Ernstige zorgen om ouders: herkenbaar en/of tips?

Hi all,

Beetje lang verhaal, onderin staan de twee vragen die ik heb. Alvast dank

In vorige topics al verteld dat het met mijn moeder niet goed gaat. In het kort: zij heeft al 3,5 maand last van ernstige slapeloosheid. Dit is gebeurd na het uitspuiten van haar oor (een angst voor haar). Ze zit vast in een zware cirkel en krijgt ook allerlei stressklachten. Ze heeft allerlei hulp (psycholoog o.a.), maar het gaat nog steeds niet goed. Al had ik wél het idee dat het afgelopen tijd gelukkig wat beter ging qua stressgevoel. Ze is helemaal op. Logisch, als je niet slaapt.

Het gaat door mijn ma natuurlijk ook niet goed met mijn vader. Hij slaapt ook niet meer, let extreem op haar. Luistert of ze slaapt, en slaapt zelf pas als zij slaapt. Hij wil mijn moeder graag helpen, maar ik denk dat hij haar juist nerveus maakt. Hij is absoluut geen prater helaas. Ik heb tegen hem al vaker gezegd dat hij aan zichzelf moet gaan denken. Hij doet dan alsof alles prima gaat.

Nou, dat gaat het dus niet. Vanmorgen belde mijn moeder mij in paniek dat het 'echt niet goed gaat met pa'. Hij wil niet meer leven (en zegt echt enge dingen) en heeft driftaanvallen (had hij vroeger soms ook al). Het was zelfs zo erg dat hij vannacht het huis uit wilde om ... te doen. Uiteindelijk is hij helemaal niet gegaan, maar toch! Het gaat, hoorde ik, al een paar weken niet goed met hem met als 'hoogtepunt' vannacht.

Any way, moeder in paniek. Ik daarheen, mijn vader boos dat mijn moeder het had verteld en hij wilde absoluut niet praten. Samenvatting: het gaat niet goed daar. Ik snap dat als je 3,5 maand continu op elkaars lip zit en je ziet de ander lijden, dat je dan denkt: ik wil weg uit deze situatie. Ik heb al vaker gezegd dat ze hun leven weer moeten oppakken, op een light-manier voor nu. Maar dat moeten ze zélf doen. Mijn ouders hebben familie en vrienden, maar terwijl mijn ma met iedereen gewoon praat over haar staat, wil mijn pa dat niemand iets weet van zijn 'toestand'. Mijn moeder heeft vandaag wel twee broers en een vriend ingelicht van mijn vader, maar hij wil, nogmaals, geen hulp. Zelf denk ik dat ze even apart van elkaar moeten leven, om tot rust te komen. Maar dat willen ze niet en ik kan ze niet dwingen. Ze houden veel van elkaar, maar dat nekt ze nu. Ze maken zich zo'n zorgen om elkaar.

Naast dat ik enorm ben geschrokken vandaag, vraag ik mij ook twee dingen af:

1. Voor mij komen de woorden van mijn vader die hij afgelopen weken paar keer heeft gezegd over dood willen, over als een uiting van frustratie en wanhoop. Dat dénk ik tenminste. Ik heb de huisarts van mijn ouders hierover gebeld vandaag, maar die kunnen niks doen. Iemand moet zelf bellen. Maar mijn pa gaat never nooit om hulp vragen, ook niet als ik zeg dat het nodig is. En ik kan hem niet dwingen. Ik neem zijn woorden serieus, maar hoe serieus zijn ze en wat kan ik doen? Ik vind het echt ontzettend naar dat mijn vader dit zegt. Ik kan het bijna niet geloven.

2. Wat moet mijn rol op dit moment zijn? Ik vind het heel moeilijk. Mijn ouders waren (zijn?!) zijn mijn helden en altijd sterk en opeens zijn ze compleet veranderd. Ik ben enigkind, waar ik normaal helemaal geen probleem mee heb, maar nu wel jammer vind! Ik ben superclose normaal met mijn ouders, nu herken ik ze niet meer terug. Ik wil er zelf niet aan onderdoor gaan en daarvoor waken. Hoe doe ik dat? Natuurlijk wil ik ze helpen, maar het is erg zwaar. Ik denk dat ik sws afspraak bij mijn eigen HA maak om toch even te praten, evt met verwijzing naar psycholoog.

Ik heb geen vriend en kinderen trouwens, ter aanvulling Ik hoop zó dat ze nu slapen!

Tnx!

Nou, ff een upje maar!

Sinds het hierboven beschreven 'voorval' heb ik mijn ouders wel paar keer gezien. Mijn vader heeft nu ook gezegd dat het hem soms te veel wordt en dan ontploft. Wat hij dan zegt, meent hij niet. Hij slaapt echt alleen als mijn ma slaapt en wil ook niet elders slapen. Mijn moeder wil ook gewoon thuis herstellen, maar ik heb het idee dat het niet beter gaat. Ze heeft onrust en slapeloosheid. En dat zonder reden! Das het frustrerende. Ze praat wel met psycholoog en bij ieder wissewasje naar de HA, die haar dan weer moet geruststellen. Soort hypochonder is het. Ze zal weer gewoon haar leventje moeten oppakken, en zo minder de hyperfocus op haar welzijn moeten krijgen. Maar vooralsnog lukt dat niet. Mijn ouders hebben een goed huwelijk, maar dit is wel ff een knauw.

Ik kan gewoon niet geloven dat mijn altijd vrolijke en optimistische ouders er mentaal zo slecht aan toe zijn. Ik vind dat dus eng, en ik voel mij alleen. Ik merk dat ik ontzettend bezig ben met mijn ouders. Ik denk de hele dag: hoe gaat het met ze? En ben nerveus als ik erheen ga of als mijn ma mij belt. En merk dat ik gespannen ben daardoor. Ik voel gewoon pijn als het niet goed met ze gaat. We zijn heel erg hecht met elkaar. Vraag mij af of het ooooooooi goedkomt, terwijl ik ook wel weet dat dat geen realistische gedachte is...

Heb het er natuurlijk wel over met vrienden en ik heb een afspraak met de praktijkondersteuner van de HA.

Herkent iemand dit of heeft iemand bemoedigende woorden? dank!