Relaties
alle pijlers
Uit elkaar na 12 jaar..
zaterdag 4 januari 2025 om 20:54
Hoi Allemaal,
Ik wil even wat van me afschrijven. Een dikke maand geleden hebben mijn vrouw en ik besloten uit elkaar te gaan na 12 jaar samen zijn. Samen hebben we twee kids van 5 en 3.
We hebben er alles aan gedaan. We zijn een hele poos in relatietherapie geweest en dat heeft wel dingen opgeleverd wat betreft communicatie en het rekening houden met elkaar.
Ik ben bijna een jaar terug uitgevallen met een burnout. Een intensief traject gevolgt wat nu bijna klaar is. Ik zie echt mijn eigen issues in en daar ben ik ook flink mee aan de slag gegaan. In dit traject is voor mij steeds duidelijker geworden dat onze relatie echt niet goed in elkaar steekt. We versterken elkaar op een verkeerde manier door hoe we beide zijn opgevoed en naar het leven kijken.
Kort samengevat staan we allebei nog steeds achter de keus. Maar ik merk nu dat het loslaten wel een ding is. Ze heeft deze week een ander huis gevonden en over een week of drie zal ze daar wonen.
Het doet pijn. We houden van elkaar maar het werkt echt niet meer. Voor de lange termijn en voor de kinderen is het fijn dat we oké zijn met elkaar. Maar het is nu echt heel kut. Sinds de knoop is doorgehakt zijn we beter met elkaar omdat alle irritaties, verwachtingen etc weg zijn. Er lijkt nu ruimte voor verdriet..
Waarom ik dit post? Ik hoop dat dit gevoel over een aantal maanden beter wordt en de blik weer op vooruit kan. Ik wil oké zijn met mezelf en met de kinderen. Er zal een nieuw ritme moeten komen en dat zal nog even aanpassen zijn.
Gaat dit gevoel zakken? Ik hoop het wel..
Zijn er anderen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt?
Ik wil even wat van me afschrijven. Een dikke maand geleden hebben mijn vrouw en ik besloten uit elkaar te gaan na 12 jaar samen zijn. Samen hebben we twee kids van 5 en 3.
We hebben er alles aan gedaan. We zijn een hele poos in relatietherapie geweest en dat heeft wel dingen opgeleverd wat betreft communicatie en het rekening houden met elkaar.
Ik ben bijna een jaar terug uitgevallen met een burnout. Een intensief traject gevolgt wat nu bijna klaar is. Ik zie echt mijn eigen issues in en daar ben ik ook flink mee aan de slag gegaan. In dit traject is voor mij steeds duidelijker geworden dat onze relatie echt niet goed in elkaar steekt. We versterken elkaar op een verkeerde manier door hoe we beide zijn opgevoed en naar het leven kijken.
Kort samengevat staan we allebei nog steeds achter de keus. Maar ik merk nu dat het loslaten wel een ding is. Ze heeft deze week een ander huis gevonden en over een week of drie zal ze daar wonen.
Het doet pijn. We houden van elkaar maar het werkt echt niet meer. Voor de lange termijn en voor de kinderen is het fijn dat we oké zijn met elkaar. Maar het is nu echt heel kut. Sinds de knoop is doorgehakt zijn we beter met elkaar omdat alle irritaties, verwachtingen etc weg zijn. Er lijkt nu ruimte voor verdriet..
Waarom ik dit post? Ik hoop dat dit gevoel over een aantal maanden beter wordt en de blik weer op vooruit kan. Ik wil oké zijn met mezelf en met de kinderen. Er zal een nieuw ritme moeten komen en dat zal nog even aanpassen zijn.
Gaat dit gevoel zakken? Ik hoop het wel..
Zijn er anderen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt?
seesharp wijzigde dit bericht op 04-01-2025 21:21
1.89% gewijzigd
Decrypting life one day at the time
zaterdag 4 januari 2025 om 21:24
Ik denk vooral: wat heftig. Twee zeer jonge kinderen, een burn out en dan zo'n beslissing. Op zich zou ik zulke beslissingen niet snel nemen in dergelijke situaties, maar je zegt dat jullie achter de keus staan.
Logisch dat het toch verdrietig is. En het komt echt goed! Gelukkig is de belangrijkste randvoorwaarde op orde in de zin dat jullie door één deur kunnen.
Sterkte!
Logisch dat het toch verdrietig is. En het komt echt goed! Gelukkig is de belangrijkste randvoorwaarde op orde in de zin dat jullie door één deur kunnen.
Sterkte!
zaterdag 4 januari 2025 om 22:00
Wat heftig zeg! Sterkte!
Je vraagt naar ervaringen, ik heb wel ervaring. In de zin; ik ging naar psycholoog omdat ik voor mijn gevoel mijzelf aan het kwijt raken was. En daar kwam ik erachter dat dit ook veelal vanuit mijn relatie kwam (toen 10 jaar samen, zoontje van een jaar).
Ik heb lang getrokken aan een situatie waar geen vooruitgang in zat. Omdat ik zoveel hoop had en zo graag wilde dat het ging werken. Maar helaas.
Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. Zijn mijn ex-man en ik nog steeds in heel goed contact (verjaardag van zoon kunnen we samen vieren, we eten nog regelmatig samen). Heel fijn! Maar soms ook lastig, omdat het verleden je continu blijft confronteren. ‘Doorgaan’ is een stuk lastiger. Ik heb inmiddels een vriend die gelukkig heel veel respect en begrip heeft voor de situatie en mij juist aanmoedigt het zo te blijven doen. Daar ben ik heel dankbaar voor!
Je vraagt naar ervaringen, ik heb wel ervaring. In de zin; ik ging naar psycholoog omdat ik voor mijn gevoel mijzelf aan het kwijt raken was. En daar kwam ik erachter dat dit ook veelal vanuit mijn relatie kwam (toen 10 jaar samen, zoontje van een jaar).
Ik heb lang getrokken aan een situatie waar geen vooruitgang in zat. Omdat ik zoveel hoop had en zo graag wilde dat het ging werken. Maar helaas.
Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. Zijn mijn ex-man en ik nog steeds in heel goed contact (verjaardag van zoon kunnen we samen vieren, we eten nog regelmatig samen). Heel fijn! Maar soms ook lastig, omdat het verleden je continu blijft confronteren. ‘Doorgaan’ is een stuk lastiger. Ik heb inmiddels een vriend die gelukkig heel veel respect en begrip heeft voor de situatie en mij juist aanmoedigt het zo te blijven doen. Daar ben ik heel dankbaar voor!
zaterdag 4 januari 2025 om 22:22
Wat goed dat je van je af ' schrijft'.
Jezelf en je kinderen zijn de prioriteit. Soms ga je momenten beleven waar je niet volledig achter staat maar in belang van je kinderen en tenslotte voor jezelf zal je er toch voor kiezen. Probeer je doel scherp te houden. 'Alles' in belang voor je kinderen en tenslotte voor jezelf.
Alles tussen haakjes want voor bepaalde dingen zul jij voor je kinderen moeten verdedigen of voor jezelf en dat mag als het realistisch blijft.
Dit wil ik eigenlijk helemaal niet persee zeggen als goed bedoelde advies. (Vreselijk) maar ik hoor je en ik hoop dat het je een houvast biedt. Misschien ook niet, geen probleem maar het gaf mij persoonlijk wel continu een houvast als ik mezelf soms verloor. Het is pittig maar na dalen komen er ook pieken.
Just believe
Jezelf en je kinderen zijn de prioriteit. Soms ga je momenten beleven waar je niet volledig achter staat maar in belang van je kinderen en tenslotte voor jezelf zal je er toch voor kiezen. Probeer je doel scherp te houden. 'Alles' in belang voor je kinderen en tenslotte voor jezelf.
Alles tussen haakjes want voor bepaalde dingen zul jij voor je kinderen moeten verdedigen of voor jezelf en dat mag als het realistisch blijft.
Dit wil ik eigenlijk helemaal niet persee zeggen als goed bedoelde advies. (Vreselijk) maar ik hoor je en ik hoop dat het je een houvast biedt. Misschien ook niet, geen probleem maar het gaf mij persoonlijk wel continu een houvast als ik mezelf soms verloor. Het is pittig maar na dalen komen er ook pieken.
Just believe
zaterdag 4 januari 2025 om 22:31
Dit klinkt wel bekend. Ik heb ook heel lang hoop gehad dat we weer dichter naar elkaar zouden groeien. Maar intussen is er steeds meer afstand gekomen. Het idee van moeten we zo nog 30/40/50 jaar verder voelt uitzichtloos.Liefdagboek schreef: ↑04-01-2025 22:00Wat heftig zeg! Sterkte!
Je vraagt naar ervaringen, ik heb wel ervaring. In de zin; ik ging naar psycholoog omdat ik voor mijn gevoel mijzelf aan het kwijt raken was. En daar kwam ik erachter dat dit ook veelal vanuit mijn relatie kwam (toen 10 jaar samen, zoontje van een jaar).
Ik heb lang getrokken aan een situatie waar geen vooruitgang in zat. Omdat ik zoveel hoop had en zo graag wilde dat het ging werken. Maar helaas.
Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. Zijn mijn ex-man en ik nog steeds in heel goed contact (verjaardag van zoon kunnen we samen vieren, we eten nog regelmatig samen). Heel fijn! Maar soms ook lastig, omdat het verleden je continu blijft confronteren. ‘Doorgaan’ is een stuk lastiger. Ik heb inmiddels een vriend die gelukkig heel veel respect en begrip heeft voor de situatie en mij juist aanmoedigt het zo te blijven doen. Daar ben ik heel dankbaar voor!
Wat fijn dat je deze man bent tegen gekomen. Dat klinkt als een blijvertje
Decrypting life one day at the time
zaterdag 4 januari 2025 om 22:46
Ja exact! Uiteindelijk komt alles echt goed! Maar het is nu gewoon heel erg zwaar. En dat is oké! Zoveel herinneringen samen, zoveel hoop.SeeSharp schreef: ↑04-01-2025 22:31Dit klinkt wel bekend. Ik heb ook heel lang hoop gehad dat we weer dichter naar elkaar zouden groeien. Maar intussen is er steeds meer afstand gekomen. Het idee van moeten we zo nog 30/40/50 jaar verder voelt uitzichtloos.
Wat fijn dat je deze man bent tegen gekomen. Dat klinkt als een blijvertje
De eerste 2 jaren vond ik heel confronterend. Ik zag alleen nog maar happy family gezinnen, terwijl ik alleen met mijn kindje op vakantie ging.
Maar dat is helemaal oké! Alles moet een plekje krijgen, denk goed aan jezelf en de kinderen. Wat mij heel erg hielp, was de gedachte: Geen overhaaste beslissingen maken, want die komen vaak vanuit emotie.
zaterdag 4 januari 2025 om 23:35
zondag 5 januari 2025 om 06:50
Ik zit nu in ongeveer dezelfde situatie, alleen heeft man besloten dat hij niet meer van mij houd, en dat hij vanwege zijn drukke baan rust nodig heeft. Hij wil niet na werktijd geconfronteerd worden met twee enthousiast jonge kinderen, hun speelgoed, en zijn nachtrust door ze laten verstoren. Ook wil hij gewoon kunnen doen wat hij wil zonder rekening te houden met iemand. Therapie was dus niet nodig want zijn besluit stond al vast.
En hij blijkt ook al een jaar met een andere vrouw bezig te zijn.
Hij heeft me precies nul ondersteuning gegeven de afgelopen jaren, en alles rondom de kinderen en het huis komt op mij neer, inclusief de nachten vanaf het begin (jij geeft borstvoeding en jij werkt minder uur dus het is logischer dat jij de nachten doet..), uit de burnout komen is me nog niet gelukt en de huidige situatie helpt natuurlijk ook niet.
Binnenkort vertrekt hij naar z'n eigen plek, maar wil ook dan slechts beperkt voor de kinderen zorgen (alleen 1 a 2 dagen overdag een paar uur als het lukt icm werk)
Uiteindelijk als de kinderen ouder zijn wil hij dat uitbreiden (uiteraard, want dan hoeft hij natuurlijk geen luiers meer te verschonen en constant op ze te letten..)
Ik ben kapot, maar het lijkt hem weinig te interesseren, hij vond het vervelend dat ik ontdekt heb dat hij contact heeft met haar, hoewel hij vol blijft houden dat hij absoluut geen relatie heeft op dit moment. Maar hij koopt wel dure kados voor haar.
Ik hoop dat de rust snel weer terug keert, maar ik weet nog niet of ik hier wel kan blijven wonen dus die stress komt er ook nog bovenop.
Maar de constante spanning als hij met z'n telefoon bezig is, of laat thuis komt is dan in ieder geval hopelijk weg.
Vind het vooral erg voor de kinderen, zij doen echt niets verkeerd, zijn alleen super enthousiast als ze hun vader weer eens zien (hij is bijna nooit thuis) en dan worden ze vaak geconfronteerd met zijn ontwijkende gedrag (nu even niet, papa is moe / papa moet werken).
Ze zeggen dat het beter gaat worden, ik wou dat ik de tijd kon doorspoelen.
En hij blijkt ook al een jaar met een andere vrouw bezig te zijn.
Hij heeft me precies nul ondersteuning gegeven de afgelopen jaren, en alles rondom de kinderen en het huis komt op mij neer, inclusief de nachten vanaf het begin (jij geeft borstvoeding en jij werkt minder uur dus het is logischer dat jij de nachten doet..), uit de burnout komen is me nog niet gelukt en de huidige situatie helpt natuurlijk ook niet.
Binnenkort vertrekt hij naar z'n eigen plek, maar wil ook dan slechts beperkt voor de kinderen zorgen (alleen 1 a 2 dagen overdag een paar uur als het lukt icm werk)
Uiteindelijk als de kinderen ouder zijn wil hij dat uitbreiden (uiteraard, want dan hoeft hij natuurlijk geen luiers meer te verschonen en constant op ze te letten..)
Ik ben kapot, maar het lijkt hem weinig te interesseren, hij vond het vervelend dat ik ontdekt heb dat hij contact heeft met haar, hoewel hij vol blijft houden dat hij absoluut geen relatie heeft op dit moment. Maar hij koopt wel dure kados voor haar.
Ik hoop dat de rust snel weer terug keert, maar ik weet nog niet of ik hier wel kan blijven wonen dus die stress komt er ook nog bovenop.
Maar de constante spanning als hij met z'n telefoon bezig is, of laat thuis komt is dan in ieder geval hopelijk weg.
Vind het vooral erg voor de kinderen, zij doen echt niets verkeerd, zijn alleen super enthousiast als ze hun vader weer eens zien (hij is bijna nooit thuis) en dan worden ze vaak geconfronteerd met zijn ontwijkende gedrag (nu even niet, papa is moe / papa moet werken).
Ze zeggen dat het beter gaat worden, ik wou dat ik de tijd kon doorspoelen.
zondag 5 januari 2025 om 09:38
Ja, het wordt beter, maar je zit er nu nog midden in.Lemon_Pledge schreef: ↑05-01-2025 06:50Ik zit nu in ongeveer dezelfde situatie, alleen heeft man besloten dat hij niet meer van mij houd, en dat hij vanwege zijn drukke baan rust nodig heeft. Hij wil niet na werktijd geconfronteerd worden met twee enthousiast jonge kinderen, hun speelgoed, en zijn nachtrust door ze laten verstoren. Ook wil hij gewoon kunnen doen wat hij wil zonder rekening te houden met iemand. Therapie was dus niet nodig want zijn besluit stond al vast.
En hij blijkt ook al een jaar met een andere vrouw bezig te zijn.
Hij heeft me precies nul ondersteuning gegeven de afgelopen jaren, en alles rondom de kinderen en het huis komt op mij neer, inclusief de nachten vanaf het begin (jij geeft borstvoeding en jij werkt minder uur dus het is logischer dat jij de nachten doet..), uit de burnout komen is me nog niet gelukt en de huidige situatie helpt natuurlijk ook niet.
Binnenkort vertrekt hij naar z'n eigen plek, maar wil ook dan slechts beperkt voor de kinderen zorgen (alleen 1 a 2 dagen overdag een paar uur als het lukt icm werk)
Uiteindelijk als de kinderen ouder zijn wil hij dat uitbreiden (uiteraard, want dan hoeft hij natuurlijk geen luiers meer te verschonen en constant op ze te letten..)
Ik ben kapot, maar het lijkt hem weinig te interesseren, hij vond het vervelend dat ik ontdekt heb dat hij contact heeft met haar, hoewel hij vol blijft houden dat hij absoluut geen relatie heeft op dit moment. Maar hij koopt wel dure kados voor haar.
Ik hoop dat de rust snel weer terug keert, maar ik weet nog niet of ik hier wel kan blijven wonen dus die stress komt er ook nog bovenop.
Maar de constante spanning als hij met z'n telefoon bezig is, of laat thuis komt is dan in ieder geval hopelijk weg.
Vind het vooral erg voor de kinderen, zij doen echt niets verkeerd, zijn alleen super enthousiast als ze hun vader weer eens zien (hij is bijna nooit thuis) en dan worden ze vaak geconfronteerd met zijn ontwijkende gedrag (nu even niet, papa is moe / papa moet werken).
Ze zeggen dat het beter gaat worden, ik wou dat ik de tijd kon doorspoelen.
Laat je financieel goed adviseren, en zorg goed voor jezelf en je kinderen. Goed eten, blijf actief (dat helpt echt enorm) en breng tijd door met mensen die van je houden. De rest komt vanzelf.
Sterkte.
Ook @TO: sterkte de komende tijd.
Scheiden is k#t.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 5 januari 2025 om 11:17
Neem ook daar de tijd voor. Lief zijn voor jezelf, het komt echt wel weer. Alleen nu nog even niet. Sommige dingen kan je heel goed, anderen minder.
Ik heb wel goed voor mezelf gezorgd indertijd, maar verder heb ik lang niet alle goede adviezen opgevolgd. Ook mijn eigen niet. Want weten is één, maar het ook daadwerkelijk is weer iets anders. Maar het kwam toch goed.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zondag 5 januari 2025 om 11:29
Potverdorie dat is ook heel heftig. Wat een zak hooi zeg. Klinkt echt ontzetten egoïstisch zoals hij met jou en de kinderen omgaat. Het klinkt alsof jou leven er alleen maar beter op gaat worden zonder hem. Maar dat maakt het niet makkelijker voor nu.Lemon_Pledge schreef: ↑05-01-2025 06:50Ik zit nu in ongeveer dezelfde situatie, alleen heeft man besloten dat hij niet meer van mij houd, en dat hij vanwege zijn drukke baan rust nodig heeft. Hij wil niet na werktijd geconfronteerd worden met twee enthousiast jonge kinderen, hun speelgoed, en zijn nachtrust door ze laten verstoren. Ook wil hij gewoon kunnen doen wat hij wil zonder rekening te houden met iemand. Therapie was dus niet nodig want zijn besluit stond al vast.
En hij blijkt ook al een jaar met een andere vrouw bezig te zijn.
Hij heeft me precies nul ondersteuning gegeven de afgelopen jaren.
Als hij niet voor de kinderen wil zorgen. Dan maar voor ze betalen. Dat scheelt wellicht flinke financiële zorgen. Maar zoals hier genoemd laat je adviseren.
Heb je een netwerk waar je op kunt terugvallen? Ouders of vrienden. Het is belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. Zeker als je hier ook nog eens een burnout bij hebt, heb je ook even me time nodig. Ben je in therapie of iets dergelijks?
Heel veel sterkte en sterkte komende tijd. Het is pittig
Decrypting life one day at the time
zondag 5 januari 2025 om 11:31
Sterkte! Het zal niet makkelijk zijn komende tijd
Decrypting life one day at the time
zondag 5 januari 2025 om 19:14
Het doet nu vooral veel pijn dat ik al jaren blij was met kruimels, hij gaf altijd aan dat hij gewoon niet zo lichamelijk is, en niet van de kleffe berichtjes, en nu dus blijkt dat hij al een jaar kleffe berichtjes met haar uitwisselt, en eigenlijk z'n schouders ophaalt als ik daar iets van zeg. Tegelijkertijd blijft hij volhouden dat hij geen relatie met haar heeft en dat ook niet wil, hij wil rust en alleen zijn. Of zij dat ook weet is mij onduidelijk, en tegen wie hij liegt is mij ook niet duidelijk, misschien liegt hij wel tegen ons allebei.SeeSharp schreef: ↑05-01-2025 11:29Potverdorie dat is ook heel heftig. Wat een zak hooi zeg. Klinkt echt ontzetten egoïstisch zoals hij met jou en de kinderen omgaat. Het klinkt alsof jou leven er alleen maar beter op gaat worden zonder hem. Maar dat maakt het niet makkelijker voor nu.
Als hij niet voor de kinderen wil zorgen. Dan maar voor ze betalen. Dat scheelt wellicht flinke financiële zorgen. Maar zoals hier genoemd laat je adviseren.
Heb je een netwerk waar je op kunt terugvallen? Ouders of vrienden. Het is belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. Zeker als je hier ook nog eens een burnout bij hebt, heb je ook even me time nodig. Ben je in therapie of iets dergelijks?
Heel veel sterkte en sterkte komende tijd. Het is pittig
Ik ben een paar keer bij de praktijkondersteuner geweest voordat hij aangaf dat hij niet meer van me houd en bij ons weg gaat, dat was toen vooral vanwege mijn burnout en toen was de conclusie al dat hij een l*l is, en dat zal niet veranderd zijn
Qua alimentatie moet hij flink gaan betalen gaf hij al aan. Dat maakt het wellicht iets makkelijker, hoewel ik misschien dan juist weer naast bepaalde toeslagen grijp. Maar daar gaan we nog mee aan de slag met een mediator (/advocaat).
Ik merk ook dat ik daar nu best veel mee bezig ben, was zijn leven hier echt zo erg dat hij liever alleen op een camping in een hutje zit en de komende 16 jaar alimentatie betaald, voor de kinderen die hij nauwelijks meer gaat zien?
Maar zoals jij ook al zegt, ik ga er uiteindelijk waarschijnlijk alleen maar op vooruit als alles een beetje een plekje heeft gekregen.
Knuffel voor jou
zondag 5 januari 2025 om 19:21
Lieve verlaten partners in dit topic, ten eerste natuurlijk sterkte. Maar waar ik even op aansla: neem alsjeblieft geen mediator en geen gezamenlijke advocaat! Neem een eigen advocaat in de arm, vooral als er bij je ex al een ander in beeld is.
Je bent geen haai, je hoeft m niet uit te kleden, maar alsjeblieft wees zakelijk, zorg voor jezelf en neem wat jou en de kinderen toekomt. Echt. Eigen advocaat, altijd.
Je bent geen haai, je hoeft m niet uit te kleden, maar alsjeblieft wees zakelijk, zorg voor jezelf en neem wat jou en de kinderen toekomt. Echt. Eigen advocaat, altijd.
zondag 5 januari 2025 om 19:32
Nee hoor. Ik ben er vrij zeker van dat er bij ons allebei geen anderen in het spel zijn!Lemon_Pledge schreef: ↑05-01-2025 19:17Met als aanvulling dat bepaalde details in jouw verhaal redelijk overeen komen en ik me nu afvraag of degene met wie mijn ex nu scharrelt misschien jouw ex is..
En misschien is een psycholoog geen gek idee. Een burnout en dit erachteraan kun je wel wat hulp extra gebruiken. Ongevraagd advies maar misschien wel heb je er wel iets aan
seesharp wijzigde dit bericht op 05-01-2025 19:38
20.86% gewijzigd
Decrypting life one day at the time
zondag 5 januari 2025 om 19:35
Wij doen dit niet. We weten al wat we willen. Ouderschapsplan heb ik zelf gemaakt en echtscheidingsconvenant maakt de mediator en dat gaat gezamenlijk naar de rechter.ForumFossiel schreef: ↑05-01-2025 19:21Lieve verlaten partners in dit topic, ten eerste natuurlijk sterkte. Maar waar ik even op aansla: neem alsjeblieft geen mediator en geen gezamenlijke advocaat! Neem een eigen advocaat in de arm, vooral als er bij je ex al een ander in beeld is.
Je bent geen haai, je hoeft m niet uit te kleden, maar alsjeblieft wees zakelijk, zorg voor jezelf en neem wat jou en de kinderen toekomt. Echt. Eigen advocaat, altijd.
We willen nog langer met elkaar door één deur dus dat gaat zo wel goedkomen.
Decrypting life one day at the time
zondag 5 januari 2025 om 19:39
Ja het kán goed gaan hoor, bij jullie is er geen ander en dat scheelt enorm. Maar toch even dit, voor andere meelezers: een eigen advocaat nemen wil niet zeggen dat je niet samen door een deur kan. Dat sluit elkaar helemaal niet uit, de afwikkeling is zakelijk immers (idealiter) en niet emotioneel.
Sterkte, hoe dan ook!
zondag 5 januari 2025 om 19:51
Hier sluit ik me bij aan. Helaas de fout gemaakt naar een mediator te gaan. Je doet dit proces niet opnieuw, dus doe het beter goed dan achteraf spijt!ForumFossiel schreef: ↑05-01-2025 19:21Lieve verlaten partners in dit topic, ten eerste natuurlijk sterkte. Maar waar ik even op aansla: neem alsjeblieft geen mediator en geen gezamenlijke advocaat! Neem een eigen advocaat in de arm, vooral als er bij je ex al een ander in beeld is.
Je bent geen haai, je hoeft m niet uit te kleden, maar alsjeblieft wees zakelijk, zorg voor jezelf en neem wat jou en de kinderen toekomt. Echt. Eigen advocaat, altijd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
