Psyche
alle pijlers
Gek van angst - Gegeneraliseerde Angststoornis
vrijdag 11 juli 2008 om 17:56
Ik zie voor mijn werk regelmatig mensen met deze klachten. Ik ben namelijk gespecialiseerd in angststoornissen. De angst om ziek te worden in het openbaar zorgt er eigenlijk voor dat je het ook wordt. Puur en alleen de gedachte: ik ga straks moeten overgeven of ik kan mijn diarree misschien niet ophouden, kan ervoor zorgen dat je spanningsniveau stijgt. Als dit gebeurt (wat bij alle vormen van stress zo is) dan lok je lichamelijke reacties uit, zoals: buikpijn, krampen, misselijkheid, duizeligheid, tintelingen, zweten, benauwdheid etc. Dit is voor jou weer een teken: zie je wel, daar is het al.. en daar schiet je stressniveau weer de lucht in. Resultaat: de angst zorgt ervoor dat je niet meer gaat doen wat je van plan was. Je komt steeds meer binnen te zitten en isoleert jezelf.
Puur het beseffen dat deze gedachten ervoor zorgen dat je de angst uitlokt is de eerste stap. Wat kun je er dan aan doen? Bedenk je eens wat anderen denken als ze ergens naar toe gaan. Bijvoorbeeld: ik ga lekker winkelen, ik heb nog een leuk truitje nodig, het is uitverkoop etc. Dit zijn gedachten die maken dat zij zich rustig voelen bij het weggaan. Er is namelijk geen reden tot angst of spanning.
Betrap jezelf op die angstopwekkende gedachten en bedenk: daar ben ik weer, zit ik weer zulke nare dingen te denken terwijl er geen reden toe is. De enige reden dat ik ziek word is omdat ik deze gedachten heb. Er is daar niets dat mij verder ziek kan laten voelen normaal gesproken. Ga daarna gewoon en merk dat hoe meer je jezelf 'programmeert' tot deze rustgevende gedachten hoe makkelijker ook het weggaan zelf wordt. Je hebt namelijk de oorzaak weggenomen. Dit kost tijd, omdat je die angstopwekkende gedachten al jaren denkt. Ze zullen dan ook steeds terugkeren, maar laat ze niet winnen! Blijf met de nieuwe gedachten oefenen.
In een notendop waar cognitieve gedragstherapie zich mee bezig houdt. Hoop dat je er wat aan hebt en misschien kun je een hulpverlener zoeken die je ermee gaat helpen. Succes!
Puur het beseffen dat deze gedachten ervoor zorgen dat je de angst uitlokt is de eerste stap. Wat kun je er dan aan doen? Bedenk je eens wat anderen denken als ze ergens naar toe gaan. Bijvoorbeeld: ik ga lekker winkelen, ik heb nog een leuk truitje nodig, het is uitverkoop etc. Dit zijn gedachten die maken dat zij zich rustig voelen bij het weggaan. Er is namelijk geen reden tot angst of spanning.
Betrap jezelf op die angstopwekkende gedachten en bedenk: daar ben ik weer, zit ik weer zulke nare dingen te denken terwijl er geen reden toe is. De enige reden dat ik ziek word is omdat ik deze gedachten heb. Er is daar niets dat mij verder ziek kan laten voelen normaal gesproken. Ga daarna gewoon en merk dat hoe meer je jezelf 'programmeert' tot deze rustgevende gedachten hoe makkelijker ook het weggaan zelf wordt. Je hebt namelijk de oorzaak weggenomen. Dit kost tijd, omdat je die angstopwekkende gedachten al jaren denkt. Ze zullen dan ook steeds terugkeren, maar laat ze niet winnen! Blijf met de nieuwe gedachten oefenen.
In een notendop waar cognitieve gedragstherapie zich mee bezig houdt. Hoop dat je er wat aan hebt en misschien kun je een hulpverlener zoeken die je ermee gaat helpen. Succes!
vrijdag 11 juli 2008 om 18:20
Volgens mij is het goed om die behandeling te doen want je geeft aan nog steeds gek van angst te zijn
Ikzelf heb :hyperventilatie , paniek en Angstaanvallen.
Ik heb wel wat andere klachten dan jou ik heb bijvoorbeeld met een paniek aanval klamme handen,warm, licht in me hoofd een hart die sneller klopt.
Dus ik weet hoe lastig het is.
Ikzelf slik oxazepam dat is een medicijn waar je rustig van wordt en wat moeier het is een soort van zenuwverslapper .
Ik moet ze iedere dag slikken een halfje in de ochtend en avond maar het gaat goed dus neem ik ze alleen in wanneer ik echt 'gek' wordt zeg maar
Ikzelf heb :hyperventilatie , paniek en Angstaanvallen.
Ik heb wel wat andere klachten dan jou ik heb bijvoorbeeld met een paniek aanval klamme handen,warm, licht in me hoofd een hart die sneller klopt.
Dus ik weet hoe lastig het is.
Ikzelf slik oxazepam dat is een medicijn waar je rustig van wordt en wat moeier het is een soort van zenuwverslapper .
Ik moet ze iedere dag slikken een halfje in de ochtend en avond maar het gaat goed dus neem ik ze alleen in wanneer ik echt 'gek' wordt zeg maar
vrijdag 11 juli 2008 om 19:07
Ik heb al jaren last van angst. Ik ben een meester geworden in het ontwijken van zaken en plekken. Het gevolg is wel dat je wereldje heel klein is. Reizen is er niet meer bij. Restaurants ga ik uit de weg. Autorijden doe ik niet.
Er waren momenten dat ik echt bang was gek te worden. Realiteit is dat je niet gek van angst wordt. Het voelt kut en de angst kan verlammend werken, maar gek word je niet. Zo makkelijk kom je er niet van af
Ik heb medicijnen (Zoloft) maar dat is geen wondermiddel. De ergste angst is weg, maar angst en paniekklachten heb ik nog wel.
Ik zou in therapie moeten, maar ga ook dat aan de weg, bang dat ik dingen moet gaan doen die ik gewoon veels te eng vindt...
Toch gloort er hoop aan de horizon. Er valt te leven met angst. En ik heb hele diepe dalen gehad, maar heb nu ook weer hele goede tijden...dus kop op...het is "maar" angst. Heel naar en heel vervelend, maar je gaat er niet dood aan....en heel veel mensen hebben het. Ik denk dat het zou helpen als mensen er voor uit zouden komen...nu is het met zoveel schaamte omgeven.
Verder snapt niemand het echt. Want de angst is irrationeel. Mensen zien het niet aan je en snappen niet waarom je niet naar een cafe durft, maar wel een bioscoop bezoekt. Daar zit ook geen logica in, maar in mijn geval is het in een bioscoop donker en ziet niemand mij panieken en hoef ik niks te eten (ben bang dat ik van de zenuwen ga overgeven in een restaurant...stupid, maar het is nu eenmaal zo
Er waren momenten dat ik echt bang was gek te worden. Realiteit is dat je niet gek van angst wordt. Het voelt kut en de angst kan verlammend werken, maar gek word je niet. Zo makkelijk kom je er niet van af
Ik heb medicijnen (Zoloft) maar dat is geen wondermiddel. De ergste angst is weg, maar angst en paniekklachten heb ik nog wel.
Ik zou in therapie moeten, maar ga ook dat aan de weg, bang dat ik dingen moet gaan doen die ik gewoon veels te eng vindt...
Toch gloort er hoop aan de horizon. Er valt te leven met angst. En ik heb hele diepe dalen gehad, maar heb nu ook weer hele goede tijden...dus kop op...het is "maar" angst. Heel naar en heel vervelend, maar je gaat er niet dood aan....en heel veel mensen hebben het. Ik denk dat het zou helpen als mensen er voor uit zouden komen...nu is het met zoveel schaamte omgeven.
Verder snapt niemand het echt. Want de angst is irrationeel. Mensen zien het niet aan je en snappen niet waarom je niet naar een cafe durft, maar wel een bioscoop bezoekt. Daar zit ook geen logica in, maar in mijn geval is het in een bioscoop donker en ziet niemand mij panieken en hoef ik niks te eten (ben bang dat ik van de zenuwen ga overgeven in een restaurant...stupid, maar het is nu eenmaal zo
dinsdag 29 juli 2008 om 11:42
Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Voelde me ook altijd angstig en gespannen. Een dagje uit was voor mij een ware hel en blij als ik weer thuis was.
In therapie geweest, wilde eigenlijk niet aan medicijnen. Uiteindelijk toch aan de Fevarin (tegenwoordig Fluvoxamine). Er is een wereld voor me open gegaan. Heerlijk, geen spaning en angst meer. Ik slik het nu 8 jaar en durf er eigenlijk niet mee te stoppen omdat ik veel te bang ben dat ik de klachten weer terug krijg. Dat nooit meer !!!!!
Je moet alleen niet verwachten van medicijnen dat het gelijk helpt. De meeste hebben toch een inwerktijd nodig. Sommige mensen hebben hier moeite mee omdat soms de klachten ook eerst kunnen verergeren. Na 6 weken moet je toch wel resultaat merken.
Ik ben er nog steeds super blij mee, en hoop voor jou ook dat je je weer lekker gaat voelen.
Gr
In therapie geweest, wilde eigenlijk niet aan medicijnen. Uiteindelijk toch aan de Fevarin (tegenwoordig Fluvoxamine). Er is een wereld voor me open gegaan. Heerlijk, geen spaning en angst meer. Ik slik het nu 8 jaar en durf er eigenlijk niet mee te stoppen omdat ik veel te bang ben dat ik de klachten weer terug krijg. Dat nooit meer !!!!!
Je moet alleen niet verwachten van medicijnen dat het gelijk helpt. De meeste hebben toch een inwerktijd nodig. Sommige mensen hebben hier moeite mee omdat soms de klachten ook eerst kunnen verergeren. Na 6 weken moet je toch wel resultaat merken.
Ik ben er nog steeds super blij mee, en hoop voor jou ook dat je je weer lekker gaat voelen.
Gr
dinsdag 29 juli 2008 om 13:40
Lieve Tinkeldel, als ik je 1 ding mag adviseren: neem alstjeblieft wel medicijnen, want met alleen therapie kom je er echt niet. Daarvoor zijn volgens mij de klachten te heftig. Ik ben ook jarenlang vreselijk bang geweest, ik kwam nergens meer, als ik al de deur uit moest, stikte ik van de angst. Ik zag overal leeuwen en beren en mensen die me wat aan wilde doen, zelfs een zielig oud mannetje op straat zat in een complot om mij te vermoorden, daarom zag hij er zo onschuldig uit, zo dacht ik toen en natuurlijk zat ik ook in therapie, 5 dagen per week zelfs, klinische therapie omdat mijn klachten te heftig waren voor dagbehandeling, want ik hield het niet meer in mijn eigen huis, daar was de angst het ergst, gewoon het idee dat iemand me wat aan zou doen en dat ik niet kon vluchten, dat maakte me echt gek.
In de kliniek hebben ze me langzaam maar zeker aan de medicijnen gekregen, dit geheel van mezelf uit, want ik zag ook wel dat ik zo niet verder meer kon leven, elk weekend was het raak en dat was voor zowel voor mezelf als mijn omgeving niet zo leuk meer, ik dacht dat het wel zou wennen, ik was er ondertussen wel aan gewend aan de vreselijke angst, maar het vrat zoveel energie, ik had geen energie voor andere dingen meer en ik lag de hele dag op de bank, uitgeput.
Door therapie en in het begin Oxazepam en later Seroxat, 20mg maar is mijn angst veel en veel minder geworden, het is nu beheersbaar en het overvalt me niet telkens wanneer ik het niet verwacht. De Seroxat is voor overdag en 's avonds neem ik dan een Seroquel, 25 mg. Ik zou het echt proberen als ik jou was.
In de kliniek hebben ze me langzaam maar zeker aan de medicijnen gekregen, dit geheel van mezelf uit, want ik zag ook wel dat ik zo niet verder meer kon leven, elk weekend was het raak en dat was voor zowel voor mezelf als mijn omgeving niet zo leuk meer, ik dacht dat het wel zou wennen, ik was er ondertussen wel aan gewend aan de vreselijke angst, maar het vrat zoveel energie, ik had geen energie voor andere dingen meer en ik lag de hele dag op de bank, uitgeput.
Door therapie en in het begin Oxazepam en later Seroxat, 20mg maar is mijn angst veel en veel minder geworden, het is nu beheersbaar en het overvalt me niet telkens wanneer ik het niet verwacht. De Seroxat is voor overdag en 's avonds neem ik dan een Seroquel, 25 mg. Ik zou het echt proberen als ik jou was.
dinsdag 29 juli 2008 om 13:42
:
Ik heb al jaren last van angst. Ik ben een meester geworden in het ontwijken van zaken en plekken. Het gevolg is wel dat je wereldje heel klein is. Reizen is er niet meer bij. Restaurants ga ik uit de weg. Autorijden doe ik niet.
Er waren momenten dat ik echt bang was gek te worden. Realiteit is dat je niet gek van angst wordt. Het voelt kut en de angst kan verlammend werken, maar gek word je niet. Zo makkelijk kom je er niet van af
Ik heb medicijnen (Zoloft) maar dat is geen wondermiddel. De ergste angst is weg, maar angst en paniekklachten heb ik nog wel.
Ik zou in therapie moeten, maar ga ook dat aan de weg, bang dat ik dingen moet gaan doen die ik gewoon veels te eng vindt...
Toch gloort er hoop aan de horizon. Er valt te leven met angst. En ik heb hele diepe dalen gehad, maar heb nu ook weer hele goede tijden...dus kop op...het is "maar" angst. Heel naar en heel vervelend, maar je gaat er niet dood aan....en heel veel mensen hebben het. Ik denk dat het zou helpen als mensen er voor uit zouden komen...nu is het met zoveel schaamte omgeven.
Verder snapt niemand het echt. Want de angst is irrationeel. Mensen zien het niet aan je en snappen niet waarom je niet naar een cafe durft, maar wel een bioscoop bezoekt. Daar zit ook geen logica in, maar in mijn geval is het in een bioscoop donker en ziet niemand mij panieken en hoef ik niks te eten (ben bang dat ik van de zenuwen ga overgeven in een restaurant...stupid, maar het is nu eenmaal zo
Niks om je voor te schamen, hoor, Carleen, mensen die zich niet zo voelen als jij, begrijpen er nu eenmaal heel erg weinig van.
Zelfs mijn eigen vriend begreep me niet en hij maakte me ook wel eens belachelijk met mijn angsten en daar was ik toen niet zo blij mee, maar hij is wel bij me gebleven, ondanks mijn af en toe extreme gedrag. Dan belde ik hem midden op de dag op, was ik helemaal in paniek, want er was een man in huis geweest die mijn raam had gerepareerd, gewoon op afspraak, maar ik was als de dood dat er iets vreselijks zou gebeuren en zo kan ik nog wel wat situaties opnoemen, maar mijn vriend is altijd hartstikke lief geweest en toen de politie een hennepkwekerij had ontdekt in ons appartementencomplex en ik de 'dader' aan de telefoon had gehad, is hij vanuit zijn werk naar me toegekomen en dat voelt toch wel goed, maar ik moest ook zonder hem van die vreselijk, alles verterende angst afkomen, want ik kon hem natuurlijk niet te pas en te onpas opbellen, maar ja, het is toch fijn dat hij lief voor me is en er voor me is als het echt nodig is en nu gaat het gelukkig een stuk beter met me en mijn vriend en ik zijn nog steeds bij elkaar.
Jij ook sterkte gewenst, Carleen.
dinsdag 29 juli 2008 om 16:27
Haai Tinkeldel,
Wat vreselijk herkenbaar! Ik heb ook geen paniekaanvallen, maar wel een contineue angst steeds. Als ik ergens heen ga voel ik me altijd een vorm van gespannen en eenmaal op de plaats van bestemming hou ik mijn lichaam voortdurend in de gaten: voel ik niks geks? Bij elk pijntje op dingetje schiet ik in de stress... Ik heb het niet altijd trouwens, het ligt er echt aan waar en met wie ik ben, maar echt helemaal ontspannen ben ik nooit. Ik merk ook dat ik steeds meer ontwijk, zoals winkelen in mijn eentje, met de bus, etc. Als er iets op het programma staat van mijn werk dan zoek ik meteen uit WAAR we heengaan, WAT we gaan doen en hoe VER het van huis is. Gewoon een soort controle willen hebben. Om er vervolgens weer weken tegenaan te hikken. Autorijles vind ik ook verschrikkelijk, dan moet je de snelweg op terwijl je echt de paniek in je tenen voelt. Elke keer toch weer die stress
En vakanties zijn ook niet altijd je van het. Ik heb een superleuke vakantie gehad, maar wel voortdurend een stemmetje op de achtergrond. Dus dan geniet je van het uitzicht en dan hoor je dat stemmetje weer: " stel dat..." of dan geniet je van je kind en hoor je dat stemmetje weer.... Ik baal daar zo ontzettend erg van! Ik heb voortdurend de angst om ziek te worden of erger nog om dood te gaan. Waar komt dat toch vandaan?
Ik moet wel zeggen dat mijn leven er verder redelijk normaal uitziet, ik doe het met de dingen die ik wel durf of aankan. Zoals lekker uiteten met vrienden, mijn werk, met mijn gezin leuke dingen doen (met mijn man erbij heb ik nergens last van, tenzij ik op vakantie ben), naar het strand, etc. Maar winkelen of in mijn eentje echt iets ondernemen... Nee.
Ik ga trouwens naar het concert van Madonna en ook daar zie ik vreselijk, HEEL erg tegenop... Maar ik vind het wel stoer van mezelf dat ik het doe...
Wat vreselijk herkenbaar! Ik heb ook geen paniekaanvallen, maar wel een contineue angst steeds. Als ik ergens heen ga voel ik me altijd een vorm van gespannen en eenmaal op de plaats van bestemming hou ik mijn lichaam voortdurend in de gaten: voel ik niks geks? Bij elk pijntje op dingetje schiet ik in de stress... Ik heb het niet altijd trouwens, het ligt er echt aan waar en met wie ik ben, maar echt helemaal ontspannen ben ik nooit. Ik merk ook dat ik steeds meer ontwijk, zoals winkelen in mijn eentje, met de bus, etc. Als er iets op het programma staat van mijn werk dan zoek ik meteen uit WAAR we heengaan, WAT we gaan doen en hoe VER het van huis is. Gewoon een soort controle willen hebben. Om er vervolgens weer weken tegenaan te hikken. Autorijles vind ik ook verschrikkelijk, dan moet je de snelweg op terwijl je echt de paniek in je tenen voelt. Elke keer toch weer die stress
En vakanties zijn ook niet altijd je van het. Ik heb een superleuke vakantie gehad, maar wel voortdurend een stemmetje op de achtergrond. Dus dan geniet je van het uitzicht en dan hoor je dat stemmetje weer: " stel dat..." of dan geniet je van je kind en hoor je dat stemmetje weer.... Ik baal daar zo ontzettend erg van! Ik heb voortdurend de angst om ziek te worden of erger nog om dood te gaan. Waar komt dat toch vandaan?Ik moet wel zeggen dat mijn leven er verder redelijk normaal uitziet, ik doe het met de dingen die ik wel durf of aankan. Zoals lekker uiteten met vrienden, mijn werk, met mijn gezin leuke dingen doen (met mijn man erbij heb ik nergens last van, tenzij ik op vakantie ben), naar het strand, etc. Maar winkelen of in mijn eentje echt iets ondernemen... Nee.
Ik ga trouwens naar het concert van Madonna en ook daar zie ik vreselijk, HEEL erg tegenop... Maar ik vind het wel stoer van mezelf dat ik het doe...
dinsdag 29 juli 2008 om 16:27
Hallo Tinkeldel,
Mijn vriend heeft agorafobie: hij is bang om in openbare gelegenheden ziek te worden. Het is angst voor de angst. Want hij voelt zich lichamelijk wel ziek, maar dat komt doordat zijn lichaam angstig reageert. Hij gaat zweten, wordt duizelig, krijgt diarree en gaat overgeven. Wat jij omschrijft is m.i. dus ook een paniekaanval. Weet je zeker dat je gegeneraliseerde angststoornis hebt en geen agorafobie? Bij mijn vriend werd namelijk ook eerst de verkeerde diagnose gesteld.
Je schrijft dat je minder klachten hebt als je bepaalde situaties vermijdt. Heel herkenbaar...
En je schrijft ook dat je de symptomen niet wilt accepteren. Mijn ervaring (via mijn vriend) is dat dit de enige manier is om beter te worden. Als je meer wilt horen hierover, laat maar weten.
succes en sterkte...
Mijn vriend heeft agorafobie: hij is bang om in openbare gelegenheden ziek te worden. Het is angst voor de angst. Want hij voelt zich lichamelijk wel ziek, maar dat komt doordat zijn lichaam angstig reageert. Hij gaat zweten, wordt duizelig, krijgt diarree en gaat overgeven. Wat jij omschrijft is m.i. dus ook een paniekaanval. Weet je zeker dat je gegeneraliseerde angststoornis hebt en geen agorafobie? Bij mijn vriend werd namelijk ook eerst de verkeerde diagnose gesteld.
Je schrijft dat je minder klachten hebt als je bepaalde situaties vermijdt. Heel herkenbaar...
En je schrijft ook dat je de symptomen niet wilt accepteren. Mijn ervaring (via mijn vriend) is dat dit de enige manier is om beter te worden. Als je meer wilt horen hierover, laat maar weten.
succes en sterkte...
dinsdag 29 juli 2008 om 16:29
Ik heb afgelopen weekend eens opgeschreven wat ik allemaal niet meer doe, waar ik om heen draai, wat ik voor me uit blijf schuiven. En ik moet zeggen dat er nog maar heel weinig leefruimte over is.
quote]
Welke dingen schuif je allemaal voor je uit? Ik doe het ook, ik draai er ook vaak omheen. Dan spreek ik iets af met iemand en dan zeg ik dat ik wel " iets leuks" bedenk om te gaan doen... om vervolgens iets uit te zoeken wat ik aankan, zonder dat diegene dat dan weet...
quote]
Welke dingen schuif je allemaal voor je uit? Ik doe het ook, ik draai er ook vaak omheen. Dan spreek ik iets af met iemand en dan zeg ik dat ik wel " iets leuks" bedenk om te gaan doen... om vervolgens iets uit te zoeken wat ik aankan, zonder dat diegene dat dan weet...
dinsdag 29 juli 2008 om 17:07
Hoi Lotgenoten!
Hier nog iemand met paniekaanvallen en angst.
Ben ook bekend met hyperventilatie.. onrust.. Sinds 2 jaar met ups en downs, met nu een flinke down.. Zodanig dat ik ook ziek thuis zit.
Ik vind het ook echt iets verschrikkelijks en beperkends... In de goede tijden heb ik er wel controle over, maar in de dippen heeft 'het' zeg maar controle over mij..en dat is geen prettig gevoel!
Heb ook een lage weerstand, veel ziek, veel darmklachten, vermoeidheid..zal er allemaal wel min of meer bijhoren.
Het berichtje van Josefientje vind ik wel kort door de bocht 'neem wel medicijnen' .. dat lijkt me toch een hele persoonlijke afweging van voor- en nadelen in samenwerking met een professioneel iemand!
Nou in ieder geval sterkte voor iedereen!
Hier nog iemand met paniekaanvallen en angst.
Ben ook bekend met hyperventilatie.. onrust.. Sinds 2 jaar met ups en downs, met nu een flinke down.. Zodanig dat ik ook ziek thuis zit.
Ik vind het ook echt iets verschrikkelijks en beperkends... In de goede tijden heb ik er wel controle over, maar in de dippen heeft 'het' zeg maar controle over mij..en dat is geen prettig gevoel!
Heb ook een lage weerstand, veel ziek, veel darmklachten, vermoeidheid..zal er allemaal wel min of meer bijhoren.
Het berichtje van Josefientje vind ik wel kort door de bocht 'neem wel medicijnen' .. dat lijkt me toch een hele persoonlijke afweging van voor- en nadelen in samenwerking met een professioneel iemand!
Nou in ieder geval sterkte voor iedereen!
dinsdag 29 juli 2008 om 22:12
Oh ja, ik ben trouwens helemaal niet zo voor medicijnen, hoewel het voor sommigen heel goed kan werken. Sowieso is het handig je te laten voorlichten want ik heb jarenlang anti-psychotica geslikt terwijl ik helemaal geen ervaringen heb gehad met psychoses. De huisarts echter meende dat dit wel zo was gezien mijn klachten. Uiteindelijk heeft een psycholoog mij geadviseerd daar onmiddelijk mee te stoppen en ik voelde mij daarna wel beter. Niet dat mijn angsten minder werden, maar ik voelde me wel weer meer in het leven staan en dat is fijner dan een apatisch gevoel...
woensdag 30 juli 2008 om 16:50
Met name het afspreken met vriendinnen schuif ik erg voor me uit, meestal met het oogpunt...komt nog wel. Maar eigenlijk durf ik gewoon niet.
Ik ben ook heel handig geworden met dingen zo draaien dat het mij het beste uitkomt, en ik het minste angst heb.
Door mijn psych is me verteld dat ik geen paniekaanvallen heb. Ik raak wel eens in paniek, maar niet met alle lichamelijke reacties daarbij. Ik ben eigenlijk continu angstig.
Morgen heb ik een gesprek met mijn psych, ben erg benieuwd wat daar uit komt.
Het verbaasd me trouwens iedere keer hoeveel mensen er wel niet zijn die hier ook last van hebben. En echt niemand praat er over...
Ik ben ook heel handig geworden met dingen zo draaien dat het mij het beste uitkomt, en ik het minste angst heb.
Door mijn psych is me verteld dat ik geen paniekaanvallen heb. Ik raak wel eens in paniek, maar niet met alle lichamelijke reacties daarbij. Ik ben eigenlijk continu angstig.
Morgen heb ik een gesprek met mijn psych, ben erg benieuwd wat daar uit komt.
Het verbaasd me trouwens iedere keer hoeveel mensen er wel niet zijn die hier ook last van hebben. En echt niemand praat er over...
woensdag 30 juli 2008 om 17:12
En niet waar ook. Mijn vriend bijvoorbeeld, die heeft al 30 jaar last van pijn in z'n nek. Is geen pilletje voor, geen massage, geen oplossing. Dus die moet leren leven met een pijnlijke nek, o.a. met aangepast matras en kussen. Kan echt niet alles doen wat hij wil doen, zoals bijvoorbeeld achterom kijken over zijn schouder.
Zelf heb ik maandelijkse migraine-aanvallen, waardoor ik 2 dagen plat moet liggen. Pilletjes ervoor werken soms wel, soms helemaal niet. Dus ik probeer mijn werk daar een beetje omheen te plannen, stress te vermijden en ben al jaren aan het uitproberen welke voedingsmiddelen een positief of negatief effect hebben. Kan heel veel doen, daar niet van, maar niet "alles wat ik wil doen".
Dit is lang zo ernstig niet als jouw klachten. (Dat durf ik wel te zeggen, omdat mijn kleine beetje hoogtevrees en mensenvrees mij al zo gigantisch veel meer in de weg zit dan al mijn migraine-aanvallen bij elkaar.) Dus ik denk inderdaad dat je te zijner tijd moet leren accepteren dat je hierin beperkter bent dan sommige anderen. Klote, maar het is niet anders.
Wat niet wegneemt dat ik in jouw geval toch nog eens medicijnen zou proberen, een ander medicijn, een andere dosering, wie weet vind je iets dat voor jou wél goed werkt en dat maakt het allemaal net een beetje makkelijker. Of moet ik zeggen: net draaglijk?
woensdag 30 juli 2008 om 21:12
Laat je horen hoe je afspraak is verlopen? Ik heb zelf ook heel lang een afkeer gehad voor drukke publieke gelegenheden - in feite gewoon angst - en heb zelfs paniekaanvallen gehad (de ergste tijdens Koninginnedag 2007). Het is misschien wel iets minder geworden en ik kan het beter hanteren, maar verdwijnen zal het waarschijnlijk nooit.
woensdag 30 juli 2008 om 21:32
MTV True Life: I Panic
@Korenwolf:
Ik wou trouwens niet de indruk wekken dat het met die klachten makkelijk is. Ik heb zelf ook migraine gehad en ben fysiotherapeut (nou ja ik heb het papiertje). Ik nam het gewoon even als voorbeeld. Het is gewoon allemaal zo frustrerend. Het is niet zo makkelijk dat je het 'maar even' accepteert.
Ik laat het morgen horen, ik ben alleen bang dat er weinig concreets uit gaat komen. Ik zie erg tegen het gesprek op.
vrijdag 1 augustus 2008 om 10:07
Hallo Tinkeldel,
Waarschijnlijk heb je nu aangegeven hoe eng je zaken vindt, op een schaal van 1 tot 10 en begin je onderaan. Toch? Heel veel succes ermee. Ik kan me voorstellen dat je er geen zin in hebt, maar het is de enige manier om ervan af te komen. Denk je eens in hoe je leven zou zijn zonder deze irritationele angsten. Het duurt zeker een jaar, minimaal. Verwacht geen wonderen, alleen als je je echt inzet, zal er iets veranderen.
Korenwolf
Een angststoornis is niet te vergelijken met migraine of pijn in de nek (of rug Tinkeldel). De angstsymptomen zijn hee reeël en lichamelijk, maar ze worden veroorzaakt door een verkeerd gedachten- en gedragspatroon. Ik wil niet zeggen dat je gek bent of dat het maar tussen je oren zit, want probeer er maar eens vanaf te komen. Dat is heel moeilijk.
Ik zal proberen het uit te leggen.
Mensen zijn geconditioneerd. Bewust en onbewust. Vergelijk het met de hond van Pavlov. Die ging kwijlen als hij een belletje hoorde omdat zijn onbewuste wist dat er dan eten aankwam. Hij was zo 'geprogrammeerd'. Mensen conditioneren zichzelf. Bij droevige muziek voelen we ons verdrietig, bij dat leuke liedje dat die ene zomer de hele tijd werd gedraaid, voel je je blij. Begrafenissen zijn emotioneel en vakantie is leuk. Etc.
Als je een angststoornis hebt, ben je eigenlijk verkeerd geprogrammeerd. Als je uit eten gaat, onder de mensen bent, een spin ziet, in een vliegtuig stapt, voel je je angstig. Je koppelt die gebeurtenissen aan de angst. Vervolgens maakt je lichaam adrenaline aan, want je bent angstig. Hierdoor krijg je lichamelijke symptomen, wat je nog banger maakt. Resultaat: meer adrenaline, meer symptomen, meer angst, meer adrenaline etc.
Alleen door de confrontatie aan te gaan, kun je jezelf herprogrammeren. Je leert dat die enge dingen niet zo eng zijn. Dat gaat heel langzaam. Maar deze exposuretherapie is eigenlijk de enige manier. Medicijnen nemen de oorzaak niet weg. Als je er niets aan doet, zul je meer en meer situaties gaan vermijden. Je leven wordt steeds beperkter en je zit in een neerwaartse spiraal. Probeer eruit te komen nu het nog kan...
Waarschijnlijk heb je nu aangegeven hoe eng je zaken vindt, op een schaal van 1 tot 10 en begin je onderaan. Toch? Heel veel succes ermee. Ik kan me voorstellen dat je er geen zin in hebt, maar het is de enige manier om ervan af te komen. Denk je eens in hoe je leven zou zijn zonder deze irritationele angsten. Het duurt zeker een jaar, minimaal. Verwacht geen wonderen, alleen als je je echt inzet, zal er iets veranderen.
Korenwolf
Een angststoornis is niet te vergelijken met migraine of pijn in de nek (of rug Tinkeldel). De angstsymptomen zijn hee reeël en lichamelijk, maar ze worden veroorzaakt door een verkeerd gedachten- en gedragspatroon. Ik wil niet zeggen dat je gek bent of dat het maar tussen je oren zit, want probeer er maar eens vanaf te komen. Dat is heel moeilijk.
Ik zal proberen het uit te leggen.
Mensen zijn geconditioneerd. Bewust en onbewust. Vergelijk het met de hond van Pavlov. Die ging kwijlen als hij een belletje hoorde omdat zijn onbewuste wist dat er dan eten aankwam. Hij was zo 'geprogrammeerd'. Mensen conditioneren zichzelf. Bij droevige muziek voelen we ons verdrietig, bij dat leuke liedje dat die ene zomer de hele tijd werd gedraaid, voel je je blij. Begrafenissen zijn emotioneel en vakantie is leuk. Etc.
Als je een angststoornis hebt, ben je eigenlijk verkeerd geprogrammeerd. Als je uit eten gaat, onder de mensen bent, een spin ziet, in een vliegtuig stapt, voel je je angstig. Je koppelt die gebeurtenissen aan de angst. Vervolgens maakt je lichaam adrenaline aan, want je bent angstig. Hierdoor krijg je lichamelijke symptomen, wat je nog banger maakt. Resultaat: meer adrenaline, meer symptomen, meer angst, meer adrenaline etc.
Alleen door de confrontatie aan te gaan, kun je jezelf herprogrammeren. Je leert dat die enge dingen niet zo eng zijn. Dat gaat heel langzaam. Maar deze exposuretherapie is eigenlijk de enige manier. Medicijnen nemen de oorzaak niet weg. Als je er niets aan doet, zul je meer en meer situaties gaan vermijden. Je leven wordt steeds beperkter en je zit in een neerwaartse spiraal. Probeer eruit te komen nu het nog kan...
vrijdag 1 augustus 2008 om 13:37
De ene angst is de andere niet. De ene heeft angsten door traumatische ervaringen waardoor je ook finaal de weg kwijt kan zijn in het leven en waardoor iedereen die je ontmoet een bedreiging kan zijn. Deze angsten gaan ook gepaard met heel erg veel paranoide gevoelens en daar is ook heel erg moeilijk mee om te gaan, ik worstel er al jaren mee om mijn gevoelsleven wat rustiger te krijgen en dingen meer op een rijtje te krijgen, maar het gaat allemaal nog wat op en neer, ik kan me heel erg goed en rustig voelen, zeker als ik het rustig aan gedaan heb op een dag, dat ik niet teveel druk op me heb, maar heb ik die druk wel, dan gaat het met mij niet goed, ik heb nog teveel energie nodig om de dag door te komen zonder problemen, zonder boosheid etc, als er weer eens wat rots gebeurt, dan komt die hele golf die van binnen zit, naar buiten en dat wil ik echt niet meer.
Medicijnen helpen bij mij een beetje, om de ergste klachten niet te voelen, maar als het er echt op aan komt, kan geen enkel medicijn die heftige emoties bij mij van binnen onderdrukken, daarvoor zit er teveel, ik heb te lang over mijn grenzen laten lopen en me te lang laten bedreigen en onderdrukken, te lang heb ik moeten doen wat een ander wilde, een ander leefde mijn leven en daar zit mijn grootste angst: dat ik m'n vrijheid weer kwijtraak en dat ik weer helemaal gebonden wordt door anderen etc.
Medicijnen helpen bij mij een beetje, om de ergste klachten niet te voelen, maar als het er echt op aan komt, kan geen enkel medicijn die heftige emoties bij mij van binnen onderdrukken, daarvoor zit er teveel, ik heb te lang over mijn grenzen laten lopen en me te lang laten bedreigen en onderdrukken, te lang heb ik moeten doen wat een ander wilde, een ander leefde mijn leven en daar zit mijn grootste angst: dat ik m'n vrijheid weer kwijtraak en dat ik weer helemaal gebonden wordt door anderen etc.
vrijdag 1 augustus 2008 om 14:13
Tinkeldel, goed dat je stappen hebt ondernomen, ik kan me wel voorstellen dat je er tegen op ziet, maar uiteindelijk zul je er alleen maar beter van worden.
Ik heb al eerder een fobie gehad, een angststoornis. Die begon toen ik 15 was. Ik heb letterlijk een aantal jaar op zolder geleefd, durfde de deur niet uit. Daarnaast ben ik opgevoed door een alcolistische vader en was mijn moeder een aantal jaar daarvoor overleden, dus de thuissituatie was alles behalve veilig. Mijn vader nam ook niet de moeite een psychiater in te schakelen en zelf had ik er de kracht niet voor. Uiteindelijk ben ik stukje bij beetje aan mezelf gaan werken, gewoon zelf bedacht. Dus steeds een stukje verder van huis, naar de hoek van de straat lopen etc. Daarnaast had ik een vriendinnetje dat mij enorm steunde 'en kreeg ik uiteindelijk een maatschappelijk werkster via de huisarts. Ik was uiteindelijk zo ver dat ik een stuk durfde te fietsen, wel in het donker of op een stille zondagochtend want niemand mocht me zien. En tijdens die momenten ontmoette ik mijn toenmalige vriend. Hij was zo verliefd dat die fobie hem niks kon schelen en samen met hem ontdekte ik de wereld opnieuw. Ik genoot van alles dubbel zo veel, van de bloemen, van de duinen, de eendjes in het water... Ik leefde! Na een jaar of twee was ik redelijk klachtenvrij. Ik ging werken, deed een studie, heb zelfs nog een baan op tv gehad bij een LIVE uitzending, het boeide me niks. Ik voelde me sterk en ik zou me nooit meer laten rulen door een straatangst. Tssjjjaaaa.
En nu, sinds 2 jaar toch weer die angst. Hele simpele dingen worden moeilijk. Blijkeb uiteindelijk wel mee tevallen, maar zie er toch altijd als een berg tegenop. Zelf met het OV reizen doe ik niet meer, afspreken in een andere stad in mijn eentje ook niet. Tenzij het bij een vriendin thuis is, maar toch zeker niet in de stad. Etc. Toch doe ik nog wel veel dingen. Zoals vanmorgen winkelen in een drukke stad. Ik ben dan wel bezig mezelf voortdurend kalm te houden, want als het eenmaal mis is dan is het ook mis en raak ik in paniek...
Ik heb al eerder een fobie gehad, een angststoornis. Die begon toen ik 15 was. Ik heb letterlijk een aantal jaar op zolder geleefd, durfde de deur niet uit. Daarnaast ben ik opgevoed door een alcolistische vader en was mijn moeder een aantal jaar daarvoor overleden, dus de thuissituatie was alles behalve veilig. Mijn vader nam ook niet de moeite een psychiater in te schakelen en zelf had ik er de kracht niet voor. Uiteindelijk ben ik stukje bij beetje aan mezelf gaan werken, gewoon zelf bedacht. Dus steeds een stukje verder van huis, naar de hoek van de straat lopen etc. Daarnaast had ik een vriendinnetje dat mij enorm steunde 'en kreeg ik uiteindelijk een maatschappelijk werkster via de huisarts. Ik was uiteindelijk zo ver dat ik een stuk durfde te fietsen, wel in het donker of op een stille zondagochtend want niemand mocht me zien. En tijdens die momenten ontmoette ik mijn toenmalige vriend. Hij was zo verliefd dat die fobie hem niks kon schelen en samen met hem ontdekte ik de wereld opnieuw. Ik genoot van alles dubbel zo veel, van de bloemen, van de duinen, de eendjes in het water... Ik leefde! Na een jaar of twee was ik redelijk klachtenvrij. Ik ging werken, deed een studie, heb zelfs nog een baan op tv gehad bij een LIVE uitzending, het boeide me niks. Ik voelde me sterk en ik zou me nooit meer laten rulen door een straatangst. Tssjjjaaaa.
En nu, sinds 2 jaar toch weer die angst. Hele simpele dingen worden moeilijk. Blijkeb uiteindelijk wel mee tevallen, maar zie er toch altijd als een berg tegenop. Zelf met het OV reizen doe ik niet meer, afspreken in een andere stad in mijn eentje ook niet. Tenzij het bij een vriendin thuis is, maar toch zeker niet in de stad. Etc. Toch doe ik nog wel veel dingen. Zoals vanmorgen winkelen in een drukke stad. Ik ben dan wel bezig mezelf voortdurend kalm te houden, want als het eenmaal mis is dan is het ook mis en raak ik in paniek...
vrijdag 1 augustus 2008 om 18:43
@Frutje: jij vergelijkt een angststoornis met een Pavlov-reactie, maar volgens mij gaat die vergelijking mank.
Ten eerste kwijlde de hond van Pavlov niet onbewust. De hond verwachtte dat hij te eten kreeg (zoals katten en honden door een belletje of roepen naar huis komen voor hun bakje eten) en die reactie is tamelijk bewust, volgens mij.
Ten tweede - en veel belangrijker voor waar het hier om gaat - stel jij het voor alsof de angst (met symptomen als zweten, hardkloppingen, paniek) een reactie is op iets wat in het verleden is gebeurd (zoals met de Pavlov-hond). Ik denk juist dat een angststoornis ook vaak aangeboren is. Er hoeft geen gebeurtenis uit het verleden aan ten grondslag te liggen.
Wat denk jij?
Ten eerste kwijlde de hond van Pavlov niet onbewust. De hond verwachtte dat hij te eten kreeg (zoals katten en honden door een belletje of roepen naar huis komen voor hun bakje eten) en die reactie is tamelijk bewust, volgens mij.
Ten tweede - en veel belangrijker voor waar het hier om gaat - stel jij het voor alsof de angst (met symptomen als zweten, hardkloppingen, paniek) een reactie is op iets wat in het verleden is gebeurd (zoals met de Pavlov-hond). Ik denk juist dat een angststoornis ook vaak aangeboren is. Er hoeft geen gebeurtenis uit het verleden aan ten grondslag te liggen.
Wat denk jij?
