Psyche
alle pijlers
gevoel of je niet leeft
dinsdag 3 maart 2009 om 21:59
Ik heb hier wel eens eerder een topic gehad over derealisatie.
Nog steeds heb ik het gevoel of mijn leven voorbij gaat zonder dat ik er zelf bij ben.
Ik heb in mijn jeugd veel meegemaakt en ik wil wel praten maar ik weet niet met wie. Zo gauw ik over mijn jeugd praat sla ik trouwens ook dicht.
Aan de andere kant, ik wil weer leven.
Ik wil weer leuke dingen doen en voelen en gewoon weer genieten.
Ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar ik wil zo graag het leven weer oppakken.
Nog steeds heb ik het gevoel of mijn leven voorbij gaat zonder dat ik er zelf bij ben.
Ik heb in mijn jeugd veel meegemaakt en ik wil wel praten maar ik weet niet met wie. Zo gauw ik over mijn jeugd praat sla ik trouwens ook dicht.
Aan de andere kant, ik wil weer leven.
Ik wil weer leuke dingen doen en voelen en gewoon weer genieten.
Ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar ik wil zo graag het leven weer oppakken.
dinsdag 3 maart 2009 om 22:03
dinsdag 3 maart 2009 om 22:07
Hoi 'zuchtervan',
Ik denk wel eens dat Praten overgewaardeerd is. Tis belangrijk natuurlijk en kan helpen, maar je moet er aan toe zijn. Misschien kan je proberen wat leuke dingen te plannen (al is het maar iets onbenulligs als gaan shoppen, als je dat al graag doet). En probeer dan bewust met beide benen in het hier en nu te staan. Probeer je bewust te worden van momenten dat je om iets moet lachen of geniet van het een of het ander. Ik hoop dat het je lukt om beetje bij beetje weer "in je eigen leven" te staan. Praten lukt misschien wel beter over een tijdje. Het móét niet, en zeker niet nú...
Sterkte ermee.
Lilly.
Ik denk wel eens dat Praten overgewaardeerd is. Tis belangrijk natuurlijk en kan helpen, maar je moet er aan toe zijn. Misschien kan je proberen wat leuke dingen te plannen (al is het maar iets onbenulligs als gaan shoppen, als je dat al graag doet). En probeer dan bewust met beide benen in het hier en nu te staan. Probeer je bewust te worden van momenten dat je om iets moet lachen of geniet van het een of het ander. Ik hoop dat het je lukt om beetje bij beetje weer "in je eigen leven" te staan. Praten lukt misschien wel beter over een tijdje. Het móét niet, en zeker niet nú...
Sterkte ermee.
Lilly.
dinsdag 3 maart 2009 om 22:10
Lieve Zuchtervan,
Op het moment herken ik het gevoel gelukkig niet meer, maar nog geen half jaar geleden zat ik in het zelfde schuitje. Ik beleefde niets bewust, kon nergens van genieten etc. Ik ben toen bewust naar dingen gaan kijken. Naar de bloemen, de mensen op straat , de lucht, mijn huis etc. en probeerde ik telkens in mijn hoofd te beschrijven wat ik zag. Dat hielp me om weer van dingen te genieten. En zoals Iselle ook zegt, hier mag je je verhaal kwijt...lekker anoniem en toch reacties.
Liefs
Emoticon
Op het moment herken ik het gevoel gelukkig niet meer, maar nog geen half jaar geleden zat ik in het zelfde schuitje. Ik beleefde niets bewust, kon nergens van genieten etc. Ik ben toen bewust naar dingen gaan kijken. Naar de bloemen, de mensen op straat , de lucht, mijn huis etc. en probeerde ik telkens in mijn hoofd te beschrijven wat ik zag. Dat hielp me om weer van dingen te genieten. En zoals Iselle ook zegt, hier mag je je verhaal kwijt...lekker anoniem en toch reacties.
Liefs
Emoticon
dinsdag 3 maart 2009 om 22:10
Ik heb als kind/puber/jong volwassene veel meegemaakt. Ik praat hier nooit over, omdat het voor mij dan te emotioneel wordt. En ik wil geen emoties tonen.
Ik vind het wel steeds moeilijker om te zwijgen, omdat het me wel gevormd heeft tot de persoon die ik nu ben.
Het liefst praat ik face to face, alleen zal ik nooit gaan praten als iemand het niet aan me vraagt. Omdat mensen niet veel van me weten word het dus nooit gevraagd.
Ik probeer altijd de vrolijke grapjas te zijn, dat lukt ook wel, maar het is voor mij meer een manier van overleven.
Ik vind het wel steeds moeilijker om te zwijgen, omdat het me wel gevormd heeft tot de persoon die ik nu ben.
Het liefst praat ik face to face, alleen zal ik nooit gaan praten als iemand het niet aan me vraagt. Omdat mensen niet veel van me weten word het dus nooit gevraagd.
Ik probeer altijd de vrolijke grapjas te zijn, dat lukt ook wel, maar het is voor mij meer een manier van overleven.
dinsdag 3 maart 2009 om 22:25
Heel herkenbaar, ik was ook altijd de vrolijke grapjas, nooit mijn echte emoties tonen, continu een spel aan het spelen met een masker op....maar weet je , dat put uit ... het heeft mij uitgeput en uiteindelijk niets opgeleverd...ik zal de laatste tzijn die zegt dat het makkelijk is om dat masker te laten vallen.. ik doe dat zelf ook zeker niet altijd , maar ik merk wel dat het me meer oplevert wanneer ik het wel doe.. meer begrip maar ook een stukje opluchting.....Ik snap dat je het liever face tot face doet, maar misschien is dit forum een opening. Anyway, je moet natuurlijk niets doen wat je zelf neit wil, maar je bent welkom om te schrijven!!
dinsdag 3 maart 2009 om 22:26
Emoties hoef je hier niet te laten zien.
Het lijkt me heel lastig om zo'n zware rugtas mee te dragen en jezelf te verbergen achter 'de vrolijke grapjas'.
En zoals je al in je openingspost schrijft, je wil het leven weer oppakken.
Misschien kun je een vriendin in vertrouwen nemen? Of juist iemand die je helemaal niet kent (professionele hulp).
In ieder geval heel veel sterkte!
Het lijkt me heel lastig om zo'n zware rugtas mee te dragen en jezelf te verbergen achter 'de vrolijke grapjas'.
En zoals je al in je openingspost schrijft, je wil het leven weer oppakken.
Misschien kun je een vriendin in vertrouwen nemen? Of juist iemand die je helemaal niet kent (professionele hulp).
In ieder geval heel veel sterkte!
dinsdag 3 maart 2009 om 22:33
Een echte vriendin heb ik niet. Misschien ook wel omdat ik nooit laat zien wie ik echt ben. Ik ben niet spontaan eigenlijk vrij gesloten maar dat los ik dan op door grappig te doen.
Ik heb al veel profesionele hulp gehad in het verleden, maar dat heeft mij niet veel geholpen.
Ik ben wel heel blij met de reactie,s hier op het forum.
Ik heb oa een kindertehuis verleden. Ik praat hier nooit over, terwijl mijn verstand ondertussen wel weet dat het niet iets is om je voor te schamen, ik heb er niet zelf voor gekozen.
Ik durf dit bv op mijn werk ook niet te vertellen omdat ik dan bang ben dat mensen gaan vragen "waarom"
Ik heb al veel profesionele hulp gehad in het verleden, maar dat heeft mij niet veel geholpen.
Ik ben wel heel blij met de reactie,s hier op het forum.
Ik heb oa een kindertehuis verleden. Ik praat hier nooit over, terwijl mijn verstand ondertussen wel weet dat het niet iets is om je voor te schamen, ik heb er niet zelf voor gekozen.
Ik durf dit bv op mijn werk ook niet te vertellen omdat ik dan bang ben dat mensen gaan vragen "waarom"
dinsdag 3 maart 2009 om 22:37
dinsdag 3 maart 2009 om 22:37
Wat naar dat je je zo voelt, ik herinner me je andere topic en toen speelde dit ook al een beetje toch?
En weet je, ik zou kunnen zeggen dat je je verhaal hier kan vertellen. En dat is natuurlijk ook zo, ik luister met alle liefde naar je. Maar ik weet niet wat je hebt meegemaakt, en als je het al zo lang 'verborgen' hebt gehouden, inclusief de emoties, is het misschien te heftig om het zomaar pats boem het internet op te gooien zonder te weten wat dát met je doet.
Ik wil graag een luisterend oor zijn, echt , maar is het niet ook een idee om hier hulp bij te zoeken? Zodat er iemand is die je ter plekke kan steunen als het teveel voor je wordt? Die je kan begeleiden bij het opnieuw ervaren van bepaalde emoties. Heb je dat ooit geprobeerd, of overwogen?
Het gaat namelijk over jouw leven, jouw ervaringen en emoties en daar ben je tot nu toe zo 'voorzichtig' mee geweest dat ik vind dat je het beste verdient. Klinkt misschien raar, maar begrijp je wat ik bedoel?
En weet je, ik zou kunnen zeggen dat je je verhaal hier kan vertellen. En dat is natuurlijk ook zo, ik luister met alle liefde naar je. Maar ik weet niet wat je hebt meegemaakt, en als je het al zo lang 'verborgen' hebt gehouden, inclusief de emoties, is het misschien te heftig om het zomaar pats boem het internet op te gooien zonder te weten wat dát met je doet.
Ik wil graag een luisterend oor zijn, echt , maar is het niet ook een idee om hier hulp bij te zoeken? Zodat er iemand is die je ter plekke kan steunen als het teveel voor je wordt? Die je kan begeleiden bij het opnieuw ervaren van bepaalde emoties. Heb je dat ooit geprobeerd, of overwogen?
Het gaat namelijk over jouw leven, jouw ervaringen en emoties en daar ben je tot nu toe zo 'voorzichtig' mee geweest dat ik vind dat je het beste verdient. Klinkt misschien raar, maar begrijp je wat ik bedoel?
dinsdag 3 maart 2009 om 22:54
nee, mijn verhaal op internet gooien, zal ik niet durven.
Soundpost ik begrijp wat je bedoelt, en dank je wel voor je warme reactie.
Ooit heb ik mijn verhaal verteld aan iemand die ik dacht te kunnen vertrouwen, na dat ze het hele verhaal had gehoort zei ze "dit kan ik niet aan "en ging weg.Dat was ontzettend zwaar omdat het toen bij mij ook veel naar boven had gebracht en ik kon er nergens mee naar toe.
Maar aan de ene kant wil ik gewoon verder leven en aan de andere kant wil ik mijn verhaal kwijt.
Omdat het verzwijgen zoveel energie kost.
Toch ben ik vaak bang dat het gewoon niemand intereseert.Ik bedoel in mijn dagelijkse leven (niet op het forum)
Soundpost ik begrijp wat je bedoelt, en dank je wel voor je warme reactie.
Ooit heb ik mijn verhaal verteld aan iemand die ik dacht te kunnen vertrouwen, na dat ze het hele verhaal had gehoort zei ze "dit kan ik niet aan "en ging weg.Dat was ontzettend zwaar omdat het toen bij mij ook veel naar boven had gebracht en ik kon er nergens mee naar toe.
Maar aan de ene kant wil ik gewoon verder leven en aan de andere kant wil ik mijn verhaal kwijt.
Omdat het verzwijgen zoveel energie kost.
Toch ben ik vaak bang dat het gewoon niemand intereseert.Ik bedoel in mijn dagelijkse leven (niet op het forum)
dinsdag 3 maart 2009 om 23:02
Vervelend om te lezen dat je slechte ervaringen hebt met professionele hulpverlening. Als ik je posts zo lees, krijg ik namelijk toch de indruk dat je daarbij het meest gebaat bent. Je merkt dat je vast loopt in je leven door wat je hebt moeten doormaken. Enerzijds voel je de behoefte om je verhaal te delen (het verzwijgen kost veel energie, dat begrijp ik). Anderzijds vind je het heel moeilijk om iemand in vertrouwen te nemen, is het beangstigend alles weer boven te halen, ben je bang dat het de mensen in je omgeving niet interesseert. Zou het een idee zijn dat je toch nog eens met een professionele hulpverlener contact opneemt. Je kunt ook altijd een paar gesprekken "aankijken" en veranderen van hulpverlener als het niet klikt of als je er geen vertrouwen in hebt.
Ik geef je mijn mening met de beste bedoelingen, maar doe vooral waar je jezelf goed bij voelt. Heel veel sterkte.
Lilly.
Ik geef je mijn mening met de beste bedoelingen, maar doe vooral waar je jezelf goed bij voelt. Heel veel sterkte.
Lilly.
dinsdag 3 maart 2009 om 23:14
Dat is ook verschrikkelijk moeilijk Zuchtervan (ik vind dit trouwens de mooiste nick vh forum, dat terzijde maar ik wilde het nog steeds een keer zeggen dus bij deze ). En ik herken het wel, in die zin dat ik ook nog steeds 'zwijg' over dingen bij de meeste mensen. Ik durf maar weinig mensen in vertrouwen te nemen en ben er voor mezelf ook nog niet uit hoe ik dat aan moet pakken. Het is een soort duivels dilemma omdat je een risico moet nemen, en dat kan verkeerd uitpakken. Wat je jammer genoeg hebt moeten ervaren.
Ik laat het even op me inwerken, en ik kom morgen weer terug.
Sterkte voor nu en slaap lekker straks
Ik laat het even op me inwerken, en ik kom morgen weer terug.
Sterkte voor nu en slaap lekker straks
anoniem_58180 wijzigde dit bericht op 03-03-2009 23:15
Reden: pff zinsconstructies
Reden: pff zinsconstructies
% gewijzigd
dinsdag 3 maart 2009 om 23:18
Je hebt zelf de eerste stap al gezet: vertellen dat je het gevoel hebt niet te leven. En daar wil je iets aan veranderen.
En dat is denk ik de belangrijkste stap die je hebt gezet!
Hoe je dat wil doen is helemaal aan jou, het tempo bepaal jij, en met wie je erover wil praten ook.
Ik begrijp dat het extra moeilijk voor je is, omdat je vervelende ervaringen ermee hebt.
Maar net zoals Lilly zegt, je kunt ook een soort van 'klik gesprek' voeren met een professionele hulpverlener.
Iselle
En dat is denk ik de belangrijkste stap die je hebt gezet!
Hoe je dat wil doen is helemaal aan jou, het tempo bepaal jij, en met wie je erover wil praten ook.
Ik begrijp dat het extra moeilijk voor je is, omdat je vervelende ervaringen ermee hebt.
Maar net zoals Lilly zegt, je kunt ook een soort van 'klik gesprek' voeren met een professionele hulpverlener.
Iselle
dinsdag 3 maart 2009 om 23:40
Hoi Zuchtervan
Ik volg momenteel een soort van fysiotherapie, die je helpt om te gaan met emoties. Je hoeft dus niet echt te praten, maar leert er wel meer in het hier en nu te staan. t Heeft wel raakvlakken met haptonomie.
Misschien is het ook iets voor jou? Ik ben er in ieder geval erg mee geholpen!
Ik volg momenteel een soort van fysiotherapie, die je helpt om te gaan met emoties. Je hoeft dus niet echt te praten, maar leert er wel meer in het hier en nu te staan. t Heeft wel raakvlakken met haptonomie.
Misschien is het ook iets voor jou? Ik ben er in ieder geval erg mee geholpen!
