Psyche
alle pijlers
Geen mijlpalen meer - midlife crisis?
woensdag 9 juli 2025 om 18:48
Midden 40 en een gevoel van ‘is dit alles’. Getrouwd met een leuke lieve man, heel fijn huis dat we zelf hebben gebouwd, werk op orde, voldoende hobby’s naast het werk. Geen kinderen en alle vrijheid. Niks te klagen dus.
En toch ben ik niet helemaal blij. Ik ben jaloers op verhalen van mensen die noodgedwongen opnieuw moesten beginnen. Door bijvoorbeeld een scheiding of faillissement. Dat gevoel dat alles nog open ligt, nog zoveel te behalen.
Ik ben ook jaloers op jongere mensen, die datzelfde vooruitzicht hebben. Dat het leven nog een onbeschreven blad is om zelf in te kleuren.
Alles is goed nu, maar alles ligt ook zo vast ofzo. Ik mis het onverwachtse, het dynamische. En ik voel een soort leegte. Die ik dan projecteer op mijn werk of relatie, maar dat is het volgens mij niet. Ik wil ook niet alles op mijn kinderloosheid gooien, al zit daar zeker enige pijn. Het zit hem vooral in dat er niks meer naartoe te werken lijkt. Geen grootse momenten zoals een huis, nieuwe baan, partner of kinderen. Dit is het wel zo’n beetje.
Is dit de befaamde mid-life crisis? En zo ja, wat deed jij om er zonder kleerscheuren doorheen te komen?
En toch ben ik niet helemaal blij. Ik ben jaloers op verhalen van mensen die noodgedwongen opnieuw moesten beginnen. Door bijvoorbeeld een scheiding of faillissement. Dat gevoel dat alles nog open ligt, nog zoveel te behalen.
Ik ben ook jaloers op jongere mensen, die datzelfde vooruitzicht hebben. Dat het leven nog een onbeschreven blad is om zelf in te kleuren.
Alles is goed nu, maar alles ligt ook zo vast ofzo. Ik mis het onverwachtse, het dynamische. En ik voel een soort leegte. Die ik dan projecteer op mijn werk of relatie, maar dat is het volgens mij niet. Ik wil ook niet alles op mijn kinderloosheid gooien, al zit daar zeker enige pijn. Het zit hem vooral in dat er niks meer naartoe te werken lijkt. Geen grootse momenten zoals een huis, nieuwe baan, partner of kinderen. Dit is het wel zo’n beetje.
Is dit de befaamde mid-life crisis? En zo ja, wat deed jij om er zonder kleerscheuren doorheen te komen?
donderdag 10 juli 2025 om 12:35
Wat kunnen de dames het weer. bah zo onnodig en onvriendelijk. ga jezelf zitten schamen en je eigen kloteleven niet projecteren op TO die heel normale gevoelens heeft en daar open over is.
ik ben ook half 40 en herken er wel dingen van al zorgen wij zelf dat het leuk blijft. zo bedenken we leuke reizen. we houden niet van te ver weg, maar ipv een week in een huisje bedenken we nu rondreizen van een week in europa.
ik heb 2 jaar terug binnen het bedrijf waar ik al bijna 25 jaar werk een totale functie-switch gemaakt en mijn man vorig jaar zelfs van beroep.
soms zit ik op funda te mijmeren en bedenk me dan hoe leuk ik in een verbouwing zitten vind en ben weer snel genezen.
hang zelf de slingers op en laat al die mensen met een rotleven die in dit topic jou willen vertellen dat JIJ verkeerd denkt eerst hun eigen ellende maar eens aanpakken voordat ze er een vreemde mee om de oren slaan.
ik ben ook half 40 en herken er wel dingen van al zorgen wij zelf dat het leuk blijft. zo bedenken we leuke reizen. we houden niet van te ver weg, maar ipv een week in een huisje bedenken we nu rondreizen van een week in europa.
ik heb 2 jaar terug binnen het bedrijf waar ik al bijna 25 jaar werk een totale functie-switch gemaakt en mijn man vorig jaar zelfs van beroep.
soms zit ik op funda te mijmeren en bedenk me dan hoe leuk ik in een verbouwing zitten vind en ben weer snel genezen.
hang zelf de slingers op en laat al die mensen met een rotleven die in dit topic jou willen vertellen dat JIJ verkeerd denkt eerst hun eigen ellende maar eens aanpakken voordat ze er een vreemde mee om de oren slaan.
En doooooor!
donderdag 10 juli 2025 om 12:53
Best iets waar veel mensen mee worstelen. Vaak zullen ze het niet toegeven, omdat het inderdaad 'verwend' over kan komen; een leven zonder noemenswaardige problemen (even het gemis van kinderen buiten beschouwing gelaten) en toch niet tevreden.
Ik heb bij mezelf geconstateerd dat ik eigenlijk concrete 'problemen' nodig heb; als ik ze niet heb, verzand ik in overmatig piekeren over zaken waar ik zelf geen of weinig invloed op heb zoals onrecht, dierenleed, het milieu en het klimaat. Zodra ik veel aan de orde heb in mijn eigen leven raakt dat naar de achtergrond en kabbelt mijn leven voort, dan komt dat terug. Dat vond ik een ontluisterende ontdekking, dat blijkbaar mijn drukte om wereldse zaken niet zozeer te maken heeft met die zaken als zodanig, maar met mijn levenssituatie van het moment. Aan de andere kant misschien ook logisch, wie veel om handen dan wel gedachten heeft, heeft gewoon minder ruimte voor andere zaken. Dat terugvoerend naar hoe we 'in het wild' zouden leven is het eigenlijk ook raar dat je veel tijd en ruimte zou hebben voor andere dingen dan overleven. Daar zijn we eigenlijk niet voor gemaakt. Dus ook op die manier logisch dat veel mensen niet goed weg weten met voortkabbelend leven misschien?
Je zult dus een invulling moeten vinden, iets waar je warm voor loopt. Zelf ben ik rond mijn 50ste een tweede bedrijf gestart, daar komt zo veel bij kijken dat er sindsdien geen tijd meer is geweest voor gevoelens als vage onvrede met het leven. Ik heb altijd perspectief nodig, ook als ik volgende week op vakantie ga speelt dat mee: wat ik ga eten is inspiratie voor mijn bedrijf, ik ga tijdens de autotochten en een andere langdurige rustige activiteit die we gaan doen de tijd nemen om te denken over en schrijven aan een theaterstuk, ik hou van het gevoel dat ook niets doen en genieten ergens toe gaan leiden. Ik kan me niet voorstellen om dat niet te hebben. dan zou ik meteen onrust gaan voelen. Kabbelen is prima, maar niet op alle fronten van het leven wat mij betreft. Aan de andere kant wel fijn als het enigszins controleerbare en te overwinnen stroomversnellingen zijn die zich aandienen.
Ik kan alleen maar aangeven wat ik zelf zou doen in jouw situatie en dat is dus een uitdaging zoeken waar je hart sneller van gaat slaan, zogezegd. Je geeft aan dat je werk voldoet aan jouw idee van zingeving, is daar misschien wat meer mee te doen? Naast je werk zoals al aangegeven vrijwilligerswerk, of de -geleidelijke - overstap maken naar een eigen bedrijf op dat vakgebied?
Het leven is wat mij betreft echt te kort om zogezegd ongemerkt aan je voorbij te laten gaan. Dat wil zeggen, geen punt natuurlijk als je geen verdere ambities hebt en prima tevreden bent met wat er is, maar als je onvrede voelt is dat niet zo.
Ik heb bij mezelf geconstateerd dat ik eigenlijk concrete 'problemen' nodig heb; als ik ze niet heb, verzand ik in overmatig piekeren over zaken waar ik zelf geen of weinig invloed op heb zoals onrecht, dierenleed, het milieu en het klimaat. Zodra ik veel aan de orde heb in mijn eigen leven raakt dat naar de achtergrond en kabbelt mijn leven voort, dan komt dat terug. Dat vond ik een ontluisterende ontdekking, dat blijkbaar mijn drukte om wereldse zaken niet zozeer te maken heeft met die zaken als zodanig, maar met mijn levenssituatie van het moment. Aan de andere kant misschien ook logisch, wie veel om handen dan wel gedachten heeft, heeft gewoon minder ruimte voor andere zaken. Dat terugvoerend naar hoe we 'in het wild' zouden leven is het eigenlijk ook raar dat je veel tijd en ruimte zou hebben voor andere dingen dan overleven. Daar zijn we eigenlijk niet voor gemaakt. Dus ook op die manier logisch dat veel mensen niet goed weg weten met voortkabbelend leven misschien?
Je zult dus een invulling moeten vinden, iets waar je warm voor loopt. Zelf ben ik rond mijn 50ste een tweede bedrijf gestart, daar komt zo veel bij kijken dat er sindsdien geen tijd meer is geweest voor gevoelens als vage onvrede met het leven. Ik heb altijd perspectief nodig, ook als ik volgende week op vakantie ga speelt dat mee: wat ik ga eten is inspiratie voor mijn bedrijf, ik ga tijdens de autotochten en een andere langdurige rustige activiteit die we gaan doen de tijd nemen om te denken over en schrijven aan een theaterstuk, ik hou van het gevoel dat ook niets doen en genieten ergens toe gaan leiden. Ik kan me niet voorstellen om dat niet te hebben. dan zou ik meteen onrust gaan voelen. Kabbelen is prima, maar niet op alle fronten van het leven wat mij betreft. Aan de andere kant wel fijn als het enigszins controleerbare en te overwinnen stroomversnellingen zijn die zich aandienen.
Ik kan alleen maar aangeven wat ik zelf zou doen in jouw situatie en dat is dus een uitdaging zoeken waar je hart sneller van gaat slaan, zogezegd. Je geeft aan dat je werk voldoet aan jouw idee van zingeving, is daar misschien wat meer mee te doen? Naast je werk zoals al aangegeven vrijwilligerswerk, of de -geleidelijke - overstap maken naar een eigen bedrijf op dat vakgebied?
Het leven is wat mij betreft echt te kort om zogezegd ongemerkt aan je voorbij te laten gaan. Dat wil zeggen, geen punt natuurlijk als je geen verdere ambities hebt en prima tevreden bent met wat er is, maar als je onvrede voelt is dat niet zo.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 10 juli 2025 om 13:16
Nou me dunkt en ik heb zelf geen kloteleven maar vrienden die zich 20 jaar uit de naad gewerkt hebben en mede dankzij de corona failliet zijn.broadway schreef: ↑10-07-2025 12:35Wat kunnen de dames het weer. bah zo onnodig en onvriendelijk. ga jezelf zitten schamen en je eigen kloteleven niet projecteren op TO die heel normale gevoelens heeft en daar open over is.
ik ben ook half 40 en herken er wel dingen van al zorgen wij zelf dat het leuk blijft. zo bedenken we leuke reizen. we houden niet van te ver weg, maar ipv een week in een huisje bedenken we nu rondreizen van een week in europa.
ik heb 2 jaar terug binnen het bedrijf waar ik al bijna 25 jaar werk een totale functie-switch gemaakt en mijn man vorig jaar zelfs van beroep.
soms zit ik op funda te mijmeren en bedenk me dan hoe leuk ik in een verbouwing zitten vind en ben weer snel genezen.
hang zelf de slingers op en laat al die mensen met een rotleven die in dit topic jou willen vertellen dat JIJ verkeerd denkt eerst hun eigen ellende maar eens aanpakken voordat ze er een vreemde mee om de oren slaan.
Leuk joh opnieuw beginnen in de schuldsanering en met het OV naar je nieuwe 3 banen omdat een auto nu een luxe is
Denk dat ze graag met TO ruilen...
Mijmeren over een faillissement is 1 van de meest kansloze wensen die ik in jaren heb gehoord.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
donderdag 10 juli 2025 om 13:23
Heeft iemand Doe Maar al genoemd? https://www.youtube.com/watch?v=2eM8woAu77Q
Ik ben op zich niet zo van de hoge pieken en diepe dalen, heel herkenbaar vind ik het dus niet, maar het gevoel is mij ook wel eens bekropen. Soms heb je weer wat uitdaging nodig. Maar 5 jaar geleden werd ik wegbezuinigd bij m'n werk en bij m'n huidige werk is ook genoeg gaande, dus saai is het niet.
Ik ben op zich niet zo van de hoge pieken en diepe dalen, heel herkenbaar vind ik het dus niet, maar het gevoel is mij ook wel eens bekropen. Soms heb je weer wat uitdaging nodig. Maar 5 jaar geleden werd ik wegbezuinigd bij m'n werk en bij m'n huidige werk is ook genoeg gaande, dus saai is het niet.
donderdag 10 juli 2025 om 14:11
Ik denk dat er een verschil is tussen iets graag wensen en je voorbeelden wat ongelukkig formuleren. Als ik schrijf het ellendigste dat ik ooit heb meegemaakt is: m'n boterham met pindakaas die net van de tafel viel. Betekend het vooral dat ik in de mood ben voor superlatieven (en pindakaas) niet dat ik dit het ergste ooit vind.sprokkelientje schreef: ↑10-07-2025 13:16Mijmeren over een faillissement is 1 van de meest kansloze wensen die ik in jaren heb gehoord.
Echt zin om een glitterplaatje te plakken
donderdag 10 juli 2025 om 14:35
Ik denk dat de hersenen van zoogdieren, dus ook wij, zijn ingericht om continue de uitdaging van overleven aan te moeten gaan. En voor ons mensen betekent dat vooral de uitdagingen van school, werk, huis.
Als deze zaken zijn opgelost raken onze hersenen in verwar, want er is geen dreigend gevaar. Maar dat is niet logisch, het moet er toch zijn ergens....
Als deze zaken zijn opgelost raken onze hersenen in verwar, want er is geen dreigend gevaar. Maar dat is niet logisch, het moet er toch zijn ergens....
donderdag 10 juli 2025 om 15:05
Vind ik echt geen vergelijking sorry...het-sterrendom schreef: ↑10-07-2025 14:11Ik denk dat er een verschil is tussen iets graag wensen en je voorbeelden wat ongelukkig formuleren. Als ik schrijf het ellendigste dat ik ooit heb meegemaakt is: m'n boterham met pindakaas die net van de tafel viel. Betekend het vooral dat ik in de mood ben voor superlatieven (en pindakaas) niet dat ik dit het ergste ooit vind.
En hoezo " ongelukkig" formuleren?
Je stoot met dergelijke opmerkingen heel veel mensen tegen de borst...en terecht...
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
donderdag 10 juli 2025 om 17:30
Rust en ‘sleur’ leren verdragen, terugschakelen en jezelf de tijd gunnen om aan deze nieuwe versnelling te wennen. Hoeft echt niet gelijk met therapie hoor.
donderdag 10 juli 2025 om 19:32
Maar
donderdag 10 juli 2025 om 22:03
Ja en therapie kan helpen bij zelfreflectie en inzichten en praktische tips daarbij. Therapie hoeft toch ook niet meteen psycholoog en depressie te zijn? Praktijkondersteuner of coach kan ook al helpen.Hotgirlsummer schreef: ↑10-07-2025 17:30Rust en ‘sleur’ leren verdragen, terugschakelen en jezelf de tijd gunnen om aan deze nieuwe versnelling te wennen. Hoeft echt niet gelijk met therapie hoor.
donderdag 10 juli 2025 om 22:14
Airysuit schreef: ↑10-07-2025 22:03Ja en therapie kan helpen bij zelfreflectie en inzichten en praktische tips daarbij. Therapie hoeft toch ook niet meteen psycholoog en depressie te zijn? Praktijkondersteuner of coach kan ook al
Jaaa joh...de zorg en GGZ zijn al niet overbelast met mensen die het echt nodig hebben zonder categorie luxe problemen.
Ik zou met deze "problemen " ook zeker voorrang vragen bij de POH.
Je hebt er recht op tenslotte...
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
vrijdag 11 juli 2025 om 10:12
Yella78 schreef: ↑10-07-2025 12:53Best iets waar veel mensen mee worstelen. Vaak zullen ze het niet toegeven, omdat het inderdaad 'verwend' over kan komen; een leven zonder noemenswaardige problemen (even het gemis van kinderen buiten beschouwing gelaten) en toch niet tevreden.
Ik heb bij mezelf geconstateerd dat ik eigenlijk concrete 'problemen' nodig heb; als ik ze niet heb, verzand ik in overmatig piekeren over zaken waar ik zelf geen of weinig invloed op heb zoals onrecht, dierenleed, het milieu en het klimaat. Zodra ik veel aan de orde heb in mijn eigen leven raakt dat naar de achtergrond en kabbelt mijn leven voort, dan komt dat terug. Dat vond ik een ontluisterende ontdekking, dat blijkbaar mijn drukte om wereldse zaken niet zozeer te maken heeft met die zaken als zodanig, maar met mijn levenssituatie van het moment. Aan de andere kant misschien ook logisch, wie veel om handen dan wel gedachten heeft, heeft gewoon minder ruimte voor andere zaken. Dat terugvoerend naar hoe we 'in het wild' zouden leven is het eigenlijk ook raar dat je veel tijd en ruimte zou hebben voor andere dingen dan overleven. Daar zijn we eigenlijk niet voor gemaakt. Dus ook op die manier logisch dat veel mensen niet goed weg weten met voortkabbelend leven misschien?
Je zult dus een invulling moeten vinden, iets waar je warm voor loopt. Zelf ben ik rond mijn 50ste een tweede bedrijf gestart, daar komt zo veel bij kijken dat er sindsdien geen tijd meer is geweest voor gevoelens als vage onvrede met het leven. Ik heb altijd perspectief nodig, ook als ik volgende week op vakantie ga speelt dat mee: wat ik ga eten is inspiratie voor mijn bedrijf, ik ga tijdens de autotochten en een andere langdurige rustige activiteit die we gaan doen de tijd nemen om te denken over en schrijven aan een theaterstuk, ik hou van het gevoel dat ook niets doen en genieten ergens toe gaan leiden. Ik kan me niet voorstellen om dat niet te hebben. dan zou ik meteen onrust gaan voelen. Kabbelen is prima, maar niet op alle fronten van het leven wat mij betreft. Aan de andere kant wel fijn als het enigszins controleerbare en te overwinnen stroomversnellingen zijn die zich aandienen.
Ik kan alleen maar aangeven wat ik zelf zou doen in jouw situatie en dat is dus een uitdaging zoeken waar je hart sneller van gaat slaan, zogezegd. Je geeft aan dat je werk voldoet aan jouw idee van zingeving, is daar misschien wat meer mee te doen? Naast je werk zoals al aangegeven vrijwilligerswerk, of de -geleidelijke - overstap maken naar een eigen bedrijf op dat vakgebied?
Het leven is wat mij betreft echt te kort om zogezegd ongemerkt aan je voorbij te laten gaan. Dat wil zeggen, geen punt natuurlijk als je geen verdere ambities hebt en prima tevreden bent met wat er is, maar als je onvrede voelt is dat niet zo.
Dat herken ik wel en steeds iets om aan te werken heeft natuurlijk ook veel voordelen. Ik las laatst een interview met een vrouw van 90 die nog allemaal projecten had en superactief was. Dat lijkt me ook wel wat, al is het natuurlijk ook maar net het geluk dat je dat qua fysieke omstandigheden gegeven is.
Maar nu ik jullie reacties en ervaringen allemaal zo lees, denk ik dat het voor mij echt moet zitten in een balans tussen uitdaging en rust. Het kan zijn dat ik nu nét wat te veel rust heb, maar het kan ook zijn dat ik deze relatieve rust niet registreer als gewoon rust ivm dynamische (lees: van crisis naar crisis) leven hiervoor. Ik weet het niet. Ik had dit topic ook even aan mijn man laten lezen en die gaf ook al aan dat het voor mij op dit moment wellicht goed is met dit gevoel te zitten. Het niet weg proberen te werken in nieuwe uitdagingen, maar een poosje te doorvoelen. Om te kijken of het went, of dat een nieuwe werkuitdaging of iets anders een betere optie is. Rationeel vind ik dat ook de beste optie, emotioneel grijpt het me naar de keel. Dat zal die onherkenbaarheid zijn, het onveilig voelen in het veilige omdat het onveilige altijd de norm was. En misschien ook wel de leeftijd en hormonen, het nu-of-nooit-gevoel.
Ik heb door wat keuzes in mijn werk en leven wat meer tijd om stil te staan de aankomende maanden, en ik ben benieuwd of er wat inzicht uitkomt als ik het even laat liggen. Ik ben te moe om nu al in iets echt nieuws te duiken, dus er is ook niet echt een andere optie. En wellicht wel meer mediteren en schrijven om die emoties beter te kunnen handelen.
Dank voor alle inzichten, ze hebben echt geholpen om de boel een beetje te ontwarren.
tavistock wijzigde dit bericht op 11-07-2025 11:50
0.09% gewijzigd
vrijdag 11 juli 2025 om 10:15
En nogmaals sorry voor de mensen die geraakt zijn door mijn jaloers-opmerking. Dat gevoel is er, maar niet meer dan het type jaloersheid dat mijn vriendinnen voelen tijdens een overwhelmende fase in hun gezinsleven. Waarin ze aangeven jaloers zijn op mijn kinderloze bestaan. Ik weet heus wel dat ze niet écht willen ruilen, maar het is een uiting van het gevoel op dat moment. Ik hoop dat jullie het ook in dat licht kunnen en willen zien.
vrijdag 11 juli 2025 om 11:08
en dat is to aan te rekenen omdat?sprokkelientje schreef: ↑10-07-2025 13:16Nou me dunkt en ik heb zelf geen kloteleven maar vrienden die zich 20 jaar uit de naad gewerkt hebben en mede dankzij de corona failliet zijn.
Leuk joh opnieuw beginnen in de schuldsanering en met het OV naar je nieuwe 3 banen omdat een auto nu een luxe is
Denk dat ze graag met TO ruilen...
Mijmeren over een faillissement is 1 van de meest kansloze wensen die ik in jaren heb gehoord.
mijn vader is dood.. stomme TO die wat meer reuring in haar leven wil! schande! de kindertjes in biafra!!!
En doooooor!
vrijdag 11 juli 2025 om 12:37
Ik herken, denk ik, wat je beschrijft TO.
En als ik dat onrustige, “is dit alles?”, gevoel heb, dan neem ik dat gevoel heel serieus.
Hier ook best wat turbulentie gehad in verschillende periodes. En nog steeds best wat uitdagingen; dat zal ook zo blijven. Ik heb daarom voldoende rust/me-time nodig voor de balans, maar ik heb ook echt zingeving/een doel om me voor hard te maken/een grote uitdaging nodig. En afwisseling. Anders word ik diep ongelukkig van de onderprikkeling. Denk aan “bore out”.
De ene keer doe ik iets nieuws (erbij) qua vrijwilligerswerk, of ik pak een nieuwe sport op (krav maga, huttentocht in de bergen, ..). Ik doe een interessante workshop, help een vriendin/kennis die vastzit in een moeilijke situatie, of ik bijt me vast in een onderwerp waar ik alles over wil weten en waar ik mee aan de slag wil. Ik zoek gelijkgestemden en richt iets op voor belangenbehartiging ivm gedeelde problemen waarvan wij vinden dat een systeemverandering nodig is. Er komt een huisdier bij, of ik verander van baan. Laatst hebben we zelfs weer eens uitgebreid gekeken naar emigreren.
Ik heb dit gewoon nodig, anders voel ik me “gevangen”. Wat wel stabiel blijft is mijn relatie, thuiswonend kind en mijn “meest close” vrienden.
En als ik dat onrustige, “is dit alles?”, gevoel heb, dan neem ik dat gevoel heel serieus.
Hier ook best wat turbulentie gehad in verschillende periodes. En nog steeds best wat uitdagingen; dat zal ook zo blijven. Ik heb daarom voldoende rust/me-time nodig voor de balans, maar ik heb ook echt zingeving/een doel om me voor hard te maken/een grote uitdaging nodig. En afwisseling. Anders word ik diep ongelukkig van de onderprikkeling. Denk aan “bore out”.
De ene keer doe ik iets nieuws (erbij) qua vrijwilligerswerk, of ik pak een nieuwe sport op (krav maga, huttentocht in de bergen, ..). Ik doe een interessante workshop, help een vriendin/kennis die vastzit in een moeilijke situatie, of ik bijt me vast in een onderwerp waar ik alles over wil weten en waar ik mee aan de slag wil. Ik zoek gelijkgestemden en richt iets op voor belangenbehartiging ivm gedeelde problemen waarvan wij vinden dat een systeemverandering nodig is. Er komt een huisdier bij, of ik verander van baan. Laatst hebben we zelfs weer eens uitgebreid gekeken naar emigreren.
Ik heb dit gewoon nodig, anders voel ik me “gevangen”. Wat wel stabiel blijft is mijn relatie, thuiswonend kind en mijn “meest close” vrienden.
vrijdag 11 juli 2025 om 12:47
Inderdaad zeg. Snap wat ze wil zeggen, maar deze voorbeelden zijn allesbehalve prettig om mee te maken en absoluut niet iets om jaloers op te zijn. Je kwetst hier onbedoeld anderen mee.apiejapie schreef: ↑09-07-2025 19:03Ik ben jaloers op verhalen van mensen die noodgedwongen opnieuw moesten beginnen. Door bijvoorbeeld een scheiding of faillissement.
Ik pik deze zin er even uit. Sorry, maar deze raakt me (vanwege persoonlijke redenen). Ik begrijp niet hoe je het zo goed kunt hebben en dan zo'n opmerking kunt maken. Dan vraag ik me wel af of je echte pijn mee hebt gemaakt, écht ooit opnieuw hebt moeten beginnen. Met je ziel onder je arm, doodsbang, de dag niet overzien laat staan de toekomst. Het is nogal ongevoelig om zo'n opmerking te maken als je in zo'n luxe positie zit dat je alle kanten met je leven op kunt zonder alle zorgen van een scheiding of faillissement.
Als je iets spannends en anders wilt, zoek een andere baan, ga een verre of grote reis maken. Koop een huis in het buitenland. Ga vrijwilligerswerk doen. Ik weet het niet, maar er zijn zoveel dingen te bedenken om uit dat gevoel te komen.
“Let’s enjoy the beautiful things we can see, my dear, and not think about those we cannot.” — Johanna Spyri
vrijdag 11 juli 2025 om 12:57
Dat mensen hierdoor gekwetst raken is hun probleem. Dat is niet de schuld van TO.Johanna schreef: ↑11-07-2025 12:47Inderdaad zeg. Snap wat ze wil zeggen, maar deze voorbeelden zijn allesbehalve prettig om mee te maken en absoluut niet iets om jaloers op te zijn. Je kwetst hier onbedoeld anderen mee.
Als je iets spannends en anders wilt, zoek een andere baan, ga een verre of grote reis maken. Koop een huis in het buitenland. Ga vrijwilligerswerk doen. Ik weet het niet, maar er zijn zoveel dingen te bedenken om uit dat gevoel te komen.
IK heb zelf ooit opnieuw moeten beginnen. Jarenlang financiële ellende. Achteraf vind ik dat wel degelijk een periode die ik op een bepaalde manier als prettig beschouw. Weinig keuzemogelijkheden, weinig ruimte om te mijmeren, maar vooral overleven.
En soms is het opnieuw beginnen ook een periode dat je oude balast van je af kan schudden.
Ramses Shaffy heeft er ooit een liedje over geschreven: Zonder Bagage. Dat lied schreef hij omdat hij toen failliet was verklaard:
De wereld heeft mij failliet verklaard
Ik heb me nog nooit zo goed
En licht gevoeld als nu
Ik heb me nog nooit zo schoon
En bevrijd gevoeld als nu
vrijdag 11 juli 2025 om 12:58
Dit speelt ook een rol denk ik.Natsuro schreef: ↑10-07-2025 14:35Ik denk dat de hersenen van zoogdieren, dus ook wij, zijn ingericht om continue de uitdaging van overleven aan te moeten gaan. En voor ons mensen betekent dat vooral de uitdagingen van school, werk, huis.
Als deze zaken zijn opgelost raken onze hersenen in verwar, want er is geen dreigend gevaar. Maar dat is niet logisch, het moet er toch zijn ergens....
vrijdag 11 juli 2025 om 13:07
Er wordt in de kunsten volop gemijmerd over dit soort verlies en over de zelfkant van het bestaan. Series waarin mensen van alles verliezen vinden mensen prachtig.sprokkelientje schreef: ↑10-07-2025 13:16Nou me dunkt en ik heb zelf geen kloteleven maar vrienden die zich 20 jaar uit de naad gewerkt hebben en mede dankzij de corona failliet zijn.
Leuk joh opnieuw beginnen in de schuldsanering en met het OV naar je nieuwe 3 banen omdat een auto nu een luxe is
Denk dat ze graag met TO ruilen...
Mijmeren over een faillissement is 1 van de meest kansloze wensen die ik in jaren heb gehoord.
Juist in een wereld waarin een hoop mensen alles keurig voor elkaar hebben zijn dit soort mijmeringen ook gewoon een kritische reflectie op dat goede leven.
Als het heel goed met mij gaat kan ik mij kwetsbaar voelen. Bang om alles te verliezen. Dat gevoel van breekbaarheid kan ook leeg voelen. Als ik niets hebt, is die angst bij mij in ieder geval niet aanwezig.
vrijdag 11 juli 2025 om 13:59
Wat als TO nu gezegd had dat ze het best dynamisch had gevonden als 1 van haar ouders dood zou gaan? Zou je dan nog steeds zo reageren.
Je luxe probleem verheerlijken met een faillissement is en blijft in mijn ogen mega kansloos..
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
vrijdag 11 juli 2025 om 14:01
Dat zegt TO helemaal niet.sprokkelientje schreef: ↑11-07-2025 13:59Wat als TO nu gezegd had dat ze het best dynamisch had gevonden als 1 van haar ouders dood zou gaan? Zou je dan nog steeds zo reageren.
Je luxe probleem verheerlijken met een faillissement is en blijft in mijn ogen mega kansloos..
Ik vind de vergelijking die jij trekt net zo kansloos.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
