Psyche
alle pijlers
Gewoon niet blij zijn met jezelf!
zaterdag 6 januari 2024 om 14:55
Wat is er eigenlijk mis mee om stabiel ontevreden te zijn met jezelf? Om je (gedeeltelijke) zelfhaat te accepteren. Altijd maar verbeteren, positief zijn. Is blij zijn met jezelf niet een recept voor ijdeltuiterij? Vermoeiend hoor. Wie is er nog meer 'gewoon niet blij met zichzelf!'. Misschien kunnen we elkaar troost en acceptatie bieden in het leren niet blij te zijn met jezelf
It won't stop until you wise up
zaterdag 6 januari 2024 om 16:39
Ik kan haat niet zo goed rijmen met acceptatie. Haat is een vrij sterk gevoel, dus als dat er is zit dat toch constant op de voorgrond en heeft het dus een negatief effect op je leven?
Jezelf zien als niet slim / leuk / mooi en dat jammer maar helaas vinden, dat lijkt me een stuk leefbaarder.
Maar misschien is mijn interpretatie gekleurd door iemand die ik ken die zichzelf op allerlei vlakken niet leuk vindt en daar nogal onder lijdt. Zelfacceptatie inclusief mindere kanten zou haar absoluut helpen, maar de zelfhaat is juist een bron van lijden.
Jezelf zien als niet slim / leuk / mooi en dat jammer maar helaas vinden, dat lijkt me een stuk leefbaarder.
Maar misschien is mijn interpretatie gekleurd door iemand die ik ken die zichzelf op allerlei vlakken niet leuk vindt en daar nogal onder lijdt. Zelfacceptatie inclusief mindere kanten zou haar absoluut helpen, maar de zelfhaat is juist een bron van lijden.
What a nuanced anxiety
zaterdag 6 januari 2024 om 16:46
Campanula, ervaar jij ook een lijden?
Vroeger was het voor mij rottig, ik voelde me continu minderwaardig, onzeker, dom en lelijk. Vaak durfde ik de straat niet op omdat ik niet wilde dat mensen van me zouden schrikken. Ik heb later de diagnose BDD (Body Dismorphic Disorder) gekregen. Maar daarnaast vind ik mezelf ook helemaal niet leuk, of boeiend. Gewoon een mislukkelingetje, een niet zo geslaagd mens.
Het lijden is wel verminderd, zoals jij omschrijft: het IS er gewoon en je leert er min of meer mee leven. Zolang niemand anders daar last van heeft is er toch niets aan de hand?
Ik vermoed (volgens mij las ik het ergens) dat jij transvrouw bent. Maar ik weet het niet zeker. Zo ja: heeft dit erg veel invloed gehad op je zelfbeeld? Zelf ben ik non-binair, ik voel me beslist geen vrouw. Ik functioneer als vrouw hoor, en ik vind het prima dat mensen mij zo ervaren, daar lijd ik totaal niet onder. Man voel ik me ook niet.
Ik denk wel dat dat "je anders voelen" veel invloed kan hebben op je zelfbeeld. De buitenwereld merkt vaak ook dat je niet in het pulletje valt, met alle gevolgen van dien, denk aan pesten.
Vroeger was het voor mij rottig, ik voelde me continu minderwaardig, onzeker, dom en lelijk. Vaak durfde ik de straat niet op omdat ik niet wilde dat mensen van me zouden schrikken. Ik heb later de diagnose BDD (Body Dismorphic Disorder) gekregen. Maar daarnaast vind ik mezelf ook helemaal niet leuk, of boeiend. Gewoon een mislukkelingetje, een niet zo geslaagd mens.
Het lijden is wel verminderd, zoals jij omschrijft: het IS er gewoon en je leert er min of meer mee leven. Zolang niemand anders daar last van heeft is er toch niets aan de hand?
Ik vermoed (volgens mij las ik het ergens) dat jij transvrouw bent. Maar ik weet het niet zeker. Zo ja: heeft dit erg veel invloed gehad op je zelfbeeld? Zelf ben ik non-binair, ik voel me beslist geen vrouw. Ik functioneer als vrouw hoor, en ik vind het prima dat mensen mij zo ervaren, daar lijd ik totaal niet onder. Man voel ik me ook niet.
Ik denk wel dat dat "je anders voelen" veel invloed kan hebben op je zelfbeeld. De buitenwereld merkt vaak ook dat je niet in het pulletje valt, met alle gevolgen van dien, denk aan pesten.
zaterdag 6 januari 2024 om 16:50
tyche schreef: ↑06-01-2024 16:39Ik kan haat niet zo goed rijmen met acceptatie. Haat is een vrij sterk gevoel, dus als dat er is zit dat toch constant op de voorgrond en heeft het dus een negatief effect op je leven?
Jezelf zien als niet slim / leuk / mooi en dat jammer maar helaas vinden, dat lijkt me een stuk leefbaarder.
Maar misschien is mijn interpretatie gekleurd door iemand die ik ken die zichzelf op allerlei vlakken niet leuk vindt en daar nogal onder lijdt. Zelfacceptatie inclusief mindere kanten zou haar absoluut helpen, maar de zelfhaat is juist een bron van lijden.
Gevoelens van haat leiden toch niet altijd tot een reactie of tot veranderingen? En deze gevoelens accepteren is volgens mij het begin van een kleine reductie. Dan lijdt je al iets minder. En in hoeverre dat op de voorgrond komt zal per persoon verschillen.
It won't stop until you wise up
zaterdag 6 januari 2024 om 16:53
Wat is dit nu weer voor geklets? Wat is er dan zo moeilijk?
It won't stop until you wise up
zaterdag 6 januari 2024 om 17:01
Ik ben niet wildenthousiast, maar ook niet ontevreden over mezelf.
Ontevreden met jezelf zijn is prima, maar soms ergeren de ontevredenen zich aan mensen die wél blij zijn met zichzelf, die vinden dat dan aanstellerij enzo. Of denken dat het een façade is. Dan is dat toch wel jammer. Sommigen gaan nou eenmaal zonnig door het leven.
Ontevreden met jezelf zijn is prima, maar soms ergeren de ontevredenen zich aan mensen die wél blij zijn met zichzelf, die vinden dat dan aanstellerij enzo. Of denken dat het een façade is. Dan is dat toch wel jammer. Sommigen gaan nou eenmaal zonnig door het leven.
zaterdag 6 januari 2024 om 17:07
Volgens mij komt andersom vaker voor: als ik (zonder ook maar enigszins "zielig"te doen) vertel dat ik mezelf niet zo leuk vind dan zie je de blikken veranderen: het "heurt" niet, zo mag je niet over jezelf denken. Je hoort er meteen niet meer bij en je wordt gezien als iemand bij wie er een flinke steek los zit. Men kan zelfs boos reageren.
Mede daarom praat ik er nooit meer over met anderen.
Het is een taboe.
lieneke wijzigde dit bericht op 06-01-2024 17:08
1.29% gewijzigd
zaterdag 6 januari 2024 om 17:07
Lieneke schreef: ↑06-01-2024 16:46Campanula, ervaar jij ook een lijden?
Vroeger was het voor mij rottig, ik voelde me continu minderwaardig, onzeker, dom en lelijk. Vaak durfde ik de straat niet op omdat ik niet wilde dat mensen van me zouden schrikken. Ik heb later de diagnose BDD (Body Dismorphic Disorder) gekregen. Maar daarnaast vind ik mezelf ook helemaal niet leuk, of boeiend. Gewoon een mislukkelingetje, een niet zo geslaagd mens.
Het lijden is wel verminderd, zoals jij omschrijft: het IS er gewoon en je leert er min of meer mee leven. Zolang niemand anders daar last van heeft is er toch niets aan de hand?
Ik vermoed (volgens mij las ik het ergens) dat jij transvrouw bent. Maar ik weet het niet zeker. Zo ja: heeft dit erg veel invloed gehad op je zelfbeeld? Zelf ben ik non-binair, ik voel me beslist geen vrouw. Ik functioneer als vrouw hoor, en ik vind het prima dat mensen mij zo ervaren, daar lijd ik totaal niet onder. Man voel ik me ook niet.
Ik denk wel dat dat "je anders voelen" veel invloed kan hebben op je zelfbeeld. De buitenwereld merkt vaak ook dat je niet in het pulletje valt, met alle gevolgen van dien, denk aan pesten.
Ik ervaar geen extreem lijden op dit moment, want ik kan gelukkig kijken naar genoeg dingen die wel goed gaan en het onderwerp 'parkeren'. En zelfwaardering en groepswaardering of zelfhaat en groepshaat werken altijd op elkaar in. Daar kan niemand zich aan ontrekken.
It won't stop until you wise up
zaterdag 6 januari 2024 om 17:10
Pfff. Zeikerd. Het kan ook ejaculatie op een gezicht zijn. Kom daar dan mee als je van Dale wilt spelen. Ik had het al verduidelijkt naar gezichtsoperatie.
campanula wijzigde dit bericht op 06-01-2024 17:17
7.99% gewijzigd
It won't stop until you wise up
zaterdag 6 januari 2024 om 17:12
Lieneke schreef: ↑06-01-2024 17:07Volgens mij komt andersom vaker voor: als ik (zonder ook maar enigszins "zielig"te doen) vertel dat ik mezelf niet zo leuk vind dan zie je de blikken veranderen: het "heurt" niet, zo mag je niet over jezelf denken. Je hoort er meteen niet meer bij en je wordt gezien als iemand bij wie er een flinke steek los zit. Men kan zelfs boos reageren.
Mede daarom praat ik er nooit meer over met anderen.
Het is een taboe.
Helemaal mee eens. Blij ei verkoopt veel makkelijker. Ik stoor mij ook totaal niet daaraan. Laat ze maar in de wei 'the sound of music' zingen.
It won't stop until you wise up
zaterdag 6 januari 2024 om 17:24
Ja en daar zit voor mij de moeilijkheid: ik vind de intensiteit en extremiteit van haat haaks staan op acceptatie. Haat is vernietigend, verterend, iets heel anders dat relativering of zelfspot. Zelfhaat waar je verder weinig van merkt zou ik simpelweg niet zo noemen denk ik, wat is daar dan haat aan? Hoe ziet acceptatie van zelfhaat er concreet uit?
Ontevredenheid, onzekerheid, minderwaardigheid: dat zijn wel gevoelens waarvan ik me kan voorstellen dat je ze probeert te accepteren. Maar ook daar weer: er zit iets paradoxaals, want je schrijft dat acceptatie het begin is van reductie. Gevoelens accepteren zodat ze minder worden klinkt als een erg precaire balans. En het loopt in de voorbeelden die hier genoemd worden ook wel wat door elkaar met het accepteren van feiten en oordelen. Gaat het over accepteren niet je niet aardig bent, of over accepteren dat je jezelf haat omdat je niet aardig bent?
Meer algemeen zou ik zeggen dat het natuurlijk erg verstandig is om te onderkennen dat negatieve gevoelens nou eenmaal onderdeel zijn van het leven en dat je heus niet alles aan jezelf leuk hoeft te vinden. Maar ik kan me niet voorstellen dat een grondige afkeer van jezelf geen invloed heeft op hoe je met anderen in verbinding staat. Voor de meeste mensen is verbinding met anderen en de relatie met jezelf een wezenlijk onderdeel van wat het leven de moeite waard maakt. En voor een gezonden relatie moet je toch ergens tussen de extremen inzitten van 'ik ben geweldig' en 'ik ben waardeloos'. Toxic positivity hamert nu te veel op dat eerste uiterste, lijkt me niet goed. De tegenhanger lijkt me even nutteloos, met het oog op verminderd lijden en de relatie tot anderen.
What a nuanced anxiety
zaterdag 6 januari 2024 om 17:34
Nou, voor wat het waard is Lieneke, hier lees ik je heel graag hoor
zaterdag 6 januari 2024 om 17:39
tyche schreef: ↑06-01-2024 17:24..
Gaat het over accepteren niet je niet aardig bent, of over accepteren dat je jezelf haat omdat je niet aardig bent?
Allebei. Zowel het gedrag als de evaluatie ervan kunnen haat oproepen.
Meer algemeen zou ik zeggen dat het natuurlijk erg verstandig is om te onderkennen dat negatieve gevoelens nou eenmaal onderdeel zijn van het leven en dat je heus niet alles aan jezelf leuk hoeft te vinden. Maar ik kan me niet voorstellen dat een grondige afkeer van jezelf geen invloed heeft op hoe je met anderen in verbinding staat. Voor de meeste mensen is verbinding met anderen en de relatie met jezelf een wezenlijk onderdeel van wat het leven de moeite waard maakt.
...
Dat moet je verstoppen. Zoals Lieneke al aangaf is het een taboe. En de invloed op je karakter en je relaties hoeft niet direct slecht te zijn. Misschien compenseer je dit wel met goede eigenschappen of compenseert de relatie de mindere kanten. En als je alleen bent is het nog maar de vraag in hoeverre je jezelf haat en welke verbinding je hebt met jezelf. Vaak ervaar ik dan leegte. Ook goed.
campanula wijzigde dit bericht op 06-01-2024 17:46
1.69% gewijzigd
It won't stop until you wise up
zaterdag 6 januari 2024 om 18:12
Zelfhaat en eeuwig ontevreden mensen zijn ook doodvermoeiend vallen andere er non stop mee lastig en wordt als negatief ervaren.
Er is niets mis mee om niet alles top te vinden maar je mag ook wel.een beetje van jezelf houden hoor... Maar eeuwig ontevreden zijn over alles van je zelf is ook niet gezond minderwaardig voelen is niet fijn dus daar kan de persoon in kwestie wel mee aan het werk gaan met een psycholoog.
Er is niets mis mee om niet alles top te vinden maar je mag ook wel.een beetje van jezelf houden hoor... Maar eeuwig ontevreden zijn over alles van je zelf is ook niet gezond minderwaardig voelen is niet fijn dus daar kan de persoon in kwestie wel mee aan het werk gaan met een psycholoog.
lavendel22 wijzigde dit bericht op 06-01-2024 18:15
28.33% gewijzigd
zaterdag 6 januari 2024 om 18:13
Ja, van mij mag je. Maar het lijkt me vooral voor jezelf zo vervelend. Ook omdat het zo ‘makkelijk’ te veranderen is.
Beetje zelfspot en jezelf niet te serieus nemen lijkt me prima, maar je wil toch wel met jezelf door één deur kunnen? Je verkeert continu in je eigen aanwezigheid, dan is het toch heel vervelend als je jezelf niet leuk vindt.
En wat, denk ik, voor de omgeving meespeelt: als jij jezelf niet leuk vindt, waarom zou ik jou dan wel leuk vinden?
Beetje zelfspot en jezelf niet te serieus nemen lijkt me prima, maar je wil toch wel met jezelf door één deur kunnen? Je verkeert continu in je eigen aanwezigheid, dan is het toch heel vervelend als je jezelf niet leuk vindt.
En wat, denk ik, voor de omgeving meespeelt: als jij jezelf niet leuk vindt, waarom zou ik jou dan wel leuk vinden?
zaterdag 6 januari 2024 om 18:16
Campanula schreef: ↑06-01-2024 17:39Dat moet je verstoppen. Zoals Lieneke al aangaf is het een taboe. En de invloed op je karakter en je relaties hoeft niet direct slecht te zijn. Misschien compenseer je dit wel met goede eigenschappen of compenseert de relatie de mindere kanten. En als je alleen bent is het nog maar de vraag in hoeverre je jezelf haat en welke verbinding je hebt met jezelf. Vaak ervaar ik dan leegte. Ook goed.
Ik denk niet dat je persé een narrig of anderszins gestoord karakter toont als je een laag zelfbeeld hebt. Misschien juist niet: je bent niet verwend door het leven en een kinderhand is gauw gevuld. Ik ben best "dankbaar", iets wat positief is ervaar ik ook intens zo. Verder heb ik weinig vooroordelen ontwikkeld.
Dat gevoel van leegte herken ik goed.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
