Psyche
alle pijlers
Gevoel dat mijn kind niet oud wordt
vrijdag 10 februari 2023 om 17:43
Lang getwijfeld, maar toch een topic geopend. Misschien vind ik herkenning, of krijg ik adviezen.
Ik heb 2 kinderen (zoon 15, dochter 1). Al sinds de zwangerschap heb ik het gevoel dat mijn jongste niet oud gaat worden. Ik ben tijdens de zwangerschap een paar keer in totale paniek 's nachts naar het ziekenhuis gegaan omdat ik haar niet meer voelde bewegen en ook geen contact met haar kreeg toen ik mijn hand op mijn buik legde en op mijn zij ging liggen. Steeds was alles gelukkig goed.
Ik liep tijdens de zwangerschap bij de POP-poli vanwege angstklachten. Ik heb bij mijn oudste pre-eclampsie en hellp gehad en uiteindelijk een vroeggeboorte met spoedkeizersnede. Destijds gewoon doorgegaan met de zorg voor mijn zoon, mijn werk en studie, dus nooit tijd gehad om dit te verwerken. De angstklachten namen me gelukkig nooit over en over het algemeen heb ik een fijne zwangerschap gehad.
Na mijn bevalling riep ik als eerste: "Leeft ze nog?" voordat ik mijn dochter aan durfde te pakken. Ik sliep na de bevalling 3 nachten niet en heb haar alleen maar vastgehouden, doodsbang dat ze zou stoppen met ademen. Ook kreeg ik er intrusies bij, beelden dat ik haar de meest verschrikkelijke dingen aandeed. Bijvoorbeeld door de kamer smijten of steken met de thermometer (echt verschrikkelijk, ik weet het...nu lijkt het net alsof ik niet van mijn dochter hou, terwijl ik echt een onbeschrijfelijke liefde voor haar voel.) Ik heb toen direct contact met de POP-poli gezocht en heb slaapmiddelen voorgeschreven gekregen. Na een paar nachten goed slapen gingen de intrusies godzijdank weg.
Mijn dochter ontwikkelde zich redelijk snel (kruipen met 5 maanden, optrekken met 6 maanden en los lopen met 10 maanden) en dat ging ook weer gepaard met veel angst. 's Nachts heb ik vaak de vreselijkste nachtmerries. Dat mijn dochter verdrinkt in bad, of in het zwembad, dat we vallen met de fiets en zij op slag dood is. Of dat ik haar vergeet in de trein, dat soort dingen. Ik merk dat ik daardoor heel erg snel in paniek schiet als ze zich verslikt of als ik haar eventjes niet in mijn gezichtsveld heb.
Ik lig geregeld wakker met het idee dat zij niet oud gaat worden. Dan pieker ik over de momenten dat ze straks zelf gaat fietsen, naar de speeltuin gaat, in het water kan vallen, meegelokt kan worden door een vreemde... Ik droom zelfs van haar begrafenis, het is heel macaber...en daardoor heb ik het gevoel dat ik gewoon voor altijd binnen wil blijven met haar, binnen onze eigen vier muren. Ik merk dat ik daardoor sociaal contact ook een beetje afhoud. Mijn wereld bestaat nu 100% uit mijn kinderen, werk, boodschappen en huishouden. En het voelt klein, veilig, vertrouwd. De dagen dat mijn dochter naar het KDV gaat kan ik me niet op mijn werk richten en zit ik de hele dag in de stress, bang dat mijn telefoon gaat en er iets gebeurd is met mijn dochter.
Maar ik heb niet het idee dat het gezond is. Straks breng ik mijn angst over op mijn dochter en lijdt ze hier enorm onder. Ik wil eigenlijk niet opnieuw naar de huisarts voor hulp, maar soms denk ik dat het misschien beter is? Aan de andere kant functioneer ik goed op mijn werk en volgens mij ook als ouder. Hebben meer ouders hier ervaring mee, en hoe hebben jullie hiermee leren omgaan?
Ik heb 2 kinderen (zoon 15, dochter 1). Al sinds de zwangerschap heb ik het gevoel dat mijn jongste niet oud gaat worden. Ik ben tijdens de zwangerschap een paar keer in totale paniek 's nachts naar het ziekenhuis gegaan omdat ik haar niet meer voelde bewegen en ook geen contact met haar kreeg toen ik mijn hand op mijn buik legde en op mijn zij ging liggen. Steeds was alles gelukkig goed.
Ik liep tijdens de zwangerschap bij de POP-poli vanwege angstklachten. Ik heb bij mijn oudste pre-eclampsie en hellp gehad en uiteindelijk een vroeggeboorte met spoedkeizersnede. Destijds gewoon doorgegaan met de zorg voor mijn zoon, mijn werk en studie, dus nooit tijd gehad om dit te verwerken. De angstklachten namen me gelukkig nooit over en over het algemeen heb ik een fijne zwangerschap gehad.
Na mijn bevalling riep ik als eerste: "Leeft ze nog?" voordat ik mijn dochter aan durfde te pakken. Ik sliep na de bevalling 3 nachten niet en heb haar alleen maar vastgehouden, doodsbang dat ze zou stoppen met ademen. Ook kreeg ik er intrusies bij, beelden dat ik haar de meest verschrikkelijke dingen aandeed. Bijvoorbeeld door de kamer smijten of steken met de thermometer (echt verschrikkelijk, ik weet het...nu lijkt het net alsof ik niet van mijn dochter hou, terwijl ik echt een onbeschrijfelijke liefde voor haar voel.) Ik heb toen direct contact met de POP-poli gezocht en heb slaapmiddelen voorgeschreven gekregen. Na een paar nachten goed slapen gingen de intrusies godzijdank weg.
Mijn dochter ontwikkelde zich redelijk snel (kruipen met 5 maanden, optrekken met 6 maanden en los lopen met 10 maanden) en dat ging ook weer gepaard met veel angst. 's Nachts heb ik vaak de vreselijkste nachtmerries. Dat mijn dochter verdrinkt in bad, of in het zwembad, dat we vallen met de fiets en zij op slag dood is. Of dat ik haar vergeet in de trein, dat soort dingen. Ik merk dat ik daardoor heel erg snel in paniek schiet als ze zich verslikt of als ik haar eventjes niet in mijn gezichtsveld heb.
Ik lig geregeld wakker met het idee dat zij niet oud gaat worden. Dan pieker ik over de momenten dat ze straks zelf gaat fietsen, naar de speeltuin gaat, in het water kan vallen, meegelokt kan worden door een vreemde... Ik droom zelfs van haar begrafenis, het is heel macaber...en daardoor heb ik het gevoel dat ik gewoon voor altijd binnen wil blijven met haar, binnen onze eigen vier muren. Ik merk dat ik daardoor sociaal contact ook een beetje afhoud. Mijn wereld bestaat nu 100% uit mijn kinderen, werk, boodschappen en huishouden. En het voelt klein, veilig, vertrouwd. De dagen dat mijn dochter naar het KDV gaat kan ik me niet op mijn werk richten en zit ik de hele dag in de stress, bang dat mijn telefoon gaat en er iets gebeurd is met mijn dochter.
Maar ik heb niet het idee dat het gezond is. Straks breng ik mijn angst over op mijn dochter en lijdt ze hier enorm onder. Ik wil eigenlijk niet opnieuw naar de huisarts voor hulp, maar soms denk ik dat het misschien beter is? Aan de andere kant functioneer ik goed op mijn werk en volgens mij ook als ouder. Hebben meer ouders hier ervaring mee, en hoe hebben jullie hiermee leren omgaan?
vrijdag 10 februari 2023 om 18:08
Daar heb ik ook aan gedacht, inderdaad. Vooral omdat ik eigenlijk voorheen nooit last had van angsten. Ik ga dan toch de huisarts maar contacteren binnenkort.Dreamglasses schreef: ↑10-02-2023 18:01Dit heeft veel weg van een angststoornis als gevolg van de zwangerschap/ hormonen. Dat komt vaker voor. Je kunt hiervoor goede gerichte hulp krijgen. Eerste loket hiervoor is de huisarts.
vrijdag 10 februari 2023 om 18:13
Wij hebben geen contact meer. Hij was niet blij dat ik zwanger was en verbrak als antwoord elk contact tussen ons, zonder enige uitleg. Uiteindelijk bleek hij getrouwd te zijn. Nou ja, dat is weer een heel ander verhaal... bottom line is dat ik vanaf ik wist dat ik zwanger was, alleen was.Irregular_Choice schreef: ↑10-02-2023 18:11Zoek hulp, want het wordt zo te lezen alleen maar erger. Dit ga je niet zelf meer kunnen oplossen ben ik bang.
Hoe gaat de vader hiermee om? Wat zegt die over je angsten?
vrijdag 10 februari 2023 om 18:15
Dit. Wat afschuwelijk voor je. Hopelijk weet je huisarts je naar de juiste plek door te verwijzen. Wat een verschrikkelijk naar gevoel om de hele dag, elke dag, bij je te dragen.Dreamglasses schreef: ↑10-02-2023 18:01Dit heeft veel weg van een angststoornis als gevolg van de zwangerschap/ hormonen. Dat komt vaker voor. Je kunt hiervoor goede gerichte hulp krijgen. Eerste loket hiervoor is de huisarts.
vrijdag 10 februari 2023 om 18:25
Ooh TO, wat vreselijk voor je. Ik lees door de zinnen door je wanhoop. Natuurlijk twijfelen we er niet aan dat je niet van je dochter zou houden. Dikke knuffel 
Zoek inderdaad hulp, je staat er echt niet alleen voor.
Heb je mensen in je omgeving waar je wel terecht kunt en met wie je hierover kan praten? Die je kunnen ondersteunen in de verzorging van je kinderen? Misschien dat dat al een beetje lucht geeft.
Zoek inderdaad hulp, je staat er echt niet alleen voor.
Heb je mensen in je omgeving waar je wel terecht kunt en met wie je hierover kan praten? Die je kunnen ondersteunen in de verzorging van je kinderen? Misschien dat dat al een beetje lucht geeft.
vrijdag 10 februari 2023 om 18:27
Dankjewel, heel lieflboompje schreef: ↑10-02-2023 18:25Ooh TO, wat vreselijk voor je. Ik lees door de zinnen door je wanhoop. Natuurlijk twijfelen we er niet aan dat je niet van je dochter zou houden. Dikke knuffel
Zoek inderdaad hulp, je staat er echt niet alleen voor.
Heb je mensen in je omgeving waar je wel terecht kunt en met wie je hierover kan praten? Die je kunnen ondersteunen in de verzorging van je kinderen? Misschien dat dat al een beetje lucht geeft.
Nee, ik heb niet echt mensen dichtbij. De verzorging van de kinderen gaat nu prima, alleen is het natuurlijk best zwaar met die angst erbij.
vrijdag 10 februari 2023 om 18:46
Het gaat er niet om dat wij het herkennen of dat iemand het ook heeft gehad. Het gaat om jou.
Je hebt zo te lezen best heftige life events meegemaakt die je niet goed verwerkt hebt. Ik vind dat heftig voor je.
Goed dat je die afspraak bij de huisarts gaat maken en dat je je openstelt voor therapie.
Je kan hier altijd van je af schrijven, misschien dat het je helpt. Ik vind het heel dapper dat je je gevoel zo eerlijk hier neerzet. Ik wil de dan ook heel veel sterkte toewensen met de verwerking.
En vergeet niet, je bent een hele goede moeder, ondanks de gedachtes. Dat zijn "maar" hersenspinsels en dat zegt niets over jou als persoon/moeder.
Je hebt zo te lezen best heftige life events meegemaakt die je niet goed verwerkt hebt. Ik vind dat heftig voor je.
Goed dat je die afspraak bij de huisarts gaat maken en dat je je openstelt voor therapie.
Je kan hier altijd van je af schrijven, misschien dat het je helpt. Ik vind het heel dapper dat je je gevoel zo eerlijk hier neerzet. Ik wil de dan ook heel veel sterkte toewensen met de verwerking.
En vergeet niet, je bent een hele goede moeder, ondanks de gedachtes. Dat zijn "maar" hersenspinsels en dat zegt niets over jou als persoon/moeder.
vrijdag 10 februari 2023 om 19:02
Intrusies zijn juist gedachten over dingen die je niet wilt, en betekenen dus helemaal niet dat je een slechte moeder bent. Echt niet. Iedereen heeft ze in meer of mindere mate.
Ik ben het wel eens dat je hulp moet zoeken voor je angsten.
Ik heb een tante die ook dit soort angsten had toen mijn neven klein waren. Dit heeft hun jeugd enorm bepaald. Neven zijn nu over de vijftig en lichamelijk kerngezond, maar hebben wel beide psychische problemen (gehad) en een zeer moeizame relatie met hun moeder.
Dus doe dit jezelf en je kind niet aan en zoek hulp!
En sterkte, ik vind dit heel verdrietig voor je.
Ik ben het wel eens dat je hulp moet zoeken voor je angsten.
Ik heb een tante die ook dit soort angsten had toen mijn neven klein waren. Dit heeft hun jeugd enorm bepaald. Neven zijn nu over de vijftig en lichamelijk kerngezond, maar hebben wel beide psychische problemen (gehad) en een zeer moeizame relatie met hun moeder.
Dus doe dit jezelf en je kind niet aan en zoek hulp!
En sterkte, ik vind dit heel verdrietig voor je.
vrijdag 10 februari 2023 om 19:37
Ik vind het zelf niet eens een vraagteken, maar een uitroepteken. En ik twijfel ook geen seconde aan je liefde voor je kinderen. Je angsten beperken je zodanig, dat je qua gevoel jezelf het liefst opsluit in huis en sociaal contact mijdt. Ook al weet je jezelf rationeel zover te brengen dat je er niet aan toegeeft, ik vind het behoorlijk beperkend en alarmerend en zou hier zeker niet mee wachten. Je gunt jezelf en je kinderen beter toch?Gatinmijnsok schreef: ↑10-02-2023 17:48Ik zou als ik jou was toch maar naar de huisarts gaan. Je angsten beperken je en ik denk dat je wat hulp nodig hebt om hiermee om te gaan.
vrijdag 10 februari 2023 om 19:39
Je zegt dat dit een heel ander verhaal is,maar het kan wel verband hebben met je angsten, hoor! Het is niet niks om alles ineens alleen te doen. Dat kan de angst versterken, het gevoel dat alles op jou neerkomt.vaniteifear schreef: ↑10-02-2023 18:13Wij hebben geen contact meer. Hij was niet blij dat ik zwanger was en verbrak als antwoord elk contact tussen ons, zonder enige uitleg. Uiteindelijk bleek hij getrouwd te zijn. Nou ja, dat is weer een heel ander verhaal... bottom line is dat ik vanaf ik wist dat ik zwanger was, alleen was.
Erg naar dat je dit elke dag voelt en je zo alleen bent gelaten.
Schaam je niet voor je gevoelens. Het komt ook voor bij vrouwen die in een 'steady' relatie zitten. Bij jou komt er ook nog eens een extra verantwoordelijkheid bij!
Only dead fish go with the flow
vrijdag 10 februari 2023 om 19:45
Ik zou er niet vanuit gaan dat dit vanzelf weer over gaat, maar toch echt hulp vragen. Nu heb je er misschien nog vooral zelf last van en dat is al erg genoeg, op termijn gaan je kinderen hier ook last van krijgen.
Ik herken het van een vriendin van mij, maar zij was overtuigd van haar sterke intuïtie. Wist dus zeker dat alles wat ze bedacht zou gaan gebeuren. Ze is uiteindelijk zelfs een tijdje opgenomen geweest en daarna is het gelukkig beter geworden. Van alle dingen die ze voorspeld heeft is er niet één uitgekomen.
Ik herken het van een vriendin van mij, maar zij was overtuigd van haar sterke intuïtie. Wist dus zeker dat alles wat ze bedacht zou gaan gebeuren. Ze is uiteindelijk zelfs een tijdje opgenomen geweest en daarna is het gelukkig beter geworden. Van alle dingen die ze voorspeld heeft is er niet één uitgekomen.
vrijdag 10 februari 2023 om 19:49
Ik herken dit en mijn aard is ook een angstige.
Ik had het gevoel dat mijn dochter geen 18 jaar zou worden, dat ze voor die leeftijd zou overlijden. Mer kippenvel schrijf ik dit op, ik heb dit nog nooit aan iemand verteld. Ik had dezelfde angstgedachten en visioenen. Kon mezelf helemaal verliezen als ik een ambulance hoorde buiten en zij nog niet thuis was.
Ze is inmiddels ruim volwassen en zelf moeder. Mijn angst is weg, maar vergeten doe ik het nooit.
Ik heb overigens wel een ssri geslikt wegens angsten en stemmingsklachten. Dus dat speelt absoluut een rol, en dat hielp. Maar die ingewortelde angst je kind te verliezen is afschuwelijk. Bij de jongste had ik het niet zo extreem, gek genoeg. Ik kan het niet verklaren, dat waren ‘normale’ angsten.
Wat ik erbij moet zeggen, ik ben op jonge leeftijd onverwacht mijn sibling verloren, dus dat de dood ineens aan kan kloppen heb ik al jong ervaren. Misschien speelt dat mee.
Ik had het gevoel dat mijn dochter geen 18 jaar zou worden, dat ze voor die leeftijd zou overlijden. Mer kippenvel schrijf ik dit op, ik heb dit nog nooit aan iemand verteld. Ik had dezelfde angstgedachten en visioenen. Kon mezelf helemaal verliezen als ik een ambulance hoorde buiten en zij nog niet thuis was.
Ze is inmiddels ruim volwassen en zelf moeder. Mijn angst is weg, maar vergeten doe ik het nooit.
Ik heb overigens wel een ssri geslikt wegens angsten en stemmingsklachten. Dus dat speelt absoluut een rol, en dat hielp. Maar die ingewortelde angst je kind te verliezen is afschuwelijk. Bij de jongste had ik het niet zo extreem, gek genoeg. Ik kan het niet verklaren, dat waren ‘normale’ angsten.
Wat ik erbij moet zeggen, ik ben op jonge leeftijd onverwacht mijn sibling verloren, dus dat de dood ineens aan kan kloppen heb ik al jong ervaren. Misschien speelt dat mee.
Geloof niet alles wat je denkt.
vrijdag 10 februari 2023 om 20:28
vrijdag 10 februari 2023 om 20:29
Ik was met kind erg angstig, als ik iets vergat (leeg pauzetrommeltje meegeven i.p.v. de volle ernaast, hij had wel volle lunchtrommel en drinkbekers mee) dan voelde ik me zo gestresst alsof ik mijn kind voor eeuwig beschadigd had. Ik wist wel dat dat niet klopte maar zo voelde het niet, het voelde veel erger.
En die spanning maakt het leven zo zwaar.
Bij mij bleek eronder te zitten dat ik niet zo'n leuke vader voor kind had uitgekozen en me daarom een hele slechte moeder voelde en alles voelde als een bevestiging: zie je wel, je kunt het niet, dit gaat helemaal fout. En daar heeft een psycholoog me ontzettend mee geholpen want ik kwam er zelf niet uit.
En die spanning maakt het leven zo zwaar.
Bij mij bleek eronder te zitten dat ik niet zo'n leuke vader voor kind had uitgekozen en me daarom een hele slechte moeder voelde en alles voelde als een bevestiging: zie je wel, je kunt het niet, dit gaat helemaal fout. En daar heeft een psycholoog me ontzettend mee geholpen want ik kwam er zelf niet uit.
vrijdag 10 februari 2023 om 20:30
Dit herken ik, dit heb ik ook gehad. Bij alle drie mijn kinderen. Het begon bij de middelste, vervolgens had ik het bij de oudste en als laatste zag ik mijn jongste iets vreselijks overkomen. Het is een afschuwelijk gevoel, maar het geeft ook aan hoe ontzettend je je verbonden voelt met je kind, of je kinderen.
Bij mij is het nooit helemaal overgegaan, maar het is niet meer iets wat mijn leven overdreven beheerst. Toch kunnen er periodes zijn waarin ik angst heb en ongerust ben over (een van) mijn kinderen.
Ik hoop dat je goede hulp krijgt, of dat je dit zelf kunt gaan beheersen, want het is verschrikkelijk om dergelijke visioenen te hebben. Wel heel logisch, vooral als ze klein zijn, want je kinderen zijn je kostbaarste bezit en daarom zo kwetsbaar.
Bij mij is het nooit helemaal overgegaan, maar het is niet meer iets wat mijn leven overdreven beheerst. Toch kunnen er periodes zijn waarin ik angst heb en ongerust ben over (een van) mijn kinderen.
Ik hoop dat je goede hulp krijgt, of dat je dit zelf kunt gaan beheersen, want het is verschrikkelijk om dergelijke visioenen te hebben. Wel heel logisch, vooral als ze klein zijn, want je kinderen zijn je kostbaarste bezit en daarom zo kwetsbaar.
lieneke wijzigde dit bericht op 10-02-2023 20:31
0.33% gewijzigd
vrijdag 10 februari 2023 om 20:31
Dit. Echt hulp zoeken.Dreamglasses schreef: ↑10-02-2023 18:01Dit heeft veel weg van een angststoornis als gevolg van de zwangerschap/ hormonen. Dat komt vaker voor. Je kunt hiervoor goede gerichte hulp krijgen. Eerste loket hiervoor is de huisarts.
Ik heb dergelijke angststoornissen gehad, getriggerd door mijn zwangerschap. En ik dacht ook de meest vreselijke dingen, precies zulke dingen als jij omschrijft. Als je aan de slag gaat met je angst, verdwijnt dat vanzelf (Naja vanzelf, omdat je eraan werkt dus) en dat is zo ontzettend fijn. Ik voel me na ruim 1,5 jaar eindelijk weer redelijk normaal.
vrijdag 10 februari 2023 om 20:48
Je kunt hier hulp voor krijgen TO, gun je dochter, maar ook jezelf die hulp. Het leven hoeft niet zo te zijn.
Overigens had mijn moeder dit ook over mijn broertje. Hij is nog niet echt ‘oud’, maar hij is 21 en blakend gezond en er is niets dat erop wijst dat ze gelijk zal krijgen. Inmiddels voelt ze dat gelukkig ook niet meer zo.
Angst is meestal toch alleen maar dat; angst. Het is niet zo dat intuïtie niet bestaat, maar angst verstoort die nou net behoorlijk en kan zich voordoen als intuïtie. Het is een nogal krachtige en aanwezige emotie. Maar het is een trucje van je angst, het is niet echt.
Sterkte
Overigens had mijn moeder dit ook over mijn broertje. Hij is nog niet echt ‘oud’, maar hij is 21 en blakend gezond en er is niets dat erop wijst dat ze gelijk zal krijgen. Inmiddels voelt ze dat gelukkig ook niet meer zo.
Angst is meestal toch alleen maar dat; angst. Het is niet zo dat intuïtie niet bestaat, maar angst verstoort die nou net behoorlijk en kan zich voordoen als intuïtie. Het is een nogal krachtige en aanwezige emotie. Maar het is een trucje van je angst, het is niet echt.
Sterkte
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 10 februari 2023 om 21:00
Zo herkenbaar. En steeds whatsapp checken kijken bij hun laatst gezien. Die mochten ze als puber van mij niet uitzenden. Echt niet goed. Gelukkig heb ik het een stuk minder nu. Maar toch blijf ik het erg fijn vinden dat ze even appen zoadat ik weet dat ze veilig thuis zijn (wonen allebei op zichzelf nu).
Geloof niet alles wat je denkt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
