Geen veerkracht meer.

Dag iedereen

Ik pen hier mijn verhaal neer zodat ik wat advies kan krijgen en omdat het misschien ook deugd doet om het van m'n lever te hebben.
Ik ben 25 jaar en heb verschrikkelijk het gevoel dat ik vastzit in m'n leven. Vaak voel ik mij angstig, verdrietig, doelloos tot soms op het randje van een depressie met suïcidale gedachten. Deze suïcidale gedachten heb ik inmiddels losgelaten omdat ik hoop koester dat het leven toch nog wat voor mij in petto heeft. Al deze hierboven omschreven gevoelens kwamen teweeg na heel wat gebeurtenissen in m'n leven. Even een recapitulatie van deze gebeurtenissen.

Ik ben altijd al, zolang ik mij herinner, vrij onzeker geweest. Geen idee wat de reden hierachter is. Het kan iets in m'n opvoeding geweest zijn of misschien iets karakterieels. Het is wel zo dat ik gedurende mijn lager schooltijd me wel wat uitgesloten en gepest voelde. Ik voelde mij vaak niet slim genoeg, werd veel gestraft onder andere omdat ik te veel praatte tijdens de les... Tot aan het hoger onderwijs hebben andere kinderen mij vaak ook uitgesloten en uitgescholden, ik werd voornamelijk ook lelijk genoemd. Op een duur werd ik enorm stil en in mij zelf gekeerd hetgeen wat opnieuw een trigger vormde om verder te "pesten". Mijn ouders hebben zich altijd wat afzijdig gehouden, ze waren niet bijzonder geïnteresseerd in mijn schoolervaringen of ze hielpen me niet bij problemen maar tegelijkertijd waren ze ook overbeschermend. Met overbeschermend wil ik zeggen dat ze me niet lieten uitgaan en steeds moesten meldden hoe gevaarlijk de wereld is. Ook werd ik door hen vaak geduwt in een bepaalde richting, zo mocht ik niet op kot gaan studeren (wegens te duur) of een bepaalde studie doen. Ik moest doen zoals zei zeiden, anders waren ze kwaad. De relatie met mijn ouders voelde voor mij altijd zeer dubbel, ik voelde me enerzijds angstig omdat ik het gevoel dat ik geen beroep kon doen op hun hulp en anderzijds weet ik dat ze enkel maar het beste wilden voor mij omdat ze me in een bepaalde richting duwden.

Ik heb, jammer genoeg, ook een heel arsenaal aan vriendjes achter de rug. De eerste jongen waarmee ik een langdurige relatie had behandelde mij niet bijzonder goed en was vaak enkel maar uit op seks. Ik heb hier geen goede ervaringen aan overgehouden. Er werd vroeger ook veel over ons geroddeld als koppel omdat deze jongen door onze leeftijdgesnoten gezien werd als " een loser". Ik ben destijds een relatie met hem gestart omdat hij heel veel moeite had gedaan om mij voor zich te winnen en ik dacht dat het goed was dat ik samen was met een jongen die zo graag bij mij wou zijn. Echte liefde heb ik, door zijn gedrag, echter nooit gevoeld. Ik ben toch nog lang samen bij hem gebleven uit angst om alleen te zijn.

Mijn tweede serieuze relatie, was voor mij de liefde van mijn leven. Ik keek enorm naar hem op voor we samen waren, het heeft lang geduurd voor hij een relatie met mij wou maar ik was zo immens gelukkig toen hij uiteindelijk toch voor mij koos. Hij was knap, ambitieus, grappig, organisatorisch sterk en vulde mij aan op alle vlakken. We hebben elkaar leren kennen toen ik 15, tijdens onze vakantiejob in de horeca. Ik was 17 toen we effectief een relatie hadden. Dat hij voor mij koos dat was onwerkelijk en éénmaal hij voor mij gekozen had dan was hij enorm charmant. Hij geloofde altijd in mij en mijn capaciteiten. Hij vond mij knap, lief, grappig, sociaal, spontaan en slim. Mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme boost door de relatie, bij tegenslagen kon ik altijd bij hem terecht en hij hielp mij mijn angsten ventileren. Mijn studie tot verpleegkundige ging niet altijd over rozen maar door zijn steun had ik zoveel motivatie en sloeg ik mij er telkens door. Zijn enige minpuntjes waren zijn wispelturigheid in veel zaken (hobby's en werk voornamelijk), dat hij enorm bazig kon zijn (voornamelijk op seksueel vlak) en zijn opvliegendheid. Het is echter altijd goed gegaan tussen ons en we hebben beiden heel veel van elkaar verdragen tijdens de relatie (degeen 5 jaar geduurd heeft). Onze relatie is pas beginnen slecht gaan eens ik vast begonnen was met werken, ik voelde mij ongelukkig op de dienst maar ik zag geen uitweg. Ik werkte op een afdeling waar het werk fysiek enorm zwaar was en ik dagelijks naar huis ging met onhoudbare rugpijn. Deze rugpijn had ik nooit ervaren tijdens stage, anders had ik misschien zelfs een andere studie gekozen. Ik opteerde om iets anders te gaan studeren of om op een andere afdeling te gaan werken maar ik zag niet direct een uitweg. Ik ben ook enorm bang voor verandering en had nog steeds een vorm van faalangst. Ik mocht van hem ook niets meer verder studeren omdat hij wou samenwonen en een huis af te betalen had. Er waren vanaf ik werkte ook wel veel strubbelingen over het financiële, ik verdiende minder en had financieel ook minder meegekregen van mijn ouders. Op mijn eerste werk hadden ik een mijn toenmalige vriend ook amper tijd voor elkaar omdat ik geen verlof kreeg of kon samen krijgen met hem. Ik deed ook veel wissels en deed tevens constant alles om de collega's te plezier. Het was frustrerend geen verlof te kunnen krijgen, we reisden allebei zeer graag en wouden samen gaan backpacken naar Thailand. Die reis is nooit doorgegaan. Op dat moment probeerde ik ook mijn rijbewijs te halen maar ook dat lukte maar steeds niet. Ik kreeg ook geen verlof voor mijn lessen en voelde een druk dat ik deze nodig had om effectief te kunnen veranderen van werk. Mijn rijbewijs heb ik uiteindelijk wel behaald. Het laatste jaar dat we samen waren heeft mijn toenmalige vriend mij minstens 5 keer "gedumpt". Hij kon de stress in mijn leven en de manier waarop ik er tegenover stond (negatief) niet aan. Hij had zelf ook een enorm stresserend werk en als hij thuiskwam wou hij een leuke tijd met mij hebben. Niet op die manier. Toen hij nog studeerde had hij tijd om mij op te vangen, nu niet meer. Telkens hij mij dumpte smeekte ik hem om mij terug te nemen. De laatste keer kon ik het verdriet niet aan en heb ik zelf beslist om afstand te nemen. Hij deed enorm lelijk tegen mij en ik voelde mij niet meer verbonden of begrepen. Ik zag hem nog steeds doodgraag maar vertrouwde hem niet meer. Ik leefde in een constante angst om aan de kant gezet te worden.

Na 4 maanden had ik al iemand nieuws, iemand die ik had leren kennen op het werk en aanvankelijk gek op was. Hij was lief en behandelde mij goed, hij stond ook zijn mannetje op het werk en liet zich niet zomaar doen. Ik had van die jongen echter wel een ideaalbeeld gevormd in mij hoofd, degeen in enorm contrast stond met de realiteit. Ik dacht dat hij avontuurlijk en ondernemend was maar uiteindelijk bleken veel zaken maar " praatjes" langs zijn kant. Een goede jongen ongeacht, maar niet de persoon waar ik uiteindelijk op zoek naar was. Na de relatiebreuk met mijn vorige vriend ben ik gaan compenseren en heb ik met die nieuwe jongen veel gereisd. Ik moest bewijzen hoe zelfstandig en avontuurlijk ik wel niet was. Ik heb mij echter heel veel triestig en alleen gevoeld tijdens de reizen. Hij liet mij veel alleen regelen, zat veel op z'n gsm "spelletjes" te spelen tijdens de reis en vond zelfs een brommer of auto huren in het buitenland eng. 4 Maanden in de relatie wou mijn voorgaande vriend mij terug, toen hij had zelf een roos in mijn brievenbus gelegd met "sorry" erop. Ik was koppig en kon het niet goed maken omdat ik te veel gekwetst was. Ik voelde mij ook enorm schuldig tegenover mijn nieuwe vriend en vond dat, omdat hij zo lief was, dat niet verdiende. Ik bleef mijn voormalige vriend echter wel nog steeds horen en zien, hetgeen niet correct was langs mijn kant. Ondanks zijn gedrag bleef mijn hart wel bij hem liggen.

Mijn voormalige vriend is uiteindelijk met een vriend gaan rondtrekken in Thailand, voor hij vertrok zij hij wel nog opnieuw dat hij mij graag zag en wou dat het goed kwam. Ik heb hem toen gezegd dat we elkaar wel gingen zien eens hij terug kwam. Ik was toen terug single. Ik heb hem 3 weken niet gehoord, ik heb proberen sturen via zijn vriend zodat ik wist hoe ze het stelden. De dag dat hij terug in België was had hij een bericht gestuurd dat hij het goed gesteld had en een dag erna heeft mij opgebeld om te zeggen dat hij daar een Thaïse vriendin heeft gehad. Blijkbaar was het een heel intense relatie waarbij ook seks aan te pas kwam. Hij had ook beslist om in het buitenland te gaan werken. Ik was kapot van het verdriet, ik kroop terug naar mij laatste vriend omdat hij dit nooit zou doen. Stom van mij want die relatie zou toch nooit gaan werken. Uiteindelijk was het een "flikkerlichtrelatie" waarin ik mij soms wel en dan weer niet goed voelde. Ik heb echter wel alles gedaan om die relatie te doen werken omdat ik wist dat hij een goede jongen was die mij uiteindelijk wel goed wou behandelen. Ik heb wel nooit dezelfde gevoelens ervaren van rust en vertrouwen als bij mijn voorgaande relatie.

In tussentijd had ik op carrierevlak de moed gevonden om mijn overplaatsing aan te vragen maar ben ik dan uiteindelijk opnieuw verplaatst van die afdeling omdat ik constant moest wenen. Ik liep echt ongelukkig op mijn werk rond. Ik deed mijn werk correct maar kon het tegelijkertijd niet meer met een glimlach uitvoeren. Ik was de liefde van mijn leven verloren en alles werd langzamerhand irrelevant. Ik was, denk ik, ook té mondig naar collega's toe omdat er in het verleden misbruik van mij gemaakt is geweest. Als kers op de taart voelde ik de nood om met iedereen over mijn relationele problemen te praten, dus met mensen die ik slechts amper kende, hetgeen waarschijnlijk ook een slechte indruk heeft gemaakt. De directie vond uitiendelijk dat ik mijn werk niet aankon. Veel uitleg heb ik nooit gekregen waarom ik verplaatst werd en zonder zeggenschap moest ik beginnen op een nieuwe afdeling. Een afdeling die rustiger was en die ik wel zou aankunnen. De afdeling waar ik nu sta doe ik wel graag maar bied weinig uitdaging. De directie is er echter over eens dat ik niet meer aankan en niet opnieuw mag veranderen. Dit alles heeft mij opnieuw veel faalangst gegeven en heeft mij ook het gevoel dat ik "vast" zit.

In diezelfde periode ben ik blijven constant zoeken met de jongen die ik nog steeds zag als de liefde van mijn leven, soms antwoord hij, soms stootte hij me af. We spraken af, hij kuste mij en wou zelf vrijen met me. Ik voerde hem naar z'n werk, hij vertrok terug naar het buitenland en sms'te me dat dat zoenen niets betekende. Hij wou het goedmaken, hij wou het niet meer goedmaken. Hij wou reizen met mij, voornamelijk dat... Reizen met mij om te zien of de relatie nog een kans had. Afgelopen februari heb ik ook een reis gemaakt voor 3 weken met een gewone vriend, hij wou dat ik die reis afzei al hadden we volgens hem geen relatie... Ik heb op advies van een psycholoog, ik ben een jaar naar een psycholoog geweest, dit toen niet gedaan. Ik mocht van haar niet alles aan de kant schuiven als hij mij geen zekerheid kon bieden. Ik heb niet kunnen genieten van die reis omdat hij mij een schuldgevoel gaf dat ik op reis was zonder hem.

In mei had ik afgesproken met z'n moeder omdat zij ook wou weten wat er eigenlijk allemaal aan de hand was, ik heb mijn verhaal gedaan en na heel wat heen- en weergetrek zei ze me dat hij het toch goed wou maken. De voorwaarde was echter dat er dan geen getwijfel mocht zijn. Ik ben echter geen persoon, die na zo'n gebeurtenissen, een relatie impulsief kan goedmaken. Mijn vertrouwen moest weer opnieuw opgebouwd worden en ik was doodsbang. Ik vermeld even tussendoor dat hij had geen zin in romantisch gedoe of het terug opbouwen van mijn vertrouwen. Toen dit alles gebeurde zat hij in het buitenland en ik hoorde amper iets van hem. Hij had het altijd druk, te druk voor een goedemorgen of goedenavond. Dat maakte mij triest want ik had na m'n werk veel tijd, ik woon immers nog steeds thuis en hoor veel vriendinnen niet meer. Ik probeerde niet te veel te sturen maar al snel vond hij mij toch aanklampend. Ik was waarschijnlijk ook wel aanklampend net omdat ik mij afgestoten voelde. Ik durfde niet meer praten over mijn zorgen. Hij is in juni van zijn werk naar huis gekomen om mij te zien, ik ben toe blijven slapen. Hij heeft heel de nacht aangedrongen op seks en ik voelde mij niet comfortabel. De volgende ochtend ben ik vrij vroeg vertrokken omdat ik toen goed bezig was met sporten, hij wou jammer genoeg niet mee gaan joggen. Ik had op dat moment net wat structuur in mijn leven gestoken en wou dit niet volledig opgeven. Die dag dat we hadden afgesproken was hij enorm aanklampend en verwachte hij plots alle aandacht en liefde. Het is inderdaad zo dat ik dit niet van het ene op het andere moment kon geven nadat hij me weken praktisch had genegeerd en dat mijn hart moest gewonnen worden.

Ik heb hem toen een tijdje amper weer gehoord, wel had ik verlof ingepland om samen door te brengen en eventueel op reis te gaan. Hij wou dit immers graag en had via bericht al veel gehamerd over wanneer we nu samen in verlof zouden gaan. Ik heb hem nog gehoord op mijn verjaardag, toen heeft hij een lief berichtje gestuurd. Twee dagen later stuurde hij echter dat hij er geen zin meer had. Hij heeft me toen opnieuw twee dagen genegeerd en toen doodleuk gebeld dat hij me nooit meer wou zien of horen. Hierna heeft hij mijn gsm-nummer geblokkeerd en mij van alle sociale media verwijderd. Ik kon niets meer zien. Ik was kapot en dacht aan suïcide, ik heb toen ook naar de zelfmoordlijn gebeld. Ik heb echter nog te veel hoop om deze dachten effectief door te drijven en ben tegelijkertijd ook te zwak/ bang om effectief suïcide te plegen. Vanaf dit punt was ik dood vanbinnen, niets is me nog iets waard zonder hem. Via zij moeder vernam ik dat deze beslissing kwam omdat ik vroeger was vertrokken om te gaan joggen. Ik had te weinig geïnvesteerd in de relatie en geen beslissing gemaakt. Hierdoor was ik hem kwijt. Ik heb nog even gepraat met zijn moeder en ook nog eens afgesproken maar zij kwetste mij enkel maar met haar, waarschijnlijk-wel-goed-bedoelde, advies. Ze vertelde mij dat het sowieso geen goede relatie was, dat we niet meer bij elkaar pasten, dat er te veel gebeurd was, dat ik een mooi meisje ben, dat ik er gelukkig uitzag, dat het leven mooi is en dat ze blij was dat ik mij leven zogenaamd herpakte. Ik zou wel iemand nieuws vinden. Toen ze me dat allemaal zei dacht ik: wat een bullshit. Ik had mijn leven niet op orde en nu nog steeds niet. Ik had wél het gevoel dat de grond onder mij was weggezakt. Ik wil niemand nieuws meer. Ze verteld mij toen op de koop toe dat ik mij moest openstellen voor liefde en wat impulsiever moest zijn, dat ik geen hoop mocht hebben dat het ooit nog goedkomt en dat hij een nieuwe relatie heeft. Van die nieuwe relatie weten zelfs zijn vrienden blijkbaar niet en via via ben ik te weten gekomen dat er ook niets op zijn sociale media erover staat. Ik twijfel zelfs of het niet gewoon een smoesje is om mij af te schepen en te zorgen dat ik doorga met mijn leven. Waardoor ik mij nog zieliger en triestiger voel. Hij heeft haar zogezegd pas leren kennen na hij gebroken had met mij (2 weken eerder). Liefde kan je volgens haar niet dwingen. Het klonk voor mij allemaal enorm zweverig want ik zag hem immers graag en was bereid met de tijd al hetgeen er gebeurd was achter mij te laten.

Er is momenteel nog geen enkele dag voorbij gegaan zonder dat ik aan hem denk en waarbij ik mijzelf niet hoeft tegen te houden om een bericht te sturen naar zijn moeder. Ik heb enorm veel pijn en niets in mijn leven voelt nog iets waard voor me. Ik voel mij vast in mijn leven, verlamd om nog stappen te zetten. Angstig. Men zegt dat je je geluk niet mag laten afhangen van derden en dat je gelukkig moet kunnen zijn alleen. Ik denk echter dat moest ik een liefhebbende man hebben waarmee het goed klikt dat ik waarschijnlijk wel verder in mijn leven zou geraken dan alleen. Mijn hobby's heb ik inmiddels weer gestopt, niets heeft voor mij nog zin en ik heb werkelijk geen enkel idee waarom ik nog in iets zou investeren. Het leven voelt momenteel nutteloos voor mij, ik zie de zin van het leven niet meer. Ik heb enorme faalangst gekregen door alles wat er ook gebeurd is. Als ik enthousiast word om iets nieuws te proberen, dan is er direct dat negatief stemmetje die mij tegenhoudt. Ik krijg echter nog steeds enorm veel voldoening door mijn werk en de liefde die ik krijg van mijn patiënten. Ik voel mij dan nuttig, dat is het enige waardoor ik mij nog nuttig door voel. Tegelijkertijd voel ik me ook angstig dat ik nooit nog een ander werk, een nieuwe hobby of mooie reizen zal kunnen doen. Ik heb het gevoel dat ik vast zit in deze staat en dat er nooit nog iets zal veranderen in m'n leven. Ik durf geen stappen meer te zetten, voel me zielig dat ik nog thuis bij m'n ouders woon en ben bang om te falen. Mijn ouders sturen mij ook niet echt in het leven, ik mis iemand die sturing geeft in mijn leven. Ik kan dit zelf niet. Ik zie en hoor veel vrienden niet meer, voel mij uitgesloten omdat ik het gevoel heb dat iedereen het constant zo druk heeft. Ik kan me niet meer inspannen en voel mij schuldig als ik ontspan. Ik begin plannen en maak ze niet af, soms lukt het me zelfs niet om ook maar ergens aan te beginnen. Alles vraagt de grootste inspanning. Ik heb het gevoel dat dit gevoel nooit zal overgaan en dat er nooit meer iets zal veranderen in mij leven. Angst, faalangst en verdriet domineren m'n leven. Ik heb proberen af te spreken met jongens en heb zelfs eventjes Tinder geïnstalleerd maar eerlijk is eerlijk. Het interesseert mij echt niet. Er was één jongen die ik wel leuk en lief vond, maar die hoor ik nog amper. Ik ben ook bang om me opnieuw te binden, om opnieuw gekwetst te worden en niet goed genoeg te zijn. Nu is het zaterdagavond en lig ik als 25-jarige thuis in mijn bed. Triest. Ik doe mijn best om positief te zijn hoor, maar ergens is er iets in mij gebroken. Van 's morgens tot 's avonds pieker ik over de zin van het leven en hoe niets eigenlijk zin heeft omdat we uiteindelijk toch allemaal ooit sterven. Zwarte gedachten zijn continu aanwezig, hoewel ik normaal altijd zeer vrolijk was. Het liefst zou ik enkel maar nog meer werk doen of zelf naar het buitenland gaan werken om maar iets te bewijzen en omdat ik ook wel graag reis. Maar dit is allemaal niet mogelijk. Ergens wil ik gewoon permanent weg van dit alles. Mijn omgeving laat ik dit echter niet merken, keep on smiling.


Bedankt voor al het geduld aan degene die heel dit bericht gelezen hebben, het heeft mij alvast deugd gedaan om dit van mij af te schrijven.

Die gedachten waren soms aanwezig maar ik weet dat ik deze nooit zal doorvoeren. Ik doe elke dag m'n best om positief te zijn en iets te maken van m'n dag maar desondanks er verandert er niets aan de omgeving rondom me. Ik heb inderdaad wel momenten waarop ik me echt verschrikkelijk voel en intens verdrietig ben. Ik voel me onzeker en heb faalangst maar er is niets dat ik kan doen waardoor deze gevoelens weggaan. Ik weet zelfs niet eens wat dat inhoud aan jezelf werken, waar moet je dan in godsnaam beginnen en welke stappen moet je doorlopen. Het is zo vaag voor me en niet-concreet.

Ik voel me ook enorm eenzaam.

Het is echt voor mij ook wel een verhaal geweest van constante afwijzing, ik heb de afgelopen 3 jaar nergens meer bevestiging gekregen over mijn kunnen.

-Ykad:
Veel van mijn vriendinnen hebben zelf relaties en druk bezig met hun gezin/huishouden of zijn druk bezig met een studie. Door de tegenslagen op mijn werk heb ik echt faalangst gekregen, ik durf het niet aan te vragen om nog een studie te doen omdat de directie mij enorm hard heeft aangepakt en duidelijk gemaakt dat ze weinig geloven in mijn capaciteiten om iets anders te doen dan hetgeen ik nu doe. Dat doet me enorm veel pijn omdat deze reacties gebaseerd zijn op een periode waarin ik echt aan de grond zat van liefdesverdriet en niets ander mij nog kon interesseren, een momentopname maar ik snap wel dat dit niet professioneel was en ze geen zin hadden om hier mee te "dealen". Ik kan proberen om iets wat van me af te schrijven maar ik heb dit wel in het verleden al geprobeerd en ik merkte k het erg confronterend vond om mijn negatieve gedachten terug te lezen. Ik denk dat ik me dan vooral op het positieve zou proberen te focussen.

-Bitje93:
Ik stel mij inderdaad enorm in dienst van anderen omdat ik mij dan ook enorm nuttig voel maar er is inderdaad al veel misbruik door gemaakt hoor. Ik voel mij echt een mens dat gemaakt is om anderen te helpen. Bedankt om te bevestigen dat ik een goed persoon ben, wanneer ik mij wat slechter in mijn vel voel dan zal ik dit bericht teruglezen!

-duizel:
Ik ben het aan het overwegen om terug naar m'n vorige psycholoog te gaan, ze wou me enkel wel doorverwijzen naar een psychiater omdat medicatie mij, volgens haar, zou kunnen verder helpen. Mijn oma langs mijn moeders kant lijdt aan een soort stemmingsstoornis (geen idee welke degeen is, we hebben weinig contact) en ik ben ergens wel bang dat er zich bij mij ook een "geluksstofje" te kort in mijn hersenen bevindt maar ben echt geen voorstander van medicatie.

- Dromenland91:
Bedankt voor de peptalk & advies, doet me enorm deugd. Ik heb inderdaad moeite met alleen zijn, ik ben een enorm zorgzaam persoon maar zorgen voor mezelf vind ik enorm moeilijk en zelfs onnodig.