Gevoel dat mijn kind niet oud wordt

Lang getwijfeld, maar toch een topic geopend. Misschien vind ik herkenning, of krijg ik adviezen.

Ik heb 2 kinderen (zoon 15, dochter 1). Al sinds de zwangerschap heb ik het gevoel dat mijn jongste niet oud gaat worden. Ik ben tijdens de zwangerschap een paar keer in totale paniek 's nachts naar het ziekenhuis gegaan omdat ik haar niet meer voelde bewegen en ook geen contact met haar kreeg toen ik mijn hand op mijn buik legde en op mijn zij ging liggen. Steeds was alles gelukkig goed.

Ik liep tijdens de zwangerschap bij de POP-poli vanwege angstklachten. Ik heb bij mijn oudste pre-eclampsie en hellp gehad en uiteindelijk een vroeggeboorte met spoedkeizersnede. Destijds gewoon doorgegaan met de zorg voor mijn zoon, mijn werk en studie, dus nooit tijd gehad om dit te verwerken. De angstklachten namen me gelukkig nooit over en over het algemeen heb ik een fijne zwangerschap gehad.

Na mijn bevalling riep ik als eerste: "Leeft ze nog?" voordat ik mijn dochter aan durfde te pakken. Ik sliep na de bevalling 3 nachten niet en heb haar alleen maar vastgehouden, doodsbang dat ze zou stoppen met ademen. Ook kreeg ik er intrusies bij, beelden dat ik haar de meest verschrikkelijke dingen aandeed. Bijvoorbeeld door de kamer smijten of steken met de thermometer (echt verschrikkelijk, ik weet het...nu lijkt het net alsof ik niet van mijn dochter hou, terwijl ik echt een onbeschrijfelijke liefde voor haar voel.) Ik heb toen direct contact met de POP-poli gezocht en heb slaapmiddelen voorgeschreven gekregen. Na een paar nachten goed slapen gingen de intrusies godzijdank weg.

Mijn dochter ontwikkelde zich redelijk snel (kruipen met 5 maanden, optrekken met 6 maanden en los lopen met 10 maanden) en dat ging ook weer gepaard met veel angst. 's Nachts heb ik vaak de vreselijkste nachtmerries. Dat mijn dochter verdrinkt in bad, of in het zwembad, dat we vallen met de fiets en zij op slag dood is. Of dat ik haar vergeet in de trein, dat soort dingen. Ik merk dat ik daardoor heel erg snel in paniek schiet als ze zich verslikt of als ik haar eventjes niet in mijn gezichtsveld heb.

Ik lig geregeld wakker met het idee dat zij niet oud gaat worden. Dan pieker ik over de momenten dat ze straks zelf gaat fietsen, naar de speeltuin gaat, in het water kan vallen, meegelokt kan worden door een vreemde... Ik droom zelfs van haar begrafenis, het is heel macaber...en daardoor heb ik het gevoel dat ik gewoon voor altijd binnen wil blijven met haar, binnen onze eigen vier muren. Ik merk dat ik daardoor sociaal contact ook een beetje afhoud. Mijn wereld bestaat nu 100% uit mijn kinderen, werk, boodschappen en huishouden. En het voelt klein, veilig, vertrouwd. De dagen dat mijn dochter naar het KDV gaat kan ik me niet op mijn werk richten en zit ik de hele dag in de stress, bang dat mijn telefoon gaat en er iets gebeurd is met mijn dochter.

Maar ik heb niet het idee dat het gezond is. Straks breng ik mijn angst over op mijn dochter en lijdt ze hier enorm onder. Ik wil eigenlijk niet opnieuw naar de huisarts voor hulp, maar soms denk ik dat het misschien beter is? Aan de andere kant functioneer ik goed op mijn werk en volgens mij ook als ouder. Hebben meer ouders hier ervaring mee, en hoe hebben jullie hiermee leren omgaan?

Because schreef: ↑

10-02-2023 18:46

Het gaat er niet om dat wij het herkennen of dat iemand het ook heeft gehad. Het gaat om jou.

Je hebt zo te lezen best heftige life events meegemaakt die je niet goed verwerkt hebt. Ik vind dat heftig voor je.

Goed dat je die afspraak bij de huisarts gaat maken en dat je je openstelt voor therapie.

Je kan hier altijd van je af schrijven, misschien dat het je helpt. Ik vind het heel dapper dat je je gevoel zo eerlijk hier neerzet. Ik wil de dan ook heel veel sterkte toewensen met de verwerking.

En vergeet niet, je bent een hele goede moeder, ondanks de gedachtes. Dat zijn "maar" hersenspinsels en dat zegt niets over jou als persoon/moeder.

Dankjewel voor je lieve reactie!

Je hebt gelijk hoor, het gaat om mij... maar soms is herkenning best fijn. Gewoon weten dat je niet compleet gestoord/de enige bent.

Het klopt, de psychologe van de POP-poli zei ook dat intrusies absoluut niet betekenen dat je zoiets zou willen doen. Ik vond ze ook juist beangstigend en was bang dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering zoiets zou doen met mijn baby. Ik beeldde me dan ook haar angst en ontreddering heel erg in, dat maakte zo'n indruk. Ik ga zeker van me afschrijven hier, fijn!

Ik ga maandagochtend de huisarts bellen voor een afspraak.

MollyMalone schreef: ↑

10-02-2023 19:02

Intrusies zijn juist gedachten over dingen die je niet wilt, en betekenen dus helemaal niet dat je een slechte moeder bent. Echt niet. Iedereen heeft ze in meer of mindere mate.

Ik ben het wel eens dat je hulp moet zoeken voor je angsten.
Ik heb een tante die ook dit soort angsten had toen mijn neven klein waren. Dit heeft hun jeugd enorm bepaald. Neven zijn nu over de vijftig en lichamelijk kerngezond, maar hebben wel beide psychische problemen (gehad) en een zeer moeizame relatie met hun moeder.

Dus doe dit jezelf en je kind niet aan en zoek hulp!


En sterkte, ik vind dit heel verdrietig voor je.

Zo is me dat inderdaad ook uitgelegd, dat het dingen zijn die je juist niet wilt. Die gedachte was heel helpend. Gelukkig heb ik de intrusies maar kort gehad en heeft het slaapgebrek hierin ook een rol gespeeld.

Heftig van je tante, en erg voor je neven dat ze er nog zo'n last van hebben. Dat wil ik zeer zeker niet voor mijn kinderen. Dat lijkt me echt de hel voor ze.

Hoerabanaan schreef: ↑

10-02-2023 19:37

Ik vind het zelf niet eens een vraagteken, maar een uitroepteken. En ik twijfel ook geen seconde aan je liefde voor je kinderen. Je angsten beperken je zodanig, dat je qua gevoel jezelf het liefst opsluit in huis en sociaal contact mijdt. Ook al weet je jezelf rationeel zover te brengen dat je er niet aan toegeeft, ik vind het behoorlijk beperkend en alarmerend en zou hier zeker niet mee wachten. Je gunt jezelf en je kinderen beter toch?

Ja, beperkend is het wel enigszins, maar tegelijkertijd vind ik dat kleine wereldje ook wel veilig en fijn. Maar zo kan het ook heel onterecht voelen, als een soort schijnveiligheid.

Ik ga sowieso maandag de huisarts bellen voor een afspraak.

Dreamglasses schreef: ↑

10-02-2023 19:39

Je zegt dat dit een heel ander verhaal is,maar het kan wel verband hebben met je angsten, hoor! Het is niet niks om alles ineens alleen te doen. Dat kan de angst versterken, het gevoel dat alles op jou neerkomt.

Erg naar dat je dit elke dag voelt en je zo alleen bent gelaten.

Schaam je niet voor je gevoelens. Het komt ook voor bij vrouwen die in een 'steady' relatie zitten. Bij jou komt er ook nog eens een extra verantwoordelijkheid bij!

Ja, eigenlijk zou dat best kunnen. Ik was vooral heel geschokt. Ik was overtuigd dat ik een lieve, betrouwbare en slimme partner gevonden had. Eigenlijk iemand waar ik altijd naar gezocht had en die net zo trouw was als ik. Hij keek ook nooit naar andere vrouwen, sprak niet over exen, was extreem respectvol in zijn opinies over vrouwen en vrouwenrechten. Dus de schok was enorm toen ik erachter kwam dat hij getrouwd was en als klap op de vuurpijl nog minimaal 5 relaties ernaast had, zelfs een suikerrelatie

Dat heeft zeker iets gedaan met mijn vertrouwen.

slekire schreef: ↑

10-02-2023 19:45

Ik zou er niet vanuit gaan dat dit vanzelf weer over gaat, maar toch echt hulp vragen. Nu heb je er misschien nog vooral zelf last van en dat is al erg genoeg, op termijn gaan je kinderen hier ook last van krijgen.
Ik herken het van een vriendin van mij, maar zij was overtuigd van haar sterke intuïtie. Wist dus zeker dat alles wat ze bedacht zou gaan gebeuren. Ze is uiteindelijk zelfs een tijdje opgenomen geweest en daarna is het gelukkig beter geworden. Van alle dingen die ze voorspeld heeft is er niet één uitgekomen.

Och jeetje, wat heftig van je vriendin. Een opname lijkt mij echt vreselijk. Maar ja, als dat nodig is om beter te worden in zo'n situatie is het wel het beste.

Ik wil dus inderdaad voorkomen dat de kinderen hier straks last van krijgen. Dat wil ik ze niet aandoen, zij hebben hier ook niet om gevraagd.

La-Gamine schreef: ↑

10-02-2023 19:49

Ik herken dit en mijn aard is ook een angstige.

Ik had het gevoel dat mijn dochter geen 18 jaar zou worden, dat ze voor die leeftijd zou overlijden. Mer kippenvel schrijf ik dit op, ik heb dit nog nooit aan iemand verteld. Ik had dezelfde angstgedachten en visioenen. Kon mezelf helemaal verliezen als ik een ambulance hoorde buiten en zij nog niet thuis was.

Ze is inmiddels ruim volwassen en zelf moeder. Mijn angst is weg, maar vergeten doe ik het nooit.

Ik heb overigens wel een ssri geslikt wegens angsten en stemmingsklachten. Dus dat speelt absoluut een rol, en dat hielp. Maar die ingewortelde angst je kind te verliezen is afschuwelijk. Bij de jongste had ik het niet zo extreem, gek genoeg. Ik kan het niet verklaren, dat waren ‘normale’ angsten.

Wat ik erbij moet zeggen, ik ben op jonge leeftijd onverwacht mijn sibling verloren, dus dat de dood ineens aan kan kloppen heb ik al jong ervaren. Misschien speelt dat mee.

Wow, heftig! Ergens "fijn" dat iemand dit herkent, maar aan de andere kant gun je dit niemand Wat eng hè, wat onze hersenen ons eigenlijk allemaal wijs kunnen maken. Dat van die ambulances herken ik heel erg, als mijn oudste naar school of naar sport fietst en ik hoor kort daarop een ambulance...brrr!

Fijn dat je angst nu weg is, maar het zal er inderdaad flink in hebben gehakt. Ik denk zeker dat het te maken kan hebben met je overleden sibling, dat is verschrikkelijk om mee te maken lijkt me

Over SSRI's hoor ik positieve verhalen inderdaad. Ik weet niet of ik ervoor in aanmerking kom omdat ik over het algemeen niet somber ben. Maar ik zal wel van de huisarts horen wat de mogelijke oplossingen zijn, waarschijnlijk sowieso terug naar therapie.

Toen ik zwanger was heb ik op de POP-poli geleerd om angstgedachten om te zetten in positieve gedachten. Of eigenlijk, er een positieve gedachte tegenover te zetten. Na een tijdje doelgericht zo te werk gegaan te zijn (met opschrijven en al) merkte ik rond de helft van de zwangerschap dat mijn angst eigenlijk zo goed als weg was en de angstgedachten automatisch in mijn hoofd omgezet werden naar positief. Ik dacht dat dit cognitieve therapie heette. Misschien kan zoiets wel weer.

patchouli_ schreef: ↑

10-02-2023 20:28

To, zoek hulp, ga naar de huisarts. Je hebt heftige dingen meegemaakt en komt dat zo te lezen niet zelf te boven. Dat is niet iets om je voor te schamen.

Hoe gaat het met je zoon? Wat krijgt hij hier van mee? Heb je nog contact met zijn vader en kan die misschien ook jou tot steun zijn?

Je hebt daar gelijk in hoor, het is ook niet iets om me voor te schamen. Maar vanuit mijn cultuur (of eigenlijk de culturen van mijn ouders) heb ik meegekregen dat je zwijgt over dergelijke problemen, je schouders eronder zet en gewoon doorgaat. Dat heb ik dus ook na de geboorte van mijn zoon gedaan. Achteraf kijk ik erop terug en snap ik niet hoe ik dat kon bolwerken. Zeker omdat de relatie met de vader van mijn zoon net verbroken was en hij ons na de geboorte heeft gestalkt. Uiteindelijk is hij zelfs tot geweld overgegaan en in de gevangenis beland. Met hem is dus ook al ruim 15 jaar geen contact meer.

Met mijn zoon gaat het goed, hij krijgt van mijn angsten voor zover ik weet niets mee.

frambozentaartje schreef: ↑

10-02-2023 20:29

Ik was met kind erg angstig, als ik iets vergat (leeg pauzetrommeltje meegeven i.p.v. de volle ernaast, hij had wel volle lunchtrommel en drinkbekers mee) dan voelde ik me zo gestresst alsof ik mijn kind voor eeuwig beschadigd had. Ik wist wel dat dat niet klopte maar zo voelde het niet, het voelde veel erger.
En die spanning maakt het leven zo zwaar.

Bij mij bleek eronder te zitten dat ik niet zo'n leuke vader voor kind had uitgekozen en me daarom een hele slechte moeder voelde en alles voelde als een bevestiging: zie je wel, je kunt het niet, dit gaat helemaal fout. En daar heeft een psycholoog me ontzettend mee geholpen want ik kwam er zelf niet uit.

Wow, heel herkenbaar wat je schrijft. Ik heb twee keer "pech" gehad met de vaders van mijn kinderen en voel me daar inderdaad ook best schuldig over. Dat ik ze geen "normaal" gezinsleven kan bieden met een vader én een moeder. Mijn zoon heb ik om die reden heel lang gepamperd en hem alles uit handen genomen, wat ten koste ging van zijn zelfstandigheid. Echt kut wat angst/schuldgevoel allemaal kan verpesten

Lieneke schreef: ↑

10-02-2023 20:30

Dit herken ik, dit heb ik ook gehad. Bij alle drie mijn kinderen. Het begon bij de middelste, vervolgens had ik het bij de oudste en als laatste zag ik mijn jongste iets vreselijks overkomen. Het is een afschuwelijk gevoel, maar het geeft ook aan hoe ontzettend je je verbonden voelt met je kind, of je kinderen.

Bij mij is het nooit helemaal overgegaan, maar het is niet meer iets wat mijn leven overdreven beheerst. Toch kunnen er periodes zijn waarin ik angst heb en ongerust ben over (een van) mijn kinderen.

Ik hoop dat je goede hulp krijgt, of dat je dit zelf kunt gaan beheersen, want het is verschrikkelijk om dergelijke visioenen te hebben. Wel heel logisch, vooral als ze klein zijn, want je kinderen zijn je kostbaarste bezit en daarom zo kwetsbaar.

O jee, wat erg dat je dit bij alle drie je kinderen hebt gehad Lijkt me enorm zwaar.

Wel fijn dat het je leven niet overdreven beheerst, maar het lijkt me wel lastig voor je dat dit op de achtergrond wel aanwezig is? Of kun je daar eigenlijk wel mee overweg?

lux- schreef: ↑

10-02-2023 20:48

Je kunt hier hulp voor krijgen TO, gun je dochter, maar ook jezelf die hulp. Het leven hoeft niet zo te zijn.

Overigens had mijn moeder dit ook over mijn broertje. Hij is nog niet echt ‘oud’, maar hij is 21 en blakend gezond en er is niets dat erop wijst dat ze gelijk zal krijgen. Inmiddels voelt ze dat gelukkig ook niet meer zo.

Angst is meestal toch alleen maar dat; angst. Het is niet zo dat intuïtie niet bestaat, maar angst verstoort die nou net behoorlijk en kan zich voordoen als intuïtie. Het is een nogal krachtige en aanwezige emotie. Maar het is een trucje van je angst, het is niet echt.

Sterkte

Dankjewel voor je lieve reactie

Angst is inderdaad maar angst. Ik probeer het ook echt gescheiden te houden van mijn intuïtie. Al vertrouw ik die laatste sowieso niet meer zo na mijn partnerkeuzes in het leven

Dreamglasses schreef: ↑

11-02-2023 06:54

Het valt me op dat je tamelijk streng bent voor jezelf! Niet doen, je doet het behoorlijk goed. Alleen zorgen voor 2 kids, waarvan 1 puber en 1 nog in de luiers, is niet gemakkelijk. Jij doet het maar mooi wel: elke dag opstaan, zorgen, werken. En liever je kinderen iets te veel pamperen dan verwaarlozen, toch?

Wees een beetje lief voor jezelf!

Ik denk dat je vooral jezelf tekort doet nu. Als je het een beetje los kunt laten, kun je misschien ook weer eens wat leuks voor jezelf gaan doen en wat meer ontspannen?

Superlief!

Ja, ik probeer het idd maar een beetje los te laten, maar het is wel iets dat me bezighoudt. Ik denk dat ik het ook maar ga bespreken met de huisarts.

Bedankt voor jullie uitgebreide reacties Ik heb er veel aan!

Ik ben intussen bij de huisarts geweest en heb ook al een gesprek met de praktijkondersteuner gehad. Voor nu word ik even nog niet doorverwezen, maar mochten de klachten toenemen of niet verminderen gaat dat wel gebeuren.

Een SSRI is nu ook nog niet het eerste waar ze aan denken, maar behoort eventueel later wel tot de mogelijkheden als dat nodig is.

Verder gaat het hier wel goed. Ik ben veel naar buiten geweest met de kinderen, maar echt sociaal contact aangaan vind ik nog wel spannend.