat je verdriet niet minder erg of 'legaal' gemaakt.
Verdriet is verdriet.
En jij verliest misschien geen kindje, zoals bij een miskraam. Maar ik kan me zo voorstellen dat jij elke poging weer een stukje hoop en vertrouwen verliest. Een stukje van het leven zoals je dat ooit voor je zag, wenste.
Je neemt wel degelijk afscheid van een kindje, bij onvruchtbaarheid. Namelijk een kindje dat je zo gewenst hebt, van gedroomd hebt. Dat in jouw toekomst bestond.
Het lijkt me dat je stukje bij beetje afscheid neemt van die toekomst, die er niet mocht zijn.
zaterdag 16 november 2024 om 15:33
Met wat ik schrijf kan ik helemaal de plank misslaan. Het is geenzins bedoeld om je te kwetsen.
Het is heel erg als je graag kinderen wilt, en het lukt niet. Dat staat buiten kijf.
Ik krijg de indruk dat je dingen van een ander verwacht en dat niet krijgt. Het is vrij normaal om medeleven te verwachten, dat is heel menselijk. Wel vraag ik me af op welke manier je dit vraagt. Kan het zijn dat het ombewust op een 'rare' manier is zodat mensen niet weten wat ze moeten zeggen en hoe te reageren? Dat het in een bepaalde manier van communiceren zit?
Te veel van anderen verwachten gaat niet werken want je zult altijd teleurgesteld worden. Uiteindelijk zal je ook zonder steun van anderen verder moeten in je leven. Nou ja, je moet niets natuurlijk.
Wat je verwacht van anderen, zou je aan jezelf moeten geven. Daar kun je hulp voor krijgen als je vastloopt.
Een kennis vraagt over een bepaald onderwerp aandacht. Ik ben best empatisch ingesteld, en we praten daar regelmatig over. Toch weet ik niet meer hoe ik moet reageren, zonder altijd hetzelfde te zeggen. Ik vind het erg, ik leef mee, Maar ik geef toe dat ik niet meer weet hoe ik moet reageren op de verhalen.
Zij zegt trouwens hetzelfde als jou, als een ander x meemaakt krijgen ze alle aandacht, en ik heb x mijn hele leven en niemand die er ooit iets over zegt. Ik snap dat het hard is.
Een ander kan je verdriet niet wegnemen. Ook al zou je alle empathie van de wereld krijgen, dat geeft je geen kind.
Heb je voor jezelf een tidj afgesproken, van als het dan niet lukt, dat jullie een pauze nemen, of met de pogingen stoppen?
Dit kan je compleet nekken. Wees lief voor jezelf.
Het is heel erg als je graag kinderen wilt, en het lukt niet. Dat staat buiten kijf.
Ik krijg de indruk dat je dingen van een ander verwacht en dat niet krijgt. Het is vrij normaal om medeleven te verwachten, dat is heel menselijk. Wel vraag ik me af op welke manier je dit vraagt. Kan het zijn dat het ombewust op een 'rare' manier is zodat mensen niet weten wat ze moeten zeggen en hoe te reageren? Dat het in een bepaalde manier van communiceren zit?
Te veel van anderen verwachten gaat niet werken want je zult altijd teleurgesteld worden. Uiteindelijk zal je ook zonder steun van anderen verder moeten in je leven. Nou ja, je moet niets natuurlijk.
Wat je verwacht van anderen, zou je aan jezelf moeten geven. Daar kun je hulp voor krijgen als je vastloopt.
Een kennis vraagt over een bepaald onderwerp aandacht. Ik ben best empatisch ingesteld, en we praten daar regelmatig over. Toch weet ik niet meer hoe ik moet reageren, zonder altijd hetzelfde te zeggen. Ik vind het erg, ik leef mee, Maar ik geef toe dat ik niet meer weet hoe ik moet reageren op de verhalen.
Zij zegt trouwens hetzelfde als jou, als een ander x meemaakt krijgen ze alle aandacht, en ik heb x mijn hele leven en niemand die er ooit iets over zegt. Ik snap dat het hard is.
Een ander kan je verdriet niet wegnemen. Ook al zou je alle empathie van de wereld krijgen, dat geeft je geen kind.
Heb je voor jezelf een tidj afgesproken, van als het dan niet lukt, dat jullie een pauze nemen, of met de pogingen stoppen?
Dit kan je compleet nekken. Wees lief voor jezelf.
zaterdag 16 november 2024 om 15:50
Hiermee raak je best een mooi punt vind ik.
Elk huisje heeft zijn kruisje.
En omdat je de meeste niet opvallend ziet, ga je daaraan voorbij.
Het leed wat wel zichtbaar is, die grote aardbeving, dat bijzondere ongeval, die enorme brand, dat krijgt veel erkenning, medeleven en steun.
Dat er ondertussen in Friesland mensen in een onbewoonbaar huis zitten door bevingen, elke dag mensen dierbaren of hun toekomst verliezen aan een ongeval, en alle vele brandjes die ook impact, verdriet en verlies veroorzaken, daar gaan we aan voorbij.
Niet eens bewust. Want als je het verhaal een keer hoort of leest dan zal je meeleven.
Maar daarna trekt je eigen leven weer, en moet je verder.
Chronisch zieke mensen, een dierbare verliezen, trauma, ongewenste kinderloosheid, (mantel)zorgen, eenzaamheid, een foute relatie, gepest op het werk.
Allemaal maar af en toe en even zichtbaar.
Als het al zichtbaar is. En daarna wordt het voor de rest van de wereld 'gewoon', het is zo.
Dat de pijn, het leed, verdriet, rouw, zorg nooit gewoon wordt voor degene die het meemaakt is een ander verhaal.
Twee verhalen naast elkaar.
Die je elkaar moet blijven vertellen denk ik. En blijven luisteren.
Om elkaar te blijven begrijpen, in verbinding te blijven. Steun te kunnen geven, maar ook ontvangen.
Tot zover de theorie, want in de praktijk ben ik zelf maar matig.
zaterdag 16 november 2024 om 16:05
Wat een verdriet dat zo'n grote wens steeds niet lukt. Logisch dat je je daar rot over voelt en erkenning voor wilt.
Als ik je posts zo lees, krijg ik de indruk dat je gevoel van miskenning niet alleen door deze situatie komt, dat er meerdere dingen meespelen die de situatie voor jou emotioneel nog moeilijker maken.
Je schrijft dat je bent gepest. Dat hakt erin, en doet iets met hoe je naar andere mensen kijkt. Je bent extra alert op afwijzing, niet mee mogen doen; en tegelijk kan je misschien bang zijn om jezelf te laten zien.
De opmerkingen die je krijgt van anderen zijn absurd. De mensen die dat soort dingen zeggen, zijn botte horken die geen gelijk hebben. En ook pesters van vroeger: die voegen niets toe aan je leven, waarom zou je die volgen? Ik vraag me dus af of je wel omringd bent door de juiste mensen. En zo niet, of daarin meespeelt dat jij zelf nooit hebt geleerd dat jij mag zijn wie je bent en mag uiten wat je voelt, waardoor je nu te veel ruimte geeft aan mensen die niet goed voor je zijn en jezelf wegcijfert in het contact, en daar tegelijk boos over bent.
Dat bedoel ik niet als beschuldiging. Mensen die beweren dat het iets zegt over je kwaliteit als ouder zijn niet helemaal goed. Ik denk wel dat deze situatie erom vraagt nog eens goed te kijken naar de relaties die je met mensen hebt, en of die eigenlijk wel goed voor je zijn, en of het mogelijk is om iets te veranderen in de dynamiek. Want er is geen goede reden dat jij geen medeleven, erkenning en steun zou mogen krijgen.
Als ik je posts zo lees, krijg ik de indruk dat je gevoel van miskenning niet alleen door deze situatie komt, dat er meerdere dingen meespelen die de situatie voor jou emotioneel nog moeilijker maken.
Je schrijft dat je bent gepest. Dat hakt erin, en doet iets met hoe je naar andere mensen kijkt. Je bent extra alert op afwijzing, niet mee mogen doen; en tegelijk kan je misschien bang zijn om jezelf te laten zien.
De opmerkingen die je krijgt van anderen zijn absurd. De mensen die dat soort dingen zeggen, zijn botte horken die geen gelijk hebben. En ook pesters van vroeger: die voegen niets toe aan je leven, waarom zou je die volgen? Ik vraag me dus af of je wel omringd bent door de juiste mensen. En zo niet, of daarin meespeelt dat jij zelf nooit hebt geleerd dat jij mag zijn wie je bent en mag uiten wat je voelt, waardoor je nu te veel ruimte geeft aan mensen die niet goed voor je zijn en jezelf wegcijfert in het contact, en daar tegelijk boos over bent.
Dat bedoel ik niet als beschuldiging. Mensen die beweren dat het iets zegt over je kwaliteit als ouder zijn niet helemaal goed. Ik denk wel dat deze situatie erom vraagt nog eens goed te kijken naar de relaties die je met mensen hebt, en of die eigenlijk wel goed voor je zijn, en of het mogelijk is om iets te veranderen in de dynamiek. Want er is geen goede reden dat jij geen medeleven, erkenning en steun zou mogen krijgen.
What a nuanced anxiety
zaterdag 16 november 2024 om 17:02
Ik had het zelf kunnen schrijven...Frost schreef: ↑16-11-2024 14:03Wat ontzettend heftig, ook voor jou heel veel sterkte.
Hoe naar een miskraam ook is, ik heb liever in die 5 jaar een keer een miskraam gehad en vervolgens een gezond kind, dan na al die jaren nog helemaal niks en met de grote vraag blijven of ik überhaupt ooit zwanger zal worden.
zaterdag 16 november 2024 om 17:16
Natuurlijk hadden jullie dat.
Misschien wel twee, drie, tien miskramen, alles voor dat gezonde kind.
Natuurlijk.
En ik vind het ook niet gek dat je zoiets denkt.
Dat zij in jouw ogen 'geluk' hebben.
Want een kindje mogen krijgen.
Neemt niet weg dat die ander toch echt ook verdriet heeft. En mag hebben. En troost mag vragen. En krijgen.
Net zoals jullie dat mogen.
Dat kan naast elkaar.
Ieder zijn eigen pijn, en zijn eigen troost.
Misschien wel twee, drie, tien miskramen, alles voor dat gezonde kind.
Natuurlijk.
En ik vind het ook niet gek dat je zoiets denkt.
Dat zij in jouw ogen 'geluk' hebben.
Want een kindje mogen krijgen.
Neemt niet weg dat die ander toch echt ook verdriet heeft. En mag hebben. En troost mag vragen. En krijgen.
Net zoals jullie dat mogen.
Dat kan naast elkaar.
Ieder zijn eigen pijn, en zijn eigen troost.
zaterdag 16 november 2024 om 17:18
Het is inmiddels 5 jaar geleden dat wij hoorden dat ons fertiliteitstraject erop zat. Na de laatste ivf raakte er geen eicel bevrucht. Heel kil was het ineens klaar.Pimpelmeesje87 schreef: ↑16-11-2024 14:02Wat verdrietig voor jullie... zo naar dat dit jullie is overkomen.
Een oprechte vraag om dit beter te begrijpen: op welke manier zou je hier mee verder moeten? Je zegt dat het leven niet doorgaat voor jullie, maar zijn er voorwaarden/omstandigheden waardoor je het leven weer iets lichter zou kunnen zien? Hoe verdrietig dit ook is... Niet dat je het moet wegpoetsen, maar ik denk ook aan mensen die iemand verliezen en ook doormoeten met leven. Hoe doe je dat met een onvervulde kinderwens? Slijt zoiets, wordt het onderdeel van je identiteit, richt je je leven anders in, kan je door als je hele omgeving je verdriet erkent?
Op dat moment was het of ik doodging, leven had geen zin meer.
Maar dan sta je toch elke ochtend weer op, eet je ontbijt, wandel je met de hond etc.
Ik ging weer werken, na 2 weken. Je leeft gewoon door, dat gaat vanzelf.
Het hele grote verdriet heeft heel lang geduurd, ik denk wel 2 jaar. Daarna is het langzaam een soort van vervaagd. Maar het is een wond die nooit heelt. En soms juist weer heel erg ettert.
Als anderen zwanger raken, voel ik nog steeds een steek in mijn hart. Ik geniet van andermans kinderen (ik sta voor de klas) maar voelt soort van leeg en zinloos als ik met mijn man alleen thuis ben.
Wij hebben daar een invulling voor gevonden door voor pleegzorg te kiezen. Sinds kort mogen wij zorgen voor een pleegdochtertje van 5. Dat neemt het verdriet niet weg, want eigenlijk confronteerde het opnieuw.
Het is nu 5 jaar geleden en ik denk dat het nooit weggaat. Straks worden anderen opa en oma. Of trouwen hun kinderen. Of studeren ze af.
Dat is wat ik bedoel dat het leven voor ons stil staat. Wij maken niks van dit al mee.
Misschien wel met onze pleegdochter.
Maar bij pleegzorg is het altijd wel de bedoeling dat er gekeken wordt of kind weer terug naar ouders kan.
Heel verhaal. Ik wil je topic niet kapen Frost.
zaterdag 16 november 2024 om 17:26
Ik vind deze reactie echt een goeie, ben het ermee eens.Avocadeau schreef: ↑16-11-2024 15:50Hiermee raak je best een mooi punt vind ik.
Elk huisje heeft zijn kruisje.
En omdat je de meeste niet opvallend ziet, ga je daaraan voorbij.
Het leed wat wel zichtbaar is, die grote aardbeving, dat bijzondere ongeval, die enorme brand, dat krijgt veel erkenning, medeleven en steun.
Dat er ondertussen in Friesland mensen in een onbewoonbaar huis zitten door bevingen, elke dag mensen dierbaren of hun toekomst verliezen aan een ongeval, en alle vele brandjes die ook impact, verdriet en verlies veroorzaken, daar gaan we aan voorbij.
Niet eens bewust. Want als je het verhaal een keer hoort of leest dan zal je meeleven.
Maar daarna trekt je eigen leven weer, en moet je verder.
Chronisch zieke mensen, een dierbare verliezen, trauma, ongewenste kinderloosheid, (mantel)zorgen, eenzaamheid, een foute relatie, gepest op het werk.
Allemaal maar af en toe en even zichtbaar.
Als het al zichtbaar is. En daarna wordt het voor de rest van de wereld 'gewoon', het is zo.
Dat de pijn, het leed, verdriet, rouw, zorg nooit gewoon wordt voor degene die het meemaakt is een ander verhaal.
Twee verhalen naast elkaar.
Die je elkaar moet blijven vertellen denk ik. En blijven luisteren.
Om elkaar te blijven begrijpen, in verbinding te blijven. Steun te kunnen geven, maar ook ontvangen.
Tot zover de theorie, want in de praktijk ben ik zelf maar matig.
zaterdag 16 november 2024 om 17:37
Wat een verdriet spat het er van het scherm af. Wat lijkt het me vreselijk om al 5 jaar proberen zwanger te worden zonder enig resultaat en niet weten wat er aan de hand is. En niet weten of het ooit gaat lukken.
Lieve Frost, ik vind het heel erg voor je en ik hoop van harte dat je snel een positieve zwangerschapstest in handen mag hebben. Dikke knuffel
Lieve Frost, ik vind het heel erg voor je en ik hoop van harte dat je snel een positieve zwangerschapstest in handen mag hebben. Dikke knuffel
zaterdag 16 november 2024 om 17:42
Cliopatra schreef: ↑16-11-2024 17:18
Wij hebben daar een invulling voor gevonden door voor pleegzorg te kiezen. Sinds kort mogen wij zorgen voor een pleegdochtertje van 5. Dat neemt het verdriet niet weg, want eigenlijk confronteerde het opnieuw.
Misschien wel met onze pleegdochter.
Maar bij pleegzorg is het altijd wel de bedoeling dat er gekeken wordt of kind weer terug naar ouders kan.
Jullie geven dit meisje iets heel waardevols mee: hoe fijn het leven kan zijn met twee (pleeg)ouders die van elkaar houden en het beste met haar voor hebben. Dat is heel waardevol, iets waar ze voor de toekomst op kan voortborduren en mee kan nemen voor de rest van haar leven. Probeer ervan te genieten zonder er lang bij stil te blijven staan, dat het mogelijk niet voor altijd zal zijn.
zaterdag 16 november 2024 om 19:49
Tuurlijk misgun je het een ander niet maar je gunt het jezelf gewoon héél erg en dat is logischFrost schreef: ↑16-11-2024 14:01Wat een lieve reacties.. heb er tranen van in mijn ogen. Ik durfde dit topic niet te openen omdat ik bang was voor haat, wat ik ook ergens had begrepen omdat het misschien misgunnerig overkomt. Het is fijn dat jullie het begrijpen
Ik zit inderdaad in een fertiliteitstraject. Social media deleten vind ik ook een goed idee. Het blijft zo confronterend. Natuurlijk vrouwen die deze verhalen delen, maar ook de talloze baby's/kinderen die voorbij komen. Vooral de dames die mij vroeger tot op het bot toe hebben gepest, en nu een vrolijk gezin hebben met twee kinderen, kan ik soms niet aan zien.
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
zaterdag 16 november 2024 om 20:57
Het is ook heel verdrietig TO. Ik herken de jaloezie wel. Allemaal vrouwen die me ‘inhaalden’ en zwanger raakten en zelfs al voor de tweede keer ‘oeps, ja, wel iets eerder dan de bedoeling’ en ik had nog steeds een lege buik.
Nu hielp het mij wel om afstand te nemen van sociale media.
Maar ook in mijn eigen omgeving, die wel wist van alle uitdagingen, gebeurde dit en dat vond en vind ik nog steeds gewoon onaardig. Ik kon weinig medelijden opbrengen voor een familielid dat telkens de eerste poging al zwanger raakt, en 1x een miskraam kreeg bij 4,5 week en hop de maand erna al weer (blijvend) zwanger was. Terwijl zij al 2 kinderen had gebaard en ik nog steeds in een traject voor een eerste zat.
Het is voor anderen heel ontastbaar denk ik. Maar ik herken het en ik heb er ook geen oplossing voor. Het hielp mij wel om afstand te nemen.
Nu hielp het mij wel om afstand te nemen van sociale media.
Maar ook in mijn eigen omgeving, die wel wist van alle uitdagingen, gebeurde dit en dat vond en vind ik nog steeds gewoon onaardig. Ik kon weinig medelijden opbrengen voor een familielid dat telkens de eerste poging al zwanger raakt, en 1x een miskraam kreeg bij 4,5 week en hop de maand erna al weer (blijvend) zwanger was. Terwijl zij al 2 kinderen had gebaard en ik nog steeds in een traject voor een eerste zat.
Het is voor anderen heel ontastbaar denk ik. Maar ik herken het en ik heb er ook geen oplossing voor. Het hielp mij wel om afstand te nemen.
zaterdag 16 november 2024 om 21:54
Frost schreef: ↑16-11-2024 14:35Het gaat er om dat er voor mijn gevoel een groep vrouwen 'vergeten' wordt, een groep waar ik ook toe behoor helaas. Iedereen begrijpt dat een miskraam of een kind verliezen vreselijk is. Maar die erkenning is er niet voor vrouwen die nooit zwanger worden, want er is nooit iets geweest, wat je hebt verloren.
Mee oneens. Denk dat als je dit deelt met vrienden en familie dat iedereen meeleeft.
Als die vrouwen niks zouden zeggen over vroege miskramen, kregen ze ook geen ‘oh wat erg’-reacties op Facebook.
En wat zou je willen? Dat iedereen zonder info vanuit jou je bij voorbaat al sneu en zielig vindt? En dan zomaar zegt ‘jij hebt geen kinderen? Ohhhh wat erg voor je’ ?
Want ik als kinderloze zou daar helemaal niet op zitten te wachten en dat ongepast vinden.
Speak up dus.
zondag 17 november 2024 om 01:10
Dat dit voor jou zo werkt, wil niet zeggen dat dit voor iedereen zo is.Taskmaster schreef: ↑16-11-2024 21:54Mee oneens. Denk dat als je dit deelt met vrienden en familie dat iedereen meeleeft.
Als die vrouwen niks zouden zeggen over vroege miskramen, kregen ze ook geen ‘oh wat erg’-reacties op Facebook.
En wat zou je willen? Dat iedereen zonder info vanuit jou je bij voorbaat al sneu en zielig vindt? En dan zomaar zegt ‘jij hebt geen kinderen? Ohhhh wat erg voor je’ ?
Want ik als kinderloze zou daar helemaal niet op zitten te wachten en dat ongepast vinden.
Speak up dus.
Ik vind het vaak heel verdrietig dat er áltijd wordt gevraagd naar hoe het met de kinderen is, maar nooit hoe het met de kinderloosheid is. Daar zou van mij best vaker naar gevraagd mogen worden.
zondag 17 november 2024 om 05:49
Cliopatra schreef: ↑17-11-2024 01:10Dat dit voor jou zo werkt, wil niet zeggen dat dit voor iedereen zo is.
Ik vind het vaak heel verdrietig dat er áltijd wordt gevraagd naar hoe het met de kinderen is, maar nooit hoe het met de kinderloosheid is. Daar zou van mij best vaker naar gevraagd mogen worden.
Je moet je dan ook niet laten definiëren door je kinderloosheid. Mensen zullen vast vragen hoe het met jou is. En als je op dat moment verdrietig bent over dat je geen moeder bent, kun je dat dan aangeven.
Ik zou het bijzonder idioot vinden als mensen mij continu zouden vragen hoe het met mijn kinderloosheid is. Al zou ik ‘heerlijk’ antwoorden. Maar toch.
zondag 17 november 2024 om 06:06
Wat vervelend en eenzaam voor je dat je geen steun ervaart TO. Jouw verdriet mag er zijn.
Ik vind wel ook dat je onterecht projecteert op anderen die net zo goed iets heel naars meemaken. Dat je steun voor een miskraam ‘erger’ vind, vind ik een hele nare uitspraak. Daar zou ik voor jezelf op reflecteren.
Anderen die een miskraam meemaken kunnen niks doen aan jouw situatie en verdienen net zo goed steun.
Die zaken bestaan naast elkaar. Rouw en verdriet zijn geen wedstrijd.
Ik vind wel ook dat je onterecht projecteert op anderen die net zo goed iets heel naars meemaken. Dat je steun voor een miskraam ‘erger’ vind, vind ik een hele nare uitspraak. Daar zou ik voor jezelf op reflecteren.
Anderen die een miskraam meemaken kunnen niks doen aan jouw situatie en verdienen net zo goed steun.
Die zaken bestaan naast elkaar. Rouw en verdriet zijn geen wedstrijd.
zondag 17 november 2024 om 11:42
Dat klopt helemaal niet.
Als iemand hier komt zeggen een miskraam gehad te hebben, is dat erg.
Nu jij hier komt zeggen dat jullie al 5 jaar proberen zwanger te raken en het maar niet wil lukken is dat even erg hoor.
Wat een teleurstelling moet dat zijn, elke keer weer.
Vind het heel jammer voor jullie en hopelijk lukt het wel een keer.
Als iemand hier komt zeggen een miskraam gehad te hebben, is dat erg.
Nu jij hier komt zeggen dat jullie al 5 jaar proberen zwanger te raken en het maar niet wil lukken is dat even erg hoor.
Wat een teleurstelling moet dat zijn, elke keer weer.
Vind het heel jammer voor jullie en hopelijk lukt het wel een keer.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
