Psyche
alle pijlers
Geen mijlpalen meer - midlife crisis?
woensdag 9 juli 2025 om 18:48
Midden 40 en een gevoel van ‘is dit alles’. Getrouwd met een leuke lieve man, heel fijn huis dat we zelf hebben gebouwd, werk op orde, voldoende hobby’s naast het werk. Geen kinderen en alle vrijheid. Niks te klagen dus.
En toch ben ik niet helemaal blij. Ik ben jaloers op verhalen van mensen die noodgedwongen opnieuw moesten beginnen. Door bijvoorbeeld een scheiding of faillissement. Dat gevoel dat alles nog open ligt, nog zoveel te behalen.
Ik ben ook jaloers op jongere mensen, die datzelfde vooruitzicht hebben. Dat het leven nog een onbeschreven blad is om zelf in te kleuren.
Alles is goed nu, maar alles ligt ook zo vast ofzo. Ik mis het onverwachtse, het dynamische. En ik voel een soort leegte. Die ik dan projecteer op mijn werk of relatie, maar dat is het volgens mij niet. Ik wil ook niet alles op mijn kinderloosheid gooien, al zit daar zeker enige pijn. Het zit hem vooral in dat er niks meer naartoe te werken lijkt. Geen grootse momenten zoals een huis, nieuwe baan, partner of kinderen. Dit is het wel zo’n beetje.
Is dit de befaamde mid-life crisis? En zo ja, wat deed jij om er zonder kleerscheuren doorheen te komen?
En toch ben ik niet helemaal blij. Ik ben jaloers op verhalen van mensen die noodgedwongen opnieuw moesten beginnen. Door bijvoorbeeld een scheiding of faillissement. Dat gevoel dat alles nog open ligt, nog zoveel te behalen.
Ik ben ook jaloers op jongere mensen, die datzelfde vooruitzicht hebben. Dat het leven nog een onbeschreven blad is om zelf in te kleuren.
Alles is goed nu, maar alles ligt ook zo vast ofzo. Ik mis het onverwachtse, het dynamische. En ik voel een soort leegte. Die ik dan projecteer op mijn werk of relatie, maar dat is het volgens mij niet. Ik wil ook niet alles op mijn kinderloosheid gooien, al zit daar zeker enige pijn. Het zit hem vooral in dat er niks meer naartoe te werken lijkt. Geen grootse momenten zoals een huis, nieuwe baan, partner of kinderen. Dit is het wel zo’n beetje.
Is dit de befaamde mid-life crisis? En zo ja, wat deed jij om er zonder kleerscheuren doorheen te komen?
woensdag 9 juli 2025 om 20:07
En je bent de enige niet die eroverheen las, maar wel de enige die aardig terugreageert. Ik vind dat van jou zo fair altijd.blijfgewoonbianca schreef: ↑09-07-2025 19:53Aanvulling :
Na het overlezen van TO’s post zag ik pas dat ze het over haar kinderloosheid heeft. Compleet overheen gelezen.
Het fantaseren over faillissementen enzo, vatte ik eerder op van hoe heftig ze in de knoop zit, dat ze echt niet weet wat ze met zichzelf aanmoet, dan dat ze echt failliet zou willen.
woensdag 9 juli 2025 om 20:09
Sorry, ik wil niet met mijn eigen trauma’s te koop lopen, maar die zijn er zeker. Zowel vanuit mijn ouderlijk gezin, een pestverleden, dramatische relaties en de talloze medische behandelingen die uiteindelijk alsnog leidden tot ongewilde kinderloosheid. Eigenlijk had ieder decennium wel iets behoorlijk heftigs. Na vele jaren aan verschillende therapieën ben ik inmiddels emotioneel stabieler dan ooit. Mijn trauma’s en pijn slaan me niet meer uit het veld zoals ze dat vroeger wel deden.
Terwijl ik dit opschrijf is dat misschien het euvel. Dat ik zo gewend ben aan drama, van kinds af aan, dat ik dit kabbelende niet ken en nog niet weet te waarderen. Sorry voor iedereen die ik daarmee tegen het hoofd stoot. Het is mijn persoonlijke gevoel, en ook maar een gevoel. Mijn ‘jaloersheid’ is een emotie en een manier om aan te duiden welk gevoel ik momenteel heb, uiteraard geen daadwerkelijke wens.
En ik wil geen motor, verslaafde minnaar, oid. Ik heb ook al nieuwe hobby’s en een studie. Mijn werk bij een maatschappelijke organisatie voldoet aan mijn waarden van zingeving.
Daarom snap ik niet goed waaróm ik dit nog steeds zo voel. Vanuit jullie reacties krijg ik het idee dat het misschien gewoon verwendheid is. Wie weet. Het is in elk geval wel confronterend en ontnuchterend.
Terwijl ik dit opschrijf is dat misschien het euvel. Dat ik zo gewend ben aan drama, van kinds af aan, dat ik dit kabbelende niet ken en nog niet weet te waarderen. Sorry voor iedereen die ik daarmee tegen het hoofd stoot. Het is mijn persoonlijke gevoel, en ook maar een gevoel. Mijn ‘jaloersheid’ is een emotie en een manier om aan te duiden welk gevoel ik momenteel heb, uiteraard geen daadwerkelijke wens.
En ik wil geen motor, verslaafde minnaar, oid. Ik heb ook al nieuwe hobby’s en een studie. Mijn werk bij een maatschappelijke organisatie voldoet aan mijn waarden van zingeving.
Daarom snap ik niet goed waaróm ik dit nog steeds zo voel. Vanuit jullie reacties krijg ik het idee dat het misschien gewoon verwendheid is. Wie weet. Het is in elk geval wel confronterend en ontnuchterend.
woensdag 9 juli 2025 om 20:11
Ik zou een cool doel kiezen voor jezelf. Misschien iets wat je eigenlijk altijd al wilde maar niet durfde. Zou het iets samen met je man kunnen zijn? Is ook verbindend.
Voorbeeld: bedenk een goed doel waar jij echt warm voor loopt en stel jezelf dan een bedrag dat jij voor dat doel wil verzamelen. En dan bedenken hoe en actie ondernemen
Voorbeeld: bedenk een goed doel waar jij echt warm voor loopt en stel jezelf dan een bedrag dat jij voor dat doel wil verzamelen. En dan bedenken hoe en actie ondernemen
Het is zoals het is
woensdag 9 juli 2025 om 20:11
Goede post, TOTavistock schreef: ↑09-07-2025 20:09Sorry, ik wil niet met mijn eigen trauma’s te koop lopen, maar die zijn er zeker. Zowel vanuit mijn ouderlijk gezin, een pestverleden, dramatische relaties en de talloze medische behandelingen die uiteindelijk alsnog leidden tot ongewilde kinderloosheid. Eigenlijk had ieder decennium wel iets behoorlijk heftigs. Na vele jaren aan verschillende therapieën ben ik inmiddels emotioneel stabieler dan ooit. Mijn trauma’s en pijn slaan me niet meer uit het veld zoals ze dat vroeger wel deden.
Terwijl ik dit opschrijf is dat misschien het euvel. Dat ik zo gewend ben aan drama, van kinds af aan, dat ik dit kabbelende niet ken en nog niet weet te waarderen. Sorry voor iedereen die ik daarmee tegen het hoofd stoot. Het is mijn persoonlijke gevoel, en ook maar een gevoel. Mijn ‘jaloersheid’ is een emotie en een manier om aan te duiden welk gevoel ik momenteel heb, uiteraard geen daadwerkelijke wens.
En ik wil geen motor, verslaafde minnaar, oid. Ik heb ook al nieuwe hobby’s en een studie. Mijn werk bij een maatschappelijke organisatie voldoet aan mijn waarden van zingeving.
Daarom snap ik niet goed waaróm ik dit nog steeds zo voel. Vanuit jullie reacties krijg ik het idee dat het misschien gewoon verwendheid is. Wie weet. Het is in elk geval wel confronterend en ontnuchterend.
De realiteit haalt de werkelijkheid in
woensdag 9 juli 2025 om 20:13
Ik herken je gevoel. Niet zozeer dat ik opnieuw wil beginnen, want dat heb ik 10 jaar geleden al gedaan. Wel denk ik soms, m'n kinderen hebben mij minder nodig en ik mis een doel om naar toe werken.
Vroeger wilde ik een huis, kinderen, een leuke baan, opleiding, relatie etc. Die vink ik op een relatie na, allemaal aan inmiddels. Ik weet ook dat ik niet mag klagen, maar het voelt soms anders. Ik denk dat het idd leeftijd is/ hormonaal. Ik ben ook 45 jaar. Ik probeer nu meer te sporten en daar doelen in te stellen en verwacht dat dit gevoel vanzelf minder wordt.
De reacties vind ik vrij hard. Dat anderen het zwaar hebben, wil niet zeggen dat dit gevoel er niet mag zijn
Vroeger wilde ik een huis, kinderen, een leuke baan, opleiding, relatie etc. Die vink ik op een relatie na, allemaal aan inmiddels. Ik weet ook dat ik niet mag klagen, maar het voelt soms anders. Ik denk dat het idd leeftijd is/ hormonaal. Ik ben ook 45 jaar. Ik probeer nu meer te sporten en daar doelen in te stellen en verwacht dat dit gevoel vanzelf minder wordt.
De reacties vind ik vrij hard. Dat anderen het zwaar hebben, wil niet zeggen dat dit gevoel er niet mag zijn
woensdag 9 juli 2025 om 20:16
Dit klinkt heel logisch! En dat kan ook gewoon even duren.Tavistock schreef: ↑09-07-2025 20:09Na vele jaren aan verschillende therapieën ben ik inmiddels emotioneel stabieler dan ooit. Mijn trauma’s en pijn slaan me niet meer uit het veld zoals ze dat vroeger wel deden.
Terwijl ik dit opschrijf is dat misschien het euvel. Dat ik zo gewend ben aan drama, van kinds af aan, dat ik dit kabbelende niet ken en nog niet weet te waarderen.
In dat geval kan het juist goed zijn om je wat te richten op die onrust zonder er iets aan te doen. Voelen wat je voelt, niet oordelen.
Misschien wil je ook juist wat terugkijken naar wat je allemaal hebt meegemaakt? Het klinkt best heftig en juist als alles kalmer is en de grote dingen min of meer verwerkt krijg je hier soms meer aandacht voor
Het is zoals het is
woensdag 9 juli 2025 om 20:17
Tja ik fantaseer ook wel eens over op een eiland stranden en zelf een hutje bouwen.
Laten we dat maar niet te letterlijk nemen.
Ik zeg ook, ga vrijwilligerswerk proberen. Er is niks zo geschikt als dat om je weer gelukkiger te laten zijn met je eigen leven. Of begin een hondenuitlaatservice. En tot die tijd wat oude afleveringen kijken van Jerry Springer of dr. Phil kan ook wonderen verrichten.
Laten we dat maar niet te letterlijk nemen.
Ik zeg ook, ga vrijwilligerswerk proberen. Er is niks zo geschikt als dat om je weer gelukkiger te laten zijn met je eigen leven. Of begin een hondenuitlaatservice. En tot die tijd wat oude afleveringen kijken van Jerry Springer of dr. Phil kan ook wonderen verrichten.
woensdag 9 juli 2025 om 20:18
Je bent niet meer nodig. Ik ben nog wat ouder en ook nog in de overgang. De kinderen hebben mij niet meer echt nodig, dus het is echt een beetje zoeken waar je dan nog van nut kunt zijn. Ik ga over een onbepaalde tijd doch geen 4 jaar meer, samenwonen. Dat is dan wel weer iets om naar uit te kijken.
Sleur is ook niet echt mijn ding. Ik heb een bewogen leven gehad. Tussen mijn 20e en 30e verschillende banen omdat het nergens echt beviel, vanuit hen of mij of allebei. Een slecht huwelijk, scheiding, nog een kind, zieke ouder, het was een niet ophoudende aaneenschakeling van evenementen. Niet altijd even leuk, maar je blijft wel bewegen.
Sleur is ook niet echt mijn ding. Ik heb een bewogen leven gehad. Tussen mijn 20e en 30e verschillende banen omdat het nergens echt beviel, vanuit hen of mij of allebei. Een slecht huwelijk, scheiding, nog een kind, zieke ouder, het was een niet ophoudende aaneenschakeling van evenementen. Niet altijd even leuk, maar je blijft wel bewegen.
kamillet wijzigde dit bericht op 09-07-2025 20:21
36.31% gewijzigd
woensdag 9 juli 2025 om 20:21
Ik heb geen idee of dit speelt TO, maar ik kan me voorstellen dat het hebben van vrienden met kinderen, terwijl je zelf verdriet hebt van je kinderloosheid, je ook telkens confronteert met wat je moet missen, de nieuwe fases die zij steeds doormaken met hun kinderen (middelbare school, op kamers gaan, later wellicht alle eindeloze verhalen over de kleinkinderen etc.). Het lijkt me niet meer dan logisch dat dit ook wat met je doet en misschien ook het gevoel van 'stilstand' bij jezelf uitvergroot. Dat zijn ook best grote thema's in een mensenleven lijkt me.
woensdag 9 juli 2025 om 20:21
Het stond er een beetje ongelukkig maar ik begrijp wel dat je je ergens een soort van verveeld dus? Ik vind dan de tip ergens hierboven om een boek/verhaal te schrijven helemaal niet zo gek, kan je helemaal los op alle vlakken terwijl je er zelf geen centje pijn van hebt.
Of misschien een film, of een animatie of stop motion! (mega veel werk maar kan zo gaaf resultaat geven)
Of misschien een film, of een animatie of stop motion! (mega veel werk maar kan zo gaaf resultaat geven)
woensdag 9 juli 2025 om 20:23
Je kunt ingewikkelde recepten leren koken,ik heb begrepen dat dat intens is
Je update verduidelijkt het een beetje. Je bent niet jaloers op mensen met een naar leven, je bent vooral ontevreden. Daar moet je misschien iets mee, al denk ik dat het sowieso geen kwaad kan iets relativerender te worden.
Je update verduidelijkt het een beetje. Je bent niet jaloers op mensen met een naar leven, je bent vooral ontevreden. Daar moet je misschien iets mee, al denk ik dat het sowieso geen kwaad kan iets relativerender te worden.
Si abra la puerta hay lobos.
woensdag 9 juli 2025 om 20:24
Excuus als ik te hard en te ongevoelig was. Ik weet niks van jouw trauma inderdaad. Lullig van mij om daar overheen te walsen. Het raakte me omdat het zo klonk als drama opzoeken, wat voor mij heel ongevoelig overkomt. Maar als ik je aanvullingen hierboven lees, krijg ik een heel ander gevoel bij je. Denk ik eerder dat je sleur voelt waar je nu voor het eerst eigenlijk rust ervaart. Dat je dat niet kent en onrustig wordt van het onbekende.Tavistock schreef: ↑09-07-2025 20:09Sorry, ik wil niet met mijn eigen trauma’s te koop lopen, maar die zijn er zeker. Zowel vanuit mijn ouderlijk gezin, een pestverleden, dramatische relaties en de talloze medische behandelingen die uiteindelijk alsnog leidden tot ongewilde kinderloosheid. Eigenlijk had ieder decennium wel iets behoorlijk heftigs. Na vele jaren aan verschillende therapieën ben ik inmiddels emotioneel stabieler dan ooit. Mijn trauma’s en pijn slaan me niet meer uit het veld zoals ze dat vroeger wel deden.
Terwijl ik dit opschrijf is dat misschien het euvel. Dat ik zo gewend ben aan drama, van kinds af aan, dat ik dit kabbelende niet ken en nog niet weet te waarderen. Sorry voor iedereen die ik daarmee tegen het hoofd stoot. Het is mijn persoonlijke gevoel, en ook maar een gevoel. Mijn ‘jaloersheid’ is een emotie en een manier om aan te duiden welk gevoel ik momenteel heb, uiteraard geen daadwerkelijke wens.
En ik wil geen motor, verslaafde minnaar, oid. Ik heb ook al nieuwe hobby’s en een studie. Mijn werk bij een maatschappelijke organisatie voldoet aan mijn waarden van zingeving.
Daarom snap ik niet goed waaróm ik dit nog steeds zo voel. Vanuit jullie reacties krijg ik het idee dat het misschien gewoon verwendheid is. Wie weet. Het is in elk geval wel confronterend en ontnuchterend.
Je kunt dat te lijf gaan door adrenaline op te zoeken (stress en heftige emoties overleef je door aanmaak van adrenaline, iets wat jou dus bekend voor komt in je leven) maar dan blijf je aan de gang. Het is gezonder om te leren omgaan om die adrenaline niet nodig te hebben. Om manieren van rust te zoeken die prettig voelen (door bijvoorbeeld iets te zoeken waar je voldoening uit haalt, zoals vrijwilligerswerk) ipv steeds in de high blijven.
Nogmaals excuus voor mijn heftige eerdere reacties.
woensdag 9 juli 2025 om 20:26
Jouw toekomst ligt net zo min vast als die van de onervaren starter of versgescheiden ongoochelde single. Ook jouw leven kan buiten je controle om ineens veranderen, en je kunt zelf ook radicale keuzes maken om het om te gooien.
Wil je dat?
Je jaloezie is nergens voor nodig want opnieuw beginnen kun jij ook gewoon, als je dat echt wilt. Of wil je daartoe gedwongen worden door omstandigheden omdat je de stap niet durft te nemen?
En stel: het antwoord op de vraag of dit alles is, is ja. Kun je daar wat langer bij stilstaan: wat betekent dat? Er zit heel veel goeds in dat alles, zo te lezen, waarom voelt dat nu niet zo? Ooit was dit leven misschien juist je doel, waarom was dat? Is het anders dan je verwachtte, of is je horizon opgeschoven en ben je simpelweg toe aan nieuwe input, nieuwe ervaringen?
Omdenkend: je zit er nu stabiel bij. Dat is juist vrijheid: het geeft je de mogelijkheid nieuwe dingen uit te proberen, niet noodgedwongen maar meer op je eigen voorwaarden.
Wil je dat?
Je jaloezie is nergens voor nodig want opnieuw beginnen kun jij ook gewoon, als je dat echt wilt. Of wil je daartoe gedwongen worden door omstandigheden omdat je de stap niet durft te nemen?
En stel: het antwoord op de vraag of dit alles is, is ja. Kun je daar wat langer bij stilstaan: wat betekent dat? Er zit heel veel goeds in dat alles, zo te lezen, waarom voelt dat nu niet zo? Ooit was dit leven misschien juist je doel, waarom was dat? Is het anders dan je verwachtte, of is je horizon opgeschoven en ben je simpelweg toe aan nieuwe input, nieuwe ervaringen?
Omdenkend: je zit er nu stabiel bij. Dat is juist vrijheid: het geeft je de mogelijkheid nieuwe dingen uit te proberen, niet noodgedwongen maar meer op je eigen voorwaarden.
What a nuanced anxiety
woensdag 9 juli 2025 om 20:26
Het hoort bij ouder worden. Niet alle wegen liggen meer open. Je kunt nog wel schrijver worden, maar niet meer olympisch kampioen turnen. Nog wel verliefd worden, maar niet meer voor de eerste keer. Enzovoort.
Ik kwam een trailrunner tegen op een moeilijke berg. Ook iemand van rond de 40. Die zei: ik doe dit, omdat ik het nog kan.
Dat lijkt me een goede houding. Alles doen, zolang je het nog kan.
Ik kwam een trailrunner tegen op een moeilijke berg. Ook iemand van rond de 40. Die zei: ik doe dit, omdat ik het nog kan.
Dat lijkt me een goede houding. Alles doen, zolang je het nog kan.
woensdag 9 juli 2025 om 20:51
Dit klinkt voor mij ook logisch.Timetraveler schreef: ↑09-07-2025 20:21Ik heb geen idee of dit speelt TO, maar ik kan me voorstellen dat het hebben van vrienden met kinderen, terwijl je zelf verdriet hebt van je kinderloosheid, je ook telkens confronteert met wat je moet missen, de nieuwe fases die zij steeds doormaken met hun kinderen (middelbare school, op kamers gaan, later wellicht alle eindeloze verhalen over de kleinkinderen etc.). Het lijkt me niet meer dan logisch dat dit ook wat met je doet en misschien ook het gevoel van 'stilstand' bij jezelf uitvergroot. Dat zijn ook best grote thema's in een mensenleven lijkt me.
En ik vraag me af of je misschien wat veel druk op jezelf legt om blij te moeten zijn. Een mens is nu eenmaal niet altijd blij, onafhankelijk van de omstandigheden.
Het is zoals het is
woensdag 9 juli 2025 om 20:55
woensdag 9 juli 2025 om 21:16
Och niks zo vervelend als je haast schuldig voelen over je gedachtes of gevoelens.
Ik ben noodgedwongen overnieuw begonnen toen ik 27 was en mijn man overleed na een kort en heftig ziekbed. Helaas daardoor ook geen kinderen kunnen krijgen.
Persoonlijk ben ik iedere dag dankbaar dat ik een stabiel, voorspelbaar en kalm leven leid inmiddels.
Maar ik kan me ook voorstellen dat het andere gevoelens oproept. Ik denk waarschijnlijk: kon dit maar mijn hele leven zo blijven” en jij TO misschien: “o nee wat als dit mijn hele leven zo gaat”
Op zich vind ik sommige opties best goede ideeen namelijk jezelf uitdagende maar geen onmogelijke doelen stellen.
Misschien op persoonlijke ontwikkeling (een taal, een muziekinstrument, een totaal nieuwe hobby) in ieder geval een uitdaging die weer een nieuwe richting in je leven kan geven zonder dat je je huidige leven helemaal op de schop gooit.
Ga eens op onderzoek uit binnen je mogelijkheden en ga een stapje daarbuiten.
En bespreek het eens met vriendinnen en/of je partner mensen die je kennen komen misschien met verrassende reacties.
Ik ben noodgedwongen overnieuw begonnen toen ik 27 was en mijn man overleed na een kort en heftig ziekbed. Helaas daardoor ook geen kinderen kunnen krijgen.
Persoonlijk ben ik iedere dag dankbaar dat ik een stabiel, voorspelbaar en kalm leven leid inmiddels.
Maar ik kan me ook voorstellen dat het andere gevoelens oproept. Ik denk waarschijnlijk: kon dit maar mijn hele leven zo blijven” en jij TO misschien: “o nee wat als dit mijn hele leven zo gaat”
Op zich vind ik sommige opties best goede ideeen namelijk jezelf uitdagende maar geen onmogelijke doelen stellen.
Misschien op persoonlijke ontwikkeling (een taal, een muziekinstrument, een totaal nieuwe hobby) in ieder geval een uitdaging die weer een nieuwe richting in je leven kan geven zonder dat je je huidige leven helemaal op de schop gooit.
Ga eens op onderzoek uit binnen je mogelijkheden en ga een stapje daarbuiten.
En bespreek het eens met vriendinnen en/of je partner mensen die je kennen komen misschien met verrassende reacties.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
woensdag 9 juli 2025 om 21:30
Ik herken wel het is dit het nou gevoel en snap de behoefte aan iets anders, een nieuw begin, nieuwe uitdagingen etc.
Een scheiding of faillissement helpt op geen enkele wijze en is vaak behoorlijk heftig voor degene die ermee te maken krijgt dus daar hoef je niet jaloers op te zijn.
Ook al heb je een leuke partner, fijn huis, hobbies, een baan waar je voldoening van krijgt, het is allemaal vertrouwd en hetzelfde. Je hebt op dit moment behoefte aan iets anders. Mijn ervaring is dat dat een fase is en je vanzelf juist weer meer waarde gaat hechten aan het vertrouwde. Voor nu zal ik kijken of je toch iets rigoureus kan doen om weer even te voelen dat je leeft. Een sabatical, paar maanden reizen, je huis verbouwen, je duikbrevet halen, vluchtelingen helpen op Lesbos, zoiets.
Een scheiding of faillissement helpt op geen enkele wijze en is vaak behoorlijk heftig voor degene die ermee te maken krijgt dus daar hoef je niet jaloers op te zijn.
Ook al heb je een leuke partner, fijn huis, hobbies, een baan waar je voldoening van krijgt, het is allemaal vertrouwd en hetzelfde. Je hebt op dit moment behoefte aan iets anders. Mijn ervaring is dat dat een fase is en je vanzelf juist weer meer waarde gaat hechten aan het vertrouwde. Voor nu zal ik kijken of je toch iets rigoureus kan doen om weer even te voelen dat je leeft. Een sabatical, paar maanden reizen, je huis verbouwen, je duikbrevet halen, vluchtelingen helpen op Lesbos, zoiets.
woensdag 9 juli 2025 om 21:48
Timetraveler schreef: ↑09-07-2025 20:21Ik heb geen idee of dit speelt TO, maar ik kan me voorstellen dat het hebben van vrienden met kinderen, terwijl je zelf verdriet hebt van je kinderloosheid, je ook telkens confronteert met wat je moet missen, de nieuwe fases die zij steeds doormaken met hun kinderen (middelbare school, op kamers gaan, later wellicht alle eindeloze verhalen over de kleinkinderen etc.). Het lijkt me niet meer dan logisch dat dit ook wat met je doet en misschien ook het gevoel van 'stilstand' bij jezelf uitvergroot. Dat zijn ook best grote thema's in een mensenleven lijkt me.
Dit speelt zeker een rol. Mijn aanname is is dat je met kinderen weer nieuwe mijlpalen hebt om naar toe te leven, omdat het hun mijlpalen zijn. Daar van een afstandje getuige van zijn, geeft inderdaad nog meer een 'leeg' gevoel.
woensdag 9 juli 2025 om 21:49
Mooie manier van ernaar kijken, dat 'niet noodgedwongen, maar op eigen voorwaarden'. Daar zeg je wel iets raaks
woensdag 9 juli 2025 om 21:53
apiejapie schreef: ↑09-07-2025 20:24Excuus als ik te hard en te ongevoelig was. Ik weet niks van jouw trauma inderdaad. Lullig van mij om daar overheen te walsen. Het raakte me omdat het zo klonk als drama opzoeken, wat voor mij heel ongevoelig overkomt. Maar als ik je aanvullingen hierboven lees, krijg ik een heel ander gevoel bij je. Denk ik eerder dat je sleur voelt waar je nu voor het eerst eigenlijk rust ervaart. Dat je dat niet kent en onrustig wordt van het onbekende.
Je kunt dat te lijf gaan door adrenaline op te zoeken (stress en heftige emoties overleef je door aanmaak van adrenaline, iets wat jou dus bekend voor komt in je leven) maar dan blijf je aan de gang. Het is gezonder om te leren omgaan om die adrenaline niet nodig te hebben. Om manieren van rust te zoeken die prettig voelen (door bijvoorbeeld iets te zoeken waar je voldoening uit haalt, zoals vrijwilligerswerk) ipv steeds in de high blijven.
Nogmaals excuus voor mijn heftige eerdere reacties.
Dit resoneert heel erg. Ik ben namelijk al best wel bezig met nieuwe uitdagingen zoeken en steeds resulteert het zowel in leuke resultaten, maar ook in veel stress. Eigenlijk ben ik daar best moe van en zou ik dat zo graag niet meer willen willen. Ik zou héél graag leren de onrust niet te hoeven volgen in weer een nieuwe uitdaging. Maar kunnen genieten van wat is en niet steeds meer spanning willen.
woensdag 9 juli 2025 om 21:54
Ik heb even op een paar specifieke posts gereageerd, maar superbedankt voor al jullie reacties. Echt heel waardevol qua ideeën en fijn om te lezen dat het niet totaal onherkenbaar is. Dat het misschien ook wel logisch is gezien mijn geschiedenis én dat het wellicht bij de leeftijd hoort, en dus ook weer voorbij gaat.
woensdag 9 juli 2025 om 21:55
Mooie tijd om te richten op de volgende mijlpaal: je pensioen!
Ik herken het trouwens wel zo nu en dan. Het leven gaat maar gewoon door en op dagelijkse basis heb ik meestal niet echt een doel om op te focussen. Maar uiteindelijk zoek ik wel dingen waar ik naartoe wil werken. 1 daarvan is m'n hobby naar een hoger niveau krijgen.
Inmiddels trouwens wel bezig om na te denken over een stap naar het buitenland, dat zou je wel weer als een nieuwe mijlpaal kunnen zien. Echter weet ik nog niet of dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren, eerst de mogelijkheden goed bekijken. En anders kan ik altijd nog gaan motor rijden
Ik herken het trouwens wel zo nu en dan. Het leven gaat maar gewoon door en op dagelijkse basis heb ik meestal niet echt een doel om op te focussen. Maar uiteindelijk zoek ik wel dingen waar ik naartoe wil werken. 1 daarvan is m'n hobby naar een hoger niveau krijgen.
Inmiddels trouwens wel bezig om na te denken over een stap naar het buitenland, dat zou je wel weer als een nieuwe mijlpaal kunnen zien. Echter weet ik nog niet of dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren, eerst de mogelijkheden goed bekijken. En anders kan ik altijd nog gaan motor rijden
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
