Psyche
alle pijlers
Extreem ander leven maakt mij een compleet ander mens
woensdag 19 september 2007 om 21:58
Ik krijg steeds meer het idee dat ik 1 van de weinige ben die zo lang een extreem ander leven heeft geleid. Ik ben nl absurt lang uitgescholden om mijn uiterlijk, altijd vernederd inclusief door mijn familie. Vanaf mijn 30-ste ben ik me steeds meer gaan isoleren. Ik ben een compleet ander mens geworden. Al veel nare ervaring met de hulpverlening, maakt het er niet beter op en kijk ik heel anders tegen mensen aan. Herkent iemand er wat van? Het enige steunpunt wat ik heb is ex-6, dat zijn mensen die ook veel hebben meegemaakt en mij dus niet uitlachen of de deur wijzen. Heb jij ook zo'n extreem ander leven gehad en ben je hierdoor een compleet ander mens geworden dan anderen die wel een normaal leven hebben gehad?
woensdag 19 september 2007 om 22:21
Ben je de enige?
Nee, ik ben er ook zo een. En echt, vele met ons.
De een gaat er beter mee om dan de ander. Daarnaast lijkt het met de een beter te gaan dan de ander.
Weet je dat je altijd een keuze hebt?
Een keuze om anders tegen dingen aan te kijken, want is het altijd echt zo wat je denkt? Of is het zo omdat je daar veel ervaring mee hebt en denkt dat het altijd zo gaat? Kwestie van interpertatie door ervaringen.
Denk niet dat ik je niet begrijp, integendeel. Ik begrijp je precies. Mensen zien het niet aan mij, maar ik heb het moeilijk. Elke dag is een gevecht, omdat ik de keus maak dat het ooit anders zal zijn.
Wat van belang is om te stoppen met jezelf als slachtoffer te zien. Want je zal merken dat het eigenlijk veel makkelijker is om slachtoffer te zijn, dan verantwoording te nemen voor je eigen leven.
Trust me, ik spreek uit ervaring.
Nee, ik ben er ook zo een. En echt, vele met ons.
De een gaat er beter mee om dan de ander. Daarnaast lijkt het met de een beter te gaan dan de ander.
Weet je dat je altijd een keuze hebt?
Een keuze om anders tegen dingen aan te kijken, want is het altijd echt zo wat je denkt? Of is het zo omdat je daar veel ervaring mee hebt en denkt dat het altijd zo gaat? Kwestie van interpertatie door ervaringen.
Denk niet dat ik je niet begrijp, integendeel. Ik begrijp je precies. Mensen zien het niet aan mij, maar ik heb het moeilijk. Elke dag is een gevecht, omdat ik de keus maak dat het ooit anders zal zijn.
Wat van belang is om te stoppen met jezelf als slachtoffer te zien. Want je zal merken dat het eigenlijk veel makkelijker is om slachtoffer te zijn, dan verantwoording te nemen voor je eigen leven.
Trust me, ik spreek uit ervaring.
donderdag 20 september 2007 om 00:19
wat kabouter zegt is waar je hebt een keuze.
ik heb ervoor gekozen mezelf niet langer als slachtoffer te zien,voor mezelf te vechten en ik heb t gered.ik ben n fijn mens geworden,
leuk werk,fijne vrienden,leuke hobby,s
op eigen kracht heb ik dat bereikt door m,n wilskracht
ik heb zo,n 25 jr in de shit gezeten weet je.
ik heb ervoor gekozen mezelf niet langer als slachtoffer te zien,voor mezelf te vechten en ik heb t gered.ik ben n fijn mens geworden,
leuk werk,fijne vrienden,leuke hobby,s
op eigen kracht heb ik dat bereikt door m,n wilskracht
ik heb zo,n 25 jr in de shit gezeten weet je.
het leven is als n neus,haal eruit wat erin zit.
donderdag 20 september 2007 om 10:15
ik herken het ook heel erg. maar als ik dan op de site kijk van de door jouw genoemde groep dan hoop ik dat je ook ergens anders, in een wat positievere omgeving je ei kwijt kunt. misschien is dat een waardevolle stap, om daar naar opzoek te gaan. Ik vond het leuk de reacties van kabouter en jamadi52 te lezen, mooi verwoord en het geeft echt aan hoe het je zal vergaan. Elke dag zal een gevecht zijn om eruit te komen en dan kom je waar jamadi zit. Dan vind je jezelf een fijn mens! Dan kijk je om je heen met de ogen die eerst zo anders waren en zie je de wereld niet meer op de slachtoffer manier maar op de manier van de mens die een onderdeel uit maakt van die wereld, op de manier zoals zij dat wil.
verantwoording nemen over je eigen leven is eng, ik vond het erg eng in ieder geval, En op het moment dat er meerdere dingen tegelijk goed gingen moest ik daar aan wennen en dat zelfs verwerken. Want dat is anders. Maar naast eng is het zo ontzettend leuk om je leven vorm te geven op een positieve manier, je eigen krachten te ontdekken en te gebruiken.
Ik hoop voor je dat je je vroegere leven durft en kunt afsluiten en langzaam aan kunt beginnen met deel 2. misschien raar om te zeggen maar het kan het ook waard zijn geweest. je hebt nu wel veel kennis op een bepaald gebied en het heeft je gemaakt tot wie je nu bent en dus hoe je je verder gaat ontwikkelen. Een mooi mens!
verantwoording nemen over je eigen leven is eng, ik vond het erg eng in ieder geval, En op het moment dat er meerdere dingen tegelijk goed gingen moest ik daar aan wennen en dat zelfs verwerken. Want dat is anders. Maar naast eng is het zo ontzettend leuk om je leven vorm te geven op een positieve manier, je eigen krachten te ontdekken en te gebruiken.
Ik hoop voor je dat je je vroegere leven durft en kunt afsluiten en langzaam aan kunt beginnen met deel 2. misschien raar om te zeggen maar het kan het ook waard zijn geweest. je hebt nu wel veel kennis op een bepaald gebied en het heeft je gemaakt tot wie je nu bent en dus hoe je je verder gaat ontwikkelen. Een mooi mens!
donderdag 20 september 2007 om 13:00
Bedankt voor alle reacties!
Gelukkig is er dus nog hoop.
Heeft er iemand een tip wat een eerste opstap kan zijn?
Van de hulpverlening hoef ik niet veel te verwachten ik ben al maanden bezig om en echte pshycholoog te krijgen, en steeds hebben ze weer een excuus. Ik dacht zelf om naar de huisarts te stappen en mijn verhaal te doen. Aan werk geraak ik niet zomaar, hoewel ik erg graag iets zou willen doen. Ik ben al ruim 15 zonder werk en heb zware sociale angst. Thuiswerk is allemaal nepperij heb ik al gemerkt helaas.
Gelukkig is er dus nog hoop.
Heeft er iemand een tip wat een eerste opstap kan zijn?
Van de hulpverlening hoef ik niet veel te verwachten ik ben al maanden bezig om en echte pshycholoog te krijgen, en steeds hebben ze weer een excuus. Ik dacht zelf om naar de huisarts te stappen en mijn verhaal te doen. Aan werk geraak ik niet zomaar, hoewel ik erg graag iets zou willen doen. Ik ben al ruim 15 zonder werk en heb zware sociale angst. Thuiswerk is allemaal nepperij heb ik al gemerkt helaas.
donderdag 20 september 2007 om 13:26
Natuurlijk is er hoop.
Je zal na verloop van tijd merken dat het merendeel tussen je oortjes zit hoe mensen naar je kijken, hoewel dat heus wel ergens door gekomen is. Dat onderschat ik niet.
Je bent al zo lang eenzaam, het zal een lange weg zijn om je eigenwaarde op te bouwen, maar het begint met de keus. Ik GA veranderen.
Weet je dat als je een doel stelt in je leven en daar echt op focused, je automatisch die kant op gaat?
Zie het als het volgende voorbeeld. Je rijdt in een auto. Je let op de weg die je moet volgen, je kijkt vooruit en het gaat goed. Als je aandacht gaat richten op bijv een boom, dan stuur je er automatisch naartoe onbewust.
Zo gaat het ook in het echte leven. Tot nog toe heb je gelooft in je eigen lot die niet positief was. Opeenstapeling van gebeurtenissen die dat beeld bevestigen stapelen zich op. Allemaal niet leuk. Het kan ook andersom.
Je zal zien dat als je door een andere bril gaat kijken je een heel ander leven krijgt. Met als 'nadeel', dat je zelf verantwoordelijk bent voor wat je doet en wie je bent. Je kan geen vingertjes meer wijzen naar anderen die jou van alles en nog wat aandoen, het is niet de schuld van anderen. En dat is echt wennen weet ik uit ervaring.
Met dat proces heb je hulp nodig. Dat kan je niet alleen. Want positieve dingen zullen in de eerste instantie zeer pijnlijk zijn. Ze zullen je confronteren met hoe je naar jezelf gekeken hebt tot nog toe. Dit proces is zwaar en kan je niet alleen.
Ga naar je huisarts en bespreek het met hem. En laat je niet in hokjes plaatsen door hulpverleners. Jij bent jij, met jouw specifieke problemen. En ookal komt veel overeen, jouw leven staat niet kant en klaar in boekjes.
Sterkte meid!
Je zal na verloop van tijd merken dat het merendeel tussen je oortjes zit hoe mensen naar je kijken, hoewel dat heus wel ergens door gekomen is. Dat onderschat ik niet.
Je bent al zo lang eenzaam, het zal een lange weg zijn om je eigenwaarde op te bouwen, maar het begint met de keus. Ik GA veranderen.
Weet je dat als je een doel stelt in je leven en daar echt op focused, je automatisch die kant op gaat?
Zie het als het volgende voorbeeld. Je rijdt in een auto. Je let op de weg die je moet volgen, je kijkt vooruit en het gaat goed. Als je aandacht gaat richten op bijv een boom, dan stuur je er automatisch naartoe onbewust.
Zo gaat het ook in het echte leven. Tot nog toe heb je gelooft in je eigen lot die niet positief was. Opeenstapeling van gebeurtenissen die dat beeld bevestigen stapelen zich op. Allemaal niet leuk. Het kan ook andersom.
Je zal zien dat als je door een andere bril gaat kijken je een heel ander leven krijgt. Met als 'nadeel', dat je zelf verantwoordelijk bent voor wat je doet en wie je bent. Je kan geen vingertjes meer wijzen naar anderen die jou van alles en nog wat aandoen, het is niet de schuld van anderen. En dat is echt wennen weet ik uit ervaring.
Met dat proces heb je hulp nodig. Dat kan je niet alleen. Want positieve dingen zullen in de eerste instantie zeer pijnlijk zijn. Ze zullen je confronteren met hoe je naar jezelf gekeken hebt tot nog toe. Dit proces is zwaar en kan je niet alleen.
Ga naar je huisarts en bespreek het met hem. En laat je niet in hokjes plaatsen door hulpverleners. Jij bent jij, met jouw specifieke problemen. En ookal komt veel overeen, jouw leven staat niet kant en klaar in boekjes.
Sterkte meid!
donderdag 20 september 2007 om 13:31
Begin eens met het zoeken naar een baan buitenshuis. De manier om sociale contacten op te doen.
Weet je, als je om je heen kijkt zie je een hoop mensen die het ogenschijnlijk allemaal perfect voor elkaar hebben. Ook zij zijn mensen en ook zij hebben hun onzekerheden.
Wat een goed begin is, is iets oppakken waarvan je weet of verwacht dat je er goed in bent of kan worden. Dat oppikken. Dat zal je moet geven om door te gaan.
Werk aan je probleem, de enige in je leven die jou nu echt kwaad doet ben jij zelf. En jij bent de enige van wie jij niet weg kunt rennen. Tijd om vrede te krijgen met wie je bent
Weet je, als je om je heen kijkt zie je een hoop mensen die het ogenschijnlijk allemaal perfect voor elkaar hebben. Ook zij zijn mensen en ook zij hebben hun onzekerheden.
Wat een goed begin is, is iets oppakken waarvan je weet of verwacht dat je er goed in bent of kan worden. Dat oppikken. Dat zal je moet geven om door te gaan.
Werk aan je probleem, de enige in je leven die jou nu echt kwaad doet ben jij zelf. En jij bent de enige van wie jij niet weg kunt rennen. Tijd om vrede te krijgen met wie je bent
donderdag 20 september 2007 om 14:25
Ik heb zo'n extreem anders leven geleid dat ik er DIS (=alter ego's) door ontwikkeld heb dus ja ik begrijp zeker wel wat je bedoeld. Ik weet dit pas sinds heel kort pas. En nee je ziet dat je niet de enige bent.
Ik ben zo extreem anders dat ik er geen vrienden op kan nahouden omdat ze allemaal hard wegrennen zodra ze door hebben hoe excentriek ik in werkelijkheid ben. Ik ben zover dat het me niks meer doet, in m'n eentje (ik breng een gedeelte van de dag alleen door) kan ik me ook over het algemeen redelijk gelukkig voelen.
Sinds ik weet wat ik heb ben ik erover gaan lezen en blijkt dat hoe ik ben veel minder vreemd is dan ik in feite dacht.
Zolang de alters er nog zijn zal ik geen vrienden kunnen krijgen, dus ik hoop snel therapie te kunnen starten om te integreren enz.
Kenissen opdoen is voor mij ook niet simpel omdat ik de weg niet kan onthouden (komt door mijn stoornis) en mensen/gezichten eveneens niet. Door dat verdwalen is naar buiten gaan voor mij een verschrikking.
Zelfs de meest simpele route kan ik 100x meerijden en dan nog weet ik de weg niet. Zelfs mijn geliefden kan ik niet onthouden, ik vergeet binnen de kortste keren hoe ze ook alweer eruit zagen.
Ik ben zo extreem anders dat ik er geen vrienden op kan nahouden omdat ze allemaal hard wegrennen zodra ze door hebben hoe excentriek ik in werkelijkheid ben. Ik ben zover dat het me niks meer doet, in m'n eentje (ik breng een gedeelte van de dag alleen door) kan ik me ook over het algemeen redelijk gelukkig voelen.
Sinds ik weet wat ik heb ben ik erover gaan lezen en blijkt dat hoe ik ben veel minder vreemd is dan ik in feite dacht.
Zolang de alters er nog zijn zal ik geen vrienden kunnen krijgen, dus ik hoop snel therapie te kunnen starten om te integreren enz.
Kenissen opdoen is voor mij ook niet simpel omdat ik de weg niet kan onthouden (komt door mijn stoornis) en mensen/gezichten eveneens niet. Door dat verdwalen is naar buiten gaan voor mij een verschrikking.
Zelfs de meest simpele route kan ik 100x meerijden en dan nog weet ik de weg niet. Zelfs mijn geliefden kan ik niet onthouden, ik vergeet binnen de kortste keren hoe ze ook alweer eruit zagen.
donderdag 20 september 2007 om 15:00
dons, ook ik had sociale angst.ik durfde m,n huis bijna niet meer uit.
maar ik moest wel met n gezin.boodschappen deed ik met m,n kind,ff snel door de supermarkt en altijd had ik angst dat iemand n praatje met me wilde maken.
buitenhuis werken ik moest er niet aan denken.
toen kon m,n man het financeel niet meer aan en hij dwong me min of meer om te gaan werken.
dat is mijn redding geweest ik kwam in de keuken van n restaurant te werken ik had t daar erg druk en was erg moe maar voldaan als ik thuiskwam.
ik kwam dus weer onder de mensen, na n tijdje vond ik t daar zo leuk dat ik er 8 jr heb gewerkt.ook onderging ik n totale metarmorfose ik verstopte mezelf niet meer achter m,n lange haar,kocht leuke kleren,want ik durfde weer te shoppen.met de personeelsfeesten zat ik niet meer achteraan maar op de dansvloer.
de mensen vonden mij leuk! heerlijk toch.
nu werk ik al jaren in de zorg ik heb vaste klanten die van me houden zoals ik ben.
ook doe ik aan amateur toneel waar ik veel van geniet.
op een roc school doe ik aan simulatiezorg,dat is n rollenspel met leerlingen.
deze week collecteer ik in m,n eigen wijk
ik ben bij n tuinclub
ik verzorg de pr voor n amateur motorracer
kortom er is genoeg te doen als je maar wilt.
ik heb mezelf gedwongen om wat te doen,dat kun jij dus ook!!
wie weet hebben ze jouw hulp wel ergens nodig,informeer en stap er op af.
rondje lopen met n bejaarde,boodschappen doen voor iemand,helpen in n buurthuis.
overal is hulp nodig kom op meis je kunt het!
maar ik moest wel met n gezin.boodschappen deed ik met m,n kind,ff snel door de supermarkt en altijd had ik angst dat iemand n praatje met me wilde maken.
buitenhuis werken ik moest er niet aan denken.
toen kon m,n man het financeel niet meer aan en hij dwong me min of meer om te gaan werken.
dat is mijn redding geweest ik kwam in de keuken van n restaurant te werken ik had t daar erg druk en was erg moe maar voldaan als ik thuiskwam.
ik kwam dus weer onder de mensen, na n tijdje vond ik t daar zo leuk dat ik er 8 jr heb gewerkt.ook onderging ik n totale metarmorfose ik verstopte mezelf niet meer achter m,n lange haar,kocht leuke kleren,want ik durfde weer te shoppen.met de personeelsfeesten zat ik niet meer achteraan maar op de dansvloer.
de mensen vonden mij leuk! heerlijk toch.
nu werk ik al jaren in de zorg ik heb vaste klanten die van me houden zoals ik ben.
ook doe ik aan amateur toneel waar ik veel van geniet.
op een roc school doe ik aan simulatiezorg,dat is n rollenspel met leerlingen.
deze week collecteer ik in m,n eigen wijk
ik ben bij n tuinclub
ik verzorg de pr voor n amateur motorracer
kortom er is genoeg te doen als je maar wilt.
ik heb mezelf gedwongen om wat te doen,dat kun jij dus ook!!
wie weet hebben ze jouw hulp wel ergens nodig,informeer en stap er op af.
rondje lopen met n bejaarde,boodschappen doen voor iemand,helpen in n buurthuis.
overal is hulp nodig kom op meis je kunt het!
het leven is als n neus,haal eruit wat erin zit.
donderdag 20 september 2007 om 20:41
Angelica wat naar zeg, je hebt dus ook geen fijn leven achter de rug.
Ik wilde even reageren vanwege je stukje over het niet herkennen van gezichten in combinatie met oriëntatiestoornis. Het klinkt mij erg als prosopagnosia in de oren. Er is heel weinig over bekend, het gaat erom dat het groepje hersencellen wat verantwoordelijk is voor het herkennen en orientatie hun werk niet doet. Het kan aangeboren zijn, maar het kan ook na een ongeluk oid ontstaan.
Ik had er nooit van gehoord, totdat ik een vrouw met deze aandoening moest interviewen. Mocht je prosopagnosia hebben ben je niet zo heel veel verder, er is geen eenvoudige behandeling voor. Maar het helpt misschien wel om een en ander te accepteren.
En misschien sla ik de plank helemaal mis en is het bij jou iets anders, maar ik wilde toch even reageren voor het geval je er wél iets aan hebt.
Ik wilde even reageren vanwege je stukje over het niet herkennen van gezichten in combinatie met oriëntatiestoornis. Het klinkt mij erg als prosopagnosia in de oren. Er is heel weinig over bekend, het gaat erom dat het groepje hersencellen wat verantwoordelijk is voor het herkennen en orientatie hun werk niet doet. Het kan aangeboren zijn, maar het kan ook na een ongeluk oid ontstaan.
Ik had er nooit van gehoord, totdat ik een vrouw met deze aandoening moest interviewen. Mocht je prosopagnosia hebben ben je niet zo heel veel verder, er is geen eenvoudige behandeling voor. Maar het helpt misschien wel om een en ander te accepteren.
En misschien sla ik de plank helemaal mis en is het bij jou iets anders, maar ik wilde toch even reageren voor het geval je er wél iets aan hebt.
donderdag 20 september 2007 om 22:04
Heet dat niet eigenlijk schyzofrenie, met de alter-ego's?
Kan me het het boek en de film Sybill herinneren. dat ging toch ook over alter-ego's? Zij had er 16 meen ik me te herinneren.
Als de situatie te moeilijk of te emotioneel werd, dan nam één van de anderen het over en kon de oorspronkelijke persoon zich er niets van herinneren.
Ze heeft ooit nog eens bij Oprah gezeten.
Kan me het het boek en de film Sybill herinneren. dat ging toch ook over alter-ego's? Zij had er 16 meen ik me te herinneren.
Als de situatie te moeilijk of te emotioneel werd, dan nam één van de anderen het over en kon de oorspronkelijke persoon zich er niets van herinneren.
Ze heeft ooit nog eens bij Oprah gezeten.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
vrijdag 21 september 2007 om 12:01
Wat een vragen allemaal. Wel goed dat er iemand is die er wat over kan zeggen. Schizofrenie en DIS zijn twee verschillende dingen. Schizofrenie is in feite een hersenziekte die progressief en waarvan iemand nooit meer kan genezen, de velen psychoses die men meestal heeft tasten de hersenen ernstig aan iedere keer word de terugval dus groter.
Dis een hele andere aandoening die ook vaak samen gaat met Schizofrenie, maar aangezien DIS geen hersenziekte is maar een beschermingsmeganisme van het zelf is het echt iets anders.
Ik herken gezichten niet omdat ik een dissiociatieve stoornis heb en daar komt het volgens mijn behandelaren vandaan maar ik ga toch even googlen op die stoornis die jij beschrijft, soms vind ikzelf ook dingen die men nog niet wist, ze stellen dat altijd erg op prijs als ik met informatie kom.
Dis een hele andere aandoening die ook vaak samen gaat met Schizofrenie, maar aangezien DIS geen hersenziekte is maar een beschermingsmeganisme van het zelf is het echt iets anders.
Ik herken gezichten niet omdat ik een dissiociatieve stoornis heb en daar komt het volgens mijn behandelaren vandaan maar ik ga toch even googlen op die stoornis die jij beschrijft, soms vind ikzelf ook dingen die men nog niet wist, ze stellen dat altijd erg op prijs als ik met informatie kom.
vrijdag 21 september 2007 om 12:09
Hm, wel interessant dat artikel, ik kijk zelf ook meestal naar kleding.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Prosopagnosie
http://nl.wikipedia.org/wiki/Prosopagnosie
vrijdag 21 september 2007 om 13:15
Angelica, omdat er nog zo weinig bekend is over prosopagnosia kan het best zijn dat je behandelaren er ook nog niet bekend mee zijn.
Toen ik de vrouw met prosopagnosia interviewde, zei ik dat ik hetzelfde wat zij (niet) met gezichten heeft, ik (niet) met gebouwen en straten heb. Daardoor mis ik oriëntatiegevoel. Je kunt mij voor mijn huis droppen, maar dan weet ik nog niet direct waar ik ben. Het lijkt een soort dislectie, maar dan op een ander gebied.
De vrouw met prosop. zei dat ze ook die orientatiestoornis heeft (in extremere mate dan ik, ze kan hierdoor bijvoorbeeld haar rijbewijs niet halen). Bij haar staat het niet kunnen orienteren in verband met prosop. Die combinatie komt vaak voor.
Mocht je geïnteresseerd zijn in haar ervaringsverhaal, dan hoor/lees ik het wel. Zij heeft zichzelf noodgedwongen aangeleerd zich te concentreren op stem, lichaamshouding, specifieke bijzonderheden, en kleding van de ander, om er zo goed als het kan mee om te gaan.
Toen ik de vrouw met prosopagnosia interviewde, zei ik dat ik hetzelfde wat zij (niet) met gezichten heeft, ik (niet) met gebouwen en straten heb. Daardoor mis ik oriëntatiegevoel. Je kunt mij voor mijn huis droppen, maar dan weet ik nog niet direct waar ik ben. Het lijkt een soort dislectie, maar dan op een ander gebied.
De vrouw met prosop. zei dat ze ook die orientatiestoornis heeft (in extremere mate dan ik, ze kan hierdoor bijvoorbeeld haar rijbewijs niet halen). Bij haar staat het niet kunnen orienteren in verband met prosop. Die combinatie komt vaak voor.
Mocht je geïnteresseerd zijn in haar ervaringsverhaal, dan hoor/lees ik het wel. Zij heeft zichzelf noodgedwongen aangeleerd zich te concentreren op stem, lichaamshouding, specifieke bijzonderheden, en kleding van de ander, om er zo goed als het kan mee om te gaan.
vrijdag 21 september 2007 om 16:34
Ik zou dat ervaringsverhaal heel erg graag lezen en ik zal het zeker ook aankaarten bij mijn behandelaren.
Ik heb overigens wel ooit een rijbewijs gehaald (na 5x zakken) maar durf niet te rijden omdat ik dat gewoon heel eng vind, lopend kan ik namelijk constant de weg vragen (wat ik dan ook erg vaak doe).
Ik heb overigens wel ooit een rijbewijs gehaald (na 5x zakken) maar durf niet te rijden omdat ik dat gewoon heel eng vind, lopend kan ik namelijk constant de weg vragen (wat ik dan ook erg vaak doe).
zaterdag 22 september 2007 om 19:17
Hoi Pink, wat een ontzettend interessant stuk was dat. Juist dat hele gedetailleerde vond ik wel prettig. Dit lijkt inderdaad wel bijzonder op wat ik heb geloof ik. Vooral met gebouwen heb ik het ontzettend erg. Maar m'n bloedeigen vriend zou ik na een week of 3 vakantie waarschijnlijk ook niet goed meer herkennen. (heb dit eerder gehad)
De eerste zoveel weken of maanden dat ik hem kende was ik steeds bang om hem niet te herkennen en als hij er dan was, was ik steeds opnieuw verbaasd over hoe hij eruit zag.
De weg vinden in gebouwen vind ik doodeng, ik heb een plattegrond nodig! En verhuizen is iets wat ik zeker nooit ga doen, omdat ik allerlei dingen uit m'n hoofd moet leren om bepaalde plekken te herkennen. En ik heb gemerkt dat het er net zo snel weer uit verdwijnt als ik er een tijdje niet kom.
Mensen klagen heel vaak over mij dat ik 'arrogant' ben omdat ik ze niet groet maar dan weet ik gewoon niet dat ik ze gezien heb. Ik heb geen idee wie allemaal m'n buren zijn hoewel ik ze vast weleens gezien moet hebben, van een aantal weet ik het natuurlijk wel.
Mijn nieuwe buren heb ik denk ik 2x gezien daarvan weet ik niet hoe ze eruit zien maar ze zijn donker dus dat is makkelijk herkennen hier in de buurt aangezien ze zowat de enige zijn.
Ik heb ook een korte tijd gewerkt en toen had ik ook inderdaad dat probleem met collega's.
De eerste zoveel weken of maanden dat ik hem kende was ik steeds bang om hem niet te herkennen en als hij er dan was, was ik steeds opnieuw verbaasd over hoe hij eruit zag.
De weg vinden in gebouwen vind ik doodeng, ik heb een plattegrond nodig! En verhuizen is iets wat ik zeker nooit ga doen, omdat ik allerlei dingen uit m'n hoofd moet leren om bepaalde plekken te herkennen. En ik heb gemerkt dat het er net zo snel weer uit verdwijnt als ik er een tijdje niet kom.
Mensen klagen heel vaak over mij dat ik 'arrogant' ben omdat ik ze niet groet maar dan weet ik gewoon niet dat ik ze gezien heb. Ik heb geen idee wie allemaal m'n buren zijn hoewel ik ze vast weleens gezien moet hebben, van een aantal weet ik het natuurlijk wel.
Mijn nieuwe buren heb ik denk ik 2x gezien daarvan weet ik niet hoe ze eruit zien maar ze zijn donker dus dat is makkelijk herkennen hier in de buurt aangezien ze zowat de enige zijn.
Ik heb ook een korte tijd gewerkt en toen had ik ook inderdaad dat probleem met collega's.
zondag 23 september 2007 om 14:50
Ook ik heb jaren alleen maar thuis gezeten. Eigenlijk gewoon omdat ik geen werk had toen ik kinderen kreeg. Heel vanzelf sprekend.
De laatste jaren wilde ik eigenlijk wel wat buitenshuis doen, maar durfde niet. Zo'n eerste stap is verrekte moeilijk. Toen pas merkte ik dat ik angsten had, waarvan faalangst wel de ergste was. Wie zou er buiten mijn vertrouwde voordeur nu o mij zitten te wachten, hoe moest ik met anderen omgaan?
Ik ben begonnen met vrijwilligerswerk. Eerst vrijwel op straatniveau en daar zijn mijn eerste vriendschappen sinds jaren uit ontstaan. Een leuk stel meiden die al snel doorhadden dat er meer in mij zit dan ik zelf durfde denken. Zij hebben mij bij elke stap die ik nam gesteund. Inmiddels heb ik er meerdere vrijwilligersbaantjes bij, nu op veel breder niveau, doe mantelzorg bij een van mijn vriendinnen, daarnaast ben ik dokterassistente en ben in korte tijd uitgegreoid tot een veel zekerder dame. Ik vind alles dat ik doe leuk, pak veel aan en het leuke is dat mijn gezin me nu veel leuker vindt.![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Net als Jarnadi ben ik geen grijze muis meer. Heb heel wat nieuwe kleding aangeschaft, mijn kapsel is anders, ik voel me zekerder en sta steeds weer versteld van mezelf. Zoals vorige week toen ik gevraagd werd een interview af te geven voor een camera. Doodnerveus was ik tót de camera aan ging en mijn verhaal er gewoonweg uitrolde. Achteraf ben ik dan zo blij dat ik weer iets gedaan heb dat eerst eng was.
De ergste angst die ik nu nog heb....teruggaan naar mijn plek tussen de vier muren. Ik moet er niet aan denken.
De laatste jaren wilde ik eigenlijk wel wat buitenshuis doen, maar durfde niet. Zo'n eerste stap is verrekte moeilijk. Toen pas merkte ik dat ik angsten had, waarvan faalangst wel de ergste was. Wie zou er buiten mijn vertrouwde voordeur nu o mij zitten te wachten, hoe moest ik met anderen omgaan?
Ik ben begonnen met vrijwilligerswerk. Eerst vrijwel op straatniveau en daar zijn mijn eerste vriendschappen sinds jaren uit ontstaan. Een leuk stel meiden die al snel doorhadden dat er meer in mij zit dan ik zelf durfde denken. Zij hebben mij bij elke stap die ik nam gesteund. Inmiddels heb ik er meerdere vrijwilligersbaantjes bij, nu op veel breder niveau, doe mantelzorg bij een van mijn vriendinnen, daarnaast ben ik dokterassistente en ben in korte tijd uitgegreoid tot een veel zekerder dame. Ik vind alles dat ik doe leuk, pak veel aan en het leuke is dat mijn gezin me nu veel leuker vindt.
Net als Jarnadi ben ik geen grijze muis meer. Heb heel wat nieuwe kleding aangeschaft, mijn kapsel is anders, ik voel me zekerder en sta steeds weer versteld van mezelf. Zoals vorige week toen ik gevraagd werd een interview af te geven voor een camera. Doodnerveus was ik tót de camera aan ging en mijn verhaal er gewoonweg uitrolde. Achteraf ben ik dan zo blij dat ik weer iets gedaan heb dat eerst eng was.
De ergste angst die ik nu nog heb....teruggaan naar mijn plek tussen de vier muren. Ik moet er niet aan denken.
zondag 23 september 2007 om 16:58
Angelica fijn dat je wat aan het artikel hebt.
Ik dacht ineens: het is een logische conclusie van je behandelaren dat het niet herkennen van gezichten en gebouwen te maken heeft met DIS, maar dan zou er toch een verschil zijn: dán zou je gezichten en gebouwen af en toe wél feilloos moeten herkennen, als je een van je deelpersoonlijkheden* bent, en een ander moment niet. Maar bij jou lijkt het erop of je altijd moeite hebt met herkennen, dan zou het niet door DIS komen, lijkt mij.
Ik ben natuurlijk geen deskundige of wetenschapper, maar het is zomaar een gedachte.
Het lijkt me erg lastig, DIS en (bijna) geen gezichten herkennen, gelukkig kijk je ook naar wat je wél hebt. Je lijkt me een vrij positief ingesteld persoon.
* weet niet of het oke is dat ik het een deelpersoonlijkheid noem, zo heel veel weet ik niet van DIS. Maar je snapt vast wat ik bedoel.
Ik dacht ineens: het is een logische conclusie van je behandelaren dat het niet herkennen van gezichten en gebouwen te maken heeft met DIS, maar dan zou er toch een verschil zijn: dán zou je gezichten en gebouwen af en toe wél feilloos moeten herkennen, als je een van je deelpersoonlijkheden* bent, en een ander moment niet. Maar bij jou lijkt het erop of je altijd moeite hebt met herkennen, dan zou het niet door DIS komen, lijkt mij.
Ik ben natuurlijk geen deskundige of wetenschapper, maar het is zomaar een gedachte.
Het lijkt me erg lastig, DIS en (bijna) geen gezichten herkennen, gelukkig kijk je ook naar wat je wél hebt. Je lijkt me een vrij positief ingesteld persoon.
* weet niet of het oke is dat ik het een deelpersoonlijkheid noem, zo heel veel weet ik niet van DIS. Maar je snapt vast wat ik bedoel.
zondag 23 september 2007 om 17:24
O ja, ontopic. Mijn leven is ook niet standaard verlopen: vanaf mijn dertiende jaar drie jaar dakloos geweest, misbruikt en mishandeld geweest, alcoholistische pleegmoeder, drugsverleden (om maar niet meer te hoeven voelen), een paar keer bijna om zeep geholpen. Het is nog maar een topje van de ijsberg, ik heb geen zin om in details te treden. Na mijn twintigste, toen ik al een paar jaar bij pleegmoeder vandaan was, begon voor mij het leuke leven pas, ik heb toen stapje voor stapje mijn leven opgebouwd. Het was ondanks alle tegenslagen, strubbelingen etc een mooie periode, tot mijn 32e jaar.
Vier jaar geleden werd ik erg ziek nadat iemand mij doelbewust om zeep heeft proberen te helpen. Doordat deze gebeurtenis nog een bovenop mijn traumatische jeugdervaringen kwam, had ik het echt helemaal gehad. Toch wilde ik nog (steeds) maar één ding: volop leven. Dat ging zeer moeizaam omdat ik chronisch ziek was geworden, ik was bijna tot niets meer in staat, ik lag twee jaar plat. In die periode had ik 0,00 procent vertrouwen in mensen over, wat het eigenlijk nog erger maakte.
Na twee jaar ging het lichamelijk ietsje beter en ging ik weer stapje voor stapje de wereld in. Maar ook ik ben door wat ik heb meegemaakt waarschijnlijk (nog) niet de persoon die ik ben als ik bepaalde dingen niet had meegemaakt ... Toch ga ik er vanuit dat het allemaal wel weer goedkomt. Ik denk dat hetgene wat mij drijft een enorme levenslust is. Ik vind het leven te boeiend, te mooi, en te leuk om het niet te beleven. Misschien had een "normaal" mens zichzelf allang van kant gemaakt als hij/zij had meegemaakt wat ik heb meegemaakt. Misschien tref ik het met de manier waarop ik naar het leven kijk (of misschien had ik het mezelf een stuk makkelijker gemaakt als ik het halverwege had opgegeven
).
Donsje ik hoop dat je ook die kriebels om te leven krijgt. Dat je, desnoods met vallen en opstaan, uit dit dal kruipt. Volgens mij is het de moeite waard.
Je bent dus echt niet de enige!
Vier jaar geleden werd ik erg ziek nadat iemand mij doelbewust om zeep heeft proberen te helpen. Doordat deze gebeurtenis nog een bovenop mijn traumatische jeugdervaringen kwam, had ik het echt helemaal gehad. Toch wilde ik nog (steeds) maar één ding: volop leven. Dat ging zeer moeizaam omdat ik chronisch ziek was geworden, ik was bijna tot niets meer in staat, ik lag twee jaar plat. In die periode had ik 0,00 procent vertrouwen in mensen over, wat het eigenlijk nog erger maakte.
Na twee jaar ging het lichamelijk ietsje beter en ging ik weer stapje voor stapje de wereld in. Maar ook ik ben door wat ik heb meegemaakt waarschijnlijk (nog) niet de persoon die ik ben als ik bepaalde dingen niet had meegemaakt ... Toch ga ik er vanuit dat het allemaal wel weer goedkomt. Ik denk dat hetgene wat mij drijft een enorme levenslust is. Ik vind het leven te boeiend, te mooi, en te leuk om het niet te beleven. Misschien had een "normaal" mens zichzelf allang van kant gemaakt als hij/zij had meegemaakt wat ik heb meegemaakt. Misschien tref ik het met de manier waarop ik naar het leven kijk (of misschien had ik het mezelf een stuk makkelijker gemaakt als ik het halverwege had opgegeven
). Donsje ik hoop dat je ook die kriebels om te leven krijgt. Dat je, desnoods met vallen en opstaan, uit dit dal kruipt. Volgens mij is het de moeite waard.
Je bent dus echt niet de enige!
maandag 24 september 2007 om 10:58
Dank je wel Pink. Ik ben ook een overlever geworden, ik beschrijf mezelf altijd als een heel dun boompje, ik kan alle kanten uitbuigen als het stormt maar uiteindelijk breek ik nooit maar kom ik terug naar mijn centrum waar het veilig is.
Zelf heb ik ook geen behoefte om heel erg uit te wijden over alles wat mij is overkomen, te negatief en te lang en je schiet er niets mee op om teveel over het verleden na te denken dat doe ik wel bij m'n psycholoog.
Woensdag is een belangrijke dag dan gaan mijn vriend en ik eens exact vertellen hoe agressief die alters kunnen zijn en wat ze mij allemaal influisteren, ik ben bang wat ze daarna met mij gaan doen. Ik zou hierdoor tijdelijk m'n kind kunnen kwijtraken.
En lieve Donsje,
Probeer je innerlijke kracht te vinden want die heb jij ook. Pink en ik hebben het al gevonden en waarschijnlijk wel meer in dit draadje maar omdat ik vandaag me heel ziek voel heb ik niet de kracht nu om alles terug te lezen.
Laat je niet neerslaan het leven kan ook zo ontzettend mooi zijn.
Zelf heb ik ook geen behoefte om heel erg uit te wijden over alles wat mij is overkomen, te negatief en te lang en je schiet er niets mee op om teveel over het verleden na te denken dat doe ik wel bij m'n psycholoog.
Woensdag is een belangrijke dag dan gaan mijn vriend en ik eens exact vertellen hoe agressief die alters kunnen zijn en wat ze mij allemaal influisteren, ik ben bang wat ze daarna met mij gaan doen. Ik zou hierdoor tijdelijk m'n kind kunnen kwijtraken.
En lieve Donsje,
Probeer je innerlijke kracht te vinden want die heb jij ook. Pink en ik hebben het al gevonden en waarschijnlijk wel meer in dit draadje maar omdat ik vandaag me heel ziek voel heb ik niet de kracht nu om alles terug te lezen.
Laat je niet neerslaan het leven kan ook zo ontzettend mooi zijn.
woensdag 26 september 2007 om 09:02
Schizofrenie heeft niks met het hebben van meerdere persoonlijkheden te maken.
Schizofrenie
Eigenlijk zegt Angelica dat zelf ook al. Dat heet DIS of MPS.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
