Psyche
alle pijlers
Goede vriendin heeft een persoonlijkheidsstoornis
zondag 27 september 2009 om 10:53
Een goede vriendin van mij heeft een persoonlijkheidsstoornis en ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Zij is 38 jaar (ik ben 32) en in haar schuilt een klein meisje van 4. Als ze bang of gestrest wordt dan raakt ze in een 'toestand' waarin het kleine meisje het overneemt.
Ik ken haar nu een jaar via een cursus en ze had al in het begin verteld dat ze deze stoornis heeft. Ze is spaarzaam met informatie over haar verleden, heeft alle contact met haar familie verbroken. Ik heb steeds gedacht: er zal vroeger iets gebeurd zijn waardoor ze beschadigd is. Ze is bang voor mannen, voor auto's en ze kan niet tegen drukte. We kunnen dus niet gaan winkelen of zo.
Maar ik durfde niet rechtstreeks te vragen wat er was gebeurd. Eig wilde ik het ook niet weten.
Ik heb deze week voor het eerst zo'n 'toestand' meegemaakt.
Ik zag een volwassen vrouw voor mijn ogen veranderen in een meisje van 4. Ze begon te duimen, te kwijlen en wartaal uit te slaan. Ik ben er bij blijven zitten, omdat ik bang was dat ze zichzelf zou bezeren. Een kwartier later kwam ze weer bij. Toen vertelde ze dat ze vroeger misbruikt is, o.a. door haar vader.
Ze leeft al jaren zo, dat ze regelmatig uren van de dag kwijt is. Ze wil niet behandeld worden. Ze heeft wel werk maar dat gaat niet altijd goed. Het liefst zou ze zichzelf in haar huis terugtrekken als een kluizenaar.
Verder is het een lieve meid met wie ik erg kan lachen en we hebben goede gesprekken, maar ik vind dit toch wel erg heftig.
Ik kan haar niet helpen (ik zou ook niet weten hoe).
Ik ben benieuwd of er anderen zijn die ook iemand kennen met dit probleem en hoe ze er mee omgaan.
Ik ken haar nu een jaar via een cursus en ze had al in het begin verteld dat ze deze stoornis heeft. Ze is spaarzaam met informatie over haar verleden, heeft alle contact met haar familie verbroken. Ik heb steeds gedacht: er zal vroeger iets gebeurd zijn waardoor ze beschadigd is. Ze is bang voor mannen, voor auto's en ze kan niet tegen drukte. We kunnen dus niet gaan winkelen of zo.
Maar ik durfde niet rechtstreeks te vragen wat er was gebeurd. Eig wilde ik het ook niet weten.
Ik heb deze week voor het eerst zo'n 'toestand' meegemaakt.
Ik zag een volwassen vrouw voor mijn ogen veranderen in een meisje van 4. Ze begon te duimen, te kwijlen en wartaal uit te slaan. Ik ben er bij blijven zitten, omdat ik bang was dat ze zichzelf zou bezeren. Een kwartier later kwam ze weer bij. Toen vertelde ze dat ze vroeger misbruikt is, o.a. door haar vader.
Ze leeft al jaren zo, dat ze regelmatig uren van de dag kwijt is. Ze wil niet behandeld worden. Ze heeft wel werk maar dat gaat niet altijd goed. Het liefst zou ze zichzelf in haar huis terugtrekken als een kluizenaar.
Verder is het een lieve meid met wie ik erg kan lachen en we hebben goede gesprekken, maar ik vind dit toch wel erg heftig.
Ik kan haar niet helpen (ik zou ook niet weten hoe).
Ik ben benieuwd of er anderen zijn die ook iemand kennen met dit probleem en hoe ze er mee omgaan.
zondag 27 september 2009 om 11:15
Je doet je naam wel eer aan!
Ik heb geen tips voor je maar je bent een wereldmeid dat je haar ondanks haar stoornis ziet voor wie ze is. Genoeg mensen zouden hard zijn weggerend. Chapeau!
Ik heb geen tips voor je maar je bent een wereldmeid dat je haar ondanks haar stoornis ziet voor wie ze is. Genoeg mensen zouden hard zijn weggerend. Chapeau!
\"Float down a river forever and ever, Emily, Emily There is no other day Let\'s try it another way\" see.emily.play1@gmail.com
zondag 27 september 2009 om 11:19
zondag 27 september 2009 om 11:21
Ga hier eens kijken: http://www.ememo.nl/
zondag 27 september 2009 om 11:37
Noorderling heeft gelijk. Ik heb mensen finaal ten onder zien gaan omdat ze een goede vriend of partner wilden zijn voor iemand met flinke psychische klachten die professionele hulp weigerde. Je houdt elkaar dan in een wurggreep. De 'patient' is afhankelijk van jouw steun en jij voelt je verantwoordelijk, schuldig, blijft dus steunen, en neemt daarmee de noodzaak weg voor de 'patient' om professionele hulp te zoeken.
Advies van mijn kant dus: wees een goede vriendin, doe leuke dingen met haar, onderhoud de vriendschap. Maar dring ook heftig aan op professionele hulp en neem die rol niet over. Blijf een vriendin, en word geen hulpverlener.
Advies van mijn kant dus: wees een goede vriendin, doe leuke dingen met haar, onderhoud de vriendschap. Maar dring ook heftig aan op professionele hulp en neem die rol niet over. Blijf een vriendin, en word geen hulpverlener.
zondag 27 september 2009 om 11:46
Nee je moet die rol niet overnemen, zeker niet. Maar als ze geen behandeling wil, is dat haar goed recht. Geen vrijbrief om iemand 'in de wurggreep' te houden.
Ik zou TO aanraden gewoon verder te gaan zoals ze doet, leuke dingen doen, lol hebben.
Juist niet gaan pushen om hulp te zoeken, daarmee ga je in op de ziekte en maak je het jezelf moeilijk. Als je een wurggreep wilt, moet je je daar mee gaan bemoeien.
En verder wil ik nog nuanceren dat de vriendin van TO zich zoals ik het begrijp al jarenlang 'redt' op deze manier, zelf beslissingen kan maken (neem ik aan). En behandeling van zulke problematiek is erg langdurig, leidt vaak ook tot ergere klachten en genezing is ook niet zomaar geregeld (zeg maar, bijna een utopie in het geval van DIS).
Dus mijn mening is, ga niet aandringen op hulp.
Aanvulling: wil daarmee niet zeggen dat je het er misschien later als jullie betere vrienden zijn en zij het ook bespreekbaar maakt, niet kan bespreken en je mening kan geven. Zo een discussie is niet verkeerd. Maar geen duw- en trekwerk.
Ik zou TO aanraden gewoon verder te gaan zoals ze doet, leuke dingen doen, lol hebben.
Juist niet gaan pushen om hulp te zoeken, daarmee ga je in op de ziekte en maak je het jezelf moeilijk. Als je een wurggreep wilt, moet je je daar mee gaan bemoeien.
En verder wil ik nog nuanceren dat de vriendin van TO zich zoals ik het begrijp al jarenlang 'redt' op deze manier, zelf beslissingen kan maken (neem ik aan). En behandeling van zulke problematiek is erg langdurig, leidt vaak ook tot ergere klachten en genezing is ook niet zomaar geregeld (zeg maar, bijna een utopie in het geval van DIS).
Dus mijn mening is, ga niet aandringen op hulp.
Aanvulling: wil daarmee niet zeggen dat je het er misschien later als jullie betere vrienden zijn en zij het ook bespreekbaar maakt, niet kan bespreken en je mening kan geven. Zo een discussie is niet verkeerd. Maar geen duw- en trekwerk.
zondag 27 september 2009 om 12:05
Daar heb je misschien eigenlijk wel gelijk in IrisH. Ik ben er door wat voorbeelden in mijn omgeving huiverig voor dat iemand geen professionele hulp gaat zoeken omdat ze immers zo goed terechtkan bij haar vriend. Je ziet ze afhankelijker worden met de dag, alsof ze letterlijk ineenschrompelen.
Maar niet alle situaties zijn zo als bij hen en dat snap ik ook wel . Als iemand op zich aardig functioneert, een baan kan hebben, zich op zich aardig redt, wie zijn wij dan om haar professionele hulpverlening op te dringen. Dat is ook wel erg bemoeizuchtig, ben ik met je eens. En tevens klopt het ook dat professionele hulpverlening vaak een lang traject is waar pas op heel lange termijn kleine resultaten worden geboekt. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat iemand, waar het op zich aardig mee gaat, besluit die lange moeizame weg niet in te slaan.
Maar niet alle situaties zijn zo als bij hen en dat snap ik ook wel . Als iemand op zich aardig functioneert, een baan kan hebben, zich op zich aardig redt, wie zijn wij dan om haar professionele hulpverlening op te dringen. Dat is ook wel erg bemoeizuchtig, ben ik met je eens. En tevens klopt het ook dat professionele hulpverlening vaak een lang traject is waar pas op heel lange termijn kleine resultaten worden geboekt. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat iemand, waar het op zich aardig mee gaat, besluit die lange moeizame weg niet in te slaan.
zondag 27 september 2009 om 12:17
Bedankt voor jullie reacties! Ik ga er zeker meer over lezen, maar niet meteen want ik moet nog een beetje bijkomen van wat er gebeurd is. Ik ben iemand die zichzelf (en anderen) vaak voorhoudt dat ze alles aan kan en dat niets te gek is, maar eig was dit wel even te veel.
Ik voel me niet geroepen om m'n vriendin naar de hulpverlening te sturen. Haar huisarts (een vrouw) weet ervan en daar heeft ze goed contact mee. Ze draagt een briefje op zak met wat gegevens, o.a. dat ze geen ambulance of zo nodig heeft in zo'n situatie.
Ze redt zich idd al jaren vrij goed, ze woont op zichzelf en heeft een parttime baan. Op het eerste gezicht lijkt er niets aan de hand; een vrolijke, open meid. In het verleden heeft ze diverse vriendinnen verloren, haar netwerk is klein (maar het mijne ook). Ze zei dat ze het zich best kan voorstellen als ik ook af zou haken. Ik voel me niet geclaimd of in een hulpverlenersrol 'gedrukt' of zo. We kunnen erg met elkaar lachen en goede gesprekken voeren, over van alles en nog wat.
Ik respecteer haar keuzes al lijkt het me ontzettend moeilijk om zo te moeten leven; dat je eig altijd met angst leeft en dat je je na zo'n toestand niets meer kunt herinneren.
Het relativeert mijn eigen zorgen want ik ben ineens heel bewust blij en gelukkig met mijn eigen goede gezondheid!!
Ik voel me niet geroepen om m'n vriendin naar de hulpverlening te sturen. Haar huisarts (een vrouw) weet ervan en daar heeft ze goed contact mee. Ze draagt een briefje op zak met wat gegevens, o.a. dat ze geen ambulance of zo nodig heeft in zo'n situatie.
Ze redt zich idd al jaren vrij goed, ze woont op zichzelf en heeft een parttime baan. Op het eerste gezicht lijkt er niets aan de hand; een vrolijke, open meid. In het verleden heeft ze diverse vriendinnen verloren, haar netwerk is klein (maar het mijne ook). Ze zei dat ze het zich best kan voorstellen als ik ook af zou haken. Ik voel me niet geclaimd of in een hulpverlenersrol 'gedrukt' of zo. We kunnen erg met elkaar lachen en goede gesprekken voeren, over van alles en nog wat.
Ik respecteer haar keuzes al lijkt het me ontzettend moeilijk om zo te moeten leven; dat je eig altijd met angst leeft en dat je je na zo'n toestand niets meer kunt herinneren.
Het relativeert mijn eigen zorgen want ik ben ineens heel bewust blij en gelukkig met mijn eigen goede gezondheid!!
zondag 27 september 2009 om 13:36
In mijn ogen ben je een goede vriendin maar kijk uit dat je idd niet id hulpverenersrol gaat zitten.
Hebben jullie nog nagepraat over hoe het voor jou was om mee te maken? Zo niet dan zou ik mn gevoelens wel met haar bespreken.
Wanneer ze weer ´verandert´ in een klein meisje dan kun je ook weggaan. Dan schep je meer afstand met haar toestand.
Hebben jullie nog nagepraat over hoe het voor jou was om mee te maken? Zo niet dan zou ik mn gevoelens wel met haar bespreken.
Wanneer ze weer ´verandert´ in een klein meisje dan kun je ook weggaan. Dan schep je meer afstand met haar toestand.
maandag 28 september 2009 om 11:32
Idd heftig hoor, om dat mee te maken.
Sterkte ermee. Ik hoop eigenlijk wel dat je haar hier niet om laat vallen, denk wel dat ze iemand kan gebruiken die haar steunt. (Natuurlijk moet je geen hulpverlener worden... )
Heb ooit eens mooie docu gezien op tv, van iemand die volgens mij wel 7 personen in zich had.
Best bijzonder om te zien hoe ze dan verandert van de ene in de andere persoon. Zij had zowel jongens als meisjes, als persoonlijkheid.
Vond het erg interessant om dat te kijken.
Sterkte ermee. Ik hoop eigenlijk wel dat je haar hier niet om laat vallen, denk wel dat ze iemand kan gebruiken die haar steunt. (Natuurlijk moet je geen hulpverlener worden... )
Heb ooit eens mooie docu gezien op tv, van iemand die volgens mij wel 7 personen in zich had.
Best bijzonder om te zien hoe ze dan verandert van de ene in de andere persoon. Zij had zowel jongens als meisjes, als persoonlijkheid.
Vond het erg interessant om dat te kijken.
vrijdag 2 oktober 2009 om 23:48
Hoi, net nieuw hier dus weet niet echt iets van alle opties hier maar ik heb je toegevoegd aan m'n contacten misschien dat ik je dan een prive berichtje kan sturen of iets dergelijks? Heb een soort van dezelfde ''ervaring'' maar vind het een beetje als verraad om dat op een open forum te posten. Dus hopelijk lees je 't nog voordat je die uitnodiging ziet.
zaterdag 3 oktober 2009 om 11:11
Hoi Flowerintime, mijn mailadres is: sunshine@zwollywood.com .
Groetjes Wereldmeid
@Daaromniet, ik heb wel met mijn vriendin besproken dat die toestand me heeft aangegrepen. Ze kan het zich goed voorstellen, vooral omdat hierdoor vriendinnen zijn afgehaakt.
Nu is het zo dat ze vrij ver weg woont dus ik zie haar maar af en toe. We hebben wel regelmatig contact via mail en telefoon. Eig vind ik het wel prima zo.
Ze heeft een keer gezegd dat als ze zo'n toestand krijgt, ze er geen probleem mee heeft als ik iets anders ga doen of even weg ga om afstand te nemen. Ik heb de indruk dat ze me hierdoor ruimte geeft om er mee om te gaan op een manier die bij mij past.
Maar hoe dan ook, ik hoop dat het voor mij eenmalig was.
Groetjes Wereldmeid
@Daaromniet, ik heb wel met mijn vriendin besproken dat die toestand me heeft aangegrepen. Ze kan het zich goed voorstellen, vooral omdat hierdoor vriendinnen zijn afgehaakt.
Nu is het zo dat ze vrij ver weg woont dus ik zie haar maar af en toe. We hebben wel regelmatig contact via mail en telefoon. Eig vind ik het wel prima zo.
Ze heeft een keer gezegd dat als ze zo'n toestand krijgt, ze er geen probleem mee heeft als ik iets anders ga doen of even weg ga om afstand te nemen. Ik heb de indruk dat ze me hierdoor ruimte geeft om er mee om te gaan op een manier die bij mij past.
Maar hoe dan ook, ik hoop dat het voor mij eenmalig was.
