Psyche
alle pijlers
Even klagen, too much going on!
maandag 11 oktober 2021 om 20:51
Blegh, ik val gewoon met de deur in huis… er speelt momenteel zoveel dat ik mezelf soms echt even bij elkaar moet rapen om goed door te gaan!
Vorig jaar werd tijdens m’n zwangerschap mijn vader ernstig ziek. Inmiddels, met een kleintje van 8 maanden, is hij terminaal en wordt vannacht wederom met spoed geopereerd. De ex van m’n partner is ook terminaal. Ze hebben twee kinderen die nu fulltime bij ons wonen. Eentje met autisme, de ander met een sociaal/emotionele achterstand en hoe lief beiden ook zijn: niet mijn biologische kinderen, soms hartstikke pittig. En dan ook nog met zoveel verdriet en straks rouw. Onze kleine slaapt weinig, was onlangs goed ziek en huilt soms daardoor nog wel wat veel. M’n partner met ADD wordt het al maandenlang teveel wat zorgt voor veel spanning in huis. Mijn grootmoeder is opgenomen vanwege dementie en mijn grootvader heeft hulp nodig. Ik heb geen broers, zussen of ooms. 1 hele tante van bijna 90 jaar en m’n moeder. Mijn partner heeft een familie die niet functioneert en sommigen zien elkaar al jarenlang niet.
Ik probeer te werken, het huishouden draaiende te houden, alles te plannen waar mogelijk en te zorgen voor iedereen. Maar er is non-stop zoveel spanning in ons huis. En sinds kort heb ik mezelf maar op 1 gezet, want ik wil en kan nu niet omvallen. Het is een trein die niet meer stopt. Beide naasten zullen waarschijnlijk het einde van dit jaar niet of net wel halen, en er komt zoveel op me af. Er is in veel opzichten geen of weinig hulp door diverse omstandigheden. En soms, zoals vandaag, benauwt het me plots en vliegt het me aan.
Wat ik wil? Even klagen, en van me af schrijven. En slapen, dat ga ik nu eerst maar doen
.
Vorig jaar werd tijdens m’n zwangerschap mijn vader ernstig ziek. Inmiddels, met een kleintje van 8 maanden, is hij terminaal en wordt vannacht wederom met spoed geopereerd. De ex van m’n partner is ook terminaal. Ze hebben twee kinderen die nu fulltime bij ons wonen. Eentje met autisme, de ander met een sociaal/emotionele achterstand en hoe lief beiden ook zijn: niet mijn biologische kinderen, soms hartstikke pittig. En dan ook nog met zoveel verdriet en straks rouw. Onze kleine slaapt weinig, was onlangs goed ziek en huilt soms daardoor nog wel wat veel. M’n partner met ADD wordt het al maandenlang teveel wat zorgt voor veel spanning in huis. Mijn grootmoeder is opgenomen vanwege dementie en mijn grootvader heeft hulp nodig. Ik heb geen broers, zussen of ooms. 1 hele tante van bijna 90 jaar en m’n moeder. Mijn partner heeft een familie die niet functioneert en sommigen zien elkaar al jarenlang niet.
Ik probeer te werken, het huishouden draaiende te houden, alles te plannen waar mogelijk en te zorgen voor iedereen. Maar er is non-stop zoveel spanning in ons huis. En sinds kort heb ik mezelf maar op 1 gezet, want ik wil en kan nu niet omvallen. Het is een trein die niet meer stopt. Beide naasten zullen waarschijnlijk het einde van dit jaar niet of net wel halen, en er komt zoveel op me af. Er is in veel opzichten geen of weinig hulp door diverse omstandigheden. En soms, zoals vandaag, benauwt het me plots en vliegt het me aan.
Wat ik wil? Even klagen, en van me af schrijven. En slapen, dat ga ik nu eerst maar doen
.
maandag 11 oktober 2021 om 21:03
Holymoly, dat klinkt als een hele heftige situatie. Hele dikke knuffel!
Kunnen we ergens met je meedenken?
Is wat extra opvang voor de kinderen nodig? Een tijdelijke poetshulp? Boodschappen thuisbezorgen?
Kun je thuishulp inschakelen voor je opa? Hier in de buurt is er voor ouderen ook een soort dagopvang. Daar kunnen ze knutselen, biljarten, koffiedrinken en jeu de boulen. Misschien wat voor opa? Wat voor hulp heeft hij nodig? Menuservice voor het eten, thuisbezorgd voor de boodschappen?
Kunnen we ergens met je meedenken?
Is wat extra opvang voor de kinderen nodig? Een tijdelijke poetshulp? Boodschappen thuisbezorgen?
Kun je thuishulp inschakelen voor je opa? Hier in de buurt is er voor ouderen ook een soort dagopvang. Daar kunnen ze knutselen, biljarten, koffiedrinken en jeu de boulen. Misschien wat voor opa? Wat voor hulp heeft hij nodig? Menuservice voor het eten, thuisbezorgd voor de boodschappen?
Lach hard, duik diep, kom terug..
maandag 11 oktober 2021 om 21:29
dinsdag 12 oktober 2021 om 00:46
Poeh Ranjaa, dat is niet niks. Misschien is het mogelijk om zorgverlof of een ander soort verlof op te nemen? Het klinkt alsof je tijd moet hebben om dingen goed te kunnen regelen. Zoveel ballen om in de lucht te houden, dat is toch bijna niet te doen! Per bal zou je dan kunnen bekijken wat jou kan ontlasten. Van thuishulp voor opa tot ondersteuning bij de zorg voor kinderen en partner. Heel veel sterkte de komende tijd!
dinsdag 12 oktober 2021 om 20:03
Ah, wat ontzettend lief om alle reacties te lezen! Het deed me al zo goed om het even van me af te schrijven (en op papier ook gewoon te zien dat het een lange lijst met ellende is), maar de reacties vind ik ook heel fijn.
Ik heb een schoonmaakster en ben nu (mede dankzij jullie) Hello Fresh member. Dat scheelt heel wat nadenkwerk qua boodschappen… die bestelde ik wel eens online, maar dat ga ik toch weer even wat vaker doen. Even de basis ontlasten zeg maar. Werk vind ik echt een heerlijke afleiding, een plek waar ik even niet hoef te zorgen en waar ook wel veel gedoe is - maar niet míj́n gedoe, en dat is wel even fijn.
Die balans houden met zoveel is wel ingewikkeld vind ik. Ik doe wel echt m’n best, maar je wordt zo makkelijk weer meegesleurd door alles wat speelt. Vandaag is m’n vader geopereerd en weer dichtgemaakt, want ze kwamen nog veel meer uitzaaiingen tegen en dat betekent dat het nog sneller gaat dan verwacht. Bah bah!
Ik heb een schoonmaakster en ben nu (mede dankzij jullie) Hello Fresh member. Dat scheelt heel wat nadenkwerk qua boodschappen… die bestelde ik wel eens online, maar dat ga ik toch weer even wat vaker doen. Even de basis ontlasten zeg maar. Werk vind ik echt een heerlijke afleiding, een plek waar ik even niet hoef te zorgen en waar ook wel veel gedoe is - maar niet míj́n gedoe, en dat is wel even fijn.
Die balans houden met zoveel is wel ingewikkeld vind ik. Ik doe wel echt m’n best, maar je wordt zo makkelijk weer meegesleurd door alles wat speelt. Vandaag is m’n vader geopereerd en weer dichtgemaakt, want ze kwamen nog veel meer uitzaaiingen tegen en dat betekent dat het nog sneller gaat dan verwacht. Bah bah!
dinsdag 12 oktober 2021 om 20:22
Hij is 71 nu. Niet super jong, maar toch nog wel te vroeg. Momenteel zit hij nog onder de pijnstillers, incl. een morfinepomp, vanwege de operatie (er is wel een stoma aangelegd). Het valt mee, 45 minuten enkele reis. De kleine gaat donderdag mee, daar kijkt hij nu al enorm naar uit!
dinsdag 12 oktober 2021 om 20:28
Heel goed. En als Hello Fresh ook te veel moeite kost dan moet je gewoon maar even leven op kant en klaar maaltijden. Je geestelijke gezondheid moet topprioriteit hebben. Probeer jezelf zoveel mogelijk te ontlasten. En wees niet bang om hulp te vragen én te accepteren.ranjaa schreef: ↑12-10-2021 20:03Ik heb een schoonmaakster en ben nu (mede dankzij jullie) Hello Fresh member. Dat scheelt heel wat nadenkwerk qua boodschappen… die bestelde ik wel eens online, maar dat ga ik toch weer even wat vaker doen. Even de basis ontlasten zeg maar. Werk vind ik echt een heerlijke afleiding, een plek waar ik even niet hoef te zorgen en waar ook wel veel gedoe is - maar niet míj́n gedoe, en dat is wel even fijn.
dinsdag 12 oktober 2021 om 20:32
Veel te jong natuurlijk!ranjaa schreef: ↑12-10-2021 20:22Hij is 71 nu. Niet super jong, maar toch nog wel te vroeg. Momenteel zit hij nog onder de pijnstillers, incl. een morfinepomp, vanwege de operatie (er is wel een stoma aangelegd). Het valt mee, 45 minuten enkele reis. De kleine gaat donderdag mee, daar kijkt hij nu al enorm naar uit!
45 minuten twee maal in jouw situatie vind ik echt wel veel.
Dat zal inderdaad wel deugd doen dat hij zijn kleinkind nog eens kan zien. En eens over het wangetje aaien.
Klote, jouw situatie.
dinsdag 12 oktober 2021 om 21:09
Haha, je hebt helemaal gelijk. Ik zal bekennen dat we met liefde ook wel pizza naar binnen schuivenLeslieKnope schreef: ↑12-10-2021 20:28Heel goed. En als Hello Fresh ook te veel moeite kost dan moet je gewoon maar even leven op kant en klaar maaltijden. Je geestelijke gezondheid moet topprioriteit hebben. Probeer jezelf zoveel mogelijk te ontlasten. En wees niet bang om hulp te vragen én te accepteren.
. En inderdaad, hulp accepteren is soms lastig, maar ik probeer dit wel echt te doen. Niemand heeft er wat aan om dat nog te weigeren, wordt het zeker niet beter van. Wel weer een goede reminder 
dinsdag 12 oktober 2021 om 21:11
Het is wel pittig inderdaad, maar gelukkig denkt m’n werk wat dat betreft wel mee en mag ik ook wel vaker wat eerder weg zonder uren te hoeven opnemen. Ik hoop dat hij over een week gewoon weer naar huis mag om daar de laatste tijd door te brengen, een fijne vertrouwde omgeving (en dan nog een kwartier enkele reis
). We gaan het zien!
maandag 29 november 2021 om 15:11
Ik kom gewoon nog even verder m’n hart luchten hier. Je mag van alles ervan vinden, maar ik wil vooral heel graag even alles kwijt. Met alles wat er speelt, merk ik dat ik steeds meer er tegenaan loop dat er zoveel “labeltjes” in m’n huis wonen. De oudste van m’n vriend moet nu ook op autisme worden getest, dringend advies van haar kindercoach. De jongste van m’n vriend met autisme, hijzelf met ADD. Ik moet soms met zoveel rekening houden dat het me nu echt begint aan te vliegen.
Het was al niet mijn plaatje wat ik voor ogen had: binnen no time fulltime stiefkinderen in huis, maar dat is iets wat niemand had kunnen voorspellen. Alleen met zoveel kleine of lange gebruiksaanwijzingen raak ik mezelf best wel kwijt. Communicatie gaat echt steeds slechter, met name als de vermoeidheid toeslaat. Ik merk ook bij mezelf best wel wat verwijten richting mijn partner, voor sommige vlakken die hij richting z’n kinderen maar heeft laten gaan. En nu kan ik niet meer denken “volgende week zijn ze bij hun moeder en gaat het weer even meer zoals ik dat graag zou willen”. Ze zijn er nu al maandenlang, maar dat gaat ook niet meer weg in deze situatie. Ik wil onze dochter op sommige punten gewoonweg wat anders meegeven, en het benauwt me enorm dat het ineens niet meer kan. Dat het nu gewoon 100% dit is en niet meer de helft van de tijd. Ze gaat voorbeelden zien, elke dag, die ik haar niet mee wil geven. En verder? Geen enkel moment om op te laden, weinig ontspanning en harmonie met elkaar in huis, en dan de communicatie die steeds minder goed gaat… ik vind het echt heel pittig. En bespreekbaar maken? Het lukt me gewoon niet, het wordt elke keer een wedstrijdje “wie heeft het zwaarder”. Ik snap écht dat hij het zwaar heeft, echt waar. Hij moet twee kinderen opvangen die binnenkort hun moeder gaan verliezen en nooit geleerd hebben om te praten over hun gevoel. Hij heeft ook heel zwaar. Maar dat heb ik ook.
Het voelt als een rollercoaster waar ik in ben gestapt. Toen we zwanger worden bespraken, ging het allemaal heel snel: het was direct raak, mijn vader werd ziek, de ex werd ziek, kind 1 kwam fulltime bij ons wonen, toen ex alle behandelingen gehad had werd dochter geboren en daarna hebben we 50-75% van de tijd beide andere kinderen gehad. In mijn verlof kwam partner met overspanningsklachten thuis te zitten, met als toppunt dat ik in m’n eerste of tweede week week naar huis moest komen omdat hij aan de telefoon stond te schreeuwen naar onze dochter van 4 maanden oud. Daarna heb ik op zijn dagen geregeld dat mijn moeder kon bijspringen omdat het hem niet lukte. Daarna ging hij weer aan het week. Onze vakantie was ruk, niet alleen doordat dochter nogal een vroege vogel is (05.00), maar vooral omdat m’n partner vakanties altijd negatief had ervaren en gewoon niet te genieten was. Eenmaal thuis horen we vrijwel tegelijk dat zowel mijn vader als de ex uitzaaiingen hebben en niet meer beter worden, beide met niet al te lange verwachtingen (maanden). Fulltime de kinderen nu, en ik ben kapot. Na bijna 8 maanden eindelijk kunnen regelen dat m’n vriend mij 1 ochtend in het weekend laat uitslapen, maar het voelt alsof ik er soms compleet alleen voor sta. Ik zorg dat de andere kinderen iig nog enigszins over hun emoties praten, ik zorg voor ontzettend veel in huis, zeker ook voor de kinderen, ik zorg voor onze dochter, en ik maak ook nog eens leuke stappen op het werk. Het enige wat nog energie geeft. Maar ik mis een maatje, een klankbord, iemand die me begrijpt en die er ook eens voor mij is. Na vele ruzies pakt vriend nu wel veel meer op in huis, maar bij mij is er veel vertrouwen en rust al weg. Het heeft echt weer tijd nodig. Door zijn ADD is hij slecht geconcentreerd, dus heel veel gebeurt maar half. Elke dag wordt van alles vergeten, zelfs als ik het strategisch neer zet, briefjes klaar leg of het in de agenda zet. Voor zijn kinderen laat ik het nu maar, dan kan die van 9 jaar nog maar geen veters strikken. Maar ik wil dit niet nog jarenlang op deze manier en ik wil dit niet voor mijn dochter.
Gatver blegh bah! Ik moet mezelf ook even weer bij elkaar rapen, want ik zit ook in een enorme bubbel van zelfmedelijden, maar we hebben wel echt hulp nodig. Vriend vindt dat niet zo nodig. Nou, daar sta ik dan.
Dit wilde ik even kwijt
Het was al niet mijn plaatje wat ik voor ogen had: binnen no time fulltime stiefkinderen in huis, maar dat is iets wat niemand had kunnen voorspellen. Alleen met zoveel kleine of lange gebruiksaanwijzingen raak ik mezelf best wel kwijt. Communicatie gaat echt steeds slechter, met name als de vermoeidheid toeslaat. Ik merk ook bij mezelf best wel wat verwijten richting mijn partner, voor sommige vlakken die hij richting z’n kinderen maar heeft laten gaan. En nu kan ik niet meer denken “volgende week zijn ze bij hun moeder en gaat het weer even meer zoals ik dat graag zou willen”. Ze zijn er nu al maandenlang, maar dat gaat ook niet meer weg in deze situatie. Ik wil onze dochter op sommige punten gewoonweg wat anders meegeven, en het benauwt me enorm dat het ineens niet meer kan. Dat het nu gewoon 100% dit is en niet meer de helft van de tijd. Ze gaat voorbeelden zien, elke dag, die ik haar niet mee wil geven. En verder? Geen enkel moment om op te laden, weinig ontspanning en harmonie met elkaar in huis, en dan de communicatie die steeds minder goed gaat… ik vind het echt heel pittig. En bespreekbaar maken? Het lukt me gewoon niet, het wordt elke keer een wedstrijdje “wie heeft het zwaarder”. Ik snap écht dat hij het zwaar heeft, echt waar. Hij moet twee kinderen opvangen die binnenkort hun moeder gaan verliezen en nooit geleerd hebben om te praten over hun gevoel. Hij heeft ook heel zwaar. Maar dat heb ik ook.
Het voelt als een rollercoaster waar ik in ben gestapt. Toen we zwanger worden bespraken, ging het allemaal heel snel: het was direct raak, mijn vader werd ziek, de ex werd ziek, kind 1 kwam fulltime bij ons wonen, toen ex alle behandelingen gehad had werd dochter geboren en daarna hebben we 50-75% van de tijd beide andere kinderen gehad. In mijn verlof kwam partner met overspanningsklachten thuis te zitten, met als toppunt dat ik in m’n eerste of tweede week week naar huis moest komen omdat hij aan de telefoon stond te schreeuwen naar onze dochter van 4 maanden oud. Daarna heb ik op zijn dagen geregeld dat mijn moeder kon bijspringen omdat het hem niet lukte. Daarna ging hij weer aan het week. Onze vakantie was ruk, niet alleen doordat dochter nogal een vroege vogel is (05.00), maar vooral omdat m’n partner vakanties altijd negatief had ervaren en gewoon niet te genieten was. Eenmaal thuis horen we vrijwel tegelijk dat zowel mijn vader als de ex uitzaaiingen hebben en niet meer beter worden, beide met niet al te lange verwachtingen (maanden). Fulltime de kinderen nu, en ik ben kapot. Na bijna 8 maanden eindelijk kunnen regelen dat m’n vriend mij 1 ochtend in het weekend laat uitslapen, maar het voelt alsof ik er soms compleet alleen voor sta. Ik zorg dat de andere kinderen iig nog enigszins over hun emoties praten, ik zorg voor ontzettend veel in huis, zeker ook voor de kinderen, ik zorg voor onze dochter, en ik maak ook nog eens leuke stappen op het werk. Het enige wat nog energie geeft. Maar ik mis een maatje, een klankbord, iemand die me begrijpt en die er ook eens voor mij is. Na vele ruzies pakt vriend nu wel veel meer op in huis, maar bij mij is er veel vertrouwen en rust al weg. Het heeft echt weer tijd nodig. Door zijn ADD is hij slecht geconcentreerd, dus heel veel gebeurt maar half. Elke dag wordt van alles vergeten, zelfs als ik het strategisch neer zet, briefjes klaar leg of het in de agenda zet. Voor zijn kinderen laat ik het nu maar, dan kan die van 9 jaar nog maar geen veters strikken. Maar ik wil dit niet nog jarenlang op deze manier en ik wil dit niet voor mijn dochter.
Gatver blegh bah! Ik moet mezelf ook even weer bij elkaar rapen, want ik zit ook in een enorme bubbel van zelfmedelijden, maar we hebben wel echt hulp nodig. Vriend vindt dat niet zo nodig. Nou, daar sta ik dan.
Dit wilde ik even kwijt
