Extreme angst voor studeren

WestCovina schreef: ↑

15-08-2017 11:08

In wat voor context plaatsen mensen die opmerking? Als een vriendin van mij herhaaldelijk vertelt waarom ze iets "niet kan, niet durft, niet wil", dan zal ik haar op een bepaald moment waarschijnlijk ook gelijk geven. Je kunt altijd manieren vinden om je eigen vooroordelen te bevestigen en zelfs om anderen hierin mee te krijgen.

Waarom gebruik je eigenlijk zoveel overdrijvingen? Je hebt het over "extreme" angst in je topictitel. Je kunt geen kamer huren want je bent geen "miljardair". Daarmee presenteer je iets als onhaalbaar, terwijl dat in de praktijk niet zo hoeft te zijn. Misschien komt het door je angst dat je denkt in beperkingen in plaats van in oplossingen.

En wat vind je van mijn eerste opmerking? Waarom leg je jezelf zoveel druk op door het in één keer goed te willen aanpakken? Waar ben je nou eigenlijk zo bang voor?

louti schreef: ↑

16-08-2017 21:43

Meid.

Je gaat aan het hele punt van WestCovina voorbij. Je bekrachtigt het zelfs weer: 'Ik wil het in één keer goed aanpakken'.

Ik vind het niet vreemd dat je extreme angst hebt. Het is bij jou alles of niets hè. En als iemand wat aandraagt ga je er toch nog weer even logische punten (naar jouw mening) waarom de tips van viva'ers toch niet op jou van toepassing zijn. Je wil tips maar eigenlijk ook niet en wil je bevestiging dat je angst terecht is.

Jij gaat jezelf nog tegenkomen tijdens je studie.

nausicaa schreef: ↑

15-08-2017 09:41

Let wel even op waar je dan beland. Er zijn plekken genoeg 'buiten de ring' waar je net zo lang onderweg bent als wanneer je niet in de stad woont. Ik had jaargenoten die twee keer zo lang moesten reizen (en veel onhandiger met bussen etc) dan ik, terwijl ik nog thuis woonde.
TO, of op kamers gaan goed is, hangt natuurlijk ook een beetje af van waar je nu woont. Als je bij je oiders in bv Amstelveen woont win je er niet veel aan om in Diemen op kamers te gaan. Maar als je uit een dorp op drie bussen van Zwolle woont, is het inderdaad wellicht wel een goed idee.
Ook hangt het af van hoe je ouders en jij met elkaar omgaan. Als jij op dag drie belt dat je niet komt eten, krijg je dan gezeur? Of zeggen ze: ok, bedankt voor het bellen, veel plezier. Mijn ouders deden dat laatste, waardoor ik ook thuiswonend heel flexibel was. Maar een vriendin werd toch echt wel met eten verwacht, en liefst om kwart voor zes. Als die twee keer in een week een andere afspraak had, werd er al geklaagd dat ze geen hotel waren. Tja, dan wordt het een stuk ingewikkelder natuurlijk.

Het eerste jaar is juist ideaal om mensen te leren kennen. Neem uitnodigingen voor eten of een kop koffie aan, ook al vind je het eng. Je hoeft niet binnen een week een beste vriendin te vinden, maar juist door verschillende mensen te leren kennen vind je vanzelf mensen waar het goed mee klikt. En dan zal er af en toe iemand toch wat minder gezellig zijn, ben je er ook na een kop koffie weer vanaf. Dat overleef je ook wel weer.

En heb je nu al een bepaalde hobby? Een vereniging kan ook een manoer zijn om een beetje gedwongen te worden mensen te ontmoeten. Dat klinkt heel negatief, maar sommigen hebben dat nodig (ik ook). Misschien dat een traditionele studentenvereniging niet echt iets voor jou is, maar er zijn ook sportverenigingen, spelletjesclubs, toneelgroepen, debatteams, orkesten en weet ik wat. Het voordeel van de studenten versie van al die dingen, is dat er altijd vrij veel nieuwe mensen bij komen, omdat studenten nou eenmaal snel doorstromen. Daardoor wordt je veel makkelijker opgenomen in bv een sportteam dan als je bij een club in een dorp komt, waar een team al vanaf hun 7e samen speelt.

WestCovina schreef: ↑

17-08-2017 17:32

Mooi dat je al een idee hebt van een hobby die je zou kunnen oppakken. Laat het alleen niet van die vriendin afhangen of je dit ook daadwerkelijk gaat doen. Gaan jullie samen in dezelfde stad studeren? Wat vond je van de andere tips die zijn gegeven in het topic, zat daar nog iets bij?

Verder valt het me op dat je nogal defensief reageert op mensen die kritische vragen stellen. Ik ben mezelf ontzettend tegengekomen tijdens mijn eerste jaar studeren. In mijn tweede jaar heb ik daardoor ernstige psychische problemen gehad en pas in het derde jaar ben ik echt gaan genieten. Daarom probeer ik je juist te vertellen dat je je niet blind moet staren op "direct het juiste doen", want dan is de kans alleen maar groter dat je jezelf gaat teleurstellen. Probeer jezelf open op te stellen, zonder al te vastomlijnde verwachtingen en zonder een gefixeerd beeld van jezelf. Je bent nog hartstikke jong, de komende jaren zijn een prachtige kans om jezelf te ontwikkelen. Verspil ze niet door alleen dat te denken en te doen waarmee je je eigen overtuigingen over jezelf en je leven gaat bevestigen.

WestCovina schreef: ↑

17-08-2017 21:17

Ik ging studeren in een stad op 3 uur reizen van thuis. Ik vond het heel moeilijk om afscheid te nemen van dat deel van mijn leven (thuiswonen), dat ten eerste. Het naar huis gaan elk weekend vond ik moeilijk, steeds die switch tussen twee verschillende levens. Daarnaast worstelde ik nogal met vriendschappen. Had daar hoge verwachtingen van, waardoor ik onherstelbare ruzie heb gehad met twee goede vriendinnen uit mijn jeugd. Op kamers (ik woonde in een studentenflat) merkte ik dat ik best sociaal angstig was en me het liefste opsloot op mijn kamer. Als ik naar de keuken of badkamer ging hoopte ik dat ik niemand zou tegenkomen. Ten slotte deed ik een opleiding die erg veel van me vergde en achteraf gezien eigenlijk niet echt bij me paste. Ik voelde me daardoor niet op mijn plek.

Langzamerhand ontwikkelde ik een ernstige depressie. Ik had daar in mijn tienerjaren al eerder last van gehad, maar nu kwam alles bij elkaar. Het tweede jaar van mijn studie heb ik onderbroken en ik ben een jaar in psychiatrische dagbehandeling gegaan. In de groep leerde ik een paar fijne mensen kennen en gaandeweg bouwde ik ook in mijn flat vriendschappen op. Toen ik weer terug naar mijn opleiding ging klom ik langzamerhand uit mijn dal en begon ik echt plezier te krijgen in mijn sociale leven. Het heeft echter nog vele jaren geduurd voordat ik durfde toegeven dat mijn talenten op een ander gebied lagen. Twee jaar na het afronden van mijn opleiding ben ik opnieuw gaan studeren en vond ik eindelijk mijn plek.

Mijn verwachtingen waren dat ik bij het studeren eindelijk mijn echte zelf zou ontwikkelen en allemaal gave dingen zou gaan doen. Ik ben gepest op de lagere en middelbare school en zag ernaar uit om dat allemaal achter me laten. Ik wilde een avontuurlijk leven leiden, leuke mensen ontmoeten en uitblinken in mijn vakgebied. Maar ik merkte dat ik nog een hoop angsten te overwinnen had en dat vond ik ontzettend ontmoedigend. Ik weet niet wat ik tegen mijn vroegere zelf zou zeggen. Misschien om stapje voor stapje nieuwe dingen uit te proberen, niet te veel onmiddellijke successen te verwachten en sneller psychische ondersteuning in te schakelen als mijn angsten en somberheid dit te veel in de weg zouden staan.

Kun je vertellen waar jij precies zo bang voor bent?