Psyche
alle pijlers
Geblokkeerde (emotionele) gevoelens
zaterdag 5 december 2009 om 01:42
Hoi allemaal,
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, vertel ik direct mijn verhaal.
Toen ik 2 was zijn mijn ouders gescheiden en ben ik bij mijn moeder blijven wonen. He toen vrijwel weinig van mijn vader vernomen, behalve zo nu en dan een belletje en zo een vervelend weekend verplicht logeren. Op 30 jarige leeftijd kreeg mijn moeder kanker(aan haar borst), toen was ik 9. Gelukkig doormiddel van amputatie is het helemaal goed gekomen, maar na een enkele tijd had zij weer een tumor in haar rug zitten, doormiddel van hevige chemo is de tumor in gaan slenken. Maar helaas na een jaar bleek een grote tumor op de nier en lever te zitten, die inmiddels al zo groot was dat er niks meer aan te doen was. Helaas is mijn moeder toen na een half jaar overleden, zelf was ik toen 11.
In die tijd was mijn moeder hertrouwd met een nieuwe man(mijn stiefvader). Hij heeft de belofte gemaakt om voor mij te zorgen tot ik oud en wijs genoeg was om dat zelf te doen. Alleen verliep dit heel anders, binnen nog geen 2 maanden na het overlijden van mijn moeder had hij een nieuwe vriendin, een maand later kwam zij bij ons inwonen. Op dat moment zat ik op alles te wachten behalve een vervangster van mijn moeder, want ik zat namelijk midden in het rouwproces. Een vrijwel dominante vrouw was het, waar het uiteindelijk totaal niet mee klikte. Na 2 lange jaren van bonje en ruzie, heeft mijn stiefvader mij uit huis gezet en mij bij mijn vader gedumpt. Toen was ik 13 jaar.
Inmiddels was mijn vader hertrouwd met een nieuwe vrouw(mijn stiefmoeder) en heeft 2 dochtertjes gekregen. Er was niet echt een directe klik met mijn vader(logisch als je elkaar zelden zag enzo) maar met mijn stiefmoeder verliept het allemaal goed. Na 3 jaar daar gewoont te hebbe, ben ik van het vmbo naar vwo gegaan, kon leuk voetballen en had opzich een stabiel leven. Alleen was mijn vader vaak zo dominant en probeerde alle touwtjes in handen te houden. In die tijd begreep ik niet helemaal waarom en had toen ook weining te zeggen. Wellicht hierdoor heb ik ook toen geen band met hem opgebouwd. Na 4 jaar vond ik plotseling een dvd waarop mijn vader het deed met 1 van de beste vriendinnen van mijn stiefmoeder, ik was hierzo van geschrokken dat ik niks durfte te zeggen. En ik was het levende bewijs van een echtscheiding, dat wilde ik mijn stiefzusjes niet aan doen, toen waren zij 5 en 7 jaar, o ja en ik 17.
Dit geheim heb ik een jaar bij me kunnen dragen, maar in dat jaar heeft veel plaatsgevonden. Ik begon mijn vaders werkelijke gedaante te zien, zijn leugens, zijn manipulatie en alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Mijn vader kreeg merkte mijn vreemde gedrag op en begon steeds meer in mijn leven te wroeten. Ik moest stoppen met voetbal, stoppen met mijn baantje, mocht geen vrienden meer zien enzo. Tot ik alleen nog maar school over had, ik zat toen in mijn laatste jaar vwo.
1 van de dames op mijn werk begon mijn slechte ontwikkeling op te merken en vroeg mij of er iets was en of ik er met haar over kom praten. Na wikken en wegen heb ik toen besloten om het haar te vertellen. Zij was zo geschrokken van mijn verhaal dat zij zich geroepen voelde om mij te helpen en heeft mij uiteindelijk in huis genomen. Zij is getrouwd en heeft 2 kids, waar het meteen goed mee klikte. Toen heb ik het probleem uit handen gegeven en het verhaal naar mijn vader en stiefmoeder openbaar gemaakt.
Zij was er van geschrokken, wilde weg bij hem en wilde met de kids verder leven. Uiteindelijk heeft mijn vader het verhaal zo kunnen draaien dat ik al die tijd in hun huwelijk wilde stooken en hun uitelkaar dreef. Het was allemaal mijn schuld. Ik wilde hun vanaf dat moment niet meer zien en zij mij ook niet meer na alle dingen die ze gezegd hebben, dat is dan ook niet meer gebeurd. Behalve zo nu en dan op het winkelcentrum en niet meer. Dat was vaak pijnlijk maar ze keken dwars door mij heen. Toen heb ik besloten om bij die collega en haar gezin te blijven wonen, waar ik haar ZO DANKBAAR voor ben! Echt een winnend lot in de loterij! Ik was toen 18 toen ik bij hun in kwam wonen.
Nu 2 jaar verder ben ik inmiddels 20 jaar, heb mijn vwo diploma alsnog gehaald en werk nu fulltime. En heb mijn eigen leventje en plekje..
Maar nu komt het probleem:(problemen)
Ik heb de ene relatie na de ander en stap over van meisje naar meisje naar meisje zonder kik of wat dan ook. Zelden heb ik echt een soort van gevoel, het is vaak alleen maar een ophoping van gedachtes. Er is dus eigenlijk nooit sprake van een verliefd gevoel en houden van. Het was vaak maar een spelletje, ook al duurde het vaak wel zeker een half jaar of langer. Als het uit was, vond ik het vaak een beetje jammer maar meer niet. Na vele gesprekken heb ik er uit kunnen concluderen dat ik een emotionele blokkade hebt. Het is vaak of dat ik alleen maar kan denken, denken en nog eens denken.
Mijn gedachte heb ik door alle gebeurtenissen ver kunnen ontwikkelen en qua slimheid en kennis mag ik mijzelf best een volwassen en ontwikkeld persoon noemen. Maar hoe kan ik nou leren naar mijn gevoel luisteren, weer eens gevoel krijgen, voor mijzelf en voor anderen? De enige mensen waar ik van hou zijn de mensen waar ik in huis woon en van mijn moeder die dood is.
Ik heb zelf namelijk het idee dat ik op deze manier nooit echt gelukkig word, verliefd word enzovoorts...
Kunnen jullie mij tips geven en helpen?
Naar de psycholoog ben ik al geweest maar ga binnekort weer maar hoopte op enkele tips en opmerkingen.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, vertel ik direct mijn verhaal.
Toen ik 2 was zijn mijn ouders gescheiden en ben ik bij mijn moeder blijven wonen. He toen vrijwel weinig van mijn vader vernomen, behalve zo nu en dan een belletje en zo een vervelend weekend verplicht logeren. Op 30 jarige leeftijd kreeg mijn moeder kanker(aan haar borst), toen was ik 9. Gelukkig doormiddel van amputatie is het helemaal goed gekomen, maar na een enkele tijd had zij weer een tumor in haar rug zitten, doormiddel van hevige chemo is de tumor in gaan slenken. Maar helaas na een jaar bleek een grote tumor op de nier en lever te zitten, die inmiddels al zo groot was dat er niks meer aan te doen was. Helaas is mijn moeder toen na een half jaar overleden, zelf was ik toen 11.
In die tijd was mijn moeder hertrouwd met een nieuwe man(mijn stiefvader). Hij heeft de belofte gemaakt om voor mij te zorgen tot ik oud en wijs genoeg was om dat zelf te doen. Alleen verliep dit heel anders, binnen nog geen 2 maanden na het overlijden van mijn moeder had hij een nieuwe vriendin, een maand later kwam zij bij ons inwonen. Op dat moment zat ik op alles te wachten behalve een vervangster van mijn moeder, want ik zat namelijk midden in het rouwproces. Een vrijwel dominante vrouw was het, waar het uiteindelijk totaal niet mee klikte. Na 2 lange jaren van bonje en ruzie, heeft mijn stiefvader mij uit huis gezet en mij bij mijn vader gedumpt. Toen was ik 13 jaar.
Inmiddels was mijn vader hertrouwd met een nieuwe vrouw(mijn stiefmoeder) en heeft 2 dochtertjes gekregen. Er was niet echt een directe klik met mijn vader(logisch als je elkaar zelden zag enzo) maar met mijn stiefmoeder verliept het allemaal goed. Na 3 jaar daar gewoont te hebbe, ben ik van het vmbo naar vwo gegaan, kon leuk voetballen en had opzich een stabiel leven. Alleen was mijn vader vaak zo dominant en probeerde alle touwtjes in handen te houden. In die tijd begreep ik niet helemaal waarom en had toen ook weining te zeggen. Wellicht hierdoor heb ik ook toen geen band met hem opgebouwd. Na 4 jaar vond ik plotseling een dvd waarop mijn vader het deed met 1 van de beste vriendinnen van mijn stiefmoeder, ik was hierzo van geschrokken dat ik niks durfte te zeggen. En ik was het levende bewijs van een echtscheiding, dat wilde ik mijn stiefzusjes niet aan doen, toen waren zij 5 en 7 jaar, o ja en ik 17.
Dit geheim heb ik een jaar bij me kunnen dragen, maar in dat jaar heeft veel plaatsgevonden. Ik begon mijn vaders werkelijke gedaante te zien, zijn leugens, zijn manipulatie en alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Mijn vader kreeg merkte mijn vreemde gedrag op en begon steeds meer in mijn leven te wroeten. Ik moest stoppen met voetbal, stoppen met mijn baantje, mocht geen vrienden meer zien enzo. Tot ik alleen nog maar school over had, ik zat toen in mijn laatste jaar vwo.
1 van de dames op mijn werk begon mijn slechte ontwikkeling op te merken en vroeg mij of er iets was en of ik er met haar over kom praten. Na wikken en wegen heb ik toen besloten om het haar te vertellen. Zij was zo geschrokken van mijn verhaal dat zij zich geroepen voelde om mij te helpen en heeft mij uiteindelijk in huis genomen. Zij is getrouwd en heeft 2 kids, waar het meteen goed mee klikte. Toen heb ik het probleem uit handen gegeven en het verhaal naar mijn vader en stiefmoeder openbaar gemaakt.
Zij was er van geschrokken, wilde weg bij hem en wilde met de kids verder leven. Uiteindelijk heeft mijn vader het verhaal zo kunnen draaien dat ik al die tijd in hun huwelijk wilde stooken en hun uitelkaar dreef. Het was allemaal mijn schuld. Ik wilde hun vanaf dat moment niet meer zien en zij mij ook niet meer na alle dingen die ze gezegd hebben, dat is dan ook niet meer gebeurd. Behalve zo nu en dan op het winkelcentrum en niet meer. Dat was vaak pijnlijk maar ze keken dwars door mij heen. Toen heb ik besloten om bij die collega en haar gezin te blijven wonen, waar ik haar ZO DANKBAAR voor ben! Echt een winnend lot in de loterij! Ik was toen 18 toen ik bij hun in kwam wonen.
Nu 2 jaar verder ben ik inmiddels 20 jaar, heb mijn vwo diploma alsnog gehaald en werk nu fulltime. En heb mijn eigen leventje en plekje..
Maar nu komt het probleem:(problemen)
Ik heb de ene relatie na de ander en stap over van meisje naar meisje naar meisje zonder kik of wat dan ook. Zelden heb ik echt een soort van gevoel, het is vaak alleen maar een ophoping van gedachtes. Er is dus eigenlijk nooit sprake van een verliefd gevoel en houden van. Het was vaak maar een spelletje, ook al duurde het vaak wel zeker een half jaar of langer. Als het uit was, vond ik het vaak een beetje jammer maar meer niet. Na vele gesprekken heb ik er uit kunnen concluderen dat ik een emotionele blokkade hebt. Het is vaak of dat ik alleen maar kan denken, denken en nog eens denken.
Mijn gedachte heb ik door alle gebeurtenissen ver kunnen ontwikkelen en qua slimheid en kennis mag ik mijzelf best een volwassen en ontwikkeld persoon noemen. Maar hoe kan ik nou leren naar mijn gevoel luisteren, weer eens gevoel krijgen, voor mijzelf en voor anderen? De enige mensen waar ik van hou zijn de mensen waar ik in huis woon en van mijn moeder die dood is.
Ik heb zelf namelijk het idee dat ik op deze manier nooit echt gelukkig word, verliefd word enzovoorts...
Kunnen jullie mij tips geven en helpen?
Naar de psycholoog ben ik al geweest maar ga binnekort weer maar hoopte op enkele tips en opmerkingen.
zaterdag 5 december 2009 om 09:56
Misschien eerst testen doen welke ontwikkelingstoornis de grondslag is van jouw emotionele blokkade.Er zijn verschillende ontwikkelingsstoornissen die blokades veroorzaken.
Die doet een psychiater en geen psycholoog.
Ik lees uit jouw woorden dat jij jezelf de naam emotionele blokade hebt gegeven,mijn advies/ raad zou ook zijn, ga naar een goede bekend staande psycholoog,het liefst een persoon op antropsofische voet, die kijken toch anders dan de regulaire psycholoog.
Sterkte er mee, want het is vreselijk rot om gevoelens en emoties ampoer of niet te voelen, ze te verstoppen die in je geest/onderbewustzijn.
Die doet een psychiater en geen psycholoog.
Ik lees uit jouw woorden dat jij jezelf de naam emotionele blokade hebt gegeven,mijn advies/ raad zou ook zijn, ga naar een goede bekend staande psycholoog,het liefst een persoon op antropsofische voet, die kijken toch anders dan de regulaire psycholoog.
Sterkte er mee, want het is vreselijk rot om gevoelens en emoties ampoer of niet te voelen, ze te verstoppen die in je geest/onderbewustzijn.
zaterdag 5 december 2009 om 10:27
waarom ga je dan wel relaties aan, ook al is het gevoel er niet?
gevoelens kun je niet dwingen... misschien ben je gewoon nog niet de juiste persoon tegen gekomen...
maar door steeds de weer relaties aan te gaan, loop je volgens mij weg voor iets... bang om alleen te zijn?
blijf eens een tijd single, leer om op jezelf gelukkig te zijn.. dan komt er vroeg of laat wel iemand op je pad waar je echt iets voor voelt...
je schreef dat je binnenkort weer naar een psycholoog gaat.. prima idee
gevoelens kun je niet dwingen... misschien ben je gewoon nog niet de juiste persoon tegen gekomen...
maar door steeds de weer relaties aan te gaan, loop je volgens mij weg voor iets... bang om alleen te zijn?
blijf eens een tijd single, leer om op jezelf gelukkig te zijn.. dan komt er vroeg of laat wel iemand op je pad waar je echt iets voor voelt...
je schreef dat je binnenkort weer naar een psycholoog gaat.. prima idee
zaterdag 5 december 2009 om 10:40
Hi Lorenzo,
Wat een heftige start heb jij gehad. Ik snap wel dat je op zoek bent naar iemand voor jezelf.
Ik denk dat je ontzettend goed bezig bent. Je bent duidelijk over wat er aan de hand is, hebt inzicht in je eigen functioneren en factoren die hierop van invloed zijn, je hebt kansen aangegrepen van mensen die je een betere omgeving konden bieden, en durft kritisch te zijn over een omgeving die je geen goed doet.Je hebt in je opleiding geinvesteerd, en je zoekt hulp als je denkt dat je dat nodig hebt. Dit kan je allemaal helpen een betere omgeving voor jezelf te creeren.
Ik herken me een klein beetje in je verhaal, maar heb niet zo'n heftige start gehad als jij.
Ik denk echt dat je er wel komt! Liefde is lastig voor iedereen en zeker begin twintig. Geef het de tijd, en ja, probeer die meiden geen verdriet te doen als je eigenlijk niks voelt (doe geen uitspraken die je niet echt meent enzo). Wees gewoon eerlijk. Zorg dat je in een omgeving bent die sympathiek met mensen omgaat en waar je jezelf en je interesses kan ontwikkelen (of dat nou werk of vrije tijd is, liefst allebei natuurlijk).
Just keep going!
Wat een heftige start heb jij gehad. Ik snap wel dat je op zoek bent naar iemand voor jezelf.
Ik denk dat je ontzettend goed bezig bent. Je bent duidelijk over wat er aan de hand is, hebt inzicht in je eigen functioneren en factoren die hierop van invloed zijn, je hebt kansen aangegrepen van mensen die je een betere omgeving konden bieden, en durft kritisch te zijn over een omgeving die je geen goed doet.Je hebt in je opleiding geinvesteerd, en je zoekt hulp als je denkt dat je dat nodig hebt. Dit kan je allemaal helpen een betere omgeving voor jezelf te creeren.
Ik herken me een klein beetje in je verhaal, maar heb niet zo'n heftige start gehad als jij.
Ik denk echt dat je er wel komt! Liefde is lastig voor iedereen en zeker begin twintig. Geef het de tijd, en ja, probeer die meiden geen verdriet te doen als je eigenlijk niks voelt (doe geen uitspraken die je niet echt meent enzo). Wees gewoon eerlijk. Zorg dat je in een omgeving bent die sympathiek met mensen omgaat en waar je jezelf en je interesses kan ontwikkelen (of dat nou werk of vrije tijd is, liefst allebei natuurlijk).
Just keep going!
zaterdag 5 december 2009 om 10:44
Met bovenstaande bedoel ik ook dat je eerst goed in jezelf en je eigen emotionele ontwikkeling moet investeren (en het gewoon lekker kunt hebben als single), voordat je wat te bieden kunt hebben in een relatie.
Als je een goede omgeving om je heen hebt met mensen die om je geven en je waarderen zul je merken dat je vanzelf emotioneel groeit.
Als je een goede omgeving om je heen hebt met mensen die om je geven en je waarderen zul je merken dat je vanzelf emotioneel groeit.
