Psyche
alle pijlers
Extreem bang om het niet goed genoeg te doen
donderdag 13 april 2017 om 12:49
Heel nare jeugd gehad (wegens kans op herkenning kan ik geen al te grote details geven, maar denk aan huiselijk geweld, misbruik, drugsgebruik door beide ouders, zelfmoordpogingen door beide ouders, één ouder in de cel gezeten...) Nu geen contact meer met de ene, met de ander wel, maar zo min mogelijk.
Het gaat niet goed met me in de zin dat ik panisch ben om fouten te maken en hetzelfde lot als mijn ouders tegemoet te gaan (namelijk mijn kinderen die me zullen 'verstoten'). Ze zijn nog klein (1, 4 en 6), maar ik neem mezelf alles kwalijk, het kleinste dingetje dat ik verkeerd doe of het minste dat ik ze niet kan kopen of geven. Ik laat dit de opvoeding niet beïnvloeden, ben streng als dat moet, maar reageer niet altijd zoals het moet (kan bijvoorbeeld wel eens te kwaad worden). Langs de andere kant vinden ze mij de liefste ter wereld, doen we veel leuke dingen, doe ik altijd wel iets 'extra' voor en met hen, we zijn dikke maatjes en we knuffelen en kroelen enorm veel. Ik hou zielsveel van ze en dat weten ze. Ik zie niet goed het verschil tussen streng en te streng denk ik, ben bang hen te traumatiseren, bang dat ze ook maar iets tekort komen of zich onbegrepen voelen. Dit in extreme mate, ik kan er weken aan een stuk door overgenomen worden en er avonden aan een stuk om huilen. Voor de rest ben ik een vrij sterk, 'stoer' mens die die wel goed uit haar jeugd gekomen is, dus dit staat daar wel erg haaks op. Mijn man snapt er helemaal niks van, haha.
Wat wil ik met mijn verhaal? Herkenning, tips,... geen idee eigenlijk. Misschien gewoon horen dat mijn kinderen me heus niet zomaar laten vallen als ik fouten maak.
Het gaat niet goed met me in de zin dat ik panisch ben om fouten te maken en hetzelfde lot als mijn ouders tegemoet te gaan (namelijk mijn kinderen die me zullen 'verstoten'). Ze zijn nog klein (1, 4 en 6), maar ik neem mezelf alles kwalijk, het kleinste dingetje dat ik verkeerd doe of het minste dat ik ze niet kan kopen of geven. Ik laat dit de opvoeding niet beïnvloeden, ben streng als dat moet, maar reageer niet altijd zoals het moet (kan bijvoorbeeld wel eens te kwaad worden). Langs de andere kant vinden ze mij de liefste ter wereld, doen we veel leuke dingen, doe ik altijd wel iets 'extra' voor en met hen, we zijn dikke maatjes en we knuffelen en kroelen enorm veel. Ik hou zielsveel van ze en dat weten ze. Ik zie niet goed het verschil tussen streng en te streng denk ik, ben bang hen te traumatiseren, bang dat ze ook maar iets tekort komen of zich onbegrepen voelen. Dit in extreme mate, ik kan er weken aan een stuk door overgenomen worden en er avonden aan een stuk om huilen. Voor de rest ben ik een vrij sterk, 'stoer' mens die die wel goed uit haar jeugd gekomen is, dus dit staat daar wel erg haaks op. Mijn man snapt er helemaal niks van, haha.
Wat wil ik met mijn verhaal? Herkenning, tips,... geen idee eigenlijk. Misschien gewoon horen dat mijn kinderen me heus niet zomaar laten vallen als ik fouten maak.
donderdag 13 april 2017 om 12:56
We zijn allemaal het product van onze opvoeding, en zolang we daar geen last van hebben in ons volwassen leven, is dat prima. In jouw geval heb je wel last, en dus is jouw opvoeding nog geen gesloten hoofdstuk. Je bent er misschien goed uitgekomen, maar het beïnvloed nog dagelijks je leven in negatieve zin. En indirect ook het leven van jouw kinderen. Mijn tip is om daarom hulp te zoeken bij een psycholoog, zodat je relaxter in de opvoeding en in het leven komt te staan. Nu zijn ze nog klein, maar als ze straks gaan puberen dan gaat dit jou echt in de weg staan. Probeer dat nu te voorkomen, nu je daar nog tijd voor hebt.
donderdag 13 april 2017 om 13:05
Wat een naar verhaal! Je moet wel een sterk persoon hierdoor zijn geworden!!
Je ouders zijn dus het voorbeeld van hoe jij niet zou willen zijn, zo kan je het ook zien en bewijzen dat jij het wel kan!
Klinkt een beetje als faal angst hiervoor zou je idd met iemand kunen gaan praten, dit doe ik zelf ook kan erg goed helpen.
Ik heb zelf geen kinderen maar het klinkt alsof je heel veel van ze houd en dit moeten zij ook zeker voelen denk dat dit sowieso het belangrijkste is
Je ouders zijn dus het voorbeeld van hoe jij niet zou willen zijn, zo kan je het ook zien en bewijzen dat jij het wel kan!
Klinkt een beetje als faal angst hiervoor zou je idd met iemand kunen gaan praten, dit doe ik zelf ook kan erg goed helpen.
Ik heb zelf geen kinderen maar het klinkt alsof je heel veel van ze houd en dit moeten zij ook zeker voelen denk dat dit sowieso het belangrijkste is
donderdag 13 april 2017 om 13:37
donderdag 13 april 2017 om 14:18
Je kunt ook een tijdje met een gezinscoach (of zoiets) gaan praten, via je jeugdteam of CJG. Dan kun je eens rustig over de opvoeding praten, wat voorbeelden bespreken om een wat realistischer kijk te krijgen op je opvoedvaardigheden en je opvoedstijl. Samen kijken naar wat er goed gaat en wat je eventueel anders zou kunnen doen. Een psycholoog voor jezelf is hier niet in gespecialiseerd. Maar dat is wellicht ook geen overbodige luxe, je bent geen aansteller!
donderdag 13 april 2017 om 14:50
donderdag 13 april 2017 om 20:34
Ik denk dat het je zou helpen om je ouders hun fouten te vergeven; dan zal je ook milder staan tegenover je eigen fouten. Fouten maak je niet opzettelijk. Het is ongelukkig dat ze hun woede op anderen afreageerden en naar drugs grepen. Eenmaal aan de drugs dan is dát alleen nog het enige waar je om geeft.
Je hoeft niet naar hen toe; je kan het ze in stilte vergeven. Ze hoeven het nooit te weten dat je hen vergeeft als dat het je makkelijker maakt. En dat jij het zelf beter wil doen is alleen maar goed.
Je hoeft niet naar hen toe; je kan het ze in stilte vergeven. Ze hoeven het nooit te weten dat je hen vergeeft als dat het je makkelijker maakt. En dat jij het zelf beter wil doen is alleen maar goed.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
