Psyche
alle pijlers
Geen echte liefde kennen
woensdag 2 augustus 2023 om 02:11
Graag wil ik hier even anoniem van me afschrijven.
Vroeger als kind ben ik altijd geestelijk mishandeld thuis en gepest op school. Mijn moeder is narcistisch en mijn vader was nooit in beeld.
Ik heb hier zeer veel therapieën voor gehad. Maar tot op de dag van vandaag voel ik me vaak "verloren". Bijna niemand weet van deze situatie, omdat ik me er liever niet over uit. Wil niet dat mensen me als slachtoffer gaan zien.
Ik ben 38, mijn leven op de rails, leuk huis en leuke baan. Maar met niemand echt die diepe connectie. Ik sta overal bekend als vrolijk en iemand waarmee je goed kan praten, maar van binnen voel ik me vaak "eenzaam". Ik mis die echte liefde, de liefde die ik nooit heb gehad. Sinds 5 jaar vrijgezel na een lange relatie, maar in die 5 jaar heb ik alle mannen die ook maar enigszins interesse hadden of met wie ik aan het daten was, afgekapt. Mijn psycholoog zei in die tijd dat ik bindingsangst heb door mijn jeugd. Maar ik houd iedereen wel op afstand. Voor een feestje etc ben ik altijd in. Maar gewoon zó afspreken, op de koffie, kost me vaak te veel energie.
Om me heen heeft iedereen kinderen, gezinnen, etc.
Maar nu zit ik even op een punt dat ik doorzie dat ik echt geen moeder of vader heb. Ik mis die warme mantel. Het terugvallen op iemand. Een zeer zwaar gevoel. Ik mis de affectie, iemand die er echt voor me is. Zijn er mensen die het herkennen? En heeft iemand nog een opbeurende tip?
Bedankt alvast!
Vroeger als kind ben ik altijd geestelijk mishandeld thuis en gepest op school. Mijn moeder is narcistisch en mijn vader was nooit in beeld.
Ik heb hier zeer veel therapieën voor gehad. Maar tot op de dag van vandaag voel ik me vaak "verloren". Bijna niemand weet van deze situatie, omdat ik me er liever niet over uit. Wil niet dat mensen me als slachtoffer gaan zien.
Ik ben 38, mijn leven op de rails, leuk huis en leuke baan. Maar met niemand echt die diepe connectie. Ik sta overal bekend als vrolijk en iemand waarmee je goed kan praten, maar van binnen voel ik me vaak "eenzaam". Ik mis die echte liefde, de liefde die ik nooit heb gehad. Sinds 5 jaar vrijgezel na een lange relatie, maar in die 5 jaar heb ik alle mannen die ook maar enigszins interesse hadden of met wie ik aan het daten was, afgekapt. Mijn psycholoog zei in die tijd dat ik bindingsangst heb door mijn jeugd. Maar ik houd iedereen wel op afstand. Voor een feestje etc ben ik altijd in. Maar gewoon zó afspreken, op de koffie, kost me vaak te veel energie.
Om me heen heeft iedereen kinderen, gezinnen, etc.
Maar nu zit ik even op een punt dat ik doorzie dat ik echt geen moeder of vader heb. Ik mis die warme mantel. Het terugvallen op iemand. Een zeer zwaar gevoel. Ik mis de affectie, iemand die er echt voor me is. Zijn er mensen die het herkennen? En heeft iemand nog een opbeurende tip?
Bedankt alvast!
woensdag 2 augustus 2023 om 19:15
Klopt dat is echt onvoorwaardelijk en dat veranderd niet,honden zijn gewoon echt wie ze zijn. Daarom kan je daarop vertrouwen denk. En het lekker lopen en het ritme met een hond vind ik ook zo fijn. Ik voel me door hem niet zo alleen,ben ook bewust single nlBalinero schreef: ↑02-08-2023 09:17Herkenbaar! Ik leef inmiddels al jaren alleen met mijn hond. Daar krijg ik meer liefde van dan ooit van een mens. Of misschien beter gezegd, van hem kan ik het ontvangen. Van een mens niet. Ik date dus ook al jaren niet meer. De eenzaamheid heb ik door therapie beter leren verdragen, maar het blijft wel en is bij tijden onverdraaglijk. Tsja
woensdag 2 augustus 2023 om 20:16
Veel herkenbaarheid hier.
Ook ik ben opgegroeid in onveiligheid met een vader die wegviel toen ik heel jong was en een moeder die totaal ongeschikt was voor het ouderschap en me (deels onbewust) beschadigd heeft in mijn basisvertrouwen en zelfbeeld.
Ik herken het gevoel van 'te veel' zijn en 'tot last zijn' helaas maar al te goed.
Mijn moeder vond mij lastig en een probleem en heeft dat stempel zo vaak op me gedrukt dat ik me ernaar ben gaan gedragen. Pas in therapie kwam het langzaam het besef dat niet ìk het probleem was, maar mijn moeder. Maar intussen is de oude overtuiging zo diep in mij geëtst dat ik het waarschijnlijk nooit meer echt kwijtraak.
Ondanks dat ik best een goed leven heb, een fijne relatie, leuk werk en voldoende vrienden en kennissen voor een bevredigend sociaal leven, voel ik me toch vaak 'minder', een buitenstaander, iemand die er niet bij 'past', die afwijkt en niet goed aansluit.
Omdat ik toch graag als 'normaal' beschouwd wil worden en geen spelbreker wil zijn, pas ik me vaak aan en ga soms over mijn eigen grenzen. Moet regelmatig vechten tegen schaamte en ongemak en zet zo nodig een masker op. Minder dan vroeger weliswaar, want naarmate ik ouder wordt, ben ik minder geneigd en in staat tot concessies.
Maar, ondanks volwassen worden, levenservaring en therapie, blijft het moeilijk en moeizaam. Ik voel me, vaker dan me lief is, op mezelf teruggeworpen en dat blijft kwetsbaar en nietig voelen.
Het doet wel goed te weten dat er meer zijn die hiermee dealen en het delen van ervaringen helpt om me meer begrepen te voelen. Net zoals ik jullie begrijp.
Ook ik ben opgegroeid in onveiligheid met een vader die wegviel toen ik heel jong was en een moeder die totaal ongeschikt was voor het ouderschap en me (deels onbewust) beschadigd heeft in mijn basisvertrouwen en zelfbeeld.
Ik herken het gevoel van 'te veel' zijn en 'tot last zijn' helaas maar al te goed.
Mijn moeder vond mij lastig en een probleem en heeft dat stempel zo vaak op me gedrukt dat ik me ernaar ben gaan gedragen. Pas in therapie kwam het langzaam het besef dat niet ìk het probleem was, maar mijn moeder. Maar intussen is de oude overtuiging zo diep in mij geëtst dat ik het waarschijnlijk nooit meer echt kwijtraak.
Ondanks dat ik best een goed leven heb, een fijne relatie, leuk werk en voldoende vrienden en kennissen voor een bevredigend sociaal leven, voel ik me toch vaak 'minder', een buitenstaander, iemand die er niet bij 'past', die afwijkt en niet goed aansluit.
Omdat ik toch graag als 'normaal' beschouwd wil worden en geen spelbreker wil zijn, pas ik me vaak aan en ga soms over mijn eigen grenzen. Moet regelmatig vechten tegen schaamte en ongemak en zet zo nodig een masker op. Minder dan vroeger weliswaar, want naarmate ik ouder wordt, ben ik minder geneigd en in staat tot concessies.
Maar, ondanks volwassen worden, levenservaring en therapie, blijft het moeilijk en moeizaam. Ik voel me, vaker dan me lief is, op mezelf teruggeworpen en dat blijft kwetsbaar en nietig voelen.
Het doet wel goed te weten dat er meer zijn die hiermee dealen en het delen van ervaringen helpt om me meer begrepen te voelen. Net zoals ik jullie begrijp.
woensdag 2 augustus 2023 om 20:24
Ook soortgelijk meegemaakt en denk dat t gevoel nooit meer weggaat. Ookal heb ik genoeg therapie gevolgd maar weten is anders dan voelen. Ik heb systeemtherapie gevolgd, emdr sessies etc.
Hebben jullie nog andere therapieën gevolgd of iets anders?
Als ik logisch over mn leven denk dan ziet t er beter uit dan dat ik had gehoopt, voor mn kids ben ik er 100% en heb ook zelfs professionals laten meekijken of ik t idd goed doe en dat doe ik, leuke lieve vrienden,mn huis en alles top op orde, maar t gevoel van iets missen of n leegte blijft van tijd tot tijd.
Hebben jullie nog andere therapieën gevolgd of iets anders?
Als ik logisch over mn leven denk dan ziet t er beter uit dan dat ik had gehoopt, voor mn kids ben ik er 100% en heb ook zelfs professionals laten meekijken of ik t idd goed doe en dat doe ik, leuke lieve vrienden,mn huis en alles top op orde, maar t gevoel van iets missen of n leegte blijft van tijd tot tijd.
woensdag 2 augustus 2023 om 21:18
Ik ga 'm luisteren! Bedankt voor de tipSassenach1981 schreef: ↑02-08-2023 20:26De liefdevolle strijder podcast op spotify kan ik trouwens zeker aanraden!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
