Psyche
alle pijlers
Geen echte liefde kennen
woensdag 2 augustus 2023 om 02:11
Graag wil ik hier even anoniem van me afschrijven.
Vroeger als kind ben ik altijd geestelijk mishandeld thuis en gepest op school. Mijn moeder is narcistisch en mijn vader was nooit in beeld.
Ik heb hier zeer veel therapieën voor gehad. Maar tot op de dag van vandaag voel ik me vaak "verloren". Bijna niemand weet van deze situatie, omdat ik me er liever niet over uit. Wil niet dat mensen me als slachtoffer gaan zien.
Ik ben 38, mijn leven op de rails, leuk huis en leuke baan. Maar met niemand echt die diepe connectie. Ik sta overal bekend als vrolijk en iemand waarmee je goed kan praten, maar van binnen voel ik me vaak "eenzaam". Ik mis die echte liefde, de liefde die ik nooit heb gehad. Sinds 5 jaar vrijgezel na een lange relatie, maar in die 5 jaar heb ik alle mannen die ook maar enigszins interesse hadden of met wie ik aan het daten was, afgekapt. Mijn psycholoog zei in die tijd dat ik bindingsangst heb door mijn jeugd. Maar ik houd iedereen wel op afstand. Voor een feestje etc ben ik altijd in. Maar gewoon zó afspreken, op de koffie, kost me vaak te veel energie.
Om me heen heeft iedereen kinderen, gezinnen, etc.
Maar nu zit ik even op een punt dat ik doorzie dat ik echt geen moeder of vader heb. Ik mis die warme mantel. Het terugvallen op iemand. Een zeer zwaar gevoel. Ik mis de affectie, iemand die er echt voor me is. Zijn er mensen die het herkennen? En heeft iemand nog een opbeurende tip?
Bedankt alvast!
Vroeger als kind ben ik altijd geestelijk mishandeld thuis en gepest op school. Mijn moeder is narcistisch en mijn vader was nooit in beeld.
Ik heb hier zeer veel therapieën voor gehad. Maar tot op de dag van vandaag voel ik me vaak "verloren". Bijna niemand weet van deze situatie, omdat ik me er liever niet over uit. Wil niet dat mensen me als slachtoffer gaan zien.
Ik ben 38, mijn leven op de rails, leuk huis en leuke baan. Maar met niemand echt die diepe connectie. Ik sta overal bekend als vrolijk en iemand waarmee je goed kan praten, maar van binnen voel ik me vaak "eenzaam". Ik mis die echte liefde, de liefde die ik nooit heb gehad. Sinds 5 jaar vrijgezel na een lange relatie, maar in die 5 jaar heb ik alle mannen die ook maar enigszins interesse hadden of met wie ik aan het daten was, afgekapt. Mijn psycholoog zei in die tijd dat ik bindingsangst heb door mijn jeugd. Maar ik houd iedereen wel op afstand. Voor een feestje etc ben ik altijd in. Maar gewoon zó afspreken, op de koffie, kost me vaak te veel energie.
Om me heen heeft iedereen kinderen, gezinnen, etc.
Maar nu zit ik even op een punt dat ik doorzie dat ik echt geen moeder of vader heb. Ik mis die warme mantel. Het terugvallen op iemand. Een zeer zwaar gevoel. Ik mis de affectie, iemand die er echt voor me is. Zijn er mensen die het herkennen? En heeft iemand nog een opbeurende tip?
Bedankt alvast!
woensdag 2 augustus 2023 om 02:40
Ja, ook een narcistische moeder en een emotioneel afwezige vader gehad. Tijdens mijn jeugd extreem eenzaam geweest.
Als kind al... ik woon alleen met mijn katten. Heb een fout huwelijk gehad, foute relaties en ben nu eindelijk op een punt van ik red het wel alleen.
De eenzaamheid van vroeger zit diep. Het terugtrekken etc. Ga liever op bezoek dan dat ik bezoek krijg. Heb kennissen en twee vriendinnen maar ik ben bang dat de leegte en het gemis nooit over gaat.
Als kind al... ik woon alleen met mijn katten. Heb een fout huwelijk gehad, foute relaties en ben nu eindelijk op een punt van ik red het wel alleen.
De eenzaamheid van vroeger zit diep. Het terugtrekken etc. Ga liever op bezoek dan dat ik bezoek krijg. Heb kennissen en twee vriendinnen maar ik ben bang dat de leegte en het gemis nooit over gaat.
woensdag 2 augustus 2023 om 03:07
woensdag 2 augustus 2023 om 07:14
woensdag 2 augustus 2023 om 09:17
Herkenbaar! Ik leef inmiddels al jaren alleen met mijn hond. Daar krijg ik meer liefde van dan ooit van een mens. Of misschien beter gezegd, van hem kan ik het ontvangen. Van een mens niet. Ik date dus ook al jaren niet meer. De eenzaamheid heb ik door therapie beter leren verdragen, maar het blijft wel en is bij tijden onverdraaglijk. Tsja
woensdag 2 augustus 2023 om 09:25
Weer eentje opgelost!
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
woensdag 2 augustus 2023 om 09:43
ik herken het wel, mijn beide ouders (nu overleden) kampten met verslavingsproblematiek waardoor ik mijn jeugd in pleeggezinnen en tehuizen heb doorgebracht. Soms samen met mijn broer, soms waren we ook gescheiden van elkaar.
Inmiddels heb ik wel een gezin, maar ik heb altijd wel gemerkt dat het idee van een set ouders waar je altijd bij terecht kan een enorm gemis is, het maakt onzeker en geeft het gevoel er toch altijd eigenlijk alleen voor te moeten staan, want iedereen kan zomaar opeens vertrekken en dat geeft een eenzaam gevoel.
Inmiddels heb ik wel een gezin, maar ik heb altijd wel gemerkt dat het idee van een set ouders waar je altijd bij terecht kan een enorm gemis is, het maakt onzeker en geeft het gevoel er toch altijd eigenlijk alleen voor te moeten staan, want iedereen kan zomaar opeens vertrekken en dat geeft een eenzaam gevoel.
woensdag 2 augustus 2023 om 10:02
Heel herkenbaar, die eenzaamheid die je voelt tot in je wortels.. en dat is bij mij ook in de prilste jeugd begonnen. Nu in traumaverwerkingstherapie, waar toevallig ook de ene na de behandelaar weggaat, dus dat wordt nog extra getriggerd.
Ik denk dat het nooit overgaat.
Tip voor jou zou wel zijn: praat erover. Jij hebt niets fout gedaan, anderen hebben jou dit aangedaan. Het is niet jouw schuld en je hoeft je dus nergens voor te schamen. Bij mij helpt delen wel iets.
Ik denk dat het nooit overgaat.
Tip voor jou zou wel zijn: praat erover. Jij hebt niets fout gedaan, anderen hebben jou dit aangedaan. Het is niet jouw schuld en je hoeft je dus nergens voor te schamen. Bij mij helpt delen wel iets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 2 augustus 2023 om 10:09
Je schrijft dat je bekend staat als vrolijk, maar ben je vrolijk of doe je vrolijk?
Vind je dat je vrolijk moet zijn? Doe je jezelf daarmee niet heel veel geweld aan? Hoe kan je je op je gemak voelen bij iemand anders als je zelf al niet het gevoel hebt dat je jezelf mag zijn?
Zijn er wel personen in je leven waarover je denkt?: "Wat een lief, integer persoon." En voel je bij hen dan ook geen wederzijdse affectie?
Vind je dat je vrolijk moet zijn? Doe je jezelf daarmee niet heel veel geweld aan? Hoe kan je je op je gemak voelen bij iemand anders als je zelf al niet het gevoel hebt dat je jezelf mag zijn?
Zijn er wel personen in je leven waarover je denkt?: "Wat een lief, integer persoon." En voel je bij hen dan ook geen wederzijdse affectie?
woensdag 2 augustus 2023 om 10:32
Herkenbaar voor mij vanuit mijn rol als pleegmoeder. Veel van de meiden die wij onder onze hoede hebben (gehad) missen een basis van geborgenheid, genegenheid, vertrouwen en ja, ook liefde. Zijn opgegroeid met het gevoel dat ze niet welkom waren, kregen geen aandacht (vaak zelfs verwaarloosd in diverse opzichten) en dat heeft gezorgd voor een schild. 'Niemand vindt mij de moeite waard, ik doe er niet toe etc. Waarom zou ik mezelf openstellen voor een ander als die ander maar kort in mijn leven blijft of niks om me geeft.' Het begrip onvoorwaardelijke liefde kennen ze niet vanuit hun jeugd maar is bij een aantal op latere leeftijd toch in hun leven gekomen.
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
woensdag 2 augustus 2023 om 12:38
dat herken ik heel erg, je voelt je altijd te veel.SweetFirefly schreef: ↑02-08-2023 10:32Herkenbaar voor mij vanuit mijn rol als pleegmoeder. Veel van de meiden die wij onder onze hoede hebben (gehad) missen een basis van geborgenheid, genegenheid, vertrouwen en ja, ook liefde. Zijn opgegroeid met het gevoel dat ze niet welkom waren, kregen geen aandacht (vaak zelfs verwaarloosd in diverse opzichten) en dat heeft gezorgd voor een schild. 'Niemand vindt mij de moeite waard, ik doe er niet toe etc. Waarom zou ik mezelf openstellen voor een ander als die ander maar kort in mijn leven blijft of niks om me geeft.' Het begrip onvoorwaardelijke liefde kennen ze niet vanuit hun jeugd maar is bij een aantal op latere leeftijd toch in hun leven gekomen.
woensdag 2 augustus 2023 om 13:20
Ja, een hond is ook echt alles voor mij. Een dier is puur en echt en laat je nooit in de steekBalinero schreef: ↑02-08-2023 09:17Herkenbaar! Ik leef inmiddels al jaren alleen met mijn hond. Daar krijg ik meer liefde van dan ooit van een mens. Of misschien beter gezegd, van hem kan ik het ontvangen. Van een mens niet. Ik date dus ook al jaren niet meer. De eenzaamheid heb ik door therapie beter leren verdragen, maar het blijft wel en is bij tijden onverdraaglijk. Tsja
woensdag 2 augustus 2023 om 13:23
Jij ook heel veel sterkte! Ja, dat klopt. Anderen hebben me dat aangedaan. Maar als ik het in het verleden wel eens tegen iemand zei lieten ze me vallen, alsof ze er zo van schrokken of er geen zin in hadden.Elmervrouw schreef: ↑02-08-2023 10:02Heel herkenbaar, die eenzaamheid die je voelt tot in je wortels.. en dat is bij mij ook in de prilste jeugd begonnen. Nu in traumaverwerkingstherapie, waar toevallig ook de ene na de behandelaar weggaat, dus dat wordt nog extra getriggerd.
Ik denk dat het nooit overgaat.
Tip voor jou zou wel zijn: praat erover. Jij hebt niets fout gedaan, anderen hebben jou dit aangedaan. Het is niet jouw schuld en je hoeft je dus nergens voor te schamen. Bij mij helpt delen wel iets.
Dus nu vertel ik nooit meer wat.
Iemand vroeg ook nog hier of ik dan echt vrolijk ben. Ja, ik ben altijd mezelf! Alleen die pijn etc uit ik niet bij anderen, alleen thuis en in mezelf..
ga ik proberen!
woensdag 2 augustus 2023 om 14:04
Hondenvrouwtje schreef: ↑02-08-2023 13:23Jij ook heel veel sterkte! Ja, dat klopt. Anderen hebben me dat aangedaan. Maar als ik het in het verleden wel eens tegen iemand zei lieten ze me vallen, alsof ze er zo van schrokken of er geen zin in hadden. Dus nu vertel ik nooit meer wat.
Iemand vroeg ook nog hier of ik dan echt vrolijk ben. Ja, ik ben altijd mezelf! Alleen die pijn etc uit ik niet bij anderen, alleen thuis en in mezelf..
Afgewezen worden als je je kwetsbaar opstelt is ook niet leuk. Mensen die er niet mee overweg kunnen zijn in mijn ogen een beetje gebrekkig of eendimensionaal. Die willen enkel luchtig. Trekt het je niet aan. Hun verlies. We worstelen allemaal met de vraag hoeveel je van je shit kunt laten zien aan anderen. We schamen ons onnodig veel, denk ik wel eens.
It won't stop until you wise up
woensdag 2 augustus 2023 om 14:22
Herken het wel. Narcistische vader met wie ik geen contact meer heb. En een emotioneel onbereikbare moeder. Ze kan er niks aan doen door alles wat ze heeft meegemaakt. Maar in mijn beleving heb ik geen ouders. Tot die l
Pijnlijke conclusie kwam ik een tijd geleden.
Wel een relatie en door vriend ervaar ik voor het eerst echt een soort onvoorwaardelijke liefde en iemand die emotioneel beschikbaar is voor me.
Ik raad je het boek: ongezien opgegroeid van Lindsay Gibson aan.
Pijnlijke conclusie kwam ik een tijd geleden.
Wel een relatie en door vriend ervaar ik voor het eerst echt een soort onvoorwaardelijke liefde en iemand die emotioneel beschikbaar is voor me.
Ik raad je het boek: ongezien opgegroeid van Lindsay Gibson aan.
woensdag 2 augustus 2023 om 14:27
Ja dat. Ik voel me ook steeds te veel. Vooral bij mijn moeder. En dat is soms heel verdrietig. En nu ben ik onlangs mijn broer verloren aan kanker. En nu voel ik me soms ook zo alleen. Ik probeer ook in contact te blijven met moeder en ik dacht echt dat ze nu wat opener zou zijn na verlies van een kind. Maar helaas de muur is alweer opgetrokken. Soms voelt dat als extra pijnlijk. Ik werk eraan om het te accepteren en overweeg ook professionele hulp hiervoor.
Ik neem niemand iets kwalijk. Iedereen heeft eigen rugzakje. En mijn moeder heeft alles gedaan wat in haar mogelijkheden lag. Maar meer dan ze nu geeft kan ze niet geven. Dat is verdrietig maar ik moet het accepteren.
woensdag 2 augustus 2023 om 14:31
dat is ook het enige wat je kunt doen, accepteren dat het gewoon zo is, iemand doet wat hij/zij kan en daar houdt het op.muts87 schreef: ↑02-08-2023 14:27Ja dat. Ik voel me ook steeds te veel. Vooral bij mijn moeder. En dat is soms heel verdrietig. En nu ben ik onlangs mijn broer verloren aan kanker. En nu voel ik me soms ook zo alleen. Ik probeer ook in contact te blijven met moeder en ik dacht echt dat ze nu wat opener zou zijn na verlies van een kind. Maar helaas de muur is alweer opgetrokken. Soms voelt dat als extra pijnlijk. Ik werk eraan om het te accepteren en overweeg ook professionele hulp hiervoor.
Ik neem niemand iets kwalijk. Iedereen heeft eigen rugzakje. En mijn moeder heeft alles gedaan wat in haar mogelijkheden lag. Maar meer dan ze nu geeft kan ze niet geven. Dat is verdrietig maar ik moet het accepteren.
overigens voelde ik me niet alleen te veel, ik was ook daadwerkelijk te veel, van gezin naar gezin gesleept en van tehuis naar tehuis, het aantal bijna-overspannen-case-workers kan ik niet eens meer tellen. Ik was altijd iemands 'probleem'.
woensdag 2 augustus 2023 om 16:49
Wat ontzettend naar. En dat is niet jouw schuld, maar het laat wel sporen achter. Namelijk het gevoel dat je altijd te veel bent. Hopelijk heb je ondanks je nare jeugd nu wel een stabiel leven en ben je uiteindelijk wel opgegroeid tot een evenwichtige volwassene.florence13 schreef: ↑02-08-2023 14:31dat is ook het enige wat je kunt doen, accepteren dat het gewoon zo is, iemand doet wat hij/zij kan en daar houdt het op.
overigens voelde ik me niet alleen te veel, ik was ook daadwerkelijk te veel, van gezin naar gezin gesleept en van tehuis naar tehuis, het aantal bijna-overspannen-case-workers kan ik niet eens meer tellen. Ik was altijd iemands 'probleem'.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
