Psyche
alle pijlers
ff mijn verhaal kwijt
woensdag 28 mei 2008 om 22:50
hoi, ik ben een meisje van 16 en Ik zou heel graag even mijn verhaal kwijt willen, en willen weten of mijn gevoel, hoe ik me er over voel zo raar is, en wat jullie ervan vinden.
ik zal beginnen bij het begin... mijn ouders zijn 2 jaar geleden in de zomer gescheiden, en sindsdien is mijn leven kapot, niet omdat ze zijn gescheiden, want gek genoeg ben ik daar blij om,
het gaat mij om de manier hoe het gegaan is, en hoe ze tegen elkaar doen. Sinds ze hadden vertelt dat ze gingen scheiden, moest mijn moeder eerst nog een huisje vinden, maarja dat heeft langer
dan een half jaar geduurt, dus bleef ze nog bij ons wonen, ze kreeg de kamer van mijn zus op zolder, en was daar altijd te vinden achter de computer. Mijn vader was in die tijd heel veel buiten in de tuin tot 3 uur 's nachts met zijn biertjes die 1 voor 1 open gemaakt werden. Ik volgde precies hoeveel biertjes hij dronk op een avond, want ik sliep toch niet. Mijn zus sliep toen bij mij op de kamer omdat mijn moeder haar kamer moest hebben. 'S avonds kwam ze altijd tegen mij zeuren, dat ze zo graag een vriendje wou.. blabla dan denk ik bij mezelf doe er wat aan, en anders komt het vanzelf wel. mijn zus is 2 jaar ouder dan mij, maar ik ben de verstandigste! Sinds die tijd ben ik echt gaan inzien hoe ze is, en dat ze iedereen maar gebruikt, en alles wat ik kocht dat ze dat ook moet hebben, want ik ben knap en ik ben leuk, volgens haar. Ze is zo'n kind dat altijd haar zin moet hebben, en als ze dat niet krijgt dan zul je het beleven. Nu pas besef ik dat k daar altijd onder heb geleden, en dat dat de reden is dat ik zo terug getrokken en stil ben, zeker als het om problemen gaat. Toen had me moeder een heel oud huurhuisje aangeboden, en die heeft ze genomen, om daar maar weg te zijn. Met mijn moeder heb ik het eigelijk nooit heel goed kunnen vinden, en met mijn vader ook niet. Ik heb ook nooit een hele hechte familieband gevoelt,soms vraag ik me af of er wel een familieband was... Mijn moeder zat veel op de computer spelletjes te spelen op internet waar ik nu het leuke nog niet van snap, en mijn vader kwam vaak dronken thuis, of dan weer gevallen, of hij kwam gewoon niet thuis, of de volgende ochtend pas. Maar toch heb ik vanaf het begin gezegt dat ik graag 1 plek wil en 1 huis waar ik wil gaan wonen. Nou dat was al moeilijk voor ze om te begrijpen en nee laten we niet luisteren naar wat ik wil, laten we gewoon doen\par
wat wij hebben afgesproken. dus ik moest de ene week naar mijn moeder, en de andere week naar mijn vader. Ik helemaal in tranen, maar nee we moesten het proberen. dus ik heb denk ik een half jaartje echt geprobeert, want ik ben niet zo wat in mijn hoofd zit, moet ook. Maar ik redde het gewoon echt niet meer. Ik had geen huis meer, het was net of k elke keer weer een logeerpartijtje had.. en dat is ook niet prettig. Dus ik had mijn moeder op een avond huilend opgebelt, en ze zei dat we het zouden regelen. Ondertussen moest ik naar een psygoloog want ik was te stil volgens me moeder, en het ging ook egt niet goed met me, want ik lag nachten lang te huilen omdat ik niet meer wist wie ik was, waar mijn huis was en mijn leven voelde niet meer positief. Soms voelde ik me zo erg, dat ik dacht dat het nooit meer goed kwam en dat ik maar beter weg kon zijn, want niemand zou me toch missen.. Nou na 2 maanden later hebben me moeder en ik in overleg van de psygoloog toch besloten dat
ik bij me moeder ging wonen, aleen nu moest k het nog aan mijn vader vertellen.. want me ouders praatte niet meer met elkaar. Ik had het met mijn vader erover gehad, en hij wilde alleen maar dat ik me fijn voelde, maar hij wou me wel blijven zien, dus moest k zowiezo 1x in de 2 weken in het weekend bij hem komen, en verder 2/3 in de week bij hem komen eten. Nou goed, ik was allang blij dat ik in ieder geval een beetje het gevoel had dat ik bij mijn moeder thuis zou zijn. Maar later bleek dit ook egt niet de oplossing te zijn, het eten door de weeks bij hem, doe ik al niet meer, en in de weekende slaap ik vaak 1 nacht van bij mijn vriend. Sinds dat me moeder een nieuwe vriend heeft die veel jonger is dan haar. Doet mijn vader heel dom over mijn moeder, wat ik niet snap mijn moeder moet toch ook verder en wat maakt mij het uit dat haar vriend veel jonger is, als zij maar gelukkig is. Maar mijn vader denkt daar niet zo over, hij maakt haar de hele tijd zwart, en zeurt over geld waarvan zei zegt dat ze het niet heeft, en ik weet dat ze niet zoveel geld heeft, want ze verdient niet zoveel. Hij maakt haar nog zwart over de kleinste dingen, en dat allemaal via mij. En ik wil daar graag is met mijn moeder over praten, marja wat moet ik tegen haar zeggen? Daar gaat zij zich ook weer kut over voelen. Mijn vader heeft haar ook helemaal niet genoeg geld nagelaten, maarja over geld ga ik niet inzitten want dat interesseert me niks. Mijn vader zit heel vaak in de kroeg met zijn vriende, en komt dan weer half dronken thuis of loopt weer ergens tegenaan en heeft een bult op zijn kop of valt of ga zo maar door.
De laatste tijd kan ik mijn zus al helemaal niet uit staan! ik haat haar gewoon, alles wat ze doet daar irriteer ik mij aan. En vooral omdat ik nu pas weet dat ik onder aandacht heb geleden, omdat zij alles moest krijgen.
Als het zo allemaal moet, wil ik niet eens meer thuis wonen, dan wil ik als ik 18 ben weg van huis, gewoon lekker aleen wonen, alles beter dan in dit gezeik blijven. Maarja daar heb ik helemaal geen geld voor, terwijl ik dat echt het aller liefste zou willen. en ik weet ook zeker dat als ik later op mezelf woon, dat ik eigenlijk nog weinig of geen contact heb met mijn zus, want ik haat haar! Ik voel me er nog steeds raar over, ik weet gewoon niet echt waar mijn thuis is, en soms wil ik het contact met mijn vader breken, want hij dwingt me soms om te komen, dat voelt niet goed. Verder gaat t wel weer wat beter met me, ik slaap weer gewoon en lig niet meer zo vaak te huilen. En overdag's ben ik druk, druk en dat geeft me een heel fijn gevoel. Ik weet niet wat ik aan moet met mijn zus, mijn vader en hoelang ik dit allemaal nog volhou.. Ik wil zo graag op mezelf wonen.. Maar het contact tussen mijn moeder en mij is heel goed nu, we praten met elkaar, zijn gezellig samen met zijn 2e, veel beter dan eerst, maar ze snapt mijn gevoelens ook niet helemaal, want als k huilend naar beneden kom, zegt ze ik snap niet wat er zo erg is. Mijn vriend zijn gezin is echt super! ik ben daar heel graag, en ze vinden mij ook heel aardig, ik ben net een kind voor ze zeggen ze weleens, met hun kan ik ook wel goed praten, maar ze hebben ook heel sterk een mening ergens over. En vinden het zielig dat ik zo weinig naar mijn vader ga, terwijl ze weten dat ik me daar gewoon niet fijn voel, ze zeggen je vader blijft toch je vader.
ik zal beginnen bij het begin... mijn ouders zijn 2 jaar geleden in de zomer gescheiden, en sindsdien is mijn leven kapot, niet omdat ze zijn gescheiden, want gek genoeg ben ik daar blij om,
het gaat mij om de manier hoe het gegaan is, en hoe ze tegen elkaar doen. Sinds ze hadden vertelt dat ze gingen scheiden, moest mijn moeder eerst nog een huisje vinden, maarja dat heeft langer
dan een half jaar geduurt, dus bleef ze nog bij ons wonen, ze kreeg de kamer van mijn zus op zolder, en was daar altijd te vinden achter de computer. Mijn vader was in die tijd heel veel buiten in de tuin tot 3 uur 's nachts met zijn biertjes die 1 voor 1 open gemaakt werden. Ik volgde precies hoeveel biertjes hij dronk op een avond, want ik sliep toch niet. Mijn zus sliep toen bij mij op de kamer omdat mijn moeder haar kamer moest hebben. 'S avonds kwam ze altijd tegen mij zeuren, dat ze zo graag een vriendje wou.. blabla dan denk ik bij mezelf doe er wat aan, en anders komt het vanzelf wel. mijn zus is 2 jaar ouder dan mij, maar ik ben de verstandigste! Sinds die tijd ben ik echt gaan inzien hoe ze is, en dat ze iedereen maar gebruikt, en alles wat ik kocht dat ze dat ook moet hebben, want ik ben knap en ik ben leuk, volgens haar. Ze is zo'n kind dat altijd haar zin moet hebben, en als ze dat niet krijgt dan zul je het beleven. Nu pas besef ik dat k daar altijd onder heb geleden, en dat dat de reden is dat ik zo terug getrokken en stil ben, zeker als het om problemen gaat. Toen had me moeder een heel oud huurhuisje aangeboden, en die heeft ze genomen, om daar maar weg te zijn. Met mijn moeder heb ik het eigelijk nooit heel goed kunnen vinden, en met mijn vader ook niet. Ik heb ook nooit een hele hechte familieband gevoelt,soms vraag ik me af of er wel een familieband was... Mijn moeder zat veel op de computer spelletjes te spelen op internet waar ik nu het leuke nog niet van snap, en mijn vader kwam vaak dronken thuis, of dan weer gevallen, of hij kwam gewoon niet thuis, of de volgende ochtend pas. Maar toch heb ik vanaf het begin gezegt dat ik graag 1 plek wil en 1 huis waar ik wil gaan wonen. Nou dat was al moeilijk voor ze om te begrijpen en nee laten we niet luisteren naar wat ik wil, laten we gewoon doen\par
wat wij hebben afgesproken. dus ik moest de ene week naar mijn moeder, en de andere week naar mijn vader. Ik helemaal in tranen, maar nee we moesten het proberen. dus ik heb denk ik een half jaartje echt geprobeert, want ik ben niet zo wat in mijn hoofd zit, moet ook. Maar ik redde het gewoon echt niet meer. Ik had geen huis meer, het was net of k elke keer weer een logeerpartijtje had.. en dat is ook niet prettig. Dus ik had mijn moeder op een avond huilend opgebelt, en ze zei dat we het zouden regelen. Ondertussen moest ik naar een psygoloog want ik was te stil volgens me moeder, en het ging ook egt niet goed met me, want ik lag nachten lang te huilen omdat ik niet meer wist wie ik was, waar mijn huis was en mijn leven voelde niet meer positief. Soms voelde ik me zo erg, dat ik dacht dat het nooit meer goed kwam en dat ik maar beter weg kon zijn, want niemand zou me toch missen.. Nou na 2 maanden later hebben me moeder en ik in overleg van de psygoloog toch besloten dat
ik bij me moeder ging wonen, aleen nu moest k het nog aan mijn vader vertellen.. want me ouders praatte niet meer met elkaar. Ik had het met mijn vader erover gehad, en hij wilde alleen maar dat ik me fijn voelde, maar hij wou me wel blijven zien, dus moest k zowiezo 1x in de 2 weken in het weekend bij hem komen, en verder 2/3 in de week bij hem komen eten. Nou goed, ik was allang blij dat ik in ieder geval een beetje het gevoel had dat ik bij mijn moeder thuis zou zijn. Maar later bleek dit ook egt niet de oplossing te zijn, het eten door de weeks bij hem, doe ik al niet meer, en in de weekende slaap ik vaak 1 nacht van bij mijn vriend. Sinds dat me moeder een nieuwe vriend heeft die veel jonger is dan haar. Doet mijn vader heel dom over mijn moeder, wat ik niet snap mijn moeder moet toch ook verder en wat maakt mij het uit dat haar vriend veel jonger is, als zij maar gelukkig is. Maar mijn vader denkt daar niet zo over, hij maakt haar de hele tijd zwart, en zeurt over geld waarvan zei zegt dat ze het niet heeft, en ik weet dat ze niet zoveel geld heeft, want ze verdient niet zoveel. Hij maakt haar nog zwart over de kleinste dingen, en dat allemaal via mij. En ik wil daar graag is met mijn moeder over praten, marja wat moet ik tegen haar zeggen? Daar gaat zij zich ook weer kut over voelen. Mijn vader heeft haar ook helemaal niet genoeg geld nagelaten, maarja over geld ga ik niet inzitten want dat interesseert me niks. Mijn vader zit heel vaak in de kroeg met zijn vriende, en komt dan weer half dronken thuis of loopt weer ergens tegenaan en heeft een bult op zijn kop of valt of ga zo maar door.
De laatste tijd kan ik mijn zus al helemaal niet uit staan! ik haat haar gewoon, alles wat ze doet daar irriteer ik mij aan. En vooral omdat ik nu pas weet dat ik onder aandacht heb geleden, omdat zij alles moest krijgen.
Als het zo allemaal moet, wil ik niet eens meer thuis wonen, dan wil ik als ik 18 ben weg van huis, gewoon lekker aleen wonen, alles beter dan in dit gezeik blijven. Maarja daar heb ik helemaal geen geld voor, terwijl ik dat echt het aller liefste zou willen. en ik weet ook zeker dat als ik later op mezelf woon, dat ik eigenlijk nog weinig of geen contact heb met mijn zus, want ik haat haar! Ik voel me er nog steeds raar over, ik weet gewoon niet echt waar mijn thuis is, en soms wil ik het contact met mijn vader breken, want hij dwingt me soms om te komen, dat voelt niet goed. Verder gaat t wel weer wat beter met me, ik slaap weer gewoon en lig niet meer zo vaak te huilen. En overdag's ben ik druk, druk en dat geeft me een heel fijn gevoel. Ik weet niet wat ik aan moet met mijn zus, mijn vader en hoelang ik dit allemaal nog volhou.. Ik wil zo graag op mezelf wonen.. Maar het contact tussen mijn moeder en mij is heel goed nu, we praten met elkaar, zijn gezellig samen met zijn 2e, veel beter dan eerst, maar ze snapt mijn gevoelens ook niet helemaal, want als k huilend naar beneden kom, zegt ze ik snap niet wat er zo erg is. Mijn vriend zijn gezin is echt super! ik ben daar heel graag, en ze vinden mij ook heel aardig, ik ben net een kind voor ze zeggen ze weleens, met hun kan ik ook wel goed praten, maar ze hebben ook heel sterk een mening ergens over. En vinden het zielig dat ik zo weinig naar mijn vader ga, terwijl ze weten dat ik me daar gewoon niet fijn voel, ze zeggen je vader blijft toch je vader.
woensdag 28 mei 2008 om 23:04
Voor een zestienjarige is dit behoorlijk goed, hoor ! Je hoeft het niet eens hardop te lezen om erachter te komen wat er staat . En wat er staat is eigenlijk gewoon hemelschreiend treurig .:
Ik ben normaal niet zo'n zeikerd over spelling of interpunctie maar dit is wel een enorme muur tekst. Zou je er misschien wat alinea's in kunnen gooien? Dat zou helpen bij het lezen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 28 mei 2008 om 23:07
Jouw gevoel is op dit moment hoe je het ervaart. Of dat ooit gaat verdwijnen maakt niet uit. Ook nu even niet hoe je in de toekomst verder gaat met je zus.
Ik lees alleen zoveel verdriet. Ook in de situatie waar je nu in zit. Het is voor een ander bijna niet te zeggen wat je zou moeten doen.
Ik zou willen zeggen. Durf de stap te maken met iemand die je wel kan helpen. Een psycholoog. Er is in je jonge leventje zoveel gebeurd, hoe moet je daar nu uitkomen? Niet gek dat je je verdrietig voelt. En de liefde voelt bij je schoonouders hoe het wel kan.
Maar het blijft je familie. En al zou je ermee breken, dan nog is het fijn om alles te verwerken en een plekje te geven.
Zoek hulp, dat is heel normaal in zo'n situaties met zulke rot dingen die er zijn gebeurd.
Veel sterkte, laat je niet kisten. Geniet van je vriend en zoek hulp. Dat zal je echt helpen. En hoe naar nu ook, straks is de toekomst hoe je het zelf maakt. Zo mooi als je wilt. Maar dan wel handig als je al het leed verwerkt hebt.
Koppie op he meis.
Ik lees alleen zoveel verdriet. Ook in de situatie waar je nu in zit. Het is voor een ander bijna niet te zeggen wat je zou moeten doen.
Ik zou willen zeggen. Durf de stap te maken met iemand die je wel kan helpen. Een psycholoog. Er is in je jonge leventje zoveel gebeurd, hoe moet je daar nu uitkomen? Niet gek dat je je verdrietig voelt. En de liefde voelt bij je schoonouders hoe het wel kan.
Maar het blijft je familie. En al zou je ermee breken, dan nog is het fijn om alles te verwerken en een plekje te geven.
Zoek hulp, dat is heel normaal in zo'n situaties met zulke rot dingen die er zijn gebeurd.
Veel sterkte, laat je niet kisten. Geniet van je vriend en zoek hulp. Dat zal je echt helpen. En hoe naar nu ook, straks is de toekomst hoe je het zelf maakt. Zo mooi als je wilt. Maar dan wel handig als je al het leed verwerkt hebt.
Koppie op he meis.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 28 mei 2008 om 23:09
woensdag 28 mei 2008 om 23:25
Ok uitgang gevonden . Ik denk persoonlijk dat jij daar weg moet, je eigen plek hebben. Ik weet niet of je ouders je daarbij financieel zouden kunnen helpen maar het is een paar serieuze gesprekken waard. Je gaat hier flink stuk aan.
Ik ben op mijn 16de op mijzelf gaan wonen en dat was niet makkelijk maar wel veel beter dan mijn thuissituatie. Als het goed is (weet niet precies hoe dat nu geregeld is) krijg je iets van studiefinanciering. Iig in mijn tijd (prehistorie maar goed![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
) was dat nog zo. Daarbij een klein beetje geld van mijn ouders en een baantje erbij en een piepklein kamertje en het lukte.
Je klinkt depressief en daar heb je echt hulp bij nodig. Maar zelfs depressief en wel ben je beter af op jezelf denk ik. Wat misschien ook nog een optie zou zijn maar dat hangt er vanaf of zij dat willen en of jij dat wil en ook hoe de relatie tussen jou en je vriend is, is intrekken bij je vriend. Zo is het toendertijd voor mij verlopen, een jaar later heeft de moeder van mijn ex vriend me naar binnen gevist. Beetje vergelijkbaar, ze beschouwde me als een van haar eigen kinderen en ik heb daar voor het eerst in mijn leven een thuis gehad.
Je hebt wrs het gevoel dat je er helemaal alleen voor staat en dat is denk ik niet zo. Je klinkt als een hele lieve meid, kijk of er misschien wat nieuwe mogelijkheden en kansen voor jou gecreeerd kunnen worden. Jij moet eens een tijd van jezelf zijn, geen zorgen om familie die niet de verantwoordelijkheid voor zichzelf kunnen dragen. Het is nl ook niet de jouwe maar dat is moeilijk te zien wanneer je niet anders kent en er middenin zit.
Iig heel veel sterkte gewenst
.
. Ik denk persoonlijk dat jij daar weg moet, je eigen plek hebben. Ik weet niet of je ouders je daarbij financieel zouden kunnen helpen maar het is een paar serieuze gesprekken waard. Je gaat hier flink stuk aan.Ik ben op mijn 16de op mijzelf gaan wonen en dat was niet makkelijk maar wel veel beter dan mijn thuissituatie. Als het goed is (weet niet precies hoe dat nu geregeld is) krijg je iets van studiefinanciering. Iig in mijn tijd (prehistorie maar goed
) was dat nog zo. Daarbij een klein beetje geld van mijn ouders en een baantje erbij en een piepklein kamertje en het lukte. Je klinkt depressief en daar heb je echt hulp bij nodig. Maar zelfs depressief en wel ben je beter af op jezelf denk ik. Wat misschien ook nog een optie zou zijn maar dat hangt er vanaf of zij dat willen en of jij dat wil en ook hoe de relatie tussen jou en je vriend is, is intrekken bij je vriend. Zo is het toendertijd voor mij verlopen, een jaar later heeft de moeder van mijn ex vriend me naar binnen gevist. Beetje vergelijkbaar, ze beschouwde me als een van haar eigen kinderen en ik heb daar voor het eerst in mijn leven een thuis gehad.
Je hebt wrs het gevoel dat je er helemaal alleen voor staat en dat is denk ik niet zo. Je klinkt als een hele lieve meid, kijk of er misschien wat nieuwe mogelijkheden en kansen voor jou gecreeerd kunnen worden. Jij moet eens een tijd van jezelf zijn, geen zorgen om familie die niet de verantwoordelijkheid voor zichzelf kunnen dragen. Het is nl ook niet de jouwe maar dat is moeilijk te zien wanneer je niet anders kent en er middenin zit.
Iig heel veel sterkte gewenst
.
woensdag 28 mei 2008 om 23:47
Lieve schat...wat erg om dit te lezen. Maar wel heel knap dat je je verhaal hebt opgeschreven.
Weet je, er bestaat echt wel goede hulp. Je hebt bv ook kamertraining. Misschien is dat iets voor jou? Dan kun je eventueel als je dat wilt nu al uit huis. Dan heb je én hulp én de rust om alles zelf eens op een rijtje te zetten... En natuurlijk je ouders blijven ook je ouders. Alleen maken ze er nu misschien ( zo te lezen) even een potje van. Als kind van gescheiden ouders sta je er altijd tussen in en dat is heel erg moeilijk.
Kamertraining
Thuis wonen gaat niet meer, op eigen benen staan ook niet. Allerlei problemen kunnen ervoor zorgen dat jongeren niet meer thuis kunnen wonen. Sociaal en praktisch kunnen zij zich vaak niet meer redden. Wat dan?
Voor deze jongeren heeft De Rading verschillende kamertrainingscentra. Hier wonen jongeren in de leeftijd van 16 tot 18 jaar. Ze leren er zelfstandig leven en hebben er de tijd en ruimte om te werken aan hun problemen.
Zelfstandig, onder begeleiding
In iedere kamertrainingscentrum werken vier tot vijf mentoren. Professionals van De Rading die jongeren begeleiden en ondersteunen. Iedere bewoner werkt samen met een vaste begeleider aan het behalen van zijn of haar leerdoelen. Deze leerdoelen zijn gericht op het nemen van verantwoordelijkheid, zelfstandig wonen en werken aan problemen.
Wonen in een kamertrainingscentrum
In een kamertrainingscentrum wonen jongeren, onder begeleiding, zelfstandig. Ieder huis heeft een gezamenlijke keuken, toilet en badkamer. Iedere bewoner heeft een eigen kamer, met internet- en tv-aansluiting. De Kamertrainingscentra liggen in wijken waar het openbaar vervoer en de winkels op loopafstand zijn.
Deeltijd- of 24-uursbegeleiding
We bieden twee vormen van kamertraining, deeltijd- en 24-uursbegeleiding. Deeltijdbegeleiding is gericht op jongeren die zelfstandig hun tijd verantwoord in kunnen delen. Deeltijdbegeleiding is dan ook meer gericht op de verwerking van problemen en minder gericht op het trainen van zelfstandigheid.
24-uursbegeleiding is daarentegen een intensieve vorm van kamertraining. Jongeren leren hier op een verantwoorde manier hun tijd in te delen en om te gaan met deze zelfstandigheid. Bij deze vorm van kamertraining is de verhouding tussen het trainen van zelfstandigheid en het werken aan problemen gelijk.
Aanmelden
Een aanmelding voor kamertraining verloopt altijd via Bureau Jeugdzorg. Een case-manager van Bureau Jeudgzorg kan jongeren aanmelden voor een kamertraining.
Ik weet natuurlijk niet óf het wat voor je is maar misschien heb je er wat aan.
In ieder geval een dikke knuffel en ik hoop dat je trots op jezelf kunt zijn... dat je toch maar "even" je verhaal hebt gedaan. Mocht je nog meer vragen hebben stel ze gerust!
Weet je, er bestaat echt wel goede hulp. Je hebt bv ook kamertraining. Misschien is dat iets voor jou? Dan kun je eventueel als je dat wilt nu al uit huis. Dan heb je én hulp én de rust om alles zelf eens op een rijtje te zetten... En natuurlijk je ouders blijven ook je ouders. Alleen maken ze er nu misschien ( zo te lezen) even een potje van. Als kind van gescheiden ouders sta je er altijd tussen in en dat is heel erg moeilijk.
Kamertraining
Thuis wonen gaat niet meer, op eigen benen staan ook niet. Allerlei problemen kunnen ervoor zorgen dat jongeren niet meer thuis kunnen wonen. Sociaal en praktisch kunnen zij zich vaak niet meer redden. Wat dan?
Voor deze jongeren heeft De Rading verschillende kamertrainingscentra. Hier wonen jongeren in de leeftijd van 16 tot 18 jaar. Ze leren er zelfstandig leven en hebben er de tijd en ruimte om te werken aan hun problemen.
Zelfstandig, onder begeleiding
In iedere kamertrainingscentrum werken vier tot vijf mentoren. Professionals van De Rading die jongeren begeleiden en ondersteunen. Iedere bewoner werkt samen met een vaste begeleider aan het behalen van zijn of haar leerdoelen. Deze leerdoelen zijn gericht op het nemen van verantwoordelijkheid, zelfstandig wonen en werken aan problemen.
Wonen in een kamertrainingscentrum
In een kamertrainingscentrum wonen jongeren, onder begeleiding, zelfstandig. Ieder huis heeft een gezamenlijke keuken, toilet en badkamer. Iedere bewoner heeft een eigen kamer, met internet- en tv-aansluiting. De Kamertrainingscentra liggen in wijken waar het openbaar vervoer en de winkels op loopafstand zijn.
Deeltijd- of 24-uursbegeleiding
We bieden twee vormen van kamertraining, deeltijd- en 24-uursbegeleiding. Deeltijdbegeleiding is gericht op jongeren die zelfstandig hun tijd verantwoord in kunnen delen. Deeltijdbegeleiding is dan ook meer gericht op de verwerking van problemen en minder gericht op het trainen van zelfstandigheid.
24-uursbegeleiding is daarentegen een intensieve vorm van kamertraining. Jongeren leren hier op een verantwoorde manier hun tijd in te delen en om te gaan met deze zelfstandigheid. Bij deze vorm van kamertraining is de verhouding tussen het trainen van zelfstandigheid en het werken aan problemen gelijk.
Aanmelden
Een aanmelding voor kamertraining verloopt altijd via Bureau Jeugdzorg. Een case-manager van Bureau Jeudgzorg kan jongeren aanmelden voor een kamertraining.
Ik weet natuurlijk niet óf het wat voor je is maar misschien heb je er wat aan.
In ieder geval een dikke knuffel en ik hoop dat je trots op jezelf kunt zijn... dat je toch maar "even" je verhaal hebt gedaan. Mocht je nog meer vragen hebben stel ze gerust!
woensdag 28 mei 2008 om 23:56
He Blablaja,
Heb je naast je ouders en zus nog familie die je wel eens spreek en die een beetje op de hoogte is van de situatie die je hebt doorgemaakt?
Ik trok het op mijn 17e ook niet meer bij mijn ouders die altijd ruzie met elkaar hadden (en als ze geen ruzie met elkaar hadden hadden ze samen ruzie met mij).
Ik ben een bbl opleiding (4 dagen werken en 1 dag leren) begonnen zodat ik een inkomen had, en bij een familielid die heel begripvol was in huis gaan wonen tegen een kleine vergoeding per maand.
Zo had ik geld over om te sparen en gewone leuke dingen doen. Ik had een eigen plek waar ik me veilig voelde.
Probeer een vertrouwens persoon te vinden die je kan helpen uit die situatie weg te gaan. Je ouders zijn als ik het zo lees veel te veel met zichzelf bezig en vergeten dat jij een stabile situatie nodig heb om dit allemaal te kunnen verwerken.
Heeeeeel veeel sterkte!
Heb je naast je ouders en zus nog familie die je wel eens spreek en die een beetje op de hoogte is van de situatie die je hebt doorgemaakt?
Ik trok het op mijn 17e ook niet meer bij mijn ouders die altijd ruzie met elkaar hadden (en als ze geen ruzie met elkaar hadden hadden ze samen ruzie met mij).
Ik ben een bbl opleiding (4 dagen werken en 1 dag leren) begonnen zodat ik een inkomen had, en bij een familielid die heel begripvol was in huis gaan wonen tegen een kleine vergoeding per maand.
Zo had ik geld over om te sparen en gewone leuke dingen doen. Ik had een eigen plek waar ik me veilig voelde.
Probeer een vertrouwens persoon te vinden die je kan helpen uit die situatie weg te gaan. Je ouders zijn als ik het zo lees veel te veel met zichzelf bezig en vergeten dat jij een stabile situatie nodig heb om dit allemaal te kunnen verwerken.
Heeeeeel veeel sterkte!
woensdag 28 mei 2008 om 23:57
donderdag 29 mei 2008 om 00:55
Ik moest ergens aan denken en ik schrijf het maar even op ook al kun je er wrs niets mee nu. Ik weet nog dat ik op mijn 16de een keer met een nicht van me stond te praten. Ze had ook nogal wat te verstouwen gehad en zij was al wat ouder. Ze zei: het wordt echt beter. Je gelooft me nu niet maar het is echt zo.
Ik geloofde het idd niet, het was nooit goed of veilig of prettig geweest, ik had niet eens geweten waar ik op had moeten hopen. Maar ze had wel gelijk. Je wordt ouder, je zult meer grip krijgen op jouw eigen leven, je zult het steeds meer en meer een beetje van jou kunnen maken. Net zolang totdat het helemaal van jou is.
Het is een hele schrale troost voor zover het nu kan troosten. Maar hou vol meis, het zal beter worden. Geef het niet op, er wachten een hoop mooie dingen op je.
Ik geloofde het idd niet, het was nooit goed of veilig of prettig geweest, ik had niet eens geweten waar ik op had moeten hopen. Maar ze had wel gelijk. Je wordt ouder, je zult meer grip krijgen op jouw eigen leven, je zult het steeds meer en meer een beetje van jou kunnen maken. Net zolang totdat het helemaal van jou is.
Het is een hele schrale troost voor zover het nu kan troosten. Maar hou vol meis, het zal beter worden. Geef het niet op, er wachten een hoop mooie dingen op je.
