Psyche
alle pijlers
gevoel of je niet leeft
dinsdag 3 maart 2009 om 21:59
Ik heb hier wel eens eerder een topic gehad over derealisatie.
Nog steeds heb ik het gevoel of mijn leven voorbij gaat zonder dat ik er zelf bij ben.
Ik heb in mijn jeugd veel meegemaakt en ik wil wel praten maar ik weet niet met wie. Zo gauw ik over mijn jeugd praat sla ik trouwens ook dicht.
Aan de andere kant, ik wil weer leven.
Ik wil weer leuke dingen doen en voelen en gewoon weer genieten.
Ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar ik wil zo graag het leven weer oppakken.
Nog steeds heb ik het gevoel of mijn leven voorbij gaat zonder dat ik er zelf bij ben.
Ik heb in mijn jeugd veel meegemaakt en ik wil wel praten maar ik weet niet met wie. Zo gauw ik over mijn jeugd praat sla ik trouwens ook dicht.
Aan de andere kant, ik wil weer leven.
Ik wil weer leuke dingen doen en voelen en gewoon weer genieten.
Ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar ik wil zo graag het leven weer oppakken.
woensdag 4 maart 2009 om 23:04
Ik weet niet wat je met 'vrolijk doen' bedoelt, maar als je je echte gevoel teveel wegdrukt is het ook niet zo raar dat je je onecht gaat voelen.
Een open deur natuurlijk, maar verwacht je niet teveel van jezelf op je werk? Je hoeft niet altijd 'vrolijk' te doen, helemaal niet als je jezelf daarbij vergeet. Misschien helpt het om wat momenten in te lassen waarin je je weer bewust wordt van jezelf, je lichaam of je omgeving.
Misschien helpt dat je ook op momenten te ontdekken waarop het beter gaat, waarin je je minder onecht voelt en meer in contact met jezelf.
(werk jij als kassière, of verwar ik je met iemand anders? Of wil je dat liever niet zeggen? Hoeft niet hoor, maar dat is een baan met enorm veel - misschien oppervlakkige- contacten, vandaar)
Een open deur natuurlijk, maar verwacht je niet teveel van jezelf op je werk? Je hoeft niet altijd 'vrolijk' te doen, helemaal niet als je jezelf daarbij vergeet. Misschien helpt het om wat momenten in te lassen waarin je je weer bewust wordt van jezelf, je lichaam of je omgeving.
Misschien helpt dat je ook op momenten te ontdekken waarop het beter gaat, waarin je je minder onecht voelt en meer in contact met jezelf.
(werk jij als kassière, of verwar ik je met iemand anders? Of wil je dat liever niet zeggen? Hoeft niet hoor, maar dat is een baan met enorm veel - misschien oppervlakkige- contacten, vandaar)
woensdag 4 maart 2009 om 23:09
En met dat vluchten, dat herken ik in zekere zin. Dat je dan maar iets in jezelf uitschakelt en even niets meer voelt om het te doorstaan. Wat helpt is om na te gaan waar je eigenlijk bang voor bent. Waar je voor wilt vluchten, en of je dat ook op een andere manier op kan lossen. En als dat niet kan: vluchten kan altijd, als het moet of als je dat echt wilt. Maar (cognitief) weten waar je bang voor bent kan helpen er weer wat meer controle over te krijgen.
Er zijn nog 1000 andere manieren om te leren/durven voelen, dus als het je niet aanspreekt is dat prima natuurlijk. Maar ik denk dat daar wel de basis ligt.
Er zijn nog 1000 andere manieren om te leren/durven voelen, dus als het je niet aanspreekt is dat prima natuurlijk. Maar ik denk dat daar wel de basis ligt.
donderdag 5 maart 2009 om 07:49
Reageer een beetje laat want ik was gisteren gaan slapen.
Misschien is het zo dat ik mijn echte gevoel teveel wegdruk en daarom alles niet echt voelt. Zo had ik het nog niet bekeken.
Klopt ik ben cassiere, en met de meeste klanten is het contact heel oppervlakkig. Soms weet ik nauwelijks wie ik aan het helpen ben, dat kan ook niet anders met twee tot drie honderd klanten per dag.
Ik zal er eens over nadenken waar ik nu voor op de vlucht wil. Ik denk voor het gevoel "gek"te worden. (paniekaanval) want dan ben ik liever alleen dan tussen mensen die het niet begrijpen.Ik heb dit een keer gehad op mijn werk. Ik kon toen niet naar huis en ben wel doorgegaan met werken maar het voelde toen verschrikkelijk. Sindsdien zit de angst dat dit nog eens gebeurt er wel in.
Misschien is het zo dat ik mijn echte gevoel teveel wegdruk en daarom alles niet echt voelt. Zo had ik het nog niet bekeken.
Klopt ik ben cassiere, en met de meeste klanten is het contact heel oppervlakkig. Soms weet ik nauwelijks wie ik aan het helpen ben, dat kan ook niet anders met twee tot drie honderd klanten per dag.
Ik zal er eens over nadenken waar ik nu voor op de vlucht wil. Ik denk voor het gevoel "gek"te worden. (paniekaanval) want dan ben ik liever alleen dan tussen mensen die het niet begrijpen.Ik heb dit een keer gehad op mijn werk. Ik kon toen niet naar huis en ben wel doorgegaan met werken maar het voelde toen verschrikkelijk. Sindsdien zit de angst dat dit nog eens gebeurt er wel in.
donderdag 5 maart 2009 om 09:52
Zuchtervan, ik weet niet meer of ik ooit wel eens eerder op je heb gereageerd. Maar ik voelde me net als jij doorlopend buiten de werkelijkheid en kon ook niet 'voelen'.
Na dagbehandeling is dit een stuk beter geworden, maar had ik nog steeds wel perioden waarin het terugkwam. Inmiddels is dagbehandeling drie jaar geleden en kan ik je vertellen dat ik het bijna nooit meer heb! Heel af en toe nog eens een dagje of paar uurtjes, maar verder zit ik volledig in mijn leven en in mijn eigen schoenen en heb ik het gevoel niet meer dat mijn leven aan me voorbij gaat. Wat ik je hiermee wil aangeven, is dat het dus echt over kan gaan!
Maar het gaat meestal niet 'zomaar' over. Ik denk ook dat je een verkeerd beeld hebt van therapie, want dat is lang niet altijd diep lullen over je verleden. Ik heb in mijn dagbehandeling nl. heel weinig gepraat over mijn verleden (dat kon ik niet, ik klapte dicht en ik wilde per se niet. En gelukkig hoefde dat ook allemaal niet. Met therapie kun je ook gewoon heel veel in het hier en nu blijven en vaak ga je dan thuis zelf wel nadenken over het verleden, zonder dat je er echt met anderen over hoeft te praten).
Dus benader eens iemand die zo' traject met wat voor soort hulp kan opstarten. Je gevoel en beleving zal zeker niet direct veranderen, want ik heb ook jarenlange therapie erop zitten. Maar ben nu iets ouder dan dertig en ik heb mijn leven weer terug! Nog een heleboel jaren te gaan dus : )
Na dagbehandeling is dit een stuk beter geworden, maar had ik nog steeds wel perioden waarin het terugkwam. Inmiddels is dagbehandeling drie jaar geleden en kan ik je vertellen dat ik het bijna nooit meer heb! Heel af en toe nog eens een dagje of paar uurtjes, maar verder zit ik volledig in mijn leven en in mijn eigen schoenen en heb ik het gevoel niet meer dat mijn leven aan me voorbij gaat. Wat ik je hiermee wil aangeven, is dat het dus echt over kan gaan!
Maar het gaat meestal niet 'zomaar' over. Ik denk ook dat je een verkeerd beeld hebt van therapie, want dat is lang niet altijd diep lullen over je verleden. Ik heb in mijn dagbehandeling nl. heel weinig gepraat over mijn verleden (dat kon ik niet, ik klapte dicht en ik wilde per se niet. En gelukkig hoefde dat ook allemaal niet. Met therapie kun je ook gewoon heel veel in het hier en nu blijven en vaak ga je dan thuis zelf wel nadenken over het verleden, zonder dat je er echt met anderen over hoeft te praten).
Dus benader eens iemand die zo' traject met wat voor soort hulp kan opstarten. Je gevoel en beleving zal zeker niet direct veranderen, want ik heb ook jarenlange therapie erop zitten. Maar ben nu iets ouder dan dertig en ik heb mijn leven weer terug! Nog een heleboel jaren te gaan dus : )
donderdag 5 maart 2009 om 10:16
Ik heb inmiddels wat meer gelezen en ik vermoed echt dat het bij jou niet opgelost zal raken als je geen hulp zoekt.
Heb je trouwens wel eens overwogen om te gaan schrijven? Dat was ook mijn opdracht, omdat ik niet kon praten. Mijn keel sloeg letterlijk dicht als het over het verleden ging. Thuis schreef ik dan een avond en uiteindelijk heeft dat gemaakt dat ik "als buitenstaander" op mijn eigen schrijfsels kon 'voelen' dat het erg moet zijn geweest. Ik kon iig sympathie opbrengen voor mezelf waarom ik het zo moeilijk had. Terwijl ik mezelf daarvoor juist heel erg veroordeelde. Met die gevoelens kon ik dan wel wat. Dit kon ik bespreken voor zover ik dat toeliet. We hebben ook mijn angsten besproken wat ik dacht dat er zou gebeuren als ik mezelf bloot zou geven. Ik dacht echt dat de grond onder mijn voeten zou wegzakken en ik alleen nog maar heel diep kon vallen.
Bij dagbeandeling heb je heel veel vormen van therapie die elkaar aanvulle. Zo had ik PMT (soort gymen) en daar moet je weer gaan leren voelen. Moeilijk, maar wel doeltreffend. Zo waren het simpele opdrachten als vertel vandaag wat je wilt gaan doen, hoe je dat wilt en waarom. Dus ik wil tennissen, want ik heb zin in een rustig spel 1 op 1, omdat ik slecht geslapen heb en dus moe ben. Het klinkt misschien suf, maar mensen die zo van zichzelf afstaan en niet voelen, kunnen vaak ook niet eens meer voelen wat hun lichaam hun verteld. Die weten niet meer of ze moe zijn, iets prettig vinden voelen of niet, etc. Aan het eind van de les ging je bespreken hoe het ging en waarom, etc. Door dit dagelijks te doen, leer je langzaam maar zeker signalen herkennen en weer een beetje in contact te komen met jezelf.
Heb je trouwens wel eens overwogen om te gaan schrijven? Dat was ook mijn opdracht, omdat ik niet kon praten. Mijn keel sloeg letterlijk dicht als het over het verleden ging. Thuis schreef ik dan een avond en uiteindelijk heeft dat gemaakt dat ik "als buitenstaander" op mijn eigen schrijfsels kon 'voelen' dat het erg moet zijn geweest. Ik kon iig sympathie opbrengen voor mezelf waarom ik het zo moeilijk had. Terwijl ik mezelf daarvoor juist heel erg veroordeelde. Met die gevoelens kon ik dan wel wat. Dit kon ik bespreken voor zover ik dat toeliet. We hebben ook mijn angsten besproken wat ik dacht dat er zou gebeuren als ik mezelf bloot zou geven. Ik dacht echt dat de grond onder mijn voeten zou wegzakken en ik alleen nog maar heel diep kon vallen.
Bij dagbeandeling heb je heel veel vormen van therapie die elkaar aanvulle. Zo had ik PMT (soort gymen) en daar moet je weer gaan leren voelen. Moeilijk, maar wel doeltreffend. Zo waren het simpele opdrachten als vertel vandaag wat je wilt gaan doen, hoe je dat wilt en waarom. Dus ik wil tennissen, want ik heb zin in een rustig spel 1 op 1, omdat ik slecht geslapen heb en dus moe ben. Het klinkt misschien suf, maar mensen die zo van zichzelf afstaan en niet voelen, kunnen vaak ook niet eens meer voelen wat hun lichaam hun verteld. Die weten niet meer of ze moe zijn, iets prettig vinden voelen of niet, etc. Aan het eind van de les ging je bespreken hoe het ging en waarom, etc. Door dit dagelijks te doen, leer je langzaam maar zeker signalen herkennen en weer een beetje in contact te komen met jezelf.
woensdag 18 maart 2009 om 21:47
Ik ben geen therapeut of psycholoog en misschien is mijn antwoord/tip veel te simpel maar ik denk dat de invulling van ons dagelijkse leven zo bepalend is voor hoe we in het leven staan. Ben je tevreden met wat je doet? Je studie, je werk, je vrienden, relaties?
Ik heb zelf ook een tijdje gehad dat ik nergens meer van kon genieten, de dagen vlogen voorbij terwijl ik jong ben en juist optimaal wil genieten!
Ik ben toen een tijdje naar het buitenland gegaan voor een baan. Het tropische klimaat alleen al deed mij goed. Ik ben in dat half jaar daar helemaal opgebloeid. Ik leerde alleen maar leuke mensen kennen en ik ben ook de 'dagelijkse dingen' thuis in Nederland meer gaan waarderen. Dit gaf mij rust en zo kon ik beter genieten en leven in het moment. Het is een tijdelijke oplossing want dat fijne gevoel vervaagd (ik moet ook snel weer iets nieuws gaan doen!)
Ik heb zelf ook een tijdje gehad dat ik nergens meer van kon genieten, de dagen vlogen voorbij terwijl ik jong ben en juist optimaal wil genieten!
Ik ben toen een tijdje naar het buitenland gegaan voor een baan. Het tropische klimaat alleen al deed mij goed. Ik ben in dat half jaar daar helemaal opgebloeid. Ik leerde alleen maar leuke mensen kennen en ik ben ook de 'dagelijkse dingen' thuis in Nederland meer gaan waarderen. Dit gaf mij rust en zo kon ik beter genieten en leven in het moment. Het is een tijdelijke oplossing want dat fijne gevoel vervaagd (ik moet ook snel weer iets nieuws gaan doen!)
