Psyche
alle pijlers
Heel erg bang,
maandag 18 mei 2009 om 19:41
Hallo iedereen!!
Weet niet of ik met mijn verhaal op de goede pijler zit, maar goed.
Ik wil dit gewoon even kwijt want ik ben ten einde raad.
Mijn ouders zijn hele strenge mensen en hechten heel veel waarde aan hun geloof.
Ikzelf ben heel jong naar nederland gekomen en wilde een normaal leven hebben, maar dat kon niet.
Ik mocht niks van mijn ouders, niet naar vriendinnetjes, niet met jongens praten echt alles wat leuk is als je jong bent werd mij verboden.
Ik deed alles wat niet mocht, onder school-uren, mijn ouders mochten niks weten.
Kwam ik eens 5 minuten te laat kreeg ik klappen, maar niet zomaar een tik, ik werd mishandeld, (met mijn hoofd tegen de muur gegooid, met stokken geslagen.. enz.)
Dit gebeurde regelmatig. Mijn vader sloeg letterlijk de angst in mij.
Er is heel veel gebeurd toen ik jong was, misch dat ik daar later meer over vertel.
Maar goed, op een gegeven moment heb ik gemeld dat ik het huis uitging, 3 dagen later was ik weg.
Ik heb gewoon contact met mijn ouders, maar dat komt voort uit angst, pure angst. Ik probeer mijn zusjes ook zoveel mogelijk te beschermen, als er iets is dan zijn ze bij me, als ze weer eens mishandeld zijn dan vang ik ze op.
Als mijn telefoon gaat en het is iemand ban thuis dan word ik bang, bang dat er iets is, ik begin te transpireren en bel dan ook gelijk terug.
Als ik buiten loop kijk ik om me heen of mijn vader niet in de buurt is.
Ik bel ierdere avond me zusje op, om te kijken of mijn pa thuis is, is hij er niet dan knijp ik hem weer, bang dat ie bij mij in de buurt rondhangt.
Ik heb een hele lieve vriend, als ze daar achterkomen word ik vermoord (echt waar).
Ik kijk altijd over mijn schouder heen, kan niet goed functioneren, heb weinig vrienden.
Zodra ik hards hoor (buren die iets laten vallen ofzo) dan breekt het zweet me uit. Hoeveel nachten heb ik wel niet moeten luisteren naar hoe hij mijn moeder mishandelde. Die flashbacks krijg ik als ik dingen 'hoor'
Ik trek het gewoon niet meer. Ik durf de politie niet in te schakelen, er zijn geen bewijzen (stom, stom stom). En dan nog, al zou ik dat doen, en stel dat hij word gearresteerd, als hij vrijkomt weet hij me te vinden.
Ik ben gewoon zo bang, ik ben zelf bang om dit op te schrijven, bang dat iemand het leest die hem kent.
Ik weet ook niet waarom ik het hier neerzet, mischien alleen om het kwijt te kunnen, kan er met niemand over praten.
Het is een beetje een lang verhaal geworden, sorry daarvoor en alvast bedankt dat jullie dit wilden lezen.
Groetjes
Weet niet of ik met mijn verhaal op de goede pijler zit, maar goed.
Ik wil dit gewoon even kwijt want ik ben ten einde raad.
Mijn ouders zijn hele strenge mensen en hechten heel veel waarde aan hun geloof.
Ikzelf ben heel jong naar nederland gekomen en wilde een normaal leven hebben, maar dat kon niet.
Ik mocht niks van mijn ouders, niet naar vriendinnetjes, niet met jongens praten echt alles wat leuk is als je jong bent werd mij verboden.
Ik deed alles wat niet mocht, onder school-uren, mijn ouders mochten niks weten.
Kwam ik eens 5 minuten te laat kreeg ik klappen, maar niet zomaar een tik, ik werd mishandeld, (met mijn hoofd tegen de muur gegooid, met stokken geslagen.. enz.)
Dit gebeurde regelmatig. Mijn vader sloeg letterlijk de angst in mij.
Er is heel veel gebeurd toen ik jong was, misch dat ik daar later meer over vertel.
Maar goed, op een gegeven moment heb ik gemeld dat ik het huis uitging, 3 dagen later was ik weg.
Ik heb gewoon contact met mijn ouders, maar dat komt voort uit angst, pure angst. Ik probeer mijn zusjes ook zoveel mogelijk te beschermen, als er iets is dan zijn ze bij me, als ze weer eens mishandeld zijn dan vang ik ze op.
Als mijn telefoon gaat en het is iemand ban thuis dan word ik bang, bang dat er iets is, ik begin te transpireren en bel dan ook gelijk terug.
Als ik buiten loop kijk ik om me heen of mijn vader niet in de buurt is.
Ik bel ierdere avond me zusje op, om te kijken of mijn pa thuis is, is hij er niet dan knijp ik hem weer, bang dat ie bij mij in de buurt rondhangt.
Ik heb een hele lieve vriend, als ze daar achterkomen word ik vermoord (echt waar).
Ik kijk altijd over mijn schouder heen, kan niet goed functioneren, heb weinig vrienden.
Zodra ik hards hoor (buren die iets laten vallen ofzo) dan breekt het zweet me uit. Hoeveel nachten heb ik wel niet moeten luisteren naar hoe hij mijn moeder mishandelde. Die flashbacks krijg ik als ik dingen 'hoor'
Ik trek het gewoon niet meer. Ik durf de politie niet in te schakelen, er zijn geen bewijzen (stom, stom stom). En dan nog, al zou ik dat doen, en stel dat hij word gearresteerd, als hij vrijkomt weet hij me te vinden.
Ik ben gewoon zo bang, ik ben zelf bang om dit op te schrijven, bang dat iemand het leest die hem kent.
Ik weet ook niet waarom ik het hier neerzet, mischien alleen om het kwijt te kunnen, kan er met niemand over praten.
Het is een beetje een lang verhaal geworden, sorry daarvoor en alvast bedankt dat jullie dit wilden lezen.
Groetjes
