Psyche
alle pijlers
Gevoelig zijn voor buien van anderen
maandag 30 maart 2009 om 10:19
Ik voel me bijna altijd aansprakelijk voor een rothumeur van een ander.
Heel vervelend, als mijn man thuis komt van zijn werk, wil hij weleens erg stil of teruggetrokken zijn en ik denk dan dat het aan mij ligt. Als ik er dan naar vraag zegt hij dat er iets op zijn werk is voorgevallen of dat hij gewoon even geen zin heeft om te praten.
Ok ik begrijp hem, het ligt nie taan mij maar toch blijf ik dat gevoel houden dat het aan mij ligt en dat het mijn taak is om hem vrolijker te krijgen.
Tis te stom voor woorden want verstandelijk weet ik dat iemand gewoon sjacherijnig kan zijn zonder dat daarvoor iemand aan te wijzen is.
Dit heb ik niet alleen met mijn man maar in het verleden ook met collega's (ik werk momenteel niet buiten de deur) gehad en ik weet vaak genoeg dat het niet aan mij ligt maar toch blijft dat onderbuik gevoel aanwezig.
Hebben jullie dit ook?
mijn man noemt het een soort onzekerheid maar ik ben eigenlijk helemaal niet onzeker.
Heel vervelend, als mijn man thuis komt van zijn werk, wil hij weleens erg stil of teruggetrokken zijn en ik denk dan dat het aan mij ligt. Als ik er dan naar vraag zegt hij dat er iets op zijn werk is voorgevallen of dat hij gewoon even geen zin heeft om te praten.
Ok ik begrijp hem, het ligt nie taan mij maar toch blijf ik dat gevoel houden dat het aan mij ligt en dat het mijn taak is om hem vrolijker te krijgen.
Tis te stom voor woorden want verstandelijk weet ik dat iemand gewoon sjacherijnig kan zijn zonder dat daarvoor iemand aan te wijzen is.
Dit heb ik niet alleen met mijn man maar in het verleden ook met collega's (ik werk momenteel niet buiten de deur) gehad en ik weet vaak genoeg dat het niet aan mij ligt maar toch blijft dat onderbuik gevoel aanwezig.
Hebben jullie dit ook?
mijn man noemt het een soort onzekerheid maar ik ben eigenlijk helemaal niet onzeker.
maandag 30 maart 2009 om 10:31
Herkenbaar. Ben ook niet onzeker, maar voel me ook vaak verantwoordelijk voor een goede sfeer. Rationeel gezien weet ik dat het niet (alleen) aan mij is, maar gevoelsmatig vind ik dat ik het 'beter' moet maken.
Heb er vooralsnog geen remedie tegen gevonden. Ben benieuwd hoe anderen hiermee omgaan. Lees dus vol interesse mee.
Heb er vooralsnog geen remedie tegen gevonden. Ben benieuwd hoe anderen hiermee omgaan. Lees dus vol interesse mee.
maandag 30 maart 2009 om 10:54
Heel herkbenbaar! Vooral ook dat vrolijk willen maken, wat vervolgens ook weer heel vermoeiend is voor jezelf.
Maar ja het overgesprongen gevoel van de ander is ook energieslurpend. Bijvoorbeeld als vriend scheldend achter de pc zit omdat een progamma niet werkt zoals hij wil, daar word ik heel gejaagd van. En als het te lang duurt en ik hem niet op kan beuren, dan word ik zelf strontchagerijnig .
Ik lees mee voor tips!
Maar ja het overgesprongen gevoel van de ander is ook energieslurpend. Bijvoorbeeld als vriend scheldend achter de pc zit omdat een progamma niet werkt zoals hij wil, daar word ik heel gejaagd van. En als het te lang duurt en ik hem niet op kan beuren, dan word ik zelf strontchagerijnig .
Ik lees mee voor tips!
maandag 30 maart 2009 om 11:11
Bij mij is dat als kind ontstaan. Mijn ouders hadden vaak ruzie, en mijn moeder liep vaak te huilen. Ik dacht altijd dat dat mijn schuld was, en voelde me dus verantwoordelijk voor de stemming van mijn moeder. Zij vertelde me ook nooit wat er echt aan de hand was, en dat het dus niet aan mij lag.
Dat gevoel van verantwoordelijkheid voor de stemming van een ander is er sindsdien nooit meer uitgegaan. En bij mijn moeder is het door de jaren (ik ben nu 31) alleen maar erger geworden. Ik ben altijd bang, als we telefoneren of zo, dat ze zich niet goed zou voelen. Terwijl ik natuurlijk goed weet dat het dan niet aan mij kan liggen...
Maar ik heb het dus ook bij m'n vriend, bij vriendinnen,... Lastig hé.
Dat gevoel van verantwoordelijkheid voor de stemming van een ander is er sindsdien nooit meer uitgegaan. En bij mijn moeder is het door de jaren (ik ben nu 31) alleen maar erger geworden. Ik ben altijd bang, als we telefoneren of zo, dat ze zich niet goed zou voelen. Terwijl ik natuurlijk goed weet dat het dan niet aan mij kan liggen...
Maar ik heb het dus ook bij m'n vriend, bij vriendinnen,... Lastig hé.
maandag 30 maart 2009 om 13:00
Oh ja, dat had ik ook. Mijn enige remedie is mezelf centraal stellen en mijn eigen gevoelens serieus nemen. Dat maakt het voor mij makkelijker om de gevoelens van een ander daar te laten waar ze horen. Er zijn tal van oefeningen waarmee je kunt oefenen in je eigen lichaam aanwezig te zijn. Op het moment dat je met je hele aandacht bij een ander bent dan neem je ook het gevoel van de ander over. Dus aandacht in jezelf houden. Kan met een simpele oefening als luisteren naarr een ander terwijl je bewust je eigen lichaam voelt.
maandag 30 maart 2009 om 13:24
Wat ik heb geleerd is jezelf een soort van dwingen rationeel na te denken via een schema.
A) Gebeurtenis (bijv. vriend komt sjagri thuis)
Gedachten (waarom zou hij zo sjagri zijn, zou ik wat verkeerds hebben gedaan?)
C) Gevoel (Minderwaardig, verdrietig, rottig etc.)
D) Gedrag (Proberen om het weer 'beter' te maken door extra lief voor je vriend te zijn etc.)
Even simpel hierboven uitgelegd hoor. Maar wat ik door dit schema heb geleerd is dat je gevoel en gedrag komen door je gedachten. Je moet dus eigenlijk bij stap B proberen om de andere kant op te denken, daarmee veranderd ook je gevoel en daarmee je gedrag.
'Hij zal wel een rotdag gehad hebben' in plaats van 'Ik zal wel iets verkeerd gedaan hebben, maar wat?'
Het kost echt wel even tijd om dat door te krijgen hoor! Maar als je dat eenmaal kunt valt er wel een last van je af, want je bent veel minder aan het piekeren over dingen die het piekeren niet waard zijn.
Ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
A) Gebeurtenis (bijv. vriend komt sjagri thuis)
Gedachten (waarom zou hij zo sjagri zijn, zou ik wat verkeerds hebben gedaan?)C) Gevoel (Minderwaardig, verdrietig, rottig etc.)
D) Gedrag (Proberen om het weer 'beter' te maken door extra lief voor je vriend te zijn etc.)
Even simpel hierboven uitgelegd hoor. Maar wat ik door dit schema heb geleerd is dat je gevoel en gedrag komen door je gedachten. Je moet dus eigenlijk bij stap B proberen om de andere kant op te denken, daarmee veranderd ook je gevoel en daarmee je gedrag.
'Hij zal wel een rotdag gehad hebben' in plaats van 'Ik zal wel iets verkeerd gedaan hebben, maar wat?'
Het kost echt wel even tijd om dat door te krijgen hoor! Maar als je dat eenmaal kunt valt er wel een last van je af, want je bent veel minder aan het piekeren over dingen die het piekeren niet waard zijn.
Ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
anoniem_79190 wijzigde dit bericht op 30-03-2009 13:26
Reden: foutje gemaakt
Reden: foutje gemaakt
% gewijzigd
maandag 30 maart 2009 om 14:24
Qua ratio weet ik ook dat als iemand sjacherijnig is, het niks mee mij te maken heeft en ik probeer er dan ook met mijn ratio uit te komen maar helaas dat gevoel blijft, meestal ga ik dan maar iets anders doen, anders dan blijf ik met een rot gevoel zitten, terwijl de ander zich hier niet eens van bewust is.
maandag 30 maart 2009 om 15:09
Ja dat ken ik, het heeft ook écht tijd nodig. Naar mijn idee heeft het toch wel met onzekerheid te maken. Je voelt je zo door je eigen gedachten. Het kan al helpen dat je dingen gaat verzinnen die geen betrekking op jezelf hebben. Ook al geloof je ze nog niet. Als je dat vaker doet ga je vanzelf inzien dat je gewoon denkfouten maakt en dat dit de oorzaak is.
maandag 30 maart 2009 om 22:49
Hi zusenzo.
Ik lees mee want ik herken het ook.
Ben nu een paar weken werkzaam in een nieuwe baan, dus ook kom mezelf ook tegen. Met name hoe moet ik me opstellen, moet veel dingen vragen dus heb het idee dat ik belastend ben.
Zit met een paar collega's (vrouwen) op een afdeling dus, die zijn vaak wel opgewekt, ik ben niet zo uitbundig en moet me sowieso concentreren op de werkzaamheden. Dus vind het lastig om te bepalen of ik mee kan babbelen of juist niet en denk daar dan over na.
Ik ben me dan bewust van mezelf waardoor ik spanning heb en niet mezelf durf te zijn, laat de sfeer afhangen van anderen.
Ik lees mee want ik herken het ook.
Ben nu een paar weken werkzaam in een nieuwe baan, dus ook kom mezelf ook tegen. Met name hoe moet ik me opstellen, moet veel dingen vragen dus heb het idee dat ik belastend ben.
Zit met een paar collega's (vrouwen) op een afdeling dus, die zijn vaak wel opgewekt, ik ben niet zo uitbundig en moet me sowieso concentreren op de werkzaamheden. Dus vind het lastig om te bepalen of ik mee kan babbelen of juist niet en denk daar dan over na.
Ik ben me dan bewust van mezelf waardoor ik spanning heb en niet mezelf durf te zijn, laat de sfeer afhangen van anderen.
dinsdag 31 maart 2009 om 02:36
Ja! Heel herkenbaar!
Zowel met vriendje als bv op mijn werk...als mijn bedrijsleidster sjaggo is, denk ik gelijk dat het met mij te maken heeft, dat is mijn onzekerheid...vreselijk!
Heb er natuurlijk mezelf alleen maar mee, maar ben er gevoelig voor. Het enige wat ik tegenwoordig probeer is mezelf geruststellen dat het niet aan mij ligt als een nader afentoe chagrijnig is...
Zowel met vriendje als bv op mijn werk...als mijn bedrijsleidster sjaggo is, denk ik gelijk dat het met mij te maken heeft, dat is mijn onzekerheid...vreselijk!
Heb er natuurlijk mezelf alleen maar mee, maar ben er gevoelig voor. Het enige wat ik tegenwoordig probeer is mezelf geruststellen dat het niet aan mij ligt als een nader afentoe chagrijnig is...
dinsdag 31 maart 2009 om 02:36
quote:30graden schreef op 30 maart 2009 @ 22:49:
Hi zusenzo.
Ik lees mee want ik herken het ook.
Ben nu een paar weken werkzaam in een nieuwe baan, dus ook kom mezelf ook tegen. Met name hoe moet ik me opstellen, moet veel dingen vragen dus heb het idee dat ik belastend ben.
Zit met een paar collega's (vrouwen) op een afdeling dus, die zijn vaak wel opgewekt, ik ben niet zo uitbundig en moet me sowieso concentreren op de werkzaamheden. Dus vind het lastig om te bepalen of ik mee kan babbelen of juist niet en denk daar dan over na.
Ik ben me dan bewust van mezelf waardoor ik spanning heb en niet mezelf durf te zijn, laat de sfeer afhangen van anderen.Heeeeel herkenbaar!
Hi zusenzo.
Ik lees mee want ik herken het ook.
Ben nu een paar weken werkzaam in een nieuwe baan, dus ook kom mezelf ook tegen. Met name hoe moet ik me opstellen, moet veel dingen vragen dus heb het idee dat ik belastend ben.
Zit met een paar collega's (vrouwen) op een afdeling dus, die zijn vaak wel opgewekt, ik ben niet zo uitbundig en moet me sowieso concentreren op de werkzaamheden. Dus vind het lastig om te bepalen of ik mee kan babbelen of juist niet en denk daar dan over na.
Ik ben me dan bewust van mezelf waardoor ik spanning heb en niet mezelf durf te zijn, laat de sfeer afhangen van anderen.Heeeeel herkenbaar!
