Psyche
alle pijlers
Extreme onderdanigheid bij dominante mensen
dinsdag 14 september 2021 om 10:34
Hi iedereen, ik ben hier lang geleden actief op geweest en ik heb nu erg de behoefte om mijn verhaal kwijt te zijn en hopelijk vind ik hier wat herkenbaarheid bij andere mensen.
Als kind ben ik opgegroeid met een hele dominante moeder. Ik kon nergens tegenin gaan, er werd altijd over me heen gewalst en ik voelde daardoor (als zij in zo'n rol kwam) geen ruimte voor mijn gevoel. Daardoor heb ik me altijd heel erg klein gevoeld en heb ik altijd anderen beslissingen voor mij laten maken en geen verantwoordelijkheid genomen voor m'n eigen leven. Momenteel ga ik naar de psycholoog toe om mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen te laten groeien, echter blijf ik in m'n patroon hangen zodra iemand dominant is omdat ik weer in de onderdanige rol kom.
Begrijp me niet verkeerd want de dominante mensen in mijn leven zijn aan de andere kant ook heel erg lief en zorgzaam en geven veel liefde en warmte maar voor mijn gevoel van "klein voelen" werkt dat nog steeds niet zo goed...
Is er iemand die zich hierin herkent en hoe je daar mee om kunt gaan?
Als kind ben ik opgegroeid met een hele dominante moeder. Ik kon nergens tegenin gaan, er werd altijd over me heen gewalst en ik voelde daardoor (als zij in zo'n rol kwam) geen ruimte voor mijn gevoel. Daardoor heb ik me altijd heel erg klein gevoeld en heb ik altijd anderen beslissingen voor mij laten maken en geen verantwoordelijkheid genomen voor m'n eigen leven. Momenteel ga ik naar de psycholoog toe om mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen te laten groeien, echter blijf ik in m'n patroon hangen zodra iemand dominant is omdat ik weer in de onderdanige rol kom.
Begrijp me niet verkeerd want de dominante mensen in mijn leven zijn aan de andere kant ook heel erg lief en zorgzaam en geven veel liefde en warmte maar voor mijn gevoel van "klein voelen" werkt dat nog steeds niet zo goed...
Is er iemand die zich hierin herkent en hoe je daar mee om kunt gaan?
dinsdag 14 september 2021 om 11:08
Doordat je in dominante mensen je moeder herkent, schiet jij meteen in het patroon dat je met je moeder hebt, namelijk onderdanig.
Die reflex moet eruit en de psycholoog kan je dat helpen inzien. Dat een dominant persoon NIET je moeder is en dat jij bij een dominant persoon NIET onderdanig hoeft te zijn. Succes!
Die reflex moet eruit en de psycholoog kan je dat helpen inzien. Dat een dominant persoon NIET je moeder is en dat jij bij een dominant persoon NIET onderdanig hoeft te zijn. Succes!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 14 september 2021 om 11:28
Klopt, dat is inderdaad waar ik me in herken en ik vind dat echt zo vervelend. Ik ben benieuwd of er lotgenoten zijn die zich hierin herkennen.Doreia* schreef: ↑14-09-2021 11:08Doordat je in dominante mensen je moeder herkent, schiet jij meteen in het patroon dat je met je moeder hebt, namelijk onderdanig.
Die reflex moet eruit en de psycholoog kan je dat helpen inzien. Dat een dominant persoon NIET je moeder is en dat jij bij een dominant persoon NIET onderdanig hoeft te zijn. Succes!
dinsdag 14 september 2021 om 11:58
Hoort bij dat klein voelen ook bepaald gedrag. Wat doe je concreet in reactie op deze mensen?
Daar zitten aanknopingspunten voor verandering. Het is super dat je aan je zelfbeeld werkt, maar het is ook een lang proces.
Je kunt ondertussen al proberen om dat onderdanige, kleine gevoel niet om te zetten in daden, maar juist kleine dingen doen die jou helpen om ruimte in te nemen en je niet omver te laten blazen. Dat is heel eng, zeker als je je van binnen nog niet zo voelt, maar als het lukt is het wel heel helpend.
Voorbeeldje: bij dominante mensen zeg je automatisch ja als ze iets van je vragen. Oefening: herkennen wanneer dat gebeurt, en een alternatief bedenken. Dat hoeft geen resoluut 'Nee!' te zijn. Je kunt ook zeggen: ik denk er even over na.
Daar zitten aanknopingspunten voor verandering. Het is super dat je aan je zelfbeeld werkt, maar het is ook een lang proces.
Je kunt ondertussen al proberen om dat onderdanige, kleine gevoel niet om te zetten in daden, maar juist kleine dingen doen die jou helpen om ruimte in te nemen en je niet omver te laten blazen. Dat is heel eng, zeker als je je van binnen nog niet zo voelt, maar als het lukt is het wel heel helpend.
Voorbeeldje: bij dominante mensen zeg je automatisch ja als ze iets van je vragen. Oefening: herkennen wanneer dat gebeurt, en een alternatief bedenken. Dat hoeft geen resoluut 'Nee!' te zijn. Je kunt ook zeggen: ik denk er even over na.
What a nuanced anxiety
dinsdag 14 september 2021 om 11:58
Ben je dan bang voor conflict? Je zou moeten proberen te accepteren dat er soms conflict is met bepaalde mensen. Tenzij je vermoed dat ze fysiek agressief worden zou je rustig je grens moeten aangeven bij een dominant persoon. Het is heel moeilijk patronen te doorbreken, zeker als je moeder dominant was. Misschien eens familie opstellingen doen.
dinsdag 14 september 2021 om 13:05
Dat zijn inderdaad kleine dingen die mij al redelijk helpen, ik geef bijvoorbeeld aan van "ik vind het onprettig hoe je tegen me doet" en "ik denk er even over na" gebruik ik ook zo af en toe, maar het lijkt alsof dominante mensen dan alsnog DOOR willen blijven gaan. Alsof ik altijd "nee nee nee nee" moet zeggen zonder bot over te komen. Ik zou gewoon graag m'n gevoel willen loskoppelen van het intimiderend gedrag.tyche schreef: ↑14-09-2021 11:58Hoort bij dat klein voelen ook bepaald gedrag. Wat doe je concreet in reactie op deze mensen?
Daar zitten aanknopingspunten voor verandering. Het is super dat je aan je zelfbeeld werkt, maar het is ook een lang proces.
Je kunt ondertussen al proberen om dat onderdanige, kleine gevoel niet om te zetten in daden, maar juist kleine dingen doen die jou helpen om ruimte in te nemen en je niet omver te laten blazen. Dat is heel eng, zeker als je je van binnen nog niet zo voelt, maar als het lukt is het wel heel helpend.
Voorbeeldje: bij dominante mensen zeg je automatisch ja als ze iets van je vragen. Oefening: herkennen wanneer dat gebeurt, en een alternatief bedenken. Dat hoeft geen resoluut 'Nee!' te zijn. Je kunt ook zeggen: ik denk er even over na.
Als ik me heel klein voel dan reageer ik niet omdat ik me dan heel erg angstig voel dus ik reageer dan best wel afstandelijk met "oke" en neem dan fysieke afstand. Maar dat werkt echt toaal niet want dan wordt de dominantie alleen maar erger merk ik
dinsdag 14 september 2021 om 13:07
Klopt, ik ben heel bang voor conflicten, maar dat komt omdat bij mij vroeger thuis eigenlijk nooit ruzie was behalve als het echt de hell uitbarstte. Maar de "kleine ik" is daar vooral bang voor, ik merk dat mijn rationele kant echt wel ziet dat ruzie maken of krijgen bij het leven hoort.Wickedwitch schreef: ↑14-09-2021 11:58Ben je dan bang voor conflict? Je zou moeten proberen te accepteren dat er soms conflict is met bepaalde mensen. Tenzij je vermoed dat ze fysiek agressief worden zou je rustig je grens moeten aangeven bij een dominant persoon. Het is heel moeilijk patronen te doorbreken, zeker als je moeder dominant was. Misschien eens familie opstellingen doen.
dinsdag 14 september 2021 om 13:17
doel_jaar2100halen schreef: ↑14-09-2021 13:05Dat zijn inderdaad kleine dingen die mij al redelijk helpen, ik geef bijvoorbeeld aan van "ik vind het onprettig hoe je tegen me doet" en "ik denk er even over na" gebruik ik ook zo af en toe, maar het lijkt alsof dominante mensen dan alsnog DOOR willen blijven gaan. Alsof ik altijd "nee nee nee nee" moet zeggen zonder bot over te komen. Ik zou gewoon graag m'n gevoel willen loskoppelen van het intimiderend gedrag.
Als ik me heel klein voel dan reageer ik niet omdat ik me dan heel erg angstig voel dus ik reageer dan best wel afstandelijk met "oke" en neem dan fysieke afstand. Maar dat werkt echt toaal niet want dan wordt de dominantie alleen maar erger merk ik
Er is een groot verschil tussen dominant en domineren. Ik ben behoorlijk dominant, wat eigenlijk betekent dat ik mijn eigen grenzen bescherm, maar ik heb verder niet de behoefte om over jouw grenzen te gaan, dus ik zal ook niet gaan domineren.
Maar het is aan jouw om je grenzen te bepalen en dat draait niet om woorden, maar de intonatie, lichaamstaal, stand van de ogen.
Als iemand doorgaat dan kijk ik recht in je ogen en dan is het "welk deel van nee begreep je niet". Wegkijken, in elkaar duiken, zenuwtrekjes zal alleen maar als stroop werken voor iemand die jou wil domineren.
dinsdag 14 september 2021 om 14:01
En dat is het verschil waar ik moeite mee heb, want mijn moeder had de behoefte om te domineren, en ik merk dat bij anderen in mijn omgeving dominantie op het moment dat ze grens trekken. Dat verschil zie ik nu (nog) niet en daardoor voel ik me in beide situaties hetzelfde. Voor degene die de grens trekt, is het heel vervelend dat ik alleen maar bezig ben met hoe zij zich gedraagt ipv de context van het verhaal (dus haar grens trekken). Heb jij hier ook weleens last van gehad?spell68 schreef: ↑14-09-2021 13:17Er is een groot verschil tussen dominant en domineren. Ik ben behoorlijk dominant, wat eigenlijk betekent dat ik mijn eigen grenzen bescherm, maar ik heb verder niet de behoefte om over jouw grenzen te gaan, dus ik zal ook niet gaan domineren.
Maar het is aan jouw om je grenzen te bepalen en dat draait niet om woorden, maar de intonatie, lichaamstaal, stand van de ogen.
Als iemand doorgaat dan kijk ik recht in je ogen en dan is het "welk deel van nee begreep je niet". Wegkijken, in elkaar duiken, zenuwtrekjes zal alleen maar als stroop werken voor iemand die jou wil domineren.
dinsdag 14 september 2021 om 14:26
Nee, nooit last van gehad, maar ik voel spanningen ook niet. Ik zie het, maar ik voel dat niet aan. Verder heb ik me er zelden iets van aangetrokken wat iemand vind van hoe ik me gedraag. En dat is het punt; als het je niet bevalt, staat het je vrij om te gaan (dominant). Ik laat me niets opleggen (domineren) en al helemaal niet middels emotionele chantage.doel_jaar2100halen schreef: ↑14-09-2021 14:01En dat is het verschil waar ik moeite mee heb, want mijn moeder had de behoefte om te domineren, en ik merk dat bij anderen in mijn omgeving dominantie op het moment dat ze grens trekken. Dat verschil zie ik nu (nog) niet en daardoor voel ik me in beide situaties hetzelfde. Voor degene die de grens trekt, is het heel vervelend dat ik alleen maar bezig ben met hoe zij zich gedraagt ipv de context van het verhaal (dus haar grens trekken). Heb jij hier ook weleens last van gehad?
Ik zal jou ook nooit (direct) iets opleggen. Als iets over mijn grens gaat, dan ben ik weg. Ik ga niet eens iemand de kans geven het aan te passen, want dan zou die persoon zich anders moeten gaan gedragen en dat is niet waar ik me in eerste instantie toe aangetrokken voelde.
Daarnaast heb ik weinig met mensen die geen grenzen hebben. Te onbetrouwbaar.
Mijn moeder heeft dat ook geprobeerd om me te domnineren, daar is ze heel snel van teruggekomen. Dat is niet eens een strijd geweest.
dinsdag 14 september 2021 om 14:46
Herkenbaar. Ik denk dat bij mij "grenzen stellen" iets aangeborens is, want ik heb dit nooit van iemand geleerd. Als kind had ik ook een dominante moeder, echter nooit gelukt om mij klein te krijgen. Zelfs niet als kind. En zelf ben ik totaal niet dominant.spell68 schreef: ↑14-09-2021 14:26Nee, nooit last van gehad, maar ik voel spanningen ook niet. Ik zie het, maar ik voel dat niet aan. Verder heb ik me er zelden iets van aangetrokken wat iemand vind van hoe ik me gedraag. En dat is het punt; als het je niet bevalt, staat het je vrij om te gaan (dominant). Ik laat me niets opleggen (domineren) en al helemaal niet middels emotionele chantage.
Ik zal jou ook nooit (direct) iets opleggen. Als iets over mijn grens gaat, dan ben ik weg. Ik ga niet eens iemand de kans geven het aan te passen, want dan zou die persoon zich anders moeten gaan gedragen en dat is niet waar ik me in eerste instantie toe aangetrokken voelde.
Daarnaast heb ik weinig met mensen die geen grenzen hebben. Te onbetrouwbaar.
Mijn moeder heeft dat ook geprobeerd om me te domnineren, daar is ze heel snel van teruggekomen. Dat is niet eens een strijd geweest.
Grenzen stellen is lastig te leren als je het niet van nature in je hebt, De bekenden van wie ik weet dat ze dit probleem hebben, worstelen hier hun hele leven mee. Zelfs een assertiviteitscursus of twee werkt vaak maar tijdelijk. Uiteindelijk vervallen zowel de daders als de slachtoffer elke keer opnieuw in hun eigen patroon en is het de aard van het beestje die overwint.
dinsdag 14 september 2021 om 15:14
Ik weet niet of dat aangeboren is. ik denk dat het vnl een gevolg is van jezelf en je eigen leven en je eigen waarden belangrijker vinden dan hetzelfde van een ander.blueberry schreef: ↑14-09-2021 14:46Herkenbaar. Ik denk dat bij mij "grenzen stellen" iets aangeborens is, want ik heb dit nooit van iemand geleerd. Als kind had ik ook een dominante moeder, echter nooit gelukt om mij klein te krijgen. Zelfs niet als kind. En zelf ben ik totaal niet dominant.
Grenzen stellen is lastig te leren als je het niet van nature in je hebt, De bekenden van wie ik weet dat ze dit probleem hebben, worstelen hier hun hele leven mee. Zelfs een assertiviteitscursus of twee werkt vaak maar tijdelijk. Uiteindelijk vervallen zowel de daders als de slachtoffer elke keer opnieuw in hun eigen patroon en is het de aard van het beestje die overwint.
Het niet stellen van grenzen is vnl een gevolg van een enerzijds een angst om door anderen beoordeeld/ veroordeeld te worden, en anderzijds het niet hebben van waarden om überhaupt grenzen te kunnen stellen.
Assertiviteitscursussen zijn symptoombestrijding. Het is niets anders dan een gevoel wat herkent wat je niet prettig vindt te uiten naar een ander. En dan maar hopen dat de ander daar iets mee doet. Het enige dat nodig is is een reactie als: "het interesseert me geen reet dat jij het niet prettig vindt" en weg is het aangeleerd gedrag.
Op het eind is het heel simpel; ben je bereid weg te lopen van alles en iedereen als het over je grens gaat en ben je bereid om alleen (of met heel weinig mensen) door het leven te gaan? Dat is wat ik mijn moeder gezegd heb; stop met het opdringen van jouw waarden en accepteer dat de mijne anders zijn of ik ben weg en als ik weg ben, kom ik nooit meer terug. Ze had vrij snel door dat ik niet blufte.
Overigens de ironie ervan is, dat als je bereid bent om weg te lopen en grenzen stelt, je de mensen van je af moet slaan. Het maakt je een stuk betrouwbaarder en stabieler en dat is schijnbaar iets wat niet makkelijk te vinden is.
dinsdag 14 september 2021 om 15:36
Ik ben bang dat ook een van die mensen ben, ook ik heb een assertiviteitscursus gevolgd en het gaf mij toen heel veel inzichtingen maar ik merk toch dat ik erg onzeker ben om voor mezelf op te komen. Ik probeer bewust mijn gedrag daarin te veranderen, echter merk ik dat het tot de kern komt.spell68 schreef: ↑14-09-2021 15:14Ik weet niet of dat aangeboren is. ik denk dat het vnl een gevolg is van jezelf en je eigen leven en je eigen waarden belangrijker vinden dan hetzelfde van een ander.
Het niet stellen van grenzen is vnl een gevolg van een enerzijds een angst om door anderen beoordeeld/ veroordeeld te worden, en anderzijds het niet hebben van waarden om überhaupt grenzen te kunnen stellen.
Assertiviteitscursussen zijn symptoombestrijding. Het is niets anders dan een gevoel wat herkent wat je niet prettig vindt te uiten naar een ander. En dan maar hopen dat de ander daar iets mee doet. Het enige dat nodig is is een reactie als: "het interesseert me geen reet dat jij het niet prettig vindt" en weg is het aangeleerd gedrag.
Op het eind is het heel simpel; ben je bereid weg te lopen van alles en iedereen als het over je grens gaat en ben je bereid om alleen (of met heel weinig mensen) door het leven te gaan? Dat is wat ik mijn moeder gezegd heb; stop met het opdringen van jouw waarden en accepteer dat de mijne anders zijn of ik ben weg en als ik weg ben, kom ik nooit meer terug. Ze had vrij snel door dat ik niet blufte.
Overigens de ironie ervan is, dat als je bereid bent om weg te lopen en grenzen stelt, je de mensen van je af moet slaan. Het maakt je een stuk betrouwbaarder en stabieler en dat is schijnbaar iets wat niet makkelijk te vinden is.
Als ik even mag inhaken tot op de kern: vinden jullie als mensen die altijd grenzen aangeven, jullie waarde belangrijker dan die van iemand anders? Wat is de bron of gedachten waarom jullie wel die grenzen durfen te stellen of uberhaubt niet eens over hoeven na te denken? Ik ben hier heel erg benieuwd naar, want mijn kern voelt voor mij niet goed.
Betreft je vraag Op het eind is het heel simpel; ben je bereid weg te lopen van alles en iedereen als het over je grens gaat en ben je bereid om alleen (of met heel weinig mensen) door het leven te gaan?: als ik dat nu zou doen, dan zou ik mijn angst volgen en me gewoon afzonderen van de wereld. Maar vaak genoeg vind ik dat wel een heel fijn idee om een alleen bestaan te leiden, maar daarmee ga ik nog steeds het probleem niet aan denk ik.
dinsdag 14 september 2021 om 15:57
doel_jaar2100halen schreef: ↑14-09-2021 15:36Als ik even mag inhaken tot op de kern: vinden jullie als mensen die altijd grenzen aangeven, jullie waarde belangrijker dan die van iemand anders?
Dit is inderdaad de kern. Voor mij zijn de waarden gelijkwaardig. Dus als het me uitkomt, kan ik meegaan in wat gevraagd wordt. Als het mij niet uitkomt, kan dat niet.
Zoals ik het lees gaat het bij jou om eigenwaarde. Jij schat de waarden van anderen hoger in dan van jezelf. Daardoor stel je je onderdanig op. Zodra jij inziet dat jij even waardevol bent als ieder ander, verandert jouw houding en zal je minder dominante mensen tegenkomen. Puur door je eigen uitstraling en gedrag. Dan kan Nee-zeggen echt zonder conflicten.
Ze zeiden dat het niet kon. Toen kwam er iemand die dat niet wist en die deed het gewoon.
dinsdag 14 september 2021 om 16:55
Dat klopt wel met wat je zegt. Met echt alles in m'n leven hik hier tegenaan, en het lijkt soms alsof ik altijd op anderen ga leunen zonder dat ik dat door heb. Ik ben van kinds af aan overtuigd van mijn "mindere" positie binnen familie en vrienden, en ik zou graag ook dezelfde overtuiging willen hebben zonder dat ik me altijd zo angstig hoef te voelen.Feline schreef: ↑14-09-2021 15:57Dit is inderdaad de kern. Voor mij zijn de waarden gelijkwaardig. Dus als het me uitkomt, kan ik meegaan in wat gevraagd wordt. Als het mij niet uitkomt, kan dat niet.
Zoals ik het lees gaat het bij jou om eigenwaarde. Jij schat de waarden van anderen hoger in dan van jezelf. Daardoor stel je je onderdanig op. Zodra jij inziet dat jij even waardevol bent als ieder ander, verandert jouw houding en zal je minder dominante mensen tegenkomen. Puur door je eigen uitstraling en gedrag. Dan kan Nee-zeggen echt zonder conflicten.
Heb jij dit zelf geleerd, eigenwaarde creeren of heb je dat altijd al gehad?
dinsdag 14 september 2021 om 19:52
doel_jaar2100halen schreef: ↑14-09-2021 15:36Ik ben bang dat ook een van die mensen ben, ook ik heb een assertiviteitscursus gevolgd en het gaf mij toen heel veel inzichtingen maar ik merk toch dat ik erg onzeker ben om voor mezelf op te komen. Ik probeer bewust mijn gedrag daarin te veranderen, echter merk ik dat het tot de kern komt.
Als ik even mag inhaken tot op de kern: vinden jullie als mensen die altijd grenzen aangeven, jullie waarde belangrijker dan die van iemand anders? Wat is de bron of gedachten waarom jullie wel die grenzen durfen te stellen of uberhaubt niet eens over hoeven na te denken? Ik ben hier heel erg benieuwd naar, want mijn kern voelt voor mij niet goed.
Betreft je vraag Op het eind is het heel simpel; ben je bereid weg te lopen van alles en iedereen als het over je grens gaat en ben je bereid om alleen (of met heel weinig mensen) door het leven te gaan?: als ik dat nu zou doen, dan zou ik mijn angst volgen en me gewoon afzonderen van de wereld. Maar vaak genoeg vind ik dat wel een heel fijn idee om een alleen bestaan te leiden, maar daarmee ga ik nog steeds het probleem niet aan denk ik.
Ik denk dat in mijn geval dit komt dat ik heel vaak gezien heb dat mijn moeder wel voor zichzelf opkwam naar andere mensen toe en ik dit onbewust heb overgenomen. Het is mij niet bewust aangeleerd, sterker nog mijn moeder baalt juist dat ik die les opgepikt heb. Op zich is ze wel blij met een assertieve dochter, alleen had ze liever niet gehad dat ik die assertiviteit ook naar haar toe uitte. Ze had graag controle gehouden. Ik veerde slim mee tot op bepaalde hoogte, maar 1 voet buiten de deur op mijn 18e en toen was het definitief afgelopen. Ze wilde toch graag onderdeel blijven van mijn leven, dus moest ze wel een andere koers gaan varen. Close zullen we nooit worden, maar we kunnen nu prima door een deur.
dinsdag 14 september 2021 om 21:30
Volgens mij is jij jezelf beschrijft meer assertief dan dominant.spell68 schreef: ↑14-09-2021 13:17Er is een groot verschil tussen dominant en domineren. Ik ben behoorlijk dominant, wat eigenlijk betekent dat ik mijn eigen grenzen bescherm, maar ik heb verder niet de behoefte om over jouw grenzen te gaan, dus ik zal ook niet gaan domineren.
Maar het is aan jouw om je grenzen te bepalen en dat draait niet om woorden, maar de intonatie, lichaamstaal, stand van de ogen.
Als iemand doorgaat dan kijk ik recht in je ogen en dan is het "welk deel van nee begreep je niet". Wegkijken, in elkaar duiken, zenuwtrekjes zal alleen maar als stroop werken voor iemand die jou wil domineren.
Bij dominante mensen denk ik aan mensen die snel het voortouw nemen, vaak initiatief nemen etc. Als ze domineren dan gaan ze idd over anderen huh grens heen.
Ik ben redelijk dominant en heel assertief. Ik waak ervoor dat ik mensen die minder dominant zijn niet domineer. Ik vind dat namelijk super naar voor diegene die minder dominant is. Ik probeer soms bewust iets minder enthousiast over te komen.
Dominerende mensen zijn denk ik de trigger voor to. To helpt het misschien om die trigger een beetje aan te gaan? Wellicht met hulp van een vrij dominant persoon die dichtbij staat? Oefen om eens het voortouw te nemen bij een dominant persoon. Geef een weerwoord als iets je niet bevalt etc. Ik denk dat dat heel eng is als het je trigger is maar het helpt echt heel goed.
Ik probeer altijd mijn triggers uit het verleden aan te gaan want ik vind triggees uit het verleden heel irritant. Het verbelende uit het verleden heeft dan invloed op mijn heden en dat haat ik. Soms is dat echt vet moeilijk want een trigger is niet voor niks een trigger en soms is het heel eng of pijnlijk. Maar na een vrij korte periode merk ik altijd dat een trigger steeds minder wordt. En op een gegeven moment is t alsof ie er nooit is geweest en vraag ik me af hoe ik me zo druk heb kunnen maken om iets of waarom ik me nou zo raar gedroeg.
dinsdag 14 september 2021 om 21:38
He wow wat een mooie vraag. Ik geef zelf echt heel goed mijn grenzen aan. Maar dat is niet altijd zo geweest. Ik was altijd heel lief en verzorgend en empatisch en ruimdenkend. Kon ook wel een beetje onderdanig gedrag vertonen. Daar is toen wel misbruik van gemaakt door verschillende mensen. Onder andere door mensen met borderline. En dat vond ik dan heel naar. Maar toen ben ik mezelf gaan beseffen... dat lag niet aan hun maar dat lag aan mij. Ik liet die mensen zelf zo ver komen. En als je iemand de ruimte geeft moet je niet boos zijn als ze die ruimte innemen.doel_jaar2100halen schreef: ↑14-09-2021 15:36Ik ben bang dat ook een van die mensen ben, ook ik heb een assertiviteitscursus gevolgd en het gaf mij toen heel veel inzichtingen maar ik merk toch dat ik erg onzeker ben om voor mezelf op te komen. Ik probeer bewust mijn gedrag daarin te veranderen, echter merk ik dat het tot de kern komt.
Als ik even mag inhaken tot op de kern: vinden jullie als mensen die altijd grenzen aangeven, jullie waarde belangrijker dan die van iemand anders? Wat is de bron of gedachten waarom jullie wel die grenzen durfen te stellen of uberhaubt niet eens over hoeven na te denken? Ik ben hier heel erg benieuwd naar, want mijn kern voelt voor mij niet goed.
Betreft je vraag Op het eind is het heel simpel; ben je bereid weg te lopen van alles en iedereen als het over je grens gaat en ben je bereid om alleen (of met heel weinig mensen) door het leven te gaan?: als ik dat nu zou doen, dan zou ik mijn angst volgen en me gewoon afzonderen van de wereld. Maar vaak genoeg vind ik dat wel een heel fijn idee om een alleen bestaan te leiden, maar daarmee ga ik nog steeds het probleem niet aan denk ik.
Nu ben ik nog steeds lief en empatisch en verzorgend en ruimdenkend maar tot een bepaalde hoogte. Het is super duidelijk hoe ver iemand kan gaan bij mij. Ik wil best mensen helpen maar niet meer ten kostte van mezelf. En ja dan vind ik mezelf inderdaad belangrijker dan die ander. Want als ik die grens niet trek zal diegene er zeker over heen gaan en dan weer wat verder en weer wat verder. En ik heb me daar zo rot om gevoeld... dat wil ik nooit meer mee maken.
dinsdag 14 september 2021 om 23:14
Klopt, ik zie dit ook als een enorme trigger. Het ligt echt niet aan de dominante persoon maar mijn kinderlijk gedrag en gevoel komt hierbij zwaar naar boven.abracadabra schreef: ↑14-09-2021 21:30Dominerende mensen zijn denk ik de trigger voor to. To helpt het misschien om die trigger een beetje aan te gaan? Wellicht met hulp van een vrij dominant persoon die dichtbij staat? Oefen om eens het voortouw te nemen bij een dominant persoon. Geef een weerwoord als iets je niet bevalt etc. Ik denk dat dat heel eng is als het je trigger is maar het helpt echt heel goed.
Ik probeer altijd mijn triggers uit het verleden aan te gaan want ik vind triggees uit het verleden heel irritant. Het verbelende uit het verleden heeft dan invloed op mijn heden en dat haat ik. Soms is dat echt vet moeilijk want een trigger is niet voor niks een trigger en soms is het heel eng of pijnlijk. Maar na een vrij korte periode merk ik altijd dat een trigger steeds minder wordt. En op een gegeven moment is t alsof ie er nooit is geweest en vraag ik me af hoe ik me zo druk heb kunnen maken om iets of waarom ik me nou zo raar gedroeg.
Toevallig heb ik een hele dominante goeie vriendin waarmee ik regelmatig op vakantie ga (nu dus ook) en zij is dus m'n trigger nu heel erg. Eerder vanavond vroeg zij wat op een hele dominante manier en wat mij toen heel erg hielp is om te bedenken dat wij personen even veel waard zijn, we staan gelijk. Dat hield de angst voor deze keer weg, hopelijk kan ik dit ook voor in de toekomst gebruiken.
