gevoelens (niet) uiten

De laatste tijd word ik me er steeds meer bewust van hoe ik mezelf in de weg sta bij het uiten van gevoelens naar anderen toe. En ook van hoe graag ik dit anders zou willen.



Ik ben opgegroeid in een gezin waar het not done was je gevoelens te laten zien. Mijn ouders waren emotioneel onbereikbaar. Praten over gevoelens was sowieso "belachelijk". Mijn broers, zussen en ik hebben het aardig overgenomen. Ik realiseerde me toen ik klein was al dat ik degenen met wie ik in een huis woonde niet eens kende. Heel armetierig voelde dat.



Voor mij was het toen ik opgroeide ook normaal geworden mijn gevoelens niet te laten zien. Ik realiseerde me dat niet eens.

Het gaat allemaal wel steeds beter. Maar waar ik tegenaan loop, is dat ik het zo moeilijk vind het positieve wat ik voor een ander voel uit te spreken. Boosheid uitspreken ofzo dat lukt me nu wel, als het nodig is. Maar dingen zeggen als "wat ben ik blij dat ik je ken" ofzo... voor mij voelt dat haast alsof ik een vreemdeling midden op straat een oneerbaar voorstel zou doen. Of als emotionele incontinentie waarmee je een ander niet lastig dient te vallen. Terwijl ik het wél heel fijn vind als een ander zoiets van zichzelf laat zien. Het maakt dat er echt contact ontstaat. Ik zou mezelf zoveel rijker voelen als ik het ook zou kunnen.



Ik houd het even tegen jullie aan, want vaak helpt het van anderen te lezen hoe ze hiermee omgaan. Hebben jullie tips voor me, of herkennen jullie dit?

Ik weet op zich wel dat de ideeën die ik heb meegekregen met mijn opvoeding niet helemaal kloppen. Ook op dit gebied niet. Maar ik weet niet zo goed hoe dit nu wel moet, of hoe ik het moet zien.

Bedankt voor de reakties.

Soms ben ik bang dat als ik het opschrijf het net weer iets anders kan overkomen door gebrek aan intonatie en een begeleidende gezichtsuitdrukking enzo. Nou ja, dat is ook mijn ervaring, soms werd er leuk op gereageerd als ik iets op een kaartje zette, maar soms werd het niet zo opgevat zoals ik bedoelde. Vandaar dat ik het zo graag zou willen leren uitspreken, dat lijkt me handiger in mijn geval. Of ik zou moeten leren mijn gevoelens beter te verwoorden op kaartjes



Soms denk ik dat ik het op zich heel goed zou kunnen, zeggen wat ik voor iemand/mensen voel. Omdat het soms tijdens een gesprek op het puntje van mijn tong ligt en ik precies voel wat ik zou willen zeggen. Maar er is nét een of andere blokkade die me daarvan weerhoudt. Ik denk dat het de angst dat het gek is wat ik wil zeggen, of dat ik de ander er mee lastig val.

quote:Elmervrouw schreef op 15 januari 2009 @ 20:18:

[...]



Jammer hoor... zelf zou ik heel blij worden als iemand zulke dingen tegen mij zou uitspreken! Al zou het er nog zo onhandig, verlegen, ongemakkelijk of wat dan ook uitkomen, ik zou dat echt op prijs stellen. Juist omdát zoiets zo weinig gezegd wordt.

En als het al op het puntje van je tong ligt.... zou ik zeggen: gewoon doen. Dat is toch alleen maar heel leuk voor een ander om te horen? Wat kan er nou misgaan?



Elmervrouw ik word heel blij van dit stukje.

Tja, grote kans dat ik erbij ga blozen en/of stotteren als ik zeg hoe gesteld ik op de ander ben. Maar ja, inderdaad, wat dan nog?



Ik werd laatst weer eens aan het denken gezet door de spontaniteit van een nichtje. Er zijn een aantal jaren geweest dat ik door ziekte en ptss vooral aan het overleven was. Als ik bij mijn zus was, zag ik haar kinderen haast niet staan daardoor. Ondanks dat liet haar 7-jarig dochtertje me blijken erg op me gesteld te zijn, ik vroeg me nog af waaraan ik dat had verdiend, want ik had haar haast geen aandacht geschonken.

Toen ik zag dat mijn nichtje een Hyves had, stuurde ik haar een vriendenuitnodiging. Ze accepteerde die, en krabbelde op mijn Hyves: "maar even nog over die vriendenuitnodiging, dan wil ik wel jouw hartsvriendin worden hoor, want ik vind je hartstikke lief. Heel veel lieve groetjes (enz) "

Kinderen zijn natuurlijk vaker ontwapenend. Ze trof me echt door die krabbel. Sindsdien zie ik haar anders, voel ik meer contact met haar. Vandaag bedacht ik me hoe het zou zijn geweest als ze dat wél had gevoeld/gedacht, maar nooit had geuit (zoals ik vaak doe naar mensen toe, ik voel van alles maar blijf "cool") . Dan zou het contact met haar voor mij aan de oppervlakte zijn gebleven. Ze heeft me bereikt (berijkt ) door haar gevoel te uiten.



Bij een goede vriend, die ik al 25 jaar ken, heb ik het gepresteerd regelmatig naar zijn liefdesverklaringen naar mij toe te luisteren en van alles terug te willen zeggen, maar ik ben nooit verder gekomen dan een "...hmm... o ja?... oké." Lullig eigenlijk.

We hebben ooit wat gehad met elkaar maar toen stelde ik me ook vrij gereserveerd op. Hij zegt 15 jaar later nog dat hij het zo jammer vond dat ik nooit liet zien wie ik nu eigenlijk was. Nu moet ik er wel - ter verdediging - bij vertellen dat hij ook vrij gecompliceerd in elkaar zat en zit, waardoor ik me bij hem al helemaal niet vrij voelde mezelf te laten zien. Nog minder dan bij sommige anderen, bedoel ik.

quote:mavis79 schreef op 15 januari 2009 @ 20:28:

Ik vind het al heel goed dat deze gedachten en gevoelens sowiezo bij je opkomen, je gevoelsleven is dan tenminste nog in tact.



Dat zeker. Er zijn wel eens mensen die mij als afstandelijk zien, en dan denk ik: oei, je moest eens weten hoeveel genegenheid en waardering voor een ander er in mij omgaan.

Sommige mensen zien mij niet als afstandelijk. Het zal ook wel in the eyes of the beholder zitten. Maar ik merk zelf dat ik sommige mensen op afstand hou door mijn gedrag.



Herken je dat ook, dat de gevoelens die je voor de ander hebt wel zo zou kunnen benoemen, als je het alleen maar durfde?

Thnx voor de reakties, Plukvandepetteflat en Univerzicht (mooie nick!) Het doet me goed dat mensen dit herkennen, en er positieve ervaringen mee hebben wanneer ze het toch doorbreken.



Gisteren had ik een vriendin aan de telefoon en toen zei ze o.a. dat ze het zo mooi aan mij vond dat ik niet bang was anderen een complimentje te geven. Nou ja... ik heb nog even gecheckt of ze wist wat ze zei enzo. Blijkbaar doe ik het in sommige gevallen dus wel, maar in andere gevallen blijven de woorden ergens in mijn keel steken. Maar ik stel me dus blijkbaar toch niet altijd zo gereserveerd op als ik zelf denk.



Nu ik diep nadenk, het is denk ik vooral naar mannen toe dat ik niet weet hoe te reageren. Ook als het gewoon mannenvriendschappen betreft niet. En ik weet niet hoe dat nou komt, ben ik bang dwingend of eisend over te komen ofzo en waar komt dat dan weer vandaan, en belangrijker nog: hoe kom ik er vanaf?

Ik was van de week bij iemand die beroepsmatig een en ander voor me regelt, en me adviezen geeft. Hij verdient niets aan me want vraagt niets voor het eerste advies, en als hij me heeft uitgelegd wat ik kan doen, neem ik daarna de stappen zelf (ha ha het lijkt wel een spelletje hints , maar ik wil dit niet te herkenbaar maken. Hoewel waarschijnlijk iedereen nu wel weet wat zijn beroep is)

Anyway, hij is dan toch wel de nodige tijd en energie aan me kwijt, zonder dat daar voor hem iets tegenover staat. Hij drukt me altijd op het hart dat ik hem altijd kan bellen en altijd langs kan komen, en belt me tig keer terug als ik hem heb gebeld maar zijn assistente aan de lijn heb gehad omdat hij in gesprek was. Hij slooft zich dus best wel voor me uit. Ik vind hem reuze sympathiek, maar ik weet eigenlijk niet wat hij van mij vindt en waarom hij altijd zonder iets terug te verwachten zo zijn best voor me doet.



Deze week was ik bij hem en hij had over twee zaken advies gegeven, daarmee kan ik weer verder. En toen ik wegging, zei hij dat "als er weer eens wat was, hij het wel weer zou horen". Het leek me zo gewoon om te zeggen dat ik sowieso even zou laten horen hoe dit allemaal zou zijn afgelopen, maar ik kon het niet. Ik wilde het eruit flappen maar hield het krampachtig binnen, omdat ik bang was dat ik hierrmee grenzen zou overschrijden (ja, ik weet het, volgens mij ben ik een nutcase op dit gebied). In plaats van te zeggen wat ik dacht, reageerde ik met;" o dankje... ja... hmm... oke nou ja... " Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik niet spontaan kon reageren, en raakte hierdoor zo de kluts kwijt dat hij me moest wijzen waar in het gebouw ook weer het trappenhuis was.

O ja, die keer dat hij toen ik hem belde voor advies zei dat ik hem altijd kon bellen, en dat (er was toen sprake van dat ik mss zou verhuizen) als ik aan de andere kant van het land zou zitten hem nog steeds altijd kon bellen, had ik bijna, oprecht gereageerd met:"Jee, wat lief zeg!" in plaats daarvan kon ik er nog net een krampachtig: " Eh... ja... oke... dat waardeer ik best wel." uitkrijgen. Blegh.



In bovenstaande gevallen zat er achter dat ik

a. bang ben dat ik raar ben als ik zeg wat ik denk.

b. een ander lastig val met wat ik voel en wat ik ben.



Eergisteren vroeg ik aan een vriendin of bepaalde reacties raar zouden zijn. Ze vond van niet, en toen ik zei dat ik vaak bang was een ander lastig te vallen met mijn gevoelens, zei ze dat als het zo zijn dát een ander er moeite mee zou hebben, dat aan hem/haar was om daar dan iets mee te doen (grenzen trekken, bij zichzelf te rade gaan, of wat dan ook).

Daar zit wat in.



Weten jullie dat ik nu het gevoel heb dat ik niet eens meer terug kan naar de veiligheid van de ietwat gereserveerde Pink11? Het voelt alsof ik er een beetje gevangen in zit en niet meer gelukkig kan zijn als ik er niet uitbreek.

quote:Elmervrouw schreef op 18 januari 2009 @ 19:09:



Ook heel goed wat die vriendin zei (op het laatst van je post). Precies wat ik wel kan gebruiken om te horen. Nou ja, ik heb het al heel vaak gehoord, maar kan het niet vaak genoeg horen, omdat ik me dus altijd meer met de ander bezighoud dan met mezelf - nog steeds teveel althans.Die vriendin is zo'n goed voorbeeld voor me! Wat ik te veel heb aan valse schaamte en ingewikkelde gedachtenkronkels, heeft zij te weinig niet.



Vorig jaar kreeg ik eens onverwacht de wind van voren van iemand die ik niet goed kende. Ik was verbijsterd. Ik voelde me eigenlijk niet aangesproken, ik vroeg me af waar ze last van had, maar toch maakte het me onzeker. Rationeel wist ik dat ik deze woede-uitbarsting bij haar moest laten, maar mijn gevoel volgde niet.

Mijn goede vriendin zei dat als iemand tegen haar rot doet, ze zich afvraagt "wat is er mis met jou?" Terwijl ik de neiging heb om, als iemand rot tegen mij doet, me af te vragen wat er mis is met mij. Wat een wereld van verschil he?

Ik betrapte mezelf er een paar weken geleden wel op dat ik dacht: als x mij niet leuk vindt, zegt dat misschien wat over haar ipv over mij...

that's the spirit, denk ik.

quote:Univerzicht schreef op 16 januari 2009 @ 08:55:

Maar pink, het zit in je en dat is nu juist zo mooi. Je hoeft alleen nog maar de laatste stap te zetten, het doen. .

Hee, ik denk dat ik inderdaad van het soort ben dat haar hart op de tong draagt en snel haar waardering ed kan uitspreken, en dat het enige wat mij ervan weerhoudt bepaalde overtuigingen zijn. Anders zou het me niet zoveel energie kosten het allemaal binnen te houden. Maar ik moet hersenspinsels als: je mag een ander niet lastigvallen/in verlegenheid brengen eerst uit de weg zien te ruimen.



En dan maar zien wat er gebeurt. Als ik binnenkort her en der een straatverbod krijg, is dat denk ik een indicatie dat ik iets ben doorgeschoten in mezelf uiten

(ik breng het als grapje, maar ben er dus nog niet helemaal zeker van of ik niet over grenzen ga als ik gewoon mezelf ben!)



@Paaltje, ik zou ook niet meer gevoel tonen dan je op een moment ervaart. Ik bedoel, als je iets of iemand niet echt geweldig vindt, voelt het voor jou toch ook niet goed te zeggen dat het wel geweldig is?

Als je het idee hebt dat je meer complimenten zou willen geven, kun je dan niet gewoon de positieve dingen opnoemen die je wél ziet/voelt bij een ander?