Psyche
alle pijlers
Gek van angst - Gegeneraliseerde Angststoornis
zaterdag 2 augustus 2008 om 10:22
Hoi Frits,
Het klopt dat de hond bewust verwachtte dat hij eten kreeg. Wel vraag ik me af in hoeverre een hond oorzaak en gevolg kent. Conditionering kan bewust en onbewust (gelukkig, anders zou je niets kunnen veranderen).
Ik zie het zo:
Mensen met angstgevoelens/ -stoornis hebben daar aanleg voor. Het is vaak zo dat het enigszins erfelijk is. Dat komt door aangeleerd gedrag en bepaalde karaktertrekken. Ouders leren hun kinderen hoe ze bang moeten zijn (doen ze niet bewust, zeker niet). Ik denk dus niet dat een angststoornis aangeboren is. Het gedrag is aangeleerd tijdens de opvoeding. Veel mensen met zo'n stoornis hebben ergens in hun leven iets traumatisch meegemaakt. Omdat zij al 'aanleg' hebben, onstaat de stoornis. De gebeurtenis is dus aanleiding en geen oorzaak. Dat hoeft niet, maar komt wel vaak voor. Voorbeeld van een karaktertrek is 'de lat te hoog leggen' of 'niet assertief zijn'.
Neem nou iemand die niet durft te vliegen. Er hoeft echt niet iets gebeurd te zijn in een vliegtuig om vliegangst te ontwikkelen (maar dat kan natuurlijk wel). Ergens in zijn/haar hoofd maakt die persoon de koppeling tussen vliegen en bijv. de angst om dood te gaan of de angst om ziek te worden in een vliegtuig. Misschien heeft hij het een keer in een film gezien die veel indruk gemaakt heeft. Als hij dan in het vliegtuig gaat zitten, is de kans groot dat hij ziek wordt. Omdat hij daar bang voor is, zo heeft hij zichzelf geprogrammeerd. En dan is het 'zie je wel' en de volgende keer geen vliegreis meer. Anticipatie-angst is hierin misschien nog wel het ergste. Als je weet dat iets gaat gebeuren wat je eng vind, beginnen de symptomen al.
Misschien vraag je je af waar ik deze 'wijsheid' vandaan haal. Nou op agorafobie.be kan Geert het je veel beter uitleggen. Mijn vriend heeft al vier jaar een angststoornis en ik heb van dichtbij meegemaakt hoe hij er nu weer 90% bovenop is. Dat is dankzij cognitieve gedragstherapie, een ander soort therapie en nog wel het meest dankzij Geert.
Het klopt dat de hond bewust verwachtte dat hij eten kreeg. Wel vraag ik me af in hoeverre een hond oorzaak en gevolg kent. Conditionering kan bewust en onbewust (gelukkig, anders zou je niets kunnen veranderen).
Ik zie het zo:
Mensen met angstgevoelens/ -stoornis hebben daar aanleg voor. Het is vaak zo dat het enigszins erfelijk is. Dat komt door aangeleerd gedrag en bepaalde karaktertrekken. Ouders leren hun kinderen hoe ze bang moeten zijn (doen ze niet bewust, zeker niet). Ik denk dus niet dat een angststoornis aangeboren is. Het gedrag is aangeleerd tijdens de opvoeding. Veel mensen met zo'n stoornis hebben ergens in hun leven iets traumatisch meegemaakt. Omdat zij al 'aanleg' hebben, onstaat de stoornis. De gebeurtenis is dus aanleiding en geen oorzaak. Dat hoeft niet, maar komt wel vaak voor. Voorbeeld van een karaktertrek is 'de lat te hoog leggen' of 'niet assertief zijn'.
Neem nou iemand die niet durft te vliegen. Er hoeft echt niet iets gebeurd te zijn in een vliegtuig om vliegangst te ontwikkelen (maar dat kan natuurlijk wel). Ergens in zijn/haar hoofd maakt die persoon de koppeling tussen vliegen en bijv. de angst om dood te gaan of de angst om ziek te worden in een vliegtuig. Misschien heeft hij het een keer in een film gezien die veel indruk gemaakt heeft. Als hij dan in het vliegtuig gaat zitten, is de kans groot dat hij ziek wordt. Omdat hij daar bang voor is, zo heeft hij zichzelf geprogrammeerd. En dan is het 'zie je wel' en de volgende keer geen vliegreis meer. Anticipatie-angst is hierin misschien nog wel het ergste. Als je weet dat iets gaat gebeuren wat je eng vind, beginnen de symptomen al.
Misschien vraag je je af waar ik deze 'wijsheid' vandaan haal. Nou op agorafobie.be kan Geert het je veel beter uitleggen. Mijn vriend heeft al vier jaar een angststoornis en ik heb van dichtbij meegemaakt hoe hij er nu weer 90% bovenop is. Dat is dankzij cognitieve gedragstherapie, een ander soort therapie en nog wel het meest dankzij Geert.
Goed zeg! Hou vol!
zaterdag 2 augustus 2008 om 22:13
Tinkeldel, ik herken het wel. Ik krijg ook ineens door allerlei positiviteit van mensen om me heen zin om vanalles te ondernemen. Ben net lekker uiteten geweest, vanmorgen met een vriendin koffie wezen drinken en de komende dagen ook weer vanalles op het programma. Het punt is wel dat het dingen zijn die ik voorheen ook wel durfde (alleen was ik dan tijdens zo'n etentje extreem gespannen en nu niet) en vermijd ik nog steeds de dingen die ik echt niet trek. Zoals met het OV naar de stad afreizen en daar iets afspreken. Maar oke, ik geniet wel erg van de dingen die ik wél doe. Feit blijft wel dat ook ik aan mezelf moet werken om uiteindelijk zonder angsten of met minder angsten in het leven te staan, want uiteindelijk wil ik ook de "engere" dingen weer alleen durven doen. Maar wat super dat je je zo goed voelt. Ik heb gemerkt dat je wanneer je echt sterk in je vel zit, de angst ook minder wordt en je uiteindelijk zelfs redelijk klachtenv rij kunt zijn. Ikzelf heb een heel aantal jaren nauwelijks angsten gehad, het is pas erger geworden/terug gekomen toen ik ben bevallen van mijn dochter. Ik voelde me toen zo moe en ook wel depressief dat ik weer erg vatbaar werd voor deze klachten. Maar ik weet ook dat je er uit komt komen als je je sterk voelt...
zondag 3 augustus 2008 om 14:39
Ik begrijp precies hoe je je voelt. Ik heb ook sinds mijn 15e last van een angststoornis/paniek. Op zich heb ik geen echte paniekaanvallen. Maar ik kan wel de paniek op voelen komen, dan wordt ik duizelijk, misselijk, zweterig. En een ontzettend zenuwachtig gevoel in mijn buik. Last van m'n darmen krijg ik er ook van.
Ik ga alleen ergens heen als ik weet dat ik er direct weg kan. Dus niet met het openbaar vervoer, maar wel met de auto (als er tenminste iemand is die met me mee gaat en zo me naar huis kan rijden voor het geval dat).
Het liefst zorg ik er ook voor dat de auto dan in de buurt staat, mocht ik ziek worden of paniek op voelen komen dat ik dan niet ver hoef te lopen.
Alleen met mijn vriend erbij voel ik me redelijk op m'n gemak, en ga ik ook wel bijna overal heen. Maar niet alleen of met vrienden/vriendinnen!!
Nu is dus het probleem, mijn vriend is voor 5 maanden naar het buitenland! vrijdag is hij vertrokken, en ik voel me verschrikkelijk. Ik ben ontzettend zenuwachtig en gespannen. Kan bijna niets eten! Ik kan ook niet stil zitten, ik loop de hele dag rondjes door m'n huis om de zenuwen te bedwingen. Wij zijn nu ruim 3 jaar samen, en eigenlijk altijd bij elkaar. We wonen ook al 2 jaar samen dus ben ik er helemaal aan gewend dat hij altijd in de buurt is als er wat is.
Ik heb geen idee hoe ik de komende 5 maanden door moet komen. Ik durfde het afgelopen weekend al helemaal nergens heen. Bij alles denk ik, wat als.... ik misselijk wordt.... of wat als.... ik opeens weg wil en het kan niet. Wat als.... ik in de auto zit en voel me niet goed worden? Dan kan ik ook mijn vriend niet bellen of hij me wil komen ophalen..
ik ben al eens in therapie geweest en daarna ging het beter. ook heb ik ademhalingsoefeningen geleerd die toen goed hielpen, maar nu kan ik mezelf niet onder controle houden!
liefs
Ik ga alleen ergens heen als ik weet dat ik er direct weg kan. Dus niet met het openbaar vervoer, maar wel met de auto (als er tenminste iemand is die met me mee gaat en zo me naar huis kan rijden voor het geval dat).
Het liefst zorg ik er ook voor dat de auto dan in de buurt staat, mocht ik ziek worden of paniek op voelen komen dat ik dan niet ver hoef te lopen.
Alleen met mijn vriend erbij voel ik me redelijk op m'n gemak, en ga ik ook wel bijna overal heen. Maar niet alleen of met vrienden/vriendinnen!!
Nu is dus het probleem, mijn vriend is voor 5 maanden naar het buitenland! vrijdag is hij vertrokken, en ik voel me verschrikkelijk. Ik ben ontzettend zenuwachtig en gespannen. Kan bijna niets eten! Ik kan ook niet stil zitten, ik loop de hele dag rondjes door m'n huis om de zenuwen te bedwingen. Wij zijn nu ruim 3 jaar samen, en eigenlijk altijd bij elkaar. We wonen ook al 2 jaar samen dus ben ik er helemaal aan gewend dat hij altijd in de buurt is als er wat is.
Ik heb geen idee hoe ik de komende 5 maanden door moet komen. Ik durfde het afgelopen weekend al helemaal nergens heen. Bij alles denk ik, wat als.... ik misselijk wordt.... of wat als.... ik opeens weg wil en het kan niet. Wat als.... ik in de auto zit en voel me niet goed worden? Dan kan ik ook mijn vriend niet bellen of hij me wil komen ophalen..
ik ben al eens in therapie geweest en daarna ging het beter. ook heb ik ademhalingsoefeningen geleerd die toen goed hielpen, maar nu kan ik mezelf niet onder controle houden!
liefs
zondag 3 augustus 2008 om 17:37
zondag 3 augustus 2008 om 19:13
www.agorafobie.be is een site waar iets verkocht wordt. Misschien wel integer, daar niet van, maar toch een commerciële site. Ik denk dat er op het net ook heel veel wetenschappelijke bronnen zijn te raadplegen.
maandag 4 augustus 2008 om 00:00
Hallo allemaal,
Ik heb hier al een topic geopend over het gebruik van ad en gewichtstoename.
Ook ik herken veel in jullie verhalen.
Nu ongeveer 2,5 jaar geleden zijn bij mij ook de angstklachten begonnen.
Op een gegeven moment toen ik het echt niet meer hield en als een klein kind zo bang s'avonds in bed lag te huilen heb ik mijn moeder geroepen en het enige wat ik kon zeggen.. "ik ben zo bang".
Mijn moeder is hierop met me gaan praten en heeft me vervolgens mee genomen naar de huisarts. Damn... wat voelde ik me voor *** staan. Ik had het gevoel dat ik mee aanstelde, dat ik faalde en dat ik rijp was voor een gekkenhuis.
Mijn huisarts heeft mij doorverwezen naar de GGZ waar ik de diagnose Gegeneraliseerde Angst Stornis (GAS) kreeg. Hierop zijn we gestart met een cognitieve therapie. In het begin kon ik hier weinig mee en ik merkte geen verbetering.
Tijdens de therapie ben ik samen gaan wonen met mijn vriend en dat was geen goede beslissing. Ik kreeg een enorme terugval. Hierop ben ik op aanraden van mijn huisarst begonnen met antidepressieva. (ad) (sertraline)
De combinatie van de AD en de therapie hebben mij goed geholpen. Tuurlijk heb ik nu af en toe nog wel een moeilijk moment, maar het zijn nu kwartiertjes ipv dagen dat ik me even minder voel. Ik kan alles veel beter een plekje geven en heb me emoties op die momenten goed onder controle.
Ook doe ik nu weer alles wat ik wil en af en toe ben ik als een klein kind zo trots dat ik op koopavond de stad in ben geweest zonden mijn vriend zijn hand kaopt te knijpen, te huilen en een hartslag van hier tot tokyo te hebben. En vervolgens bevend en trillend na een kwartiertje naar huis te gaan omdat ik het niet meer trok. Om maar niet te spreken over de dingen die ik gewoon helemaal niet meer deed.
Ik voel me nu zo goed dat ik wil gaan proberen om zonder de AD verder te gaan. Ik heb de AD bijna een jaar geslikt en het duurde echt een paar maanden voordat ik verbetering merkte.
Wel realiseer ik mij dat dit iets is waar ik nooit meer helemaal vanaf zal komen. Ik zal altijd vatbaar blijven voor een angststoornis, maar ik heb er goed mee leren omgaan, mede door de cognitieve therapie.
Ik hoop dat jullie wat hebben aan dit verhaal en dat het jullie steun kan geven.
Ik ben er ook nog niet en zal af en toe jullie steun nog wel even nodig hebben om weer verder te komen maar ik denk dat we met zijn allen, door onze ervaringen te delen een heel eind kunnen komen ...
oeps.. sorry voor deze lange post ...
dikke kus
tante uk.
Ik heb hier al een topic geopend over het gebruik van ad en gewichtstoename.
Ook ik herken veel in jullie verhalen.
Nu ongeveer 2,5 jaar geleden zijn bij mij ook de angstklachten begonnen.
Op een gegeven moment toen ik het echt niet meer hield en als een klein kind zo bang s'avonds in bed lag te huilen heb ik mijn moeder geroepen en het enige wat ik kon zeggen.. "ik ben zo bang".
Mijn moeder is hierop met me gaan praten en heeft me vervolgens mee genomen naar de huisarts. Damn... wat voelde ik me voor *** staan. Ik had het gevoel dat ik mee aanstelde, dat ik faalde en dat ik rijp was voor een gekkenhuis.
Mijn huisarts heeft mij doorverwezen naar de GGZ waar ik de diagnose Gegeneraliseerde Angst Stornis (GAS) kreeg. Hierop zijn we gestart met een cognitieve therapie. In het begin kon ik hier weinig mee en ik merkte geen verbetering.
Tijdens de therapie ben ik samen gaan wonen met mijn vriend en dat was geen goede beslissing. Ik kreeg een enorme terugval. Hierop ben ik op aanraden van mijn huisarst begonnen met antidepressieva. (ad) (sertraline)
De combinatie van de AD en de therapie hebben mij goed geholpen. Tuurlijk heb ik nu af en toe nog wel een moeilijk moment, maar het zijn nu kwartiertjes ipv dagen dat ik me even minder voel. Ik kan alles veel beter een plekje geven en heb me emoties op die momenten goed onder controle.
Ook doe ik nu weer alles wat ik wil en af en toe ben ik als een klein kind zo trots dat ik op koopavond de stad in ben geweest zonden mijn vriend zijn hand kaopt te knijpen, te huilen en een hartslag van hier tot tokyo te hebben. En vervolgens bevend en trillend na een kwartiertje naar huis te gaan omdat ik het niet meer trok. Om maar niet te spreken over de dingen die ik gewoon helemaal niet meer deed.
Ik voel me nu zo goed dat ik wil gaan proberen om zonder de AD verder te gaan. Ik heb de AD bijna een jaar geslikt en het duurde echt een paar maanden voordat ik verbetering merkte.
Wel realiseer ik mij dat dit iets is waar ik nooit meer helemaal vanaf zal komen. Ik zal altijd vatbaar blijven voor een angststoornis, maar ik heb er goed mee leren omgaan, mede door de cognitieve therapie.
Ik hoop dat jullie wat hebben aan dit verhaal en dat het jullie steun kan geven.
Ik ben er ook nog niet en zal af en toe jullie steun nog wel even nodig hebben om weer verder te komen maar ik denk dat we met zijn allen, door onze ervaringen te delen een heel eind kunnen komen ...
oeps.. sorry voor deze lange post ...
dikke kus
tante uk.
maandag 4 augustus 2008 om 10:08
@Tante Uk, wat een herkenbaar verhaal... Wat mij opvalt is dat je accepteert dat je nu eenmaal vatbaar bent voor dit soort angsten. Ik denk dat dat heel goed is, omdat je jezelf daarmee ook wat kunt relativeren. Ik heb een lange tijd volgehouden dat er met mij "heulemaal niks!!!" aan de hand was, maar dat slaat natuurlijk nergens op, er is wel wat aan de hand... Op het moment dat je dat kunt accepteren, kun je aan jezelf gaan werken. Ontzettend goed dat er zoveel vooruitgang is en dat je veel dingen weer doet. Ik heb ook dagen, zoals afgelopen week, dat ik als een kind zo blij ben als ik lekker heb gewinkeld zonder in paniek te schieten, en dan ook nog zonder vriend. Dan voel ik me trots, hoewel het nog lange van perfect was, want ookal was ik lekker aan het winkelen, ik ben mezelf ook voortdurend aan het kalm houden, zo van: "het is oke, het gaat goed, etc." Dus echt onbevangen sta ik er nog niet in, maar ik dóe wel dingen...
@Lies, ik begrijp je gevoel nu je vriend weg is hélemaal! Ik zat er nog eens over na te denken, maar ik geloof niet dat ik eraan toe zou zijn als mijn vriend langere tijd weg zou gaan. Nu heb ik wel een dochter om voor te zorgen, dat scheelt ook, én ik heb geen ouders om op terug te vallen, dus ik zou er dan écht alleen voor staan. Het idee alleen al, ik word er gewoon zenuwachtig van... Maar het is wel zo dat je nu gewoon dingen zelf móet doen, misschien helpt dat je juist heel goed...
@Lies, ik begrijp je gevoel nu je vriend weg is hélemaal! Ik zat er nog eens over na te denken, maar ik geloof niet dat ik eraan toe zou zijn als mijn vriend langere tijd weg zou gaan. Nu heb ik wel een dochter om voor te zorgen, dat scheelt ook, én ik heb geen ouders om op terug te vallen, dus ik zou er dan écht alleen voor staan. Het idee alleen al, ik word er gewoon zenuwachtig van... Maar het is wel zo dat je nu gewoon dingen zelf móet doen, misschien helpt dat je juist heel goed...
maandag 4 augustus 2008 om 23:08
Gelukkig lees ik hier veel herkenbare verhalen! Heb lange tijd gedacht dat ik toch echt de enige was die hier last van had.
Nu mijn vriend weg is kan ik moeilijk eten, krijg bijna niets door m'n keel. Slaap ook heel slecht. Daardoor voel ik me natuurlijk ook slecht, en krijg allemaal angstige gedachten en dan begint het circus weer van voor af aan! Wat de meeste van jullie waarschijnlijk wel herkennen.
Wel wil ik aan iedereen hier kwijt dat het op een gegeven moment beter gaat!
Ik heb namelijk ongeveer anderhalf jaar gehad dat ik alles deed! Met de trein door het hele land, naar pretparken en ga zo maar door! Natuurlijk zit het altijd in je achterhoofd, dat is iets wat je moet leren accepteren, nooit zul je ergens heen gaan zonder even te denken... als dit maar goed gaat.
Waarom het toen wel goed ging en nu niet weet ik nog steeds niet. Maar het kan dus wel!
@ Tinkedel: je hebt gelijk, nu moet ik wel! Ik wil namelijk mijn vriend ook niet lastig vallen hiermee, hij begrijpt mij heel goed en staat altijd voor me klaar. Nu doet hij iets wat hij graag wil, dus nu moet ik even mezelf wegcijferen. Vandaag in mijn eentje een stukje auto gereden, klein stukje dat wel, maar alle kleine beetjes helpen. Muziek hard en gaan!
@duffy: wat betreft jouw stukje, ik heb gelukkig mijn ouders in de buurt wonen die mij super steunen, mijn moeder herkent veel van mijn angsten wat natuurlijk veel scheelt. Maar het idee inderdaad dat mijn vriend nu niet even snel naar huis kan komen als er iets is, en dat ik alles alleen moet doen maakt me ontzettend zenuwachtig!
@Tante uk: Goedzo dat je de goede kant op gaat! je hebt inderdaad helemaal gelijk dat je er altijd vatbaar voor zal blijven.
We moeten ook niet willen om dat niet te zijn, dat maakt het veel moeilijker om het te accepteren en om de betere kant op te gaan! Ik vind jou verhaal heel positief, krijg weer wat moed erdoor!
Nu mijn vriend weg is kan ik moeilijk eten, krijg bijna niets door m'n keel. Slaap ook heel slecht. Daardoor voel ik me natuurlijk ook slecht, en krijg allemaal angstige gedachten en dan begint het circus weer van voor af aan! Wat de meeste van jullie waarschijnlijk wel herkennen.
Wel wil ik aan iedereen hier kwijt dat het op een gegeven moment beter gaat!
Ik heb namelijk ongeveer anderhalf jaar gehad dat ik alles deed! Met de trein door het hele land, naar pretparken en ga zo maar door! Natuurlijk zit het altijd in je achterhoofd, dat is iets wat je moet leren accepteren, nooit zul je ergens heen gaan zonder even te denken... als dit maar goed gaat.
Waarom het toen wel goed ging en nu niet weet ik nog steeds niet. Maar het kan dus wel!
@ Tinkedel: je hebt gelijk, nu moet ik wel! Ik wil namelijk mijn vriend ook niet lastig vallen hiermee, hij begrijpt mij heel goed en staat altijd voor me klaar. Nu doet hij iets wat hij graag wil, dus nu moet ik even mezelf wegcijferen. Vandaag in mijn eentje een stukje auto gereden, klein stukje dat wel, maar alle kleine beetjes helpen. Muziek hard en gaan!
@duffy: wat betreft jouw stukje, ik heb gelukkig mijn ouders in de buurt wonen die mij super steunen, mijn moeder herkent veel van mijn angsten wat natuurlijk veel scheelt. Maar het idee inderdaad dat mijn vriend nu niet even snel naar huis kan komen als er iets is, en dat ik alles alleen moet doen maakt me ontzettend zenuwachtig!
@Tante uk: Goedzo dat je de goede kant op gaat! je hebt inderdaad helemaal gelijk dat je er altijd vatbaar voor zal blijven.
We moeten ook niet willen om dat niet te zijn, dat maakt het veel moeilijker om het te accepteren en om de betere kant op te gaan! Ik vind jou verhaal heel positief, krijg weer wat moed erdoor!
woensdag 10 juni 2009 om 22:42
Poging 2....
Hallo allemaal,
Ik realiseer me dat dit topic al heel lang niet meer actief is, maar ga toch reageren.
Hier zit een enorme "angsthaas". Ik heb nu een jaar therapie achter de rug en ben onlangs van medicijnen veranderd, omdat het resultaat niet bevredigend was.
@ frutje: cognitieve therapie is soms niet voldoende. Je leert wel realistische gedachten aan, maar je moet ook je gevoelens serieus nemen.
Dat was ook een belangrijk onderdeel van mijn therapie.
Maar helaas (en logischerwijs) geen wondermiddel.
Oke, ik doe nu wel meer, maar de angst blijft mijn leven beheersen.
Al daag ik mezelf 100 keer uit met "enge" dingen doen. De 101e keer blijft het even eng en kan het net zo goed fout gaan.
-Ik durf nog steeds niet te eten als ik ergens heen moet.
-Ik houd totaal niet van vaste afspraken, want wat als het niet goed gaat....
-Feestjes zijn niet leuk, maar altijd een uitdaging om te presteren.
-Langsgaan bij vriendinnen is een verzoeking, terwijl het eigenlijk zo leuk is (of zou moeten zijn)
-Mensen die hier langskomen, nog enger: want wat als het niet goed gaat en ik ze weg moet sturen. helemaal als ze van ver komen.
-mijn vriend gaat alleen (flink) drinken als hij op een andere plek overnacht, maar als hij een beetje aangeschoten is ben ik al bang dat hij ziek wordt en ben ik in paniek en misselijk
In tegenstelling tot veel mensen met een angststoornis voel ik me juist het veiligst als ik helemaal alleen ben. De aanwezigheid van anderen doet mijn angst toenemen.
Dat zijn de specifieke angstgerichte klachten, maar dan heb je ook nog de bijbehorende depressiviteit, en enorme onzekerheid. Ik heb altijd goed kunnen leren en ben (schijnbaar) de domste niet, maar ik ben zo bang om fouten te maken en dom over te komen dat juist dat dus gebeurt. 14 jaar lang heb ik bij familie op een gemoedelijke manege een klein bijbaantje gehad. Maar NOOIT is het echt vertrouwd geworden. Altijd angst om dom over te komen, fouten te maken.
Mensen omschrijven me vaak als "spontaan" en "sociaal", maar alle contact met mensen vreet energie. Het gaat nooit vanzelf en ik ben mezelf continu aan het beoordelen. En ik weet dan zeker dat als ze me "echt" leren kennen ze er wel anders over denken.
En last but not least: ik kan niet tegen geluid van de omgeving. Continu geluid als dat van de snelweg of zelfs electrisch gereedschap kan ik wel uitschakelen. Maar spelende kinderen en vooral die bonkende bal die elk moment weer in de tuin kan komen, contactgeluid van de buren (tot 5 huizen verderop) maakt me compleet gestoord. En het zijn zulke aardige mensen en kinderen, die kunnen er niks aan doen! Maar ik snak naar een rustige omgeving zonder buren. Helaas niet haalbaar.
Wat had ik graag gewoon mijn studie afgemaakt (inclusief stage, AAAAAAH) en gewoon gaan werken. Gewoon met normale onzekerheid, niet de verlammende.
Ik weet het, ik ben de enige die verandering teweeg kan brengen. En dit klinkt allemaal erg zielig, maar soms heb ik zo'n periode van hoopverlies en dan is het even moeilijk om nog positieve vooruitzichten te blijven zien.
Anyway.....
Heel veel mensen komen (bijna) helemaal van hun angstklachten af. Of het wordt zo hanteerbaar dat een normaal leven mogelijk is. En daar heb ik echt heeeeel veel respect voor!!!!!!
Succes allemaal en ik heb bewondering voor velen van jullie. Die door blijven zetten. Tinkeldel: Thumbs op!!!!!
Hallo allemaal,
Ik realiseer me dat dit topic al heel lang niet meer actief is, maar ga toch reageren.
Hier zit een enorme "angsthaas". Ik heb nu een jaar therapie achter de rug en ben onlangs van medicijnen veranderd, omdat het resultaat niet bevredigend was.
@ frutje: cognitieve therapie is soms niet voldoende. Je leert wel realistische gedachten aan, maar je moet ook je gevoelens serieus nemen.
Dat was ook een belangrijk onderdeel van mijn therapie.
Maar helaas (en logischerwijs) geen wondermiddel.
Oke, ik doe nu wel meer, maar de angst blijft mijn leven beheersen.
Al daag ik mezelf 100 keer uit met "enge" dingen doen. De 101e keer blijft het even eng en kan het net zo goed fout gaan.
-Ik durf nog steeds niet te eten als ik ergens heen moet.
-Ik houd totaal niet van vaste afspraken, want wat als het niet goed gaat....
-Feestjes zijn niet leuk, maar altijd een uitdaging om te presteren.
-Langsgaan bij vriendinnen is een verzoeking, terwijl het eigenlijk zo leuk is (of zou moeten zijn)
-Mensen die hier langskomen, nog enger: want wat als het niet goed gaat en ik ze weg moet sturen. helemaal als ze van ver komen.
-mijn vriend gaat alleen (flink) drinken als hij op een andere plek overnacht, maar als hij een beetje aangeschoten is ben ik al bang dat hij ziek wordt en ben ik in paniek en misselijk
In tegenstelling tot veel mensen met een angststoornis voel ik me juist het veiligst als ik helemaal alleen ben. De aanwezigheid van anderen doet mijn angst toenemen.
Dat zijn de specifieke angstgerichte klachten, maar dan heb je ook nog de bijbehorende depressiviteit, en enorme onzekerheid. Ik heb altijd goed kunnen leren en ben (schijnbaar) de domste niet, maar ik ben zo bang om fouten te maken en dom over te komen dat juist dat dus gebeurt. 14 jaar lang heb ik bij familie op een gemoedelijke manege een klein bijbaantje gehad. Maar NOOIT is het echt vertrouwd geworden. Altijd angst om dom over te komen, fouten te maken.
Mensen omschrijven me vaak als "spontaan" en "sociaal", maar alle contact met mensen vreet energie. Het gaat nooit vanzelf en ik ben mezelf continu aan het beoordelen. En ik weet dan zeker dat als ze me "echt" leren kennen ze er wel anders over denken.
En last but not least: ik kan niet tegen geluid van de omgeving. Continu geluid als dat van de snelweg of zelfs electrisch gereedschap kan ik wel uitschakelen. Maar spelende kinderen en vooral die bonkende bal die elk moment weer in de tuin kan komen, contactgeluid van de buren (tot 5 huizen verderop) maakt me compleet gestoord. En het zijn zulke aardige mensen en kinderen, die kunnen er niks aan doen! Maar ik snak naar een rustige omgeving zonder buren. Helaas niet haalbaar.
Wat had ik graag gewoon mijn studie afgemaakt (inclusief stage, AAAAAAH) en gewoon gaan werken. Gewoon met normale onzekerheid, niet de verlammende.
Ik weet het, ik ben de enige die verandering teweeg kan brengen. En dit klinkt allemaal erg zielig, maar soms heb ik zo'n periode van hoopverlies en dan is het even moeilijk om nog positieve vooruitzichten te blijven zien.
Anyway.....
Heel veel mensen komen (bijna) helemaal van hun angstklachten af. Of het wordt zo hanteerbaar dat een normaal leven mogelijk is. En daar heb ik echt heeeeel veel respect voor!!!!!!
Succes allemaal en ik heb bewondering voor velen van jullie. Die door blijven zetten. Tinkeldel: Thumbs op!!!!!
woensdag 10 juni 2009 om 22:49
quote:Tinkeldel schreef op 05 augustus 2008 @ 16:39:
Ik vind dat zo goed dat er mensen zijn die kunnen accepteren dat het een stukje is wat bij je hoort. Dat kan en wil ik echt niet. Dat gaat er bij mij niet in.
O zo herkenbaar. Het blijft een strijd. Er zijn heus wel momenten waarop ik het redelijk kan accepteren, maar vaak is het vechten tegen de afkeer die ik van mezelf met al mijn "gedoe" heb.
Letterlijk vechten werkt vaak juist averechts. Acceptatie is de enige manier, maar....waar zit dat knopje?
Ik vind dat zo goed dat er mensen zijn die kunnen accepteren dat het een stukje is wat bij je hoort. Dat kan en wil ik echt niet. Dat gaat er bij mij niet in.
O zo herkenbaar. Het blijft een strijd. Er zijn heus wel momenten waarop ik het redelijk kan accepteren, maar vaak is het vechten tegen de afkeer die ik van mezelf met al mijn "gedoe" heb.
Letterlijk vechten werkt vaak juist averechts. Acceptatie is de enige manier, maar....waar zit dat knopje?
donderdag 11 juni 2009 om 13:47
@frits, klopt, het is een commerciële site. Wij kwamen erop in het kader van 'we proberen alles, wie weet helpt het' en ons heeft het weer wat verder geholpen.
@lenkwiep, cognitieve gedragstherapie is zeker geen wondermiddel en ook absoluut geen middel dat je voor 100% beter maakt. Angst zal altijd een onderdeel van je leven zijn. Dat zie ik ook bij mijn vriend. Ik denk dat het nog wel wat tijd vergt voor je nog meer dingen durft. Het zijn telkens stappen die je neemt, zo wordt je wereld steeds weer wat groter. Bij mijn vriend was het na een jaar ook absoluut niet over. Nu, ruim vier jaar verder, gaat het best goed. Maar perfect, nee.
@lenkwiep, cognitieve gedragstherapie is zeker geen wondermiddel en ook absoluut geen middel dat je voor 100% beter maakt. Angst zal altijd een onderdeel van je leven zijn. Dat zie ik ook bij mijn vriend. Ik denk dat het nog wel wat tijd vergt voor je nog meer dingen durft. Het zijn telkens stappen die je neemt, zo wordt je wereld steeds weer wat groter. Bij mijn vriend was het na een jaar ook absoluut niet over. Nu, ruim vier jaar verder, gaat het best goed. Maar perfect, nee.
