Psyche
alle pijlers
Gepest
donderdag 11 maart 2010 om 16:37
Ik wil even mijn verhaal kwijt en ben ook op zoek naar ervaringen van anderen...
Op de middelbare school ben ik heel veel gepest. Het begon in de eerste klas en is de gehele middelbare school periode doorgegaan. Uitschelden, uitlachen, schoppen, slaan, spullen kapot maken etc.
Er zijn nog een aantal situaties welke mij heel duidelijk zijn bijgebleven.
Een keer was ik op de kermis, waar ook en groepje meiden waren die bij mij op school zaten. Zij waren met zo'n 15 vriendinnen, ik met 1 vriendin. Ze stonden in een cirkel om ons heen en gingen schoppen, slaan, uitlachen, aan onze haren trekken, op de grond duwen, in prikkeldraad duwen etc.
Een andere keer was op school. Ik zat in klas 1 en aangezien ik nog geen borsten had, had ik geen bh aan. Soms deed ik wel zo'n plat iets aan, maar soms vergat ik het gewoon, omdat het ook nog geen nut had. (Misschien stom? maar ik was 12..) De jongens zagen dat en gingen in een groep om mij heen staan en mijn shirt omhoog trekken. Ze lachten mij uit en maakte grapjes, terwijl ze mijn shirt omhoog hielden. Ik schaamde me dood, maar had, denk ik, weinig in te brengen, aangezien zij met een hele groep waren. En anders had ik toch wel meer tegengesputtert? Het gebeurde die dag vaker, terwijl ik ze wel probeerde te ontlopen.
En verder; water over mij heen gooien wanneer ik op de wc zat, mijn tas overgooien, stomme liedjes over mij zingen als ik langsliep, worsten in mijn tas stoppen (ik was vega), lelijke en rare dingen in de kerk ophangen met mijn naam erop, mij op mijn mobiel bellen en dan seksgeluiden maken etc etc.
Ik vind het zo stom, maar ik heb hier gewoon nogsteeds last van. Nogsteeds heel onzeker en negatief zelfbeeld, waar ik keer op keer tegenaan blijf lopen. Zo stom, want er zijn meiden die verkracht of mishandeld zijn, en zij zijn er al overheen. En ik nogsteeds niet...
Ben benieuwd; hoe zijn jullie ermee omgegaan als je gepest bent? En beinvloed dit je leven nog?
Op de middelbare school ben ik heel veel gepest. Het begon in de eerste klas en is de gehele middelbare school periode doorgegaan. Uitschelden, uitlachen, schoppen, slaan, spullen kapot maken etc.
Er zijn nog een aantal situaties welke mij heel duidelijk zijn bijgebleven.
Een keer was ik op de kermis, waar ook en groepje meiden waren die bij mij op school zaten. Zij waren met zo'n 15 vriendinnen, ik met 1 vriendin. Ze stonden in een cirkel om ons heen en gingen schoppen, slaan, uitlachen, aan onze haren trekken, op de grond duwen, in prikkeldraad duwen etc.
Een andere keer was op school. Ik zat in klas 1 en aangezien ik nog geen borsten had, had ik geen bh aan. Soms deed ik wel zo'n plat iets aan, maar soms vergat ik het gewoon, omdat het ook nog geen nut had. (Misschien stom? maar ik was 12..) De jongens zagen dat en gingen in een groep om mij heen staan en mijn shirt omhoog trekken. Ze lachten mij uit en maakte grapjes, terwijl ze mijn shirt omhoog hielden. Ik schaamde me dood, maar had, denk ik, weinig in te brengen, aangezien zij met een hele groep waren. En anders had ik toch wel meer tegengesputtert? Het gebeurde die dag vaker, terwijl ik ze wel probeerde te ontlopen.
En verder; water over mij heen gooien wanneer ik op de wc zat, mijn tas overgooien, stomme liedjes over mij zingen als ik langsliep, worsten in mijn tas stoppen (ik was vega), lelijke en rare dingen in de kerk ophangen met mijn naam erop, mij op mijn mobiel bellen en dan seksgeluiden maken etc etc.
Ik vind het zo stom, maar ik heb hier gewoon nogsteeds last van. Nogsteeds heel onzeker en negatief zelfbeeld, waar ik keer op keer tegenaan blijf lopen. Zo stom, want er zijn meiden die verkracht of mishandeld zijn, en zij zijn er al overheen. En ik nogsteeds niet...
Ben benieuwd; hoe zijn jullie ermee omgegaan als je gepest bent? En beinvloed dit je leven nog?
vrijdag 19 maart 2010 om 12:37
Bedankt voor de vele reacties!! Echt heel fijn om te lezen!
Ik heb er toendertijd niet echt met mensen over gepraat. Ik wilde mijn ouders niet teveel belasten, want zij hadden zelf al genoeg aan hun hoofd. En mijn mentor op school zei dat ik me er niets van aan moest trekken, dus erna ook nooit meer iets over gezegd..
Later wel met een psycholoog gepraat, maar dat ging voornamelijk over negatief zelfbeeld. Wat natuurlijk wel hieruit voortkomt...
Woensdag ga ik beginnen met EMDR, wat ik wel echt heel moeilijk vind, maar ik hoop dat het gaat helpen!
Enne, iemand noemde aanranding en seksuele intimidatie. Zo heb ik er eigenlijk nooit tegenaan gekeken. Dat vond ik altijd te overdreven, maar als ik het zoek op internet, klopt het opzich wel...Vind het dan toch wel weer heel vreemd, zo'n benaming. Klinkt wel anders dan gewoon gepest, ofzo.
In ieder geval heel erg bedankt voor jullie reacties!! Ik heb ze allemaal (meerdere keren) gelezen, maar om op iedereen persoonlijk te reageren is wel erg veel. Maar vind het wel heel fijn, jullie reacties.
Ik heb er toendertijd niet echt met mensen over gepraat. Ik wilde mijn ouders niet teveel belasten, want zij hadden zelf al genoeg aan hun hoofd. En mijn mentor op school zei dat ik me er niets van aan moest trekken, dus erna ook nooit meer iets over gezegd..
Later wel met een psycholoog gepraat, maar dat ging voornamelijk over negatief zelfbeeld. Wat natuurlijk wel hieruit voortkomt...
Woensdag ga ik beginnen met EMDR, wat ik wel echt heel moeilijk vind, maar ik hoop dat het gaat helpen!
Enne, iemand noemde aanranding en seksuele intimidatie. Zo heb ik er eigenlijk nooit tegenaan gekeken. Dat vond ik altijd te overdreven, maar als ik het zoek op internet, klopt het opzich wel...Vind het dan toch wel weer heel vreemd, zo'n benaming. Klinkt wel anders dan gewoon gepest, ofzo.
In ieder geval heel erg bedankt voor jullie reacties!! Ik heb ze allemaal (meerdere keren) gelezen, maar om op iedereen persoonlijk te reageren is wel erg veel. Maar vind het wel heel fijn, jullie reacties.
zaterdag 20 maart 2010 om 21:52
quote:maxem schreef op 17 maart 2010 @ 17:00:
Hebben jullie ouders wel stappen ondernomen?
Ik denk dat ik hierin niet de enige ben als ik zeg dat mijn ouders het nooit echt serieus hebben genomen. Ook mentoren zeiden: 'het zal allemaal wel meevallen, trek je er niets van aan'. Pesten wordt vreselijk onderschat vind ik, en de gepeste mensen durven geen hulp te vragen als ze niet serieus worden genomen. Denk ook dat veel ouders en docenten niet willen zien dat er sprake is van pesten.
Hebben jullie ouders wel stappen ondernomen?
Ik denk dat ik hierin niet de enige ben als ik zeg dat mijn ouders het nooit echt serieus hebben genomen. Ook mentoren zeiden: 'het zal allemaal wel meevallen, trek je er niets van aan'. Pesten wordt vreselijk onderschat vind ik, en de gepeste mensen durven geen hulp te vragen als ze niet serieus worden genomen. Denk ook dat veel ouders en docenten niet willen zien dat er sprake is van pesten.
zaterdag 27 maart 2010 om 01:41
Een kleine bijdrage. Een van mijn beste vriendinnen (38 jr) is vroeger vreselijk gepest. Ik ken haar vanaf haar 18e, toen het allemaal net over was en ze een "bang vogeltje" was geworden. Daarna is ze een nieuw leven begonnen met veel sociale contacten, een vaste relatie en prachtige carrierestappen. Ze overschreeuwt zichzelf en heeft heel erg veel aandacht nodig. Vooral in gezelschap/feestjes, eigenlijk op het storende/genante af. Terwijl ze ook zonder dat laatste, een fantastisch, lief, warm, mooi, grappig, zeer intelligent, succesvol mens is. Het doet me soms pijn om het te zien, want ze is prachtig zoals ze is, vooral zonder dat compenseren.
zaterdag 27 maart 2010 om 23:54
Ai.... Wat een herkenbaar topic...
Ik ben eigenlijk in mijn puberteit gaat inzien hoe erg het pesten daarvoor geweest is en daarna gelukkig overeind gekrabbeld. Natuurlijk wordt je er uiteindelijk sterker van, maar de prijs die je ervoor betaalt is hoog.
Toch merk ik dat ik er nog steeds last van heb... Toevallig is het de afgelopen 3 maanden erger teruggekomen dan ik maar had kunnen vermoeden. Door omstandigheden op een andere werkplek terecht gekomen, een groter bedrijf met zo'n 40 medewerkers en daar kwam eigenlijk weer bij mij naar boven hoe slecht ik ben in groepen en hoe moeilijk ik die ongeschreven sociale regels vind.
Doordat ik vroeger altijd alleen stond, heb ik dit soort dingen eigenlijk niet geleerd en dat werkt me nu tegen. Van iemand die dacht dat ze daar haar draai wel kon vinden en daar ook haar best voor heeft gedaan, ben ik veranderd in iemand die vreselijk bang is om fouten maken, geen praatje durft te maken omdat ik mezelf niet durf te laten zien. De buikpijn van het naar school gaan, is weer terug, zo ook de slapeloosheid en het piekeren over alles wat iemand heeft gezegd etc...
Omdat ik mezelf ooit heb beloofd dat ik nooit meer terug wou naar zo'n situatie, ga ik van werk veranderen, voor het 'te laat' is. Daarmee bedoel ik: voordat ik al mijn zelfvertrouwen kwijt ben, en mezelf kwijt ben, want dat zou ik zonde vinden.
Daarvoor heb ik te veel geknokt.
Dit klinkt misschien allemaal erg dramatisch en triest, zo beleef ik het nu ook, maar ik bekijk het als een kans om me zèlf uit deze situatie te halen, ik voel me gelukkig niet zo machteloos meer als vroeger en dat is een heel verschil!
Ik ben eigenlijk in mijn puberteit gaat inzien hoe erg het pesten daarvoor geweest is en daarna gelukkig overeind gekrabbeld. Natuurlijk wordt je er uiteindelijk sterker van, maar de prijs die je ervoor betaalt is hoog.
Toch merk ik dat ik er nog steeds last van heb... Toevallig is het de afgelopen 3 maanden erger teruggekomen dan ik maar had kunnen vermoeden. Door omstandigheden op een andere werkplek terecht gekomen, een groter bedrijf met zo'n 40 medewerkers en daar kwam eigenlijk weer bij mij naar boven hoe slecht ik ben in groepen en hoe moeilijk ik die ongeschreven sociale regels vind.
Doordat ik vroeger altijd alleen stond, heb ik dit soort dingen eigenlijk niet geleerd en dat werkt me nu tegen. Van iemand die dacht dat ze daar haar draai wel kon vinden en daar ook haar best voor heeft gedaan, ben ik veranderd in iemand die vreselijk bang is om fouten maken, geen praatje durft te maken omdat ik mezelf niet durf te laten zien. De buikpijn van het naar school gaan, is weer terug, zo ook de slapeloosheid en het piekeren over alles wat iemand heeft gezegd etc...
Omdat ik mezelf ooit heb beloofd dat ik nooit meer terug wou naar zo'n situatie, ga ik van werk veranderen, voor het 'te laat' is. Daarmee bedoel ik: voordat ik al mijn zelfvertrouwen kwijt ben, en mezelf kwijt ben, want dat zou ik zonde vinden.
Daarvoor heb ik te veel geknokt.
Dit klinkt misschien allemaal erg dramatisch en triest, zo beleef ik het nu ook, maar ik bekijk het als een kans om me zèlf uit deze situatie te halen, ik voel me gelukkig niet zo machteloos meer als vroeger en dat is een heel verschil!
zondag 28 maart 2010 om 00:18
Beste 'Butterfly',
Wat een nare ervaring! Natuurlijk beïnvloed dit je leven nog. Immers de middelbare school is dé plek waar je sociale vaardigheden ontwikkeld en volwassen wordt. Als je in zo'n periode niet de kans krijgt om je vrij te ontwikkelen en vertrouwen in mensen op te bouwen, is het niet verwonderlijk dat je daar nu last van hebt. Ik wil je vooral meegeven: het was niet jouw schuld! Tegen een groep kan niemand op. Wees vooral trots dat je je er doorgeen geslagen hebt en geef jezelf de kans om deze ervaring te verwerken. En neem van mij aan: jij komt er als een sterker mens uit dan die pesters!
Ik ben zelf ook (erg) gepest. Ik besloot een verre reis in mijn eentje te maken. Die reis heeft mijn zelfbeeld (positief) veranderd. Mensen (locals, reisgenoten) vonden mij een gezellige, warme meid. En zelfs: assertief (nou ja!). En: ik kreeg hierdoor weer vertrouwen in mensen, iets wat door het pesten behoorlijk kapot is gemaakt.
Wat ook hielp: een aantal jaren geleden ontmoette ik per toeval één van mijn pesters. Het was een gevoel van overwinning om te vertellen over mijn reis en mijn goede baan. Je had haar gezicht moeten zien! Misschien kinderachtig, maar het deed me erg goed.
Mijn pestverleden is een lelijk litteken op mijn ziel, wat af en toe opspeelt, maar ik ben op de goede weg.
Ik hoop voor jou dat je dit verleden verwerkt en vol vertrouwen de toekomst tegemoet gaat.
Sterkte!
Wat een nare ervaring! Natuurlijk beïnvloed dit je leven nog. Immers de middelbare school is dé plek waar je sociale vaardigheden ontwikkeld en volwassen wordt. Als je in zo'n periode niet de kans krijgt om je vrij te ontwikkelen en vertrouwen in mensen op te bouwen, is het niet verwonderlijk dat je daar nu last van hebt. Ik wil je vooral meegeven: het was niet jouw schuld! Tegen een groep kan niemand op. Wees vooral trots dat je je er doorgeen geslagen hebt en geef jezelf de kans om deze ervaring te verwerken. En neem van mij aan: jij komt er als een sterker mens uit dan die pesters!
Ik ben zelf ook (erg) gepest. Ik besloot een verre reis in mijn eentje te maken. Die reis heeft mijn zelfbeeld (positief) veranderd. Mensen (locals, reisgenoten) vonden mij een gezellige, warme meid. En zelfs: assertief (nou ja!). En: ik kreeg hierdoor weer vertrouwen in mensen, iets wat door het pesten behoorlijk kapot is gemaakt.
Wat ook hielp: een aantal jaren geleden ontmoette ik per toeval één van mijn pesters. Het was een gevoel van overwinning om te vertellen over mijn reis en mijn goede baan. Je had haar gezicht moeten zien! Misschien kinderachtig, maar het deed me erg goed.
Mijn pestverleden is een lelijk litteken op mijn ziel, wat af en toe opspeelt, maar ik ben op de goede weg.
Ik hoop voor jou dat je dit verleden verwerkt en vol vertrouwen de toekomst tegemoet gaat.
Sterkte!
maandag 29 maart 2010 om 15:46
quote:PlayingTheAngel schreef op 12 maart 2010 @ 14:22:
... en heb een enorme antenne voor signalen dat iemand me niet mag. Op mijn werk luister ik ook altijd naar alle gesprekken van collega's (geen afgesloten ruimte) om alles maar in de hand te houden waarschijnlijk.
....Ik ben denk ik een beetje zwart-wit geworden in mensen indelen in een groep van ''ok'' en ''niet ok of jou vertrouw ik niet''. Privé en op school geen probleem want groep twee negeer je gewoon. Maar in het werkveld ontdekte ik ineens dat er zat mensen zijn die elkaar niet mogen maar toch met elkaar (moeten) samenwerken en mooi weer spelen. Ik vind dit na jaren nog steeds een beetje een rare situatie. Vooral dat mooi weer spelen van sommigen en dan achter iemands rug er op losgaan.
... en heb een enorme antenne voor signalen dat iemand me niet mag. Op mijn werk luister ik ook altijd naar alle gesprekken van collega's (geen afgesloten ruimte) om alles maar in de hand te houden waarschijnlijk.
....Ik ben denk ik een beetje zwart-wit geworden in mensen indelen in een groep van ''ok'' en ''niet ok of jou vertrouw ik niet''. Privé en op school geen probleem want groep twee negeer je gewoon. Maar in het werkveld ontdekte ik ineens dat er zat mensen zijn die elkaar niet mogen maar toch met elkaar (moeten) samenwerken en mooi weer spelen. Ik vind dit na jaren nog steeds een beetje een rare situatie. Vooral dat mooi weer spelen van sommigen en dan achter iemands rug er op losgaan.
maandag 29 maart 2010 om 15:57
quote:Ranewen schreef op 20 maart 2010 @ 21:52:
[...]
Ik denk dat ik hierin niet de enige ben als ik zeg dat mijn ouders het nooit echt serieus hebben genomen. Ook mentoren zeiden: 'het zal allemaal wel meevallen, trek je er niets van aan'. Pesten wordt vreselijk onderschat vind ik, en de gepeste mensen durven geen hulp te vragen als ze niet serieus worden genomen. Denk ook dat veel ouders en docenten niet willen zien dat er sprake is van pesten.
Helemaal mee eens. Mijn ouders ontkennen nog steeds dat ik ooit gepest ben, mentoren heb ik het nooit verteld.
Ik kom voor mijn werk veel op scholen en ik zie geregeld kinderen die gepest worden. Tragisch genoeg reageren docenten altijd ongeveer hetzelfde: ja, X is ook een raar kind, komt uit een rare thuissituatie. Nee, ze wordt niet gepest hoor, dat is allemaal grappig bedoeld; en: het is goed voor haar, daar leert ze misschien wat sociale vaardigheden van
Ondertussen zijn dit scholen die officieel een doortimmerd pestbeleid hebben en waarvan de docenten over zichzelf zeggen dat ze pesten altijd signaleren. Heel verdrietig.
[...]
Ik denk dat ik hierin niet de enige ben als ik zeg dat mijn ouders het nooit echt serieus hebben genomen. Ook mentoren zeiden: 'het zal allemaal wel meevallen, trek je er niets van aan'. Pesten wordt vreselijk onderschat vind ik, en de gepeste mensen durven geen hulp te vragen als ze niet serieus worden genomen. Denk ook dat veel ouders en docenten niet willen zien dat er sprake is van pesten.
Helemaal mee eens. Mijn ouders ontkennen nog steeds dat ik ooit gepest ben, mentoren heb ik het nooit verteld.
Ik kom voor mijn werk veel op scholen en ik zie geregeld kinderen die gepest worden. Tragisch genoeg reageren docenten altijd ongeveer hetzelfde: ja, X is ook een raar kind, komt uit een rare thuissituatie. Nee, ze wordt niet gepest hoor, dat is allemaal grappig bedoeld; en: het is goed voor haar, daar leert ze misschien wat sociale vaardigheden van
Ondertussen zijn dit scholen die officieel een doortimmerd pestbeleid hebben en waarvan de docenten over zichzelf zeggen dat ze pesten altijd signaleren. Heel verdrietig.
dinsdag 30 maart 2010 om 23:45
Hier ook veel herkenning helaas.
Ik van van 2 vwo t/m 4 vwo heel erg buitengesloten en de laatste 2 jaar van de middelbare school ging het ietsje beter omdat er eindelijk mensen met mij wilden omgaan. Op de basisschool ben ik ook wel gepest, maar dat beschouw ik als minder erg omdat ik daar niet alleen tegenover de pesters stond en op de middelbare school wel.
Ik ben niet fysiek gepest, maar vooral mentaal door nergens bij te mogen horen, ik werd als enige niet uitgenodigd voor feestjes, er werden geen vakantiekaarten naar mij gestuurd, niemand wilde naast mij zitten in de klas, dus ik zat eigenlijk altijd alleen, problemen met samenwerkopdrachten, gym... En ik voelde me zo ongelukkig en eenzaam in die tijd, als ik eraan terugdenk, krijg ik dat gevoel weer helemaal terug en moet ik huilen. (ben nu 25)
Ik heb wel eens tijdens een tutorgesprek laten doorschemeren dat mijn klasgenoten niet zo aardig tegen me waren en toen wilde onze tutor er meteen achteraan en met de pesters een gesprek aangaan en mijn ouders werden gebeld...daar zat ik helemaal niet op te wachten, dus heb het naar m'n ouders toe maar afgedaan als dat het allemaal overdreven werd en dat het zo erg niet was. Ik heb het er thuis wel eens over gehad en toen begon m'n moeder te huilen omdat ze het zo erg en herkenbaar vond, dat wilde ik niet nog een keer, dus heb het er nooit meer over gehad.
Vanaf 5 vwo ging het beter, mede doordat de grootste pestkop bleef zitten en ook doordat ik iets meer van me af ging bijten. Ik kreeg toen ook een vriendin waar ik in ieder geval de pauzes mee kon doorbrengen, want de pauzes waren het ergst, alleen rondjes lopen in het wijkje bij de school, hopend dat niemand je alleen zou zien lopen, bang voor nog meer commentaar.
Vanaf het moment dat ik ben gaan studeren, ben ik nooit meer gepest. Ik voel me nog wel heel ongemakkelijk in groepen, kan niet goed tegen kritiek en heb erg last van sociale faalangst. Ik ben nog steeds erg onzeker, heb wel een vaste relatie, momenteel helaas geen baan meer. Dus de laatste weken kom ik mezelf weer heel erg tegen, omdat je als je solliciteert veel zelfvertrouwen nodig hebt en negatieve gedachten over jezelf enorm blokkeren. Hoe verkoop je jezelf als je negatief over jezelf denkt of denkt dat je toch wel niet goed genoeg bent voor een functie?
Ik van van 2 vwo t/m 4 vwo heel erg buitengesloten en de laatste 2 jaar van de middelbare school ging het ietsje beter omdat er eindelijk mensen met mij wilden omgaan. Op de basisschool ben ik ook wel gepest, maar dat beschouw ik als minder erg omdat ik daar niet alleen tegenover de pesters stond en op de middelbare school wel.
Ik ben niet fysiek gepest, maar vooral mentaal door nergens bij te mogen horen, ik werd als enige niet uitgenodigd voor feestjes, er werden geen vakantiekaarten naar mij gestuurd, niemand wilde naast mij zitten in de klas, dus ik zat eigenlijk altijd alleen, problemen met samenwerkopdrachten, gym... En ik voelde me zo ongelukkig en eenzaam in die tijd, als ik eraan terugdenk, krijg ik dat gevoel weer helemaal terug en moet ik huilen. (ben nu 25)
Ik heb wel eens tijdens een tutorgesprek laten doorschemeren dat mijn klasgenoten niet zo aardig tegen me waren en toen wilde onze tutor er meteen achteraan en met de pesters een gesprek aangaan en mijn ouders werden gebeld...daar zat ik helemaal niet op te wachten, dus heb het naar m'n ouders toe maar afgedaan als dat het allemaal overdreven werd en dat het zo erg niet was. Ik heb het er thuis wel eens over gehad en toen begon m'n moeder te huilen omdat ze het zo erg en herkenbaar vond, dat wilde ik niet nog een keer, dus heb het er nooit meer over gehad.
Vanaf 5 vwo ging het beter, mede doordat de grootste pestkop bleef zitten en ook doordat ik iets meer van me af ging bijten. Ik kreeg toen ook een vriendin waar ik in ieder geval de pauzes mee kon doorbrengen, want de pauzes waren het ergst, alleen rondjes lopen in het wijkje bij de school, hopend dat niemand je alleen zou zien lopen, bang voor nog meer commentaar.
Vanaf het moment dat ik ben gaan studeren, ben ik nooit meer gepest. Ik voel me nog wel heel ongemakkelijk in groepen, kan niet goed tegen kritiek en heb erg last van sociale faalangst. Ik ben nog steeds erg onzeker, heb wel een vaste relatie, momenteel helaas geen baan meer. Dus de laatste weken kom ik mezelf weer heel erg tegen, omdat je als je solliciteert veel zelfvertrouwen nodig hebt en negatieve gedachten over jezelf enorm blokkeren. Hoe verkoop je jezelf als je negatief over jezelf denkt of denkt dat je toch wel niet goed genoeg bent voor een functie?
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 1 april 2010 om 11:48
Jeetje dat gepest is ver gegaan! bij mij is dan direct de vraag opgerezen wat heeft de omgeving van je gezien/gedaan? wat was de rol van school en die van je gezin?
maargoed, dat terzijde. zelf ben ik ook erg gepest. ik weet dus hoe het voelt om er niet bij te horen. ik schrok nogal van je ervaring dat anderen je truitje omhoog trokken of je gebeld hebben met seksgeluiden. voor mijn gevoel gaat dat verder dan pesten, dat heet seksuele intimidatie, hoe jong de daders ook waren, het kan namelijk je eigen waardering en zelfrespect behoorlijk aantasten.
zelf ben ik dus gepest, dit kwam voor op de basisschool en de 1e 2 klassen van de havo. het was voornamelijk 1 meisje dat de klas beinvloedde. aangezien ik zelf ook opkwam voor een jongen dat ook gepest was, werd en was ik zelf ook doelwit. mijn ouders hebben toen de stap genomen om de ouders van twee meisjes, waaronder de pester, bij mij thuis uit te nodigen voor een gesprek. ik was zo vol frustratie en boosheid dat ik hen in dat gesprek van me af kon bijten. (daar zaten dus twee meisjes en hun moeder bij)
in de tweede klas probeerde ik zelfstandig te worden. ik moest altijd 13 km heen en 13 km terugfietsen van en naar school en dat moest in een groep gebeuren, waaronder die twee meisjes. zij lieten me alleen fietsen of spraken zogenaamd een tijd af, waardoor ik de groep miste. op de basisschool was dit wat heftiger, ik werd actief buitengesloten, geroddeld, ik ben een keer vastgebonden etc. Maar deze boosheid heb ik met moeite en veel strijd omgezet in kracht voor mezelf op te komen.
in mijn dagelijks leven heeft het toch alsnog invloeden. ik voel me snel buitengesloten en ik heb een antenne voor eventuele achterklap. ik ben me hiervan bewust dat ik hierop gefocust ben, zodat ik af en toe ook wel kan relativeren, dat mijn gevoelens niet reeel zijn. zo snel en vaak mogelijk dingen bespreken die voorvallen, is mijn grote hulp geweest. vragen over situaties, wat ieders rol was heldert veel op, waardoor veel dingen niet zo zijn als ze leken. dat leverde voor mij meer vertrouwen op, maar ik blijf zeggen dat het gevoel van achtergesteldheid snel opkomt. heel lastig, maar blijf je gevoelens erkennen en maak ze bespreekbaar.
als dingen op je afkomen, en je gevoelsmatig in de knel raakt, zoek mensen op om te praten, dat helpt enorm! dit kunnen bekenden zijn of onbekenden, zoals een therapeut. Blijf jezelf waardig!
maargoed, dat terzijde. zelf ben ik ook erg gepest. ik weet dus hoe het voelt om er niet bij te horen. ik schrok nogal van je ervaring dat anderen je truitje omhoog trokken of je gebeld hebben met seksgeluiden. voor mijn gevoel gaat dat verder dan pesten, dat heet seksuele intimidatie, hoe jong de daders ook waren, het kan namelijk je eigen waardering en zelfrespect behoorlijk aantasten.
zelf ben ik dus gepest, dit kwam voor op de basisschool en de 1e 2 klassen van de havo. het was voornamelijk 1 meisje dat de klas beinvloedde. aangezien ik zelf ook opkwam voor een jongen dat ook gepest was, werd en was ik zelf ook doelwit. mijn ouders hebben toen de stap genomen om de ouders van twee meisjes, waaronder de pester, bij mij thuis uit te nodigen voor een gesprek. ik was zo vol frustratie en boosheid dat ik hen in dat gesprek van me af kon bijten. (daar zaten dus twee meisjes en hun moeder bij)
in de tweede klas probeerde ik zelfstandig te worden. ik moest altijd 13 km heen en 13 km terugfietsen van en naar school en dat moest in een groep gebeuren, waaronder die twee meisjes. zij lieten me alleen fietsen of spraken zogenaamd een tijd af, waardoor ik de groep miste. op de basisschool was dit wat heftiger, ik werd actief buitengesloten, geroddeld, ik ben een keer vastgebonden etc. Maar deze boosheid heb ik met moeite en veel strijd omgezet in kracht voor mezelf op te komen.
in mijn dagelijks leven heeft het toch alsnog invloeden. ik voel me snel buitengesloten en ik heb een antenne voor eventuele achterklap. ik ben me hiervan bewust dat ik hierop gefocust ben, zodat ik af en toe ook wel kan relativeren, dat mijn gevoelens niet reeel zijn. zo snel en vaak mogelijk dingen bespreken die voorvallen, is mijn grote hulp geweest. vragen over situaties, wat ieders rol was heldert veel op, waardoor veel dingen niet zo zijn als ze leken. dat leverde voor mij meer vertrouwen op, maar ik blijf zeggen dat het gevoel van achtergesteldheid snel opkomt. heel lastig, maar blijf je gevoelens erkennen en maak ze bespreekbaar.
als dingen op je afkomen, en je gevoelsmatig in de knel raakt, zoek mensen op om te praten, dat helpt enorm! dit kunnen bekenden zijn of onbekenden, zoals een therapeut. Blijf jezelf waardig!
vrijdag 2 april 2010 om 11:33
Bedankt voor jullie reacties weer!! Fijn om ervaringen te lezen en te delen en zoveel herkenning te zien.
Leuk dat er nu ook nog weer reacties komen.
Scholen doen naar mijn idee inderdaad ook te weinig aan pesterijen! Er wordt nog zo snel gezegd; trek je er maar niets van aan. Dat slaat gewoon nergens op, er moet echt iets aan gedaan worden, want zoals ook blijkt uit dit topic, beïnvloed pesterijen gewoon wel heel veel!
Bij mij is er op school ook niets aan gedaan. Ze zeiden precies wat ik hierboven ook schrijf…
En mijn ouders hebben niet geweten dat het echt zo ging op school. Maar dat kwam ook doordat ik niets vertelde. We waren net verhuisd, dus ik wilde het niet verpesten. En later kreeg zowel mijn opa als mijn vader een hersentumor, dus waren er wel al genoeg spanningen in huis.
Gister was ik met de klas uit eten en kwam het er heel even op dat er 2 meiden naast mij ook gepest zijn. Zo raar vind ik dat dan; want zij zijn wél gewoon leuke en spontane meiden, dus bij hun klopt het niet dat ze gepest zijn.
Ik vind het soms wel lastig; moet ik er nu aan werken dat ik zekerder moet worden, of hadden de pesters gewoon gelijk en ben ik gewoon een stom persoon? Is dit misschien ook herkenbaar voor jullie?
Herkennen jullie het ook dat het lijkt alsof je een heel aantal jaren “gemist” hebt? Als er wordt gepraat over de middelbare school en dan eerste keer zoenen, eerste vriendjes etc. Ik kan nergens over mee praten, want ik had geen vriendinnen, dus ging ook niet uit of leuke dingen doen.
De middelbare school is echt zo’n periode van hangen met vriendinnen, experimenteren met dingen…maar dat heb ik nooit gedaan. Dat voelt dan zo raar als daarover gepraat wordt, want ik heb dan gewoon niks mee te praten!
Wordt hierboven ook wel geschreven dat middelbare school wel een periode is voor sociale vaardigheden e.d. Lastig als je dat inderdaad allemaal niet geleerd hebt...
Nou meiden, sterkte allemaal en probeer de pesters je leven van nu niet meer te beinvloeden!
(Enne, meer reacties zijn natuurlijk wel altijd nog welkom!)
Leuk dat er nu ook nog weer reacties komen.
Scholen doen naar mijn idee inderdaad ook te weinig aan pesterijen! Er wordt nog zo snel gezegd; trek je er maar niets van aan. Dat slaat gewoon nergens op, er moet echt iets aan gedaan worden, want zoals ook blijkt uit dit topic, beïnvloed pesterijen gewoon wel heel veel!
Bij mij is er op school ook niets aan gedaan. Ze zeiden precies wat ik hierboven ook schrijf…
En mijn ouders hebben niet geweten dat het echt zo ging op school. Maar dat kwam ook doordat ik niets vertelde. We waren net verhuisd, dus ik wilde het niet verpesten. En later kreeg zowel mijn opa als mijn vader een hersentumor, dus waren er wel al genoeg spanningen in huis.
Gister was ik met de klas uit eten en kwam het er heel even op dat er 2 meiden naast mij ook gepest zijn. Zo raar vind ik dat dan; want zij zijn wél gewoon leuke en spontane meiden, dus bij hun klopt het niet dat ze gepest zijn.
Ik vind het soms wel lastig; moet ik er nu aan werken dat ik zekerder moet worden, of hadden de pesters gewoon gelijk en ben ik gewoon een stom persoon? Is dit misschien ook herkenbaar voor jullie?
Herkennen jullie het ook dat het lijkt alsof je een heel aantal jaren “gemist” hebt? Als er wordt gepraat over de middelbare school en dan eerste keer zoenen, eerste vriendjes etc. Ik kan nergens over mee praten, want ik had geen vriendinnen, dus ging ook niet uit of leuke dingen doen.
De middelbare school is echt zo’n periode van hangen met vriendinnen, experimenteren met dingen…maar dat heb ik nooit gedaan. Dat voelt dan zo raar als daarover gepraat wordt, want ik heb dan gewoon niks mee te praten!
Wordt hierboven ook wel geschreven dat middelbare school wel een periode is voor sociale vaardigheden e.d. Lastig als je dat inderdaad allemaal niet geleerd hebt...
Nou meiden, sterkte allemaal en probeer de pesters je leven van nu niet meer te beinvloeden!
(Enne, meer reacties zijn natuurlijk wel altijd nog welkom!)
vrijdag 2 april 2010 om 12:23
Hey Allemaal,
Ben ook erg gepest op de middelbareschool.
1 Jongen, hoe belachelijk, heeft toen de halve school tegen me opgezet. Ik had en heb een grote bek maar ben ook heel gevoelig dus dat was altijd super leuk om mij te pesten.
Omdat ik gepest werd kon ik grapjes van anderen ook niet meer interpreteren als grappig maar reageerde daar heftig op. Ik zie zelf in dat ik het daarmee erger heb gemaakt. Dat heb ik mezelf al wel vergeven. En zelfs die klojo die iedereen tegen me op heeft gezet en mijn leven toen een paar jaar heeft verpest heb ik het vergeven.
Hoe? door de beseffen dat hij ook maar een puber was en waarschijnlijk ook bang of geen raad met zich wist.
De Mentor die ik zo vaak om hulp vroeg en die er niets aan deed die heb ik nog niet vergeven. Ik zou niet stoppen als ze ooit voor mijn auto loopt laat ik je dat zeggen.
Ik heb vanaf mn middelbareschool tijd nog steeds heel veel last van gehad. Altijd onzeker of er iemand is die me aardig vind. Geen idee wat ik met mijn leven wilde, 3 studies gedaan, gelukkig 1 afgerond. Nu ben ik 29 en is het allemaal wel minder maaar ben nog steeds ban g dat anderen niets voor me over hebben. Ben single dus als ik iets gesjouwd moet hebben durf ik eigenlijk niemand te vragen. Altijd bang dat mn vrienden zeggen; daar heb ik geen zin in!
Hoop altijd dat ik het steeds meer achter me kan laten.
Maar denk dat een deel je gevormd heeft en dat deel is een deel van jezelf.
Heel veel sterkte!
Denk dat acceptatie de eerste stap is; je wordt er door beinvloed en daarmee moet je nu eenmaal verder.
Ben ook erg gepest op de middelbareschool.
1 Jongen, hoe belachelijk, heeft toen de halve school tegen me opgezet. Ik had en heb een grote bek maar ben ook heel gevoelig dus dat was altijd super leuk om mij te pesten.
Omdat ik gepest werd kon ik grapjes van anderen ook niet meer interpreteren als grappig maar reageerde daar heftig op. Ik zie zelf in dat ik het daarmee erger heb gemaakt. Dat heb ik mezelf al wel vergeven. En zelfs die klojo die iedereen tegen me op heeft gezet en mijn leven toen een paar jaar heeft verpest heb ik het vergeven.
Hoe? door de beseffen dat hij ook maar een puber was en waarschijnlijk ook bang of geen raad met zich wist.
De Mentor die ik zo vaak om hulp vroeg en die er niets aan deed die heb ik nog niet vergeven. Ik zou niet stoppen als ze ooit voor mijn auto loopt laat ik je dat zeggen.
Ik heb vanaf mn middelbareschool tijd nog steeds heel veel last van gehad. Altijd onzeker of er iemand is die me aardig vind. Geen idee wat ik met mijn leven wilde, 3 studies gedaan, gelukkig 1 afgerond. Nu ben ik 29 en is het allemaal wel minder maaar ben nog steeds ban g dat anderen niets voor me over hebben. Ben single dus als ik iets gesjouwd moet hebben durf ik eigenlijk niemand te vragen. Altijd bang dat mn vrienden zeggen; daar heb ik geen zin in!
Hoop altijd dat ik het steeds meer achter me kan laten.
Maar denk dat een deel je gevormd heeft en dat deel is een deel van jezelf.
Heel veel sterkte!
Denk dat acceptatie de eerste stap is; je wordt er door beinvloed en daarmee moet je nu eenmaal verder.
vrijdag 2 april 2010 om 12:27
zat gisteren id bus naar huis vanaf vrienden en er stapte allemaal schooljeugd in.
Zij gingen allemaal stappen want vandaag natuurlijk vrij!
Toen dacht ik; kut! ik heb dat toen helemaal gemist omdat ik maar n paar meiden had waar ik soms mee omging. Niet eens echte vriendinnen, eigenlijk.
Gek maar t deed zo'n pijn te beseffen wat ik toen gemist heb. Maar niets meer aan te doen......................helaas
Zij gingen allemaal stappen want vandaag natuurlijk vrij!
Toen dacht ik; kut! ik heb dat toen helemaal gemist omdat ik maar n paar meiden had waar ik soms mee omging. Niet eens echte vriendinnen, eigenlijk.
Gek maar t deed zo'n pijn te beseffen wat ik toen gemist heb. Maar niets meer aan te doen......................helaas
vrijdag 2 april 2010 om 12:46
@DeeDee76
Super herkenbaar!
heb een aantal jaar geleden een fantastisch traineeship aangeboden gekregen. Na maanden van selectie bleef ik samen met een paar anderen over. Daarna begon het gezeik; mijn collega's dachten dat ik het werk al onder de knie had maar ik was totaal onervaren. Kreeg echt weer een heel slecht gevoel over hoe anderen naar mij kijken en mijn capaciteiten. Ben uiteindelijk na een paar maanden al ontslagen!
Echt heftig maar als ik langer was gebleven was ik kapot gegaan. Durf nu zo'n stap ook bijna niet meer aan omdat t de vorige keer is mislukt en daar baal ik dan wel weer van!
Mijn advies aan jou; ga, zo snel je kan!
Super herkenbaar!
heb een aantal jaar geleden een fantastisch traineeship aangeboden gekregen. Na maanden van selectie bleef ik samen met een paar anderen over. Daarna begon het gezeik; mijn collega's dachten dat ik het werk al onder de knie had maar ik was totaal onervaren. Kreeg echt weer een heel slecht gevoel over hoe anderen naar mij kijken en mijn capaciteiten. Ben uiteindelijk na een paar maanden al ontslagen!
Echt heftig maar als ik langer was gebleven was ik kapot gegaan. Durf nu zo'n stap ook bijna niet meer aan omdat t de vorige keer is mislukt en daar baal ik dan wel weer van!
Mijn advies aan jou; ga, zo snel je kan!
vrijdag 2 april 2010 om 18:08
quote:Butterfly1989 schreef op 02 april 2010 @ 11:33:
Herkennen jullie het ook dat het lijkt alsof je een heel aantal jaren “gemist” hebt? Als er wordt gepraat over de middelbare school en dan eerste keer zoenen, eerste vriendjes etc. Ik kan nergens over mee praten, want ik had geen vriendinnen, dus ging ook niet uit of leuke dingen doen.
Ik herken dit wel, en ik ben niet eens zo erg gepest. Ik zat op de basisschool en de eerste klassen van het voortgezet onderwijs in heel akelige klassen. Er werd ontzettend veel gepest. Er werden verschillende mensen van school gepest en er werd zelfs eens iemand in coma geslagen. Zelf ben ik wel opgewacht na school, dreigementen, elke dag rotopmerkingen, enzovoorts. Ik was niet echt het pispaaltje, er waren mensen in de klas die echt veel erger gepest werden, maar ik was ook niet populair.
Toen ik in de eerste/tweede van het voortgezet onderwijs zat vond iedereen me echt een loser, dat ik nog nooit had gezoend enzo. Hoe meer jongens je had gezoend, des te cooler je was. Achteraf vind ik mezelf juist de meest normale, en die anderen echt bizar. Ik bedoel, hallo, ik was 12! Er waren gewoon meisjes in de klas die hadden al 15 jongens gezoend, als het al waar was. En wat voor pedo's zoenen zulke kleine meisjes nou?! Enfin, nu ik ouder ben kijk ik er heel anders op terug dan de loser die ik me toen voelde. Bovenstaande is maar een voorbeeld van dingen die ik nu in een compleet ander perspectief zie.
Herkennen jullie het ook dat het lijkt alsof je een heel aantal jaren “gemist” hebt? Als er wordt gepraat over de middelbare school en dan eerste keer zoenen, eerste vriendjes etc. Ik kan nergens over mee praten, want ik had geen vriendinnen, dus ging ook niet uit of leuke dingen doen.
Ik herken dit wel, en ik ben niet eens zo erg gepest. Ik zat op de basisschool en de eerste klassen van het voortgezet onderwijs in heel akelige klassen. Er werd ontzettend veel gepest. Er werden verschillende mensen van school gepest en er werd zelfs eens iemand in coma geslagen. Zelf ben ik wel opgewacht na school, dreigementen, elke dag rotopmerkingen, enzovoorts. Ik was niet echt het pispaaltje, er waren mensen in de klas die echt veel erger gepest werden, maar ik was ook niet populair.
Toen ik in de eerste/tweede van het voortgezet onderwijs zat vond iedereen me echt een loser, dat ik nog nooit had gezoend enzo. Hoe meer jongens je had gezoend, des te cooler je was. Achteraf vind ik mezelf juist de meest normale, en die anderen echt bizar. Ik bedoel, hallo, ik was 12! Er waren gewoon meisjes in de klas die hadden al 15 jongens gezoend, als het al waar was. En wat voor pedo's zoenen zulke kleine meisjes nou?! Enfin, nu ik ouder ben kijk ik er heel anders op terug dan de loser die ik me toen voelde. Bovenstaande is maar een voorbeeld van dingen die ik nu in een compleet ander perspectief zie.
vrijdag 2 april 2010 om 19:53
Puikeltje, ik heb ook in zo'n klas/ school met randfiguren gezeten. Opwachten na schooltijd konden ze niet doen want ik zorgde dat ik als eerste de deur uit was. Er stonden wel altijd lui die al eerder uit waren maar die hadden het niet specifiek op jouw gemunt. In de kleedkamers van gym was je echter niet veilig. Ik herinner me dat op een gegeven moment iemand zich in een apart kamertje moest omkleden.
vrijdag 2 april 2010 om 19:59
quote:liset87 schreef op 01 april 2010 @ 11:48:
Ik moest altijd 13 km heen en 13 km terugfietsen van en naar school en dat moest in een groep gebeuren, waaronder die twee meisjes. zij lieten me alleen fietsen of spraken zogenaamd een tijd af, waardoor ik de groep miste. Hierdoor heb ik nog steeds zo'n hekel aan groepsgedrag of gedrag van een hele maatschappij. Meelopen. Dat een heleboel mensen zich als een kudde schapen gaan gedragen die bestuurd wordt door iemand met eigenbelang.
Ik moest altijd 13 km heen en 13 km terugfietsen van en naar school en dat moest in een groep gebeuren, waaronder die twee meisjes. zij lieten me alleen fietsen of spraken zogenaamd een tijd af, waardoor ik de groep miste. Hierdoor heb ik nog steeds zo'n hekel aan groepsgedrag of gedrag van een hele maatschappij. Meelopen. Dat een heleboel mensen zich als een kudde schapen gaan gedragen die bestuurd wordt door iemand met eigenbelang.
zaterdag 3 april 2010 om 16:46
Dit is voor mij ook een ontzettend bekend verhaal (helaas). Ik ben zelf de gehele basisschool gepest en de eerste twee jaar van het voortgezet onderwijs. Ik werd compleet genegeerd. Niemand wou naast me zitten, ze lachten me uit, scholden me uit etc. Als ik nu terug kijk besef ik me dat ik op mijn 10e gewoon al zwaar depressief was. Ik was er toen van overtuigd dat ik voor mijn 12e jaar zelfmoord zou plegen. Belachelijk dat ik daar op die leeftijd over nadacht..
Ik ben nu 21 en hoewel ik het gevoel heb dat ik over het pesten heen ben, heeft het zeker invloed gehad op hoe ik nu in het leven sta. Ik ben ontzettend perfectionistisch en heb daardoor een eetstoornis ontwikkeld. Ik vind het vreselijk moeilijk om mezelf te accepteren zoals ik ben, innerlijk en uiterlijk. Daarnaast vind ik het moeilijk om diepgaande relaties aan te gaan. Ik heb al snel het idee dat mensen 'me toch niet goed genoeg vinden'.
Hoewel ik dus nog een hele lange weg te gaan heb, ben ik wel trots op mezelf dat ik me door die tijd heengeslagen heb. Ik heb me nooit verlaagd tot hun niveau en ben mijn eigen weg gegaan...
Ik ben nu 21 en hoewel ik het gevoel heb dat ik over het pesten heen ben, heeft het zeker invloed gehad op hoe ik nu in het leven sta. Ik ben ontzettend perfectionistisch en heb daardoor een eetstoornis ontwikkeld. Ik vind het vreselijk moeilijk om mezelf te accepteren zoals ik ben, innerlijk en uiterlijk. Daarnaast vind ik het moeilijk om diepgaande relaties aan te gaan. Ik heb al snel het idee dat mensen 'me toch niet goed genoeg vinden'.
Hoewel ik dus nog een hele lange weg te gaan heb, ben ik wel trots op mezelf dat ik me door die tijd heengeslagen heb. Ik heb me nooit verlaagd tot hun niveau en ben mijn eigen weg gegaan...
maandag 5 april 2010 om 17:08
Ha 'Butterfly',
Ik lees in je reactie vooral dat je spijt hebt om wat je hebt gemist. Tip: kijk niet teveel achterom naar wat er mis is gegaan, maar vooruit. Je hebt nog een heel leven voor je om je sociale contacten en vaardigheden in te halen.
Een valkuil voor mensen die gepest zijn, is het gevoel dat ze achterlopen. In het maken van vriendschappen, relaties, andere contacten. Terwijl je in andere dingen juist vóorloopt. Bijvoorbeeld je mensenkennis -hoe negatief ook- zal groter zijn dan de gemiddelde persoon op jouw leeftijd. En je was noodgedwongen op jezelf aangewezen, waardoor je zelfstandig bent geworden. En je hebt (via forum) hulp gezocht voor je pestverleden. Er zijn genoeg mensen die dat pas doen rond hun 40-50ste levensjaar. Dus ook daar ben je snel mee.
Begrijp me goed: je verdriet om wat je hebt gemist is terecht. Maar het is niet zo dat je je helemaal niet hebt ontwikkeld. Ga ook niet dwangmatig proberen om 'alles in te halen'. Mijn ervaring is dat mensen na hun middelbare school vrienden uit het oog raken en tijdens hun studie aan een nieuwe vriendenkring beginnen.
Dus waarom doe je dit zelf ook niet? Begin voorzichtig, doe verschillende sociale dingen (sport/muziek, e.d.), waarbij je mensen leert kennen met dezelfde interesses als jij. Nodig ze af en toe eens uit en wie weet komt er een vriendschap van. Leg ze desnoods ook uit dat je weinig ervaring hebt met het maken van contacten en dat je daarom wat onzeker bent. Dat begrijpen ze vast en ze zullen er begrip voor hebben (geloof me).
Ga daarnaast naar een therapeut met wie je kan prate over het pesten en die je kan begeleiden in het maken van sociale contacten. Dan sla je twee vliegen in 1 klap: je verwerkt je verleden en bouwt een nieuwe toekomst op.
Ik zou overigens wel onderzoeken of je nog aangifte kunt doen tegen je voormalige pesters en school. Dit was (zware) mishandeling waarvoor je eigenlijk aangifte had moeten doen.
Succes en sterkte!
Ik lees in je reactie vooral dat je spijt hebt om wat je hebt gemist. Tip: kijk niet teveel achterom naar wat er mis is gegaan, maar vooruit. Je hebt nog een heel leven voor je om je sociale contacten en vaardigheden in te halen.
Een valkuil voor mensen die gepest zijn, is het gevoel dat ze achterlopen. In het maken van vriendschappen, relaties, andere contacten. Terwijl je in andere dingen juist vóorloopt. Bijvoorbeeld je mensenkennis -hoe negatief ook- zal groter zijn dan de gemiddelde persoon op jouw leeftijd. En je was noodgedwongen op jezelf aangewezen, waardoor je zelfstandig bent geworden. En je hebt (via forum) hulp gezocht voor je pestverleden. Er zijn genoeg mensen die dat pas doen rond hun 40-50ste levensjaar. Dus ook daar ben je snel mee.
Begrijp me goed: je verdriet om wat je hebt gemist is terecht. Maar het is niet zo dat je je helemaal niet hebt ontwikkeld. Ga ook niet dwangmatig proberen om 'alles in te halen'. Mijn ervaring is dat mensen na hun middelbare school vrienden uit het oog raken en tijdens hun studie aan een nieuwe vriendenkring beginnen.
Dus waarom doe je dit zelf ook niet? Begin voorzichtig, doe verschillende sociale dingen (sport/muziek, e.d.), waarbij je mensen leert kennen met dezelfde interesses als jij. Nodig ze af en toe eens uit en wie weet komt er een vriendschap van. Leg ze desnoods ook uit dat je weinig ervaring hebt met het maken van contacten en dat je daarom wat onzeker bent. Dat begrijpen ze vast en ze zullen er begrip voor hebben (geloof me).
Ga daarnaast naar een therapeut met wie je kan prate over het pesten en die je kan begeleiden in het maken van sociale contacten. Dan sla je twee vliegen in 1 klap: je verwerkt je verleden en bouwt een nieuwe toekomst op.
Ik zou overigens wel onderzoeken of je nog aangifte kunt doen tegen je voormalige pesters en school. Dit was (zware) mishandeling waarvoor je eigenlijk aangifte had moeten doen.
Succes en sterkte!
donderdag 8 april 2010 om 17:09
Wat een ellende allemaal!
Ik heb zo'n pestverhaal van heel dichtbij meegemaakt. Het nam uiteindelijk hele enge vormen aan.
Toen ikzelf kinderen kreeg zijn ze heel jong al op een verdedigingssport gegaan.......geen klasgenoot die mijn kinderen nog durfde te pesten (-;
W.s. niet pedagogisch verantwoord maar het hielp wel: na 2x waarschuwen er gewoon op slaan! Heeft prima geholpen!
Mijn kinderen hielpen ook altijd andere kinderen die niet voor zichzelf konden opkomen, ben daar best wel trots op.
Pesten is een k.tgedrag, welke volkomen moet worden uitgebannen
Ik heb zo'n pestverhaal van heel dichtbij meegemaakt. Het nam uiteindelijk hele enge vormen aan.
Toen ikzelf kinderen kreeg zijn ze heel jong al op een verdedigingssport gegaan.......geen klasgenoot die mijn kinderen nog durfde te pesten (-;
W.s. niet pedagogisch verantwoord maar het hielp wel: na 2x waarschuwen er gewoon op slaan! Heeft prima geholpen!
Mijn kinderen hielpen ook altijd andere kinderen die niet voor zichzelf konden opkomen, ben daar best wel trots op.
Pesten is een k.tgedrag, welke volkomen moet worden uitgebannen
donderdag 8 april 2010 om 17:15
Bah, wat kunnen mensen gemeen zijn naar anderen. Ik ben zelf ook erg gepest, opgewacht uit school, in elkaar getrapt en ik dit dan thuis moest uitleggen omdat ik in m'n broek had geplast.
Later op de middelbare school ging het "vrolijk" verder. Zo is mij eens gevraagd waarom ik een broertje had. Ik vond dit een rare vraag en haalde m'n schouders op "weet ik veel, m'n ouders wilden nog een kind". Dan werd er gezegd dat ze dat niet snapten als ze al zo'n lelijk en dom kind hadden.
Toch kan ik er nu redelijk mee omgaan. Soms moet ik echt tegen mezelf zeggen dat ik de moeite waard ben, en dat ik een leuk en goed mens ben. Soms moet mijn vriend dit doen, omdat ik het niet geloof.
Wat ik wel leuk vond, was dat ik een jaar of 18 was, toen ik een van de pestkoppen van 10 jaar daarvoor tegenkwam.
Hij herkende mij niet, ik hem (uiteraard) wel. Hij knoopte een praatje aan, vroeg mij mee uit (!) en ik heb hem toen gevraagd of hij mij niet kende. Nee dus, ik heb hem gezegd dat ik hem wel kende, van vroeger, dat we samen in de klas hadden gezeten en dat dat ik geen leuke herinneringen aan hem had. En dus NEE ik wilde niet met hem uit!
Het voelde als de ultieme wraak.
Ik werk zelf in de hulpverlening, adviseer mensen wel eens om een brief te schrijven aan degene die jou dit heeft aangedaan.
Je hoeft de brief niet te versturen, maar het kan je wel helpen het te verwerken of inzicht te krijgen. Het fijne is, dat je in zo'n brief alles mag zeggen wat je wilt. Daarna kun je ermee doen wat je wilt, soms willen mensen er een ritueel van maken en de brief begraven of verbranden. Het kan echt opluchten!
Sterkte en probeer het positief te bekijken; jij hebt een bepaalde gave/ gevoeligheid/ inlevingsvermogen ontwikkeld waardoor je voor anderen een heel prettig mens kunt zijn.
Maar zorg vooral ook goed voor jezelf!!
Later op de middelbare school ging het "vrolijk" verder. Zo is mij eens gevraagd waarom ik een broertje had. Ik vond dit een rare vraag en haalde m'n schouders op "weet ik veel, m'n ouders wilden nog een kind". Dan werd er gezegd dat ze dat niet snapten als ze al zo'n lelijk en dom kind hadden.
Toch kan ik er nu redelijk mee omgaan. Soms moet ik echt tegen mezelf zeggen dat ik de moeite waard ben, en dat ik een leuk en goed mens ben. Soms moet mijn vriend dit doen, omdat ik het niet geloof.
Wat ik wel leuk vond, was dat ik een jaar of 18 was, toen ik een van de pestkoppen van 10 jaar daarvoor tegenkwam.
Hij herkende mij niet, ik hem (uiteraard) wel. Hij knoopte een praatje aan, vroeg mij mee uit (!) en ik heb hem toen gevraagd of hij mij niet kende. Nee dus, ik heb hem gezegd dat ik hem wel kende, van vroeger, dat we samen in de klas hadden gezeten en dat dat ik geen leuke herinneringen aan hem had. En dus NEE ik wilde niet met hem uit!
Het voelde als de ultieme wraak.
Ik werk zelf in de hulpverlening, adviseer mensen wel eens om een brief te schrijven aan degene die jou dit heeft aangedaan.
Je hoeft de brief niet te versturen, maar het kan je wel helpen het te verwerken of inzicht te krijgen. Het fijne is, dat je in zo'n brief alles mag zeggen wat je wilt. Daarna kun je ermee doen wat je wilt, soms willen mensen er een ritueel van maken en de brief begraven of verbranden. Het kan echt opluchten!
Sterkte en probeer het positief te bekijken; jij hebt een bepaalde gave/ gevoeligheid/ inlevingsvermogen ontwikkeld waardoor je voor anderen een heel prettig mens kunt zijn.
Maar zorg vooral ook goed voor jezelf!!
vrijdag 9 april 2010 om 17:11
Ik ben vroeg ook erg gepest, door een groep meiden.
Het beinvloed mijn leven nog steeds.. ik ben erg onzeker als ik met een groepje meiden/vrouwn ben, en ik vertrouw meiden/vrouwen nooit meteen. Ook moet ik ze altijd eerst echt leren kennen, voordat ik aardig met een meid omga.
Ik voel me nog steeds erg onzeker.. ook als ik iemand achter mij hoor lachen, denk ik meteen dat het over mij gaat.. of als mensen zitten te praten en ik hoor mijn naam toevallig voorbij komen.. dan denk ik dat ze meteen negatief over mij praten.
Het is lastig. Maar ik heb wel wat vriendinnen, maar echt maar 1 waar ik alles mee deel en die ik helemaal vertrouw.
Het beinvloed mijn leven nog steeds.. ik ben erg onzeker als ik met een groepje meiden/vrouwn ben, en ik vertrouw meiden/vrouwen nooit meteen. Ook moet ik ze altijd eerst echt leren kennen, voordat ik aardig met een meid omga.
Ik voel me nog steeds erg onzeker.. ook als ik iemand achter mij hoor lachen, denk ik meteen dat het over mij gaat.. of als mensen zitten te praten en ik hoor mijn naam toevallig voorbij komen.. dan denk ik dat ze meteen negatief over mij praten.
Het is lastig. Maar ik heb wel wat vriendinnen, maar echt maar 1 waar ik alles mee deel en die ik helemaal vertrouw.
