Psyche
alle pijlers
Eventjes "allergisch" voor goede bedoelingen
dinsdag 21 november 2017 om 10:22
Ik ben het dus momenteel eventjes helemaal beu als mensen als argument gebruiken dat ze "het met goede bedoelingen deden."
Hopelijk gaat het weer snel over, want ik denk heus wel dat ze het van hun standpunt uit goed bedoelen.
Maar het is zo'n dooddoener in elk gesprek dat; "we bedoelen het zo goed"" gezegd wordt om mij de mond te snoeren.
Alsof ik geen eigen mening mag hebben, want de andere partij bedoelt het zo goed.
Dus dan moet ik maar ja en amen knikken en dank je wel zeggen, anders ben ik onaardig volgens hen.
De uitdrukking: de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen, komt wel eens in me op op zulke momenten, maar dat zeg ik dan maar niet, want dat zouden ze als ronduit gemeen kunnen ervaren en dat is nu ook weer niet mijn bedoeling, maar wel mijn frustratie.
Ik zeg dit niet zo maar, je moet je voorstellen dat iemand tegen mij zegt dat zij zich zorgen maakt om mij en daar niet van kan slapen, dan vervolgens mij daarvan subtiel en minder subtiel de schuld geeft en dat ik daar he-le-maal niets van mag zeggen want dan komt dat "argument" van ; ik bedoel het alleen maar goed en ik doe het juist allemaal voor jou weer om de hoek.
Het slaat elk gesprek dood, ik mag niet reageren.
Aaarch!
Ik voel mij emotioneel gechanteerd, niet gerespecteerd in mijn meningen en in wie ik ben en gefrustreerd.
Dit topic om eventjes mijn frustratie een klein beetje van mij af te schrijven en misschien zijn er mensen met soortgelijke ervaringen?
Hopelijk gaat het weer snel over, want ik denk heus wel dat ze het van hun standpunt uit goed bedoelen.
Maar het is zo'n dooddoener in elk gesprek dat; "we bedoelen het zo goed"" gezegd wordt om mij de mond te snoeren.
Alsof ik geen eigen mening mag hebben, want de andere partij bedoelt het zo goed.
Dus dan moet ik maar ja en amen knikken en dank je wel zeggen, anders ben ik onaardig volgens hen.
De uitdrukking: de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen, komt wel eens in me op op zulke momenten, maar dat zeg ik dan maar niet, want dat zouden ze als ronduit gemeen kunnen ervaren en dat is nu ook weer niet mijn bedoeling, maar wel mijn frustratie.
Ik zeg dit niet zo maar, je moet je voorstellen dat iemand tegen mij zegt dat zij zich zorgen maakt om mij en daar niet van kan slapen, dan vervolgens mij daarvan subtiel en minder subtiel de schuld geeft en dat ik daar he-le-maal niets van mag zeggen want dan komt dat "argument" van ; ik bedoel het alleen maar goed en ik doe het juist allemaal voor jou weer om de hoek.
Het slaat elk gesprek dood, ik mag niet reageren.
Aaarch!
Ik voel mij emotioneel gechanteerd, niet gerespecteerd in mijn meningen en in wie ik ben en gefrustreerd.
Dit topic om eventjes mijn frustratie een klein beetje van mij af te schrijven en misschien zijn er mensen met soortgelijke ervaringen?
dinsdag 28 november 2017 om 16:40
Ben t hier eigenlijk wel mee eens op wat uitzonderingen na..Toen ik hoorde dat goede vriendin kanker had heb ik daar ecbt wakker van gelegen maar normaal slaap ik inderdaad alleen minder goed als t mijn close family betreft.redbulletje schreef: ↑21-11-2017 10:36Denk dat het in de praktijk maar weinig voorkomt dat iemand niet kan slapen vanwege jouw welzijn hoor, hooguit je ouders. Of heb je 't nu over je ouders?
