Uit elkaar na 12 jaar..

Hoi Allemaal,

Ik wil even wat van me afschrijven. Een dikke maand geleden hebben mijn vrouw en ik besloten uit elkaar te gaan na 12 jaar samen zijn. Samen hebben we twee kids van 5 en 3.

We hebben er alles aan gedaan. We zijn een hele poos in relatietherapie geweest en dat heeft wel dingen opgeleverd wat betreft communicatie en het rekening houden met elkaar.

Ik ben bijna een jaar terug uitgevallen met een burnout. Een intensief traject gevolgt wat nu bijna klaar is. Ik zie echt mijn eigen issues in en daar ben ik ook flink mee aan de slag gegaan. In dit traject is voor mij steeds duidelijker geworden dat onze relatie echt niet goed in elkaar steekt. We versterken elkaar op een verkeerde manier door hoe we beide zijn opgevoed en naar het leven kijken.

Kort samengevat staan we allebei nog steeds achter de keus. Maar ik merk nu dat het loslaten wel een ding is. Ze heeft deze week een ander huis gevonden en over een week of drie zal ze daar wonen.

Het doet pijn. We houden van elkaar maar het werkt echt niet meer. Voor de lange termijn en voor de kinderen is het fijn dat we oké zijn met elkaar. Maar het is nu echt heel kut. Sinds de knoop is doorgehakt zijn we beter met elkaar omdat alle irritaties, verwachtingen etc weg zijn. Er lijkt nu ruimte voor verdriet..

Waarom ik dit post? Ik hoop dat dit gevoel over een aantal maanden beter wordt en de blik weer op vooruit kan. Ik wil oké zijn met mezelf en met de kinderen. Er zal een nieuw ritme moeten komen en dat zal nog even aanpassen zijn.

Gaat dit gevoel zakken? Ik hoop het wel..
Zijn er anderen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt?

Pioen00 schreef: ↑

07-03-2025 11:24

Niemand doet het goed op gemopper, laat staan non stop. Dat ligt/lag echt bij haar. Zij moet bij iemand zijn bij wie haar neurotische kant tot rust komt en dat is niet bij jou.

Dat anders communiceren is een beetje een symptoom vind ik. Heb al zo vaak gezien dat vriendinnen in een ongelukkige relatie met communicatief zeer vaardige lieve mannen veranderen in heksen en bij veel bottere mannen totaal omsloegen qua gedrag.

Had die angststoornis invloed op jullie relatie?

Angststoornis vertaalde zich meer richting werk. Ik werk in een snel groeiend bedrijf met daarbij veel verantwoordelijkheid.

Een paar jaar met te weinig mensen gewerkt en verschillende petten op, thuis situatie die niet lekker loopt, verbouwing en twee kleine kinderen en incl huilbaby.

Daardoor gezonken als een baksteen. Maar gelukkig ziet dat er nu stukken beter uit. Indirect heeft dat wel invloed gehad op de relatie laatste jaren.

Die kant van haar was lastig en zeker de laatste tijd niet meer te doen. Er kwam iedere keer wel wat anders wat niet goed was. Daaruit heb ik ook geconcludeerd dat het gewoon op is.

Daarbij ook zeggende dat ik ook niet de beste versie van mezelf ben geweest richting en in de burnout.