Gedicht

Ik denk te veel en ik voel te veel.
Steeds meer momenten dat ik echt niet meer wil.
Ik voel langzaam hoe ik elke dag een stukje meer de controle verlies.
Ik weet geen raad met m’n eigen gedachtes, alles is zo chaotisch.
Ik weet dat drugs me niet verder gaat helpen in dit proces.
Maar beter zo verdoven dan mezelf weer openhalen met een mes.
Inmiddels zit ik al anderhalf jaar in deze hel.
Maaar.. het komt vast goed; is wat ik mezelf dan maar vertel.
Maar elke dag groeit de angst dat ik hier niet meer uitkom.
Wat doe ik toch zo verkeerd, ik snap het niet: waarom?
Elke dag verdoof ik mezelf zodat ik niets meer voel.
Ik schreeuw, snij, huil, smeek.. maar niemand snapt echt wat ik bedoel.
Uiteindelijk sta je er echt alleen voor.
Het besef kwam laat.. maar nu heb ik het door.
Maar is dat het leven wat ik wil?
Wakker worden, verdoofd zijn en om me heen is het doodstil.
Ik wil me niet meer zo voelen want dan is dit het me niet waard.
Maar de gedachtes beangstigen me als ik mn moeder zie staan bij mijn uitvaart.
Ik wil haar geen pijn doen, echt niet.
Ik snap soms nog steeds niet waarom papa ons wel verliet.
Als mama er niet was, had ik al lang opgegeven.
Papa jij ging weg, ondertussen zijn wij met de pijn achtergebleven.
Maar mama weet wel hoe ze gelukkig moet zijn.
Terwijl ik enkel nog het gevoel ken van leegte of pijn.
Ik kan het niet meer aan om mensen steeds te verliezen waar ik zo veel van hou.
Ik zou voor ze door het vuur gaan, maar mij laten ze staan in de kou.
Elke keer gaf ik mezelf de hoop dat die ene persoon anders zou zijn.
Maar toch is het elke keer hetzelfde: een en al schijn.
Ik geef en voel te veel en dat zal nooit weggaan.
Maar de vraag is: weet ik wel hoe ik hiermee moet omgaan?
Is het niet gewoon tijd om te accepteren dat ik gewoon niet sterk genoeg ben.
Kijk hoe ik steeds voor elk probleem wegren.
Dit is geen leven, dit is overleven.
En geloof me.. dit duurt nu al even.
Dat licht in de tunnel is inmiddels weg.
T zijn denk ik genen.. dusja ik heb gewoon pech.
Dat is hoe ik nu naar de situatie kijk en dat klinkt misschien zwak.
Maar eerlijk gezegd voel ik me ook gewoon een mislukt, zielig wrak.
Want het lukt me niet hoe vaak ik t ook probeer.
Maar mn energie is nu op, ik kan niet meer.
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan.
Elke dag iets meer leegte en soms nog een traan.
Maar ik voel aan alles dat het einde nabij is.
Daarom verdoof ik elke dag zodat ik elke gedachte maar makkelijk uit mn hoofd wis.
Zo deed papa het immers ook.
Drugsen, drinken en kapotgaan in een junkhol van sigarenrook.
Dagen wakker blijven en dan zo’n beslissing maken.
Sindsdien zit ik in een nachtmerrie en het lukt me niet te ontwaken.
Laat het stoppen alsjeblieft ik ga kapot.
Het is voor mama ook geen leven om te zien hoe ik langzaam wegrot.
Waar doe ik goed aan? Ik weet het niet meer.
Ik wil weg maar niet weg van mama, dus probeer ik het keer op keer.
Deze pijn zou ik mama nooit aan kunnen doen.
Pas goed op je moeder, ja dat zei je toen.
Laat het maar aan mij over, ookal beloofde je me nooit in de steek te laten.
Waarom al die brieven, maar er niet met iemand over willen praten?
Ik was toch je alles dus waarom doe je me dit aan?
Nee demi zit goed bij dr moeder dus ik kan wel gaan.
En mama nu dan? Wat gebeurt er als ik deze keuze zou maken?
Er zou geen ergere pijn bestaan die haar kan raken.
Dus eigenlijk betekent dat dat ik moet leren te leven met deze ondraaglijk eenzame pijn van binnen.
Zonder familie, vrienden of vriendinnen.
Want hoe je t ook went of keert: ik slaag er niet in relaties goed te houden.
Ze laten me in de steek terwijl ik ze ten volste vertrouwde..
Maarja als je vader het zelfs al kan, wie dan niet.
Dit is gewoon hoe het leven eruit ziet.
Ik leef door deze hel want ik zal wel moeten.
Mama hoeft nooooit voor onze zwaktes te boeten.
Jij maakte die keuze maar ik kan het niet.
De zwarte dag komt elke dag terug in mn hoofd; toen jij me verliet.
Maar zodra mama er niet meer is dan volg ik haar meteen.
En hopelijk zijn we dan allemaal weer samen en nooit meer alleen.

Friedel schreef: ↑

30-11-2022 17:41

Fijn dat dit topic je toch een beetje helpt om minder eenzaam te voelen.
Ik hoop voor jou dat je vooral in het echte leven mensen om je heen zult krijgen om je ervaringen mee te delen en het leven wat lichter en leuker te maken.

Is je intake goed gegaan en mag je naar het buitenland voor de behandeling?

Hou je goed Db en verlies de moed niet hè?

Het gaat momenteel erg achteruit.. ik voel me echt eenzaam en er gaan veel nare gedachtes door m’n hoofd.. ik heb het gevoel dat ik mezelf verlies

Student201 schreef: ↑

08-12-2022 07:47

Achh lieve Db, wat klote zeg.

Ik weet even niet goed wat ik moet zeggen. Ik gun je een betere toekomst, waarin je gelukkig bent.

Heb je mensen om je heen (mama, vrienden, familie) die van je eenzaamheid weten en die je nu kunnen steunen als het zo slecht gaat?

En hoe is je intake gegaan? Op t moment heb je geen professionele hulp nog toch?

Dat is heel lief van je, dank je wel. Het klinkt misschien gek, maar ik zal t alleen moeten doen. Mijn omgeving is niet gezond.
De intake is verplaatst vanuit hen naar de 16e. Ik verlies soms mezelf een beetje en dat beangstigt me wel, want ik schrik er soms zelf ook van.
Hopelijk komen er betere dagen..
Dankjewel voor je berichtje

Friedel schreef: ↑

15-12-2022 17:38

Wil je even laten weten dat ik aan je denk Db.
Hou moed!

Sunshine2 schreef: ↑

04-02-2023 11:13

Hoi lieve Db,

Student201 hier, met een nieuw account, want ik ben t wachtwoord van mn vorige kwijt...

Ik moest aan je denken net. Geen idee of je hier nog ooit online komt. Ik vroeg me af hoe t met je gaat nu? Ben je al met therapie mogen starten?

Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen. Knuffel!

Heyhey!! Wat lief dat je een berichtje stuurt. Ik lees het net pas. Wel grappig, want je stuurde dit op m’n verjaardag zie ik!
Ik merk dat ik nog steeds erg vast zit en sommige periodes zijn heel uitzichtloos. Het komt waarschijnlijk ook door een stukje eenzaamheid. Ik merk om me heen dat iedereen wel een bepaald leven leidt met een vast vriendenkring. Maar goed, ik wil niet zielig of negatief overkomen. Ik hoop op een betere toekomst. M’n therapie is nog niet gestart, want ik moest toch in aanmerking komen voor iets anders. Het zal hopelijk niet lang meer duren.

Zo’n berichtje als deze doet me erg goed en dat vrolijkt me al helemaal op! Dankjewel daarvoor

Hoe is het met jou?

Friedel schreef: ↑

31-12-2022 00:44

Lieve Db
Op de laatste dag van het jaar wil ik je graag wat moed en vertrouwen meegeven om het nieuwe jaar mee in te gaan. Ik hoop dat je therapie al van start is gegaan (of anders spoedig) en dat het je wat verlichting en verbetering mag geven.
Hou vol meis, hoe donker het nu ook lijkt, er gaan ook lichtere dagen komen, net zoals de lente op winter volgt.
Zorg goed voor jezelf en probeer er maar het beste van te maken.
Liefs...

Woorden kunnen niet omschrijven hoe erg ik dit waardeer. Dankjewel daarvoor!!