Psyche
alle pijlers
Half jaar na psychose van man: hoe nu verder???
dinsdag 10 juni 2008 om 21:42
Hoi allemaal,
Mijn man heeft in januari een psychose gehad. Hij was daar vrij snel weer bovenop. Hij loopt nu bij een psychiater.
Ik zal proberen in het kort te vertellen wat er is gebeurd:
afgelopen jaar heeft hij een erg (te) drukke periode op zijn werk gehad, met veel ziekteverzuim. Hij is zelf het type die altijd maar doorgaat en nooit opgeeft. Op een gegeven moment was er ernstig personeelstekort op zijn afdeling, maar hij ving alles op. Vind de baas natuurlijk best. Hij werkte lang over, nam dingen mee naar huis, liet mij links liggen. Alleen werk werk werk.
En dan was er ook nog het nieuwbouwhuis wat moest worden gebouwd rond die tijd. Ook daarbij geldt hetzelfde: niet rusten voordat het af is, en maar doorgaan doorgaan doorgaan. Hij liep de hele dag met to do lijstjes, en probeerde mij te overtuigen dat ik ook zo moest gaan werken. Eerst werken dan ontspannen, is zijn levensmotto.
Maar ja, aangezien hij altijd wel iets heeft wat hij kan doen, komt hij nooit aan dat ontspannen toe.
Dit alles bij elkaar heeft geresulteerd tot een psychose. Alles werd hem te veel na de oplevering van ons huis. Hij moest het toen zelf gaan doen, maar hij heeft twee linkerhanden, dus afhankelijk van anderen. En dat is soms lastig, als je in de privesfeer door mensen wordt geholpen, gaat dat vaak wat losser, en zijn de afspraken minder strak.
Dat is ongeveer het verhaal. Zijn ouders reageerden hier heel vreselijk op. Ze wilden niet weten wat er met hun zoon aan de hand was, en toen ik hun dat (tijdens mijn mans psychose) wilde uitleggen, liepen ze kwaad weg. Ze mopperden en scholden op mijn mans werk, want het was toch echt de schuld van die kl*tebaas, die deugde nergens voor, en had hun zoon naar de filistijnen geholpen.
Tijdens de psychose klaagden ze heel erg over mijn mans werk, en gaven af op mensen in onze omgeving die allemaal niet deugden. Niet erg slim om te doen bij iemand die middenin een psychose zit.
Ze zwegen het hele probleem dood, en hun zoon moest maar wat pilletjes en klaar is kees. Stel je voor dat de buren en familie horen dat je zoon een psychose heeft!!!! Dat is een schande natuurlijk. Daar zijn ze voornamelijk mee bezig.
Daar komt bij dat mijn man ontzettend onder de plak zit bij zijn ouders. Alles wat vooral zijn vader zegt, is goed. Die man heeft zoveel levenservaring (?!) die weet alles. Hij volgt ook alle raad op van hem. Is het nooit met hem oneens, en probeert altijd in een goed blaadje te blijven bij hun.
Hij hoeft ook niet te proberen tegen hun in te gaan, want dan krijgt hij een grote bek van zijn vader. Zijn vader is een soort dictatortje in de familie, die is de baas, en duldt geen tegenspraak, die hij wonder boven wonder ook van niemand krijgt. Zelfs niet als hij de kinderen van 6 van zijn dochter uitscheldt voor 'verdomde klootzakken', als ze een glas drinken buiten op de tegels gooien. Geen commentaar, van niemand.
Ik heb 1x commentaar op hem geleverd (dat was tijdens de psychose), omdat hij het probleem toen negeerde. Hij liep toen kwaad weg met de vraag aan mij wie ik wel niet dacht dat ik was. Later vertelde hij mijn moeder dat ik een vreselijke grote bek tegen hem had gehad.
Ik ben al een half jaar boos en gestresst hierover t.o. zijn ouders. Maar ik merk dat dat alleen voor mezelf stress oplevert. Met mijn man kan ik er niet over praten, dat ik met zijn afstandelijke ouders in de maag zit, maar nee, zijn ouders zijn de beste die een zoon zich kan wensen, dus commentaar op hun is niet toegestaan. Dat draait standaard uit op ruzie.
Hij maakt me overal voor uit dan, en scheldt me uit, voor niet het allerfraaist (bijv. achterlijk kutwijf, je zoekt altijd ruzie).
Ik zoek dus een oplossing voor onze relatie, waarbij ik me fijn voel, en mijn man ook. Wie heeft er ervaring met zoiets, en hoe pak je zoiets aan met een man die zijn eigen wil, gevoelens, passies niet kent?
Groetjes Tya
Mijn man heeft in januari een psychose gehad. Hij was daar vrij snel weer bovenop. Hij loopt nu bij een psychiater.
Ik zal proberen in het kort te vertellen wat er is gebeurd:
afgelopen jaar heeft hij een erg (te) drukke periode op zijn werk gehad, met veel ziekteverzuim. Hij is zelf het type die altijd maar doorgaat en nooit opgeeft. Op een gegeven moment was er ernstig personeelstekort op zijn afdeling, maar hij ving alles op. Vind de baas natuurlijk best. Hij werkte lang over, nam dingen mee naar huis, liet mij links liggen. Alleen werk werk werk.
En dan was er ook nog het nieuwbouwhuis wat moest worden gebouwd rond die tijd. Ook daarbij geldt hetzelfde: niet rusten voordat het af is, en maar doorgaan doorgaan doorgaan. Hij liep de hele dag met to do lijstjes, en probeerde mij te overtuigen dat ik ook zo moest gaan werken. Eerst werken dan ontspannen, is zijn levensmotto.
Maar ja, aangezien hij altijd wel iets heeft wat hij kan doen, komt hij nooit aan dat ontspannen toe.
Dit alles bij elkaar heeft geresulteerd tot een psychose. Alles werd hem te veel na de oplevering van ons huis. Hij moest het toen zelf gaan doen, maar hij heeft twee linkerhanden, dus afhankelijk van anderen. En dat is soms lastig, als je in de privesfeer door mensen wordt geholpen, gaat dat vaak wat losser, en zijn de afspraken minder strak.
Dat is ongeveer het verhaal. Zijn ouders reageerden hier heel vreselijk op. Ze wilden niet weten wat er met hun zoon aan de hand was, en toen ik hun dat (tijdens mijn mans psychose) wilde uitleggen, liepen ze kwaad weg. Ze mopperden en scholden op mijn mans werk, want het was toch echt de schuld van die kl*tebaas, die deugde nergens voor, en had hun zoon naar de filistijnen geholpen.
Tijdens de psychose klaagden ze heel erg over mijn mans werk, en gaven af op mensen in onze omgeving die allemaal niet deugden. Niet erg slim om te doen bij iemand die middenin een psychose zit.
Ze zwegen het hele probleem dood, en hun zoon moest maar wat pilletjes en klaar is kees. Stel je voor dat de buren en familie horen dat je zoon een psychose heeft!!!! Dat is een schande natuurlijk. Daar zijn ze voornamelijk mee bezig.
Daar komt bij dat mijn man ontzettend onder de plak zit bij zijn ouders. Alles wat vooral zijn vader zegt, is goed. Die man heeft zoveel levenservaring (?!) die weet alles. Hij volgt ook alle raad op van hem. Is het nooit met hem oneens, en probeert altijd in een goed blaadje te blijven bij hun.
Hij hoeft ook niet te proberen tegen hun in te gaan, want dan krijgt hij een grote bek van zijn vader. Zijn vader is een soort dictatortje in de familie, die is de baas, en duldt geen tegenspraak, die hij wonder boven wonder ook van niemand krijgt. Zelfs niet als hij de kinderen van 6 van zijn dochter uitscheldt voor 'verdomde klootzakken', als ze een glas drinken buiten op de tegels gooien. Geen commentaar, van niemand.
Ik heb 1x commentaar op hem geleverd (dat was tijdens de psychose), omdat hij het probleem toen negeerde. Hij liep toen kwaad weg met de vraag aan mij wie ik wel niet dacht dat ik was. Later vertelde hij mijn moeder dat ik een vreselijke grote bek tegen hem had gehad.
Ik ben al een half jaar boos en gestresst hierover t.o. zijn ouders. Maar ik merk dat dat alleen voor mezelf stress oplevert. Met mijn man kan ik er niet over praten, dat ik met zijn afstandelijke ouders in de maag zit, maar nee, zijn ouders zijn de beste die een zoon zich kan wensen, dus commentaar op hun is niet toegestaan. Dat draait standaard uit op ruzie.
Hij maakt me overal voor uit dan, en scheldt me uit, voor niet het allerfraaist (bijv. achterlijk kutwijf, je zoekt altijd ruzie).
Ik zoek dus een oplossing voor onze relatie, waarbij ik me fijn voel, en mijn man ook. Wie heeft er ervaring met zoiets, en hoe pak je zoiets aan met een man die zijn eigen wil, gevoelens, passies niet kent?
Groetjes Tya
donderdag 12 juni 2008 om 21:17
zo dit klinkt niet echt heel gezellig. vreselijk dat je man een psychose heeft gehad (mijn moeder heeft het ook gehad, ik vond het zo'n bizarre ervaring) en als klap op de vuurpijl dat die familie van hem daar zo raar op reageert, daar zat je net niet op te wachten..
ik hoop dat je man je niet vaak voor achterlijk kutwijf uitmaakt, want dat is gewoon absurd en getuigt niet van respect. misschien iets met zn ziekte te maken? iemand die workaholic is en die zo'n verheerlijkend beeld van zijn ouders heeft zoals jij je man omschrijft, die verander je niet zo 1,2,3; zeker niet als hij er geen probleem inziet.
de vraag is dus denk ik meer of jij je daaraan wilt aanpassen of niet. kun je niet een paar gesprekken met een psycholoog hebben (via huisarts naar GGZ of maatschappelijk werk?) Ik ben na die psychose van mn moeder bij de GGZ geweest en daar hebben ze in mijn regio ook een familietherapeute (waren 3 gesprekken en was gratis). Die is dus gespecialiseerd in dit soort situaties, wat dit soort ziektebeelden met jou en je relatie doen en je kunt ook advies krijgen over reacties zoals die van je schoonfamilie. Als je in NH woont dan kan ik je wel haar gegevens doorgeven.
ik hoop dat je man je niet vaak voor achterlijk kutwijf uitmaakt, want dat is gewoon absurd en getuigt niet van respect. misschien iets met zn ziekte te maken? iemand die workaholic is en die zo'n verheerlijkend beeld van zijn ouders heeft zoals jij je man omschrijft, die verander je niet zo 1,2,3; zeker niet als hij er geen probleem inziet.
de vraag is dus denk ik meer of jij je daaraan wilt aanpassen of niet. kun je niet een paar gesprekken met een psycholoog hebben (via huisarts naar GGZ of maatschappelijk werk?) Ik ben na die psychose van mn moeder bij de GGZ geweest en daar hebben ze in mijn regio ook een familietherapeute (waren 3 gesprekken en was gratis). Die is dus gespecialiseerd in dit soort situaties, wat dit soort ziektebeelden met jou en je relatie doen en je kunt ook advies krijgen over reacties zoals die van je schoonfamilie. Als je in NH woont dan kan ik je wel haar gegevens doorgeven.
