Geconfronteerd worden met hoe vervelend je leven is

Hallo lieve mede forum bezoekers,

Ik weet niet zo goed meer hoe ik uit deze cirkel kom en vandaar dat ik hier naartoe ben gekomen om hulp te vragen en het even te kunnen delen.

Ik heb namelijk al sinds de pubertijd depressieve periodes. Dit is opzich lastig maar ik sleep me er altijd wel doorheen. 1 gevolg van dit en nog andere gebeurtenissen is dat ik geen vertrouwensrelatie aan kan gaan en heb dit nooit gekund. Met vriendinnen gaat dit nog wel maar een vriend is er nooit geweest, mede ook doordat ik voornamelijk afgewezen werd in het leven durf ik niet meer. Nu heeft alleen iedereen om mij heen dit wel die liefde en veel mensen die om ze geven bijvoorbeeld een vriend en soms moet ik toegeven dat ik dit ook wel zou willen. Nu zorgt dit alleen soms voor grote problemen binnen de familie. Mijn broer heeft sinds kort een nieuwe vriendin en waar onze band eerst heel goed was is die nu aardig bekoeld.

Zijn vriendin verandert hem heel erg en hij verandert in relaties ook heel erg vaak. Hij is opeens de halve week daar en vergeet afspraken die we hadden gemaakt. We waren hiervoor heel close dus we deden meerdere keren. Per week wat bijv samen eten of even er op uit. Ik snap dat dit natuurlijk verandert wanneer iemand in een relatie komt maar soms is het gewoon zo moeilijk om geconfronteerd te worden met hoe nutteloos en leeg mijn eigen leven is. En ik durf ook eerlijk te zeggen soms ben ik jaloers. Als hij weer eens 3 dagen daar is geweest en bij thuiskomst meteen weer met haar aan de telefoon hangt terwijl ik graag wil bijkletsen vind ik dit best moeilijk.

Ik heb zelf overigens hiernaast genoeg vrienden en ik wil zeker niet zeggen dat ik compleet afhankelijk van hem ben en ik doe ook vaak dingen met vrienden. Maar ik zie gewoon dat die het bij haar thuis heel fijn heeft en ik zit voornamelijk thuis veel alleen nu en dat doet soms pijn.

Misschien ben ik wel gewoon een aansteller maar ik vraag me af of meer mensen dit herkennen en of meegemaakt hebben. Ik mis mijn broer gewoon heel erg en wil dit graag ook bespreekbaar kunnen maken zonder ruzie maar hoe?

Misschien even handig om te weten mijn broer is 21 en ik 20.

chrys schreef: ↑

02-04-2019 20:59

je bent geen aansteller
depressie is een ernstige ziekte
heb je hulp??

Ik ga hiervoor naar een psycholoog maar helaas hebben we nog geen effectieve behandeling gevonden. Ik moet zeggen dat ik het tegenwoordig zelfs een soort van accepteer dat het af en toe periodes niet goed gaat en sla mezelf er altijd redelijk goed doorheen.

Bee_Kind schreef: ↑

02-04-2019 21:12

Ik denk dat het belangrijker is dat je bij meerdere mensen echt je gevoel leert kwijt te kunnen - met behulp van je therapeut - dan dat je je broer vraagt of hij meer tijd met jou wil spenderen.

Natuurlijk kun je het wel gewoon zeggen als er afspraken zijn gemaakt, maar verder is het belangrijk dat je zelf met je therapeut gaat werken aan je eigen geluk ivm dat anderen daar verantwoordelijk voor zijn.

Als je 'm mist kun je dat natuurlijk wel gewoon op een positieve manier zeggen, dat vindt hij waarschijnlijk alleen maar fijn om te horen!

Je hebt wel gelijk ik moet inderdaad leren het geluk in mezelf te zoeken, maar wat blijft dat toch verschikkelijk moeilijk.

Ik zeg dat idd vaak tegen hem dat ik het fijn vind het lastige is dat als die geen vriendin heeft hij veel tijd met mij doorbrengt en zodra er een vriendin in het spel is het lijkt alsof die liever bij haar familie zit niet perse met haar alleen. En dan worden wij hier als het ware een beetje vergeten. Ik snap dat het zo kan gaan en ben er zeker voor hem mocht het weer uitgaan maar mede door de depressie is het zo lastig om hier mee. Om te gaan.

Verder sta ik trouwens altijd positief in het leven, even als een side note Wil zeker niet zeggen dat ik het verschikkelijk hebt het kan altijd veel erger.