Psyche
alle pijlers
Extreem gevoel van minderwaardigheid, onzeker..
maandag 15 april 2019 om 22:59
Hoi, ik heb een ander account aangemaakt. Voelde mij er fijner bij dit niet te plaatsen met mijn bestaande account.
Ja ik ben actief op zoek naar hulp, ik heb woensdag een bel afspraak met mijn psychiater voor een doorverwijzing, voor een behandeling die mij hier hopelijk mee kan helpen.
Ik heb al mijn hele leven last van onzekerheden. Minderwaardigheidsgevoelens etc. Ik ben een hele poos depressief geweest, en heb daar de afgelopen twee jaar hulp voor gekregen. Ik heb het idee dat alle gevoelens en gedachtes een beetje 'onhold' hebben gestaan de laatste jaren. Ik was bezig met beter worden. Inmiddels durf ik te zeggen dat ik bijna een jaar geen last meer gehad heb van mijn depressie. Ik zit nog wel aan de medicijnen, en ga nog naar de psychiater en therapie. Maar het loopt aan zijn eind, ik ben bang dat tijdens de eerstvolgende afsprak met mijn psychiater einde behandeling aan bod komt. Hij had het er laatste keer over dat dat er aan zit te komen.
Maar nu dus sinds een paar weken heb ik weer zoals vroeger extreme last van minderwaardigheid, onzekere gevoelens, zelfhaat. Mijn leven is niet leuk geweest helaas. Psychische mishandelingen (en soms ook lichamelijk, slaan etc) waren vooral aan de orde bij ons thuis. Als kind zijnde vertelde mijn vader dat hij een lievelingsdochter had, en een lievelingszoon, en dat waren mijn broer en zus. Waardoor ik natuurlijk ging denken dat ik er niet toe deed. Hij had ook altijd een vrij vervelende bijnaam voor mij. Hij noemde mij altijd kaka, hij zegt en zei toen ook dat het verwees naar de braziliaanse voetballer kaka. Maar ik keek geen voetbal, en zeker niet het braziliaanse voetbal. Dus ik associeerde het woord met het italiaanse woord voor poep (hij is italiaans). Ik bedelde vanaf het moment dat hij mij zo ging noemen, tot het moment dat ik het contact verbrak hier mee te stoppen. Daar werd geen gehoor aan gegeven. Ook tijdens mijn puberteit was ik er sterk van overtuigd dat niemand van mij hield. Ik was het probleem kind. En de minst favoriete, vond ik. Dus ja waarom zouden mijn moeder en grootouders van mij houden? Vooral bij mijn moeder had ik deze overtuiging heel erg. En nu ik dit type komen deze gevoelens weer terug. Ik weet dat ze van mij houd. Maar diep vanbinnen voelt het weer zo als toen.
Er is nog veel meer gebeurt en gezegd tijdens mijn jeugd, puberteit en huidige tijd. Dingen die ik niet meer herinner, of niet meer wil herinneren.
Maar nu, ik ben een vrouw van bijna 25. Nog nooit een relatie gehad. Omdat ik volgens mij een grote red flag ben. Ik word zo angstig wanneer ik contact heb met een man. En het pakt ook nooit goed uit. Ik vind dat sommige dingen uit mijn leven geen dingen zijn waar ik over kan liegen. Zoals mijn depressie en dat soort dingen. Ik zou het zelf ook niet fijn vinden als iemand zulke dingen zou verbergen, of later pas vertelt. Omdat het toch een belangrijk punt is geweest in iemand zijn leven. Vaak komt deze info 'los' wanneer er dan gepraat wordt over relaties. En ik aarzelend vertel dat ik nooit een relatie gehad heb. Ze vragen altijd door natuurlijk, want het is volgens mij al een grote red flag als iemand nog nooit een relatie gehad heeft, veel mensen vinden dan dat er iets mis is. Ze zeggen stuk voor stuk dat het ze niet uit maakt, verleden is niet terug te draaien. Maar toch veranderd er altijd iets. Ineens geen tijd meer, of druk. Terwijl ze de dagen er voor gewoon leuk contact was.
Ik weet gewoon niet hoe ik hier mee moet om gaan. Ik heb het idee dat ik nooit iemand zou vinden die wel verder kijkt. Die mij een kans geeft, ondanks mijn vele gebreken. Maar elke keer als dit gebeurt dan komt er weer een stukje bij dat ik onbewust ga gebruiken om mijzelf helemaal gek te maken.
Zie je wel dat niemand je moet. Zie je wel dat je lelijk bent, Zie je wel dat je niet leuk genoeg bent. Je bent te dik, Je bent te eerlijk. Niemand moet je, Iedereen gaat je verlaten. Je bent alleen leuk bij gebrek aan beter en met de huidige dating apps en site, is er al snel iets beters voorbij gekomen bij die mannen. Je moet makkelijker zijn, Of juist niet want als je makkelijk bent dan is het niet meer leuk.
Of als iemand zegt dat ik heel leuk ben, geloof ik het niet. Ik geloof niks positiefs meer. Als iemand zegt je bent lelijk, denk ik ja dat klopt.
Elke situatie in mijn leven wordt een Zie je wel. Een sollicitatie waar ik het niet geworden ben bijvoorbeeld. Een man die mij niet ziet zitten.
Ik ben gewoon bang dat ik te veel problemen heb, of in ieder geval een te problematische gedachte gang dat niemand mij inderdaad wilt.
Ik weet niet wat ik moet doen, hoe ik het moet veranderen. Hoe ik het kan veranderen. Ik heb ook niemand om mee te praten die zich ook zo voelt, of gevoeld heeft.
Ik weet het gewoon niet meer, en de afgelopen dagen zit ik om alles te janken. Ik zit nu te janken, ik heb gister de hele dag gejankt. Ik wil gewoon gelukkig zijn, ik wil dat ik gelukkig kan zijn met iemand, dat iemand mij wel neemt zoals ik ben ondanks al mijn mankementen,
Ik ben gewoon gesloopt door mijn eigen gedachtes. Ik moest dit kwijt, het voelt fijn het te kunnen typen. Ik kan dit aan zoveel mensen vertellen, aan mijn familie. Maar dan krijg je alleen te horen ja ik snap het. Maar ik geloof gewoon niet dat ze mij snappen.
Bedankt voor het lezen
Ja ik ben actief op zoek naar hulp, ik heb woensdag een bel afspraak met mijn psychiater voor een doorverwijzing, voor een behandeling die mij hier hopelijk mee kan helpen.
Ik heb al mijn hele leven last van onzekerheden. Minderwaardigheidsgevoelens etc. Ik ben een hele poos depressief geweest, en heb daar de afgelopen twee jaar hulp voor gekregen. Ik heb het idee dat alle gevoelens en gedachtes een beetje 'onhold' hebben gestaan de laatste jaren. Ik was bezig met beter worden. Inmiddels durf ik te zeggen dat ik bijna een jaar geen last meer gehad heb van mijn depressie. Ik zit nog wel aan de medicijnen, en ga nog naar de psychiater en therapie. Maar het loopt aan zijn eind, ik ben bang dat tijdens de eerstvolgende afsprak met mijn psychiater einde behandeling aan bod komt. Hij had het er laatste keer over dat dat er aan zit te komen.
Maar nu dus sinds een paar weken heb ik weer zoals vroeger extreme last van minderwaardigheid, onzekere gevoelens, zelfhaat. Mijn leven is niet leuk geweest helaas. Psychische mishandelingen (en soms ook lichamelijk, slaan etc) waren vooral aan de orde bij ons thuis. Als kind zijnde vertelde mijn vader dat hij een lievelingsdochter had, en een lievelingszoon, en dat waren mijn broer en zus. Waardoor ik natuurlijk ging denken dat ik er niet toe deed. Hij had ook altijd een vrij vervelende bijnaam voor mij. Hij noemde mij altijd kaka, hij zegt en zei toen ook dat het verwees naar de braziliaanse voetballer kaka. Maar ik keek geen voetbal, en zeker niet het braziliaanse voetbal. Dus ik associeerde het woord met het italiaanse woord voor poep (hij is italiaans). Ik bedelde vanaf het moment dat hij mij zo ging noemen, tot het moment dat ik het contact verbrak hier mee te stoppen. Daar werd geen gehoor aan gegeven. Ook tijdens mijn puberteit was ik er sterk van overtuigd dat niemand van mij hield. Ik was het probleem kind. En de minst favoriete, vond ik. Dus ja waarom zouden mijn moeder en grootouders van mij houden? Vooral bij mijn moeder had ik deze overtuiging heel erg. En nu ik dit type komen deze gevoelens weer terug. Ik weet dat ze van mij houd. Maar diep vanbinnen voelt het weer zo als toen.
Er is nog veel meer gebeurt en gezegd tijdens mijn jeugd, puberteit en huidige tijd. Dingen die ik niet meer herinner, of niet meer wil herinneren.
Maar nu, ik ben een vrouw van bijna 25. Nog nooit een relatie gehad. Omdat ik volgens mij een grote red flag ben. Ik word zo angstig wanneer ik contact heb met een man. En het pakt ook nooit goed uit. Ik vind dat sommige dingen uit mijn leven geen dingen zijn waar ik over kan liegen. Zoals mijn depressie en dat soort dingen. Ik zou het zelf ook niet fijn vinden als iemand zulke dingen zou verbergen, of later pas vertelt. Omdat het toch een belangrijk punt is geweest in iemand zijn leven. Vaak komt deze info 'los' wanneer er dan gepraat wordt over relaties. En ik aarzelend vertel dat ik nooit een relatie gehad heb. Ze vragen altijd door natuurlijk, want het is volgens mij al een grote red flag als iemand nog nooit een relatie gehad heeft, veel mensen vinden dan dat er iets mis is. Ze zeggen stuk voor stuk dat het ze niet uit maakt, verleden is niet terug te draaien. Maar toch veranderd er altijd iets. Ineens geen tijd meer, of druk. Terwijl ze de dagen er voor gewoon leuk contact was.
Ik weet gewoon niet hoe ik hier mee moet om gaan. Ik heb het idee dat ik nooit iemand zou vinden die wel verder kijkt. Die mij een kans geeft, ondanks mijn vele gebreken. Maar elke keer als dit gebeurt dan komt er weer een stukje bij dat ik onbewust ga gebruiken om mijzelf helemaal gek te maken.
Zie je wel dat niemand je moet. Zie je wel dat je lelijk bent, Zie je wel dat je niet leuk genoeg bent. Je bent te dik, Je bent te eerlijk. Niemand moet je, Iedereen gaat je verlaten. Je bent alleen leuk bij gebrek aan beter en met de huidige dating apps en site, is er al snel iets beters voorbij gekomen bij die mannen. Je moet makkelijker zijn, Of juist niet want als je makkelijk bent dan is het niet meer leuk.
Of als iemand zegt dat ik heel leuk ben, geloof ik het niet. Ik geloof niks positiefs meer. Als iemand zegt je bent lelijk, denk ik ja dat klopt.
Elke situatie in mijn leven wordt een Zie je wel. Een sollicitatie waar ik het niet geworden ben bijvoorbeeld. Een man die mij niet ziet zitten.
Ik ben gewoon bang dat ik te veel problemen heb, of in ieder geval een te problematische gedachte gang dat niemand mij inderdaad wilt.
Ik weet niet wat ik moet doen, hoe ik het moet veranderen. Hoe ik het kan veranderen. Ik heb ook niemand om mee te praten die zich ook zo voelt, of gevoeld heeft.
Ik weet het gewoon niet meer, en de afgelopen dagen zit ik om alles te janken. Ik zit nu te janken, ik heb gister de hele dag gejankt. Ik wil gewoon gelukkig zijn, ik wil dat ik gelukkig kan zijn met iemand, dat iemand mij wel neemt zoals ik ben ondanks al mijn mankementen,
Ik ben gewoon gesloopt door mijn eigen gedachtes. Ik moest dit kwijt, het voelt fijn het te kunnen typen. Ik kan dit aan zoveel mensen vertellen, aan mijn familie. Maar dan krijg je alleen te horen ja ik snap het. Maar ik geloof gewoon niet dat ze mij snappen.
Bedankt voor het lezen
maandag 15 april 2019 om 23:46
Als een eerste een hele dikke knuffel! Ik voel de verdriet en wanhoop uit je verhaal..
Vind het moedig van je, om je verhaal zo te delen. Maar lieve brokentorn je bent niet je aandoening! Ik hoop hiermee van harte dat je, hoe moeilijk ook, je toch nog een beetje hoop blijft houden.
En wat de mannen betreft, dat zij zo kortzichtig zijn en er niet voor willen gaan daar kan jij niks aan doen.
Heel veel sterkte!
Vind het moedig van je, om je verhaal zo te delen. Maar lieve brokentorn je bent niet je aandoening! Ik hoop hiermee van harte dat je, hoe moeilijk ook, je toch nog een beetje hoop blijft houden.
En wat de mannen betreft, dat zij zo kortzichtig zijn en er niet voor willen gaan daar kan jij niks aan doen.
Heel veel sterkte!
Joe.
dinsdag 16 april 2019 om 00:02
Ik herken veel uit je verhaal en vind het dapper dat je het hier zo opschrijft. Weet je waarom de psychiater zou willen stoppen met therapie? En, knuppel in het hoenderhok, komt dit misschien naar boven omdat je het doodeng vindt om te stoppen met therapie?
We hebben een beetje een vergelijkbaar verleden, ik heb ook aan mijn vriend meteen in het begin dingen verteld. Er zijn echt genoeg mannen die daarvoor willen gaan, zolang je het gewoon leuk hebt samen. Als het niets wordt, dan is het gewoon echt niet de man voor jou. En die lieve man komt echt wel, belangrijkste is nu aan jezelf werken. Dan trek je ook veel meer de juiste man aan en durf je zelf nee te zeggen.
Vertel je psychiater over je angst om te stoppen en je toegenomen klachten. Geen enkele behandelaar gaat je uit therapie laten gaan als dat niet verantwoord is. Misschien zegt hij/zij wel dat dit uit angst voortkomt, wellicht kun je het dan langzamer afbouwen?
Heel veel sterkte, herstel gaat met vallen en opstaan, dus ook dit is echt normaal X
We hebben een beetje een vergelijkbaar verleden, ik heb ook aan mijn vriend meteen in het begin dingen verteld. Er zijn echt genoeg mannen die daarvoor willen gaan, zolang je het gewoon leuk hebt samen. Als het niets wordt, dan is het gewoon echt niet de man voor jou. En die lieve man komt echt wel, belangrijkste is nu aan jezelf werken. Dan trek je ook veel meer de juiste man aan en durf je zelf nee te zeggen.
Vertel je psychiater over je angst om te stoppen en je toegenomen klachten. Geen enkele behandelaar gaat je uit therapie laten gaan als dat niet verantwoord is. Misschien zegt hij/zij wel dat dit uit angst voortkomt, wellicht kun je het dan langzamer afbouwen?
Heel veel sterkte, herstel gaat met vallen en opstaan, dus ook dit is echt normaal X
dinsdag 16 april 2019 om 00:09
Bee_Kind: Omdat ik daar gekomen ben voor mijn depressie, en die zo goed als weg is (echt waar, ondanks mijn verdrietige topic) is het op dit vlak uit behandeld. Echter weet hij niks van mijn recente gevoelens. Ik ga er trouwens van uit van wel, want mijn therapeut maakt aantekeningen in mijn dossier die de psych inziet. Hij zegt al een jaar dat de uitbehandeling er aan komt. En ik zeg elke keer nee liever niet. Dus dat respecteert hij wel. Maar ik wil graag een andere behandeling proberen. Namelijk Transactionele analyse. Een instelling in mijn gemeente is een van de beste in nederland schijnt die deze behandeling aanbieden. Mensen vanuit het hele land komen naar deze instelling om hier therapie te volgen. Bekende van mij hebben dit ook gedaan, en dit heeft hun erg geholpen hun script te veranderen.
Ik denk zelf, na een aantal nieuwe inzichten van gisteren, dat dit mijn script is: Ik kan beter mijzelf naar beneden halen, voor andere het doen. Bij TA wordt dit script, wat je als kind zijnde onbewust bedacht hebt veranderd. Heel veel om uit te leggen, maar de moeite waard om te proberen.
Daar wil ik ook over praten woensdag, of mijn psychiater een doorverwijzing en inschrijving wilt regelen voor mij (anders vraag ik de huisarts).
Bloemenmeisje97
Ik denk zelf, na een aantal nieuwe inzichten van gisteren, dat dit mijn script is: Ik kan beter mijzelf naar beneden halen, voor andere het doen. Bij TA wordt dit script, wat je als kind zijnde onbewust bedacht hebt veranderd. Heel veel om uit te leggen, maar de moeite waard om te proberen.
Daar wil ik ook over praten woensdag, of mijn psychiater een doorverwijzing en inschrijving wilt regelen voor mij (anders vraag ik de huisarts).
Bloemenmeisje97
dinsdag 16 april 2019 om 00:26
Ja ik ga zeker in deze toestand niet zonder hulp zitten, dus ga wel proberen te blijven bij de huidige behandelaar tot ik hopelijk aan de ta begin.
dinsdag 16 april 2019 om 06:54
dinsdag 16 april 2019 om 20:52
Probeer het te zien als een gloednieuwe dag met gloednieuwe mogelijkheden en kansen om aan jezelf te werken en jezelf te helen.Brokentorn schreef: ↑16-04-2019 20:44Ik begin best wel zenuwachtig te worden voor morgen. Wat mijn psych gaat zeggen. Maar dit hele topic heeft wel voor een opluchting gezorgd gelukkig.
Gun jezelf de tijd en een podium waarin er echt naar je geluisterd wordt en wordt geholpen. Je verdient dit
